Listopad 1955 roku był miesiącem zmian. Tamta noc ognisk naznaczyła mnie już na zawsze, a melodia, która przychodziła wraz ze snem, miała utorować nową ścieżkę. Nie tylko dla mnie - dla całej Anglii. Powołany do życia kilka miesięcy wcześniej Zakon Feniksa, będący spuścizną Albusa Dumbledore’a, wydawał się jedyną szansą w walce z Grindewaldem. Już wtedy pojawiły się głosy, że czarnoksiężnik nie jest jedynym, który ukrywa się w ciemnościach. Że poza nim jest ktoś jeszcze. Być może potężniejszy, jeszcze bardziej bezwzględny. Przez długi czas poruszaliśmy się jak pijane dzieci we mgle, aż do pojawienia się profesor Bagshot. Wraz z nią nadzieja na pokonanie czarnoksiężnika w końcu ożyła, nabierając realnych kształtów. Próba Gwardzisty, do której przystąpiłem w kwietniu, związała mnie z Zakonem Feniksa na zawsze, choć w gruncie rzeczy nie potrzeba było krwawej pieczęci, aby zyskać moje oddanie. Dla mnie od dłuższego czasu walka była jedyną słuszną drogą - choć w tamtej chwili nie byłem jeszcze świadomy, ile poświęceń i zła w najczystszej postaci przyjdzie mi dźwigać na własnych barkach.


Paradoksalnie, byłem wtedy szczęśliwy - jakiś czas. Wówczas jeszcze pełen nadziei na lepsze jutro, z wiecznym uśmiechem i żartem na ustach, zawadiacki, nieco nonszalancki, bez pamięci zakochany w kobiecie, która w końcu pozwoliła mi być częścią swojego życia. Tylko po to, by po chwili wyrzucić mnie z niego z impetem i zniknąć z moich radarów. Gorzki smak odrzucenia towarzyszył mi jeszcze przez wiele miesięcy, silnie tłumiony wydarzeniami, które odmieniły Anglię wraz z majem. Pokonanie Grindewalda miało swoją cenę. Sprowadzenie na wyspy kataklizmu pod postacią anomalii przyczyniło się do śmierci wielu niewinnych osób - i choć była to konieczna ofiara, trudno było zapomnieć o lejącej się krwi. W tamtym czasie źle sypiałem, jeszcze gorzej radząc sobie z konfrontowaniem własnego odbicia w lustrze. A przecież musiałem kroczyć z dumnie uniesioną głową - bo poza anomaliami, maj przywrócił do życia zapomniane historie.

Do tamtego czasu nie wiedziałem, że jestem ojcem. Że przelotny romans z mugolaczką doprowadził do poczęcia nowego życia. Czułem wstyd - za swoje szczeniackie zachowanie, za porzucenie kobiety bez słowa, za nieobecność - ale jednocześnie ogromną radość, że w moim życiu pojawił się Oscar. Nie miałem wątpliwości, że jest moim synem. Choć nie wyrastał przy mnie, był zbyt podobny; nie tylko z fizjonomii, ale i w temperamencie. W obronie przed jego własną, mugolską rodziną, zabrałem go do siebie na wakacje. Nie był to najprostszy czas, wychowanie nastolatka było nowym i trudnym wyzwaniem - tym trudniejszym, że rozpoczynałem je z zapisaną kartą ojca, którego nigdy nie było. A przecież nie zamierzałem popełniać błędów własnego.

Skoro już o ojcach mowa - we wrześniu mój własny został ogłoszony Ministrem Magii. Wskazany przez Lorda Voldemorta miał wyznaczyć nowy ład, strącając z piedestału Longbottoma. Zakon Feniksa odpowiedział błyskawicznie - wraz z dwójką innych członków zaoferowaliśmy prawowitemu Ministrowi swoje wsparcie, schodząc do podziemia. Trzecia siła wypełzała z ciemności, podczas gdy my walczyliśmy o odzyskanie dawnego życia. Wyprawę do Azkabanu traktowałem osobiście, gotów oddać życie za przywrócenie świata do normalności. Kiedy misja zakończyła się sukcesem - choć nie bez ofiar - stało się jasne, że teraz już nic nie stało na przeszkodzie nowej władzy. Władzy, która otwarcie wyrażała pogardę wobec mugoli, a nawet półkrwi czarodziejów, mieszańców i wszystkich tych, którzy nie wydawali się wystarczający. Siły Zakonu były w mniejszości, dlatego wraz z nastaniem nowego roku Longbottom podjął decyzję, bym udał się za ocean, próbując znaleźć sojusz w Magicznym Kongresie USA.
Popłynąłem tam pod przykrywką pracy - miałem poznać nowe metody, by później wprowadzić je w życie w Anglii. Nawiązywałem znajomości, obserwowałem - i uczyłem się. Ameryka mnie zmieniła. W przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii, tam walka do ostatniej kropli krwi była na porządku dziennym. Przyzwyczajony do łapania czarnoksiężników żywcem, tam po raz pierwszy zasmakowałem śmierci. Nie była przyjemna, nie leżała dobrze na mojej lisiej fizjonomii - często okazywała się jednak konieczna. Co jakiś czas docierały do mnie wiadomości z kraju; wiedziałem, że było coraz gorzej. Zamordowano moją szefową, rozwiązano biuro aurorów. Z każdą nową nowiną chciałem wracać, nie mogłem jednak zmarnować budowanego przez miesiące wizerunku. Ostatecznie udało mi się uzyskać jedynie wsparcie w zakresie pomocy dla uchodźców - wówczas wydawało mi się to zmarnowaną szansą, z czasem jednak zacząłem doceniać to, czego dokonałem.

Nie były to wakacje - a jednak powrót do Anglii sprawił, że zatęskniłem za zadymionymi pubami jazzowymi i przypadkowymi kobietami, które przesypiały noce w moich ramionach. Nic nie było takie jak przed moim wyjazdem. Wojna rozprzestrzeniła się po kraju niczym chwasty, a Zakon Feniksa stał się wrogiem publiczym numer jeden. Czy sprawiło to, że uciekłem do lisiej nory? Nie. Byłem potrzebny bardziej niż kiedykolwiek. Obowiązek walki o dyskryminowanych spoczywał na moich barkach. Ze znamieniem gwardzisty czy nie, nadal zamierzałem robić to, w czym byłem najlepszy.

Jesień przyniosła widmo zmian, które kładły się cieniem na wydarzeniach minionego roku. Wtedy też pierwszy raz wkroczyła do Starej Chaty, by spotkać się z członkami Zakonu Feniksa. Jej jak dotąd uporządkowany, miotany niewiadomą rozgrywających się wokół wydarzeń świat uległ przemianie. Była odrętwiała, zatopiona w rutynie własnej zgorzkniałości i żalu. Bieg codzienności  wyznaczał rytm szpitalnych dyżurów i tętno bijącego w piersiach córki serca. Sytuacja, w której ją postawiono wymagała od niej zaradności, wyznaczenia sobie własnej drogi jako samotnej matki wychowującej nieślubne dziecko. Ciężar ten opadł na barki już dawno temu, jednak wciąż mierzyła się z jego masą. Samotność dominowała w pejzażu malowanym barwami szaroburej codzienności, aż w końcu przerwana kilkoma uderzeniami zwiastującymi niespodziewanego gościa - sylwetka przyjaciela z lat młodości zawitała u jej progu i gościła w jej mieszkaniu przez kilka kolejnych tygodni. Odmieniła ponury jesienny krajobraz obecnością kogoś kto na przestrzeni lat stał się bliski jak brat. Przypomniała jak bardzo brakło jej w życiu bliskości, zażyłości z tymi, których traktowała jak najbliższą rodzinę.
Tajemnice stały się częścią jej codzienności. Pod koniec września pierwszy raz ruszyła w misję, by zatrzymać działanie anomalii na Fair Isle. Potem stanęły przed nią kolejne wyzwania, kolejne zadania przydzielone jako uzdrowicielce. Pod koniec grudnia towarzyszyła Zakonnikom w drodze do Azkabanu, gdzie dojść miało do ostatecznego pokonania anomalii. Wtedy też powstała Oaza, której tajemnica miała zapewnić bezpieczeństwo tej części społeczeństwa, która cierpiała prześladowania.
Polityczny kocioł wrzał pod wpływem kolejnych wydarzeń - Szczytu na Stonehenge, ataków na domostwa czarodziejów opowiadających się za sprawą muglską, aż w końcu zabójstwo nestora rodu Yaxley i jednego z synów rodu Averych.
Zima zmroziła serce. Utwardziła wątpliwości, rzuciła w wir pracy i samotnej walki z coraz to cięższą codziennością.
Wiosna przyniosła odwilż.
Tamiza spłynęła krwią.
Brutalne czystki, zamieszki, które wybuchły tamtej nocy skutecznie wykurzyły ją z Londynu. Zabrała wszystko co mogła ze sobą zabrać i uciekła. Porzuciła mieszkanie, które uczyniła domem swojej córki. Posadę w szpitalu Świętego Munga. Wszystko na co pracowała całe swoje dorosłe życie zostało jej odebrane. Stojąc na zgliszczach tego co utraciła, pozwoliła się temu złamać. Na chwilę straciła grunt pod nogami, nie wiedziała co przyniesie przyszłość. Przez chwilę nie miała sił o nią walczyć.
Z amoku wyrwała ją opieka jaką roztoczyła nad nią rodzina Vane'ów. Stary przyjaciel ze swoją świeżo poślubioną małżonką. Konflikt grudniowej nocy postawił między nimi mury. Milczenie zapanowało na kilka długich miesięcy. Te jednak zostało przerwane jego ponownym pojawieniem się w jego życiu. W Killarney zaleczyła rany, wyciszała zdruzgotany umysł. Wieść o listach gończych, samobójczej próbie kuzynki, aż w końcu zasłyszane historie przyniesione z samego serca Anglii rozjuszyły tlącą się w sercu gorycz, przekuły ją w gniew.
Lato zahartowało umysł. Świadoma odpowiedzialności za losy córki. Tego, że chociaż pomoc napływała od tych, których uważała za swoich najbliższych, wiedziała że nie miała luksusu bycia słabą i podatną.
Znalazła pracę w Leśnej Lecznicy wspieranej przez członków Zakonu Feniksa, zaczęła składać do kupy swój rozsypany świat. Nigdy już nie miał być taki sam jak przedtem, ale robiła wszystko co w swojej mocy, aby zapewnić byt sobie i Melanie. Służyła swoją różdżką dla tych, którzy cierpieli w skutek prześladowań wojennych, leczyła bojowników, którzy stawiali opór nowemu systemowi. Przestała żyć rozpamiętując bolesne zawody, przestała pozwalać mamić się własnej melancholii. Ważnym stało się tu i teraz. Każdy kolejny dzień. Ulotny uśmiech na twarzy jej dziecka i świadomość, że musi stać na tyle silna, by móc ją chronić. Strach był jej codziennym towarzyszem, niepokój zaś rozbijał się o ściany umysłu - nauczyła się z nim żyć, czerpać z niego toksyczną siłę. By każdego kolejnego dnia wstać z łóżka i z oddaniem pełnić swoją uzdrowicielską służbę, być matką, której potrzebowało jej dziecko. Nadzieja na to, że jeszcze kiedyś odnajdą spokój, że jeszcze kiedyś będą wolni wciąż tliła się we wnętrzu. Silniejsza niż strach. Pozwalała wierzyć, że to co robi ma sens. Że to co robi ma wartość. Nie potrafiła odwrócić głowy, udawać że nie widzi wszechobecnego cierpienia, biedy i nadchodzącej nędzy. Nie potrafiła stać bezczynnie, jedynie obserwując postęp trawiącej Anglię wojny.

