First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Mogłaby zwątpić w jego żarcik. Może nie wyglądał, jak gwiazda towarzystwa, nie mówił zbyt wiele i z pewnym dystansem przyjmował niedawną przygodę, ale w gruncie rzeczy nie wydawał się aż tak straszliwie markotny, nie budził jej niechęci. Może jednak po prostu nie był lordem i stąd z jeszcze większym zainteresowaniem na niego spoglądała. Zachowywał się inaczej. Spotykała wielu zwykłych czarodziejów spoza szlachetnych rodów, ale nie rozmawiała z nimi często. Brakowało okazji i sposobności. Chyba że los, jak dziś, postanowił połączyć ich dwie drogi. Och, jak tylko opowie Lucindzie, co jej się przytrafiło… Życie szlachcianki wcale nie musiało być tak nudne, jak jej się wydawało, gdy spoglądała na niektóre swoje drogi koleżanki.
– Ależ proszę – odpowiedziała uprzejmie. – Nie zdradzę tajemnicy pańskich wypocin. Tylko nasza trójka o nich wie. Ach, i jeszcze te figury, ale myślę, że zachowają te rymy dla siebie – dodała, nie wychodząc z tej retoryki dowcipu. Bard, choć tak ponury i milczący, zdołał wpędzić ja w szczery, dobry nastrój. To bardzo przyjemny początek przedświątecznej wizyty w Londynie.
Właściwie miał rację. Rzadko chcemy wracać do miejsca śmierci. Och, nie żeby cokolwiek o tym wiedziała, ale wydawało jej się, że gdyby tylko była duchem, to wolałaby stąd uciec. Tylko że duchy często były uwięzione w miejscach powiązanych z ich śmiercią. Gdy rym odczynił zły urok, duch pomknął daleko poza mury muzeum, zupełnie jakby dotąd zmuszony był do przebywania między kolorowymi, eleganckimi figurami.
– Wydaje mi się, że ta tajemnica nie zostanie nigdy rozwiązania – powiedziała z nutką pewnej nostalgii, jednocześnie spoglądała w miejsce, w którym po raz ostatni mogła ujrzeć muzykalną zjawę. – Dziękuję, również życzę miłego dnia – odpowiedziała dźwięcznie i znów lekko dygnęła, całkiem już odruchowo. Pewne nawyki damom wchodziły tak mocno, że nie odchodziły od nich nawet, gdy etykieta nie narzucała takiego zachowania. Bella jednak nie była arystokratką, z której należało brać przykład. Jej postać to raczej dowód na to, że to środowisko nie jest tak sztampowe i markotne, jak mogłoby się z daleka wydawać. Jednak w swoim środowisku Isa mogła budzić wiele wątpliwości.
Gdy zniknął, udała się do kolejnej sali, a nieodgadniony uśmiech wciąż błąkał się po jej ustach. Zapewne nigdy więcej już się nie zobaczą.

zt  

Jedna z licznych szarych sów przemierzała tej nocy Londyn. Nie wyróżniała się niczym od innych pocztowych ptaków. Przeciętnej wielkości i szybkości, niosła w dziobie starannie zapieczętowany list. Leciała wysoko, nie zniżając lotu i nie zważając na świszczący dookoła wiatr. Gdy pod nią zaczęły migotać światła latarni, zapikowała w dół. Przez chwilę krążyła nad ulicami miasta, aby ostatecznie otworzyć dziób i wypuścić z niego list, który po chwili tańczenia w powietrzu opadł na ziemię.
Jeśli przechodzisz tu jako pierwszy pomiędzy 30 września a 4 października, możesz dostrzec obok sklepu list. Jest zapieczętowany i zamknięty, wyraźnie w dobrym stanie. Jeśli go podniesiesz i przyjrzysz się tyłowi korespondencji, dostrzeżesz wypisane ładnym, ozdobnym pismem: Do Ciebie, przechodniu. Gdy otworzysz kopertę zalakowaną pieczęcią w kształcie gwiazdy, ujrzysz list, a w nim: