First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Wraz z nadejściem wiosny narastała w Fancourt chęć do częstszego opuszczania domu. Chęć ta nie była podyktowana wyłącznie potrzebą przebywania poza Cranham, czy na świeżym powietrzu w ogóle, a drzemiącą w każdym kawałku kobiecego ciała żądzą przygody. Stworzona była do rzeczy wielkich - do zawiłych zagadek, nad jakimi łamali sobie głowy najwięksi uczeni świata, przełomowych odkryć, których sedno zmieni cały bieg historii, do pochylania się nad badaniami, jakich przedmiot jest wciąż tajemnicą czekającą w ukryciu. Jak ktoś o tak niezwykle wyniosłych predyspozycjach może spędzać całe dnie przy biurku w podziemiach Banku Gringotta? Jak z satysfakcją uzupełniać kolejne stosy dokumentów, te same formatki, identyczne pieczęcie, powtarzające się problemy? Jak czerpać radość z każdego dnia, kiedy serce, jak i myśli wyrywają ku przygodom, do których prawdziwie są stworzone?
Oczekiwanie w cierpliwości nie jest najmocniejszą cechą Claire. Wie kiedy powinna odpuścić, wie kiedy dać sobie na wstrzymanie, tyle że przedłużające się oczekiwanie potrafi każdego wyprowadzić z równowagi. Nie inaczej jest w przypadku Fancourt. Spomiędzy nieuszminkowanych warg wysypywały się przekleństwa w języku goblideguckim, bez wzruszenia mijała kolejne zwrócone w swoją stronę zdumione goblińskie twarze, kiedy wracała do gabinetu z plikiem dokumentów w dłoni. ”ODROCZONO” widniała pieczęć na pierwszej stronie, będąc oczywistym powodem zdenerwowania czarownicy. Irytująca stagnacja tak bardzo dawała się we znaki, że co kilka miesięcy starała się podsuwać przełożonemu propozycję nowej ekspedycji. Prowadziła skrupulatne badania, zbierała informacje, przygotowywała zestaw wszelkich potrzebnych danych, byleby zasiadające w zarządzie gobliny spojrzały na nią przychylnym okiem, byleby ułatwić im podjęcie decyzji - pozytywnej, rzecz jasna. Wszystko wskazywało jednak na to, że panujący w Anglii stan wojenny, pomimo wszelkich zapewnień ze strony Ministerstwa Magii o usunięciu mugolskiego zagrożenia i wyeliminowaniu Zakonu Feniksa, w dalszym ciągu odciskał swe piętno na całym kraju.
- Destynacja jest świetna, pomysł idealny, wszelkie potrzebne dane zebrane. Dobra robota, przeznaczymy na to potrzebne fundusze. Ekspedycja wyruszy w październiku - padło ze strony Urga. Oczy Claire powiększyły się do rozmiarów galeonów, a głos utknął w gardle, wyproszona za drzwi jeszcze przez moment zbierała się w sobie, a jasna twarz z wolna przybierała odcień purpury.
- Cholerne gobliny, jebane karły, skąpe, niewdzięczne, złośliwe, irytujące… - wypluwała z siebie z jadem, gdy po przekroczeniu ostatniego progu znalazła się już poza budynkiem banku. Ciepłe powietrze uderzyło w nozdrza i pozwoliło zachłysnąć się późno wiosennym zapachem zmieszanym z wilgocią budynków. Czarownica przystanęła na środku ulicy Pokątnej, próbując odetchnąć i uspokoić zszargane nerwy, tyle że techniki relaksacyjne nigdy nań specjalnie nie działały. W podobnych sytuacjach egzamin zdawał tylko jeden sposób.
Pchnęła drzwi pubu pod Roztańczonym Czartem i usiadła przy barze, gdzie prosząc o szklaneczkę ognistej, od razu wychyliła ją do dna. Przyjemne mrowienie natychmiast rozlało się po ciele i wywołało na twarzy uśmiech. Drapiące gardło rozbudziło w niej ochotę na więcej, więc w drugą już szklanką rozejrzała się po tętniącej życiem sali.
Rzadko kiedy grywa w karty, nie dostrzega w tej rozrywce specjalnie interesujących walorów, jednak tym razem cichy głos z tyłu głowy podpowiadał, by zająć jedno z wolnych miejsc przy stole. Zdejmując płaszcz przewiesiła go przez oparcie krzesła i poprawiła poły rozkloszowanej, sięgającej nieco za kolano spódnicy. Na plecy odrzuciła kosmyki ciemnych, rozpuszczonych włosów i przyjęła na rękę karty. Powtarzając sobie w głowie zasady gry obserwowała ruchy rozdającego, kiedy dotarł do niej głos siedzącego obok młodego mężczyzny. Oh błagam, przemknęło jej przez myśl na widok wysuwanego z kieszeni futerału. Lekkość tonu i przecinająca męską twarz nonszalancja nasuwały na myśl drobnego sprzedawczyka, cwaniaczka, który chciał spróbować swojego szczęścia. Wedle swego zwyczaju rzuciłaby coś ironicznym tonem, skutecznie odstraszając młodzieńca, ale zbyt wiele miała już dziś stresu, by bawić się w kolejne przepychanki.
