Howl Street 5a/6

Nie lubiła obcego dotyku, a ten, którym obdarzył ją nieznajomy mężczyzna sprawił, że spięła się w sobie i zastygła w bezruchu. Wlepiała intensywne spojrzenie przed siebie, bo nie spodziewała się, że próby wyszarpnięcia się pójdą na marne. Przygryzła dolną wargę, gdy napastnik zaczął powodzić dłońmi wzdłuż jej ciała w poszukiwaniu różdżki. Nie popadała w rozpacz, bo często mierzyła się z czarnoksiężnikami, którzy bywali dużo bardziej niebezpieczni, ale przestrzeń intymna była dla niej świętością, a teraz najzwyczajniej w świecie ktoś ją bezcześcił.
-Sam... - szepnęła, gdy ten stanął w jej obronie i zasugerował ucieczkę, bo przecież nie mogła zostawić tutaj Margrit, Michael'a, Roberta, Glaucusa i... -Lordzie Carrow - krzyknęła ze złością, gdy rozpłynął się w powietrzu, a zaraz jego los podzielił Skamander, co tylko wzmogło irytację dziewczyny. Nerwowo zaczęła pocierać dłonie, gdyż intuicja podpowiadała jej, by ruszyć do Tower, ale z drugiej strony dźwięki, które zaczęły docierać do jej uszu sprawiały, że nie miała pojęcia, którą drogę wybrać. Myślała o Garrettcie, do którego chciałaby napisać, tak samo jak do Charlusa, by tylko jej pomogli uwolnić dwóch mężczyzn, którzy byli dla niej istotni, bo wiele im zawdzięczała, ale porzucenie trójki obcych jej ludzi wcale nie leżało w naturze lady Ollivander.
-Nie wiem o co tu chodzi, ale nie możemy się rozdzielić. Wyciągnijcie lepiej różdżki, bo z pewnością to nie koniec przygód - zaproponowała spokojnie, ale brzmiała tak, jakby nie chciała usłyszeć sprzeciwu. Musieli być ostrożni i tego była pewna jak niczego innego. -Poszukajmy źródła tego hałasu, a potem... Potem coś wymyślę żeby ich wydostać, ale najpierw musimy sami sobie poradzić tutaj. Ktoś z was się umie posługiwać obroną przed czarną magią? Jest aurorem? Łowcą? - pytała nie bez powodu, gdyż sama ledwie trochę ponad rok pracowała w zawodzie, a nie chciała narażać nikogo. Ujęła pewnie swoją różdżkę i na wpół wyciągniętej dłoni zaczęła iść wolnym krokiem w stronę hałasu, byle się nie rozdzielać z grupą, która zapewne nie rozumiała zaistniałej sytuacji, tak jak ona.

