First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Mogłaby zwątpić w jego żarcik. Może nie wyglądał, jak gwiazda towarzystwa, nie mówił zbyt wiele i z pewnym dystansem przyjmował niedawną przygodę, ale w gruncie rzeczy nie wydawał się aż tak straszliwie markotny, nie budził jej niechęci. Może jednak po prostu nie był lordem i stąd z jeszcze większym zainteresowaniem na niego spoglądała. Zachowywał się inaczej. Spotykała wielu zwykłych czarodziejów spoza szlachetnych rodów, ale nie rozmawiała z nimi często. Brakowało okazji i sposobności. Chyba że los, jak dziś, postanowił połączyć ich dwie drogi. Och, jak tylko opowie Lucindzie, co jej się przytrafiło… Życie szlachcianki wcale nie musiało być tak nudne, jak jej się wydawało, gdy spoglądała na niektóre swoje drogi koleżanki.
– Ależ proszę – odpowiedziała uprzejmie. – Nie zdradzę tajemnicy pańskich wypocin. Tylko nasza trójka o nich wie. Ach, i jeszcze te figury, ale myślę, że zachowają te rymy dla siebie – dodała, nie wychodząc z tej retoryki dowcipu. Bard, choć tak ponury i milczący, zdołał wpędzić ja w szczery, dobry nastrój. To bardzo przyjemny początek przedświątecznej wizyty w Londynie.
Właściwie miał rację. Rzadko chcemy wracać do miejsca śmierci. Och, nie żeby cokolwiek o tym wiedziała, ale wydawało jej się, że gdyby tylko była duchem, to wolałaby stąd uciec. Tylko że duchy często były uwięzione w miejscach powiązanych z ich śmiercią. Gdy rym odczynił zły urok, duch pomknął daleko poza mury muzeum, zupełnie jakby dotąd zmuszony był do przebywania między kolorowymi, eleganckimi figurami.
– Wydaje mi się, że ta tajemnica nie zostanie nigdy rozwiązania – powiedziała z nutką pewnej nostalgii, jednocześnie spoglądała w miejsce, w którym po raz ostatni mogła ujrzeć muzykalną zjawę. – Dziękuję, również życzę miłego dnia – odpowiedziała dźwięcznie i znów lekko dygnęła, całkiem już odruchowo. Pewne nawyki damom wchodziły tak mocno, że nie odchodziły od nich nawet, gdy etykieta nie narzucała takiego zachowania. Bella jednak nie była arystokratką, z której należało brać przykład. Jej postać to raczej dowód na to, że to środowisko nie jest tak sztampowe i markotne, jak mogłoby się z daleka wydawać. Jednak w swoim środowisku Isa mogła budzić wiele wątpliwości.
Gdy zniknął, udała się do kolejnej sali, a nieodgadniony uśmiech wciąż błąkał się po jej ustach. Zapewne nigdy więcej już się nie zobaczą.

zt  

Jedna z licznych szarych sów przemierzała tej nocy Londyn. Nie wyróżniała się niczym od innych pocztowych ptaków. Przeciętnej wielkości i szybkości, niosła w dziobie starannie zapieczętowany list. Leciała wysoko, nie zniżając lotu i nie zważając na świszczący dookoła wiatr. Gdy pod nią zaczęły migotać światła latarni, zapikowała w dół. Przez chwilę krążyła nad ulicami miasta, aby ostatecznie otworzyć dziób i wypuścić z niego list, który po chwili tańczenia w powietrzu opadł na ziemię.
Jeśli przechodzisz tu jako pierwszy pomiędzy 30 września a 4 października, możesz dostrzec obok sklepu list. Jest zapieczętowany i zamknięty, wyraźnie w dobrym stanie. Jeśli go podniesiesz i przyjrzysz się tyłowi korespondencji, dostrzeżesz wypisane ładnym, ozdobnym pismem: Do Ciebie, przechodniu. Gdy otworzysz kopertę zalakowaną pieczęcią w kształcie gwiazdy, ujrzysz list, a w nim:

Boli.
Promieniuje irytująco w stronę skostniałych palców, ale zachłanniej sięga przedramienia, by finalnie liznąć łokcia jak smuga prądu czy nitka płomienia. Głupie powody, jeszcze głupsze pokusy; Tatiana Dolohov miała ich całe zestawy, całe sieci nieprzemyślanych zwrotów i nieprzemyślanych zagrywek – kolejny głupi kaprys uwypuklił własną głupotę, kiedy nawet ujęcie w palce nóżki wysokiego kieliszka sprawiło jej kłopot.