- Doprawdy? - udała zainteresowanie, pobieżnym wzrokiem przesuwając po osadzonych na miękkości materiału perłach. Mężczyzna dotykał naszyjnika gołą skórą, nie mogły więc być przeklęte, co w jednej chwili odebrało zainteresowanie ewentualnym targowaniem. Sama błyskotka nie miała dlań żadnej wartości. Sama zbierała te wszystkie starocie, lecz tylko po to, by zakląć w ich misternej strukturze prawdziwą moc. Ileż babcinych bibelotów, jak i drogocennych kamieni przewinęło się przez pracownię Fancourt, by z byle przedmiotów przerodzić się w tętniące prawdziwą wartością, niezwykłą magią. Ile z nich zamiast na stół badaczki trafiało do prywatnej garderoby, by zająć szczególne miejsce wśród biżuterii, jaka uświetniać miała dekolt, nadgarstki czy płatki uszu Claire? Modystka była z niej żadna, wszelkie porady przyjmowała od znającej się na takich niuansach siostry. Nawet dziś miała na sobie kolczyki wybrane przez młodszą, która mimo głośnych sprzeciwów uparła się, by przekonać Claire do noszenia podobnych ozdób. - Czy nie lepiej wręczyć je kolejnej narzeczonej? Lub innemu zakochanemu? - Wysunęła na środek dwa żetony, podbijając stawkę, zbierając przy tym podejrzliwe spojrzenia reszty współgraczy. Wróciła spojrzeniem z powrotem do handlarza i jego wyłożonych na welurze pereł. - Źle pan trafił. Mnie mugolskie błyskotki nie interesują. - Pokręciła głową, unosząc jeden z kącików ust w rozbawieniu. - Chyba że ma pan w zanadrzu coś jeszcze. Ile niezwykłości pomieścić może jedna kieszeń? - Wskazała brodą na pazuchę, zza której wysunął wcześniej zgrabne pudełko.

Drzemiący w głowie pragmatyzm ucichł zgoła w obliczu rozgrzewającej duszę marzycielskiej wizji. Snu, który zdawał się nawiedzać go coraz częściej, kusząc przygodą, tajemnicą i niczyim złotem. Czemu, zamiast sięgnąć po nie w typowej sobie pozie bezwstydności, nadal kisił się w podrzędnym barze, polegając na iluzjach własnych rąk? Co powstrzymywało go przed czyhającą gdzieś bliżej lub dalej fortuną? Lęk przed porażką, strach przed nędzą, brak wiary w snute z wolna teorie? Zapewne wszystko po trochu. Wyprawa nie miała być prosta, przy tym wiązała się z poświęceniem czasu i pieniędzy; w otoczeniu postępującej wojny głupstwem było porzucić wszystko, inwestując tym samym w coś, co było zaledwie hipotezą. Niekiedy w dziwnej zadumie wyobrażał sobie, że znalazł w końcu godnego zaufania kompana, który zawierzyłby w jego koncepcję, wyruszyłby ramię w ramię, podzieliłby się skarbem. Zaraz jednak szybko orientował się w tym, że niepotrzebnie zatraca się w nieosiągalnych mrzonkach. Czy spodziewał się ujrzeć przy parszywym stole hazardzistów potencjalnego towarzysza? Nie w tym życiu, znając te wszystkie moczymordy i krętaczy, jedyne co mógł tu dostrzec to obce, niesprzyjające mu kantowanie i szkliste od podłego rumu spojrzenia. Tak też siedział, bez specjalnej uciechy czy satysfakcji, górując w tym czy kolejnym rozdaniu. Zjarany wcześniej lolek trochę go rozkojarzył, jednak nie na tyle, by gotów był popełnić błędy byle amatora. Sprytnym okiem zerkał na rozgrywkę, jednym uchem nasłuchiwał szemranych gości siedzących niedaleko, w głowie układał plan na pokerowy przekręt. W międzyczasie wychylił jeszcze kieliszek sikacza, ale i on wydał się w całej perspektywie dość obojętnym dodatkiem. W wyprasowanej koszuli i spelunie na Pokątnej wyglądał na grzecznego chłopaczka szukającego rozrywki w kartach. Z roli wyciągnęła go jednak obecność nowego gracza przy stoliczku; skryte w sakiewce perły zaczęły palić nienormalnym uczuciem okazji, której nie mógł przecież przepuścić. Obudziła się w nim żyłka handlarza, choć doświadczenie miał tylko w polewaniu piwa i sięganiu po cudze drobniaki. Mogła go wziąć za jednego z wielu natrętnych beretów, których to widywało się wśród alejek marketu Camden, chociaż znacząco odbiegał od nich wiekiem. Mogła też, zamiast obruszać się w manierze pozowanej damulki, zerknąć na świecidełko raz i dwa. Nie miał nic do stracenia, a że baby bywały uległe, musiał spróbować. Naszyjnik jej nie zachwycił, nic zresztą dziwnego, skoro bez skrępowania spijała ze szklaneczki Ognistą, a zaraz łapczywie podbijała stawkę w grze. Byle błyskotki nie robiły wrażenia na takich, jak ona. Nie minęła chwila, a swój brak zainteresowania potwierdziła kilkoma słowami.
- Drugi raz już nie popełnię tego błędu. A i podarunki od zakochanych się w tych czasach zmieniły - odparł w zgoła żartobliwym tonie. Bajdurzył teraz straszliwie, bo doświadczeń z narzeczeństwem nie miał, a kupca biżuterii wcale nie starał się znaleźć. Tłumaczył się chyba z wiary w to, że jakoś ją jeszcze przekona; ona się jednak nie ugięła, więc ze zrezygnowaniem schował ozdóbkę z powrotem. Już miał zamawiać w złości kolejną setkę wódeczki, gdy ta zadała pytanie o inne, wciąż nieujawnione cacka. - Kieszeń nic już nie skrywa. Mam w zanadrzu coś innego, ale podobno nie interesują pani mugolskie skarby. Prawdziwe rarytasy pewnie też nie - odpowiedział, być może trochę zbyt enigmatycznie, ale tylko dlatego, że nie chciał zdradzać wszystkiego od razu. - No nareszcie, kurewsko wam się dłużyło - dodał zaraz, przemówiwszy do ogółu siedzących przy pokerze ludzi. Skończyli rundę, a jemu właśnie przyszło rozdawać karty. Bez zwłoki przejął je w ręce, przy tasowaniu pomieszał trochę na swoją korzyść, choć rozkojarzeni hazardziści ani myśleli go o to podejrzewać. Czy ona, siedząc tuż obok, dojrzała znamiona sprytnego oszustwa? Skupiając się na rozgrywce, uiścił wejściowe, odpalił papierosa i czekał. Na wygraną, jej ciekawość i zamówiony niedawno podły rum.