Błądził w londyńskiej mgle, szukając sposobów na to, by wyrazić swoje niezadowolenie - krzewiący się w sercu bunt zapalił iskrę gniewu, gdy skonfrontował się z Tonks, zarzucającą mu bezmyślność i bezcelowość jego dotychczasowych poczynań; zaproponowała mu alternatywę, opowiedziała o Zakonie, a on zadeklarował gotowość do działania, tak naprawdę jeszcze nie wiedząc, jak meandrować zacznie nurt dotychczasowego życia.

Stał się jednym z nich, tych, o których czytał w kolportowanym przez siebie Proroku. I nadszedł dla niego czas wyborów, mniejszych tudzież większych moralnych dylematów, priorytetyzacji codziennych wyzwań; czas uczenia się odpowiedzialności za wagę ludzkiego życia; czas próby.

Choć buńczuczny uśmiech pozostawał zarysowany na jego twarzy, gdyby spojrzał na siebie uczciwie, wcale nie znalazłby tam pewności co do tego, że podoła wszystkiemu, z czym musiał się zmagać. Gotowe do wymierzenia celnego ciosu pięści na niewiele zdawały się w trakcie konfrontacji z poplecznikami samozwańczego Lorda; palce z łatwością sięgające do czyjejś kieszeni równie sprawnie nie radziły sobie z prowadzeniem różdżki, choć te same ruchy nadgarstków powtarzał do znudzenia, w każdej wolnej chwili.

Po raz pierwszy rytm wojny usłyszał w Zakazanym Lesie; dudniący niepokojem, wygrywany przez bębny olbrzymów, które zeszły z gór, poruszając ziemię, jeszcze nie niebo. Na niebo przyszła kolej później, wraz z Bezksiężycową Nocą i krwią, którą spłynęły londyńskie ulice.
Jego ulice.

Latem skrywał się w czerniach nocnych mar, wraz z kilkoma osobami przeczesując stolicę w poszukiwaniu ostałych się w niej mugoli, którzy utknęli w pułapce, nie mogąc samodzielnie wydostać się poza granice odcinające się linią terroru. Jak w trakcie swych dziecięcych zabaw przeistaczał się w smugę cienia, który musiał rozpłynąć się w powietrzu, nim dojrzy go czyjekolwiek oko; w śmiertelnego chowanego grali niemal do samego końca. Przedzierał się kanałami, krył po zatęchłych piwnicach, pozostał aż do połowy sierpnia w oderwaniu od własnego życia. To jednak w końcu się o niego upomniało; nie było wcale tak łatwo o nim zapomnieć, jak sądził.

Oaza stała się dla niego ważna; pomagał przy jej budowie, obserwował, jak zapełnia się ludzkimi sylwetkami, w końcu też przyszło mu się zmierzyć z wiadomością, że niewiele brakło, by wdarł się do niej wróg. Rzeź centaurów nim wstrząsnęła; tak jak każda z krwawych łaźni, w których zanurzali się ci po drugiej stronie barykady.

Nie potrafi już stąpać po ziemi niczyjej; coraz mniej w nim szarości, a więcej kategorycznej bieli i czerni. Przynajmniej w tych zasadniczych kwestiach. Łańcuch owijający się wokół szyi zbrodniarza docisnął mocniej do rozedrganej w bezdechu tkanki, czując przy tym gorzki posmak satysfakcji. Różdżka skierowana w stronę niewybaczalnie bezkarnej Śmierciożerczyni bez zawahania smagnęła powietrze, chcąc przeciąć je ostrzami lamino; pragnął jej śmierci. Oczami wyobraźni w formacjach skalnych na Wyspie Sztormów widzi twarze ich wszystkich - przeciw nim unosi broń, sięga po kolejne uroki. W końcu też zdradzieckie krople veritaserum wlał w usta kogoś z portowej braci, bliskiej sobie osoby, znajdując w sobie siłę, by zdusić sentymenty.
Tych jednak wciąż w nim sporo. Zbyt wiele.

Nikt już nie śpiewa rubasznych szant w Parszywym Pasażerze, port zmienił się nie do poznania; Londyn, wrogo obcy, przepoczwarza się na jego oczach w koszmarną karykaturę minionego życia. Coraz mniej w nim ludzi, którzy są dla niego ważni. Rozpierzchli się po całej Anglii, ruszyli swoimi drogami, on został na rozdrożu. Choć obrał już kierunek, to wciąż waha się, jak dotrzeć do celu.

Samotność przyszła z niego samego, ze środka, wyłoniła się z tych wszystkich lęków, które ciążą mu coraz bardziej - łatwiej mu odcinać się od ludzi, ten proces jest o wiele prostszy niż kolejne pożegnania - z duchami, martwymi ciałami, z nieodwzajemnionym uczuciem.

Pieśń feniksa wraca do niego w snach, słyszy ją tak wyraźnie, jak pamiętnej nocy w Oazie. Nie przynosi jednak ukojenia, ni uzdrowienia, pod zaciśniętymi kurczowo powiekami czerni się ciężar niepokoju; boi się tego, co jeszcze zarysuje przyszłość. Z jakich popiołów przyjdzie się narodzić na nowo. Jak szybko spopieli go ogień wojny.

Ballada ta, ballada o stu uderzeniach ciężkiej płetwy, o piracie, który pożarł bestię i o pełnej piersi ni to ryby, ni dziewczyny, tejże właśnie, która rozkołysała melodią szorstkie gardła, kamienne serca. Ballada ta, ballada o rytmach fal i cmentarzysku połamanych masztów gdzieś w zaklętych skałach i wiecznych głębinach. Jestem tu. Niosą się pieśni, legendy porastają ciężkie buciory marynarzy topiących się w mulastych płyciznach. Jestem tu, szczerzą się dwa szkła, cztery fikające po stole monety i zachlapana rumem karta o złotych brzegach i odgniecionych historiach. Wyskakuje spomiędzy zgrabnych, wyraźnych palców, spomiędzy złotych bransolet i ciemnych spojrzeń. Ona im wróży, a ja im polewam. Nic się nie zmienia. Pory roku, pory przypływów i odpływów. Zjawiają się twarze, zaciemnione kapturami, kuszące brzęczącym dobrem. Biorę to wszystko, zgarniam, obiecuję, czaruję i tworzę tak lepszy świat. Tu jestem panią, partnerką, tu łączę w ponurym biznesie dwie bezimienne dusze. Tu przechadzam się, hacząc miłym palcem o siwiejące brody i mokre spojrzenia. Tu ścieram z kątów zupę wytryskającą z zepsutych żołądków i nierozsądnych warg. Jestem tu i tu będę. Z nimi i dla nich.

Kiedy jednak nadejdzie wiosna, zachwieje się portowy zegar, przekrzywią wskazówki i zaśpiewają rdzawe maszty. Obce głosy wybiją się ponad stan, a ja zacznę kląć bardziej niż kiedykolwiek. Przepadnę, czy dopiero się narodzę? Nadeszła. Obserwowałam mnożące się patrole, które łaziły jak chłopcy po ulicy córek, kiedy rozniosła się wieść o nowej, egzotycznej dziwce na stanie. Widziałam walące się mury i krzyk małych gardeł. Tak rodzą się sieroty, powiadają, tak rodzą się bezimienni kalecy. Tak czyści się zachwaszczone tyły domu, bo bez tego nie można mówić o pięknych ogrodach. Nowe warunki, nowe zasady. Oto bijący dzwon, gdzie każde uderzenie oznaczało kolejnego uwikłanego w niewybaczalnych rubryczkach. Albo jeszcze jednego szlamowatego trupa. Pustoszał Londyn, czarne cienie manifestowały władzę. Pośrodku tego jestem ja, pośrodku tego jest nasz port. Nabite na pal twarze, powołani królowie i odwołane żagle. Biedniały ulice, po języku rozlewały się gorzkie smaki. W Parszywym Pasażerze pito dalej, a ja chodziłam za jednymi oczami, które surowo oceniały każdy mój ruch, które chciały mnie stąd wyrwać, kiedy obiecałam sobie, że zostanę tutaj już na zawsze. Oczy z porwanych pergaminów, ze świstków groźnie spoglądających z miejskich słupów. Oczy wojownika. Ośmielałam się myśleć o nim coraz więcej. Coraz bardziej. Jakie to było głupie. Może powinnam wtedy polać i siebie. Uwolnić duszę i przestać wierzyć w historie pozamykane dla takich jak ja.