Nieduży opatrunek wokół nadgarstka, choć schowany za obszernym rękawem ciemnej sukni, nader intensywnie przypominał o wypadku – porażce – sprzed kilku dni; nafaszerowane eliksirami ciało na moment zapomniało o srogim przeziębieniu, teraz potraktowane dodatkową porcją alkoholu i pyłkiem zalegającym głęboko w śluzówce nosa.
Ból, odrętwienie, zima tańcząca w kościach i przypominająca o swoim istnieniu z każdym kolejnym świstem wiatru – niemal idealny moment na odwiedzenie kolejnego nijakiego przyjątka, z powodu równie bezsensownego i bezużytecznego. Powody były tylko powodami, ale przekonanie – niezachwiana pewność – że już niedługo wszystko miało się zmienić, wystarczyło, by i ona, ta która najczęściej wolała mieć wszystko w głębokim poważaniu, przejęła się własnym losem; losem, interesem, przesypywanymi z dłoni do dłoni galeonami i słodkiej sieci kontaktów, która wciąż kwitła; rozpościerała się dalej i dalej, głębiej, szerzej wśród londyńskich zawiłości, teraz idealnie czystych, pozbawionych smrodu szlamu.
Skupienie pomagało zażegnać drażniącą gdzieś w trzewiach nutę porażki; gorzki posmak przemykający między organami, goszczący na języku, podgryzający myśli – wydarzenia z Niebieskiego Lasu poza faktycznymi śladami na jej ciele i samopoczuciu odcisnęły jedno, główne piętno – poczucie przegranej było gorsze od fizycznych dolegliwości. Dużo gorsze.
Teraz zrzucone gdzieś na bok, lawirujące między kolejnymi figurami a wystawą – sama nie wiedziała tak naprawdę czego, któżby się tym przejmował – porozstawianą po ładnych kątach muzeum; zamiast woskowych manekinów muśniętych cieniem magii wolała skupiać wzrok na faktycznych sylwetkach; ludzkich, żywych, tych z myślami, planami i przede wszystkim – możliwościami.
A taki przynajmniej był początkowy zamiar, kiedy elegancka suknia musnęła wyłożony dywanem parkiet, pierwszy szampan zakołysał się w kieliszku wraz z nurtem bąbelków, a ona nie była ni odurzona, ni zirytowana, ni zwyczajnie wkurwiona; prostacka złość raz po raz przemykała między jednym a drugim kącikiem muśniętych ciemną barwą ust, kiedy przysiadając na jednej z ławeczek w bocznej alejce muzeum, odpalała końcem różdżki papierosa, mieląc w ustach nigdy niewybrzmiałe przekleństwo.

Pierwsze przychodzi znudzenie.
Jeśli chcesz zaistnieć, musisz zacząć się pojawiać; w miejscach, których nigdy przecież nie wybrałbyś sam. Musisz być tam, gdzie są wszyscy ci, którzy cokolwiek znaczą; ci, których zdanie wybija się ponad odgłosy innych, i które jest brane pod uwagę. Atticus doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, iż przeprowadzka do Londynu i rozpoczęcie nowego etapu w życiu nie będzie łatwą przeprawą, ale nigdy w życiu nie podejrzewał, że mógłby zanudzić się na śmierć. Był bardzo blisko; muzeum wypełnione figurami woskowymi, w które ktoś lekko tchnął okruchy magii, nie interesowało go w ogóle. W chaosie myśli rodziły się kolejne plany i przedsięwzięcia, które mógłby zrealizować w tym czasie; zamiast tego słuchał pogadanki starszej damy o jej ulubionej woskowej figurze, i dlaczego to akurat ta przedstawiająca kichającego nieustannie trolla. Przyklejony uśmiech nie schodził z ust, które nawykły do imitacji tych wszystkich uprzejmych, grzecznych uśmieszków, które widywał przez lata. Tutaj łatwo było zniknąć w tłumie, wtopić się w tło i przede wszystkim słuchać. Jeśli wykazałby się dzisiaj odpowiednio dużą ostrożnością, jak wiele ziaren oddzieliłby od plew? Ile przydatnych informacji dostrzegłby między łgarstwami i pochlebstwami, które tak hojnie wypełniały dzisiejszą salę? To, co początkowo wziął za możliwość ciekawej rozgrywki, szybko okazało się planem godnym pożałowania; rozmowa toczyła się głównie wokół wystawionych na pokaz rzeźbach autorstwa - sam już nie wiedział - czyjegoś wnuka, bratanka, syna? Koneksje umożliwiały wiele; nawet udostępnienie do widoku publiczego rzeczy, które w rzeczywistości wypadałoby postawić obok sterty gruzu.
