First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Nie oglądał się zbyt długo na ludzi, którzy zabrali Liddy, chociaż wewnętrzny głos błagał, by za nimi poszedł, dowiedział się, co z nią zrobią, skoro kazali tutaj zostawić tego chłopaka. Miał jednak do zaopiekowania się jedno życie, które przecież niemal odrzucono - Sanatorium nie było dla niego, twarz i aparycja nie zachęcały, żeby udzielić pomocy. Przeniósł na niego wzrok, kiedy młodzian odwrócił się i zwymiotował. Musiał porządnie nałykać się tych kwasowych wydzielin; Ted zanotował w głowie, że będzie musiał sprawdzić, czy jego przewód pokarmowy jest cały i zdrowy. Perforacje mogły nie pokazać się od razu, podobnie jak zapalenia, które dopiero teraz znalazły ognisko i minie chwila, nim dadzą bolesne objawy. Teraz, kiedy się budził, przyglądał mu się uważnie, sprawdzając, jak rozpędzający się do życia organizm przyjmował eliksiry. Skórę wciąż miał bladą, a oddech płytki i szybki, który za chwilę się unormował.
- Nie musisz nam za nic płacić. Nie masz wobec mnie żadnego długu - nie chciał mówić za resztę, nie wiedział, czy nie poczuli się formalnie odpowiedzialni. Kaszel też potraktował jako dobry sygnał. Jego ciało właśnie samo chciało się oczyścić, mając ozdrowieńczy wpływ eliksirów płynących we krwi. Spojrzał też na dłonie, jak próbował zginać palce, z jaką trudnością cienkie kości dają się ciągnąć mięśniowym włóknom. Dużo wody w rzece upłynie, nim wróci do pełnej sprawności. Wsparł go ramieniem na plecach, drugą ręką kładąc na łokciu, żeby pomóc mu utrzymać równowagę. - Masz jakąś rodzinę? Przyjaciół, których powinniśmy powiadomić? Ktoś musi o ciebie zadbać. Wciąż jesteś bardzo słaby. - odparł i odwrócił głowę w stronę Just, słysząc pytanie. Był zmęczony. Adrenalina dopiero zaczęła opadać, ciążąc ciału tak, że to parło ku ziemi. - Napiszę do niego, powinni mieć tutaj... - na niebie krążyło kilka sów. Kilka z nich wracało do wyżej położonego punktu Sanatorium, inne z niego wylatywały. - Powinni mieć tutaj sowy. - w następnej chwili obserwował już twarz Percivala. - Nie jestem pewien... ale nie może też zostać tu na tej gołej ziemi. My też mieszkamy u Woolmanów. Ja z Iris. Będę na miejscu - obrócił się w stronę chłopaka, badając wzrokiem jego twarz. Kolory delikatnie wracały, ale wciąż nie były w stanie przecisnąć się przez wyczerpanie, chorobę i osłabienie. - Respiro - wyszeptał, różdżkę nakierowując na jego pierś. Magia oddała mu czysty tlen, którym mógł odetchnąć, przyniosła ulgę w słabości. - Może, ale ostrożnie. - dalsze słowa kierował już do chłopaka. - Nie gwiazdorz, twoje mięśnie są słabe, byłeś w śpiączce. Chcemy ci pomóc, nie wyciągnąć przysługi albo pieniądze. Masz dom, w którym dojdziesz do siebie? Jeśli nie, zabierzemy cię do bezpiecznego miejsca. Jesteś słaby, nie ignoruj tego.
Zdawał sobie sprawę z tego, jaką pewnością siebie mogły być obdarzone teraz dzieciaki, ale nie mógł dopuścić, żeby ten pogrzebał wszystkie ich starania i zwyczajnie padł.

