First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Słysząc komentarz kuzyna już miałem mu coś powiedzieć, ale ostatecznie doszedłem do wniosku, że nie ma po co strzępić języka. Pokręciłem tylko głową z lekkim rozbawieniem, a po chwili już po prostu wszedłem do szatni. Zostawiłem sobie ubrania i z ręcznikiem w pasie przeszedłem go głównego pomieszczenia. Było naprawdę przyjemnie, od razu doszedłem do wniosku, że przyjście tutaj było dobrym pomysłem. Potrzebowałem chwili odpoczynku i relaksu, zapomnieć chociaż na godzinę czy dwie o problemach świata poza murami tego budynku. Nic tylko czyste lenistwo.
Nie zastanawiając się długo odłożyłem ręcznik gdzieś na bok i zanurzyłem się w ciepłej wodzie. Uśmiechnąłem się zadowolony czując temperaturę, która od razu sprawiła, że ciało trochę się rozluźniło. Oparłem się wygodnie o ścianę i od razu sięgnąłem po stojący nieopodal kieliszek.
Z czasem zaczęli pojawiać się kolejny jegomoście, jedni mniej, drudzy bardziej dostojni. Czyli miało nas tu być więcej. Nie dziwiło mnie to, w końcu wszyscy byli teraz zmęczeni wszystkim tym co działo się dookoła. Zwykły obywatel czy lord, nieważne, każdemu należała się chwila odpoczynku. W zasadzie nie znałem tych ludzi, ale przecież to w niczym nie przeszkadzało. W końcu takie właśnie wydarzenia między innymi miały na zamiarze aby ludzie przy okazji się poznali. Chociaż już po chwili dotarło do mnie, że wiele z obecnych osób znało się.
Kiedy zauważyłem Drew i ten jego uśmieszek, sam uśmiechnąłem się pod nosem. Ciekawe co on znowu wymyślił? Nie ważne co by to było, na pewno nie będziemy się nudzić. Być może właściciele tego przybytku również mieli coś w planach? W zasadzie nawet byłoby to wskazane, jakaś rozrywka przy odpoczynku byłaby co najmniej ciekawa.
Słysząc jak jeden z obecnych wznosi toast uniosłem lekko kieliszek. To była zdecydowanie rzecz, za którą należało takowy wznieść. Upiłem łyk alkoholu i siedząc wygodnie wsłuchałem się w toczące się rozmowy, które jeszcze nie zdążyły się specjalnie rozwinąć, jednocześnie zyskując powoli pojęcie na temat tego z kim mam co czynienia.

Z każdą minutą schodzili się kolejni fani łaźniowego odpoczynku. Oznaczało to, że towarzystwo będzie dopisywać. Odpowiadało mu to, bo ostatnimi czasy przebywał jedynie pośród ksiąg, manuskryptów, artefaktów i raportów. I chociaż jak każdy Burke miał przypiętą łatkę milczącego i raczej gburowatego, to nawet on czasami potrzebował towarzystwa raz na jakiś czas. A jeśli jednocześnie łączyło się to z chwilą relaksu to nie miał na co narzekać.
- Nicholasie masz racje. Ostatnimi czasy nie specjalnie mieliśmy okazję się spotkać. - pokiwał głową upijając łyk bąbelków z kieliszka, po czym poprawił się na siedzeniu – Primrose? Nic nie wspominała, więc domyślam się, że jej nie odstraszyłeś...najwyraźniej mało się starałaś. - odparł, a rozbawienie przemknęło po jego twarzy.
Ostatnimi czasy rozmawiał z kuzynką przede wszystkim o interesach i planach na poprawienie warunków życia ludzi mieszkających w hrabstwie. Nie mieli specjalnie czasu na ploteczki o swoich życiach prywatnych.
Po chwili przeniósł wzrok na młodego Crouch’a i uniósł kieliszek w jego stronę.
- Po to tu jesteśmy, aby odpocząć i dać moment ciału. - powiedział spokojnie uśmiechając się delikatnie – Szczerze powiedziawszy to świetnie, w żadnym wypadku nie mogę narzekać na brak pracy, a już na pewno klientów. W aktualnych czasach wiele osób szuka ucieczki od rzeczywistości, a ja im tą możliwość daje. - pokiwał patrząc na kuzyna z zadowoloną miną – Wpadnij, a sam się przekonasz. Doskonale wiesz, że moje drzwi są zawsze otwarte. - dodał puszczając mu oczko.
