Urodziłam się jesienią 1937 roku, choć matka mówi, że to wcale tak do końca nie było i data urodzin wynika tylko z tego prostego faktu, że medyk odwiedzał wioskę raz na pół roku i wtedy właśnie wypisywał akty urodzeń. Mam zatem 21 albo 22 lata, choć babcia twierdzi, że ten sam lekarz wypełniał papiery po paru butelkach bimbru i po znajomości, więc tak naprawdę mam 20. Podejrzewam, że prawdy nigdy się nie dowiemy, więc równie dobrze możemy przyjąć, że mam 715, bo na tyle się czuję.

Dzieciństwo spędziłam na szerokich, złotych łąkach. Pomagałam mamie w domu, uczyłam się norweskiego, asystowałam także wujowi w hodowli aetonanów. Tam też pierwszy raz wsadzono mnie na grzbiet jednego z nich i powiedziano: “trzymaj się”. Ja, Yulia, posłuszne dziewczę, zrobiłam jak mi kazano i trzymałam się tak mocno, że gdy w końcu spadłam, to z garściami pełnymi końskiej grzywy i tyłkiem obolałym od podskakiwania na twardym grzbiecie. Wuj nie był zadowolony, aetonan nie był zadowolony, nawet ojciec nie był, co było chyba dla mnie największym szokiem, bo przez znakomitą większość mojego życia udawał, że nie istnieję. (Nawet nie wiem, kiedy właściwie pojawił się w hodowli. Ot, zagadka).

Rodzice zapisali mnie do Durmstrangu, choć nie do końca jest mi wiadome dlaczego. Być może to przez ojca – sam tam uczęszczał, ale Instytut zaszczepił w nim bardzo dziwne ambicje, które nakazywały mu kroić ludzi po godzinach w poszukiwaniu Merlin wie czego – być może to przez wuja – który wszystkim rozpowiadał, że znał samego Grindelwalda – może to przez siostrę – tu nie mam żadnej fascynującej nowinki – a może po prostu przez to, że szybciej nauczyli mnie norweskiego, niż angielskiego.

W miarę upływu czasu docierały do mnie – szczególnie w wakacje pod koniec szkoły – pierwsze sygnały, że rodzina zaczyna rozglądać się za kimś dla mnie. Druga co do starszeństwa siostra także zdążyła już opuścić rodzinny dom, zatem pełna uwaga matki skupiła się na mnie. I wcale nie było mi to na rękę – małżeństwo to w końcu coś dla starych ludzi, a ja miałam ledwie 18, 19 lub 785 lat, zależy jak kto liczy i co bierze za prawdę objawioną. Nie podobała mi się wizja podporządkowania jakiemuś jegomościowi, nie podobała mi się wizja porzucania aetonanów wuja, nie podobało mi się nawet to, że na wesele dostaje się sporo pieniędzy.

Niewiele myśląc i równie niewiele planując – dałam nogę z domu. Zapakowałam się do torby na ramię, ukradłam mamie obrączkę, srebrną bransoletkę i kolczyki, po czym ruszyłam w świat wierząc, że wszystko o czym tylko zamarzę jest na wyciągnięcie ręki. Życie na pozycji rzadko zauważanego rodzinnego i szkolnego wypłosza utwardziło mnie na tyle, bym nie bała się spojrzeć w oczy obcym ludziom czy wejść w pyskówkę. Umiałam walczyć o swoje, choć gdy dotarłam do pierwszego dużego miasta – życie szybko pokazało mi, że jeszcze nic nie wiem i nic nie widziałam.