| rzut na respiro, idealnie 70 :')
Freddy pż - 44/240

Jak przez mgłę słyszałem kobietę, która zdawała się zupełnie bredzić. O jakiej strasznie wielkiej rybie ona mówiła? Przeniosłem spojrzenie na mężczyznę znajdującego się najbliższej mnie, ale on nie zaprzeczał, nie śmiał się. W innej sytuacji po prostu zerwałbym się na równe nogi i uciekł od tych świrów, ale wszyscy wiedzieliśmy, że było to niemożliwe. Nerwowo zacząłem przygryzać wargę, starałem się obudzić, opuścić ten koszmar i jak najszybciej o nim zapomnieć. Bo to musiał być sen prawda? Jakaś cholerna mara, halucynacje po nieznanych mi substancjach. -Ja- wyrzuciłem w końcu z siebie, ale na tym się skończyło, bowiem ponownie z moich ust wypłynęła zielona maź. Co gorsza wybrudziła ona kawałek ubrania czarodzieja, który pomagał mi utrzymać równowagę. -Ja, przerp- wypuściłem powietrze z płuc i uniosłem powoli dłoń, jaka była kompletnie zdrętwiał. Wolnym ruchem przetarłem spierzchnięte, brudne wargi i mimowolnie odchylając głowę. W tym stanie utrzymanie jej w pionie było wyczynem, dlatego musiałem znaleźć w sobie tę siłę. Resztki energii, które zaprowadzą mnie do domu. -Tak, mogę- odparłem temu sympatycznemu, w przeciwieństwie do pani, panu i ponownie obróciłem się na plecy, jednak tym razem spróbowałem podeprzeć się łokciami o podłoże. Pierwsza próba okazała się fiaskiem, ale na szczęście drugi z mężczyzn mnie trzymał i nie rąbnąłem głową w ziemię. Zamknąłem na moment oczy, po czym wziąłem kolejny już haust powietrza. Musiałem zebrać się w sobie i najgorsze… uzmysłowiłem sobie, że naprawdę potrzebna była mi ich pomoc. Tylko czy byli w stanie zaprowadzić mnie do barki? Sami nie wyglądali najlepiej, czyżbym przysporzył im więcej kłopotów? A może to ja ich zaatakowałem?
Nie chciałem, żeby kogokolwiek informowali. Z resztą kogo niby mieli? Ośmieszyłem się i zupełnie nie pamiętałem od czego to wszystko się zaczęło. Uciekło mi kilka dni? Oby nie… ale nie miałem odwagi zapytać o datę. -Ja- wyszeptałem, a paskudny ból przeszył moją klatkę piersiową -gdzie my jesteśmy?- Przełknąłem ślinę, ale ta niezmiennie paliła mnie w gardło. -Muszę- starałem się zgiąć nogę w kolanie i choć licho mi to wyszło, to i tak było już znacznie lepiej. Bolało jak cholera, całe ciało zdawało się kompletnie ze mną nie współpracować, ale naprawdę chciałem już stąd zniknąć. Rozpłynąć się w powietrzu. -Do Warwick, tam mam rodzinę- skłamałem właściwie nie rozumiejąc czemu. Może instynktownie? Proponowali pomoc, jednak nie miałem nic co mogłem dać im w zamian, a ponadto nie znałem ich. Co jeśli była to pułapka? Litości Fred, komu by w ogóle na tym zależało. Nagła myśl nie pomogła.
-Ja- przeniosłem spojrzenie na kobietę. -Dziękuję, naprawdę- nie było to nadto szczere, ale być może w moim stanie mogło mieć taki wydźwięk. W każdej innej sytuacji, gdybym tylko znał prawdę, pytałbym o możliwość zrewanżowania się, cokolwiek, lecz obecnie… byłem z nimi wyłącznie ciałem. W myślach lawirowałem pomiędzy tym co serwował mi wzrok, a obłędem kreowanym przez ospały umysł. Przyszła ulga, pierwszy, głęboki oddech. Spojrzałem na mężczyznę z wyraźną wdzięcznością, która malowała się w moich oczach.
-Proszę, zabierzcie mnie do domu- wydusiłem w końcu z siebie mając już pewność, że nie będę w stanie trafić tam sam.