Niewiele wiedziała o prezentach przekazywanych sobie przez zakochanych. Nie doświadczyła w życiu podobnych uprzejmości, drobne podarki były jej obce, podobnie zresztą jak wielkie uczucie, jakim obdarza się drugą osobę. Umowa słowna i zawiązane narzeczeństwo może i tkwiły w jej przeszłości - bolesną zadrą, ale jednak - tyle że niewiele miało ono wspólnego z urokliwą sympatią, popychającą dwoje ludzi do dzielenia się drobiazgami. Nigdy w życiu nie przyznałaby się do wciśniętego w serce kolca, poczucia żalu i tęsknoty za nieznanym, jakie miało jej już nie dotyczyć. Wzniosła wokół siebie wysoki mur i przysięgła, że nie rozbije go dla żadnego mężczyzny. Ci szczęśliwie swoim zachowaniem jej to ułatwiali.
- To co dla jednego jest prawdziwym rarytasem, dla innego będzie zwykłym, nic nieznaczącym bibelotem - odparła neutralnym tonem, choć musiała przyznać, że niedbały ton głosu czarodzieja zdołał ją rozbawić. - Skoro nie ma pan ich przy sobie, nie ma żadnej gwarancji, że w ogóle istnieją - zauważyła pragmatycznie, a na skaleczone serce spadł pewien cień nadziei. Byłoby miło, gdyby w tym podłym świecie istniały wciąż osoby, które słowem mogły świadczyć o swojej prawdomówności. W miejscu takim jak Pub pod Roztańczonym Czartem próżno takowych szukać. - Jeśli szuka pan szybkiego zarobku, polecam spróbować na Nokturnie. Tam z pewnością znajdzie się ktoś, kto z chęcią przyjmie błyskotki.
Odrzuciła swoje karty po przegranej partii. Innego wyniku się nie spodziewała. Nie zamierzała zabawić w tym lokalu długo, stracone w grze pieniądze marną były pociechą dla zmęczonego umysłu. Już miała odejść od stołu, kiedy zawahawszy się o jedno uderzenie serca za długo, zauważyła jak młody mężczyzna przejął talię. Od kiedy zwrócił na siebie jej uwagę, zerkała nań co rusz, domyślając się natury cwaniaczka. Dyskretne zastosowanie karcianych trików nie umknęło Fancourt. Ciemna brew znów drgnęła, tym razem w zwątpieniu czy aby na pewno chce jej się brać udział w grze z góry skazanej na porażkę. Upiła kolejny łyk, rozkoszując się palącym przełyk smakiem. Aż dziw brał, że w takich pubach w dalszym ciągu mieli dostęp do alkoholu, kiedy w sklepach bywało z tym różnie. Wolała się nie zastanawiać co w takim wypadku dolewają do butelek - póki działało, było dobrze.
- Gdzie te czasy, gdy w karty można było wygrać mapę prowadzącą do skarbu? - westchnęła od niechcenia, przekładając karty na ręce, by lepiej widzieć każdą z nich. Nigdy specjalnie nie interesowała się hazardem, ani tym bardziej nie wygrała wspomnianej mapy. Nie wzgardziłaby za to podobną zdobyczą, która zdecydowanie urozmaiciłaby codzienne życie. Gdyby miała czas, by się za takim skarbem uganiać, rzecz jasna. Jeszcze kilka lat temu za czasów szkolnych łudziła się, że kariera w Banku Gringotta przyniesie spełnienie marzeń - pogoń za nieznanym, poszukiwanie zagadkowych reliktów, magicznych artefaktów. Plan ten udało się częściowo zrealizować, wszystko musiała pokrzyżować ta nieszczęsna wojna. - W dzisiejszych czasach pieniądz znaczy coraz mniej. Grywa się już dla samej rozgrywki, ale gdzie w tym przyjemność, kiedy ze świecą szukać tych, co grają fair? - dodała nieco ściszonym tonem, choć dla mało spostrzegawczych aluzja nie była tak widoczna. Nie patrzyła już na swojego sąsiada, ciemny wzrok utkwiony był w kartach, wodził po nich bez większego zainteresowania. Skoro współgracz zdecydował się na oszustwo, nie było sensu już się nazbyt w tę partię angażować, a mimo wszystko ciekawiło ją co ma do zaoferowania. Czy wyłga się zgrabnie, a może pospiesznie wycofa?

Dziwnym było wierzyć w wyczytane w książkach historie. Stronił od marzycielstwa, nie sięgał w nierealistyczne wizje przyszłości, bo los i rzeczywistość były zbyt brutalne. W czasie smętnej walki o przetrwanie nikt poważnie nie myślał o skarbach i cudach. Te jedynie nawiedzać mogły w śnie lub na ćpuńskiej jawie. A jednak wciąż miał je z tyłu głowy. Irytująco świdrowały umysł, pobudzały apetyt, niejako przypominały o danej obietnicy. Gdzieś w głębi czuł chyba, że ma prawo w końcu w coś uwierzyć, i że nie będą to polityczne idee; gdzieś w głębi czuł, że musi coś udowodnić. Sobie i tym wszystkim niedowiarkom. Pewnie dlatego z każdym dniem szukał coraz to nowych faktów, uczył się o tym i o tamtym, w czasie gdy za oknem walił się kolejny budynek, a gdzieś na drugim końcu miasta ktoś tracił życie. Pewnie dlatego tak mocno zawierzał w coś, co zwykle nazwałby byle plotką czy hipotezą. Bo jak nie teraz to kiedy?