W tamtym czasie wędrowała ze mną zgraja małych łap. Drzemały w kieszeniach wiosennego płaszcza, i brzęczały w oczach. Coś się stało, że porzuciłam ciepłe futra i pogardliwe spojrzenia kierowane do wszelkich czarodziejskich stworzeń. Coś się stało, bo w kącie nędznego saloniku rosła klatka, budowała się coraz większa nora z miedziaków i tanich pierścionków. Sprawiły, że zaczęłam się nawet uczyć. Uwielbiałam te ich kwiczące pieśni. Zawsze na mnie czekały. A potem zaczął czekać jeszcze Johnatan. Wyciągnęłam go z rynsztoka, wytargałam za szmaty i zmusiłam, by wziął się w garść. Zamieszkaliśmy razem. Pohańbiony malarzyna, kilka kretów, psidwak czekający na zagubionego brata. Londyn śmierdział. Śmierdział rozkładającym się w letnim skwarze trupem i potem cholernych służbistów, którzy tracili oddech, by dogonić tego pyskatego dzieciaka z doków. Byli obrzydliwi. Patrzyłam, jak świętują urodziny ministra. Patrzyłam, kiedy wdzierali się do naszej portowej speluny i wskazywali palcami. Wszyscy mieliśmy być dla nich, wszyscy potracić mieliśmy głos, wolność, pragnienie jedności. Przemianom w mieście nie dało się przeciwstawić. Byłam tam, ale moje myśli pochłaniało pogubione rodzeństwo i zawiedzione nadzieje. Zostałam sama, ale przecież to był los sierot. Żaden dom nie był dany na zawsze. Znalazła się jednak siostra, znalazł brat wytargany przez psie zębiska z podmokłych piwnic. Coś mogłam świętować, o czymś mogłam wreszcie zapomnieć. Nie wiedziałam wtedy, że wewnątrz mnie zaczęło rozwijać się życie. Owoc któregoś ponurego romansu. Niewinne, niezasługujące na samotne dnie i noce. Nie mogło podzielić mojego losu. Przyszła jesień. Zapomniałam o aurorskich głosach prawiących chore morały. Zatrułam się, by dziecko mogło odejść, nim przyjdzie. Nie miałam wyboru. Te ulice przestawały być moje. Rozrastało się bezprawie, własne ściany stawały się obce. Coraz mniej gęb wołających za mną w tawernie. Trzymaliśmy się razem, my, portowe duchy. Dzieliliśmy się chlebem i ostatnim knutem. Czy to wystarczyło?

Październik był smutny, październik przerażał. Coś się ze mną stało, gdzieś się zgubiłam. Bladły ślady po wstrętnym pojedynku. Zacierało się wspomnienie więziennej celi. Dopisali mnie do hańbiącej listy, ale ja wewnątrz gdzieś zaczynałam umierać. Czy to była ta wojna? Czy to było to dziecko? Mało spałam, marniałam, ignorowałam ból, pamiątki po chaosie. Gdzieś zniknął ten błysk w oczach, gdzieś rozmył się czarujący głos. Pod stopami niebezpiecznie zadrżała ziemia. Mogłam jeszcze na niej zatańczyć? Nigdy się nie poddawałam, byłam wojowniczką. Zawsze gdzieś szłam. Tamtego dnia dotarłam na balkon, między okna jakiegoś portowego kmiotka, jednego z wielu. Ale pierwszego takiego. Tamtego dnia ktoś mnie przejrzał. Ktoś zauważył. Nie podejrzewałam, że tak bardzo potrzebuję tych cytryn, ale on wiedział. Był jak ostatnia załatana szalupa, jak ostatni dobry podmuch wiatru. Listopadowy sztorm miał wkrótce pogrążyć nas wszystkich.

Tyle krwi trysnęło z rany czarnoksiężnika, gdy Bertie bez wahania rzucił Lamino. Uratował Steffenowi życie - pierwszą misję dla Zakonu Feniksa Cattermole przypłacił złamaną nogą, wspomnieniem morderczej zaciętości w spojrzeniu najlepszego przyjaciela, poczuciem, że ocalił porwaną mugolkę i przekonaniem, że to nie zabawa. W imię organizacji zaczął przekraczać swoje granice - śmielej sięgał po potężniejszą magię, przemieniał się w szczura w najbardziej ryzykownych sytuacjach, ściągał trudne klątwy i pojedynkował na śmierć i życie. Widział, jak wrogowie umierają i nigdy nie czuł wątpliwości. Jedynie determinację. Tyle krwi płynęło po twarzy Hannah, gdy próbował ją zabić Alphard Black. Tyle krwi płynęło z rany zadanej czarną magią w antykwariacie. Tyle krwi spłynęło ulicami Londynu podczas Bezksiężycowej nocy i mogło spłynąć w kryjówkach "Proroka Codziennego", gdyby Steffen błyskawicznie nie naprawił własnego błędu. Skończyła się młodość. Nastał czas krwi i pogardy.

Stracił dawnych przyjaciół - jednych z wyboru, innych z ręki czarnoksiężników i w wojennej zawierusze. Stracił własnego brata, dojrzawszy na tyle, by wreszcie mu się postawić. Zyskał pieśń Feniksa i nową rodzinę. Nigdy nie sądził, że zakocha się od pierwszego wejrzenia i że przeżyje historię rodem z czytanych przez matkę romansów - ale Isabella Selwyn zatrzęsła jego małym światem. Dawne zauroczenie z Hogwartu odżyło podczas przypadkowego spotkania na Pokątnej, a Cattermole przekonał się, że obserwowana dotychczas z dystansu dziewczyna ma dobre serce, serdeczne obycie i wydaje się być nim zainteresowana. Złudzenia prysł, gdy "Czarownica" doniosła o zaręczynach szlachcianki z lordem Rosier. Wiosna upłynęła pod znakiem złamanego serca, na próbach zapomnienia o przyrzeczonej wrogowi dziewczynie. Zasiane w sercu Belli wątpliwości kiełkowały - gdy odtajały mrozy, a świat rozgrzało majowe słońce, szlachcianka wyrzekła się dawnego nazwiska i uciekła do Alexandra, swojego wydziedziczonego kuzyna. To tam na powrót odnalazł ją Steffen - i już nigdy nie zamierzał jej zgubić. Oświadczył się w Irlandii, kupił dom w Dolinie Godryka, planuje ślub. Spełnił swoje marzenia - prywatne i zawodowe - ale widmo wojny wciąż wisi mu nad głową.

Szczury żerują na poległych - małe, wytrwałe i uparte. Steffen jest jednym z nich. Nikt jeszcze nie wie o jego działalności dla Zakonu Feniksa, choć Cattermole jest świadom ryzyka. Uparcie wtapia się w tłum, w pracy udaje nieśmiałego i niepozornego, zarejestrował różdżkę i bywa w przejętej przez wroga stolicy. Próbuje pomagać jak może - szpieguje, zabezpiecza kluczowe lokacje, ściąga klątwy. Nie wie, jak znajduje na to wszystko czas - ale próbuje. Jest młody, jest gorliwy i zawsze był piekielnie zdolny - a pieśń Feniksa wydaje się jedynym właściwym ukierunkowaniem tych zdolności.

Szczury piszczą z wdzięcznością, gdy Steffen opowiada im o wykrwawiającym się czarnoksiężniku. Pędzą na żer. Kiedyś odczuwałby wyrzuty sumienia, ale teraz czuje jedynie mściwą satysfakcję. Nadejdzie nowy świat, wykorzenią z Anglii zło - a on będzie walczył w pierwszym szeregu, a potem opisze pieśń Feniksa w gazetach, ulotkach, gdziekolwiek. Ludzie muszą poznać prawdę, a jemu nie brak zdolności, złośliwości i sprytu niezbędnych do pomocy potrzebującym i uprzykrzania życia wrogom. Pozostała w nim jedynie wrażliwość - przeżywa własne niepowodzenia i śmierć tych, którym pomóc nie zdążył. Walczy więc dalej - dla nich. Dla Bertiego.

