First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Bertie Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 69

Była przerażona, z sercem walącym o pręty żeber oraz gulą w gardle, czuła się wyjątkowo niekomfortowo i prawdopodobnie zaczęła dusić się w tej wielkiej skarpecie zwanej śpiworem. Nie lubiła się bać, a jako stworzenie nader temperamentne była skłonna przekuć odczuwany lęk w złość oraz niezadowolenie w gniew. Całe morze gniewu, tłoczące się w niewielkim przecież ciele — jakimś cudem wypełzła ze swego legowiska, z palcami zaciśniętymi na różdżce oraz wyzwaniem tlącym się w czerni ślepi. Potwór, czy nie potwór była gotowa pokazać mu, jak wielkim błędem było budzenie niewyspanego Sprouta i jak bardzo żałosnym będzie jego życie, gdy przyjdzie mu spotkać na swej drodze Red. Z zaciętą miną ruszyła w stronę zbiegowiska, jednak niedane jej było zauważyć żadnej bestii, a po prostu szalejących mężczyzn. Już miała rzucić kąśliwym komentarzem, gdy cichutkie 'mo, mo, mo' przykuło jej uwagę. Wyminęła bez słowa Matta i zajrzała do jego namiotu, by kierując się szeptami, mogła pośród ciemności oraz niewielkiej dawki światła dostrzec małe, łyse kuleczki. Nigdy nie zdradziła się nikomu ze swym talentem, nigdy też nie zamierzała otwarcie o nim nikomu powiedzieć, sądząc, że porozumiewanie się z gryzoniami należało do tych zbyt osobistych szczegółów, aby ktokolwiek miał o tym wiedzieć. Jednak po jej powabnym trupie Sue albo ktokolwiek inny będzie zajmował się tymi nieszczęsnymi nornicami, jeśli istniała szansa, że po uprzejmej rozmowie matka jednak potomstwa nie odrzuci. Wetknąwszy wcześniej różdżkę w spięte włosy, zabrała ostrożnie osiem ciałek i przyłożyła je do piersi, mrucząc uspokajająco, kiedy opuszczała ten Bottowy namiot. Urokliwe szkraby, może powinna kupić sobie nowego szczura?
— Nawet się nie waż zrobić im krzywdy — syczy Rowan, świeżo upieczona obrończyni uciśnionych oraz nieszczęsnych zwierząt. Uzdrowicielka na schwał ignorująca bitewne rany nieszczęsnego bruneta, zero litości dla biedaczyny — Bertie, daj mi ją — prosi już milej, wyciągając dłoń w stronę młodszego Botta trzymającego nieruchomą mamę nornicę. Kiedy cukiernik podał jej stworzonko, nie zwracając uwagi na resztę grupy, po prostu poszła przed siebie w las by w bezpiecznej odległości, móc wytłumaczyć samicy, że choć cud narodzin jest niewątpliwie godny podziwu, tak miot nie byłby zbyt bezpieczny w otoczeniu tak fajtłapowatej zbieraniny. W zasadzie do swojego namiotu wróciła po dobrej godzinie, upewniając się, że gryzonie znalazły bezpieczniejsze schronienie i nic prawdopodobnie w najbliższym czasie nie powinno im grozić. Zabawne przy tym było to, iż wszelkie przerażające historie odeszły w niepamięć w tym czasie. Jednak oto wróciła do swojego śpiwora i na powrót mogła zmienić się w trzęsącą się galaretkę. Uroczo!