- Oczywistością jest, że perspektywy bywają w tej kwestii rozbieżne... - zaczął w niepodobnym sobie tonie, poniekąd na pewno specjalnie, coby nie odstraszyć jej swoją nazbyt prostą naturą. - Ale zapewniam panią, że nie nazwałbym tak byle bibelotu - dodał zaraz spokojnie, choć wewnętrznie trochę go ten zarzut obruszył. Chciał jej bowiem wcisnąć prawdziwe perły, zwinięte z wystawy nie byle jakiego jubilera! Wzięła go za ulicznego handlarza? Ci z Nokturnu oferowali co najwyżej tanie podróbki. Najwyraźniej nie miała oka do błyskotek, albo wizerunek kanciarza-pokerzysty odebrał mu wszelką autentyczność. - To akurat żaden argument. Zwłaszcza kiedy historia nie raz już udowodniła, że część zasłyszanych gdzieś mitów była prawdą - odparł z podobnym jej pragmatyzmem, choć bez zamiaru drążenia tematu. Sprawiała wrażenie niezainteresowanej, choć bajdurzyła z nim enigmatycznie o nienazwanym rarytasie. Jakby nie zaszczepił w niej choćby krzty ciekawości, już dawno ucięłaby tę dyskusję. Ostatni z kąśliwych komentarzy zignorował. Nie potrzebował jej gówno wartych rad. Zresztą cała ta gadka podniosła mu ciśnienie. Co mu w ogóle przyszło do głowy? Uparł się, jakby faktycznie mu zależało. I jakby było o co i o kogo walczyć. Co z niej z dama, skoro spijała teraz ohydny rum w otoczeniu szumowin w śmierdzącej spelunie? Już miała odchodzić, i dobrze, bo właśnie złapał w swoje sprytne rączki talię kart. Kątem oka upatrzył jednak, że została jeszcze przy stoliczku, pewnie żeby pobajdurzyć irytująco albo pociągnąć dalej nurtujący ją temat. Na retoryczne pytanie rzucone od niechcenia zareagował dyskretnym uśmieszkiem.
- Co pani z mapy, jeśli z góry nie wierzy się w skarb? - odparł, układając karty między palcami. W typowej dla siebie pozie cwaniaka zgrywał niezadowolonego z rozdania. W rzeczywistości już ostrzył sobie zęby na dorzucane przez przeciwników stawki. Sam dodał coś od siebie. Nim rozgrywka zdążyła porządnie się rozkręcić, sąsiadka znów marudziła. I to dość wymownie, jakby spostrzegła, że w czymś tu namieszał. - Raptem z tydzień temu stary Bernie postawił zużyte majtki, ponoć nie byle szlachcianki. Powinna się pani cieszyć, że dzisiaj jest o co walczyć, bo na stole leżą sakiewki z pieniędzmi zamiast starych gaci. Żałośnie jest oskarżać graczy o oszustwo... - rzucił tylko ostentacyjnie, doprowadziwszy rundę do końca. Tak jak przewidział, miał najwyższe karty, choć wcale nie tak szczęśliwe, co wyglądało raczej na zwycięstwo z przypadku niż skrzętnie zaplanowane szachrajstwo. W hazardzie trzeba znać umiar, więc jeszcze rozdanie czy dwa i zwija się z zarobkiem z domu. Przedtem wychyli jeszcze kieliszek tych szczyn i może zamówi miskę średnio zjadliwej zupy. Nie chciał dawać popisu umiejętności przed nieznajomą. Nie kiedy już odkryła naturę chłystka i cwaniaka. Kto wie, co jeszcze strzeli jej do głowy? Nie chciał ryzykować i nadstawiać ładnej mordy pod łapy wściekłych, domyślających się prawdy moczymord.

Historia rządziła się swoimi prawami i w żadnym wypadku nie wątpiła w ziarnko prawdy wciśnięte gdzieś głęboko między mity. Lubiła wręcz wygrzebywać podobne ciekawostki, jakie doprowadzić ją mogły do odkrycia nieznanego, bądź poszukiwanego przez innych Graala. Śledztwo było nieodłączną częścią podróży, jaka zwykle wprowadzała Fancourt na wyższe obroty, gdy z fascynacją oddawała się poszukiwaniom. Własne prawa miały także uliczne przekupki, gotowe wymyślić dowolnie wyssaną z palca bajeczkę, byleby wcisnąć komuś oferowany okaz. Opowieści nie pozostawiały zbyt wiele do odkrycia, dawały wszystko na tacy, gasiły prawdziwy entuzjazm poszukiwacza.