Jako drugie pojawia się zniecierpliwienie.
To dobijające uczucie przypominające o porażce dzisiejszego wieczoru; o ledwie kilku wymienionych uśmiechach, o fałszywym pochlebstwie tu i tam i przede wszystkim udawaniu, że wystawa wcale nie uderzała w jego poczucie estetyki. Musiał zacisnąć zęby, i umiał to robić; lata obserwacji cudzych zachowań i przewidywań oczekiwanych reakcji czasami przynosiły wyjątkowe korzyści. Im dłużej krążył jednak pośród znamienitych gości, tym bardziej docierał do niego bezsens tego spotkania. Roześmiałby się w głos, gdyby mógł; zamiast tego sięgnął po kieliszek szampana i opróżnił go, siląc się na powolność gestu. I gdy był już gotów, by odejść - ostatecznie pokazał się, tyle powinno wystarczyć - dostrzegł kogoś, kto wyjątkowo wyraźiście odcinał się od mdłego tła innych czarodziejów.
W końcu, nareszcie - zaintrygowanie.
Wystarczyło pokonać niewielki dystans kilku kroków, by znaleźć się w zasięgu wzroku kobiety; woń palonego papierosa, dla niego wyjątkowo miła, zyskała na intensywności. Potrzebował chwili, by ją skojarzyć, i gdy pamięć podsunęła nazwisko, nagle wszystko stało się jasne.
Być może właśnie dlatego się uśmiechnął, bez charakterystycznej dla siebie rezerwy bądź obojętności.
- Proszę uważać, żeby żar nie spadł na dywan - zagadnął, zgarniając z tacy krążącego w pobliżu skrzata świeży kieliszek szampana; a właściwie dwa, bo podejrzewał, że dama wkrótce dopije własne bąbelki. - Wygląda na najdroższą rzecz z dzisiejszej wystawy, panno Dolohov.
Siedząca przed nim kobieta była zdecydowanie jedyną personą, na której warto było tego wieczoru zawiesić oko; jedyną, która nie kaleczyła poczucia estetyki Blythe'a i zasługiwała na pełną uwagę.
- Narzeczony nie pogniewa się, jeśli dotrzymam pani towarzystwa? Na czas tego kieliszka, oczywiście. - dowody dobrej, musującej intencji trzymał pewnie w silnych, szorstkich dłoniach; uprzejmość z pewnością była mocną stroną Atticusa, ale lepszą kartą okazywały się informacje. Wystarczyło słuchać i analizować, wyłapywać to, co warte uwagi i zapamiętać - bo nigdy nie wiadomo, kiedy takowa wiedza mogła okazać się godna użytku.
Na przykład teraz, gdy był stuprocentowo pewien, że Tatiana Dolohov przybyła do muzeum, by samotnie zanudzić się na śmierć.

Miała ich za sobą całe tuziny, może nawet dziesiątki – przyjątek takich jak to, parad, dywaników przypominających wybieg dla egzotycznych zwierząt; co najdziwniejsze, wcale jej to nie przeszkadzało. Wpierw nawet imponowało, balansowało gdzieś pomiędzy faktycznym entuzjazmem a nutą niepewności, kiedy jeszcze angielskie słowa drapały w gardło, a koślawy akcent utrudniał zrozumienie zasłyszanych zdań. Później było już łatwiej – lepiej, ciekawiej, zabawniej, kiedy wciąż skupiała na sobie wzrok, nauczyła się nawet chichotać i spuszczać głowę w dół kiedy nakazywała tego etykieta, uwieszona ojcowskiego ramienia i arcyzadowolona z otrzymanego zaproszenia, do obcego miejsca, obcych ludzi, obcych możliwości, które poza przepychem, ładnymi strojami i słodkimi muffinkami o smaku letnich malin, faktycznie otwierały wiele drzwi.
