Łazienka

16.08

She'll tear a hole in you, the one you can't repair
But I still love her, I don't really care

W jednej dłoni ściskała pognieciony, ledwie czytelny już skrawek pergaminu, a drugą opierała się o zimną ścianę. Spocona skóra ślizgała się po kafelkach i zostawiała na nich brzydkie połyskujące ślady, uparła się jednak, że dowlecze się do łazienki bez niczyjej pomocy. Znała rozkład pomieszczeń na pamięć, podobnie jak zakres własnych możliwości (dziękuję bardzo). Zirytowane fuknięcia pielęgniarki i wywracanie oczami wtedy, gdy sądziła, że Elvira jej nie widzi jedynie bardziej determinowały ją do tego, by stawiać na swoim. I tak zresztą chodziły wokół niej jak na szpilkach, a przynosząc posiłki mamrotały pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa. Cokolwiek powiedział im Cornel, najwyraźniej bardziej je rozzłościło niż zmartwiło. Zapomniała chyba ostrzec go, że pielęgniarki z Munga były gatunkiem nie do zdarcia i jeszcze za czasów pracy tu uprzykrzały jej życie znacznie mocniej niż wszyscy uzdrowiciele z czwartego piętra razem wzięci. Ale to bez znaczenia. Nie potrzebowała ich sympatii wtedy i nie potrzebowała jej teraz. Przynajmniej swoją robotę wykonywały dostrzegalnie sprawniej, pozwalały jej też w końcu na zasłużoną swobodę. Miała na szafce tyle gazet i książek ile tylko sobie zażyczyła, w wazonie znalazły się nawet kępy lawendy, które po wczoraj przysłała jej matka, a które zostały pierwotnie zablokowane w izbie przyjęć. Z róż Cornela zostawiła sobie zaledwie jedną, największą, a resztę wyrzuciła do śmieci. To nie był sentyment. Była ładna i sprawiała, że te głupie cipy patrzyły na nią zazdrośniej.
Wszystkie te małe przepychanki i sukcesy na oddziale z każdą godziną jednak traciły na znaczeniu. Zaczytywała się w artykułach o zniszczeniach (całego kraju, wszystkich hrabstw, jej hrabstwa, czy jej dom w ogóle jeszcze stał...?) i docierało do niej z całą nieprzyjemnością, że świat poza szpitalem nie zatrzymał się, żeby na nią poczekać i że musiała wziąć się w garść znacznie szybciej niż się tego pierwotnie spodziewała.
List od Marii okazał się kroplą przelewającą czarę.
Gdy otworzyła go po raz pierwszy wpatrywała się tylko w imię nabazgrane niestarannie na dole kartki, tym bardziej nieczytelne im bardziej drżały jej dłonie. Szumiało jej w uszach i krew odpłynęła z twarzy chyba w fizycznym przejawie ulgi, choć nie umiałaby tej emocji nazwać. Dopiero po kilku minutach tępego patrzenia się w sufit zmusiła się do tego, by przeczytać co też takiego napisała jej kuzynka.
A potem wstała i zażądała od pielęgniarki, by pozwoliła jej pójść do łazienki, w której to zamknęła się na kolejne długie minuty. Ignorowała nawoływanie zniecierpliwienia, bo raz po raz bez żadnej konkretnej przyczyny szorowała twarz w zimnej wodzie, patrząc z pogardą i odrazą na swoje wychudzone policzki i cienie pod oczami. Dłonie nadal ją trochę piekły, a nogami owiniętymi szczelnie w wielowarstwowe bandaże ledwie mogła ruszać; właściwie bardziej kuśtykała niż chodziła. Zmusiła się jednak do tego, by wystać przy umywalce, wyszorować zęby, twarz, jeden, drugi, trzeci raz, rozczesać te nędzne włosy, które jej zostały, robić cokolwiek co dałoby jej poczucie, że szykuje się do wyjścia.
