Tym razem różdżka nie odmówiła współpracy - utworzyła przed nią tarczę, o którą z impetem rozbiło się zaklęcie, rozpryskując wkoło wielobarwne iskry. Elvira uśmiechnęła się z satysfakcją, już przeszukując pamięć za co bardziej efektywnym czarem.
- Bo ci tyłu zabraknie... - dokończyła ciszej, lecz wciąż słyszalnie, a potem przygryzła wargę, podejmując decyzję w ostatnim momencie. - Lapifors!

Elvira 209/215 (5 tłuczone)

The member 'Elvira Multon' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 69

Słodkie przytyki, niezobowiązujące kąśliwości i całe morze beztroski, którą ubierały w ocierające się o siebie temperamenty; żadna z nich nie lubiła oddawać kontroli, nie lubiła dawać za wygraną, nie lubiła – nawet w przypadku zwyczajnej zabawy – okazywać litości, choć smagające powietrze zaklęcia wcale nie mogły uczynić żadnej z nich aż takiej krzywdy.
Posłane z jej różdżki zaklęcie uderzyło w tarczę, która wyrosła przed panną Multon.
– Ładnie, złotko – rzuciła krótko, z faktyczną aprobatą, choć podjudzaną zwyczajową złośliwością. Zaraz potem sama została zmuszona do postawy defensywnej; dłoń ruszyła w górę, nadgarstek określił zakres pożądanej tarczy.
– Protego!

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 11

Wszystkie zgryźliwości uleciały gdzieś na bok, porwane wraz z zimnym wiatrem, kolejnymi oddechami w szybko unoszących się piersiach, kiedy wymachiwały rękoma, obdarzając się pozornie niewinnymi zaklęciami; pozornie łagodnymi, takimi, którymi nie mogłyby wyrządzić sobie faktycznie krzywdy.
Czarna magia była istotna, ale wymachiwanie nią na skalnym wysunięciu na środku głębokiego morza mogło skończyć się źle; Dolohov nie miała nawet okazji rozmyślania więcej nad tym, czym powinna posłużyć się później. Tarcza, którą chciała przywołać, pomiędzy własnym rozbawieniem a kolejną wiązką czaru umykającego z różdżki panny Multon, nie pojawiła się.
Protego nie rozbłysło, a dość zabawne zaklęcie ugodziło w sylwetkę Rosjanki.
Nie zdążyła też zareagować odpowiednio; Elvira miała okazję jedynie skrzyżować z Tatianą spojrzenie, w którym – o dziwo – błysnęło rozbawienie.
Zaklęcie transmutujące dopełniło dzieła; w miejscu, w którym chwilę temu dumnie stała kobieca sylwetka, nader prędko pojawiło się małe zwierzątko; panna Dolohov stała się małym, puchatym króliczkiem, o oczach jak dwa węgielki, puszystym ogonku i nieco rozdygotanej sylwetce. Bielutka kuleczka wyglądała wręcz abstrakcyjnie na tle niespokojnych wód i szarości porozrzucanych skał; w tym wszystkim sama czuła się odrobinę skonfundowana, mogąc podziwiać świat z tej perspektywy; z kamiennej podłogi i wąsikami pod własnym, urokliwie różowym noskiem, którym poruszyła charakterystycznie kilkukrotnie.