– Zawsze wiedziałeś, kiedy się p-po-po-pojawić – odpowiedział, przyglądając się przez moment porysowanej tarczy(...).

A teraz stał naprzeciwko niej, w wąskim korytarzu, zmagając się z wyrazami, które jak zwykle za nic w świecie nie chciały uformować się w dźwięki(...).

– Chyba s-s-się nie s-s-spóźniłem, co? – zapytał dziarsko, spoglądając to na mężczyznę, to na kobietę.
Spóźnił się.

Jak zwykle pojawiła się obok niego bezszelestnie, niepostrzeżenie, tak, że mimo wyczulonego słuchu, usłyszał ją dopiero wtedy, gdy mu na to pozwoliła(...).

Coś ścisnęło go za gardło – zdenerwowanie, przecież nie płacz – i nagle, tak zwyczajnie uświadomił sobie, że ma przed sobą swoje dziecko.

– P-p-przepraszam – wymruczał, gdy wreszcie odzyskał zdolność swobodnego oddychania, ocierając łzy z kącików oczu.

Być może odrobinę oszukiwał samego siebie, po raz kolejny beztrosko korzystając z uroków pogodowych anomalii i pojawiając się na miejscu śnieżnej bitwy.

Zerknął kątem oka na siostrę, jak zwykle przy jej historiach nie mogąc się zdecydować, czy były bardziej absurdalne, czy jednak prawdziwe(...).

– Drętwota! – rzucił, wykonując znajomy ruch nadgarstkiem i zaklinając dzielnego Godryka i upartą Joscelind, żeby to zaklęcie nie okazało się jego ostatnim.

Zanim zdążył przywitać się z resztą uczestników zabawy – głównie tych tworzących drugie koło – jego uwagę na powrót skradła Minnie, pytając o doświadczenie w tańcu.

Do pojawienia się na wybrzeżu, skłoniła go samotność; nie, nie szukał zwiastowanej przez kwiatowe wiązanki miłości, nie wierzył w przesądy ani urokliwe tradycje(...).

Poddał się zaraz przed świtem, zwlekając się z łóżka i poświęcając prawie godzinę na latanie nad okolicą, byle tylko wyrzucić z głowy rozpraszające go myśli.

Skierował różdżkę na ogniste języki, które właśnie pojawiły się tuż przed nimi, przecinając im drogę. Odetchnął; nie mógł pozwolić sobie na kolejną porażkę.

– A ja s-s-słyszałem, że olbrzymy też już zapadły w s-s-sen zimowy – odpowiedział, z trudem łapiąc oddech i prostując się powoli.

Trochę się denerwował – chociaż długi, odprężający lot na miotle nieco pomógł mu poukładać myśli i uciszyć te najbardziej paranoiczne.

Uśmiechnął się szeroko na jej widok, nie zwracając uwagi na długie, rzucone w jego kierunku spojrzenie, i bez zawahania odwzajemniając uścisk.

Jedynie gardło wciąż ściskała niewidzialna dłoń, gdy w myślach przewijały się nakreślone jej dłonią słowa listu. Pełne cichego żalu i zasłużonego wyrzutu(...).

Chciał zagadnąć ją o listy, o walkę, i o Big Bena, ale nie zdążył – bo Hannah od razu przeszła do rzeczy, wyrzucając z siebie zdania, których w pierwszej chwili nie zrozumiał(...).

Trzymał się pół kroku za resztą, omiatając okolicę czujnym spojrzeniem i wysłuchując słów Anthony’ego. Nie musiał się powtarzać, doskonale rozumiał, co auror miał na myśli(...).

Tym razem nie miało to znaczenia, chwila zawahania trwała zbyt długo – i nim zdążyłby podjąć jakąkolwiek decyzję, spojrzenia jego i Harry’ego się spotkały, a on poczuł się lepiej.

– Przez chwilę miałem n-na-nadzieję, że to o mnie zaśpiewasz p-p-piosenkę – powiedział z udawaną urazą, ponad którą wyraźnie przebijało się jednak rozbawienie.

Miał od tego ciarki – od panującej dookoła atmosfery, napiętej, ponurej, przesiąkniętej jeszcze okropnościami, które niedawno miały tu miejsce.