Szpitalna koszula jeszcze nigdy tak jej nie uwierała, słabe, ludzkie ciało nie zdawało tak ciężkie i bezużyteczne.
Nie wiedziała właściwie do czego jej tak spieszno. Nie uratuje wszak ani ciotki ani wujka i niespecjalnie jej na tym zależało. Wujek był nudnym, mdłym mężczyzną, a ciotka od samego początku niweczyła ich wielowiekową tradycję czystości krwi. Jej śmierć uwolniła ich rodzinę od wstydu. Były jeszcze jej dzieci, irytujące, aroganckie i... i Maria.
Słodka, naiwna Maria, która przychodziła do jej domu tylko po to, by upewnić się, że zjadła, która siadała obok i opierała głowę na jej ramieniu czytając, która patrzyła na nią tak jakby absolutnie wierzyła w każde jej słowo. Nawet wówczas, gdy te jej dziewczęce, wielkie oczy wypełniały się łzami. Elvira więcej niż raz miała chęć uderzyć ją, by przestała płakać, ale równie często, jeśli nie częściej, pragnęła przytulić ją do piersi, ochronić przed okrucieństwem i podłością, na które nie była gotowa. Udławić ją troską.
Wmawiała sobie, że to nie w pełni rozwinięte, mądre maleństwo jest idealne do tego, by uformować ją w posłuszną pomocnicę, ale po prawdzie raz za razem pozwalała jej na zbyt wiele, bo była zwyczajnie ciekawa tego co powie i zrobi. Zdolna, śliczna czarownica. Niczym nie zasłużyła sobie na status półkrwi wyłącznie dlatego, że jej ojcem był skończonym, liberalnym głupcem.
Nie zasługiwała też na śmierć, choć jej matce nie oferowała we własnej głowie podobnej wyrozumiałości. Jakby mogła, skoro stara Leighton była jej obojętna. Czy to hipokryzja? Niewątpliwie.
To nie miało znaczenia. Patrząc ostatni raz w swoje żałosne odbicie pogodziła się z myślą, że chce wyjść ze szpitala jak najprędzej, by nie zostawiać Marii samej z bólem, który ją zniszczy. Skoro miała taką zachciankę, dlaczego miałaby sobie odmawiać?
Kiedy otworzyła wreszcie drzwi, pielęgniarki już za nimi nie było. Najwyraźniej poddała się i pobiegła zająć pilniejszymi sprawami niż roztrzęsiona pacjentka. Przysiadła na drewnianej ławce obok drzwi i z syknięciem przesunęła dłonią po wilgotnych opatrunkach, wystających spod koszuli sięgającej jej ledwie kolan. Bez wątpienia dotrze do pokoju sama. Musiała tylko zrobić sobie chwilę przerwy. Przymknęła powieki, w znużeniu utraciła poczucie czasu.
Uniosła głowę dopiero, gdy usłyszała własne imię. Wtedy zmarszczyła nerwowo brwi, wstrzymała oddech i instynktownie, bez żadnej większej refleksji, otworzyła ręce do uścisku.
[bylobrzydkobedzieladnie]

Gdy tylko została już naprawdę sama, przed bramą bursy rezerwatu, dopiero dotarło do niej, jak bardzo była poobijana. Kilkukrotne upadki w samym szczycie kataklizmu, połączone z późniejszym potknięciem o osmolony pniak zakończyły się dla niej wykwitami fioletowo—czarnych sińców, na całej długości obu nóg, na ramionach i bokach tułowia, zdartą skórą prawego kolana i obu dłoni po ich wewnętrznej stronie oraz zaczerwienioną po niegroźnym oparzeniu skórą kolana lewego. Zniszczona, rozerwana sukienka nadawała się oczywiście do naprawy, ale nie miała do tego głowy. Zdołała się jeszcze umyć, obmyć z pyłu i popiołu, a nawet przy pomocy kilku opatrunków udzielić sobie pierwszej pomocy. Nie miała siły niczego zjeść, wiedziała tylko, że musi dotrzeć do Tewkesbury, tam złapać jakikolwiek powóz, który mógłby dowieźć ją do Londynu. W takim stanie z pewnością nie mogła lecieć, zrobiłaby sobie krzywdę.
