Rozpoznał zaklęcie, jakie wypowiedział młodzik. I nie miał zamiaru ryzykować rzucaniem w niego zaklęcia. Chłopaczek ledwo zipiał, jedynie kilka chwil dzieliło go od tego, gdy chłopak straci przytomność. A wtedy zwiąże go niczym dorodnego wołka, podwiesi koło matki, obudzi Balneo i rozpocznie kolejny, piękny pokaz. Tak, z pewnością tak będzie.
Niestety piękny plan przerwało wtargnięcie kogoś. W dodatku kogoś, kogo Schmidt doskonale znał. Usta szmalcownika wykrzywiły się w podłym uśmieszku.
- Stęskniłeś się? - Mruknął podle, uważnie wiodąc wzrokiem po postaci mężczyzny. Pamiątki ich ostatniego spotkania nadal widniały na jego skórze. Nie sądził, że tak szybko przyjdzie mu ponownie natrafić na chłopaczka, spotkanego jakiś czas temu w lesie.
- Protego! - Rzucił, chcąc obronić się przed zaklęciem.

The member 'Friedrich Schmidt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 48

Tarcza rozpostarła się przed szmalcownikiem, chroniąc go przed lecącym zaklęciem.
- beobachte ihn, Otto! - Rzucił do psa, wskazując zakrwawionego chłopaczka. Zwierzę, wyraźnie rozjuszone, podeszło do Marcela, szczerząc przed nim kły. Nie zaatakował jednak, jedynie uważnie go obserwując.
- Obscuro! - Wypowiedział inkantację, chcąc poczęstować znanego mu mężczyznę tym samym, czym on obdarował go ostatnim razem.

The member 'Friedrich Schmidt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 9

Słabł. Przed jego oczyma błyskały światła, krajobraz po bitwie zachodził czarnymi plamami, kształty stawały się coraz mniej wyraźne, a podłoże - stawało się coraz bardziej chwiejne; zaczynało kręcić mu sie w głowie, zdrową rękę bezwiednie przyciskał rękawem do rany - strzępy koszuli odsłaniały rozcięte ciało, a ciepła krew ulatywała zbyt szybko. Umierał. Przecież wiedział - że zostało mu już tylko kilka oddechów. Chyba odpuścił - adrenalina przestała odseparowywać go od bólu, ale nie miał siły krzyczeć. Czuł go, przenikający przez całe jego ciało.
Wtedy w pomieszczeniu znalazła się trzecia sylwetka, znajomy głos, ale czy to możliwe?
- Billy?  - Pewnie nie słyszał, ledwie rozchylił usta, ledwie zdobył siły na wypowiedzenie jego imienia; był tu naprawdę, czy to tylko zwidy - przedśmiertne majaki? Skąd, jak, tak wiele pytań, tak niewiele czasu. Nie rozumiał. Słabł. Promień zaklęcia błysnął, odpowiedziała mu inkantacja tarczy, zupełnie jakby wszystko działo się gdzieś poza nim. Jego już tutaj nie było - znikał. Uciekaj, twardy rozkaz zrozumiał szybko, nie cedząc go przez sito zdrowego rozsądku; przestąpił krok w kierunku okna, nie zastanawiając się, co zrobi, kiedy znajdzie się poza nim: zamknięte podwórko było jak więzienie, kozi róg, z którego nie było już wyjścia. Kolejna wiązanka niemieckich słów, z których nic nie potrafił pojąć, pies znalazł się tuż przy nim - tarasując drogę ucieczki. Pokręcił głową z rezygnacją, na oślep sięgając ręką na znajdującą się obok komodę, pochwyciwszy między palce porcelanową figurkę słonia z trąbą uniesioną w górę - podarował jej go na zeszłe urodziny. Miał przynieść jej szczęście, nie przyniósł.
Zamierzał roztrzaskać go na psiej czaszce w ostatnim zrywie walki o własne życie - nieświadom, że sił miał zbyt mało, by to uczynic, nieśiwadom, że w ten sposób mógł tylko sprowokować psa.