W marynarskiej spelunie zgorzkniałam, a efektem tego zgorzknienia był awans w drabince lokalnych cwaniaków. Nie płacono mi dobrze – w zasadzie w ogóle – zatem po początkowej fazie zrezygnowania nadszedł czas na zadbanie o siebie całkiem samodzielnie. Od dziecka miałam dryg do podkradania ludziom rzeczy z kieszeni, a im dłużej siedziałam w spelunie, tym lepiej szło mi rozpoznawanie tej charakterystycznej granicy rozluźnienia po alkoholu; momentu, gdy ofiara nie zorientuje się nawet, że ma w kieszonce parę sykli mniej niż powinna. Drobne kradzieże stały się więc moją szansą na ucieczkę; każda skradziona moneta była przeze mnie wnikliwie oglądana i chowana w cienkim materacu, w nogach łóżka, żeby nikt się nie zorientował.

Uciekłam sama, w środku nocy, tuż po ostatnim kliencie. Upiłam go eliksirem nasennym wymieszanym z cierpkim winem, wydostałam się oknem i zeszłam po murku. Ciało od zawsze miałam giętkie i zwinne od tańca, a asysta w hodowli wystarczająco wzmocniła moje mięśnie i odsunęła od wizji bladego, mimozowego truchła w sukni, bym nie bała się takich akrobacji.

Do Londynu zabrało mnie Magiczne Pogotowie Ratunkowe, swoje pierwsze dni na wyspie zaczęłam od przydługiego pobytu w szpitalu, który pochłonął wszystkie moje oszczędności. Gdy wyszłam, znów byłam goła i wesoła, ale teraz – jak mi się wydawało – miałam przynajmniej życie pod kontrolą. Nauczona błędami przeszłości, najpierw zadbałam o odpowiednie znajomości na ulicy; nie aspirowałam nigdzie wyżej, pozbawiona godności nie pasowałabym do żadnego kółka wzajemnej adoracji młodych dziewcząt, a niewyparzona gęba i doświadczenie życiowe złodziejki nie pomogłoby mi w otrzymaniu żadnej posady. Żyłam z dnia na dzień, kradłam jedzenie, kradłam pieniądze, kradłam zegarki, bransoletki, czyjś czas i uwagę. Pierwszym moim stałym kontaktem był paser, to on poznał mnie z szajką. Z Daną, z Szyszką, z Marcelem i innymi. W grupie było już łatwiej, a po paru miesiącach dorobiłyśmy się z Daną nawet ciasnego pokoiku w jednej z kamienic w londyńskim porcie. Na przestrzeni ostatnich dwóch lat wiele się nauczyłam. Szyszka pokazał mi jak używać magicznych wytrychów, Echo był moim najlepszym kumplem od dawania w palnik i rozwiązywania kłopotów; to on nauczył mnie jak zaciskać pięści i jak bić, żeby nie zrobić sobie krzywdy. Róża pokazała mi jak ogrywać ludzi w gargulki i Eksplodującego Durnia, a ja nauczyłam ją jak skutecznie oszukiwać w kości. W wolnym czasie ścigaliśmy się na miotłach, a w kwietniu zorganizowałam z Daną, Echo i Szyszką skok życia na jakąś irlandzką hodowlę spełniając marzenie o posiadaniu aetonana. W dokach nie było dla niego warunków, zatem zazwyczaj trzymałam go u Grubego, naszego pasera. Chłop dobrze się ustawił, miał domek pod miastem i dość miejsca żebym mogła zostawić tam Funta.

Noc Tysiąca Gwiazd dobitnie udowodniła, że pech jest na stałe wpisany w ramy mojego życia i jeśli jest dobrze, to tylko po to, by za chwilę mogło być naprawdę chujowo. Jeden z odłamków uderzył w kamienicę, zasypało mnie żywcem i gdyby w okolicy cudem nie pojawił się Marcel, zapewne gruz w końcu osunąłby się tak, by mnie zabić. Ocaliłam skórę z jego pomocą, ale wszystko przepadło, znów zaczynam od zera. Na fali przygnębienia i nietrzeźwości spowodowanej bardzo tanim i paskudnym rumem, napisałam nawet do rodziców – przełknęłam dumę, zagryzłam zęby – ale nigdy mi nie odpisali. Może nie żyją. Może po prostu zapomnieli.