Rok temu Rigel z nadzieją spoglądał w przyszłość. Nadeszły nowe porządki, obiecujące społeczności czarodziejów nieznane dotąd możliwości. Jego brat, Alphard, przygotowywał się do ślubu, mającego zjednoczyć skonfliktowane rody. Niestety, to szczęście szybko przeminęło, gdy brat zginął w tajemniczych okolicznościach podczas misji Rycerzy Walpurgii. Czarodziej nie mógł pogodzić się z utratą, prowadząc własne śledztwo, które jednak nie przyniosło satysfakcjonujących odpowiedzi. Węszył spisek, nie wierząc, że Alphard mógł postawić Sprawę i służbę Czarnemu Panu ponad rodzinę.
W międzyczasie narastały naciski, aby Rigel również dołączył do Rycerzy, jednak czarodziej wahał się. Chociaż zgadzał się z ich przekonaniami, był wobec nich nieufny, obawiając się podzielenia losu brata, zwłaszcza że był naukowcem, a nie wojownikiem.
Sytuacja komplikuje się, gdy Black otrzymuje dodatkowe informacje sugerujące, że rzeczywistość działań Ministerstwa różni się od oficjalnej narracji. Ostateczne potwierdzenie przyszło w postaci wieści o rzezi centaurów w Zakazanym Lesie, co dla czarodzieja, którego matka pochodzi z rodu Flint, było prawdziwym szokiem, kompletnie niezgodnym z jego światopoglądem. Nie rozumiał, dlaczego rodzina nie została poproszona przez Ministerstwo o mediację lub wsparcie.
Zdobywając więcej informacji o skutkach działań wojennych, arystokrata przekonuje się, że nie może pozostać bierny wobec cierpienia. Postanawia więc otworzyć sierociniec, używając swojego nazwiska i funduszy, aby chronić tych najbardziej bezbronnych. Razem z przyjaciółmi angażuje się również w działania charytatywne.
W międzyczasie nestor zaczyna naciskać, aby Rigel zaczął w końcu myśleć o małżeństwie, wskazując mu narzeczoną zmarłego brata. W odpowiedzi Black oznajmia, że stara się o rękę swojej przyjaciółki Primrose, świadomy, że o jej względy już zabiega ktoś inny. To były kroki mające na celu opóźnienie tego, co nieuniknione.
Czarodziej przez długi czas nie potrafił zaakceptować siebie i swoich preferencji. Jednak, gdy przez dziwne zrządzenie losu rozpoczął romans z mężczyzną, wreszcie zaczął układać sobie w głowie wiele rzeczy dotyczących swojej tożsamości i zaczął akceptować siebie. Dla Rigela, który nigdy wcześniej nie doświadczył wzajemności uczuć, były to chwile pełne niespotykanego wcześniej ciepła i miłości. Wreszcie poczuł się potrzebny i ważny, co wcześniej było mu obce. Niestety, wszystko dobiegło końca w tragiczny sposób, gdy wyszło na jaw, że jego kochanek — Michael Tonks — jest terrorystą, poszukiwanym listem gończym.
Rozpacz i złamane serce czarodziej leczył poprzez intensywną pracę, działania charytatywne i prowadzenie badań. Niewymowni coraz częściej powierzali mu skomplikowane i odpowiedzialne zadania, częściej działał też w terenie. Został również zaproszony na naukowe sympozjum, które umożliwiło mu przedstawienie pierwszych wyników dotyczących wpływu magicznych żył na roślinność. Wraz z nadchodzącym otwarciem sierocińca, Rigel czuł, że powoli odzyskuje utracony spokój i w końcu znajduje sens życia, chociaż nadal był mocno przybity, a nocami męczyły go koszmary.
Niestety, ten kruchy stan trwał krótko. Gdy w kwietniu gazety doniosły o wielkim sukcesie Ministerstwa, które zniszczyło siły Zakonu Feniksa, a Rigel zobaczył na liście zabitych nazwisko swojego byłego kochanka, coś w nim pękło. Nie był już w stanie odsuwać na bok wszystkich uczuć i bólu. Presja rodziny, śmierć bliskich, wojna i zniszczenie — wszystko to uderzyło w Blacka ze zdwojoną siłą, kompletnie go przytłaczając. Czuł, że traci kontrolę nad własnym życiem, i nawet otwarcie sierocińca nie zmieniło tej sytuacji. Mimo starań udawanie przed rodziną i przyjaciółmi, że wszystko jest z nim w jak największym porządku, stawało się coraz trudniejsze. Rigel sięgał po używki, alkohol, szukał ukojenia w ramionach obcych, ale i to nie pomagało, a nawet przestało mu wystarczać. W pewnym momencie Blackowi zdawało się, że już nic nie może mu pomóc. Nigdzie też tej pomocy nie znajdzie. Jest słaby, za słaby, by sobie poradzić. Wreszcie doszedł do wniosku, że nie jest w stanie dłużej tego znosić — chciał zakończyć swoje cierpienie raz na zawsze.
Plan zakładał, że wszystko będzie wyglądać jak zwykły wypadek podczas rutynowej wyprawy badawczej, na które Rigel często się wybierał. Czarodziej wszystko dokładnie przemyślał i zorganizował, lecz zupełnie nie był przygotowany na atak wilkołaka. Tylko cudem Blackowi udało się uciec, ale niestety bestia zdążyła go ugryźć.
Po ataku arystokrata powoli dochodził do siebie, ucząc się życia z klątwą i cyklami księżyca. To przeżycie zmieniło jego spojrzenie na świat. Sądził, że poniekąd dostał od losu drugą szansę, choć może w bardzo wypaczony sposób.
Oddziaływanie likantropii na Blacka było bardzo nietypowe. Kiedyś spokojny i pacyfistyczny czarodziej zaczął przemieniać się — stał się pewniejszy siebie, nie unikał konfrontacji, czasem wręcz zbyt nadmiernie. Pierwszym sygnałem, że coś się zmieniło, było wyzwanie na pojedynek Mathieu Rosiera, który to złamał serce jego przyjaciółce Primrose.
Czarodziej rozumiał, że teraz musi się jeszcze bardziej poświęcić pracy, aby uniknąć utraty środków do życia, jeśli kiedyś rodzina odkryje jego tajemnicę. Sądził też, że awans i stanowisko Niewymownego uchronią go też przed utratą pracy a Ministerstwie. Dlatego postanowił, że dowie się jeszcze więcej o cieniach, nękających mieszkańców Wysp. Wyruszył na wiec na jarmark, odbywający się na terenie wroga, by tam porozmawiać z ludźmi. Niestety podczas świątecznego rytuału doszło do wypadku — cienie zaatakowały zebranych. Rigel tylko cudem uniknął śmierci, po raz pierwszy przemieniając się w wilkołaka poza pełnią. Był też świadkiem nietypowych zjawisk i tragicznej historii czarownicy, która chciała ochronić swoich ludzi. Do domu Black wrócił z wypalonymi symbolami na ciele — pozostałościami po próbie rysowania dziwnych symboli na skórze, gdyż nie miał ani ubrań, ani notatnika. Od tamtej pory męczą go koszmary. Wpadł również, jego zdaniem, na ważny trop, gdyż był pewien, że śmierć jego brata ma bezpośrednie powiązanie z cieniami — obrażenia, jakie miał na ciele po ugryzieniu przez cienistego węża do złudzenia przypominały obrażenia na ciele Alpharda. Musiał jednak to jeszcze potwierdzić.