First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Thalia Wellers' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 2

- Nie będę. - zapewniła Bartius podnosząc na nią jasne tęczówki. Szkolenie aurorskie pozwoliło jej poznać granice swoich własnych możliwości. I choć czuła osłabienie, zdawała sobie sprawę, że starczy jej jeszcze sił na kilka zaklęć. Kilka, nic więcej. Ale dostatecznie, żeby domknąć sprawę do końca. Nie chciała pozbawiać ich życia. Ale na ten moment nie posiadali miejsca w którym byliby w stanie przetrzymywać tych chwytanych. Nie czuła współczucia względem nich. Jeszcze chwile temu mordowali ludzi, uznając, że są od nich lepsi. Nie chciała jednak też, żeby ktokolwiek inny musiał sobie plamić dłonie krwią. Zgodziła się nieść ten ciężar i nie zamierzała wycofywać się.
Czy była od nich lepsza? Z pewnością się taka nie czuła. Pozbawianie życia za każdym razem było dla niej ciężkie. Nie przez współczucie dla tych, którym je odbierała. Możliwe że przez to, że potrafiła docenić sam fakt życia. Czy była winna? Pewnie wielu grzechów i wielu zbrodni. I jeśli będzie musiała, kiedy wojna się skończy odda się pod osąd jednostki sprawującej władzę. Na ten moment, postępował zgodnie z tym, co czuła i jak uważała.
Odprowadziła spojrzeniem dwie kobiety, czekając, aż nie znikną między drzewami, tak by zyskać pewność że żadna z nich nie powróci do miejsca w którym pozostała ona sama. Przesunęła się nad spętanego Drętwotą Pascala nim postanawiając zająć się najpierw. Spojrzała w dół prosto w jego tęczówki. Unosząc białe drewno, wskazując nim szyję. Przecięcie aorty było najszybszym sposobem. Lamino błysnęło, teraz w spokoju bez problemu. Jeden ze sztyletów trafił w żyłę, życie upłynęło z niego szybko. Drugi w nie tak złym stanie był Johan. Powtórzyła całą procedurę. Swoje kroki skierowała do Jacka, kucnęła przy nim na chwilę, badając puls po którym nie było śladu. Został ostatni zatrzymała się nad nim, ale wiedziała, że czas sam dokona sprawy. Mimo to uniosła różdżkę, chcąc oszczędzić mu cierpienia. Z trudem przeciągnęła ciała do wgłębienia, które pozostawiło jedno z wcześniejszych orcumiano i zepchnęła je do nich. Na sam koniec rzucając bombardę, które zasypała ciała. Ruszyła w kierunku kobiet, opierając się na jednym z drzew na dłużej. Ten pojedynek właściwie wybrał ją z energii magicznej. Zostały jej resztki. Łapała oddechy, próbując opanować ciemność przed oczami. Spotkanie kogoś teraz, byłoby zdecydowanie jej końcem. Wyprostowała się, idąc za wskazanym wcześniej znakiem po krótkiej wędrówce docierając nad brzeg i odnajdując je obie.
- Gotowe? - chciała wiedzieć, mając nadzieję, że nie pozostaną tutaj dłużej, niż jest to konieczne. Potrzebowała chwili snu żeby zregenerować swoje siły.

W pewnym stopniu uspokojona słowami Justine, ruszyła posłusznie za Thalią, zastanawiając się nad sensem skierowanych przez nią w jej stronę słów. Cokolwiek się tam zadzieje, nie patrz? Zmarszczyła lekko brwi, w pierwszej chwili nie do końca zdając sobie sprawę jaki okaże się koniec dla tych mężczyzn. Czy jednak sobie na to nie zasłużyli? Zapewne kierowała nimi przede wszystkim chęć zysku, kto wie, co im zostało obiecane przez inicjatorów tej masakry, a może po prostu czerpali przyjemność z zadawania bólu i mordowania mugoli. Niewątpliwie ich kręgosłup moralny pozostawiał wiele do życzenia, skoro przyszło im, wydawało się, że tak łatwo, przyjąć rzeczoną ofertę. Zupełnie nie bacząc na śmierć niewinnych ludzi. Kiedy jednak zrozumiała, co kuzynka miała na myśli, dotarło do niej, że ta myśl nie jest dla niej aż tak okrutna: na przestrzeni ostatnich miesięcy docierało do niej, że taka właśnie była rzeczywistość toczącej się wokół wojny. Oczywiście, sama wciąż miała ogromne wątpliwości, dzisiaj nie znalazłaby w sobie siły, aby tak jak Justine, zająć się szmalcownikami w sposób, którego wymagała sytuacja, wiedziała jednak, że nie ma prawa nikogo oceniać. Podejrzewała, że to wcale nie było łatwe, musiało pozostawać w duszy jakieś rany, wyrzuty, z którymi Tonks będzie musiała się mierzyć do końca swoich dni. W pewien sposób nawet ją podziwiała i może czuła wdzięczność. Wdzięczność, że to nie one musiały ostateczne podnieść na tych mężczyzn różdżkę i ukrócić ich życie.
Rozglądała się wokół z uwagą, wytężając uważnie wzrok w poszukiwaniu łodzi. Nie zdecydowała się jednak na przybranie kociej formy, dochodząc do wniosku, że nadmierne osłabienie może przyczynić się do tego, że w trakcie przemiany popełni jakiś błąd i nie przebiegnie ona zgodnie z planem. Wolała nie ryzykować. Sprzyjało jej jednak szczęście, bo po kilku minutach dostrzegła w ciemności rozświetlonej nieco światłem księżyca poszukiwany kształt.
- Tutaj jest! - zawołała w stronę Thalii, odgarniając z łodzi warstwę przykrywających ją iglastych gałęzi. Równocześnie wypuściła podwójne Periculum, aby wskazać Justine miejsce, w którym się znajdowały. - Wygląda na trochę zniszczoną, ale nie na tyle, żeby nie dało się jej naprawić - dodała, przyglądając się uważnie starej łajbie. Była w na tyle dobrym stanie, że niewątpliwie mogła im jeszcze nie raz posłużyć. - Spróbuję ją od razu zmniejszyć, tak będzie łatwiej ją przenieść. Reducio! - Odetchnęła z ulgą, opuszczając różdżkę, najwyraźniej pozostało w niej jeszcze trochę energii, bo łódka w jednej chwili zmieniła swoje rozmiary. Pochyliła się i podniosła z ziemi miniaturową łódkę. - Wracajmy - powiedziała, gdy Justine pojawiła się przy brzegu, upewniając się jeszcze, że Thalia stoi tuż obok. Potrójny trzask przeciął ciszę nocy, po kilku sekundach kobiety rozpłynęły się w powietrzu,