To się nie mogło skończyć dobrze. Spojrzał z powątpiewaniem na rozłożoną na kuchennym blacie książkę, po raz kolejny przebiegając wzrokiem po rozpisanej starannie recepturze(...).

– W sp-p-prawie remontu? – doprecyzował, pozornie przypadkowo trącając trzymaną na ramieniu torbę; narzędzia, którymi była wypełniona, zagrzechotały cicho.

Zmierzchało już, kiedy pokonywał ostatnią, dzielącą go od chaty połać terenu, przemierzając drogę już tak dobrze znaną, że spokojnie byłby w stanie zrobić to z zamkniętymi oczami. [trwa]

Nie przejmował się też, że może przypadkiem strącić ją z barowego krzesła, kiedy bez ostrzeżenia obejmował ją na powitanie, jakby chciał się upewnić, czy na pewno tam była(...).

Czuł się tak, jakby wracał do domu. Pojawił się przed starą chatą odrobinę za wcześnie, wyhamowując miotłę tuż przed furtką, najpierw upewniwszy się, że nikt za nim nie podążał.

Nie wiedział też, co to wszystko oznaczało – jeszcze nie, choć prawda, w którą nie chciał uwierzyć, już powoli krystalizowała się z tyłu jego czaszki(...).

– T-t-trzymaj się, Marcel – powiedział jeszcze – zupełnie, jakby mógł w ten sposób zakląć rzeczywistość, w magiczny sposób zatamować krwotok(...).

Czuł jakiś cichy sentyment, gdy po udanej teleportacji lądował nieco chwiejnie na wydeptanej ścieżce w Dolinie Godryka, otrzepując się i tuż obok siebie odnajdując Cedrica.

Zejście do morza nie należało do łagodnych, brzeg kończył się uskokiem, o który rozbijały się fale; z miejsca, w którym stał, nie było widać dna(...).

– Przep-p-praszam? – zawołał, dostrzegając właścicielkę domu na ławce. Zdawało się, że go nie zauważyła, spoglądając w jego kierunku dopiero po chwili(...).

List Jaydena wydawał się w tym wszystkim echem przeszłości, nie tak dawnej, ale już pogrzebanej; zabarwionej zarówno sentymentem, jak i wyrzutami sumienia(...).

Słyszał jej ciche słowa, słyszał własne imię; odepchnięta ręka opadła luźno wzdłuż tułowia, ale choć chciał ponownie złapać ją za ramię(...) to z jakiegoś powodu nie był w stanie się poruszyć.

Wcześniej, gdy umawiali się na spotkanie, nie zadawał zbyt wielu pytań – wiedział, że chodziło o rodzinę, która musiała uciekać z Londynu, i to właściwie mu wystarczało(...).

Czy już się wymykała? Nie był pewien, kroki, które usłyszał, mogły należeć do kogokolwiek - ale oni nie mogli pozwolić sobie na ryzyko.

Zadarł głowę, mierząc ją spojrzeniem. – Już m-m-myślałem, że stchórzyłaś – zagadnął, uśmiechając się szeroko i mrużąc jedno oko, jakby oceniał, czy nie planowała ucieczki(...).

Gdy Anthony wspomniał o pracy marzeń, wzruszył ramionami, w geście, który oznaczał, że to nie było nic takiego; nie miał nic przeciwko brudzeniu sobie rąk(...).

Zmarszczył czoło, jego brwi zbiegły się do środka. – Jaki adres? – zapytał nagle, głośniej, niż początkowo zamierzał. Dlaczego Marcelius nie wspomniał o tym wcześniej?

Odbił się nogami od posadzki i ruszył, chcąc oddalić się od strażników, dementorów i tego koszmarnego miejsca, a później unieść ponad mgłę i dalej – ku Oazie.

Nie chciał być posłańcem, który odbierze tę resztkę nadziei komuś innemu – ale jednocześnie wiedział, że była to jego odpowiedzialność(...).

– Cillian – wyrzucił z siebie na wydechu, czując falę ulgi – zalewającą go jednak w pełni dopiero, gdy odwrócił się przez ramię, tuż obok dostrzegając zagrzebaną w pościeli twarz córki.

Prawie zeskoczył z miotły, dając sobie zaledwie ułamek sekundy na złapanie oddechu. – M-m-marcy, Anthony – m-m-mówcie, co robić – odezwał się, rozglądając się dookoła(...).