Szczęście małżeńskie nie trwało jednak zbyt długo — pod koniec maja 57' światło dzienne ujrzały listy gończe wystawione za znanymi członkami Zakonu Feniksa w tym również Pomony. Obnażyło to wszelkie sekrety trzymane przez kobietę przed mężem, wystawiając ich zaufanie na próbę oraz sprowadzając ciche dni. W międzyczasie w ich domu znalazły schronienie przyjaciółki Jaydena — Roselyn wraz z córką oraz porzucająca pracę dla Ministerstwa Magii Maeve. W połowie lipca na świat przyszły trojaczki Vane'ów, które dla młodego ojca były nie tylko zaskoczeniem, co powodem do niewyobrażalnej radości. Przepraszając żonę za wszystko, usnął u jej boku, trzymając w ramionach nowo narodzone dzieci. Niestety tej samej nocy Pomona zniknęła z Theach Fáel, pozostawiając męża z synami. Pomimo oczywistych trudności Jayden podjął się wychowania, wybierając dobro dzieci ponad dobro własne oraz dobro swojej żony. Nigdy nie przestał jej jednak szukać, robiąc, co w swojej mocy, by dowiedzieć się o miejscu pobytu czarownicy. W międzyczasie jego badania nad teorią panmagiczną przeżywały rozkwit, podobnie zresztą jak jego praca w Hogwarcie — przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego został mianowany nowym opiekunem Ravenclawu. 22 września w jego drzwiach pojawił się William Moore, który przyniósł ze sobą zwłoki Pomony — według niego kobieta została oddana dementorom podczas swojego pobytu w Azkabanie. Jayden pochował żonę na górze niedaleko domu, usypując na jej cześć niewielkich rozmiarów kurhan. Od tamtego momentu wszelkie przejawy uczuć przelewał na swoich synów oraz uczniów, dystansując się od przyjaciół. Rzucając w wir pracy, profesor pod koniec roku 57' wydał swoją drugą książkę — O pochodzeniu magii, która wzbudziła wiele kontrowersji, równocześnie pozwalając, aby nazwisko Vane ponownie wybrzmiało w świecie nauki. Druga połowa roku 57' była równocześnie dla profesora czasem rozłamów długoletnich przyjaźni, jak i powrotów dawnych, praktycznie zapomnianych. Wraz z początkiem 58' wstawił się za aresztowanymi przez policję dawnymi podopiecznymi z Hogwartu, jednak spotkanie z Thomasem i Jamesem nie przyniosło upragnionego porozumienia, komplikując jedynie relacje profesora z rodzeństwem Doe. W tym samym czasie kariera zawodowa astronoma nabierała tempa — ogłoszony oficjalnym prelegentem najważniejszego wydarzenia astronomicznego na świecie udał się do Szwajcarii, podczas gdy w Wielkiej Brytanii odbyło się sympozjum promujące O pochodzeniu magii. Widząc jednak potrzebę pomocy w zajmowaniu się dziećmi oraz istoty matczynej figury w ich wychowaniu, zaczął — wbrew sobie — poważnie rozważać potrzebę ponownego ożenku, by uchronić przyszłość swoich synów. W międzyczasie jego relacje z Roselyn, jak i z Maeve zaczęły ulegać zmianie — gdy z jedną na nowo zaczęli się zbliżać, z drugą dystans zwiększał się z każdym kolejnym dniem, a zwieńczenie wciąż pozostawało niewiadome. Pod koniec marca Jayden zaczął organizować grupę badawczą związaną z nowym projektem łączącym w sobie astronomię, numerologię, starożytne runy oraz transmutację, mającą nakreślić nowe spektrum czasowoprzestrzenne. I chociaż nowy rok rozpoczął się serią nieustających osiągnięć, wiązał się także z paralelną linią wielu porażek Vane'a — jako męża, przyjaciela, jako mentora, jako opiekuna. Ale może właśnie to stanowiło postać profesora. Nie ciągła wygrana, lecz upadki i podnoszenie się z kolan każdy kolejny raz. Nie niezawodność, lecz świadomość, że miał polec jeszcze setki — jeśli nie tysiące — razy. I wstawać bez końca.

Wspomnienia Marceliusa były pełne strachu i przesączone obrzydliwym smrodem. Cornelius nie zetknął się z wojną po raz pierwszy osobiście, a w wydartych przemocą fragmentach traumy syna. We wrześniu stracił bezpowrotnie swoją pierwszą miłość, ale wraz z wiadomością o śmierci Layli - zyskał spokój ducha. Niezdolny do pozbycia się problematycznego sekretu i kierowany szczerą rodzicielską troską, próbował wysłać syna za granicę. Marcelius okazał się jednak równie uparty jak jego ojciec, a kolejne spotkania pogłębiały rozczarowanie Corneliusa - i zasiały w młodym człowieku ziarno nienawiści.

Przeszłość ponownie zagościła w jego domu w październiku, wtargnąwszy do sypialni bez pukania. Starania Corneliusa zostały dostrzeżone przez Rycerzy Walpurgii - a on dowiedział się, że Deirdre Mericourt, dawna narzeczona, ma na przedramieniu Mroczny Znak. Sukces Deirdre karmił jego własne ambicje, to przy niej pierwszy raz zabił wrogów, oglądał przejawy jej okrucieństwa bez mrugnięcia okiem. Choć nie uważał się za zdolnego do wybaczania, zredefiniował relację z byłą narzeczoną, stopniowo wyzbywając się dawnych zadr i nawiązując coś na kształt przyjaźni opartej na respekcie. Inni Śmierciożercy, jak bystry namiestnik Mulciber, również okazali się wzorami i inspiracją. Cornelius zapragnął zrobić wszystko, by zasłużyć na ich uznanie i dopiął swego - brał czynny udział w walkach o Warwick i Suffolk, ustabilizował sytuację w rodzinnym Shropshire, otrzymał medale wojskowe, a na jego ślubie bawili się Rycerze Walpurgii i arystokraci.

U boku Valerie wreszcie przestał żyć przeszłością i zapragnął odnowić - albo zbudować od nowa - potęgę własnego nazwiska. Uporczywie odsuwa od siebie myśli o słabości - przeżył zbyt wiele strat i rozczarowań, by o uczuciach myśleć bez ukłucia strachu - ale żona wymogła już od niego wyznanie miłości, jako jedyna jest też świadoma prawdy o błędach jego młodości. Cornelius usiłuje odnaleźć wspólny język ze swoją pasierbicą, której każe nazywać się ojcem, snuje też marzenia o przejęciu i remoncie rodzinnego dworku i stara się o własne potomstwo.

Pierwszy rok wojny był jednym z najbardziej przełomowych w życiu Corneliusa. Tam, gdzie inni doświadczyli chaosu i lęku, on widział nowe możliwości. Szlifował własne talenty, podbudowywał pozycję, stał się rozpoznawalny. Rzadko zdejmował maskę, próbując wkupić się w łaski możnych tego świata, został doceniony za swe zasługi, wyostrzył najlepsze i najgorsze cechy własnego charakteru. Stał się bezwzględny i odstawił na bok wszystkie morale - a nawet własny strach- dążąc do celu. Czasami wciąż kieruje nim tchórzostwo, jak wtedy, gdy pośpiesznie wychodził z Tower i próbował zostawić przeszłość za sobą - ale otrzymywane zaszczyty utwierdziły go w przekonaniu, że działa słusznie, dodały odwagi. Choć młodszy Cornelius nie poznałby siebie obecnie w lustrze i nie wierzył, jakich czynów się dopuścił - to Sallow uważa miniony rok za najlepszy w swoim życiu, ciesząc się zawodowymi i osobistymi sukcesami i z nadzieją patrząc w przyszłość.

Już ponad rok minął od czasu, gdy Kerstin zdecydowała się na podjęcie ryzykownej, choć jedynej słusznej decyzji o przeniesieniu się do domu swojego rodzeństwa. Pozostawiła tatę bezpiecznego i dobrze zaopiekowanego w Kornwalii, ciągnąc tam, gdzie zakończyć mogła się jej przedłużająca melancholia - okropne wspomnienia z ostatnich tygodni przed Bezksiężycową Nocą, ucieczki z Londynu, wieści o śmierci ukochanej mamy. Bez pracy i bez żadnych perspektyw w kraju ogarniętym wojną chciała zmierzać tam, gdzie mogła pomóc; czy to najbliższym, czy nieznanym potrzebującym. Przejęcie domowego ogniska wyczerpanych walkami Tonksów nadało jej życiu sens, którego poszukiwała. Wiedziała już, że tam jest jej miejsce; najpierw w Mickleham, potem w Exmoor, z rodziną, która nigdy nie mogła przestać trzymać się razem.

Choć jednak nigdy nie zaczęła naprawdę żałować tej decyzji, upływający rok był dla niej czasem ciężkich prób i emocjonalnych katuszy - dokładnie tak jak przewidująco ostrzegła ją Justine. Choć sama Kerstin obronną ręką wychodziła ze wszystkich groźnych sytuacji, przypadkowych spotkań z czarnoksiężnikami i ataków w pobliżu Doliny Godryka, raz po raz stawała się świadkiem i uczestnikiem rodzinnych tragedii. Porwanie i długa rekonwalescencja Justine odcisnęły na niej piętno, utwardziły ją i uświadomiły, że wojna cały czas trwa, nawet jeśli ich objęty Fideliusem dom jest bezpieczny. A choć niczego nie pragnęłaby tak jak ucieczki za granicę z całą rodziną, wiedziała, że jej odważne rodzeństwo nigdy się na to nie zgodzi. Mieli w sobie znacznie więcej determinacji niż ona, a Kerry, jak przystało na najmłodszą siostrę, próbowała ich naśladować ciężką, wyczerpującą pracą w Leśnej Lecznicy, Oazie i ziemiach, na które udawała się z przyjaciółmi - choćby do Blithfield.

W czasie wojennej zawieruchy przyszło jej poznać wielu wspaniałych ludzi, z którymi nawiązała przyjaźnie, lepiej też zaaklimatyzowała się w czarodziejskim świecie, który uprzednio pozostawał dla niej tajemniczy. Obserwowała pracę alchemików i uzdrowicieli, opiekowała się bratem-wilkołakiem po pełni i podsłuchiwała dziwaczne rozmowy, które rodzeństwo próbowało prowadzić poza jej zasięgiem. Dwukrotnie serce zabiło jej szybciej w męskim towarzystwie - uroczego półolbrzyma i cygańskiego grajka - z żadnego jednak ziarenka nie wykiełkowała łodyga prawdziwej miłości. Choć w przypadku Thomasa była przekonana, że ślub czeka na nią tuż-tuż, zwarcia rodzinne oraz tajemnicze zniknięcie chłopca pozostawiły ją rozżaloną i bez nadziei. Czy zdoła kiedykolwiek spotkać mężczyznę, który będzie godny tego, by zbudować z nim ciepły dom?