zt x3

12 marca
Zimno. Dookoła zima wciąż dawała o sobie znać, choć śnieg definitywnie mniejszą ścianą stawał pomiędzy nią a wiosną, tworząc dywan zmarzniętej wody, który niedługo miał robić roślinom za pożywkę. Jakiś rodzaj kary za to, że najchłodniejsza z pór roku rządziła teraz Anglią tak twardą ręką. To zabawne, jak świat potrafi zachować równowagę nawet w czasach, gdy tak o nią trudno, jakimi siłami włada, by wydobyć spod ziemi każdy cal tego, co mu odebrano. Wiatr targał brązową sukienką, popychając w dół zbocza, w stronę zimnej wody omywającej całe połacie kamieni. Petra lubiła tu przychodzić, bo nieważne, ile razy jej noga obuta w trzewik stanęła na tym kawałku Dorset, jeszcze nigdy nie zobaczyła kamieni, które widziała już wcześniej. Domyślała się, że to zasługa przybywających tutaj zwierząt - jeleni, saren, lisów - dla których rozlewisko było swoistym wodopojem znajdującym się z dala od niebezpieczeństw, z dala od wojennego niepokoju. Pomyślała, że każdy powinien mieć takie rozlewisko.
A twoje, Petro? Gdzie jest twoje rozlewisko?
Zaczęła schodzić w dół, instynktownie lekko zbierając poły sukienki, żeby nie zahaczyć o nią i nie stoczyć się z góry na dół jak kamyk poruszony czubkiem buta. Schodziła całkiem rozdarta własnymi myślami. Bo nie wiedziała, gdzie jest jej rozlewisko. W domu rodzinnym, gdzie był zawsze dostatek, mnóstwo jedzenia i świeża woda; czy może w domu wuja, gdzie po raz pierwszy doświadczyła braku pieniędzy, burczącego wyraźnie i głośno brzucha, ale za to dostała w zamian uśmiech, ciche, ale kochane „dobranoc” i uścisk ramion, kiedy emocje domagają się ujścia w formie łez. Odetchnęła głęboko. Zimne powietrze miało smak jesieni, dziwne. Igliwie było wilgotne, woda dawała posmak lodu, a gnijąca trawa nie napawała optymizmem. Ale było tu też tak cicho. Tak spokojnie. Tak dobrze.
Po kamieniach, gdy już zeszła na dół, stąpała ostrożnie, świadoma, jak bardzo potrafiły być śliskie pod nieuważnymi stopami. Wzrokiem starała się dopatrzeć wśród szarych okazów coś błyszczącego innością, posiadającego choć plamkę koloru innego, niż ten należący do rzeczywistości - bo szarość otaczała ją zewnątrz. W końcu coś przykuło jej uwagę. Nie kucała - pochyliła się, dłonią zbierając z ziemi interesujące znalezisko. Opuszką kciuka przetarła minerały, obróciła go w palcach.
- Jesteś wszędzie, co? A ludzie mówią, że nigdzie nie można cię znaleźć - powiedziała do siebie, wsuwając kamień do kieszeni sukienki, lekko zaledwie odchylając pelerynę, co i tak wywołało na jej skórze krótki dreszcz, gdy wiatr wdarł się pod rękawy.
Zimno. Było naprawdę zimno.

Było coraz cieplej. Świat się pomału budził do życia, choć jeszcze zaspale, ociężale spoglądał na świecące na niebo słońce. Odetchnął głęboko samemu zerkając do góry, aby zobaczyć jak promienie światła próbują przedrzeć się pomiędzy gęstwiną gałęzi drzew. Szedł szybko, ale ostrożnie nie chcąc narobić zbyt dużego hałasu. Był spóźniony. Tego był pewien, ale o ile to się dowie na miejscu. O ile z orientacją w terenie nie miał problemów, tak ta w czasie... kulała. Jakoś zawsze zdawało mu się, że ma go jeszcze wystarczająco dużo, a później wychodziło jak wychodziło. Słysząc szum wody przyśpieszył jeszcze bardziej, w końcu czując pod stopami kamienie, aniżeli ściółkę. - Przepraszam! Długo musiałaś czekać? - Zawołał, gdy tylko zauważył postać znajomej szatynki. I tyle by było z jego bycia cichym. Widząc jak ta się odwraca w jego kierunku uniósł rękę machając kilkukrotnie z głupkowatym uśmiechem na ustach, a później przechodząc przez kilka większych kamieni i omijając tym samym wodę podszedł bliżej do dziewczyny, a w tym czasie zimny wiatr zdążył tak roztargać mu włosy tak, jakby jakiś ptak uwiłby sobie w nich gniazdo.  Tu wiało mocniej. Drzewa tak nie chroniły w tym miejscu przed zimnem. - Zmarzłaś. - Stwierdził bardziej niż zapytał widząc jej zaróżowione od mrozu policzki, zerkając przelotnie na zapewne skostniałe palce u dłoni, czemu winien był chłód zbieranych przez nią kamieni. Podszedł bliżej, a jego własne dłonie powędrowały do zawiązanego na jego szyi brązowo-zielonego szalika, który szybko zdjął, aby staranie przewiesić go przez szyję Petry mając nadzieję, że to choć trochę pomoże. - Proszę. - Powiedział cicho opuszczając dłonie wzdłuż ciała i uśmiechając się ciepło do dziewczyny. On nie czuł chłodu. Nie aż tak przynajmniej. Kiedy taki Silly dla przykładu zamarzał na kość próbując w jakimkolwiek stopniu ogrzać lodowate dłonie, czy stopy, tak od Aidana ciepło wręcz emanowało zupełnie jak od kominka. - To czego szukamy? - Zapytał zwarty i gotowy do wypełnienia zadania. Na kamykach znał się tak jak każdy. Znaczy no, nie jak każdy. To inaczej. Na kamykach się nie znał. Były duże, małe, ładne i te zwykłe, ale też na swój sposób zapewne urokliwe. I w sumie na tym właśnie jego wiedza się kończyła. Rozumiał jednak pasję Petry. Sam o zwierzętach, czy roślinach mógłby rozmawiać godzinami, a przecież wiele osób też się na nich nie znało tak jak on, może niektórych nawet to nużyło. Kamienie były ciekawe, tylko on nijak nie wiedział, który z nich mógłby być cenny, czy o jakiś właściwościach. Mógł zebrać wszystkie te, które wpadną mu w oko, a takich tu było naprawdę sporo, a na końcu okazałoby się, że każdy jest do niczego. - Dużo udało ci się już zebrać? - Widział podchodząc do dziewczyny jak chowa zebrany kamień w kieszeni sukienki zakrytej teraz szczelnie płaszczem. Jeśli było ich dużo to musiało jej być ciężko, a i tak niewygodnie z kamieniami w kieszeniach poukrywanymi chodzić. Mógł to lepiej przemyśleć i chociaż torbę jakąś ze sobą zabrać, plecak może. - Poniosę je. - Zaoferował, bo (chyba) jednak silniejszy był od niej, a i Petra mogłaby się swobodniej poruszać. W końcu to ona przewodniczyła tej grupie poszukiwawczej i w porównaniu do Aidana wiedziała co robi i czego szukać.

