[ w toku]

[ w toku]

Nie powinno cię tu być, dudnił głos w głowie, powracając ze zdwojoną siłą za każdym razem, gdy próbowała zepchnąć go w otchłań świadomości, jeśli nie głębiej. Nie pasujesz tutaj, nie idź, wróć, co powie ojciec; powoli gubiła się w przekazach własnego umysłu, bo chociaż wybrzmiewały wyraźnie, zaraz niosły za sobą też fale uczuć. Niepokój, żal, strach, ilekroć pomyślała o alternatywach. Właściwie nie miała żadnych, chociaż wiedziała, że inni powiedzieliby inaczej. Inni zawsze wiedzieli lepiej, lepiej niż ona, a nigdy nie czuli nawet w ułamku tego, co toczyło się przez jej wnętrze.

Muzyka wdzierała się w jej uszy na zmianę ze śmiechem i śpiewem. Słodki, przyjemny, przerażająco kojący zapach wypełniał nozdrza, ale mimo to czuła, jak serce próbowało wyrwać się z jej piersi. Waliło o żebra, dudniło echem, miała wrażenie, że tylko otaczające celebrujących odgłosy zagłuszały jego bicie. Próbowała ustabilizować własny oddech, ale ten co i rusz na nowo opuszczał jej wargi w postaci krótkich, płytkich westchnień. Nawet nie zauważyła, kiedy zacisnęła palce na własnej spódnicy tak mocno, że momentalnie zbielały.

Im bliżej ognisk, tym bardziej w jej uszach rozbrzmiewały odgłosy opowiadanych opowieści, krzyki i piski rozbawionych dzieci. Nie potrafiła jednak przyglądać się im dłużej, niż przez kilka sekund. Cieszyła się, naprawdę, że tak wiele osób potrafiło odnaleźć ukojenie i odetchnienie od krwawej rzeczywistości. Ona jednak nie potrafiła - ilekroć przyglądała się rozbawionym twarzom, widziała na każdej z nich cień; skryty lepiej lub gorzej, ale wciąż cień. Absurd otaczającej jej radości uderzał wtedy jeszcze bardziej. Bo Sohvi nie umiała nie myśleć o tym, co złe.

[w toku, kometa]