Ranek przywitała z grymasem oraz przeciągłym jękiem, to nie była przyjemna wycieczka, nie tak ją opisywała Ria i niziutki rudzielec miał naprawdę ochotę rzucić w wyższą przyjaciółkę szyszką. Albo butem. Od razu poczułaby się lepiej, choć Neala mogłaby posłać jej nader nieprzyjemne spojrzenie. Coś w tej dziewczynce było, że miała aurę podobną do mamy Sprout i podświadomie nie chciało się jej narażać. Huh, dziwne. Przecierając knykciami powieki, dołączyła do reszty, czując jak plecy mszczą się na niej za zaznane niewygody. Jakim cudem inni mieli wyśmienite humory?
— Nie, mój umysł wciąż jest jeszcze w tym śpiworze — odpowiada Bertiemu, wierzchem dłoni zasłaniając ust, a by mogła ziewnąć. Zaraz też zerknęła z wyrzutem na starszą Weasley, bo to generalnie wszystko jej wina. Po zjedzeniu śniadania i spakowaniu rzeczy, w czym ktoś z pewnością Sproutównie pomógł, bo jakoś serca nie miała, żeby samej to uczynić, mogli pomknąć na ten cały...spacer.
— Czarująco — mruknęła w stronę Rii, jakoś tak bez entuzjazmu. Naprawdę chciała wrócić już do bezpiecznego domu, zakopać się w kołdrze i zjeść kilka ciastek. Znaczy, przejść się, albo pobiegać, zdrowy duch zdrowe coś tam. Rowan się nie obżera! Przy rozdzielaniu do drużyn, wylosowała zapałkę prowadzącą ją wprost ku grupie Matta. Posłała mu dosyć słaby uśmiech, nie czując się jakoś pewnie, jeśli chodziło o to całe...dmuchanie. Ale zobaczymy, jak bardzo jej to nie pójdzie!

| Jestem wesołym ninja zwierzęcoustym, więc najlepiej wiem jak rozmawiać ze świeżo upieczonymi, gryzoniowymi mamusiami. Plus, tutaj rzuciłam na drużynę i teraz będę dmuchać, ohohohoho

The member 'Rowan Sprout' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24

Złamana zapałka znaczyła, że dołączy do drużyny Bertiego, więc wyszczerzył zęby w uśmiechu i zbił z kumplem piąteczkę - na bank wygrają, nawet nie ma innej opcji! Wbił w Botta spojrzenie i zmarszczył brwi, kiedy ten zaczął tłumaczyć o co właściwie chodzi. Kątem oka zerknął w kierunku Matta, a ten, musiał przyznać, radził sobie z pompowaniem jakby to robił całe życie. Titusowi aż szczęka opadła, a brwi powędrowały tak wysoko, że prawie złączył się z linią włosów.
- Rany, Bert, ten twój kuzyn to jakiś król pomponów czy jak? - powrócił spojrzeniem do Bertiego, obserwując jak młodszy Bott radzi sobie z dmuchaną łódką, a później odebrał od niego gumowy ponton z wolna zapełniający się powietrzem i wcisnął dzyndzel między wargi. Dmuchał i dmuchał, aż się zrobił cały czerwony i aż go płuca zaczęły boleć, więc ostatecznie podał łódkę dalej, wspierając wolną dłoń na piersi.
- Ufff, wydawało się prostsze jak o tym mówiłeś. - rzucił do Bertiego, pomiędzy kolejnymi głośnymi oddechami.

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68

- Pani Cecylia jest z Kornwalii, mieszkała w małej wiosce niedaleko, ale nigdy mi nie powiedziała gdzie to dokładnie. - odpowiedziała a pytanie Titusa wzruszając lekko ramionami. Czasem mi się zdawało, że nie mówi mi tego, bo się boi że wezmę i pojadę do tego dworu żeby sprawić, a to się prawdą okazać może a ona nawet mnie lubi. Ale ja też nigdy nie pytałam, żeby mnie właśnie nie kusiło, żeby jechać i sprawdzić. Nie wszystko przecież człowiek musiał wiedzieć. Przeniosła wzrok na kuzyna Botta, tego mniej strasznego i potem na puszkę spojrzałam. Z alkoholem. Zmarszczyłam lekko nos uważnie lustrując puszkę. A potem wzięłam i ją odstawiłam obok swojej nogi. Co to to nie, alkohol wcale w głowie mi nie był. Jasność umysłu zdecydowanie mocniej wolałam. A wieczór nieprzerwanie trwał, a ja to totalnie chciałam wiedzieć widzieć i słyszeć wszystko co się działo. Wieczór nadszedł zdecydowanie za szybko i nawet nie wiedziałam kiedy zasnęłam.
A rano było równie ciekawe! I nawet smacznie, nie można było powiedzieć że nie, ale Bertie to wziął i zaplanował sobie wszystko bardzo dobrze. Słuchałam uważnie jak mówi dziwiąc się lekko. Tego to nie wiedziałam o co Ria zapytała. Fajnie, że zaraz nam wszystko wzięto i wytłumaczono bo inaczej to pewnie byśmy chodziły i nic nie wiedziały. A tak nie dość, że coś wiedziałyśmy, to to coś było też więcej.
A co to ponton cały to w ogóle nie wiedziałam. I no jakoś tak jak łódka, to za bardzo nie wyglądała. Bo niby jak taka płachta od dmuchania do środka niej miała się wziąć i zrobić nagle łódką. Jakoś - choć wyobraźnie miałam dużą, to wyobrazić sobie tego nie mogłam. Ale ani trochę nie zamierzałam nie spróbować. Dlatego sięgnęłam po zapałkę. Złamaną jak się okazałam, ale w której drużynie być miałam, to się wcale nie przejmowałam, bo to przecież nie takie zawody na śmierć i życie, prawda?
- Teraz ja! - powiedziała z entuzjazmem podchodząc tej płachty całej. Zamierzałam tam wziąć i wdmuchać całe powietrze co w sobie miałam. Bo ja już w czymś udział brałam, to się postarać należało.