Szum wody łagodził niespokojne myśli, otaczał je miękkim szeptem, zagłuszał, oswajał, sprawiał, że coraz mniej dokazywały, stawały się mniejsze, nieważne wobec ogromu otaczającego świata. Drzewa wciąż przecież stały prosto, przynajmniej tutaj, kamienie przesuwane były przypadkiem, nie celowo, chmury płynęły niezmiennym tempem, tak samo, jak płynęły wczoraj, gdy wiatr nie wiał za mocno. Wszystko dookoła zwalniało, oddechu nic nie przyspieszało, serce biło tak, jak bić powinno.
W pierwszych momentach doznania dawały ulgę, absorbowały, wręcz zmuszały do odczuwania, ale wystarczyło oddać im o kilka chwil za dużo, a zaczynały powoli pożerać, zgniatać klatkę piersiową od zbyt głębokich wdechów, umysł rozsadzać nadmierną ciszą zalegającą na polach. I wtedy rytm serca stawał się niepokojąco szybki. Nie, nie tego cię uczyli, cały czas musisz być w ruchu, uczyć się i słuchać nakazów. A ty stoisz teraz pośrodku niczego i rozmyślasz o niczym. Do niczego się nie przydajesz, gdzie twoja użyteczność?
Pochłonięta własną bitwą, nie usłyszała głosu wołającego ze wzgórza. Głowę uniosła dopiero, gdy jakiś kształt przesłonił na chwilę słońce i cień zafalował na jej policzku. Zobaczyła najpierw bladą twarz, ginącą gdzieś w natłoku ciemniejszych ubrań, i jasne włosy falujące przy każdym kroku. Odpowiedziała na jego powitanie swoim, takim samym, ale dłoń zaciśnięta była w pięść, bo palce podtrzymywały kolejny kamień. Jego głos rozwiał myśli i pozwolił znów skupić się na czymś konkretnym.
- W zimie się marznie - stwierdziła z uśmiechem, być może nieco zbyt nerwowym, bo ciągle podbijanym niedawną kawalkadą słów wykrzykujących przez zatłoczony umysł, ale szczerym. Zawsze uśmiechała się szczerze. No, prawie zawsze. Wzrokiem powędrował za jego szalikiem i kiedy materiał dotknął jej szyi, opatuliła się nim lepiej. - Prawdziwy z ciebie dżentelmen, Aidan. Sam się tego nauczyłeś czy wiedzę przekazał ci któryś z braci? - lekki śmiech wypadł spomiędzy rozchylonych warg. - Ale jakby było zimno tobie, daj mi znać. Będziemy się wymieniać. Rozgrzałeś go - dłonią poprawiła go sobie tak, by dotykał brody. - Na razie rozglądam się tylko za czymś ciekawym... - zmarszczyła lekko usta, patrząc pod nogi. - Same magnezyty i dolomity. O, kalcyty też - kopnęła jeden kamyk stopą i prawie zachybotała się na stopie, kiedy młody Moore pochwycił pasek jej torby. Spojrzała na niego i zamiast protestować, po prostu podziękowała. Wpojone miała, że odmawiać mężczyźnie nie przystoi, chociaż czuła wewnętrzny, nastoletni jeszcze bunt, bo przecież świetnie potrafiłaby sobie z tym poradzić. Warto jednak przyznać, że słabość do jasnowłosych chłopców skutecznie przesłaniała owy protest. - Na razie znalazłam tylko krzemień - dłonią sięgnęła po odnaleziony skarb wielkości połowy palca wskazującego. Był biało-szary, kanciasty, na rogach jakby przetarty, czarny pod piaskową warstwą. - Całkiem ładny jak na fakt, że taki pospolity. Ale! - niczym, profesorski geniusz uniosła ku niebu palec. - Czytałam, że duży zasób krzemienia w podmokłej glebie może wskazywać na źródło magii znajdujące się niżej. Słabe, bo słabe, ale zawsze jakieś. Może jak pójdziemy wzdłuż rzeki...?
Zawsze, gdy wybierała się na podobne wojaże, z tyłu głowy lśniła jej lekko myśl - znajdę coś wybitnego całkiem przez przypadek albo zupełnie celowo, znajdę!

I on lubił bliskość natury i to od kiedy mógł sobie tylko przypomnieć. Długie wędrówki, wspinaczki po drzewach, wylegiwanie się na polach, poszukiwanie nieśmiałków w gąszczu drzew... Najpierw było to dla niego przygodą, ciekawością i pragnieniem odkrycia tego co nieznane, później doszło do tego znalezienie w tym wszystkim kojącego spokoju, miejsca na przemyślenia, aby na samym końcu odnaleźć w tym pasje, szczere zainteresowanie. Wojna zmieniła jednak nawet naturę. Nie tu. Tu wydawała się nietknięta, wciąż tak samo spokojna, nie wzruszona tym co dzieje się wokoło. Ale w innych miejscach wyglądało to inaczej. W miejscach gdzie prawa człowieka straciły jakiekolwiek znaczenie. W miejscach, gdzie prawa natury miały tylko jeszcze cokolwiek do powiedzenia i to nie zawsze. Oni nie bali się niczego. Nawet jej. Ale ona upomni się o nich wszystkich. Wszyscy staną się jej częścią. Dobrzy, źli, przestępcy, czy prawi. Wszyscy odejdą, a natura pozostanie. Tak samo silna. Bez nich silniejsza niż z nimi. - Niby tak, ale nie ma co marznąć niepotrzebnie. Nie chcę byś się pochorowała. - Eliksiry były teraz drogie, wizyty uzdrowicieli też, a w zimie nie trudno było o choróbsko. Słysząc komplement uciekł na chwilę od niej wzrokiem czując ciepło na policzkach. - Sam nie wiem... - Czy w ogóle był dżentelmenem? Starał się. Wiedział, że są pewne rzeczy które powinno się robić, szczególnie względem dziewczyn, kobiet. Nie uważał jednak tego za coś niezwykłego. Otworzenie komuś drzwi, podanie ręki, czy podarowanie szalika były po prostu miłym gestem. - Lubiłem obserwować tatę. To co robi względem mamy, jak się zachowuje. - Nie potrzebował żadnych etykiet by wiedzieć co robić, po prostu robił. Mamie zawsze było miło. Pamiętał dobrze jak ciepło się do niego uśmiechała, albo jak się przekomarzali. - Mama też mi tłumaczyła. - Niewiele. Nie zdążyła powiedzieć mu więcej, wytłumaczyć. - Ale taki Billy też jest na przykład dżentelmenem. - Silly chyba też, przynajmniej względem Lydzi, a Volans to sam nie wiedział... - I dziękuję. - Zerknął w końcu na nią lekko się uśmiechając, wypinając nieświadomie pierś do przodu w końcu też dając spokój biednemu kamieniowi pod jego stopami, którego od minuty uporczywie próbował stopą wydobyć z ziemi. - W porządku. - Zgodził się, choć wiedział raczej na pewno, że nawet jakby zmarzł to nie pisnąłby o tym choćby słówka. Potrafił być uparty, gdy chciał. - Ładnie ci w nim. - Skomplementował szczerze zauważając, że szalik kolorem zgrywał się z jej oczami. Z zadowoleniem, że może się jednak do czegoś przydać zabrał od dziewczyny ciężkawą już torbę przewieszając ją sobie przez ramię. - To źle? - zapytał nieśmiało na wieść o samych magnezytach (czyli, że magnes, tak?), dolomitach i kalcytach. Nie miał zielonego pojęcia, który kamień nadawał się do czegokolwiek. I który był który. Dla niego kamień był po prostu kamieniem. Niektóre mogły służyć jako krzesiwo, inne do utwardzenia nawierzchni, a jeszcze inne do puszczania kaczek na wodzie. I w sumie na tym jego wiedza się kończyła. Wpatrywał się w nią jakby połknął żabę nie rozumiejąc praktycznie absolutnie nic z jej wywodu, w połowie jego jednak na twarzy chłopaka pojawił się lekki uśmiech. Miło się ją tak słuchało, patrzyło na nią, gdy mówiła. Przepełniona pasją i wiedzą - Czyli kamyki, które są na powierzchni mogą mówić o tym co znajduję się pod nią? - A przynajmniej tak to zrozumiał. Nie wiedział jak dokładnie działały te całe źródła magii, ani do czego mogły dokładnie służyć, jak się je wykorzystuje i co miały do tego kamyki... Ale jeśli Petra mówiła, że coś jakoś było, no to było. - Możemy. - Zgodził się, poprawiając pasek torby i idąc ramię w ramię z dziewczyną rozglądając się za czymś co wpadłoby mu w oko. Szukali czegoś ciekawego. Mało mu to mówiło, więc po prostu uznał, że kamyk powinien być ładny. O ciekawym kształcie, albo kolorach. Pochylił się, aby z wody wyciągnąć pęknięty na pół kamyk. Z zewnątrz niepozorny, w środku biały i lekko błyszczący. - A ten? - Zapytał pokazując go dziewczynie.

