Altana na skraju lasu

Entuzjazm chłopca był zaraźliwy, więc patrzyła jak zasiada w siodle, a następnie dyskretnie podsunęła paski strzemion, by mógł na ich górnej części oprzeć stopę. Dzięki temu, że nie należała do wysokich osób jej strzemiona były dość krótkie.
Chwyciła Rotmistrza za ogłowie i ruszyła ścieżką, kiedy młody rycerz zbawiał Evandrę. Słuchała jego słów uśmiechając się wciąż pod nosem.
-Czy walczysz z tymi potworami, sir? - Zagadnęła idąc w ślad przyjaciółki, tytułują urwisa, który posiadał w sobie wiele uroku. Niestety nadal nie wiedziała skąd chłopiec przybył o utrudniało znacznie odstawienie go do rodziców. Nie mogła pozwolić, aby się podziewał bez opieki. Pozwoliła jednak mu mówić i snuć swoją opowieść. Liczyła, że jak dotrą na miejsce i chłopiec zajmie się zwiedzaniem okolicy będą mogły z Evandrą opracować jakiś plan.
-Znajdujesz się wśród ponurych wzgórz hrabstwa Durham. - Odpowiedziała, chociaż pogoda dzisiaj przeczyła temu stwierdzeniu, ale nigdy nic nie wiadomo, być może zaraz złapie ich deszcz. Często tak bywało, że jasne słońce kusiło, a po chwili z nieba leciał deszcz. Durham bywało zmienne i nieprzewidywalne. Nie zmieniało to faktu, że lady Burke kochała tę ziemię, była jej oddana w pełni i czasami drżała na myśl, że będzie musiała je opuścić. Kiedyś ten dzień nadejdzie. -Tak, często organizowaliśmy wyprawy konne. - Zwróciła się do Evandry. W czasach kiedy był pokój, kiedy Edgar nie był jeszcze nestorem i nie nosił na swoich barkach tylu obowiązków. Zaśmiała się cicho. -Często się tu ukrywałam, ale nie miałam możliwości zniknięcia. - Choć nie raz o tym marzyła będąc dzieckiem, które uciekało przed groźnym i surowym spojrzenie niani. Nawet jej zdarzało się psocić, co czasami wychodziło z lady Burke kiedy wśród przyjaciół i rodziny mogła zdjąć idealnie dobrane maski, tak dobre na salonach. Widząc, że Deimos próbuje zejść z wierzchowca podprowadziła Rotmistrza pod schodki, aby chłopcu było łatwiej zeskoczyć, ale najpierw musiał przerzucić nogę nad grzbietem konia. -Oprzyj dłonie na łęku, pochyl się lekko do przodu i zamachnij się mocno nogą, a zejdziesz jak prawdziwy rycerz. - Łagodnym głosem dała mu parę wskazówek. Nie chciała, aby ten spadł i zrobił sobie krzywdę, zwłaszcza, że był to jego pierwszy raz w siodle. Gdy chłopiec bezpiecznie znalazł się na ziemi zwróciła się do Evandry. -Masz pomysł co z nim zrobić? Nie możemy go tutaj zostawić.

Oczy półwili powiększyły się do rozmiarów filiżankowych spodeczków, kiedy chłopiec nagle uniósł się nad ziemię i wylewitował nad wierzchowca Primrose, aby zasiąść w siodle.
- Jak to… - Musiała przyznać, że ją zadziwiał. Zdawała sobie wprawdzie sprawę z tego, że u dzieci magia przejawia się na różne sposoby, ale żeby tak? Obserwowała młodzieńca z ukosa, prowadząc u boku swojego konia. Nadal było tajemnicą jak Deimos Fancourt pojawił się tak daleko od domu, w dodatku sam i to najwidoczniej mając głęboko w poważaniu fakt, iż nie ma obok siebie nikogo bliskiego. Zastanawiające było dlaczego nie tęsknił za rodziną, bardziej zafascynowany otaczającą go przestrzenią i tym, co podsuwała wyobraźnia, niż obawą o swój stan i położenie. Sięgnęła pamięcią do lat wstecz, kiedy sama była w podobnym do chłopca wieku. Nigdy nie miała podobnej sytuacji, by znaleźć się z dala od bliskich, no chyba że brać pod uwagę momenty napadów choroby, kiedy wszyscy w bezradności załamywali ręce, a sama czuła się bezbronna i osamotniona.
- Kopalnią Cwmys… - chciała powtórzyć za chłopcem, ale czując, że może to być językowy łamaniec, urwała wpół, nie dopytując już o szczegóły. Musiała być to jego wyobraźnia, zwłaszcza kiedy wspominał o krwiożerczych istotach. Zamrugała kilkakrotnie, zastanawiając się które to stworzenia może mieć na myśli, lecz nie odzywała się już, wsłuchując w dalszy ciąg dyskusji między tymi dwojga. Chłopak wydawał się być już spokojny - a przynajmniej pozbawiony strachu - i pełen zaangażowania w zabawę. Primrose również doskonale radziła sobie w kontakcie z najmłodszymi, o co zresztą nigdy by jej nie posądzała. W Dover brakowało dzieci w tym wieku, a u Ollivanderów przez trwający konflikt także nie była od dłuższego już czasu. Przed oczy wyobraźni nasunął się Evan, który za kilka lat stanie będzie przecież, tak jak i Deimos, pełnym życia chłopcem, chętnym do zabawy i poszukującym wrażeń. Czy chciałaby, aby z przeciętną sympatią wypowiadał się o rodzinie? Przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz i westchnęła cicho, dochodząc do wniosku, że musi więcej uwagi poświęcić synowi.
Docierając do majaczącej się na horyzoncie altany, wróciła myślami do swojego towarzystwa, a na jej twarzy pojawił się ciepły uśmiech. Z wyuczoną już wprawą przywiązała konia i splotła ręce na piersi, obserwując jak chłopiec mknie już między zaroślami.
- Kiedy tylko dotrzemy do zamku, zwrócę się do kontaktów w Mungu, prędko znajdą jego ojca, zawiadomimy go o zgubie - odparła ściszonym głosem przyjaciółce, nie spuszczając wzroku z chłopca.

