Szlachetny rycerz nie zna lęku, nie myli odwagi z brawurą i nie szuka pomocy od sił nieczystych.
Tyle, że ja nie jestem szlachetnym rycerzem, nie do końca. Właściwie, odkąd wataha mnie wygnała, nie wiem już czym jestem—ale wbrew rozsądkowi, nie tracę nadziei.
Zawsze wiedzieliśmy, że magia wiążącej nas przysięgi może zaniknąć i że wtedy utrzymanie przemian w ryzach stanie się niemożliwe. Że wtedy pozostanie nam wygnanie i honorowa śmierć. Bracia myślą, że właśnie ku niej zmierzam, szukając odpowiednio wysokiego klifu albo drzewa o wytrzymałych gałęziach. Tylko jeden zdradził nasze credo, gdy zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku na ostatnie pożegnanie. Wyszeptał do mnie nazwy dwóch miejscowości, w okolicy których można znaleźć chaty wiedźm. Wiedźm, które tropiliśmy zażarcie i brutalnie—ale to my mieliśmy się za baranki w wilczej skórze, a one były wilkami obleczonymi w ciała ponętnych kobiet. Vic zawsze miał do takich słabość, czy oszczędził tamte dwie baby, bo się z nimi chędożył? Nie powinno mnie to dziwić, ale powinienem osądzić go za to stalą miecza. Ignoruję jednak tą jawną zdradę, bo zamierzam dopuścić się własnej—i szukać pomocy tam, gdzie nie powinienem.

Najpierw udaję się do pierwszej miejscowości, bliższej. Słyszę o chacie wiedźmy już w karczmie, rozczarowany tym, jak kiepsko się ukrywa. Zielarka pomagająca miejscowym, uzdrowicielka o cudownym dotyku, bla, bla, bla. To pewnie jej szukam.
Nawet się jej nie przedstawiam. Ma demonicznie rude włosy i widzę z daleka, jak rozmawia z końską czaszką. Nie wiem czy to lęk czy niewiara kierują wodzami mojego konia, ale jadę dalej. Do tej drugiej. Tej, która podobno jest niebezpieczna i która nie uzdrawia ani nie warzy mikstur. Tej, której nie da się znaleźć dopóki ona tego nie zechce (bzdura, jestem świetnym tropicielem) i z którą pod żadnym pozorem nie należy wchodzić w żadne układy. Gdyby ktoś powiedział mi przed rokiem, że będę szukał ratunku u zwodniczej wiedźmy, istoty na którą przysięgłem polować, roześmiałbym się w głos albo oburzył. Ale chyba jestem zdesperowany, a skoro Vic ją oszczędził to i ja mógłbym zagwarantować jej immunitet... albo... coś. Musi być coś, czego chce równie mocno, jak ja powrotu do watahy i kontroli nad wilczą formą. Wiedźmy to tylko ludzie, krwawią całkowicie po ludzku.
Las jest gęsty i ciemny. Budzi niepokój, w przeciwieństwie do tamtej świetlistej polany, na której widziałem wariatkę z czaszką. Prowadzę konia przez wilgotne moczary, choć kilka miesięcy temu zostawiłbym klacz i tropił wiedźmę w wilczej postaci. Zdany na los, pozostaję człowiekiem i modlę się, by tak było. Nie chcę jej rozszarpać na strzępy, jeszcze nie.
Mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, ale to tylko czarny kot.

Docieram do chatki, żegnam się i pukam. W końcu ile mam do stracenia? Czekam pod drzwiami irytująco długo, a one uchylają się, gdy już mam odejść. Widzę w szczelinie błysk zielonego oka, koci uśmiech i długą szyję. Unoszę brwi, bo jest młodsza niż myślałem, ale szybko przechodzę do rzeczy.
-Cna pani. - kłaniam się, choć dawno tego nie robiłem. Śluby celibatu i wybór profesji trzymają nas z dala od cnych dam. -Jestem zbłąkanym wędrowcem, szukającym gościny i ratunku w pewnej delikatnej kwestii. - głos mam ochrypły i dopiero teraz uświadamiam sobie, że od tamtej karczmy z nikim nie rozmawiałem. Celowo trzymam się z dala od ludzi. Próbuję podchwycić jej spojrzenie, choć nie mam pewności, czy moje oczy są teraz niebieskie czy bursztynowe. Przynajmniej zęby mam ludzkie, sprawdzałem językiem przy furtce. -Obawiam się, że dotknęła mnie klątwa i powiedziano mi - nikt mi nie powiedział, o tej wiedźmie nigdzie nie plotkują -że to tu mogę szukać pomocy.