Wojna zamykała im przed nosami drzwi do miejsc, które tak dobrze znali i w których tak doskonale się czuli. Petra na przykład miała w Londynie niegdyś ciotkę, którą w przeszłości często z matką odwiedzały, dopóki oczywiście ta miała jeszcze siły do czegokolwiek, a humor nie zmuszał jej do trzymania ust wiecznie zaciśniętych w jedną cieniutką linię. Ciocia miała w tym mieszkaniu wspaniale nastrojone pianino, zawsze chwaliła stroiciela, który do nich przychodził - zawsze w porę, zawsze punktualnie, zawsze na tyle krótko, że odmawiał nawet wypicia herbaty. Uwielbiała ten instrument. Miał niepowtarzalną barwę, tak czystą i klarowną, choć czuć było, że kołeczki nadgryzł czas, wilgoć i za duża bliskość z kominkiem. Ciotka z matką oddawały się rozmowom w salonie, a Petronica wtedy grała ciche, lekkie, ale wolne melodie. Kobiety dumne były z dziewczynki, że umilała im czas, bo młoda panna Fenwick grała wtedy tylko dla siebie. Stryjek nie posiadał pianina, nawet starego i niedostrojonego. A starsza panna Fenwick tęskniła już za grą bardziej niż za wolnością.
Uśmiech na jej ustach uniósł piegi ku oczom, gdy zobaczyła, jak się zawstydził. To było przeurocze - taki widok; naturalny, choć niezwykły. Rzadko spotykała mężczyzn, którzy wstydzili się czegokolwiek, zwłaszcza maleńkich komplementów sypanych w swoją stronę.
- Mam nadzieję, że ktoś ci już to kiedyś powiedział, ale powtórzę - jesteś kochany, Aidan. Tak się martwisz o mnie - patrzyła już pod nogi. Kamienie ocierały się o siebie, gdy po nich kroczyli. Twardy dźwięk w połączeniu ze szmerem strumienia nagle mięknął, tak pięknie prostował skłębione emocje. - To naprawdę bardzo miłe.
Gdy mówił o swojej rodzinie, poczuła delikatne ukłucie zazdrości - nie tej połączonej ze złością czy nienawiścią, o nie. To było raczej tknięcie żalu albo tęsknoty za czymś, czego tak naprawdę nigdy nie udało jej się poznać. Ojciec zachowujący się z uczuciem względem matki? Nie zobaczyła jeszcze podobnego obrazka w swoim życiu. Niestety. Uśmiechnęła się tylko i lekko kiwnęła brodą na znak, że rozumie; że potrafi to sobie wyobrazić. Ale nie powiedziała niczego - bała się, że mogłaby palnąć coś głupiego albo niezręcznego.
- Tak? - dłonią poprawiła szalik. - Jest naprawdę wygodny i ciepły. Tylko wiesz... nie można mówić kobiecie, że ładnie wygląda w nie swojej rzeczy, bo będzie chciała sobie tę rzecz przywłaszczyć - zachichotała pod nosem. - Nie, że źle, po prostu... w tym miejscu nic nie znaczą. Gdybyśmy znaleźli je w jakiejś górskiej grocie, och, Aidan... to by znaczyło, że jesteśmy w bardzo bogatym w magię miejscu. Kalcyty i magnezyty lubią wilgoć i chłód. Nie bezpośredni kontakt z wodą. - i zaraz, na jego pytanie, tą głową pokiwała. - Tak! Kamienie dla geomanty są trochę jak... tarota dla wróżbity. Rozumiesz? One też potrafią dużo nam o sobie powiedzieć.
Droga przed nimi wydawała się bardzo długa, ale Petronica nauczyła już się, że coś fascynującego i niecodziennego może na nich czekać na każdym kroku. Zwróciła swój wzrok w stronę twarzy Aidana, zaraz zbiegając nim na jego dłoń. Czujnie ujęła kamień w swoje zimne palce i obróciła go w nich uważnie.
- Bardzo ładny kalcyt - wargi rozciągnęły się w łagodnym uśmiechu. - I, och, patrz! - szybko wyciągnęła w jego stronę podarowany minerał. - Odbił się w nim ślimak! Jakie wyraźne żłobienia, jeszcze takich nie widziałam... - wcale nie ukrywała zadziwienia. - Doktorze Moore, doskonałe znalezisko! Jest pana, gratuluję! - z dumnie uniesioną głową podała mu swoją dłoń w celu przypieczętowania honorarium.

Poszukiwania prowadzone wśród zaściełających rozlewisko kamieni potrafiły był absorbujące; skupieni na wypatrywaniu co ciekawszych okazów, nie od razu wychwyciliście zmianę w otaczających was dźwiękach – dopiero po chwili wychwytując w szumie wiatru i szmerze płytkiej wody coś dziwnego, obcego, niepokojącego. Cichy szelest wydawał się szeptać – sponad zwyczajnych dźwięków zaczęły wybijać się głosy, nie do końca ludzkie, ale i nie zwierzęce, głoski składające się w słowa w nieznanym wam języku, scalające się w kakofonię, którą po paru sekundach trudno już było zignorować. Hałas nawarstwiał się, nabierał na intensywności – a im głośniej go słyszeliście, tym wyżej zaczęła wzbierać rozlewająca się szeroko woda. Spoglądając w jej kierunku, zauważyliście, że z przejrzystej staje się czarna – jak gdyby oprócz cieczy wypełnił ją lekki, ale gęsty dym, poruszający się zbyt szybko, zbyt niespokojnie, jakby w takt szeptanej melodii. Poczuliście niepokój, wiatr nabrał na sile, szarpiąc was za poły płaszczy i rozwiewając włosy – a także poganiając chmury, które przysłoniły rozjaśniające okolicę słońce. Zrobiło się ciemniej, jakby zimniej, choć mogło to być tylko wrażenie – bo wydawało wam się, że chłód wypełnia was od środka, a nie kąsa z zewnątrz.
Kamień, który trzymał w dłoni Aidan, również pokrył się czernią – utkane z mroku opary wysunęły się z charakterystycznych zawijasów odbitego w kalcycie ślimaka, a upuszczony fragment skały wpadł z pluskiem do wody, burząc jej powierzchnię. Tuż obok was z mgły wyłoniła się sylwetka – cień ułożony w postać ni to ludzką, ni syrenią, przypominający kościstą i powyginaną kobietę z włosami unoszącymi się wokół głowy tak, jak gdyby była pod wodą; szafirowe ślepia zatrzymały się na Petronice, przerażające, przeszywające, wrogie; na krótką chwilę wszystko zamarło, po czym opary uniosły się i otoczyły was szczelnym kokonem, całkowicie odcinając dopływ światła – a para lśniących w mroku szafirów rzuciła się do przodu. Petronica poczuła, jak coś popycha ją z całej siły do tyłu, całe jej ciało spięło się w strachu, upadła – wprost na pokryty kamieniami brzeg, niezdolna do zaczerpnięcia wdechu, na klatce piersiowej czując ciężar cienistej istoty, której usta rozchyliły się w niemym krzyku, ukazując dwa rzędy trójkątnych, długich zębów. Przez jedną straszliwą chwilę wydawało się, że stwór zaatakuje – ale coś innego musiało odwrócić jego uwagę, bo zamiast pochylić się nad ofiarą, odbiła się od ziemi i przeskoczyła ponad dziewczyną, na czterech dziwnych łapach ruszając dalej – w stronę drzew. Za nią z wody wyłoniło się jeszcze parę innych bliźniaczych cieni, a wszystkie przesunęły się obok was tak szybko, że trudno było podążyć za nimi spojrzeniem. Mgła, jakby pociągnięta, przemieściła się za nimi – opary opuściły wodę, szepty zaczęły cichnąć; cienie zniknęły pomiędzy pniami, resztę rozwiał wiatr i rozproszyły promienie wyłaniającego się na powrót zza chmur słońca.
Na jasnej szyi Petry, tuż pod odsuniętym lekko szalikiem Aidana, pojawiło się długie na kilka centymetrów rozcięcie – miejsce, w które musiał trafić cienisty szpon. Nie krwawiło, jakby wypalone, brzegi rany były jednak zupełnie czarne – a uszkodzona skóra drażliwa, odpowiadająca pieczeniem na najlżejszy nawet dotyk.