- W przypadku historii w grę wchodzą liczne dokumentacje czy pogłoski, które mogą dać do myślenia i wzmocnić prawdziwość opowieści, przekonać - mówiła niewzruszonym tonem. Głęboko w poważaniu miała opinię czarodzieja na swój temat i tego, czy zdenerwowały go jej słowa. - Jeśli oferowane te perły miałyby coś wspólnego z przedstawionym przez pana opisem, nie próbowałby ich opchnąć pierwszej lepszej osobie, poznanej w barze o dość podłej renomie. - Wzruszyła ramionami, choć musiała przyznać, że zainteresowała go jego opowieść, jak i początkowa determinacja. Zwrócił się do niej z miną niezobowiązującej pogawędki, a przedstawił prawdziwy rarytas - czy to techniki wprawnego złodzieja i kanciarza? A może był w tym fachu nowy i nie potrafił jeszcze wyczuć do kogo i w jakim miejscu powinien się zwracać? Kiedy mężczyzna zajął się kartami, odniosła wrażenie, że to koniec dyskusji i już nic tu po niej. Zdecydowała się zostać - czy aby na pewno chodziło wyłącznie o karty, o możliwość wychylenia kolejnej szklaneczki podłego trunku? A może to kolejny próg na drodze do samoupodlenia, wybór przeciętnej jakości rozmówców w strachu przed pozostaniem samą? W domu czekała na nią cisza poprzetykana sprzeczkami z bratankiem o przyzywane duchy. W The Mulberry House nie mogła już czuć się jak u siebie, nieznośna matka doskonale wiedziała jak uprzykrzyć życie najstarszej córce.
Ciemna brew powędrowała ku górze na wzmiankę o rzuconych na stół majtek szlachcianki. Miała okazję obserwować je w naturalnym środowisku podczas uroczystości przy pomniku Cronusa Malfoya, jednak żadna z obecnych tam czarownic nie wydawała się być chętna do oddawania swojej bielizny.
- Ci, którzy nie wierzą w skarb, często po prostu oczekują ciekawej przygody. - Naraz przypomniała sobie sylwetkę marynarza, który za mieszek monet gotów był wiele zaryzykować. Chwytał wiatr w żagle i sięgał po okazje, jakie oferowały mu pewny profit. - Podczas ekspedycji rzadko kiedy wszyscy uczestnicy wierzą w powodzenie wyprawy. Zrzesza się osoby posiadające wiedzę, dla tych przeważnie liczy się sam stan skrytki bankowej. - Po przegranej odrzuciła karty, tym samym dając reszcie zebranych przy stoliku do zrozumienia, że pieniądze jej nie interesują.
- Uczestniczył pan kiedyś w wyprawie poszukiwania takiego skarbu? - Szczerze wątpiła, że kiedykolwiek wyściubił nos poza londyńskie okolice, po cichu trochę licząc na to, że ją zaskoczy. - Nie pogardziłabym możliwością ucieczki od tutejszego zgiełku. Od momentu wybuchu tej całej wojny, coraz mniej jest zleceń na dalekie podróże. Ludzie jakby wolą zachować wszystkie tajemnice dla siebie, czekając na dogodniejszy moment. A kiedy będzie lepszy moment, jeśli nie wtedy, kiedy inni pozostają w uśpieniu? - rzuciła już retorycznie, będąc przekonaną, że mężczyzna niewiele ma wspólnego z tym tematem, jak i nie wniesie nic nowego w kwestii posuchy.

Nalegał, drążył, złośliwie kąsał, a przy tym liczył na byle wyraz zainteresowania. Zdawało mu się, czy na nowo pobudził drzemiące głęboko instynkty? Był w tym wszystkim dziwacznie zdeterminowany, jednocześnie nijak ocenić mógł, czy było o co i kogo walczyć. Z niezrozumiałego powodu właśnie ją upatrzył sobie spośród sąsiadujących hazardzistów; być może docenił w niej pragmatyczną asertywność, przez którą nie połasiła się na perły i jego banalny komplement. Być może jednak dojrzał w wygłodniałym przygody spojrzeniu chęć zawalczenia o coś więcej. Nawet jeśli w łagodnych rysach kobiecej twarzy nie krył się złodziejski dryg, w krwi wrzała motywacja, wiedza, doświadczenie. Musiał to wyczuć, w innym wypadku poprzestałby na durnej gadce podrzędnego handlarza, za którego się przecież nie uważał. A paradoksalnie nie chodziło mu po głowie nic więcej, niż wizja niczyjego szmalu, ukrytego gdzieś niedaleko; wojna rozkradła wszystkie biznesy, a na ulicy znaleźć można było co najwyżej zaplutego knuta czy nieaktualne wydanie propagandowej gazetki. Brakowało tej misji jakiejś patetycznej celowości, wartości wyższej od byle materializmu, ale sama akcja chyba tego nie wymagała. Scaletta swoimi pobudkami przytakiwał całej reszcie świata, doszczętnie zniszczonego marzeniami o bogactwie. Konsekwentnie i świadomie dołączał do nic nieznaczącej pogoni za brzęczącym remedium na wszystkie problemy, odrzuciwszy przy tym myśli o nienamacalnych cnotach. Bo przecież za garść miłości, sławy, uznania czy dobra nie kupi sobie tłustej zupy w podrzędnym barze.
- W rzeczy samej. Pierwszej lepszej osobie nie uchyliłbym choćby rąbka tajemnicy o tym, nad czym pracowałem przez ostatnie kilka miesięcy. Naiwnym jest wierzyć, że rzeczywiście byłem gotów to zrobić. - Trochę w tym było prawdy, trochę też blefu. Chciał chyba wyczuć grunt tej zmierzającej donikąd dyskusji, zupełnie jakby spisał ją już na straty. Ale czy gdyby tak faktycznie było, bajdurzyłby dalej o wciąż nienazwanym rarytasie? Szybko jednak skupienie przeniósł na talię; nieprzejęty niepowodzeniem robił sobie dobrze, bezwstydnie kantując starych marynarzy. Jak dotąd mało kto zdolny był połapać się w jego szachrajstwach, ona jednak je przyuważyła, albo szukała właśnie wymówki do marnej zaczepki, którą zgrabnie uciszył gadką o zużytych gaciach. Wielka szkoda, że nie spamiętał nazwiska wielkiego rodu, bo anegdota wybrzmiewała wcale nie tak najgorzej. Jedni się poruszyli, inni wyszczerzyli zęby w szczerbatym uśmiechu. Dla niego liczyło się to, że kawałek bielizny oddalił zagrażające mu oskarżenia. Po zwycięskim rozdaniu przywołał do siebie niebrzydką kelnerkę, poprosił o kieliszeczek tego samego sikacza. Miał czym zapłacić, tak też szastał wygraną na cienki bimber. Zaraz jednak usłyszał obok znajomy już głos.