- Ciebie również zapraszam kiedy tylko będziesz miał ochotę. - skinął głową w stronę Traversa, po czym spojrzał po wszystkich przybyłych – W zasadzie wszystkich was zapraszam. Niedługo będziemy organizować mały koncert, dla umilenia czasu w palarni. Nie zabraknie alkoholu i innych ciekawych rzeczy jeśli będziecie mieli panowie ochotę skorzystać. - powiedział głośno patrząc po wszystkich zgromadzonych.
Jak to się mówi, reklama dźwignią handlu, więc skoro miał możliwość zaproszenia wszystkich tych jegomościów, to nie widział żadnych przeciwwskazań by to zrobić.
- No prawie spóźniony, chociaż chyba nie specjalnie była podana godzina preferowanego przybycia. - powiedział z lekkim rozbawieniem patrząc na brata.
Dopił kieliszek, po czym sięgnął po kolejny, jednak w tym momencie jakby stracił wizję, by po chwili znów znaleźć się w miejscu swoich koszmarów. Wręcz czuł jak zimny deszcz i wiatr smagają jego twarz, a przed jego oczami pojawił się pokład zalewany wielkimi ilościami wody. Kadłub był roztrzaskany, a sam okręt zaczynał powoli iść na dno. Burza szalała nad jego głową, pioruny rozjaśniały niebo co chwilę. Nie miał pojęcia czy nagle się teleportował nawet nie zdając sobie z tego sprawy, czy to jego umysł znów płata mu figla. Ostatnio robił to dość często, czasami nie wiedział czy to jawa czy sen. Nie ułatwiało mu w tym momencie również to, że czuł wiatr i deszcz, a jego ciało obezwładnił strach. Czuł jak serce zaczyna mu walić młotem, miał wrażenie, że za moment wyskoczy mu z piersi. Nie mógł się ruszyć, oddech mu przyspieszył kiedy woda powoli zaczęła dosięgać jego torsu, a on zaczął łapać powietrze jakby chciał go nabrać na zapas przed utonięciem.
Kompletnie stracił w tym momencie kontakt z otaczającym go światem. Nie pamiętał teraz, że znajduje się w łaźni, że otaczają go znajomi ludzie. Siedział teraz wpatrzony w przestrzeń, a w głowie walczył o każdy oddech.

Wzniósł toast wraz z innymi, ale poza tym milczał jak zaklęty. Większości z zebranych nie znał. Po prawdzie to jedynie Kapitana, któremu skinął na powitanie głową oraz Drew, z którym pływał już na statku. Żadnego Rosiera nie dostrzegł. Najwyraźniej uznali, że jest to spotkanie poniżej ich godności. Skrzywił się do własnych myśli. Jakoś nie miał zbyt dobrych relacji z tą właśnie rodziną. Tristan Rosier go okłamał twierdząc, że nigdy nie znalazł jego dokumentów, a Mathieu, choć ostatnio starał się zakopać topór wojenny, to nadal był sztywny jak kij od szczotki. Ostatnio zresztą się z nim nie kontaktował. Najwyraźniej odpuścił temat zacieśniania więzów rodzinnych, za co był wdzięczny. Mogli się znać, ale nigdy braćmi nie będą. Dobrze mu było jako samotnikowi, który swoje życie związał z morzem. Istniała niezerowa szansa, że na starość będzie wyzywał sam siebie od starych głupków, którzy nie zatroszczyli się o swoje życie. Brał pod uwagę to, że kiedyś zginie, najprawdopodobniej na morzu i to zanim siwizna całkowicie zajmie jego ciemne włosy.
Wodząc wzrokiem po zebranych, którzy zdawali się prowadzić gadkę - szmatkę dostrzegł jak ktoś inny, siedzi z równie podobną miną jak on. Zagubionego w tłumie gładkich i znanych twarzy.
Niespiesznie się przemieścił, a kiedy przysiadł się obok od razu zagadał.
-Ostatnio jak byłem w łaźni, mieli rytuał oczyszczający z olbrzymią ilością ziół i olejków. - Kiedy pływali na Szalonej Selmie zdarzało się zawijać do portów innych krajów, gdzie mieli okazję posmakować odmiennej kultury. -Kenneth Fernsby. - Przedstawił się od razu, nie chcąc tworzyć niezręcznego klimatu. Natura pozbawiła go wstydliwości czy niepewności. Chciał z kimś nawiązać rozmowę, a nie tkwić tutaj jak ten kołek, najwyżej ten drugi go spławi i da znać, że nie ma przyjemności w zawieraniu nowych znajomości. Pociągnął łyk trunku jaki został im podany. Jak dla niego trochę za słodki, ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. -Zdaje się, że tutaj każdy zna każdego. - Dodał od siebie widząc jak kolejni docierają do łaźni witając się ze sobą. Jak dobrze rozumiał, poprzez wyłapywanie pojedynczych nazwisk, zebrała się cała elita, co nie napawało go zbytnim optymizmem.