Nie pasowała jej czerń żałobnej sukni, tym bardziej już skryte pod czarną chustą włosy. Na miejscu, w miasteczku, odnalazła woźnicę dość prosto, ludzki wianuszek otaczał go ciasno i nawet cena za przejazd, 40 sykli, będąca rozbojem w biały dzień, nie wydawała jej się teraz aż tak straszna. Z trudem uniosła nogę, chcąc wspiąć się na wóz, woźnica krzyknął już na nią ponaglająco, gdy jeden z młodych chłopców pewnie chwycił ją za przedramię i podciągnął do góry. Chciała się do niego uśmiechnąć, podziękować za pomoc, ale naprawdę nie miała siły. Nagłe ruszenie wozu zmusiło ją do zajęcia miejsca na ziemi — wóz był tak przepełniony, że nie dla wszystkich znalazło się miejsce na ławach, a ona sama wcisnęła się pomiędzy pomarszczoną starowinkę i milczącego, około czterdziestoletniego mężczyznę w okularach. Podróż wertepami przez niszczony kataklizmem krajobraz nie była najwygodniejsza. Ledwo utrzymywała powieki półotwarte, nie chcąc oglądać kataklizmu, ale niepozwalając sobie na ich zamknięcie, co przecież równałoby się z zaśnięciem. Czy w ogóle mogła spać, gdy serce biło jej tak prędko, tak mocno? Co mogła śnić? Ruiny domu, spalone ciała, pył unoszący się w powietrzu jak płatki złowieszczego śniegu? Z letargu wybudziła ją staruszka, podsuwając pod nos zdjęcie młodej kobiety. Miała szeroki uśmiech, śliczne, ciemne włosy związane w gruby warkocz, który spływał na jej ramię. "Widziałaś ją, złociutka? Na festiwalu w lesie była, jadę jej szukać..." nadzieja w głosie starowinki jeszcze bardziej ścisnęła ją za serce. Chciałaby powiedzieć jej, że widziała, że kobieta była zdrowa i uciekła przed kataklizmem, ale widziała ciała. Rozbite stoły i stragany. Ruiny kamienic. W jednej chwili zrobiło jej się niedobrze, wszystkie wspomnienia wróciły do niej falą obrzydliwego, obślizgłego strachu. Zerwała się na równe nogi, przepchnęła pomiędzy siedzącymi na ławie ludźmi, ku ich wielkiemu wzburzeniu. W ostatniej chwili przechyliła się przez krawędź wozu, wypuszczając z siebie przede wszystkim mieszaninę śliny i żółci. Gulasz sprzed dwóch dni zdążył się, szczęśliwie, strawić. Gdy wróciła na miejsce — blada, poobijana, drżąca, starowinka objęła ją ramieniem, wyciągając ze swej torby pokrojone na kawałki jabłko. "Jedz, dziecino, a potem idź spać. Obudzę cię, gdy będziemy na miejscu".
Jak powiedziała, tak zrobiła. "Niespokojnie śpisz, dziecko, musi obejrzeć cię uzdrowiciel", szepnęła jej jeszcze na odchodne, gdy przy wychodzeniu z wozu role miały się obrócić i to nie Maria, silna, pełna młodzieńczego wigoru, zdrowa pomogła staruszce wysiąść, bo stało się na odwrót. Nie znała nawet imienia tej kobiety, tak dobrej, tak niezasługującej na dosłyszenie tego, że po szukanej przez nią córce nie było śladu. Maria marzyła, żeby historia tej kobiety skończyła się inaczej, niż jej własna. Wystarczy światu cierpienia, wystarczy bólu. Ludzie tacy dobrzy, jak ta nieznajoma staruszka nie zasługiwali na taki los.