Widzę, jak jej brwi unoszą się wysoko. Spięte barki obniżają się lekko, jakby moja opowieść zdołała ją zaskoczyć na tyle, by opuściła gardę. Nie na długo. Unosi podbródek, wciąż napięta jak struna. Zaczynam żałować, że nadal trzymam w dłoniach jej chochlę, ale gest kapitulacji mógłby teraz zostać wzięty za atak. Nie wkładam zdobyczy z powrotem do gara.
—Credo nakazuje wam nie żyć?—wiedźma zawiesza wymownie głos i uśmiecha się kpiąco . Przez moment mam ochotę cofnąć się do drzwi, ale próbuję nie patrzeć na jej ładnie wykrojone usta. Patrzę jej prosto w oczy, a w nich-odkąd dowiedziała się, jaki płaszcz nosiłem do niedawna-lśni strach, albo tak sobie z dumą wmawiam. Ludzka emocja. Wiedźma to wciąż tylko człowiek.
To ja nie jestem już do końca człowiekiem i w tym cały problem.
—Zabić się w takiej sytuacji, by nie zagrażać braciom ani nikomu. Tak nakazuje honor.— wyjaśniam cierpliwie, ale mój głos nie brzmi tak pewnie, jak pragnąłem. Chyba sam czuję sprzeczność w kwestii honoru i tym, że oto stoję przed nią i żebram o ratunek.
—A ty honorowo obiecujesz mi bezpieczeństwo? — nie podoba mi się ton, jakim zadaje to pytanie. Moglibyśmy po prostu porozmawiać poważnie, ale ona przygląda mi się z kocim uśmiechem. Wzruszam ramionami. —Takie sytuacje. Czyli już się zdarzały, a do tej pory żaden... zbłąkany wędrowiec nie prosił mnie o pomoc. — kontynuuje wiedźma z kocim uśmiechem, a ja przestępuję z nogi na nogę. Chochla wydaje się chłodna. Jak jej oczy, z których stopniowo znika strach, albo po prostu Adriana dobrze go maskuje.
—Widać nie jestem zbyt honorowy.— wypalam z ironią, której nie poznaję. Lata szkolenia oduczyły mnie pyskowania, a w watasze nie było miejsca na odgryzanie się alfie. Zaskoczony, po raz pierwszy spuszczam odruchowo wzrok. —Powiedział mi o tobie jeden z nas.— podnoszę wzrok z wahaniem, niepewny, czy Victor powiedział jej prawdziwe imię. Mimo wszystko, nie chcę by jego sekret się wydał i nie życzę mu śmierci. Choć powinienem. —Wysoki blondyn o włosach ciemniejszych niż moje.—wyjaśniam w zamian.
—Widać nie był zbyt honorowy.— jej mina znów zdaje się ze mnie drwić.
Cofam się w stronę gara i z impetem wkładam tam chochlę, żałując, że tu przyszedłem. Pieprzony Vic, bezczelna wiedźma. Nigdy nie lubiłem zabawy w kotka i myszkę. Nawet, jeśli to ja się w nią bawiłem.
—To był błąd. Przepraszam, że zająłem ci czas. — burczę, wycofując się do drzwi. Zgodnie z credo, a przynajmniej tym jego strzępem, który zachowałem, nigdy nie odwrócę się do wiedźmy plecami.
—Księgi mówią o trzech możliwych sposobach na podobną klątwę—odzywa się nagle wiedźma, a ja wzdrygam się lekko. Nie nazywamy wilczych przemian klątwą, nigdy. Klątwy to domena wiedźm. Nasz dar to dar, choć związany jest z nim rytuał krwi i pradawne moce, ale to zupełnie co innego. A to, co dzieje się teraz to... komplikacje.
Albo znak, że złamałem credo już wcześniej i pradawna moc upomina się o swoje; ale o tym wolę z nią nie dywagować. Mimo wszystko przystaję, a ona mówi dalej, obojętnie: —koszula z liści blekotu, łza dziewicy i...— nie kończy, bo bez namysłu wcinam się jej w słowo.
—...łza kogoś innego, czy może być własna?