Nawet tych szlacheckich, które początkowo naprawdę wywoływały drwiące uśmiechy, rozchichotane spojrzenia zawieszone na dziwnych, wielowiekowych strojach; później zaczęła dostrzegać podobieństwa z minioną kulturą własnej ziemi, a wtedy nawet arystokratyczne mimozy przestały być nużące; zamiast tego zaczęły przypominać nieco nierozgarnięte koleżanki, którym dawała się prowadzić za rączkę, przyjmując rady i polecenia, pod tytułem jak być wspaniałą damą na londyńskich salonach.
Niemal tak doskonałą jak tegoż wieczora, jeśli nie liczyć odrobinę rozeźlonej miny, pospiesznie odpalanego papierosa i wciąż szumiącej w głowie niepewności; nafaszerowane eliksirami ciało nie zdążyło jeszcze zbuntować się kolejną falą przeziębienia, a obstrojony eleganckim wykończeniem rękaw sukni sprawnie chował obolałą rękę.
Jak długo jeszcze musiała tutaj być? Jak długo się rozglądać, kiwać głową i uśmiechać, kiedy w środku pokazywała im wszystkim środkowy palec? Być może wisząca nad nimi zima, prawda, która raz na zawsze zakrzywiła obraz pomieszkiwania w Wielkiej Brytanii sprawnie psuła nastrój.
Ale miejsca takie jak to należało traktować jako pracę. Pracę, cyrk, arenę walki o to, co istotne – informację, zasięgi, wpływy i możliwości. Skoro ojciec miał niedługo zniknąć, musiała nauczyć się odrobiny samowystarczalności.
– Ależ to byłaby strata, taki kunszt kultury – rzucone pospiesznie w odpowiedzi na usłyszane słowa, brykające gdzieś pomiędzy cichym skwierczeniem spalanej bibułki i chaosem własnych, natrętnych myśli; Tatiana podniosła wzrok dopiero po chwili, zmieniając momentalnie grymas na neutralny uśmiech, taki, który Anglicy faktycznie lubili; nie zbyt ostry, nie mroźny jak zima w jej kraju i nie ciepły jak nigdy niedoświadczane lato; przypominał lekko chłodny wiatr wiosennych popołudni, kłócąc się z charakterystyczną wonią tytoniu, charakterystycznymi rysami twarzy i charakterystycznym akcentem, mocno wybijającym się spośród gwaru angielskiego blekotu.
– Och, tytoń? Cóż, mam swoje zasoby – na moment zerknęła na papierosa, ale nawet takie cudo nie zasługiwało na uwagę; nie kiedy prędkie spojrzenie, zawiesiło się na mankietach marynarki, później na migotliwych spinkach przy nich, ostatecznie złotawym łańcuszku zegarka – minęła kolejna chwila, nim Dolohov podniosła wzrok na właściciela ów kunsztownych, stylowych materialności.
– Mój miły przebywa za granicami tegoż pięknego kraju. Musiałby więc fatygować się bardzo daleko, by przybyć na wyspy z odsieczą – kącik ust uniósł się ku górze w uśmieszku, nim nie dopiła zawartości swojego kieliszka, później odkładając szkło na bok – Ma pan więc niebywałe szczęście, panie Blythe.
Panie Blythe z pięknymi świecidełkami i nieodgadnionymi słowami wymienianymi niegdyś z panem ojcem; ileż ciekawości przyniósł pan tego wieczora?

Zabawne, że ze wszystkich możliwych miejsc w tłocznej stolicy spotkali się właśnie tutaj; na przyjęciu, które być może uznali za interesujące, by rozczarować się okrutnie po niespełna godzinie. Zawsze żałował straconego czasu; cennych minut, które mógłby przeznaczyć na kolejne projekty, których celem było jedynie oskubanie szlachetnych dam z oszczędności. Od dawna wiedział, że złoto otwierało więcej drzwi niż suche groźby i udawana nonszalancja - Anglicy nie słynęli wszak z wylewności, ale błysk monety od setek lat okazywał się najlepszym przyjacielem. Dzisiaj jednak nawet najkosztowniejsza sztuka biżuterii czy najbardziej okazały diament wydawały się ponurą nagrodą pocieszenia wobec przykrego obowiązku uczestnictwa w wystawie, która ze sztuką miała tyle wspólnego, co szyszymora z tancerką burleski.