Teraz jednak Maria została zdana sama na siebie. Wcześniej w nerwowej wędrówce po Londynie towarzyszyli jej przewodnicy, Marcel i Jim, teraz podróż przez gruzy musiała odbyć samodzielnie. Na jednym z mniej zniszczonych, pobocznych placyków słyszała recytującego jakąś przemowę chłopca — dopiero gdy podeszła bliżej zobaczyła w jego rękach stos gazet, które pragnął sprzedać. Ale Maria nie miała już przy sobie żadnych pieniędzy, wszystkie wydała na podróż. Przystanęła jednak, bez większego zastanowienia, słuchając tego, co miał do powiedzenia, lecz niewiele z tych słów prawdziwie do niej trafiło. Jeszcze mniej od momentu, w którym usłyszała o tym, że od dwóch dni należy do kategorii podczarodziejów. Znów poczuła niepokojącą słabość, ale nie mogła przecież znów wymiotować, na pewno nim nie dotrze do Świętego Munga. Budynek, na całe szczęście, nie wyglądał na zdemolowany, górował nad okolicą w sposób niemalże dumny. Tam czekała na nią Elvira, tam czekała na nią... rodzina. Chciała ją zobaczyć. Upewnić się, że to nie kawał, że nikt nie podszył się pod jej pismo, że naprawdę udało jej się wydostać z przepaści. Zostawiła ją tam. Nawet nie wiedziała, co dokładnie działo się z kuzynką, gdy uciekała z miejsca jak ostatni tchórz. Nie mogła obronić jej, nie mogła obronić rodziców. Czy w ogóle zasługiwała na to, by nazywać się Multonem?
Niewiele pozostało z jej dziewczęcej energii. Zmuszała się do stawiania kolejnej nogi za nogą, do mozolnej wędrówki ku widocznemu celowi, aż wreszcie pchnąwszy ciężkie drzwi, znalazła się w recepcji. Znajdująca się za kontuarem czarownica, widząc stan młodego dziewczęcia, poczęła opowiadać jej o tym, dokąd powinna się zgłosić z danymi objawami, nawet przed tym jak Maria miała okazję otworzyć usta.
— Ja... Mnie nie stać na uzdrowiciela, ja przyszłam... Odwiedzić moją kuzynkę... Elvira Multon... — wyszeptała, całą swą siłę zbierając w sobie po to, aby wypowiedzieć się możliwie najskładniej, najpewniej. Czarownica uniosła brwi, najwyraźniej zaskoczona i zmieszana zasłyszaną uwagą, po czym, nie ociągając się ni chwili, wskazała jej odpowiednie piętro i salę, w której miała rezydować Elvira.
Kilkanaście długich minut zajęło Marii stawienie się w odpowiednim miejscu; co jakiś czas musiała robić sobie przerwy, opierając się o zimne, szpitalne ściany. Wydawało jej się, że sama zdążyła się rozchorować, że jej ciało płonęło od wewnątrz, jakby w koszmarnej gorączce, ale za każdym razem, gdy myślała, że już nie da rady, odbijała się od ściany, idąc dalej, aż wreszcie, niby powidok szczęścia, zamajaczyły jej znajome, jasne, choć krótkie włosy. Kobieta, do której należały, miała na sobie szpitalną koszulę i opatrzone profesjonalnie nogi, a zaraz przy niej zatrzymała się pielęgniarka. Maria przyspieszyła, zaciskając zęby w może ostatnim przepływie determinacji, a gdy znalazła się wystarczająco blisko, dostrzegła twarz tajemniczej kobiety. Twarz znaną, choć noszącą objawy zmęczenia, ciężkiej walki, którą kuzynka musiała stoczyć nie tylko z żywiołem, ale także sama z sobą.
— Elviro...
Żyjesz. Już jestem.