118/241 Marcel: kara -30, 20 - szarpane prawej dłoni, 24 - odmrożenie lewego boku, 25 - cięte na prawym ramieniu, 54 - cięte lewy obojczyk - rana I stopnia
tura do omdlenia: 2/3, aktywne insagum

The member 'Marcelius Sallow' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 39

W jakiś sposób wiedział, że spotkają się ponownie – już wtedy, na polanie, gdy zrywał się do ucieczki, starając się zniknąć pomiędzy drzewami – choć nie spodziewał się, że twarz przeklętego oprawcy zobaczy tak szybko. Tak samo pewnego siebie, wypluwającego z siebie słowa przesiąknięte podłością i okrucieństwem; przerażało go to – że ludzie tacy, jak on, egzystowali wśród nich, oddychali tym samym powietrzem, kroczyli tymi samymi ulicami. Być może nie powinno; w końcu – musiał istnieć jakiś powód, dla którego tkwili w środku wojny toczonej o czystość krwi, ideę tak bzdurną i wyssaną z palca, że musiała zostać zasiana przez szaleńców. Zdolnych do najgorszego, do tortur, do bezmyślnego zadawania bólu; starał się za wszelką cenę nie patrzeć za niego – nie zatrzymywać spojrzenia na ciele kobiety, która była matką jego przyjaciela; kobiety, którą prawdopodobnie mógłby uratować, gdyby kilka dni temu nie stchórzył, zamiast tego zostając na polanie i doprowadzając do końca toczącą się tam walkę. – Trzymaj się, Marcel – powiedział, głosem jednocześnie napiętym od emocji i błagalnym; musiał stąd wyciągnąć chociaż jego – był mu to winien. Kątem oka dostrzegał psa, zaklął w myślach; miał nadzieję, że kundel nie zdecyduje się zaatakować.
Kącik ust drgnął mu nerwowo, gdy stojący przed nim mężczyzna obronił się przed zaklęciem. Jego własne chybiło. – Tym razem ci się n-nie uda – wysyczał przez zęby. Ze złości, ale też by skupić uwagę szmalcownika na sobie; nie mógł mu pozwolić, by przypomniał sobie o Marceliusie, słaniającym się na nogach, krwawiącym – jak mocno? Z tej odległości nie był w stanie ocenić, brakowało mu medycznej wiedzy. – Regressio – wypowiedział, wciąż atakując, chcąc wyłączyć czarodzieja z walki przynajmniej na chwilę. Nie chciał niczego bardziej niż tego, żeby zapłacił za wszystko, ale zdawał sobie też sprawę, że czas przepływał im przez palce.

The member 'William Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 85

Ścieżki losu zdawały się być niezbadane. Otto, pilnujący Marcela nie zaatakował, jedynie wlepiając w niego uważne spojrzenie ciemnych ślepi. Pilnował, by rzucić się na niego dopiero kiedy chłopak się poruszy.
- P-p-próbuj. - Mruknął do chłopaczka wykrzywiając usta w podłym uśmiechu. Zabawa w przedrzeźnianie tego, jak ten postanowił mówić z pewnością mu się nie znudzi. - Protego Maxima! - Wypowiedział zaklęcie tarczy, chcąc uniknąć paskudnego zaklęcia.

The member 'Friedrich Schmidt' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6