Po ciężkiej zimie przyszedł czas wiosny, która smakowała popiołem i żalem. Utraciła nie tylko ukochanego, ale i maleńkie dziecko, dla którego miała stać się ciocią. Po raz kolejny przyszło Kerstin podnieść się z najczarniejszych głębi smutku, aby pozostać sumienną pracownicą i wsparciem w domu ogarniętym coraz to nowymi konfliktami. Jak dotąd radzi sobie, choć nie jest pewna jak długo jeszcze zdoła pozostawać tak silną.

Przy całej tej szarości pojawiały się jednak niewielkie promyki światła; przygarnęła kotka, kupiła kury i realizowała plany stworzenia ogrodu z prawdziwego zdarzenia. Człowiek musi przecież znaleźć sobie zajęcie, aby zupełnie nie postradać zmysłów.

Orientacja polityczna: Justine niezmiennie wspiera Zakon - jej przekonania i poglądy pozostają niezmienne.
Ścieżka kariery: ukończenie kursu aurorskiego
Rozwój: Przez miniony rok Justine rozwijała się głównie w zakresie białej magii i - w jej przypadku - wspomagających ją uroków. Skupiła się na nauce i zrozumieniu zasad panujących w zabezpieczeniach bazujących na białej magii. Dodatkowo kurs który przeszedł stopniowo wzmacniał jej zwinność i sprawność. Przeżyte doświadczenia zahamowały jednak wzrost sprawności, który powoli nadrabiała dochodząc do siebie. Przez skupienie na walce, jej umiejętności medyczne zaszły kurzem.
Więzy krwi: bez zmian
Zyskane znamiona: szeroka blizna nad lewą brwią; z prawej strony na szyi, tuż pod linią szczęki tatuaż z numerem 45357, podłużna blizna na lewym udzie od zewnętrznej strony

Londyn spłynął krwią. Wraz z nastaniem kwietnia, jedna noc zyskała miano Bezksiężycowej Nocy. Tego dnia, pod osłoną nocy na świt wypełzło zło, które do tej pory skrywało się w cieniach. Masowe morderstwa Mugoli, krzyki, desperacka ucieczka. Justine widziała to na własne oczy, próbując pomóc, wraz z resztą Biura Aurorów, które sprzeciwiło się wydanym przez Ministerstwo rozkazom. Odmówiła zabijania niewinnych, stanęła w ich obronie, choć wiedziała, że nie pomoże każdemu. Splamione posoką ulice od lat nie widziały takiego bestialstwa - ona też nie.
Wojna weszła w otwartą fazę. Skrywane za fasadą doskonałości diabły, rozszerzyły wargi w uśmiechu, kiedy przejęły miasto, zamykając jego granice. Tonks nie poddawała się, działając bez oddechu, pomagając niezliczonym jednostkom - kolejnym i kolejnym. Walki się zaogniały a wraz z nadejściem połowy maja jej twarz zawisła na słupach w całym kraju.
Stała się poszukiwaną, stała się terrorystką - a przede wszystkim nadal była szlamą. Przeciwnikiem rządu. Złodziejem magii. Straciła niektórych przyjaciół, tych, którzy nie potrafili albo nie chcieli zaangażować się w ten konflikt. I tych, do których przybyła zbyt późno. Ale też znalazła kogoś. W wojennej zawierusze, pomimo jej, znalazł się ktoś, kto spoglądał ku niej, jakby była światłem. Odległym, niepewnym. Zachłysnęła się tym.
Jeden impuls, jeden błąd. Zawsze do porażki starczało tak niewiele. Przekonała się o tym sama, kiedy nieudane zaklęcie podczas egzekucji i tłum przeciwnych ludzi spojrzeli ku niej. Kiedy wokół niej zaciskały się ramiona wroga. Kiedy w końcu znalazła się w miejscu w którym nikt nie chciał się ocknąć. Wygłodzona, poniżona, obdarta ze wszystkiego co miała. Azkaban, był gorszy od tego, co słyszała z opowieści. Dłonie na których ją powieszono w straciły czucie, a ją trzymano przy życiu - mimo, że próbowała je sobie odebrać wraz z możliwością mowy - jedyną szansą na pozostawienie informacji w sobie. Zakpili z niej, upodlili ją, weszli w jej głowę, sprawiając że po raz pierwszy naprawdę poczuła się brudna.
Była winna. Winna śmierci, którą przyniosły jej działania. Winna przelanej krwi centaurów, które zgodziły się pomóc ludziom. I nie zasługiwała na ratunek, który nadszedł i zabrał ją znów na powierzchnię. Po raz kolejny ujrzała słońce.
Rehabilitacja była gorsza niż tortury. Niezdolna do wypowiadania swojego niezadowolenia z niesprawnymi dłońmi mogła tylko trwać. Trwać wśród chaotycznych myśli tłoczących się w jej głowie. Azkaban zostawił na niej swoje piętno - nie tylko pod postacią magicznego tuszu wtłoczonego jej w skórę. Niezapowiedziany dotyk przynosił chwilowy postój serca i zimny, nieprzyjemny dreszcz przesuwający się po karku.
A jedna, mimo to, jej bliscy nadal byli obok. Kerstin, Hannah, Michael. Nawet on - Vincent, pozostał obok, mimo, że była niestała, niepewna, nieprzyjemna. Doglądał jej, wytrzymywał. On i oni. Pozwalając jej po raz kolejny się podnieść. Po raz kolejny znaleźć siłę, która miała pozwolić jej pójść na przód. Zbliżyli się do siebie, oddali sobie. Może pośród tego wszystkiego znalazła szczęście o którym mówiła Hannah.
Problemy w kraju się nawarstwiały - działania, walki przynosiły głód i braki w zapotrzebowaniu. Wojna… nie miała litości. Litości zdawał się też nie mieć świat. Zrozumiała to w lutym początkowo zganiając swoje gorsze samopoczucie na poczet niepełnej sprawności po powrocie z Azkabanu. W końcu jednak zrozumiała - to nie było to. Nosiła pod piersią dziecko.
Nie wierzyła. Nie mogła. Nie chciała. Choć wiedziała, pamiętała co mówiła Hannah. Ale nie umiała uwierzyć, pogodzić się, dopuścić do siebie prawdę. Mieć nadzieję. Nadzieję na to, że może… może naprawdę zasługiwała na szczęście, na miłość, na dom, na wszystko to, czego pragnęła. I…
…na wszystko to, czego się wyrzekła.
Choć nie przyznała tego nawet sobie, uwierzyła. Zdradziecka potrzeba nadziei i radości zakwitła w niej nie mając szansy rozkwitnąć w pełni.
W rocznicę Bezksiężycowej Nocy nadeszła kolejna tragedia.
Nie tak duża w kwestii świata nie tak znaczącą, prawie nieważna. Jednak w jej uniwersum nie było nic, czego bardziej chciała. Straciła wszystko. Straciła całą nadzieję którą miała. Wraz z bólem w ostatnich minutach kończącego się marca - straciła dziecko, które rosło pod niej piersią.
Jakaś część jej znów umarła.

Wojna miała spojrzenia głodujących ludzi, była jałowym polem, na którym nic nie urośnie, a poczucie obowiązku nie pozwalało lady Burke stać i patrzeć obojętnie na to co się działo wokół. Zdążyła być zaręczona, zdradzona dwukrotnie, poznała smak goryczy życia. Jednak, nie tak wszystko wyglądało na samym początku.

Oglądając się wstecz, na to jak patrzyła na świat przeszło rok temu, zrozumiała jak wielka zmiana w niej zaszła. Nim wojna wybuchła, rozpoczęła bardziej aktywną pracę w ramach rodzinnego biznesu. Pracownia w podziemiach sklepu jak i ta w domu stały się miejscami, w których najczęściej można było ją zastać. Zaczęła zgłębiać tajniki starożytnych run oraz klątw. Artefakty były heh życiową pasją, szukała i zdobywała kolejne zapiski na ich temat, z każdym tygodniem dowiadując się czegoś nowego. Wciąż żyła marzeniami, że pewnego dnia będzie jeździć po całym świecie w poszukiwaniu legendarnych przedmiotów. Łudziła się, że świat oraz socjeta się o nią nie upomną. Żyła mrzonkami, uważając, że wystarczy jeden sprzeciw i cały świat się dostosuje. Wierzyła, że może dosłownie wszystko. Za stertami książek skrywała swoje kompleksy związane z urodą, a wieczorami czytywała powieści romantyczne, bo choć lgnęła do wiedzy jak ćma do światła to nadal pozostawała młodą kobietą, taką którą chroniły bezpieczne mury Durham.

Lato przeminęło a wraz z nim złudzenia, zimny wiatr przyniósł realia, a rodzina zaczęła wskazywać, że należy powoli odkładać beztroskę życia na półki i zacząć bycie odpowiedzialną nie tylko za siebie, ale również za to co się dzieje w hrabstwie i w Anglii. Wojna okazała się bezlitosna i nabierająca rozpędu. Patrząc jak trawi kraj, zrozumiała, że społeczeństwo nie było na nią gotowe. Poczucie odpowiedzialności za tych. którzy nie mogli się obronić sprawiło, że z niezwykłą werwą zabrała się do pracy, licząc, że przyrzeczony jej człowiek wesprze ją w działaniach. Uwierzyła, że jest tym na kim może polegać. Okazało się, że kłamliwe słowa sączył jej do ucha, a czara goryczy przelała się w dniu koncertu jaki dała w palarni opium. Pokazała się po raz pierwszy, dała znać, że jest gotowa do działania. I na tym się nie zatrzymała. Zaangażowana w pomoc, zaczęła zgłębiać tajniki klątw, które następnie zdejmowała i nakładała, idąc zawsze tam gdzie była poproszona o pomoc.