- Cóż, można tak powiedzieć... - Gówno prawda. Jak podejrzewała, rzadko wyściubiał nos poza Londyn. Raz szukał w Anglii innego krętacza. Z dawną przyjaciółką, którą cholera wie, gdzie teraz wcięło. Przy innej okazji wyjechał na nie lada popijawę. To jest, potrzebował wyrwać się z hermetycznego środowiska, a w losowej spelunie na drugim końcu kraju spotkał kumpla. Czasem zdarzyło mu się odwiedzić znajomą lub kochankę, co to mieszkały niedaleko stolicy. Od dzieciaka marzył jeszcze o wyjeździe do Włoch, ale poprzestał na sennych odwiedzinach. O jakich wyprawach więc gadał? Pewnie wygodnie było mu podpiąć pod to wypady na rum, napad na jubilera czy przetrzepywanie ruin. To ostatnie nawet pasowało do podróży, o której przed chwilą mówiła.
Retoryczna wypowiedź kobiety zdradziła zainteresowanie. Kieliszek z trunkiem złapał między palce, wstając od stolika hazardzistów wypił podłą zawartość, wskazując dyskretniejsze miejsce do rozmowy, w zacienionym kącie nędznej meliny. Wygrzebując z kieszeni cudem znalezionego niedawno papierosa, zaczął z entuzjazmem:
- Wie pani coś o mugolskiej historii? Jak się okazuje, skrywa wiele tajemnic i, jak mniemam, również skarbów... - Odpalił fajkę, bacznie przypatrując się mimice siedzącej naprzeciwko kobiety. - Byłbym gotów zawrzeć z panią w tej sprawie stosowną umowę. A potem, bazując na tym, co zdołałem znaleźć, wyruszylibyśmy na wyprawę, żeby tych domniemanych skarbów szukać. - Wierzyła mu? W bogactwa i jego zaskakującą uczciwość?

Jak wiele z wypowiadanych przez siebie ust nieznajomy zdradzał w szczerości, ile zaś miało okazać się kłamstwem? Ze złośliwcami często miała do czynienia, sama należała też do tego zaszczytnego grona, poszukiwała przytyku, jakim można byłoby ubarwić konwersację. Czy to dlatego zwykła trzymać innych na dystans, rzadko kiedy pozwalając sobie na bliskie znajomości, o przyjaźniach nie wspominając? Wizyta w pubie nie miała w założeniach być okazją do poszukiwania kolegów. Ostatnim, czego w życiu potrzebowała, to kolejni ludzie, zwodniczy i irytujący, będący rozczarowaniem wywołującym ciężkie westchnienie oraz kręcenie głową z politowaniem.
- Słusznie. Nigdy nie wiadomo z kim ma się do czynienia. - Skinęła głową na te próby usprawiedliwienia dystansu i tajemniczości. Skoro odwiedzał głównie miejsca takie, jak to, nic dziwnego, że wolał się zabezpieczyć, nikomu nie ufać, na każdego spoglądać pod kątem potencjalnej ofiary. Mądre było to z jego strony, widać w fachu nie jest od dziś, a próba opchnięcia biżuterii to jedna z zagrywek, jakie trzyma w rękawie. Czym jeszcze ją dzisiaj uraczy?
Aż zdziwiła się własnej odpowiedzi, gdy pokręciła głową do kelnerki, kiedy ta zbierała zamówienia. Może i gardło drapało uporczywie, wołając tęsknie o odrobinę alkoholu, lecz wychylone kieliszki tutejszej ognistej pozostawiały wiele do życzenia. Jeszcze nazajutrz obudzi się z niestrawnością. Czuła na sobie spojrzenia pozostawionych przy stole graczy, w których głowach z pewnością snuły się już domysły i niewybredne komentarze odnośnie powodów, dla których tych dwoje zdecydowali się opuścić towarzystwo i udać w bardziej ustronne miejsce. Zamiast negować, prostować czy usprawiedliwiać, Claire podniosła się z miejsca i nie oglądając przez ramię dołączyła do nieznajomego przy stoliku na uboczu.
Zaskoczył ją swoją nagłą szczerością. Może było to tylko kolejne zmyślne kłamstwo, kiedy podłapał, jak bardzo zależy jej na wyrwaniu się z marazmu, nudnej codzienności, na pogoni za wizją skarbu, który mógł wcale nie istnieć? Nagła zmiana w podejściu i bijący od niego entuzjazm sprawił, że zdecydowała się nie wycofywać, a dowiedzieć czegoś więcej o tym, nad czym nieznajomy hazardzista pochylał się przez ostatnie miesiące.