Nie wiedzieliście, czym były cienie, ani dokąd podążyły.

Data wątku zostaje zmieniona na 17 marca.

Mistrz gry nie kontynuuje rozgrywki.

Jego życie wydawało mu się być podzielone na trzy etapy. To sprzed śmierci mamy, to po niej i to po wybuchu wojny. Aidanów też było trzech, choć nie był pewny czy zmieniał się po prostu na przestrzeni lat, czy ze względu na sytuacje, w których został postawiony. Na pewno nie chciał wracać do Aidana po śmierci mamy. Nie chciał taki być. Nie dla siebie i nie dla innych. Powiedział wtedy wiele krzywdzących słów, odrzucił od siebie wszystkich dookoła, a to nie był przecież on. Od kiedy opuścił Hogwart i zamieszkał z Billym w Oazie też było inaczej. Tak jakby coś poprzestawiało mu się w głowie. On widział różnicę, a z każdym dniem wydawała mu się być ona jeszcze wyraźniejsza. Tak wyglądała dorosłość? Chciałby powiedzieć, że tak, ale dopóki się czymś nie wykaże, tak naprawdę, to raczej nie będzie mógł się dorosłym mianować. Na pewno za takiego nikt nie będzie go uważać, co dano już mu do zrozumienia wielokrotnie.
Nie był do komplementów przyzwyczajony, w ogóle do uwagi. Nie ze strony dziewcząt. Nie wiedział jak inaczej zareagować na jej miłe słowa, jak nie dziękując i zwodniczo rumieniąc się z zawstydzenia. - Ja... - Słyszał już to od mamy, siostry, starszych pań, ale słowa te płynące z jej ust miały dla niego zupełnie inne znaczenie, niosły ze sobą inne uczucia. - Oczywiście, że się martwię.- Wymamrotał pod nosem zerkając w jej kierunku. Nie była mu przecież obojętna, a i wiedział jak to u niej było. A przynajmniej tyle ile ona sama zechciała mu wyjawić. - Niczego wam nie brak? Wszystko w ogóle u was w porządku? Może pomocy jakiejś wam trzeba? Drewna na opał wam starczy? - Zapytał korzystając z okazji, że akurat poruszali ten temat. Nie przelewało im się. Podobnie zresztą jak i Moorom, ich było jednak więcej, no i nie licząc Amelki i Lydzi byli to sami mężczyźni. Nie, że kobiety jakieś gorsze były. Oczywiście, że nie! Ale z takimi obowiązkami wydawało mu się, że po prostu było łatwiej? No i mężczyźni powinni dbać o kobiety. Petra i jej siostra miały stryja, ale jeśli i on pomóc mógłby im jakoś no to z chęcią. W końcu miał dwie zdrowe ręce i siły trochę, to i spożytkować to jakoś by mógł.
Uśmiechnął się promiennie na jej słowa ukazując dołeczki w policzkach, gdy jednak spojrzał znów w jej kierunku uśmiech ten szybko zbladł. Aidan nie należał do zbyt domyślnych osób, ale tym razem od razu zrozumiał swój błąd przeklinając w duchu siebie i swój długi ozór. Wiedział dobrze, że kwestia rodziny była delikatnym tematem, ale jak ostatni dureń musiał paplać sprawiając tym samym dziewczynie przykrość. Zacisnął dłoń w pięść ze złości na samego siebie, ale też żeby ją powstrzymać przed tym, aby zapewnić Petrze jakikolwiek komfort. Nie wiedział czy chciał chwycić ją za dłoń, odgarnąć włosy wpadające jej do oczu, uścisnąć, nie dał też sobie tego sprawdzić uznając, że nie byłoby to na miejscu, więc ostatecznie posłał jej tylko smutne, pełne zrozumienia spojrzenie.
- Możesz go zachować jeśli chcesz. - Skoro jej się podobał, a i naprawdę ładnie jej w nim było, no i cieplej... on tam szalika nie potrzebował, zresztą miał drugi podarowany mu w prezencie na święta. Pokiwał głową wsłuchując się z uwagą w każde słowo dziewczyny naprawdę starając się zrozumieć o czym mówiła z taką pasją. Kamyki wydawać by się mogły mało interesujące, ale podobnie jak dla niektórych zielarstwo, czy quidditch. - Chyba rozumiem. - Podsumował zamyślony. Tak samo jak dane rośliny mogły powiedzieć na jakim typie gleby rosły, czy że niedaleko płynie rzeka tak samo było z kamieniami i żyłami magicznymi.
Z zadowoleniem przyglądał się szatynce, która oceniała odnaleziony przez niego kamień, a później samemu kamykowi, na którym rzeczywiście znajdowały się wyżłobienia po ślimaku. Słysząc jej słowa zaśmiał się gromko, a dźwięk ten poniósł się wraz z wiatrem wzdłuż rzeki. - Znajdę taki kamyk, którego za żadne skarby nie będziesz chciała oddać. Zobaczysz. - Obiecał zaczepnie mając faktycznie nadzieję, że kiedyś uda mu się jej taki podarować. Odebrał od dziewczyny kamień i w tym właśnie momencie wszystko wokół nich zmieniło się momentalnie, a sielankowa chwila miała zostać przerwana. Najpierw nadeszły szepty, później głosy. Ze zmarszczonymi brwiami rozglądnął się w poszukiwaniu ich źródła. Głosy, nieznane, obce, przemieniły się w hałas. Intensywny, wręcz przejmujący. Woda w rzece wezbrała wokół ich nóg sięgając coraz wyżej. Zaalarmowany spojrzał w dół zauważając, że jeszcze chwile temu krystaliczna, przejrzysta woda, teraz była czarna jak smoła przez zbierający się w niej dym. Serce przyspieszyło, ciało oblało się zimnym potem. Nagle zerwał się wiatr, silny. Świat wokół nich pociemniał, zrobiło się przeraźliwie chłodno. Dementor. Przemknęło mu przez myśl, gdy unosił wzrok, lecz jego oczy napotkały kamień, który wciąż trzymał w dłoni. Również był czarny. Rozchylił palce pozwalając mu opaść do wody, a on sam sięgnął po różdżkę skrytą do tej pory w kieszeni kurtki. Wyciągnął ją stawiając krok do przodu, aby stanąć przed dziewczyną i osłonić ją przed niewidzialnym niebezpieczeństwem. To jednak nadeszło z boku. Wyłoniło się z mgły. Cień. Ni człowiek, ni zjawa. Nie dementor, więc co? Czas się zatrzymał, podobnie jak i cały świat, gdy oboje wpatrywali się w przerażającą kreaturę. Uniósł różdżkę w jej stronę w tym samym momencie, gdy z dzień pozbawiony został światła, a nieznana postać rzuciła się na Petrę razem z nią upadając na kamienny brzeg. Już miała zaatakować, już miał rzucić zaklęcie, gdy ta po prostu się zerwała i uciekła, a wraz za nią podążyła i reszta cieni, które podobnie jak ona wcześniej wyłoniły się z wody. Mknące serce nie zdążyło nawet obić się raz o klatkę piersiową, gdy wszystko nagle zniknęło, ucichło, pojaśniało. Szybko opuścił różdżkę w dół podbiegając do leżącej na ziemi Petry i klękając u jej boku chcąc sprawdzić w jakim jest stanie. - Petra. - Wyszeptał głucho w pierwszym odruchu chcąc chwycić podartych szlaki i zatamować nim krwawienie, ale z rany na jej szyi nie sączyła się żadna krew. Ze zdziwieniem wpatrywał się w wypalone w skórze rozcięcie o czarnych jak smoła brzegach. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widział. Uniósł obie dłonie ostrożnie kładąc je na bokach szyi dziewczyny ze zmartwieniem przyglądając się ranie, której nie zamierzał dotykać nie chcąc pogorszyć sytuację, a następnie jasne tęczówki przeniósł na te ciemniejsze, należące do dziewczyny. Co to do cholery było? Dłonie przeniósł pod jej głowę sprawdzając, czy nie krwawi. Upadła z taką siłą... Na swoich palcach nie odnalazł jednak czerwieni, tylko wodę. - Dasz radę usiąść? - Zapytał chcąc ją przy tym asekurować, nawet podeprzeć własnym ciałem. Musiał ją stąd zabrać. Najlepiej prosto do uzdrowiciela.

Aidan pod wieloma względami zupełnie wyróżniał się z tłumu chłopców w podobnym wieku - przede wszystkim była w nim nienaturalna dla młodych mężczyzn wrażliwość i delikatność, które były uznawane przez Petronicę za oczywiste zalety. Nie spotkała w swoim krótkim życiu zbyt wielu podobnych do niego. Właściwie nie spotkała jeszcze żadnego! W dodatku odznaczał się wielką troską w stosunku do niej, a sądząc po jego słowach, odczuwać ja musieli również członkowie jego rodziny i bliscy przyjaciele. Pomyślała, że miała ogromne szczęście, że go poznała i teraz mogli razem spacerować po kamienistych brzegach i rozmawiać o rzeczach przeróżnych, nie bojąc się, że jedno nie zrozumie drugiego. Uśmiechnęła się na tę myśl i spojrzała na Aidana, jakby chciała ten uśmiech mu przekazać, choć on zapewne nie wiedział, co mógł oznaczać.
- Nie, nie, wszystko mamy - odparła, kręcąc łagodnie głową. To ciekawe. Te słowa nabrały dla niej nowego znaczenia. „Wszystko mamy” nie znaczyło już „mamy wiele i jeszcze więcej”, tylko „mamy tyle jedzenia i drewna, że przetrwamy następne dwa tygodnie, dopóki stryjek nie zarobi kilku galeonów, żeby uzupełnić zapasy”. Te myśli z kolei nieco ją zmartwiły. Obniżenie poziomu życia było diametralne i właściwie sama się na to zgodziła. Co z tego, że zabrała z domu rzeczy, skoro i tak musiała te drogie sukienki transmutować tak, żeby wyglądały jak pospolite? W innym wypadku ludzie w Tiverton wytykaliby ją palcami. To nie było miasteczko ludzi bogatych, zresztą teraz zamożnych obwiniało się o dostatek, kiedy ci usytuowani niżej ledwo wiązali koniec z końcem. - Wszystko mamy - odparła w zamyśleniu. - To znaczy... przepraszam - zamrugała, chcąc wyrwać się z chwilowego przygnębienia. - Naprawdę wszystko u nas jest. Wczoraj sąsiadka stryjka, pani Sterner, ugotowała nam pyszny gulasz. Czasem do nas przychodzi, bo stryjek jest kiepski w gotowaniu. Ja zresztą też...
Rozmowa nieco przycichła. Poczuła pewną niezręczność, która opadła między nimi, ale nic nie powiedziała, sądząc, że to może tylko pozory albo jej niesforne myśli płatają jej figla.
- Obiecujesz? - spytała przekornie, gdy wspomniał o kamieniu, którego nie uda jej się oddać. Niektóre z nich podobały jej się bardziej niż inne, ale zazwyczaj można było spotkać je w egzotycznych krajach daleko poza jej możliwościami albo eksportowano je w cenach nie kwalifikujących się do kupienia, jeśli Petra zajrzałaby do swojego małego portfelika z krukońską naszywką. Może kiedyś tak się stanie, że Aidan podaruje jej ten najpiękniejszy, którego nie odda mu na pewno. Tygrysie oko na przykład. Och, byłoby wspaniałe... - Ja takie obietnice traktuję bardzo...
Coś się zaczęło dziać. Coś dziwnego. Poczuła, jak mięśnie podtrzymujące uszy bardzo delikatnie ciągną za skórę, jakby chciały wymusić na ciele zwrócenie się w jedną konkretną stronę, z której dochodziły odgłosy. Tylko źródła nie było. Nie istniało fizycznie.
- ...poważnie - dokończyła mimowolnie, szepcząc, choć skupiona już była na wszystkim, co zaczęło dziać się wokół nich. Instynktownie odszukała ramię przyjaciela i wsunęła pod jego łokieć swoje dłonie. Poczuła strach. A ten narastał z każdą kolejną chwilą. Drgnęła i natychmiast zaczęła się wycofywać, kiedy woda nagle stała się czarna jak smoła. Pobladła na twarzy. - Aidan, co to... co się... co się dzieje? - szepnęła do niego, zanim zupełnie odebrało jej mowę.
Wyrwał się z jej ust krótki, zduszony krzyk, kiedy kamień, przed chwilą jeszcze tak uroczy, nagle oblekł się czarnogranatową mgłą. Spojrzała na dłoń Aidana, ale nie zobaczyła na niej nic, co mogłoby ją zaalarmować. Co się dzieje, na brodę Merlina?! Zerwał się wiatr i pierwsze, co odczuła, to nadzieja - był na tyle mocny, by rozwiać smolisty dym. Może to tylko efekt jakiegoś potężnego zaklęcia z oddali. To wszystko za chwilę ustanie.
Odrzut, jaki poczuła, zaskoczył ją tak nagle, że nie zdążyła nabrać w płuca powietrza, a resztkę, jaką jeszcze w sobie miała, wydusiło z niej silne uderzenie o kamienisty brzeg strumienia. Spomiędzy jej warg wyrwał się jęk, który zaraz przemienił się w suchy, duszący kaszel. Sięgnęła do gardła, jakby to miało coś dać, ale nim zdążyła go dotknąć, coś przygwoździło ją do ziemi. Pożałowała, że otworzyła oczy. Wszystko w niej nagle zamarło, jakby ktoś zalał jej ciało hektolitrami lodowatej wody, która natychmiast tężała w żyłach - chciała krzyczeć w niebogłosy, ale nic jej na to nie pozwalało. Przerażający widok zębisk bestii wycisnął z jej oczu łzy, które sprawiły, że jasny blask szmaragdowych oczu rozlał się po całym obrazie, jaki przed sobą widziała, parszywie wdzierając się między czarne wstęgi cienia. Zginie. Za chwilę będzie już po niej. Zostanie pożarta przez... co to właściwie było?! Syrena? Tutaj?
I nagle istota oderwała się od niej i wyskoczyła przed siebie, orząc szyję Petry, co dziewczyna poczuła bardzo wyraźnie. Wciąż z przerażeniem wpatrywała się w niebo nad sobą, ciemne i gęste, niemal jak bestia, która jeszcze kilka sekund temu chciała ją zabić. Zabić. Straciłaby życie. Tutaj. Nagle. W jednej chwili. Z jej gardła wydobywał się jęk pomieszany z dziewczęcym piskiem, szyja tak bardzo piekła, tak bolała. Zacisnęła powieki. Płakała.
Petra.
- Aaaaaa, boli, nie, proszę - stęknęła głośno, na zmianę zaciskając i marszcząc wargi. - Merlinie, jak to boli... Aidan, pomóż, proszę - jęczała cicho, wciąż płacząc. - Nie wiem, ja... jak to boli... to już zniknęło? - nie chciała otwierać oczu.
Czuła tylko to. Ten palący do trzewi, rozrywający ból. Co to było? Rozerwała jej szyję i kark? Rozerwała jej ramiona, bo i tam skóra rwała i zaczynała pulsować?
- Podaj mi rękę - pisnęła na koniec, bo każdy ruch bolał stokrotnie bardziej niż leżenie bez ruchu. - Musimy stąd uciekać.