Dłonie, drżące, zaczęły niezdarnymi i chaotycznymi ruchami szukać zaplątanej w swetrze różdżki; wyciągnął ją po paru nerwowych wdechach, dopiero teraz orientując się, jak szybko biło mu serce.

– Hannah, cześć – odezwał się, szukając spojrzeniem jej twarzy – i niemal od razu czując się lepiej. Cieplej, bezpieczniej; mniej samotnie. – M-m-masz chwilę?

– Jak się czujesz? – zapytał cicho, ciepło, starając się w jakiś sposób dodać jej otuchy; przypomnieć, że nie była z tym całym bałaganem sama.

Schylił się, żeby podnieść kamień, po czym ostrożnie i powoli ruszył z nim w stronę zarośli; październikowe deszcze sprawiały, że ziemia robiła się błotnista(...).

– Sythia? – mruknął cicho, bezwiednie wyciągając ramiona, żeby ją objąć – przyciągnąć bliżej, osłonić od wiatru, dopiero teraz zauważając, że drżała – zapewne z zimna.

Chuchnął w dłonie, zaraz potem pocierając je o siebie, żeby je odrobinę rozgrzać, znów zerkając w stronę zgromadzonych przez przyszłego pana młodego materiałów. – T-t-to jak to widzisz?

Uśmiechnął się słabo, chcąc przekonać Charlene – i siebie – że wszystko było w porządku. – Możemy m-ma-magicznie je powielić?

– Hannah – odezwał się, gdy dotarło do niego, że przez dłuższą chwilę zwyczajnie patrzył, a powinien był chyba coś powiedzieć; przełknął ślinę, uśmiechając się.

Z jednej strony - porzucenie zebrań w starej chacie stanowiło ostateczne potwierdzenie tego, co już właściwie wiedział, ale nie chciał przyjąć do wiadomości: że wróg na dobre przejął Londyn.

Przysłuchiwał się słowom czarodzieja z rosnącym uznaniem, stopniowo uświadamiając sobie, jak niewiele jeszcze wiedział o ziemi – mimo że wszyscy chodzili po niej dzień w dzień, a on sam postawił na niej już niejedną konstrukcję.

Zmieszał się wyraźnie, gdzieś w połowie padającego zdania orientując się, że nieświadomie zapędził się na ścieżkę, z której nie do końca potrafił się wydostać.

Na ukrytej w lesie polanie pojawił się niedługo później, lądując miękko na trawie i od razu dostrzegając stojącą obok załadowanego wozu przyjaciółkę.

– P-po-pokażesz mi, jak się za to zabrać? – poprosił; nie miał zamiaru spędzić popołudnia bezczynnie, pracy było mnóstwo(...).

– Trzymaj się blisko! – krzyknął, odwracając się na moment w stronę Anthony’ego; dokładnie tak, jak się tego spodziewał, warunki zaczęły pogarszać się z minuty na minutę(...).

Zanim ruszyli, sprawdził raz jeszcze, czy utrzymująca pakunki konstrukcja nie była w żadnym miejscu zbyt luźna, a później przełożył pewnie nogę przez miotłę, czekając, aż Lavinia usiądzie za nim.

Najpierw dotarł do niego jego głos; zmieniony upływającym czasem, ale wciąż niemożliwy do nierozpoznania, odbijający się od murów wersami dziecięcej wyliczanki(...).

Wypuszczając powoli powietrze z płuc, odwrócił się na pięcie, zastanawiając się, kogo dostrzeże w kuchennych drzwiach – i uśmiechając się, kiedy tylko jego wzrok zatrzymał się na oświetlonej słabo sylwetce Volansa.

Westchnął bezgłośnie, wypuszczając z ust kłąb jasnej pary; dlaczego irytował się na Vale’a? To nie była jego wina: ani ten nagrobek, ani to, jak wyglądało teraz ich życie.

Słowa Volansa potwierdziły jego obawy, zacisnął wargi przenosząc wzrok na brata – i pokręcił przecząco głową; wymienione przez Dorothy imiona nic mu nie mówiły, był niemal pewien, że nikt taki nie pojawił się w ostatnim czasie w Oazie.

Opustoszałe domy z powybijanymi częściowo oknami i drzwiami kołyszącymi się na skrzypiących zawiasach wyglądały upiornie, jak porzucone szkielety martwych stworzeń(...).