Była obok, na wyciągnięcie ręki, odziana w zwiewną biel, z włosami upstrzonymi kwieciem. Już materialna, namacalna, prawdziwa. Jego nimfa, o nienagannych manierach i z sercem, które od zawsze i już na zawsze miało wyrywać się ku naturze.

Cisza. Dziś brzmiała donioślej niż wczoraj. Dziś mówiła „koniec”, podczas gdy wczoraj opowiadała historię przyszłych wydarzeń. Dzisiaj przyjmowało się ją niemal z ulgą, kiedy wczoraj serce biło mocniej na samą myśl, że zaraz coś się stanie. Coś złego. Coś bardzo, bardzo złego.

Powietrze było gęste. Nieznośne. Pełne słów wypowiadanych szeptem, opadających nagle na zamiataną podłogę spojrzeń, wibracji wysyłanych przez zbyt długo i zbyt mocno napięte mięśnie, szybkich kroków zwalniających w pobliżu gabinetów należących do osób, którym nie chce się nastręczać kłopotów swoją osobą. Swoją krwią.

Prowadził swojego gościa ścieżkami, które były doskonale znane tym zaufanym opiekunom. W zupełnie innych warunkach, altana była miejscem przeznaczonym wyłącznie do prowadzenia obserwacji - dzisiejszego dnia jednak przypilnował, aby była dostępna wyłącznie dla nich i aby znalazł się w niej odpowiedni poczęstunek.

Trzy pawie zgromadzone na jednym z trawników zakrzyknęły alarmująco, by zaraz rozpierzchnąć się, każde w swoją stronę. Pośrodku nich — przez miejsce, w którym stały jeszcze chwilę wcześniej — przechadzał się bury kuguchar z czymś niebezpiecznie podobnym do upolowanej myszy w pysku.

Jej talenty były ogromne - wrażliwość odczytywał za największą z zalet, intelekt i ogładę stawiając zaraz za nią. Tym razem jednak Livia miała być postawiona w sytuacji stresowej, wymagającej połączenia wszystkich cech w jeden spójny mechanizm mogący zapewnić walczącemu o życie ptaszkowi siły na przetrwanie.

Ryzykował. Ale wiedział też, że jeśli nie zaryzykuje, znikacze, które miały zostać przeszmuglowane w jednym z przemytniczych statków, będą śniły mu się po nocach, będzie myślał o tym, że pozwolił sobie na tak bezczelne i prostackie odpuszczenie walki o sprawiedliwość dla tych, na których tak mu zależało.

Żałosne nawoływanie. Wysokie dźwięki wplatające się między niskie beczenie. Tam, gdzie stał Rhennard, słychać to było słabo. Ale to wystarczyło, by ostatecznie przyspieszył kroku, by sprawdzić, co się działo. Pewny był, że ktoś potrzebował pomocy. Zwierzę. Może komuś uciekła koza, może zerwała się w ulewie i pobiegła w stronę...

Somerset kojarzyło jej się z dzieciństwem, kiedy to towarzysząc ojcu pozwalała zabierać się w kolejne miejsca, gdzie Olivier Fancourt bywał ze zleceniem. Zapalony magifizyk wykorzystywał każdą okazję, by zaszczepić w najstarszej córce pasję do nauki.

Powietrze było rześkie, ale obiecywało ciepło przybywające razem z mijanymi godzinami poranka. Leciał nad drzewami, trzonkiem miotły skręcając jednak w dół, kiedy dostrzegł boczną linią wody rozciągającą się niedaleko drzew. Zatrzymał się tuż nad ziemią, by ostatecznie lekko na nią opaść.

– Dobrze cię widzieć. – Poufale zamknąłem Rhennarda w niedźwiedzim uścisku, niewiele robiąc sobie z tego, co wypada, a co nie; zanim zdążyłbym się rozgościć, wypytać go o to, jak radzi sobie z rozdzierającym Anglię konfliktem, mój towarzysz oświadczył, że mógłbym mu z czymś pomóc i wychodzimy.

Szach-mat rozcięło powietrze niczym sztylet. Melpomene nie miała w Dunster Castle równych sobie, wygrywała nawet z ojcem, co musiało w ciszy jego gabinetu odbijać się długimi analizami pojedynków w poszukiwaniu błędów jedynej córki, które mógł wykorzystać do późniejszej wygranej. Rhennard lubił patrzeć, jak Mona wygrywa, bo robiła to ze smakiem, intelekt pokazując nie w bezczelnych czynach, jak to się niektórym młodym damom niestaty zdarzało, a w bezlitośnie rozegranej na szachowej planszy partii.

W końcu uniósł wzrok przed siebie, na szerokie pola opadając kaskadą mokrej ziemi w dół; na drzewa ledwo zieleniejące się gdzieniegdzie; na trawę, które brakowało tak samo mocno, jak słońca. Pamiętaj te wzgórza inaczej. Inaczej wyglądały, gdy przychodził tu z ojcem, słuchając jego o historii Somerset, o ludziach, którzy ją tworzyli - pola pełne były czarodziejów pracujących na jesienne plony, pełno było też samych przyszłych plonów: wzbijających się coraz wyżej warzyw i zbóż.

Zapukał kilka razy i wziął głęboki wdech, kwiaty chowając za plecami. Jeśli to jednak tylko iluzja, ktoś wyjątkowo mocno podobny do niej, płatki opadną z braku podtrzymywanej ich magii, a on przeprosi i wróci do pałacu. Do żony. Do obowiązków. Do bycia, cholera, odpowiedzialnym.