Była zmęczona, abstrakcyjne spotkanie z rybą i pojawiające się cienie, ranne dzieciaki - wszystko to pochłonęło duże pokłady jej własne magii, co odczuwała teraz wyraźnie. Dlatego, kiedy adrenalina opadała, opadła też ona, na ziemię, podwijając nogi, opierając na kolanie rękę i na niej podtrzymując głowę. Skinęła nią kiedy Ted zapewnił, że napisze do Moora. Nie miało dla niej znaczenia, od kogo otrzyma informację, ważne że będzie wiedział gdzie znajdowała się jego siostra która spała z nim pod jednym dachem. Wróciła spojrzeniem - jednocześnie zmęczonym, ale wydającym się na odrobinę znudzone - do młodego chłopaka. Cóż, szok był naturalny. Ciężko musiało być uwierzyć, że naprawdę jeszcze chwilę temu znajdowało się w brzuchu wielkiej prehistorycznej ryby.
Ale kiedy wyjawił miejsce do którego się dostał mimowolnie stała się uważniejsza. Oczy nabrały na wyrazistości, wargi rozciągnął uśmiech, ale wcale nie wyglądał na przyjemny. Palce zacisnęły się wokół różdżki, której nadal nie wypuściła z dłoni.
- Warwick, żartowniś. - mruknęła, biorąc wdech w płuca. Mrużąc oczy. Westchnęła trochę ciężej zanim ktokolwiek inny by się odezwał. Potrzebowali Teda bo był wprawnym uzdrowicielem, wysyłanie go do Warwick, żeby kogoś odprowadzić było absurdalne, bo w razie niebezpieczeństwa mogło zrobić się nieciekawie. Choć nie darzyła go zbytnią sympatią, Nott też bywał przydatny, jego umiejętności w dziedzinie zaklęć robiły wrażenie - a kiedy wspomagała ją jej magia stawały się zabójcze. Ona mogłaby bez problemu go odporowadzić, ale w obecnym stanie były łatwym celem. - Ja i Blake jesteśmy poszukiwani - wskazała brodą stojącego nad nią mężczyznę - a twój wybawca - tu wskazała brodą na Teda - niekoniecznie wpisuje się w sylwetkę idealne obywatela by zwiedzać tamte rejony. Mogę cię tam dostarczyć jak trochę odpocznę, ale to nie będzie dzisiaj. - wypuściła powietrze z płuc, uniosła głowę, a rękę przeniosła na kark, który potarła. - Jak dla mnie opcje są trzy. - orzekła po krótkiej chwili. - Zostaniesz na kilka dni u Blake’a, Teda i Iris, albo u mnie. Po nich powinieneś był w stanie się teleportować. Jeśli zależy ci na czasie, jak mówiłam, jutro cię mogę odstawić. Chyba, że są inne propozycje...? - przekrzywiła głowę spoglądając na Percivala. - Ale na twoim miejscu, porzuciłabym Warwick. Nic dobrego w nim nie czeka. - nie udawała, że jest inaczej. Ziemie niemal całkowicie były przejęte przez zwolenników Rycerzy Walpurgi.

dla Everetta

– Bawiłbym się z nim cały czas! – Zapewnił, już widząc oczami wyobraźni wesołego psidwaka, podążającego za nim krok w krok. – Biegałbym z nim koło doooomu i rzucałbym mu patyczki i nauczył aportować – wymieniał, jakby miał już na nowego pupila cały obmyślony plan. – Kąpałbym się razem z nim! Ale nie codziennie... A po co go czesać? Przecież nie ma długich włosów – zamyślił się na chwilę. – No, tatooo – jęknął na ilość tych wszystkich pytań. – Wszystko bym zrobił! I mógłby ze mną spać w łóżku. Byłoby super – Jarvis miał w swoim niedużym sercu mnóstwo miłości dla zwierzęcej braci. Jednym z jego wielu marzeń (a każdego dnia pojawiały się kolejne) było posiadanie własnego zoo, w którym znalazłoby się miejsce dla wszystkich stworzeń, nawet dla smoka.
Psidwaki musiały jednak poczekać, ponieważ loteria chwilowo wydała mu się jeszcze bardziej pociągająca. Przyjął od ojca niedużą monetę, ważąc ją w dłoni. – Dlaczego nie? Nie można go zaczarować tak, żeby się odrodził? – Według Jarvisa większość problemów można było rozwiązać magią i za każdym razem się dziwił, kiedy jednak tak nie było. Już nie mógł się doczekać aż dostanie własną różdżkę. –Gdybym miał miotłę to mógłbym latać do cioci na wycieczki? – Ekscytacja dzisiejszego dnia sięgała zenitu. Tyle pomysłów, tyle możliwości. Psidwak? Miotła? Feniksowy latawiec? Hipogryf, dwurożec? Jarvisa pomału zaczynała od tego wyboru boleć głowa.
– Sięgam! – Zapewnił, choć nie była to do końca prawda. Musiał wspiąć się wysoko na palce, a rękę wyciągnąć daleko przed siebie, ale w końcu się udało. Czekał podekscytowany na to co mu się wylosuje.
– Och... – westchnął zawiedziony, kiedy pani z obsługi podała mu słomkowy kapelusz ozdobiony wielobarwnymi kwiatami i koralikami. Nie taki prezent sobie wymarzył, poza tym nie wyobrażał sobie, że miałby chodzić w takim kapeluszu. Był bardziej dziewczyński. Bardziej spodobał mu się kubek taty, przynajmniej miał na sobie ładne obrazki.

Rzut na loterii

Im dłużej obserwował chłopaka – nienachalnie, starając się nie wywołać u niego dodatkowej dezorientacji czy dyskomfortu – tym bardziej oczywisty stawał się dla niego fakt, że pozostawienie go samemu sobie nie wchodziło w rachubę. Jego zachowanie, urywane słowa, rozbiegany wzrok i trudności z utrzymaniem stabilnej pozycji, zdawały się potwierdzać diagnozę Teda – młody mężczyzna naprawdę był słaby, i może rzeczywiście najlepiej by było, gdyby przynajmniej przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny pozostał pod okiem uzdrowiciela. Albo chociaż w bliskim jego sąsiedztwie. – Jesteśmy w Plymouth, ale znaleźliśmy cię w Dorset – odpowiedział na pytanie nieznajomego, przykucając, żeby znaleźć się na wysokości jego wzroku; wydawało mu się, że zadzieranie spojrzenia w górę sprawiało mu trudność, a przynajmniej takie wrażenie sprawiała jego chwiejąca się niekontrolowanie głowa. Zmarszczył brwi, z bliska skóra młodzieńca była tak blada, że wyglądała na przezroczystą, a głębokie cienie pod oczami dodawały mu lat; czy mógł być jeszcze młodszy, niż ocenił na pierwszy rzut oka? – Byłeś na wyścigu pod Durdle Door? Pamiętasz? – zapytał, przypominając sobie nadciągającą z oddali falę i spadające w wodę aetonany, które dostrzegł wczoraj ze wzniesienia. Nie był pewien, czy chłopak był pośród nich, ale znajdował się zbyt daleko, żeby przyjrzeć się uczestnikom, zresztą: nie miał wtedy na to czasu. – Jak masz na imię? – zagadnął jeszcze, częściowo chcąc sprawdzić, czy pamiętał cokolwiek; nie miał pojęcia, jakie efekty mogło nieść za sobą zatrucie toksyczną wydzieliną z żołądka ramory, ale nieznajomy zdawał się mieć problemy ze zorientowaniem się w czasie i przestrzeni.
Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale umilkł, kiedy odezwała się Justine. Częściowo podzielał jej zdanie na temat Warwick, z półwyspu było tam daleko, nie wiedzieli też, w jakim stanie znajdowało się po deszczu meteorytów, poza tym... – Tonks – wszedł jej w słowo ostro, podnosząc nieznacznie głos i spoglądając na nią z niedowierzaniem – czy naprawdę właśnie lekkomyślnie rzuciła jego nazwiskiem, dodając przy tym, że jest poszukiwany – i to zaraz po tym, jak wspomniał, gdzie mieszka? Zerknął na kołyszącego się na ziemi młodzieńca, nie wiedzieli przecież, kim był; co powstrzymywało go przed tym, żeby zanieść tę informację prosto do Rycerzy albo ministerstwa? Nie był naiwny, zdawał sobie sprawę z tego, że jego podobizna wciąż znajdowała się na listach gończych, ale odkąd wrócił do kraju, robił wszystko, żeby stać się mniej podobnym do tamtego roześmianego arystokraty; chroniąc tak i siebie – jak i starając się nie ściągnąć zagrożenia na całą menażerię. – Odstawię cię do Warwick jak tylko staniesz na nogi – zadeklarował, powściągając bulgoczącą we wnętrznościach złość; nie było sensu sprzeczać się tutaj, nie mieli też na to czasu – musiał jeszcze zdążyć wrócić do ramory i pomóc Michaelowi w zorganizowaniu jej podziału i transportu, im dłużej drogocenny szkielet leżał na wybrzeżu, tym mocniej kusił przemytników i samozwańczych handlarzy. – Na Wichroskrzydłym mogę tam wylądować i zniknąć w ciągu minuty – dodał, tym razem kierując słowa bardziej do Justine, niż do chłopaka; wątpił, by ludzie Rycerzy patrolowali każdy skrawek hrabstwa, zwłaszcza w chaosie powstałym po wczorajszej katastrofie. – Wcześniej usunę ci wspomnienia o tym, gdzie i u kogo przebywałeś. Nie ruszę niczego innego – zastrzegł, mając na myśli zarówno siebie, jak i Teda i Iris; oboje również należeli do Zakonu Feniksa.