Śmierć brata przyjaciółki, ranni członkowie rodziny, którzy poświęcili wiele dla sprawy - to nie mogło na nią nie wpłynąć. Rozumiała, że stanie z boku nie jest możliwe do osiągnięcia więc zaczęła dodatkowo zgłębiać tajniki czarnej magii, ulepszała swoje umiejętności jako twórca talizmanów oraz zobowiązała się pomóc bratu w pracy w Durham. Pomoc ludziom w Londynie, wiece, spotkania, odbudowa ochronek i sierocińców, aż wreszcie pomysł na odbudowę kopalni, a to wszystko na tle wielkich rozterek moralnych i sercowych. Widziała jak mężczyźni zdradzają swoje żony, widziała jak łamią dane słowo, a jednocześnie chronili je. Doświadczyła tego, że jako kobieta jest traktowana gorzej, pomimo tego, że nosi znane nazwisko wiele drzwi było nadal zamkniętych. Buntowała się przeciwko socjecie, buntowała si przeciwko skostniałym zasadom, odnalazła swoje pole walki choć wojna nadal trawiła kraj nie zatrzymywała się. Zrozumiała, że świat ten potrzebuje silnych kobiet, choć sam świat zdawał się tego nie widzieć.

Zaszła daleko, otrzymała możliwość wstąpienia w szeregi Rycerzy Walpurgii, otrzymała medal za swoją działalność, ale nie spoczęła na laurach, wiedziała, że należy działać dalej. Powierzyła swoje serce w ręce człowieka, w którym się zadurzyła i uwierzyła, że uczyni on ją swoją żoną. Serce po raz kolejny zostało wystawione na próbę, ponieważ okazało się, że kochał on swoje wyobrażenie o niej. Rozstanie było bolesne i nadal wywołuje w młodej kobiecie żal i smutek. Zawsze jednak miała oparcie w swojej rodzinie i to z ich pomocą szła dalej z dumnie uniesioną głową.

Zmieniła się bardzo, nadal w głębi serca pozostała młodą dziewczyną czytającą romanse, choć twardo teraz stąpa po ziemi i wie do czego zmierza. Widzi przed sobą swój cel, zmienił się on, wyewoluował i nabrał odmiennych barw, jednak był jej, a uparta lady Burke tak łatwo nie odpuszczała. Gotowa na zmierzenia się z rzeczywistością brała powoli swoje życie we własne dłonie…

Herbert wracając do Anglii po miesiącach nieobecności myślał, że spędzi w domu rodzinnym parę tygodni nim wyruszy znów do Amazonii, która stała się jego drugim domem. Poznawanie jej oraz odkrywanie tajemnic jakie w sobie skrywa stało się jego pasją. Napisał w trakcie podróży wiele pamiętników, które uznał, że wyda, aby zwiększyć swoje dochody.
W trakcie swojego krótkiego, jak mniemał, pobytu w ojczyźnie postanowił odświeżyć stare znajomości, ponieważ nie miał zbytniego pojęcia co się dzieje w kraju. Choć docierały do niego informacje, tak były one szczątkowe i nie dawały pełnego obrazu sytuacji. Wtedy zrozumiał jak źle się dzieje i wszystko zmierza ku gorszemu. To właśnie wtedy zaczął się zastanawiać czy wyjazd i pozostawienie matki oraz brata jest dobrym pomysłem.
Uznał, że posiedzi dłużej i będzie obserwował nim podejmie decyzję.

Niestety Herbert Grey nie jest z tych, którzy potrafią siedzieć z założonymi rękoma i tylko obserwować. Imał się różnych prac, od tych gdzie mógł wykorzystać swoją wiedzę jako botanik, po rozładowywanie statków w porcie. Zbieranie każdego sykla było wazne, poniewaz czarne chmury zaczynały się zbierać nad Anglią. Coraz więcej informacji do niego docierało, że mogą wybuchnąć zamieszki, że może dojść do otwartych walk, wtedy podjął decyzję, że nie może wyjechać. Jego ojciec walczył w trakcie II wojny światowej, nauczył synów odpowiedzialności i poczucia obowiązku.
W międzyczasie w jego życiu pojawiła się panna Fortesuce, z której bratem w przeszłości miał dobre relacje. Kobieta okazała mu swoje wsparcie, troskę, a z czasem zaczęli przebywać w swoim towarzystwie coraz częściej. Uczucie powoli kiełkowało, nie wybuchło wielkim żarem, a tliło się coraz mocniej z każdym spotkaniem, z każdą godziną jaką spędzali w swoim czasie.

Pomimo tego, że botanik nie był w szeregach Zakonu Feniksa pomagał jak mógł i potrafił. Udzielał wsparcia medycznego, ochrony w swoim domu, aż pewnego dnia została mu zaproponowana szansa dołączenia do walczących z ramienia Feniksa. Nie wahał się ani sekundy. Okazało się, że spotkał tam wielu starych znajomych i mógł wreszcie dowiedzieć się co się z nimi dzieje. Wraz z tym dniem jego aktywność się zwiększyła, co pokryło się z wybuchem wojny. Nie było już czasu na oglądanie się za siebie. Pamiętniki odłożył na półkę, a maszynę do pisania schował do szafy. Postawił na inne priorytety, jednocześnie starał się zachować równowagę. Greengrove Farm miało stać się jego oazą i miejscem ucieczki, gdzie lizał rany po kolejnych starciach, gdzie planował następne kroki.

W końcu napisał do Ministra Longbottoma oferując swoje usługi i została mu przydzielona misja. Senna Dolina okazała się sporym wyzwaniem, miejscem, w którym mógł zginąć, ale dzięki temu wiele się nauczył oraz dowiedział się więcej o cieniach. Tajemniczych stworach, które nawiedzały Anglię, pojawiały się nagle i należały do ciężkich przeciwników. Powrócił z tej wyprawy z bliznami, które miały zostać z nim na całe życie. Udało się jednak uratować życie niewinnym osobom, a to uznawał za największy sukces. Uświadomił sobie, że życie jest zbyt krótkie, aby się wahać w podejmowaniu pewnych decyzji. To sprawiło, że znajomość z Florką pchnął na kolejny etap i zaproponował kobiecie, aby zamieszkała wraz z nim w Greengrove. Ta jednak miała obiekcje, ponieważ pomoc w Oazie uznawała za swój obowiązek. Jednak ostatnie wydarzenia i pomoc potrzebującym po trzęsieniu ziemi sprawiły, że Grey nie widział tego miejsca jako bezpiecznej przystani. Zdecydowanie czuł się bezpieczniejszy kiedy czarownica przebywała na farmie. Nie ustawał jednak w przekonaniu jej.

W międzyczasie uznał, że Ptasie Radio na powrót musi zacząć działać. Odkurzył studio nagraniowe oraz stworzył plan, w którym chciał przejść się po wszystkich granicach celem porozmawiania z ludźmi, dowiedzenia się jakie panują wśród nich nastroje, a następnie rozdać ostatnie pluskwy jakie mieli, by szerzyć wśród ludzi prawdziwe wieści o tym co się dzieje w kraju. Wiedział o dezinformacji i uznał, że trzeba z nią skutecznie walczyć, tak samo jak bezpośrednio w walce na froncie. Nie raz, takie badanie tego co się dzieje w miasteczkach, było groźniejsze niż otwarta walka. Choć był to plan na parę miesięcy nie miał zamiaru się poddawać. Oprócz tego, stworzył małą hodowlę tojadu w przydomowej szklarni, dzięki temu może pomóc tym, którzy są zmuszeni żyć z likantropią.

Po czym dowiedział się, że zostanie ojcem…

Wojna na dobre rozgościła się w jego życiu, odciskając dotkliwe piętno właściwie na każdym jego aspekcie. Pierwsze miesiące po powrocie do kraju – gdy już udało mu się na dobre stanąć na własnych nogach – spędził przede wszystkim pomagając: mugolom uciekającym z okupowanego Londynu, czarodziejom pozbawionym dachów nad głową, rodzinom ukrywającym się w Oazie. Schowana na Morzu Północnym wyspa stopniowo stawała się dla niego prawdziwym domem, wśród jej mieszkańców odnalazł wsparcie i poczucie przynależności, którym starał się też dzielić: zdobywając potrzebne zapasy, organizując treningi Quidditcha dla tamtejszych dzieciaków, a także – przy finansowej pomocy Macmillanów – budując dla nich sportowe boisko. Sam ledwo wiązał koniec z końcem, wystawiony za nim list gończy oraz mugolskie pochodzenie utrudniało znalezienie stałego zatrudnienia, siebie i rodzinę utrzymywał więc głównie z dorywczych prac przy remontach i naprawach, resztę czasu w całości poświęcając Zakonowi Feniksa. Walka w szeregach organizacji stała się dla niego ważniejsza niż kiedykolwiek, a kolejne starcia z wrogiem, okrucieństwo, którego był świadkiem, i napływające ze stolicy wieści, dodatkowo podsycały pulsujący w żyłach gniew, popychając go do większego zaangażowania. U boku członków Zakonu tropił szmalcowników, przemycał mugoli i zdobywał sojuszników, przeciągając na ich stronę czarodziejów dotkniętych likantropią – wszystko to stanowiło jednak dopiero początek bitwy, jaką miało mu być dane stoczyć.

