Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker

Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker

— To poniżej mojej godności — stwierdził w udawanym, lekko ironizującym tonie. — choć prawdą pozostaje, że sięgam głęboko cudzych umysłów, by pokazać im, jak powinni się ubierać. — Jął dalej, nieco poważniejszym głosem, zza którego przebijała wyraźna wesołość, aż została złamana krótkim śmiechem, gdy został uszczypniętym w policzek. Zaczerwienienie miało zniknąć w ciągu najbliższych kilku chwil, które Edward poświęcił na odnalezienie katalogu.

Zamrugał kilkukrotnie, zajmując nieco dogodniejsze miejsce, by ją obserwować. Pracowała tu? A może była gościem? Nie, nie mogła być. Plotki, które krążyły o niej w holach Domu Mody nie pozwoliłyby, czyż nie? Musiał się przekonać – skinął w stronę jednego z kelnerów gotowych usługiwać na specjalne życzenie loży. Szepnął raptem kilka słów i dokładnie tyle samo galeonów wsunął mu w dłoń, by zwabił ją do niego. Jeśli naturalnie miała ochotę i już nie dostrzegła, że wpatrywał się w nią wyjątkowo intensywnie, z zainteresowaniem, bólem oraz żalem.

— Lady Malfoy, czyż nie? — Zapytał uprzejmym, uśmiechając się do niej jak zawsze szczerze. Nie czekając na pozwolenie, smukłymi palcami chwycił jej drobną dłoń i uniósł ku ustom. Wieloletnim odruchem musiał nachylić się przy tym, by za bardzo nie naruszyć ramienia damy, po czym tuż ponad skórą złożył ledwie wyczuwalny pocałunek, będący w rzeczywistym jedynie powiewem ciepłego powietrza spomiędzy warg. Prostując się, przyglądał się lady, z każdą sekundą upewniając się, że była Malfoyem, wyjątkowo młodym, prawdopodobnie nieuczestniczącym jeszcze w żadnym z Sabatów.

— Odetto, skarbie — zwrócił się do siostry, spoglądając na Aquilę, lecz nachylając się do siostry — może zaprosisz lady Lestrange na herbatkę w naszej restauracji? Pokażesz jej kilka ostatnich kolekcji, dobierzecie dla siebie odpowiednie perfumy. — Zasugerował głośno, nie kryjąc się z pomysłem przed innymi. Lata przebywania pośród arystokracji dało mu pewność, że swoim domysłem podsunął Aquili co najmniej chęć wysłania listu do Octavii. W ostatnim czasie dała Edwardowi do zrozumienia, jak bardzo ważne było podążanie za pewnymi standardami; także tymi, które on sam kreował.

— Lubię tu przychodzić — odezwał się w głuchą przestrzeń — przypomina mi paryskie salony i przyjęcia. Koronki zdobiące dekolty sukien, złote spinki wpięte w mankiety, palce kurczowo pocierające o pierścienie, spojrzenia wodzące za gołymi plecami. — Kilka kolejnych kroków w stronę okna i morskiego widoku za oknem w ciszy przerwanej stłumionym przez dywan stukotem obcasów pantofli.

— Odetto — wychrypiał cicho, półszeptem. Delikatne gardło nie było przyzwyczajone do tego rodzaju aktów w wykonaniu Parkinsona. Odezwał się dokładnie wtedy, gdy został objęty przez siostrę, a kolejne łzy spłynęły po policzkach, jeszcze bardziej odznaczając tragedię, w której się znajdował. Beznadziejna sytuacja, którą ona próbowała uratować, ale przecież nie dało się tego w żaden sposób odczynić. Nie istniały takie środki. Mógł tylko uciec. Wyjechać z powrotem do Francji, zaszyć się na poddaszu dawnej, wynajmowanej pracowni i udawać, jak udawał przez całe swoje życie. Znowu.

— Czy mogę wiedzieć, skąd pani przyjechała? Dam głowę, że mieliśmy okazję minąć się w trakcie poprzedniego przyjęcia. Oczywiście nie przedstawiono nas sobie. — Słowa gładko płynęły z ust Edwarda. Ciało samo układało pozę, lekko wyciągało nogę do przodu, nieznacznie niwelując dystans między nim a kobietą. Ręka popłynęła do kołnierzyka, palce znikły na moment za sztywno wyprasowanym materiałem. Wzrok powędrował lekko w bok, rozglądając się za barem, za większą przestrzenią, na której mógł działać.

— Czyżby obsługa nie potrafiła poradzić sobie z jednym lordem? — Padło ciche pytanie z ust Edwarda; uprzejme, grzeczne, lecz jednocześnie dało się słyszeć niezbyt ładną i składną próbę obrócenia jej w żart. — Czyż musieli wzywać M-Madame — zająknął się, lekko ocierając zębami o język, nim wypowiedział to słowo całkowicie nieprzystające do zaistniałej sytuacji. — Jestem przekonany, że nie wierzą w swoje możliwości, moja droga — wrócił gładko do uprzejmego tonu, decydując się na drastyczne przekroczenie linii oddzielającej kulturalnego Państwa od dobrze sobie znanego Jego i Jej.

OPIS