Na ulicy panowało zamieszanie, i nic dziwnego, skoro pozostali również wyglądali na bardzo zaskoczonych zajściem i próbowali się wyszarpnąć i zapobiec tak raptownemu i niezasłużonemu pozbawieniu wolności. Michaelowi zręcznie udało się wyrwać ramię z uścisku czarodzieja i odsunąć, by uniknąć ponownego pochwycenia. Najwyraźniej jednak nikt go nie gonił, policjanci skupili się na Skamanderze, który sam ruszył w ich stronę i już po chwili został szorstko przyduszony do ziemi, po czym zabrano mu różdżkę i teleportowano się z nim oraz jeszcze jednym czarodziejem, który nawet się nie bronił przed całym najściem.
Michael nie zdążył nic zrobić, zresztą miał pewne opory przed atakowaniem policjantów na służbie. Którzy w końcu mogliby później ustalić jego tożsamość i tym sposobem nie tylko straciłby pracę, ale i pewnie wylądował za kratkami, a tego zdecydowanie nie chciał, tym bardziej, że nie był odpowiedzialny wyłącznie za siebie, ale i dziesięcioletnią córkę obecnie znajdującą się w szkole. Tajemnica dziwnego snu i czerwonego pióra, choć niezwykle nęcąca, nie była warta tak dużego ryzyka, dlatego pozostawało mu się cieszyć, że najwyraźniej (chwilowo?) uniknął kłopotów. O ile nie pojawią się kolejni policjanci, żeby złapać tych, którzy nadal pozostawali na ulicy.
Zwrócił się w stronę młodej kobiety, która odezwała się jako pierwsza.
- To dobry pomysł. I może lepiej się stąd oddalić, zanim po nas wrócą. Najlepiej jak najszybciej – poparł ją, wyciągając różdżkę. Również uważał, że powinni na wszelki wypadek pozostać w gotowości. To mógł wcale nie być koniec. – Nie jestem aurorem, ale znam się trochę na zaklęciach oraz magii obronnej. – W końcu nauczycielem zaklęć w Hogwarcie nie zostawało się na piękne oczy, więc kto wie, może te umiejętności okażą się przydatne i jemu i innym. – Zastanawiam się jednak, jak to całe wydarzenie łączy się z naszymi hmm... dziwnymi snami. – Bo może pióra tak naprawdę były sprytną pułapką? Tylko kto i po co miałby ją aranżować w tak zmyślny sposób? Równie dobrze pojawienie się policjantów i nowy dekret mogły być paskudnym zbiegiem okoliczności, który być może uniemożliwi im poznanie prawdy o powodzie ściągnięcia ich w to miejsce. Tak wiele rzeczy w tej chwili zastanawiało Michaela, gdy już przynajmniej chwilowo nie musiał myśleć o tym, jak tu się nie dać zaciągnąć za kratki. Dekret, łapanki, pióra i to dziwne zgromadzenie na tej, jakby nie patrzeć, niepozornej uliczce... Jaka szkoda, że zabrano Skamandera, zanim ten zdążył im powiedzieć cokolwiek. Bo z całej tej grupki tylko on wydawał się wiedzieć coś więcej. Teraz byli zdani tylko na siebie i mogli stąd uciec, lub spróbować się jeszcze rozejrzeć, co z pewnością było bardziej ryzykowne.
Po chwili jednak także usłyszał jakiś hałas, dobiegający ze stosunkowo niedalekiej odległości. Może z jednej z bocznych uliczek? Michael, wciąż ściskając różdżkę, zwrócił się lekko w tamtą stronę, chociaż w obecnej sytuacji zdrowy rozsądek nakazywałby raczej trzymać się z daleka od miejsca, gdzie właśnie mogła trwać inna łapanka. Co, jeśli dotycząca innych czarodziejów, którzy trafili tu w podobny sposób jak oni? Zerknął na twarze pozostałych. Rozsądek swoją drogą, ale coś kazało mu sądzić, że nie ściągnięto ich tu bez przyczyny i nie powinien tak łatwo z podkulonym ogonem uciekać. Musiał zrozumieć pewne fakty.
- To mnie zastanawia, ale i niepokoi – rzucił po chwili namysłu. – Ale może na wszelki wypadek powinniśmy najpierw to sprawdzić. Tylko ostrożnie, bo zakładam, że i wy również wolelibyście uniknąć nieprzyjemności.
Oby tylko ten hałas nie oznaczał niczego szczególnie niebezpiecznego.

- Wszystko w porządku? - Zabrali lorda Carrow. Spoglądając czujnie na Magrit, czy na pewno nic jej się nie dzieje, myślę o nim. O ojcu mojej siostry, panu Carrow. Jeszcze przed chwilą machał mi radośnie paluszkami, a teraz został zaprowadzony bógjedenwiegdzie. Albo tam, gdzie nie powinien był być zaprowadzony.
Staram sobie poukładać w głowie rzeczy, które wydarzyły się tak prędko. Czy to przedstawienie? Czy to farsa, że pojawia się tutaj chłopak z feniksem na ramieniu, obok niego lord który niedawno okazał się być ojcem mej siostry, a w chwilę później oboje zostają zaaresztowani i zabrani sprzed nosa nam, całej reszcie.
Michael, bardzo przystojny kolega Magrit mówi rzecz zadziwiająco bystrą, nie posądzałem go o taką jasność umysłu. Staram się stłumić w sobie wszystkie negatywne uczucia, którymi zacząłem darzyć Tonksa. Były irracjonalne, podsycane przez zieloną zazdrość. Musiałem się ich wybyć.
Spoglądam w stronę Magrit, jej wielkie oczy mówią, że poradzi sobie. Dobrze o tym wiem, wiem także, że nawet w największym zagrożeniu jest ze mną bezpieczna. Obronię jej nawet gdybym sam miał podczas walki doznać wielkich obrażeń. Dlatego nie mówię jej: idź do domu, nie możesz się narażać. Zgadzam się, żeby stała u mego boku. Nie zniósłbym myśli, że nie wiedziałbym co się z nią dzieje. Szczególnie teraz.
- Ja policjantem, Lupin - zagrzmiał mój głos w odpowiedzi na pytanie dziewczyny. - Myślę, że nie ma czasu do stracenia, musimy się dowiedzieć gdzie ich zabrano
I mówiąc to idę z wyciągniętą różdżką w stronę miejsca z którego dochodzi hałas.