– Zawsze wiedziałeś, kiedy się p-po-po-pojawić – odpowiedział, przyglądając się przez moment porysowanej tarczy(...). [trwa]

A teraz stał naprzeciwko niej, w wąskim korytarzu, zmagając się z wyrazami, które jak zwykle za nic w świecie nie chciały uformować się w dźwięki(...). [trwa]

– Chyba s-s-się nie s-s-spóźniłem, co? – zapytał dziarsko, spoglądając to na mężczyznę, to na kobietę.
Spóźnił się.

Jak zwykle pojawiła się obok niego bezszelestnie, niepostrzeżenie, tak, że mimo wyczulonego słuchu, usłyszał ją dopiero wtedy, gdy mu na to pozwoliła(...).

Coś ścisnęło go za gardło – zdenerwowanie, przecież nie płacz – i nagle, tak zwyczajnie uświadomił sobie, że ma przed sobą swoje dziecko. [trwa]

– Penny – odezwał się w końcu, przerywając potok słów, wlewając między sylaby wystarczająco stanowczości, żeby zwróciła na niego uwagę. [trwa]

– P-p-przepraszam – wymruczał, gdy wreszcie odzyskał zdolność swobodnego oddychania, ocierając łzy z kącików oczu.

Być może odrobinę oszukiwał samego siebie, po raz kolejny beztrosko korzystając z uroków pogodowych anomalii i pojawiając się na miejscu śnieżnej bitwy.

Zerknął kątem oka na siostrę, jak zwykle przy jej historiach nie mogąc się zdecydować, czy były bardziej absurdalne, czy jednak prawdziwe(...).

– Drętwota! – rzucił, wykonując znajomy ruch nadgarstkiem i zaklinając dzielnego Godryka i upartą Joscelind, żeby to zaklęcie nie okazało się jego ostatnim.

Zanim zdążył przywitać się z resztą uczestników zabawy – głównie tych tworzących drugie koło – jego uwagę na powrót skradła Minnie, pytając o doświadczenie w tańcu.