First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Michael przyłożył się do nakładanego zaklęcia z całych sił. Nic dziwnego, naprawdę chciał uchronić tymczasowych podopiecznych, by doprowadzenie ich poza miasto przebiegło jak najsprawniej. Dobre intencje oraz czarodziejska siła byłego aurora skumulowały się jednak odrobinę za mocno - a magia spłatała Tonksowi przykrego figla. O ile nałożenie Zaklęcia Kameleona na nastolatka zakończyło się sukcesem, to w momencie, w którym promień uroku dotknął ciała kobiety...coś poszło nie tak. Michael czuł to w różdżce i w magicznej aurze. Kobieta zniknęła, owszem, ale o ile nastolatek dalej był w stanie mówić, a kontury jego sylwetki można było wypatrzeć przy wytężeniu wzroku, to przedstawicielka płci pięknej jakby rozmyła się w powietrzu. Zniknęła. Dosłownie. Nie było też z nią kontaktu werbalnego. Musieliście znaleźć sposób na to, by zlokalizować kobietę - bo przecież nie mogliście zostawić jej na pastwę losu? Choć wytężaliście wzrok, nie byliście w stanie odkryć, czy nieznajoma w ogóle się tutaj znajduje, a jeśli tak - gdzie.

| Korzystając z zaklęć lub własnej inwencji musicie znaleźć sposób na zlokalizowanie niewidzialnej kobiety. ST wypatrzenia jej przy pomocy zmysłów wynosi 140, ale możecie wykorzystać inne sposoby. MG nie kontynuuje z Wami rozgrywki.

Choć przecież znała podstawy transmutacji, magia okazała się po raz kolejny niepewnym narzędziem. Być może nerwowość, a być może po prostu zwykły pech spowodowały, że żadne z zaklęć, które Gwen próbowała rzucić, nie zakończyły się sukcesem. Malarka przygryzła wargi i już miała zamiar próbować ponownie, ale Michael ją ubiegł, skutecznie zmieniając wygląd ciała obydwu os…
Zamarła. Niepewnie spojrzała na Tonksa, a potem rozejrzała się uważnie?
– Domenica? Domenica, gdzie jesteś? – spytała panna Grey, rozglądając się. Poczuła, jak bicie jej serca przyśpiesza, a oddech staje się krótszy. Nerwowy.
Dziewczyna nie odezwała się. Wciąż znajdujący się z dala od nich mężczyzna spojrzał na czarodziejów z przestrachem.
– Co jej zrobiliście? – spytał zdecydowanie zbyt cichym i zdecydowanie zbyt przerażonym tonem.
– N… n… na pewno nic takiego. Michael? Prawda? To tylko… nieszkodliwe zaklęcie, ono nie może robić krzywdy – mówiła, dalej rozglądając się niepewnie. Wciągała w płuca powietrze, zaczynając poważnie drżeć na całym ciele.
Na Merlina, mieli przyjść im tu pomóc! Czy magia mogła tak po prostu zniknąć człowieka? A może coś nie wyszło i Tonks ją jakimś cudem teleportował? Normalnie ta umiejętność była tu zablokowana, ale przecież…
– Mike, nie aportowałeś jej… przypadkiem? – spytała, ciężko przełykając ślinę. – Byłam tu… przez czkawkę… raz… w sensie, w Londynie – mówiła, następnie zwracając się do pozostałych: – Zaraz ją znajdziemy, na pewno to nic takiego, to tylko czar, on nie trwa jakoś… bardzo długo.
Myśl, Gwen, myśl! Weź głęboki oddech, a potem drugi i zastanów się, co może Ci tu pomóc. Przecież Michael nie mógł zniszczyć zaklęcia! A już na pewno nie mógł jej skrzywdzić! Niemniej, to pierwsze chyba właśnie się stało. Tonks, mimo wszystko, był aurorem, a nie specjalistą od transmutacji. Może i mógł transformować się z wilkołaka, ale to nie oznaczało, że słuchała go ta dziedzina magii i… Och, Merlinie, co mogła w takiej sytuacji zrobić?
Przgryzła wargi w końcu doznając oświecenia. Jeśli Domenica tu jest, to zaklęcie na pewno wskaże jej gdzie dokładnie. Przecież dopiero co go używała.
– Homenum Revelo.
Machnęła różdżką trochę bardziej nerwowo, niż zakładała na początku.

The member 'Gwendolyn Grey' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 55

Zmarszczył lekko brwi, gdy po jego różdżce przebiegł jakiś elektryczny impuls. To... nie, nie tak powinno wyglądać rzucanie zaklęcia Kameleona. Magiczna aura zadrżała jakoś... inaczej niż zwykle, a auror wytężył wzrok i ze zdumieniem otworzył szerzej oczy. O ile wciąż widział nastolatka, tak jak powinien, to kobieta... zniknęła.
-Proszę pani? Domenica...? - zawołał, rozglądając się wkoło i usiłując nie zdradzać zaniepokojenia. Mugole i tak byli już zaniepokojeni na widok magii, szczególnie... nie do końca udanej.
-Nie, ja... - zmarszczył lekko brwi, słysząc podejrzenia mugoli i hipotezy samej Gwen. Aportacja brzmiała groźnie, oby nie, Merlinie, nie wiedział. Już miał wznieść różdżkę do kolejnego czaru, gdy Gwen przytomnie rzuciła Homenum Revelio.
-I? Widzisz ją? Złap ją za rękę, zanim czar minie. - poprosił szybko pannę Grey, której zaklęcie rozświetliło sylwetkę Domeniki. Nie wiedział, dlaczego nieudany Kameleon uciszył biedną kobietę, ale nie mieli czasu się w to wgłębiać. Liczył, że efekt uboczny minie wraz z działaniem Kameleona, a jeśli nie - to poza Londynem skonsultują się z jakimś uzdrowicielem.
Spojrzał na pokrytego Kameleonem chłopaka i pozostałą dwójkę mugoli. Jakoś odechciało mu się rzucania czarów. Nie wątpił, że wraz z Gwen byliby w stanie szybko ich skamuflować, ale ich wzrok wyrażał powątpiewanie. A widzialny mugol jest lepszy od spanikowanego mugola. Sam coś o tym wiedział, jego ojciec do dziś nieufnie podchodził do niektórych czarów.
Zdjął płaszcz, uszyty zgodnie z czarodziejską modą.
-Załóż to na siebie. - poprosił jedną z kobiet. -A ty - zwrócił się do drugiej. -Schowaj żakiet, rzuca się w oczy. - z dwójką niewidzialnych ludzi będzie im łatwiej niż z całą czwórką. Zdołają stąd wyjść, znał w końcu drogę niemal na pamięć. Muszą tylko dotrzeć do lasu, gdzie czekał już zabezpieczony przez Zakonników szlak.
-Chodźmy. - zarządził. Wyszedł ostrożnie ze stróżówki. Gwen wraz z niewidzialną Domenicą zamykały pochód. Wszyscy ruszyli ulicami Londynu, a Tonks cały czas miał w pogotowiu różdżkę i serce w gardle. Ryzykować swoim bezpieczeństwem to jedno, a życiem innych - to drugie. Tym razem obyło się bez dalszych komplikacji i po nerwowym spacerze wydostali się z miasta.

/zt x 2