https://www.morsmordre.net/t5839p15-rzuty-koscmi#162515 jeden mi wypadło

The member 'Neala Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 1

Jako, że w drużynie Matta (Matt, Rowan, Archie) padł krytyczny sukces, a w mojej drużynie (Neala, Titus, Ria) krytyczna porażka, uczciwie będzie chyba uznać, że Mattowi wygrali c:

Nic została zażegnana, nornica i jej młode uratowana, wszyscy dożyli poranku - i to już jest jakiś sukces! Dotarli też nad jezioro i nawet jednej drużynie zadziwiająco dobrze szło z dmuchaniem.
- No, wydaje się proste, ale niestety. - wzruszył ramimonami, uśmiechając się pod nosem. Sam zerknął w stronę przeciwnej drużyny w której Matt w sumie samodzielnie odwalił ponad pół roboty. Jak? To chyba już zawsze pozostanie dla Bertiego sekretem. Bertie także dawał z siebie wszystko, ale niewiele z tego wszystkiego wychodziło w gruncie rzeczy, podobnie z resztą udało się wykrzesać z siebie Titusowi.
W tej chwili Neala przejęła pałeczkę, czy właściwie to ponton - nieważne - i zaczęła dmuchać, tylko płachta była już całkiem nieźle rozłożona, wplątała się jej pod nogi, w efekcie czego dziewczyna wylądowała w wodzie - więc jak już się pośmiali to jej pomogli wyjść, ale przeciwnicy już nadmuchali w tym czasie swój ponton.
Niebawem oba były gotowe - dość spore, gotowe wozić ich na swojej suchej części. Choć Bertiemu - być może nie tylko - ta się dość szybko znudziło, wskoczył więc do wody, trochę chlapał innych, a trochę pomagał sterować, każdy korzystał z ostatnich chwil na świeżym powietrzu po swojemu.
Ostatecznie jednak trzeba było się zbierać, wypompować pontony, pozwijać rzeczy, zapakować dokładnie i ruszyć w ostatni już spacer po lesie, by niemal idealnie na czas dotrzeć na przystanek. Autobusem ponownie powrócili do miasta, gdzie ostatecznie Bertie podziękował za wspólną zabawę - i wszyscy rozeszli się w swoją stronę.

ja też za zabawę dziękuję, to już jest koniec nie ma już nic i tak dalej, do następnego!  

zt wszyscy (chyba, że ktoś chce sobie sam napisać zakończenie) c:

13 sierpnia
Trzynaście kroków dzieliło go od linii drzew, którą zostawił za plecami. Nie pojawiał się w tej okolicy zbyt często; mógłby się pokusić nawet o stwierdzenie, że właśnie wcale się tu nie kręcił, chociaż było to wielce ubolewające, bo przecież okolica była naprawdę wspaniała. Podobno spokój tego miejsca wpływał orzeźwiająco i podbudowywał nastroje każdego, kto tam trafił. Jaydenowi udało się wyrwać na chwilę z Hogsmeade, chociaż podróżowanie wciąż było niezwykle utrudnione. Zastanawiał się, kiedy też ktokolwiek zrobi cokolwiek w tej sprawie, bo teleportacja i kominki podpięte do sieci Fiuu stanowiły główny środek transportu i podróżowania czarodziejów oraz czarownic. Odbierając im tę możliwość, utrudniało się komunikację szeroko pojętą. Na szczęście trwały wakacje i uczniowie znajdowali się w swoich domach - gdyby podobne wydarzenie miało miejsce w okresie świątecznym, wtedy byłaby to katastrofa. Niezliczona ilość świstoklików musiałaby zostać stworzona w parę tygodni, a pojawiające się anomalie wcale nie były takie wspaniałe. Wraz z nimi rosły możliwości gwałtownego zaburzenia czarów, a także okolicznych terenów. Sam był świadkiem szaleństw, które rozgrywały się nawet na Ulicy Pokątnej i którym nikt nie mógł się przeciwstawić. Jedynie silni i potężni potrafili dokończyć walkę z anomaliami. Zastanawiającym dla niego faktem było to, że niekiedy słyszał o starciach dwóch stron - zupełnie jakby zaangażowani czarodzieje bądź czarownice walczyli o dostęp do źródła anomalii i nie chcieli dopuścić drugich do ów energii. Jeszcze nie tak dawno z lordem Ollivanderem został przyłapany na podobnych staraniach i zaatakowany przez kobietę oraz mężczyznę. Bez uprzedzenia rzucali w nich czarną magią, aż w końcu doczekali się kontrataku. Jayden jeszcze martwił się o Constantine'a, który jako zdecydowanie młodszy czarodziej został osaczony przez nieznajomych. Pod koniec udało im się zbiec, zostawiając napastników samym sobie, jednak te wydarzenia wciąż wzbudzały w profesorze zamyślenie od czasu do czasu. Dla przykładu przechadzając się po tym lesie, odleciał duchem daleko w przestrzeń, nie słysząc nawet w okolicy szczekania psów, które zapewne odznaczały polowanie. Zamknięty w swoim własnym świecie spacerował po pięknej okolicy, nie podejrzewając, że cokolwiek złego mogło mu się przytrafić.

| 27 września

Jeśli spadło się z naprawdę wysokiego aetonana, należało na niego wsiąść jak najszybciej i dać porwać się nieskrępowanemu galopowi - przynajmniej tak słyszał Benjamin przed laty, w jakiejś wiosce w środkowowschodniej Europie, próbując nie dać się zabić rozcieńczonym śliwkowym bimbrem. Dokładnie zapamiętał te słowa, z całych sił starając się wprowadzić je w życie. Jeśli popełniał błędy, naprawiał je ta szybko, jak to tylko było możliwe, podobnie postępując z wszelkimi innymi potknięciami. Gdy zawiódł w rezerwacie, nie dopilnowując wystarczająco swych obowiązków, ponawiał podobną sytuację, chcąc odnaleźć się w tym nieprzyjemnym układzie gwiazd: inaczej skończyłby rozpaczając w pobliskim barze, zmniejszając swoje szanse nie tylko na awans, ale i na czucie się ze samym sobą w miarę dobrze. Stawiał czoła własnym strachom, konfrontując się z tym, co nieprzyjemne i niewygodne: przysparzało to wielu trudności oraz z pewnością nie należało do czynności przyjemnych, lecz wiedział, że właśnie tak należy działać. Szybko, sprawnie, zanim dotarłoby do niego, jak bardzo się boi i jak wątpi we własne siły.
Nic więc dziwnego, że pewnego wrześniowego wieczoru zjawił się tuż przy następnym ognisku anomalii, próbując swych sił w jej okiełznaniu. Nie samotnie, posiadał tuż obok siebie zaufanego Zakonnika, wzrastającą w popularność gwiazdę Quidditcha, którą szanował już za samo zaangażowanie w miotlarskie wyczyny. Nie przeszkadzała mu mowa Billy'ego, właściwie nie zauważał trudności mężczyzny: liczyło się to, co potrafił. - Myślałem, że takie dzieciaki jak ty, śpią już o tej porze - zagrzmiał w ramach powitania, klepiąc Moore'a po plecach z takim impetem, że jego oskrzela powinny blisko spotkać się z płucami. - Wszystko, co niezbędne, w pogotowiu? - spytał jowialnie, mając na myśli różdżkę; może i Billy posiadał jakieś eliksiry, ale Benjamin zupełnie się na tym nie znał. Odwrotnie sprawa miała się z lasami Charnwood, które dość dokładnie spenetrował dzięki znajomości z Ollivanderem. Słyszał plotki o rozpościerającej się na polanie, duszącej mgle, karmionej przez nabrzmiałą w powietrzu czarnomagiczną aurę. Tam właśnie się udawali, ramię w ramię, czujni i gotowi na wszystko. - Czujesz to? - zapytał, pociągając nosem. Widoczność spadła niemal do zera, chłód przesiąkał przez czarne szaty, a kwaskowaty opar osiadał na języku grubą, wzbudzającą mdłości warstwą. - Aeris - mruknął Benjamin, wyciągając przed siebie różdżkę, by rozwiać gęstniejącą mgłę, przesłaniającą im widok i utrudniającą dotarcie do serca anomalii. Miał nadzieję, że jego zaklęcie się powiedzie, pozwalając im śmiało przedefilować przez las, by zając się pęczniejącą i grożąćą wybuchem magią, ściągającą na to miejsce przekleństwo. Uratowałby dzięki temu nie tylko mieszkańców lasu, ale i okolicznych wiosek, zapuszczających się w knieję Charnwood.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 11