Wrażliwość i delikatność były często uważane za słabość. Szczególnie u mężczyzn. On sam nie uważał tego za złe cechy, nieszczególnie. Nie miały w końcu one nic wspólnego ze zniewieściałością. To co jednak myśleli inni... przejmował się tym. Chciał aby traktowano go poważnie, jako dojrzałego dorosłego, którym może jeszcze nie do końca był, ale było mu do tego na pewno bliżej niż dalej. Chciał być odważny i silny, bo to mu się bardziej z dorosłością kojarzyło, bo w oczach innych były to ważniejsze cechy. Tacy byli jego bracia. Nawet Cillian. Ale nie zapominał też o naukach mamy, czy tych z Hufflepuffu, do którego trafił w końcu nie bez przyczyny.
Pokiwał głową z ulgą słysząc, że niczego im nie brakuje. O ile Petra mówiła prawdę oczywiście, ale przecież nie okłamałaby go, prawda? Może powinien ich odwiedzić? Chciał pomóc, ale nie narzucać się... Może już to zrobił tak wypytując? Ozór długi to jak u pufka miał. - Z tym to na pewno bym pomóc nie mógł, no chyba, że chcielibyście cały czas jeść kanapki. - Zaśmiał się krótko pocierając dłonią o swój kark, bo faktycznie z gotowaniem to mu po drodze nie było. Kiedyś się nauczy. Tylko strasznie dużo miał tych rzeczy do tej nauki, a czasu wiecznie za mało. Chęci też czasami takie z brakiem zapału. - Obiecuję. - Powiedział całkowicie poważnie bo i miał to na myśli, a on słów na wiatr nie rzucał. Kiedyś znajdzie jej taki kamyk i podaruje. Od dziś będzie się częściej patrzeć pod nogi, może akurat na coś trafi! No a i na wyprawę też mógłby się wybrać! Tylko musiałby się najpierw dowiedzieć gdzie takich cennych i rzadkich kamyków szukać, bo na pewno nie na drodze. Dowie się i znajdzie!
Dalsze słowa dziewczyny zostały przerwane przez to co zaczęło dziać się wokół nich. Obserwował wszystko uważnie, z rozchylonymi ustami w zdziwieniu ściskając różdżkę tak mocno, że zbielały mu knykcie. Nigdy w życiu czegoś takie nie widział. - Nie wiem. - Odpowiedział zgodnie z prawdą nie odwracając się w jej kierunku, a jeszcze bardziej odgradzając ją przed nieznanym niebezpieczeństwem. Chciałby jeszcze żeby to cokolwiek dało. Dlaczego kreatura wybrała akurat ją? Nie mogła zaatakować jego, a jej podarować ten cały ból? Nie wiedział co to za rana. To, że nie krwawiła wcale nie znaczyło, że była niegroźna, na dodatek w takim miejscu...
- Wiem. Spokojnie. - Wyszeptał mogąc się wyłącznie domyślać co musiała teraz czuć. To z jakim impetem upadła, ten szpon... palcami bezmyślnie gładził jej skórę nie zbliżając się jednak do rany, która sprawiała jej największy ból. Czuł pod palcami jej przyspieszone tętno, to jak z jej gardła uchodzą stęknięcia i jęki bólu, dreszcze, które ogarniały całe jej ciało. - Pomogę, zabiorę cię stąd do uzdrowiciela, później do twojego stryja, zajmę się tobą. - Zapewnił gorliwie płaczącą dziewczynę z żalem i zmartwieniem spoglądając na nią z góry. Gdyby tu Nelka była ona na pewno coś by zaradziła, a on na leczeniu się nie znał wcale. Co najwyżej mógłby jej wyłącznie zaszkodzić, a tego wolałby uniknąć. - Tak. Już ich nie ma. Odeszli. - Gdzie? Obawiał się najgorszego. Musiał ostrzec innych o tym co tu widział. Napisać jak najszybciej do Billego, on będzie wiedział co zrobić dalej z tą informacją. Ale najpierw Petra. Teraz to ona była najważniejsza, a nic innego się nie liczyło. Nie dopóki nie będzie mieć pewności, że jest cała, zdrowa i bezpieczna.  - Hej. Będzie dobrze. - Z szyi dziewczyny przeniósł dłonie na jej twarz, którą ujął, a kciukami otarł spływające po policzkach łzy. Czuł się bezradny. Chciałby jej móc bardziej pomóc, ale jedyne co mógł zrobić to puste słowa otuchy i zabranie jej stąd do kogoś kto faktycznie będzie wiedział co zrobić. Nie tylko podał jej dłoń, ale ujął ją również w pasie pomagając jej w usiąść. - Wezmę cię na barana, wtedy będzie najszybciej i najbezpieczniej. Dasz radę się wspiąć i przytrzymać? Do miasta nie jest daleko. - Do Weymouth stąd było jak rzut beretem. Nie powinni długo iść szczególnie jeśli się pospieszy. Mógłby wziąć ją w ramiona, w sensie, że na ręce, jak księżniczkę i tak zanieść, ale trwałoby to dłużej bo musiałby bardziej uważać na to jak idzie, a i szybciej by się zmęczył. Wstał na równe nogi podciągając ją wraz ze sobą do pozycji stojącej, asekurując, aby nie usunęła się z powrotem na ziemie. Podniósł różdżkę szybko osuszając jej ubranie po czym odwrócił się od niej i przykucnął czekając aż ta wejdzie mu na plecy. - Będę cię trzymał. Nie spadniesz nawet jeśli się puścisz.