Aresztowanie zawodników Jastrzębi z Falmouth oraz brutalna egzekucja przyjaciela, Rodericka Smitha, okazały się być dla niego punktem zwrotnym, kroplą, która przelała czarę przemieszanej z poczuciem winy wściekłości, skierowanej przeciwko Rycerzom Walpurgii. W zorganizowanej przez Zakon Feniksa misji odbicia więźniów z pilnie strzeżonego więzienia wziął udział bez zawahania, wtedy jeszcze nie zdając sobie sprawy z tego, co i kogo przyjdzie mu odnaleźć w wypełnionych zapachem śmierci celach. Chociaż ostrzeżenie o wiszącym nad Oazą zagrożeniu udało mu się zanieść na czas, Azkaban prawie go złamał – a koszmar, którego tam doświadczył, podążył za nim, nie opuszczając go przez wiele kolejnych tygodni. Okresu naznaczonego strachem i czającymi się na krawędzi pola widzenia widziadłami prawdopodobnie by nie przetrwał, gdyby nie nieustające wsparcie rodziny i przyjaciół; pomoc udzielona przez Anthony’ego i podjęcie pracy lotnika na usługach Macmillanów pozwoliło mu na wyrwanie się z marazmu, sprawiając, że znów mógł robić to, co kochał najbardziej: latać. No i była jeszcze Hannah: wieloletnia przyjaciółka i powierniczka, która – niespodziewanie – zaczęła stawać się dla niego kimś ważniejszym, kimś, bez kogo nie potrafił już wyobrazić sobie życia. Nie dostrzegł tego od razu, oczy otworzyło mu dopiero emocjonalne wyznanie wykrzyczane na kornwalijskiej plaży, dając nadzieję na zbudowanie czegoś nowego, prawdziwego – nawet pośrodku wojennej zawieruchy.

Z kolan podnosił się stopniowo, dzień po dniu odnajdując dla siebie i swoich bliskich miejsce w trudnej rzeczywistości. Odkładane miesiącami pieniądze pozwoliły mu na odkupienie od zaprzyjaźnionego pasterza działki ukrytej w irlandzkich górach, na której własnoręcznie – i przy pomocy przyjaciół – postawił dom, odzyskując tym samym cząstkę poczucia bezpieczeństwa. Wyprowadzka z Oazy nie wpędziła go jednak w bezczynność, Zakonu Feniksa nie przestał wspierać nawet na moment, a gdy w Plymouth zaczęły kształtować się struktury podziemnego ministerstwa magii, dołączył do nich od razu, zostając łącznikiem w Sowach. Doświadczenie zdobyte w pracy kuriera i budowane latami zaufanie sprawiły, że stosunkowo szybko powierzono mu pieczę nad szkoleniem młodych lotników, a pod jego skrzydła trafił Ian – młodszy brat zamordowanego przyjaciela, którego poprzysiągł sobie chronić, uważnym okiem spoglądając również na latającą w szeregach Sów siostrę. Przenoszenie poufnych informacji i rozkazów ponad ogarniętym wojną krajem okazało się trudniejsze niż początkowo sądził, nawet kiedy propagandowe wydanie Walczącego Maga obwieściło jego śmierć, sprawiając, że z murów zniknęły listy gończe z jego fotografią; okrucieństwo panoszących się pośród rosnącego bezprawia szmalcowników i tajemnicze, pojawiające się w Anglii cienie, wraz z każdym mijającym tygodniem zmuszały go do przekraczania nowych granic i kwestionowania własnych czynów, zwłaszcza gdy z jego rąk po raz pierwszy zginął człowiek.

Jego świat wywrócił się do góry nogami po raz kolejny, gdy dowiedział się, że zostanie ojcem. Wieści o rozwijającym się pod sercem Hannah dziecku i powrót ukochanej do kraju przyspieszyły kiełkującą już od jakiegoś czasu decyzję – oświadczyny, zakończone spontanicznym, romantycznym ślubem, na kilka słodkich chwil oderwały jego myśli od wojny, pozwalając na spojrzenie w przyszłość z nową nadzieją. Być może – naiwną, okrutna rzeczywistość przypomniała mu o sobie niedługo potem, gdy w pozornie bezpiecznej Oazie zadrżała ziemia, a on – znów – został zmuszony do stawienia czoła koszmarom Azkabanu. Za pierwszym razem zawiódł, stając się świadkiem śmierci przyjaciół, gdy wywołana gniewem uwięzionych pod wyspą dusz fala zmiotła wioskę i wszystkich jej mieszkańców, lecz poświęcenie Harolda Longbottoma pozwoliło jemu i członkom Zakonu Feniksa na naprawienie popełnionych błędów. Ceną za pozbycie się mściwych duchów okazała się przytępiająca zmysły klątwa, która – początkowo niezauważona – dała o sobie znać w najgorszym możliwym momencie, opóźniając reakcje i uniemożliwiając obronę, gdy na jego drodze stanął jeden ze Śmierciożerców, Tristan Rosier. W starciu z potężnym czarnoksiężnikiem nie miał szans, a za odmowę zdradzenia przyjaciół prawie zapłacił życiem, wyjątkowo boleśnie uświadamiając sobie, jak bardzo było kruche.

Evandra powróciła do towarzystwa po przedłużającej się absencji. Pojawiając się wśród przyjaciół zaczęła odżywać, czuć się pewniej, odkurzyła skrzętnie skrywaną beztroskę. Niechętna bezczynności zaangażowała się w życie domu, wzięła odpowiedzialność za tytuł doyenne. Po raz pierwszy widziała egzekucję i mimo obaw nie odwróciła wzroku od skazanych na Connaught Square. Przeciwnych zmianom w kraju rebeliantów określała mianem ludzi zagubionych, którym należy pomóc, wskazując drogę.
Czarne chmury przyszły wraz z incydentem wśród Rycerzy Walpurgii, kiedy Tristan zarzucił Francisowi zdradę. Evandra broniła go zaciekle, ściągnęła na siebie gniew męża, by następnie ugiąć się pod jego naciskiem. Znając niepopularne poglądy brata prosiła go o szczerość - bezskutecznie. Tristan wyjawił jej kilka szczegółów z wydarzeń w podziemiach Gringotta, zrozumiała, że niektórzy z Rycerzy opętani zostali przez potężne duchy. Stała się powierniczką zaklętego w ślubnej obrączce horkruksa, jednak nie poznała jego prawdziwej mocy.
Wraz z przyjaciółmi zaangażowała się charytatywnie. Okrutna wojna doprowadzała do wyludnienia, zagrażała bezpieczeństwu wszystkich. Evandra wierząc w słuszność udzielania pomocy organizowała zbiórki datków oraz żywności dla społeczności czarodziejskiej. Dbała, by umocnili się w wierze w słuszność działań Ministerstwa Magii oraz Czarnego Pana. Zaangażowała się w pertraktacje związane w działaniami wojennymi na morzu, doszkalając się z zakresu polityki i ekonomii. Z sercem na dłoni i dumnie uniesioną głową wzięła udział w wydarzeniach w Stoke-on-Trent, szerząc przekonanie, że nikogo nie pozostawią samego sobie, podkreślała istotę mówienia jednym głosem.
Śmierć brata dogłębnie wstrząsnęła Evandrą. Złamana przez niego przysięga uświadomiła czarownicy słabość ludzkiego umysłu, zwłaszcza ogarniętego rodowym szaleństwem, będącego pod wpływem rebeliantów. Dostrzegała niepokojącą zmienność nastroju u Francisa, ale i siebie. Walczyła z naturą, z ciągłym chaosem. Podjęła kroki ku zrozumieniu zależności, poszukując pomocy u magipsychiatry, lecz odchodząc odeń z niczym, zawierzyła bliskim.
Z rozdartym sercem po rozsypującym się na jej oczach bracie, szukała winnych, skupiając wściekłość w mężu. Przekonał ją do niechęci wobec niemagicznych, wzmógł napędzaną chęcią zemsty gorliwość. To wtedy pochwyciła ją teleportacyjna czkawka, tym mocniej wyprowadzając z równowagi. Skłócona i odrzucona, uświadomiona o istnieniu wieloletniej kochanki męża, w przypływie chwili niemal dopuściła się zdrady. Chcąc wrócić do równowagi z przybraną na twarz maską uczestniczyła w towarzyskich wydarzeniach, oddała się organizacji zimowego sabatu. Nie mogła jednak zapomnieć o powtarzanych stale kłamstwach, fałszywie złożonych obietnicach, o obecności Deirdre. Kierowana chłodną złością, jak i radą przyjaciółki, spotkała się z nią z chęcią zapoznania, ale i podkreślenia swojej pozycji. Śmierciożerczyni odrzuciła iluzję usłużnej czarownicy, zaintrygowała półwilę, zmusiła do zmiany zdania. W głowie wybrzmiał głęboko zakorzeniony strach o byciu porzuconą przez męża, ale też, że jest zbyt oddany tradycjom, by tego dokonać. Znając historie możnych, ich nałożnic i licznych bękartów, nastawiła się na prawdopodobieństwo każdego scenariusza. Poznając tajemnicę Tristana, zmieniła nastawienie, spojrzała na niego przychylniejszym okiem. Dostrzegła możliwość odkrycia swoich pragnień, sięgnięcia po namiętność, jaka dotąd między nimi nie istniała.
Podczas zamkniętego dotąd dla samej śmietanki towarzyskiej sabatu pojawili się czarodzieje spoza arystokracji, co zmusiło Evandrę do zastanowienia nad głoszonymi przez rody zasadami. Dostrzegła w tym zmienność starszyzny, brak skrajnego przywiązania do tradycji, a także skłonność do ugięcia się pod odpowiednim naciskiem. Widziała szansę na emancypację czarownic, na potrzebne w świecie zmiany. Te zaś szły już wielkimi krokami, o czym głosił Minister Magii, decydując się na rozdanie odznaczeń oraz ziem, także czarodziejom o krwi ze skazą. Stojąc wśród zasłużonych z własnym przypiętym do piersi Orderem Morgany czuła jak konserwatywne fundamenty arystokracji kruszeją.
Zacierać zaczęła się także granica między Evandrą a Deirdre. Napędzana rosnącą fascynacją decydowała się na potajemne spotkania, chcąc odkryć skąd bierze się łączący je magnetyzm. Mimowolnie obdarzyła ją afektem i zaufaniem, pozwoliła sobie na zawierzenie namiętności, pragnęła jej towarzystwa, bliskości. Wiedziona ciekawością skonfrontowała kochanków, spędziła z nimi noc, jaka bezpowrotnie zmieniła dynamikę ich relacji. W miłosno-alkoholowym amoku odniosła nieodparte wrażenie, iż pokoje Wenus są miejscem, gdzie tych dwoje spędzało niegdyś wiele czasu.
Niepewność wróciła do serca Evandry w dniu, kiedy pierwszy raz zetknęła się z nawiedzającymi kraj Cieniami. Tylko widniejąca na palcu obrączka, której tajemnicę wreszcie poznała, ochroniła ją przed atakiem, tymczasowo odganiając strach. Wyzwolone tego dnia spod mugolskiego jarzma Warwick ukazało bezduszność rebeliantów, a kreślący się na twarzy Tristana strach wzmógł w doyenne pewność co do niechęci względem popleczników Zakonu Feniksa. W asyście przyjaciółki po raz pierwszy przelała mugolską krew, chcąc zemścić się wyrządzone krzywdy - zaburzony w rodzinie spokój, za przerwane istnienie brata. Śmierć młodego chłopaka nie przyniosła oczekiwanego pokrzepienia, ale i nie wywołała wyrzutów sumienia we wrażliwej dotąd półwili. Poczucie niesprawiedliwości zbyt głęboko tkwiło teraz w jej sercu.
Popychana ambicją nadal dążyła do zaznaczenia swej pozycji na politycznej planszy, zarówno angażując się w dalszą aktywność charytatywną, ale i działalność na rzecz Smoczych Ogrodów. Odkurzyła dawną pasję do teorii magii i z pomocą nauczycieli, jak i na własną rękę, podjęła ćwiczenia z zakresu numerologii oraz transmutacji. Częściej sięgała też do genów wil, coraz częściej manipulując rozmówcami dla własnych korzyści. Nagłe zwątpienie przyniosła wieść o drugiej ciąży. Mimo ogarniającego strachu przed wzmożonymi atakami serpentyny i swoją rychłą śmiercią, nie zarzuciła planów, chcąc wypełniać swoje obowiązki tak długo, na ile pozwalać jej będzie stan.
Lęk przyszedł pod postacią Justine Tonks, bezwzględnej rebeliantki, która porwała i uwięziła Evandrę. Głodzona i torturowana, pogodziła się z nadchodzącym końcem. Ocalona przez Tristana, który wstrząsnął Anglią, by ją odnaleźć, znów wywołała jego gniew. Zamknął ją w pałacu, gdzie w lęku wracała do życia. Z pomocą przyszła jej Deirdre.


