Psychika i samoocena Michaela nie radzą sobie z likantropią. Fenrir, wewnętrzny wilk, zaczął odzywać się w nim coraz wyraźniej odkąd stracił pracę w Ministerstwie i regularny dostęp do eliksiru tojadowego. Naprawdę przebudził go Cruciatus w lipcu 1957, gdy Tonks zareagował na ból dysocjacją i chwilowym przebłyskiej wilczej tożsamości. Wilkołaczy głos w głowie splótł się z traumą wyprawy do Azkabanu, gdzie Michael mu coś obiecał i teraz odzywa się coraz częściej, nabrawszy własnej osobowości, wrażliwości i ochoty do zabawy w człowieka. Ma trochę większe skłonności do agresji, ale o wiele lepsze poczucie humoru. Dzieli z Michaelem troskę o bliskie mu osoby, choć okazuje ją po swojemu.