- I tu mnie pan ma… - zacmokała z niezadowoleniem, przyznając się do słabości. - Niewiele mi wiadomo o mugolach, o ich historii nie wspominając. Do momentu, kiedy ich opowieści zazębiają się z czarodziejskimi. - Choć życie mugoli pozostawało dla niej zagadką, niejednokrotnie okazywało się, że tajemnice czarodziejów wnikały do świata zwykłych ludzi, które ci musieli w przystępny dla siebie sposób wytłumaczyć. Skąd kamienne kręgi? Egipskie piramidy? Zatopione miasta? Każdy z grobowców, jaki mugole mieli okazję zupełnym przypadkiem odkryć, nosiły dodatkowe nazwy oraz wymyślne deskrypcje, rzadko kiedy mające jakikolwiek związek z rzeczywistością. Czy mieli oni jednak swoje własne skarby? - To dość niecodzienna propozycja - zauważyła, nieco wyżej unosząc kącik ust, by zaraz zerknąć z ukosa na opuszczonych przed momentem graczy. - Jaką mam gwarancję, że nie będzie mnie pan kantować tak, jak tamtych? - Żadnej - czy to była przeszkoda nie do obejścia? Zwykle niechętnie sięgała po rozwiązania, w których nie miała pewności, a przynajmniej wysoko oszacowanego prawdopodobieństwa pomyślności zadania, zwyczajnie nie chcąc marnować czasu na coś, czemu nie wróżono świetlanej przyszłości. Dziś popychana była nudą oraz zmęczeniem codziennością, jakiej brakowało barw. Poza smętnymi szarościami próżno w niej szukać atrakcji, lecz o tym nowy towarzysz nie musiał jeszcze wiedzieć. - Jakież to skarby posiadają mugole? Czy nie zostało im już wszystko odebrane? Nie trafiło do prawowitych właścicieli? - Bogactwa mugoli pochodziły najpewniej z twórczości czarodziei, jakich obrabowali i spalili na stosach te setki lat wcześniej. Czy teraźniejsza wojna, opierająca się na rzekomym odzyskaniu wolności, nie obejmuje także odbierania interesującego go mienia?

Mugolska historia zdradzała wiele nieodkrytych tajemnic. Natrafił na nie zupełnie przypadkiem; czytając bzdurną powieść obyczajową dowiedział się o kawałku wspomnień sprzed dziesięciu wieków. Naiwnym było zawierzać fabularyzowanej opowiastce, a w tych czasach niełatwo było oddzielić prawdę od fikcji. Ale determinacja pchała go do przodu: pomiędzy regałami wybrakowanej biblioteki wynajdywał tytuły stanowiące faktograficzną dokumentację, a skrzętnie ukiszone na dnie szuflady pieniądze wydawał w ciemno na pisemka o byle nawiązaniu. Tak ciągle czytał, zestawiał i dziwacznie zawierzał, że wysnuta hipoteza może okazać się faktem. Nie miał doświadczenia w takim podróżowaniu, rzadko zresztą w ogóle wyściubiał nos poza granice śmierdzącej stolicy, a pomimo zaskakującej wiary i pewności siebie, obawiał się o powodzenie tej wyprawy. Bał się o stracone pieniądze i czas, ale najbardziej chyba o zdewastowane ego. Rozglądał się w poszukiwaniu ekspertów, ludzi doświadczonych albo gotowych wspólnie podjąć to ryzyko. Gadka o kradzionych perłach zaprowadziła go z nieznajomą w kąt podłej meliny, gdzie właśnie zaoferować jej miał życiowy układ. Szczerze chciał mieć nadzieję na to, że sprzedaż odnalezionego skarbu pozwoliłaby mu wyjechać. Choćby do Włoch, gdzie na początku zatrzymałby się u mugolskiej rodziny ze strony ojca, a potem znalazłby coś swojego. Kupiłby niewielki domek na prowincji i hektar jałowego pola, na którym zasadziłby mandarynki albo winorośle. Dzień w dzień tyrałby w pełnym słońcu, wieczorami dogorywałby zmęczony w skromnym domku na wzgórzu, ale nareszcie miałby coś swojego i zyskałby poczucie celowości, z zachowaniem tak upragnionej wolności. Nareszcie bezwstydnie mógłby spoglądać na swoje odbicie w lustrze, wiedząc że nie ma na sumieniu żadnego bogatego skurwysyna ani biedniejszego pechowca. Czy kogokolwiek, komu się akurat nie poszczęściło i kto padł ofiarą jego egoistycznego cwaniactwa. Co on sobie w ogóle wyobrażał? Że będzie tak mógł przez całe życie? Że nigdy nie zachce mu się być uczciwym i odpowiedzialnym? Chyba nie był jeszcze tak wewnętrznie zdegradowany. Chyba jeszcze ostały się w nim jakieś cząstki serca, co to odzywały się coraz częściej. Znajome i pocieszne twarze portu zniknęły, przyjaciele - zdaje się - że doszczętnie przepadli, a on został, sam jak palec, nadal biedny i wciąż wkurwiony. Nie miał tu już czego szukać, nie miał za czym, ani za kim, tęsknić.
- Przed dwunastoma, dziesięcioma wiekami na terenach dzisiejszej Skandynawii istniało społeczeństwo, które postanowiło podbijać nowe tereny... Tak dotarli do wybrzeży Anglii, gdzie po licznych wojnach i rozejmach próbowali się osiedlać - zaczął, jeszcze nieco enigmatycznie, choć jego opowieść nabrać miała rozpędu. - Uważam, że pozostawili po sobie wiele pamiątek, z pewnością cennych dla historyków albo fanatyków tematu - kontynuował entuzjastycznie, choć czujnym okiem obserwował też reakcje swojej rozmówczyni. Zaraz jednak podkreślała już, że propozycja jest niecodzienna, a po popisie złodziejskich umiejętności przy hazardowym stoliczku ciężko będzie o zaufanie.