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Gdy tylko otrzymał możliwość zmierzenia się z kolejnym źródłem anomalii, nie wahał się ani chwili; choć pasmo jego ostatnich życiowo-zawodowych porażek nie nastrajało optymistycznie, nie miał zamiaru spędzić jesieni na użalaniu się nad sobą w zamkniętych czterech ścianach domu. Wprost przeciwnie, wyrastające jak gnomy po deszczu trudności zdawały się jedynie podsycać jego determinację, sprawiając, że trenował dwa razy częściej i starał się dwa razy bardziej. Musiał – zwłaszcza, gdy chodziło o niestabilną magię, nie tyle dotykającą go osobiście, co nieustannie zagrażającą Amelce. Serce mu się krajało za każdym razem, gdy obserwował rozrywającą ją od środka energię, z którą w żaden sposób nie byli w stanie sobie poradzić – a poczucie bezsilności nie było czymś, z czym zamierzał się pogodzić.
Cieszył się, że tego wieczoru miał towarzyszyć mu akurat Ben, i to nie tylko dlatego, że nigdy tak naprawdę nie wyzbył się resztek młodzieńczego uwielbienia, którymi jako niedoświadczony podrostek darzył dawną gwiazdę Quidditcha, święcącą triumfy w szeregach jego ulubionej drużyny. Dzisiaj doceniał go i szanował głównie jako uzdolnionego Gwardzistę, który walczył w Zakonie Feniksa na długo, zanim Billy w ogóle dowiedział się o istnieniu organizacji. Musiał przyznać, że Wright odrobinę go też onieśmielał, ale pojawiając się na skraju lasu próbował nie dać tego po sobie poznać, podnosząc głowę wysoko i witając się szerokim uśmiechem – który zniknął mu z twarzy bardzo szybko, gdy w reakcji na przyjacielskie klepnięcie Bena prawie zgiął się w pół. – A ja s-s-słyszałem, że olbrzymy też już zapadły w s-s-sen zimowy – odpowiedział, z trudem łapiąc oddech i prostując się powoli, dyskretnie sprawdzając, czy oba barki tkwiły bezpiecznie w stawach. – Wszystko mam – przytaknął, choć wszystko ograniczało się w jego przypadku do różdżki. Wyciągniętej już w pogotowiu, chociaż gdyby coś postanowiło ich zaatakować, i tak najprawdopodobniej zorientowaliby się dopiero po fakcie – unosząca się dookoła mgła ograniczała widoczność niemal do zera, sprawiając, że nawet czujne oczy Billy’ego na niewiele się zdawały.
Nie odpowiedział na kolejne pytanie Bena, kiwając jedynie głową, żeby uniknąć otwierania ust i wciągania gryzącej zapachem mgły do płuc. Czuł to samo, co on – nie miał też problemów w zrozumieniu jego zamiarów, gdy z jego ust padła inkantacja zaklęcia. Podejrzewając, że jedno mogło nie wystarczyć do rozgonienia gęstych oparów, również uniósł różdżkę. – Aeris! – powtórzył za Benjaminem, próbując jak najstaranniej wymówić głoski i nie zakrztusić się przy tym toksycznym powietrzem. Nie byli w stanie nic zdziałać w tych warunkach – musieli ułatwić sobie pracę.