dla Jarvisa

Że Jarvis chciałby się bawić z takim szczeniakiem cały czas – nie wątpiłem choćby przez chwilę. Bieganie z nim wokół Gawry, rzucanie patyków czy nauka podstawowych komend, to wszystko musiało jawić się pod jego rozczochraną czupryną jako spełnienie marzeń. – Nie chciałbyś się codziennie kąpać razem z nim, czy po prostu codziennie kąpać? – dopytałem czujnie, bo to przecież dość istotna różnica, a na ewentualny bunt wobec dbania o higienę osobistą chciałem zareagować możliwie jak najszybciej. – Ty też nie masz długich włosów, a jednak trzeba cię czasem czesać. Z psidwakami jest podobnie. Trzebaby takiego urwipołcia regularnie wyczesywać, inaczej jego sierść byłaby dosłownie wszędzie. W ciastkach, w obiedzie, nawet w twoim nosie. – Dla podkreślenia wagi wypowiedzianych właśnie słów pacnąłem młodego w czubek wspomnianej części ciała. Jego entuzjazm był zaraźliwy; musiałem być tym rozsądnym, stanowczym, sięgać wzrokiem tam, gdzie młody nie sięgał, lecz im dłużej o tym wszystkim myślałem, tym bardziej przekonywałem się do wizji sprawienia mu jakiegoś zwierzaka. Może nie akurat dzisiaj, teraz, jednak prędzej niż później. Tak czy inaczej, powinniśmy zahaczyć o stanowisko ze szczeniakami – chciałbym przekonać się, jak Jarvis zachowa się w towarzystwie stadka małych psich kulek.
– To mogłoby być dość trudne. Ale przyznaję, że nigdy nie próbowałem podobnych rzeczy. Musimy więc uwierzyć paniom na słowo, że tych latawców lepiej nie wystawiać na próbę ognia – skomentowałem, kiedy już stanęliśmy przy stanowisku z loterią, a młody Sykes zadumał się nad właściwościami jednej z dostępnych nagród. Zaraz jednak jego uwaga przeskoczyła na kolejny z poruszanych tematów. – No, najpierw musiałbyś się nauczyć bardzo, bardzo dobrze latać, do cioci jest jednak kawałek. – Nawet nie dopytywałem, którą dokładnie miał na myśli, do każdej było zdecydowanie za daleko, bym puścił go sam, i to jeszcze na dziecięcej miotełce. Wolałem więc postawić sprawę jasno. – Ale będziemy mieć czas na trening. A później na wspólne wycieczki. Dobra?
Skoro powiedział, że sięga, że jest w stanie uiścić opłatę za udział w loterii samodzielnie, to nie zamierzałem mu na siłę pomagać, by przypadkiem jego chłopięca duma nie została urażona. Wyczekiwaliśmy jego nagrody podobnie niecierpliwie, chciałbym, by w rączki młodego trafił upatrzony feniks, tym razem jednak fortuna się do nas nie uśmiechnęła. Wystarczyło to jedno westchnienie, bym zrozumiał, iż słomkowy kapelusz nie był czymś, co mogłoby mu sprawić jakąkolwiek przyjemność. – Nos do góry. Możemy się wymienić, co ty na to? Kubek za kapelusz? – zaproponowałem z entuzjazmem, którym miałem nadzieję go zarazić, jednocześnie podrywając Jarvisa z ziemi; przycisnąłem syna do boku, zachęcając gestem, by oplótł mnie ramionami. Ponieważ jednak i mój los nie przyniósł nam upragnionego latawca, wiedziałem, że wyjście z tej nieciekawej sytuacji było jedno: strategiczny odwrót w kierunku szczeniaków.