- Karcianymi sztuczkami zarabiam jedynie na obiad i co najwyżej ryzykuję złamanym nosem. Przy wyższej stawce nie odważyłbym się nawet kiwnąć palcem - przyznał ze szczerością, ale i ten argument mógł do niej nie trafić. Rozumiał to, w końcu ciężko było zawierzyć obietnicom ulicznego chłystka, który mógł wbić nóż w plecy przy każdej lepszej okazji. W rzeczywistości wyjątkowo cenił sobie lojalność i nie miał w zwyczaju postępować wbrew danemu słowu. Ale już w jej gestii leżało, czy chciała mu ufać. Uśmiech zdradzał naturę krętacza, ale oczy mówiły co innego. Być może to miałoby ją przekonać?
- Sądzę, że tematu wikingów nikt nigdy dobrze nie zgłębił. Możemy trafić na mityczny oręż jednego z najbardziej znanych wojowników, na legendarny kamień słoneczny, którego używali na morzu jak kompasu, albo na złupiony, angielskim albo francuskim, chrześcijanom dobytek. Opcji jest wiele, ale najważniejsze, że wiem, gdzie tego szukać.
Wchodzisz w to?

Choć w pierwszej chwili nachyliła się ponad stołem, by uważnie słuchać nieznajomego, już po chwili usadowiła się wygodniej i oparła na krześle, zakładając jedną nogę na drugą. Sądziła, że oszczędzi jej przydługich wstępów, nawet jeśli pozował na bajarza. Kiedy tak wymieniał kolejne potencjalne skarby, słuchała ich z tylko pozornym zainteresowaniem. Dobytek chrześcijan? Kamień słoneczny? Skarbów po odkrywcach ze Skandynawii znaleziono już wiele, lecz nic nie przekreślało szansy na znalezienie kolejnych łupów. Czytała o nich w podręcznikach, jak i dziennikach podróżników, do jakich sięgała w ramach inspiracji czy też poszukując wskazówek dotyczących prowadzonych przez siebie spraw. Ich wpływy widoczne były zresztą nie tylko na terenach Wysp Brytyjskich, ale i reszcie Europy, gdzie miała okazję bywać w kwestiach służbowych. Wytoczony przecież szlak handlowy ciągnący się od Skandynawii do Konstantynopola pełen był zarówno zatopionych skarbów, co i umieszczanych w pewnej odległości od brzegu grobowców. Niektóre splądrowane i zhańbione, inne czekające wciąż odkrycia. Niewielu badaczy ma co prawda okazję, by oznajmić, iż jego wyprawa okazała się udana, że wracają z informacjami, wnioskami, a nawet samymi wykopanymi z dna okazami. Fancourt szczęśliwie mogła się nazywać jednym z nich, gdy wypinając dumnie pierś elaborowała o przebytych przygodach, w głębi serca nadal czując potrzebę podróży. Nie, nie tylko podróży, a udowodnienia sobie oraz innym własnej wartości.
Już chciała machnąć lekceważąco ręką, oburzając się, że ciągnie ją po ciemnych zaułkach tylko po to, by mydlić oczy i mamić słodkimi słówkami oraz pięknymi wizjami, u jakich trudno o spełnienie. A mimo to ostatnie słowa mężczyzny zadziałały niczym czarodziejskie zaklęcie, na powrót zdobywając zainteresowanie Claire, która wyprostowała się nieznacznie, osadzając już skupione spojrzenie na twarzy nieznajomego.
- Ciekawe… - mruknęła po chwili dłuższego zastanowienia. Błysnęła szansa w brązie kobiecego spojrzenia. Jak wiele mogła stracić, decydując się na takie ryzyko? Pozycja w Gringocie nie była najmocniejsza, a jednak na przestrzeni lat udowodniła zarówno swoją pracowitość, jak i lojalność wobec pieniądza. Nigdy nie ukrywała chęci poszerzania wiedzy, a kolejny odrzucony wniosek na ekspedycję dodatkowo wzmógł chęć działania na własną rękę. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nauczyła się, że nawet niespecjalnie rozglądając się i szukając okazji do zarobku, jest w stanie zdobyć kilka intratnych zleceń. Co gdyby zaczęła ich celowo szukać? Zabębniła palcami o blat stołu, bardziej dla przedłużenia chwili niepewności, niż rzeczywistego zastanowienia. - Wprowadź mnie w szczegóły, a zobaczymy, co da się z tym zrobić. - Słowa te miały nie obiecywać wiele, nie dawać złudnej nadziei, ale w głębi serca wiedziała, że już przepadła.
Podniosła się z miejsca, czując że dotarli wreszcie do momentu, w którym oboje w miarę szczerze zdradzili swoje plany oraz oczekiwania. Co do konkretów, na nie przyjdzie jeszcze czas.
- Napisz do mnie, spotkamy się w jakimś… bardziej przyzwoitym miejscu. - Teatralnie obrzuciła wzrokiem wnętrze Pubu pod Roztańczonym Czartem. Mogłaby polubić takie miejsca, gdyby tylko podawali nadający się do picia alkohol. Wysunęła z bocznej kieszeni torby wizytówkę i podsunęła ją czarodziejowi. - Byle w miarę szybko. Nie chcemy, by ktoś nam coś zwinął sprzed nosa. - Narzuciła na siebie płaszcz i już miała opuścić lokal, kiedy ponownie sięgnęła do kieszeni, tym razem zostawiając na blacie kilka monet. - A tu masz na obiad. Niech cię nie złapią przed wyjazdem - mruknęła sarkastycznie, bo nie było w niej ani odrobiny dobroci serca. Jeszcze tego brakowało, by jakiś oburzony i ograny w karty jegomość pozbawił go żywota. Tymi słowy pożegnała się z mężczyzną, posyłając mu ostatnie porozumiewawcze spojrzenie, upewniając się, że zapamięta jego twarz. Czy stanie się jej przepustką do większego świata?

| zt x2