Ciężar obowiązków dał o sobie znać po raz kolejny, i nie zamierzał oszczędzać nikogo; pośród znaczących półuśmieszków i słów słodkich niczym lukier, Atticus dostrzegał znużenie w oczach rozmówców. Wyglądało na to, że nikt tak naprawdę nie chciał tutaj być; gdy jednak w grę wchodziło chociażby minimalne podbicie reputacji, usłyszenie chociaż jednego skrawka wartej uwagi plotki, trudy mogły okazać się warte dalszej gry. Szybko doszedł do wniosku, że podobne szczęście omijało go szerokim łukiem dzisiejszego wieczora; przynajmniej do momentu, w którym nie ujrzał Tatiany Dolohov.
Pamięć podpowiadała więcej, niż byłby zdolny wyrazić prostymi słowami; rodzinne interesy zakorzeniły się głęboko w kraju carów i wódki, wiążąc ściśle losy z rodziną Dolohov. Większość obowiązków - tych związanych z zarządzaniem majątkiem i ukierunkowywaniem biznesu - jeszcze nie tak dawno spoczywały na barkach zmęczonego codziennością ojca; gdy światło życia opuściło jego oczy, a usta wydały ostatnie tchnienie, wszystko spadło na Atticusa.
Tatiana nie musiała, chociaż mogła wiedzieć - o cichych rozmowach prowadzonych ledwie kilka dni po pogrzebie Victora i Danieli, o zawoalowanych subtelnie groźbach i wyczerpującej się cierpliwości Blythe'a. Los w końcu uśmiechnął się gorzko, zsyłając mu dzisiejsze towarzystwo; być może urokliwa Rosjanka wkrótce miała pożałować, że narzeczony faktycznie przebywał gdzie indziej.
- To cudowne, że potrafi panna dostrzec prawdziwy kunszt, szczególnie w tym miejscu - ironiczne, lecz miękkie słowa padły w odpowiedzi na wcześniejsze, również przesycone ironią stwierdzenie. W rzeczywistości dywan nie różnił się niczym od setek innych i nie przejawiał żadnej wartości, ale gdyby miał wybierać stąd cokolwiek, to chyba stare okrycie podłogi stanowiłoby najlepszy wybór.
Lekkie uniesienie brwi zdradziło chwilowe zafascynowanie; uśmiech Atticusa otarł się o niemalże szczery i bardzo miły, ale nie sięgnął jego przepełnionych powagą oczu. Powoli skłonił głowę jakby w geście uznania, wykazując się niemalże świętą cierpliwością; zaprosi do dalszej rozmowy czy odeśle z niczym?
- W to nie wątpię - nie dał po sobie poznać, że zauważył wzrok kobiety prześlizgujący się po jego sylwetce - a raczej dobitnie skupiony na dzisiejszych, starannie dobranych dodatkach. - Wygląda na to, że warto być twoim przyjacielem, panno Dolohov.
Miałkie zainteresowanie przyniosło oczekiwany efekt; Atticus poczekał jeszcze moment, aż kobieta dopiła szampana, by wręczyć jej kolejny kieliszek, wypełniony po brzegi musującym szczęściem. Pierwszą odpowiedzią był krótki śmiech, który wprawił szerokie barki w drżenie rozbawienia; ze swobodą zajął miejsce obok Tatiany, nie odrywając spojrzenia od pięknej twarzy rozmówczyni.
- Cudza strata, mój zysk - zgodził się bez wahania, lekko unosząc własny kieliszek jakby w ramach toastu. - Za nieoczekiwane spotkania?
Atmosfera ocierała się o szczerą i niemal przyjacielską; przypadkowy obserwator mógłby podziwiać ponowne spotkanie przyjaciół z łezką wzruszenia zbierającą się w kąciku prawego oka; rzeczywistość okazywała się bardziej zwodnicza. Nie wątpił, że sama Dolohov musiała mieć jakieś ukryte intencje, chociaż nie potrafił ich jeszcze sprecyzować. Wyróżniała się na tle kobiet, do których przywykł; drżących, zawstydzonych i fałszywie skromnych, angielskich mimoz. Był więc gotów podjąć grę - może nie tyle dla efektów, co własnej satysfakcji.