Powoli zaczynałem mieć mniej więcej pojęcie kto się tu pojawił. Padały nazwiska, znane mi ze słyszenia, ale również i takie, których nigdy wcześniej nie słyszałem. Z całą pewnością mogłem śmiało stwierdzić, że ci szlachetnie urodzeni pojawili się tutaj dość tłumnie. Domyślałem się również, że takie spędy to dla nich nie pierwszyzna, czego nie mogłem powiedzieć o sobie. W zasadzie pierwszy raz znalazłem się w takim miejscu. Wcześniej moje życie wypełniała nauka, dążenie do samodoskonalenia się w swoim fachu, chcąc osiągnąć coś wielkiego. Czasu na odpoczynek było mało, a jeśli już nadarzyła się do niego okazja, mimo wszystko wolałem spędzić ten czas na naukę. Chociaż Hopp zawsze starał mi się wbić do głowy, że odpoczynek jest potrzebny żeby poprawnie funkcjonować, to była jedyna lekcja, której uparcie nie potrafiłem się nauczyć. Pozwalałem sobie na chwilę odpoczynku tylko w momencie, kiedy moje ciało i umysł rozpaczliwie o niego wołało. Tym razem jednak nie tyle co organizm błagał o odpoczynek, co chciałem również wykorzystać ten czas na spędzenie go z rodziną. Ostatnio takich momentów brakowało, nawarstwienie się pracy sprawiło, że mieliśmy mało sposobności żeby po prostu posiedzieć razem i porozmawiać.
Wychodziło jednak na to, że reszta członków mojej rodziny znała tutaj kilka osób, kiedy ja nawet nie poznawałem twarzy. Chyba to właśnie przez to lekko odetchnąłem z ulgą kiedy usłyszałem słowa skierowane w moją stronę po mojej prawej. Obróciłem głowę w kierunku mężczyzny i lekko skinąłem głową.
- Mitch Macnair. - odpowiedziałem na jego słowa lekko się przy tym uśmiechając.
W końcu mogłem powiedzieć, że w końcu kogoś tu znam oprócz Igora i Drew. Kenneth wydawał się być w tym samym wieku co ja, z tego co zdążyłem zaobserwować przez tą krótką chwilę. Dobrze to rokowało, a w każdym razie miałem taką nadzieję.
- Kto wie, może i tutaj dzisiaj coś takiego zaplanowali. - odparłem spokojnie pociągając kolejnego łyka z kieliszka – Osobiście jedyne znane mi zioła to takie, które się pali. - dodałem z lekkim rozbawieniem, mimowolnie przypominając sobie sytuację z Paryża.
Tamtego dnia ludzie, z którymi współpracowałem poczęstowali mnie jakimś właśnie zielskiem. Wcześniej nigdy nic takiego nie czułem i musiałem przyznać, że podobało mi się to uczucie. Wiedziałem jednak, że z całą pewnością w większych ilościach może być uzależniające, a wolałem swoją głowę trzeźwą. Nie zmieniało to jednak faktu, że do czasu mojego wyjazdu z Francji jeszcze raz czy dwa zdarzyło mi się mieć kontakt z tą substancją.
- Prawda. - przyznałem mu rację – Ale w sumie co się dziwić? W końcu takie wydarzenia przyciągają gawiedź, tak zwaną śmietankę towarzyską, a ci się przeważnie znają. - wzruszyłem lekko ramionami – Osobiście jednak znam tu raptem dwie osoby...no teraz już trzy. - dodałem z rozbawieniem ponownie wracając do niego spojrzeniem.

Macnair. To już wiedział dlaczego wydawało mu się, że kogoś mu przypomina. Zerknął w stronę Drew, który jak widać był rodziną z Mitchem, którego miano właśnie poznał. Nie interesował się życiem tych na szczycie - wiedział, że istnieją. Wiedział jak się nazywają, ale nie przywiązywał wagi do tego jak wyglądają. Co sprawiło, że miał przygodę w Londynie, która dość mocno napsuła mu krwi.