Nie po raz pierwszy pożałowała, że uciekła z domu, ale tym razem pożałowała tego zupełnie nie na żarty. Pozostałe chwile, gdy przypominała o ciepłym łóżku, rogalikach na śniadanie i ślicznych sukienkach, wydawały się dziecięcą igraszką. Jakimś małym kaprysem, którym zadąsany maluch postanowił zebrać na sobie uwagę dorosłych. Nie, to zupełnie odeszło w niepamięć. Zupełnie nie miało znaczenia. Teraz tęskniła za bezpieczeństwem, które dała jej rodzina; za pewności, że ktoś zabierze ją z Kings Cross, gdy wracała z Hogwartu, i odstawi aż pod same drzwi ich domu; za własnym pokojem, w którym nikt ani nic jej nie groziło. Żałowała, że do głowy wpadła jej tak niebezpieczna i aż pękająca w szwach od konsekwencji myśl. Naprawdę mogła to przetrwać, mogła wyjść za jakiegoś wioskowego głupka, ale... byłaby bezpieczna. Nikt nie czyhałby na jej życie, nic nie atakowałoby jej z zaskoczenia.
A tymczasem skończyła tutaj.
Rozlewisko przestało być oazą i od tej chwili miało jej się kojarzyć z cieniem ciągnącym się po wodzie, z kamieniem i z odciśniętą na nim ślimaczą skorupką, którą od samych trzewi pożerała choroba. Z Aidanem i jego zmartwionym, przerażonym wyrazem twarzy, z oczami wlepionymi w jej własne, ze słowami wypowiadanymi w jej kierunku z niesamowitą troską - troską, której jeszcze nigdy od nikogo nie usłyszała. Oddech drżał, powieki sunęły po tęczówkach częściej niż zazwyczaj, bo akurat ten obraz - twarz jasnowłosego chłopca nad sobą - chciała widzieć bardzo wyraźnie. Był dla niej teraz jedyną kotwicą, która mówiła, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Naprawdę coś chciało ją zabić. Ale dlaczego? To dzieło ojca?
Zacisnęła, kiwając głową na znak, że zgadza się na wszystko. Zwłaszcza na uzdrowiciela. Miała wrażenie, że bolał ją cały lewy bark, ale kiedy w końcu zebrała w sobie odwagę, zobaczyła, że na ramieniu nie ma krwi. Był tylko...
- Aidan, twój szalik... - szepnęła cicho, drżącym wciąż od emocji i bólu głosem. Przełknęła gorzką gulę. Zmartwił ją poharatany materiał, chociaż powinna mieć teraz na głowie większe zmartwienia. Rana piekła, jakby ktoś wciąż i wciąż przykładał do niej gorące żelazo. Znów kiwnięcie głową, a potem kolejne. Najpierw na to, że będzie dobrze, bo bardzo chciała to wierzyć, a zaraz na to, że da radę się przytrzymać, choć dłonie i nogi miała jak z waty. Jęknęła, kiedy z jego pomocą podnosiła się z ziemi, ale zaraz, po krótkich staraniach, rozłożyła swoje nogi po jego bokach i mocno objęła go za szyję, stękając przy tym cicho, bo szyja przy każdym ruchu okrutnie ciągnęła. Ale potem szli. Nie wiedziała, że był tak silny. Mimo wszystko odciążył ją. - Jak myślisz... co to było? To syrena? Wyglądało okropnie... takie czarne i ciemne... i te oczy...
Miała ogólne pojęcie na temat magicznych stworzeń, nie przepadała za tym przedmiotem w Hogwarcie, choć z teorii była całkiem niezła. Kontakt ze zwierzętami, zwłaszcza groźnymi, przyprawiał ją o dreszcze. Zacisnęła powieki, wyciskając spod powiek kolejne łzy. Już nie płakała, ale mieszanka chłodu, emocji i bólu robiła swoje.

Nie miał pojęcia co miało tu miejsce. Wiedział dobrze, że nigdzie nie jest bezpiecznie. Nie tak naprawdę, ale o czymś takim w życiu by nie pomyślał i choć ciężko mu było w to wszystko uwierzyć, tak widok Petry, rannej, płaczącej, roztrzęsionej i podobnie zdezorientowanej co on, sprowadził go na ziemie. To nie był czas na rozmyślania, a na działanie. Słowa dziewczyny sprawiły jednak, że zastygł na moment w niedowierzaniu. - Nie przejmuj się nim. To nie ma znaczenia. - Nic nie miało. Nie gdy była ranna, nie gdy płakała z bólu, a on nic nie mógł na niego zaradzić. Na co był im teraz ten szalik? Niech ta demonica zniszczy sobie ich tysiące byleby nie krzywdziła innych.
Ostrożnie pomógł wstać Petrze asekurując ją przez cały ten czas, aby mieć pewność, że ta jest w stanie ustać samodzielnie na dwóch nogach. Nie mógł przecież pozowlić, aby znów osunęła się na ziemię i nie daj Merlinowi, zrobiła sobie gorszą krzywdę. Przykucnął przed nią, a gdy poczuł ręce wokół swojej szyi złapał ją dłońmi pod kolana podnosząc się z nią na swoich plecach. Wyobrażał sobie, że nie była to dla niej najwygodniejsza pozycja o czym dodatkowo świadczyły stęknięcia bólu Petry, ale w ten sposób dotrą na miejsce najszybciej. Przeklinał się teraz w duchu, że nie zabrał ze sobą miotły, ani że nie potrafi korzystać z teleportacji łącznej. Zaniesienie jej tam to jedyne co mógł dla niej teraz zrobić.
Ruszyli pozostawiając za sobą torbę Petry, kamień z odciśniętym na nim ślimakiem i całe to przeklęte rozlewisko. Wiedział dobrze, że miejsce to nie miało nic wspólnego z tym co się wydarzyło. Przecież bywał tu wcześniej, ale na pewno nie miał tu wrócić zbyt szybko. Podobnie zapewne jak i sama Petra, ale za to nikt nie mógłby jej winić. - Nie wiem, ale się dowiem. - To nie było magiczne stworzenie. Nic mu znanego, a przecież jeśli na czymkolwiek się znał i miał jakiekolwiek pojęcie to właśnie na tym. To było coś mrocznego. Musi ostrzec innych, ale najpierw Petra. To ona była teraz najważniejsza. To ona była tu i teraz, cierpiąc na jego oczach. - Już niedaleko. Będzie dobrze. - Wyszeptał przekręcając na moment głowę w jej stronę, aby zaraz potem, jeszcze żwawiej przemierzać las chcąc jak najszybciej odnaleźć pomoc z nadzieją, że uzdrowiciel zaradzi coś na jej ranę i ból.

| ztx2

10 maja
Powietrze było rześkie, ale obiecywało ciepło przybywające razem z mijanymi godzinami poranka. Leciał nad drzewami, trzonkiem miotły skręcając jednak w dół, kiedy dostrzegł boczną linią wody rozciągającą się niedaleko drzew. Zatrzymał się tuż nad ziemią, by ostatecznie lekko na nią opaść. Nie uważał się za mistrza latania, właściwie nawet do jakiejkolwiek formy zaawansowania brakowało mu wiele doświadczenia i swobody, wolał wszak wierzchowce i twardy kontakt z ziemią, ale jeśli szło o taką drogę, w dodatku wykonywany później patrol, wolał drogę powietrzną.
Thalii jeszcze nie było - rozejrzał się dookoła, zwracając uwagę głównie na drzewa i chowające się za nimi ścieżki, licząc, że być może właśnie ku niemu szła, ale nikogo nie zobaczył, nie spostrzegł. Wziął więc głęboki wdech, wyciągając ze swojej torby mapę Tyneham, którą udało mu się odnaleźć w rodowej bibliotece, wśród wszelkich innych geograficznych zdobyczy, które lubił kolekcjonować ich ojciec. Było w tym coś zabawnego. Zajmował się prawem, oddawał temu całe swoje życie, ale jego prawdziwą pasją było zgłębianie i poznawanie terenów bliskich i dalekich. Nie do końca chciał uczyć się ich na pamięć, po prostu poznawać, palcem prowadzić szlaki, zgłębiać koryta rzek, sprawdzać, czy wokół kolejnych jezior są wytyczone leśne szlaki i wznosił się niczym ptak nad górami i mniejszymi wzgórzami. Rhennard dzisiaj wyjątkowo chwalił zainteresowania ojca, korzystając z nich bez zawahania i krępacji. Teraz to on, przysiadłszy na kamieniu i zgiąwszy mapę w odpowiednim miejscu, zaczął palcem w pamięci zakreślać zaznaczone na szerokiej rycinie domostwa powstałe w Tyneham po tysiąc dziewięćset czterdziestym roku. Nie wiedział, czy te jeszcze istniały, przez niemal dwadzieścia lat i jedną wojnę później wszystko mogło ulec zmianie.
Ale mogło też stać na swoim miejscu.
Wiedział już, że nieopodal rozlewiska stało kilka domów; autor mapy dodatkowo zaznaczył na niej tory kolejowe ciągnące się na północ kraju. Może teraz były nieczynne i żaden mugolski, stalowy wąż nie wypadnie na nich nagle, sycząc zaciekle. Nie miał ochoty na bronienie się przed jakimkolwiek stworem, a już na pewno nie tych rozmiarów. Różdżka jednak wygodnie leżała na swoim miejscu, w kieszeni spodni, na której marszczyła się lekko robocza, ciemnobrązowa, ale gustowna kamizelka. Było ciepło.
Zaskakująco ciepło.