The member 'Billy Moore' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 77

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Benjamin od zawsze miał mieszane uczucia odnośnie pozycji szukającego. Kochał Quidditcha swym całym, wielgachnym sercem, od najmłodszych lat kibicując rodzimym Zjednoczonym z Puddlemere, cenił umiejętności miotlarskie każdego zawodnika, jednakże zwinne sylwetki graczy mknących w przestworza, by pochwycić złotego znicza, wywoływały w nim niechętne burczenie. Może był to wynik pierwszego przegranego przez Zjednoczonych meczu, który niezwykle mocno zapisał się w pamięci zrozpaczonego, kilkuletniego Jaimiego, nie mogącego zrozumieć, dlaczego rywal posiadający żałośnie mało punktów, zwyciężył tylko z powodu pochwycenia złotej piłeczki - a być może podświadomie zazdrościł szukającym rozgłosu oraz popularności, związanej z ich decydującą rolą w większości podniebnych rozgrywek. Billy Moore należał jednak do rodziny, zarówno tej Zakonowej jak i szczycącej się barwami Jastrzębi z Falmouth, toteż nie musiał się obawiać nerwowego utyskiwania, padającego z ust Wrighta. Leczenie własnych kompleksów bądź słabych punktów wyżywaniem się na innych minęło wraz z wiekiem lub raczej: wraz z bolesnymi, życiowymi doświadczeniami - dzięki czemu mógł teraz iść w anomalijny wir ramię w ramię z młokosem, nie deliberując nad niesprawiedliwością zasad Quidditcha ani nie popłakując z tęsknoty za ukochaną drużyną, zrozpaczony bliskością aktualnego gracza Jastrzębi. Był z siebie naprawdę dumny, do tego stopnia, że zaśmiał się tuż po ciętej ripoście Moore'a. - Zawsze mówią mi to wieczorami panienki - mrugnął do niego znów, pełen rubasznej wesołości, po czym doprawił tę przyjacielską przekomarzankę kuksańcem w bok szukającego.
Potrzebowali trochę pozytywnej energii, by stawić czoła temu, co czekało na nich w gęstym lesie - i jeszcze bardziej gęstej mgle. Przebywanie w niej zdawało się niemożliwe do wytrzymania, Wright rozkaszlał się na całego, z nadzieją wyczekując efektów własnego zaklęcia. Okazującego się fiaskiem, z jego różdżki wyleciał jedynie cieniutki promyk, rozmywający się w zderzeniu z gęstymi oparami, unoszącymi się znad wilgotnego runa. Mina mu zrzedła, zakłopotał się, ale zanim zdążył w jakiś głupi sposób znaleźć wymówkę tego stanu rzeczy, Billy z gracją uratował sytuację. Potężny podmuch powietrza rozgonił szarawą mgłę, pozwalając im głębiej odetchnąć i pewniej stawiać kroki ku centrum anomalii.
- No, całkiem nieźle - pochwalił go z typową dla Bena wylewnością, ruszając zaraz obok Moore'a dalej, w miejsce, gdzie powietrze nieprzyjemnie drżało, przeszywając ciało gęsią skórką. To tutaj, nie musiał mówić nic więcej: spojrzał porozumiewawczo na Billy'ego i gdy ten był gotowy, uniósł wysoko różdżkę. Robił to już nie raz, z łatwością koncentrował się na magii Zakonu Feniksa, pulsującej w jego żyłach wraz z każdym ruchem nadgarstka. Miał nadzieję, że naprawa się powiedzie, że ochronią to miejsce, pacyfikując je siłą dobra, sprawiedliwości i spokoju; wypełnią cichym śpiewem Feniksa, pozwalającym naprawić ich błędy.

| naprawiamy metodą zakonu