-Czy było tak mocne, że całkowicie odpłynąłeś?- Zainteresował się tematem palonego zioła. Zdarzało mu się, i to nie jeden raz, skorzystać z różnych używek. W trakcie wielu żeglug poznawał uroki innych kultur - wszystkie, bo przecież był niezwykle ciekawy świata. Potoczył wzrokiem po zebranych. -Z pewną stanowczością mogę stwierdzić, że znam jedna osobę, a jedna nie jest mi obca. Twój krewniak, jak zakładam, Drew Macnair. - Wskazał rzeczonego mężczyznę. -Teraz mogę powiedzieć, że znam imię trzeciej. - Nie miał w zwyczaju czuć się źle czy niekomfortowo w towarzystwie obcych mu ludzi. Wtedy zwyczajnie obserwował lub szukał towarzysza niedoli. Tym okazał się właśnie Mitch.
-Czym się zajmujesz? - Zapytał sięgając ponownie po drinka. Skoro już tu siedział mógł poznać lepiej rozmówcę. -Pływam pod banderą kapitana Traversa. - Dodał jeszcze, aby nie być tylko tym, który zadaje pytania, a swojego zawodu się nie wstydził, choć spotkał się z pogardą z tego powodu. Bycie marynarzem nie przynosiło takiego prestiżu jak wytwórca eliksirów lub też opiekunów smoków. Zaczynając swoje życie na morzu przez jakiś czas się tym przejmował, ale teraz kwitował to jedynie pogardliwym uśmiechem. Nie czuł się w obowiązku tłumaczyć przed nikim ze swoich życiowych wyborów. Towarzysz zaś wydawał mu się osobą, która nie należała do tych oceniających. Choć mógł go źle ocenić, już parę razy zdarzyło mu się przekonać, że to co się zdawało, nie było tym co realnie miało miejsce. Nie wiązał ich żaden kontrakt, jeżeli rozmowa nie będzie się kleić bez żalu ją opuści i zajmie się własnymi myślami.

W teorii byłem już przyzwyczajony, że kiedy podawałem swoje nazwisko, jednym z pierwszych pytań, jakie padało, było czy jestem spokrewniony z Drew. Nie było w tym nic dziwnego, to w końcu dzięki niemu nasze nazwisko zostało poniekąd rozsławione. Nie zmieniało to jednak faktu, że chciałem czegoś innego. Chciałem by nasze nazwisko nie było tylko kojarzone z kuzynem, chciałem by też było kojarzone ze mną. Ciężko na to pracowałem i miałem naprawdę nadzieję, że z czasem, w końcu uda mi się to osiągnąć. Moja praca, zaangażowanie jakie w nią wkładałem już przynosiło owoce, ludzie pisali do mnie z prośbą o pomoc, o radę. Powoli wszystko kiełkowało.
- No w odpowiednich ilościach zdecydowanie można było odpłynąć. Nie było w tym oczywiście nic złego. Ale na takim przyjemnym spaleniu dożo ciekawych myśli i pytań przychodziło do głowy. - pokiwałem głową z uśmiechem – Na przykład skąd się wzięło „słowo”? Kto wpadł na to, żeby w ogóle słowo nazwać słowem… to był ciekawy temat do rozmów. - spojrzałem na Kennetha z rozbawieniem wymalowanym na twarzy, po czym lekko pokiwałem głową – Tak, Drew to mój kuzyn, podobnie jak ten tutaj, mój drugi krewniak, Igor. - odparłem wskazując głowa w kierunku drugiego kuzyna, który już był chyba pogrążony w rozmowie z kimś innym – Reszta zdecydowanie jest mi nieznana. Ale wieczór jeszcze młody, nigdy nic nie wiadomo. - wzruszyłem ramionami.
Wydawało mi się jednak, że osobistości, które zaszczyciły dzisiaj te skromne progi, były na tyle dostojne, że raczej nie zwrócą uwagi na zwykłych obywateli. Tak naprawdę można było liczyć na łut szczęścia, albo po prostu odpuścić i zając się swoimi sprawami. Osobiście nie miałem zamiaru wchodzić nikomu w tyłek, więc cieszyłem się, że najwyraźniej znalazł mi się normalny towarzysz do rozmowy. Zanim odpowiedziałem na pytanie wychyliłem do końca zawartość swojego szkła.
- Konstruowanie w ogólnym tego słowa znaczeniu. - odparłem w końcu lekko przy tym kiwając głową – Kometa rozwaliła ci dom? Jestem gościem, który ci go naprawi. Masz dziurę w dachu, bo mały odłamek komety ci go podziurawił? Jestem tym, który ci to załata. Potrzebujesz rozbudować swój dom, potrzebujesz ukryty pokój? Za odpowiednią cenę ci to zrobię. Nawet wykonam ci plan architektoniczny dla nowej posiadłości czy cokolwiek sobie wymyślisz. - pokiwałem głową z zadowoloną miną – Zakres moich umiejętności i usług jest dość szeroki. - dodałem spokojnie sięgając po kolejny kieliszek.