Figurka wypadła z jego rąk na psią głowę, fragmenty porcelany rozpadły się po podłodze, ale Marcel nie czekał ni chwili - niezborny, chwiejny krok prowadził go w stronę okna; słyszał smugi zaklęć, słyszał inkantację, których już nie rozumiał; treść żołądka znów podchodziła mu do gardła, a świat wirował coraz mocniej, z wolna ustępując mu spod nóg - lewa dłoń rozpaczliwie usiłowała zatrzymać krew płynącą z rany, ale było jej zbyt dużo; jego ubranie było mokre, lepiło się jego własną krwią. Adrenalina ustępowała, nadchodził spokój - czuł paraliżujący ból w każdym fragmencie ciała. Robił, co był w stanie, by go przełamać-  jak wiele razy wieszał się na trapezie pomimo bolesności poprzedniego dnia, jak wiele razy wyciągał ręce, nogi, wbrew ograniczeniom własnego ciała, stawiając je pod nienaturalnymi kątami, jak wiele razy za nic miał ból - to nie był ból, który znał, walczył z nim na tyle, na ile potrafił, ale tracił siły. Nogi uginały się pod jego ciężarem, wsparł się o parapet, zamierzając wydostać się na zewnątrz - wypaść - wiedział, że nie zrobi tego świadomie, świadomość z wolna zanikała. Mógł tam jedynie pokierować ciało, które wypadnie już samo.
- Incendio - wychrypiał ostatkiem sił, celując w futro na psim pysku; ogień przerażał psy, wiedział to z cyrku, widział na arenie - jak wiele wysiłku wymaga przyuczenie czworonoga do skoku przez płonącą obręcz. Knykcie mocno zaciskały się na rękojeści różdżki, przyśpieszając krwotok - jego prawa ręka była zalana krwią, a ból tak wielki, że najprostsze zaklęcia wydawały się być poza zasięgiem jego możliwości. Świat zawirował, zbladł, tracił kolory, w uszach pojawił się przedziwny pisk spadającego ciśnienia.

118/241 Marcel: kara -30, 20 - szarpane prawej dłoni, 24 - odmrożenie lewego boku, 25 - cięte na prawym ramieniu, 54 - cięte lewy obojczyk - rana I stopnia
tura do omdlenia: 3/3, aktywne insagum

The member 'Marcelius Sallow' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Zacisnął palce mocniej na różdżce słysząc wypowiedziane z pogardą: próbuj – chwiejne, wykrzywione w karykaturze jego własnej wady wymowy; pojedynczy mięsień twarzy drgnął w złości, ale tym razem sprawiedliwość dosięgnęła jego wroga szybko – wyczarowana przez niego tarcza rozbiła się w puch, a posłane w jego stronę zaklęcie uderzyło go w pierś. Gdyby okoliczności były inne – gdyby kątem oka wciąż nie śledził przerażająco niepewnej wędrówki Marceliusa w stronę okna, gdyby wciąż nie przytłaczał go wypełniający pomieszczenie odór śmierci, gdyby niemego zagrożenia nie stanowił najeżony pies – być może nawet zaśmiałby się z satysfakcją; nerwy miał jednak napięte zbyt mocno, strach i panika zdawały się dusić go od środka, neutralizowane – póki co – jedynie przez krążącą w żyłach adrenalinę. Jeszcze nie myślał, co dalej, skupiając się wyłącznie na paru nadchodzących sekundach – tych, które kupił sobie celnie posłanym zaklęciem. – Expelliarmus – wypowiedział, licząc na to, że tym razem otumaniony umysł nie pozwoli szmalcownikowi na podjęcie skutecznej obrony. Musiał go obezwładnić – i musiał zrobić to jak najszybciej.

The member 'William Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 47

Tarcza zawiodła.
Zaklęcie nieprzyjemnie ubodło szmalcownika w pierś odbierając jakąkolwiek świadomość. Mężczyzna zachwiał się na swoich nogach, z trudem łapiąc równowagę. Zielone spojrzenie stało się dziwnie nieobecne, pełne niezrozumienia.
Chwilę później kolejne zaklęcie powędrowało w jego kierunku, pozbawiając mężczyznę różdżki z dłoni. Nie był w stanie się obronić, zakląć bądź chociażby wymierzyć jakikolwiek cios w kierunku atakującego. Zamieszanie jednak zwróciło uwagę psa, chcącego obronić swojego właściciela. Otto zjeżył się, groźne warknięcie opuściło jego pysk a sam rzucił się w kierunku Billego próbując zacisnąć obolałe szczęki na jego dłoni.

|Pies ma sprawność 15
Regressio 1/2

Rzucam na atak pieska.