Amortencja: jaśmin, morskie powietrze, wilgotna ziemia, płonący pergamin, piżmo, opium
Pasja: szeroko pojętą sztuką, teorią magiczną, polimorfią
Aktywność: gram na harfie, testuję granice swoich rozmówców, zgłębiam tajniki numerologii i transmutacji, odkrywam własną kobiecość

Ostatni rok okazał się pasmem sukcesów - okupionych krwią i potem, prowadzących do katastrofy, ale jednak przynoszących Deirdre uznanie. W sierpniu ubiegłego roku uczestniczyła w publicznej egzekucji na Connaught Square, przemawiając przed niespokojnym tłumem - działania Rycerzy w tamtym regionie przyniosły krwawą sprawiedliwość. Nieustępliwe zgłębianie sekretów czarnej magii pozwoliło jej efektywnie działać, wypełniając rozkazy Czarnego Pana, w tym te najważniejsze, zsyłające popleczników Lorda Voldemorta w piekielne czeluści. Niemal dosłownie, pod koniec września Deirdre razem z innymi Rycerzami Walpurgii ruszyła do podziemi Gringotta, a potem głębiej, w mrok Locus Nihil, by pozyskać tak cenną dla Czarnoksiężnika moc. Misja zakończyła się względnym powodzeniem, w podziemiach życie stracił najbliższy przyjaciel Deirdre, Alphard, a sama czarownica została opętana przez pradawne bóstwo, mityczny byt pod postacią rycerza, spowitego ametystową aurą tajemniczego kamienia - Aongusa.
Od tamtego momentu towarzyszył jej stale, mącąc w głowie, prowokując - ale i napełniając ją niebywałą siłą. Pomagającą bliżej zapoznawać się z czarną magią. Deirdre korzystała z niej regularnie, wypełniając obowiązki Rycerki - szukając i każąc wichrzycieli oraz zdrajców - ale także ucząc podopieczną podobnego, orientalnego pochodzenia. Mericourt dalej działała także politycznie, budując swą renomę; nie zapomniała jednak o działaniu w terenie, dając upust swym krwawym namiętnościom. Brała udział w przejmowaniu Staffordshire, celebrowała wieczorną egzekucję w Stoke-on-Trent i przyłożyła rękę do dzieła zniszczenia w okolicach Cannock Chase. Wykorzystywała swe wpływy podczas szeregu działań, mających na celu przejęcie najważniejszych portów. Ich siła miała przeważyć wojenną szalę.
W połowie marca razem z sojusznikami stanęła na progu katedry w Bury St. Edmunds, odnajdując przywódców ruchu oporu i czyszcząc okoliczne ziemie z plugawego, mugolskiego brudu przy pomocy Szatańskiej Pożogi. Dzięki skoncentrowanym działaniom West Suffolk zostało wyzwolone spod wpływu terrorystów i ich popleczników. Wojna nasilała się, a sukcesy Śmierciożerców i Rycerzy sprawiły, że ich pozycja rosła, doprowadzając finalnie do ich oficjalnego uhonorowania.

Deirdre nie spodziewała się honorów, które otrzymała pierwszego kwietnia. Pod pomnikiem Cronusa Malfoya, podczas wielkiego wydarzenia i wojennego święta, została odznaczona Orderem Merlina Pierwszej Klasy, medalem Zasług i Orderem Czaszki i Węża. Pierwszy raz uhonorowano ją tak zdecydowanie i tak hojnie. W tym samym dniu otrzymała też we władanie własne hrabstwo - stolicę Londynu. Powierzono jej misję uczynienia z niego serca magicznej Wielkiej Brytanii, tętniącego życiem kulturalnym. Nobilitację tę przyjęła z zachwytem i dezorientacją, świadoma odpowiedzialności i nowych obowiązków, które spadły na jej ramiona. Od tej pory musiała łączyć rolę Namiestniczki, opiekunki La Fantasmagorii i Śmierciożerczyni - nie wspominając o życiu prywatnym, skomplikowanym coraz bardziej ze względu na ujawniane tajemnice. Evandra, żona Tristana, dowiedziała się o zdradach męża, lecz nie zareagowała zgodnie z przewidywaniami. Po początkowym wybuchu niechęci, czarownice zbliżyły się do siebie, a Deirdre, podążając za masochistycznymi podszeptami, stała się kochanką także lady doyenne. I zabawką obydwojga wpływowych arystokratów. Niewygodnie świadoma ryzyka, które wiązało się z tak bliską relacją, zwłaszcza w kontekście Myssleine i Marcusa.

Z biegiem czasu odnalazła się bowiem w roli matki. Wymagającej, często nieobecnej, ale posiadającej względem swego potomstwa wyraźną słabość. W połowie czerwca niespełna półtoraroczne bliźnięta wykazały magiczny talent - w sposób plugawy i brutalny, mordując dotychczasową opiekunkę oraz jedną z baletnic pracujących w La Fantasmagorii. Cienie, zdające się działać zgodnie z wolą bliźniąt, budziły lęk, ale i dumę. Objawienie czarodziejskiej mocy sprawiło, że Deirdre mocniej skupiła się na pielęgnowaniu relacji z dziećmi i na trosce o ich przyszłość. Pozbawioną nazwiska, wpływów i galeonów ojca, co budziło skrytą niesprawiedliwość i tęsknotę za czymś, co zawsze miało pozostać poza ich zasięgiem.

Pojawienie się tajemniczej komety zwiastowało nadejście trudnych czasów i łączyło się z niepokojącymi faktami: coraz więcej tajemniczych zaginięć, coraz więcej plotek o cieniach, pojawiających się na angielskich ziemiach. Choć pomiędzy walczącymi stronami zapanował rozejm, Deirdre nie ustawała w działaniach na rzecz czystości krwi i poprawy życia czarodziejów, dzielnie wypełniając wszystkie swe obowiązki. Czas względnego odpoczynku nadszedł dopiero podczas Festiwalu Lata, pierwszy raz odbywającego się w lasach okalających Londyn. Krwawa uczta rozpoczynająca celebrację pozwoliła Mericourt cieszyć się upragnionymi chwilami beztroski, te nie trwały jednak długo. Niebo nad Anglią zapłonęło, a ziemia rozstąpiła się w piekielnych czeluściach, gotowa pochłonąć z trudem budowany także przez Deirdre ład.