Trudno było jej określić jak wiele czasu minęło od momentu, w którym niepewnym krokiem opuściła swoją salę. Ile minut spędziła w łazience? Ile razy umyła twarz i zęby, i gdzie zostawiła swoją mierną, szorstką szczoteczkę przydzieloną przez szpital? Zapewne nie miało to większego znaczenia, bo ze względu na swój status i tak dostanie nową, ale niemożność zaufania własnej pamięci była cholernie frustrująca. Być może znów miała gorączkę; tak się czuła, spocona, obolała i rozmiękła w tej nowej, postapokaliptycznej rzeczywistości, w której znalazła się nagle przed kilkoma dniami. I pomyśleć, że do samego końca powątpiewała w to czy musi się w feralnym pochodzie znaleźć. Ostatecznie wzięła w nim udział z poczucia obowiązku, wewnętrznego wręcz przymusu.
Lecz gdyby zaczęła hipotetyzować, chyba zbyt mocno zbliżyłaby się słabością ducha do swej matki i rodziny ojca. Co mogłoby się zdarzyć nie miało znaczenia, wpływ miała tylko na to co będzie. Szczyciła się swoim pragmatyzmem, więc poczucie zgorzknienia jej nie przystawało. Gdyby znalazła się gdziekolwiek indziej, równie dobrze mogła zginąć.
Jak rodzice Marii, na przykład.
Tyle że gdyby to przyznała, musiałaby również przyznać, że w swojej śmiertelności i kruchości niczym się od nich nie różniła - a to byłoby nieakceptowalne, prawda? Była w końcu Elvirą Multon, rycerką, błyskotliwym umysłem, potężną wiedźmą. Uzdrowicielką. Czarnoksiężniczką. To ona przynosiła lub odpędzała śmierć, nie była jej... jej ofiarą.
Zacisnęła powieki i ze znużeniem docisnęła palce do wilgotnych skroni, próbując w ten sposób zmusić ból do zelżenia, powrócić do rzeczywistości.
Jeszcze raz, ile minęło czasu?
Och, zapewne sporo, bo Maria już tu była.
- Mario... - powiedziała równie cicho, słysząc własne imię, a że nie miała sił, żeby wstać na nogi, tak słabe, grubo opasane bandażami, brzydkie, wyciągnęła ramiona z tej nędznej pozycji kukły opartej o ścianę, a jednak wciąż z nadzieją, wciąż żywo. - Chodź do mnie... już dobrze - Ta łagodność jej nie przystawała, ale nie miała sił na nic więcej. - Myślałam, że zginęłaś. - Ona prawie zginęła, a ta dziewucha nawet się za nią nie obejrzała uciekając. Ale była taka młoda, taka naiwna i tak bardzo w nią wierzyła; Elvira miała obowiązek poradzić sobie sama i to też uczyniła, to robiła zawsze, więc dlaczego miałaby teraz pozwalać sobie na złość?
Gdy tylko kuzynka znalazła się w zasięgu jej rąk, przyciągnęła ją do siebie na wąskiej, ciasnej ławce, nie zastanawiając się zbytnio nim przytuliła ją do swojej piersi i oparła brodę na jej miękkich, brudnych włosach. Przymykając powieki doszła do wniosku, że mogłaby tak zasnąć, ale Maria była przecież roztrzęsiona.
- Tak mi przykro - powiedziała pusto. Głowa bolała ją coraz mocniej. - Nie myślałam... - zaczęła, ale zmieniła zdanie. - Nie zostawię cię już. Nigdy nie zostawię cię samej, obiecuję. - Oparła zimną dłoń na jej czerwonym policzku i ucałowała ją w czoło. - To nie twoja wina. Nic nie jest twoją winą - dodała, bo miała wrażenie, że Maria chciałaby to usłyszeć. - Poradzimy sobie. Pomogę ci.
Wydawała się teraz Elvirze nawet mniejsza niż wcześniej.
Merlinie, była tak cholernie zmęczona.