12 września 1958 roku
Chciała wyrwać się z okolic Londynu i zaczerpnąć z nowej okolicy. Nowej-starej, bo nie jest to pierwszy raz, kiedy wybiera się do lasów Durham. Malownicze tereny pozwalają na oczyszczenie myśli i zaszycie się na moment z dala od codziennych zmartwień. Choć przez moment chce udawać, że świat się dla niej zatrzyma i nie pogna dalej.
W myślach wciąż powraca do spotkania z Corneliusem, który na powrót zawrócił jej w głowie kilkoma naprędce i jakże nieroztropnie rzuconymi słowami. Nie, zdecydowanie nie chce, by znów wtargnął do jej rzeczywistości, zbyt dobrze pamiętając niezaleczone wciąż rany pokrywające serce. Pozwolił jej uwierzyć, że jego uczucie nie wygasło, że nadal jest szansa, by mogli się jeszcze widywać, ale oboje dobrze wiedzą, że nie wyjdzie im to na dobre.
Z łatwością teleportowała się na skraj lasu, dobrze pamiętając umieszczoną na skraju lasu altanę. Po raz pierwszy odwiedziła ją w towarzystwie Craiga, który oprowadził ją po okolicy i zapoznał z jej malowniczością. To tutaj doświadczyła ciepła jego dłoni, możliwości zamknięcia się w męskich objęciach, poczucia pozornego bezpieczeństwa. Od początku miała świadomość, że relacja ta nie utrzyma się na zawsze na takich warunkach, ale nie to było istotne. Chwila wymienianych uśmiechów była tego warta.
Otula się szczelniej połami szarego swetra, łagodnie okrywającego czarną, rozpiętą przy kołnierzyku koszulę. Długa, dla wygody sięgająca połowy wysokości łydki spódnica odsłania ściśle zasznurowane po kostki buty. Typowe dla czarodziejów szaty nosi wyłącznie na rodzinne spotkania i służbowe uroczystości, na co dzień pozwalając sobie na większy luz. Powiewające na wietrze peleryny utrudniają poruszanie się w terenie, podczas akcji, gdzie liczy się zwinność i cenny czas, nie zaś elegancki ubiór. Kosmyki krótkich jasnych włosów okalają szczupłą twarz, stanowiąc mało kobiecą, a zarazem mało popularną wśród czarownic fryzurę.
Mimo iż porusza się niemal bezszelestnie, dostrzega go już z pewnej odległości, wypatrując męskiej sylwetki na horyzoncie. Nie widzieli się od dłuższego już czasu. Zdążyła niemalże zapomnieć, w jaki sposób rysy kładą się na jego twarzy, jak unosi kąciki ust w uśmiechu i jak szybko potrafi ją oczarować dworskim gestem powitania.
- Craig - zwraca się do niego ciepło i omiata jego twarz zainteresowanym spojrzeniem. - Zdaje mi się, czy przybyło ci parę zmarszczek? - rzuca rozbawionym tonem, bo nie różni się wcale od mężczyzny, którego widziała po raz ostatni. W liście do niej pisał, że nie jest wolny od zmartwień, że pozwolił sobie na rzucenie się w wir pracy, byleby zająć myśli, by nie popadać w głębsze przygnębienie. Na własnej skórze może potwierdzić, że odbija to na człowieku swoje piętno. - Dobrze cię wreszcie widzieć. Mam nadzieję, że nawet jeśli nie uda mi się poprawić ci humoru swoim towarzystwem, to przynajmniej whisky zdziała cuda. - Sugestywnie wskazuje na przewieszoną przez ramię płócienną torbie, gdzie skrywa butelkę alkoholu.