Słysząc czym ten się zajmuję uśmiechnął się lekko, kiwając głową z uznaniem.
- Super sprawa. Mnie wyklucza choroba morska, ba, statek nie musi płynąć, wystarczy, że stoi w porcie i jestem stracony. - powiedziałem rozbawiony – Ale zawsze fascynowały mnie historię marynarzy. Gdzieś tam zawsze kojarzyłem to zajęcie z poczuciem wolności. - uśmiechnąłem się delikatnie – A ty? Traktujesz to jako tylko pracę czy może jest w tym coś więcej? - zerknąłem na niego ze szczerym zaciekawieniem.

Nie posiadał znanego nazwiska, nie miał w swojej rodzinie nikogo, kto się wyróżniła, o kogo mogli pytać inni. Pozostawał nadal anonimowy, jedyną osobą, która go znała był kapitan Travers, cała reszta widziała go raz na oczy, a dla innych był całkowicie anonimową osobą. Pasowało mu to. Życie jakie prowadził nie należało do tych, które powinno być na świeczniku. Nigdy też nie miał takich ambicji, pozostając w cieniu, nie musiał się obawiać o spojrzenia innych.
Pomimo tego, że sam nie musiał i nawet nie chciał walczyć o rozpoznawalność, to słyszał o rodzinach, gdzie wręcz było to wymagane od jej członków. Zwłaszcza jak jeden z krewnych był tym najbardziej znanym.
-Rozważania na temat “słowa” brzmią jak dobra ilość spalonego zioła. - Zaśmiał się w głos zupełnie nie przejmując się tym, że ktoś może ten śmiech usłyszeć. Pociągnął solidny łyk swojego drinka, a potem wskazał obsłudze na pusty kieliszek dając tym samym sygnał, że potrzebna jest dolewka. I to tak dwa razy. -Kiedyś zastanawialiaśmy się dlaczego alfabet jest ułożony w takiej, a nie innej kolejności. Dlaczego litera a jest na początku, a nie w środku? - Nie doszli wtedy do żadnych sensownych wniosków, ale padały ciekawe pomysły, które wprawiły by językoznawców o nie mały ból głowy. Przeniósł spojrzenie ciemnych oczu z Drew na Igora, którego mu wskazał Mitch. Obydwaj byli pochłonięci rozmową z innymi. Jak wszyscy zresztą. To sprawiało, że oni również mogli swobodnie operować słowem. Ucieszył go fakt, że nie ma do czynienia ze sztywnym ważniakiem, który stara się za wszelką cenę pokazać jaki jest poważny i jak wiele spoczywa na jego barkach. Wszyscy byli normalnymi ludźmi i silenie się na powagę oraz dostojność było równie sztuczne jak dziewka portowa udająca wieczną dziewicę, by zarobić więcej od naiwnych marynarzy w tawernie.
-Odłamek komety wbił mi się w ścianę. - Przyznał od razu wspominając gwiezdny pył, który był dosłownie wszędzie, a jego pozbycie się graniczyło z cudem. Zwłaszcza wtedy kiedy przez trzy dni nie mógł używać magii. Koszmar jakiego długo nie zapomni. Zwłaszcza, że doszło do starcia z Sallowem, którego facjaty jak na złość nie zapamiętał. Jednak nazwisko mówiło już mu dużo, gdy je wreszcie poznał. -Mógłbyś zerknąć jak znajdziesz w swoim grafiku czas? - Mógł skorzystać z umiejętności nowo poznanego towarzysza. Przynajmniej w sypialni nie będzie wielkiej dziury w ścianie i popękanych ścian grożących zawaleniem. Bardziej ostatnio zajmował się naprawami statków niż własnego domu. -Połowie opowieści snutych przez marynarzy nie wierz, straszni z nas bajkopisarze. - Zaśmiał się z samego siebie i innych kolegach po fachu. Sięgnął po kieliszek jaki przyniosła obsługa, drugi był dla Mitcha. -Jestem tym szczęściarzem, który może powiedzieć, że jego praca to zarówno jego pasja. - Pociągnął solidny łyk. Zaczynał przyzwyczajać się do słodyczy drinka. -Morze to wolność, ale jedna z tych, której nie można brać za pewnik. Morze jest piękne, groźne, niebezpieczne i oddaje się mu całe swoje serce. - Zakręcił od niechcenia kieliszkiem nim odstawił na bok, ale nadal na wyciągnięcie ręki. -Dla mnie to wolność. - Na ustach pojawił się cień błogiego i spokojnego uśmiechu. -Prawdziwa wolność.