Serpentine Lake

Dobrym znakiem było to, że małżeństwo nie zmieniło podejścia Cressidy do rodziny, choć należało też zauważyć, że miała ogromne szczęście, iż trafiła na wyrozumiałego męża, który nie zamierzał jej kontaktów z krewnymi w jakikolwiek sposób ograniczać. Jednak Alphard podejrzewał, że tolerancja ta tyczy się przede wszystkim najbliższej rodziny, zaś dalszych krewnych – niewygodnych z punktu widzenia Fawleyów – zwyczajnie nie obejmowała. I wcale nie zdziwiłoby go to, gdyby to właśnie do jego osoby spośród wszystkich Blacków miano najwięcej zastrzeżeń, skoro nigdy nie był do końca personą szablonową.
– Może więc powinniśmy dobrze się rozejrzeć, czy aby nikt z wyższych sfer nie czai się w pobliskich krzakach, aby obrzucać nas zgorszonym spojrzeniem – zaproponował z łobuzerskim uśmieszkiem, nie biorąc sobie do serca tego, że w ten sposób jawnie kpi sobie z pewnych zasad, według których żyje ta najwyższa klasa czarodziei. Oczywiście, rozumiał ogromne znaczenie tradycji dla ich świata, jednak nie w każdym przypadku należy się do nich sztywno stosować. Niby jakie zgorszenie może budzić to, że kuzynostwo ucięło sobie przyjemną pogawędkę? Choć jego droga kuzynka zmieniła nazwisko, dla niego nie miało to większego znaczenia, bo wciąż pozostawała sobą, choć już zdecydowanie dojrzalszą wersją siebie. Została już żoną, została matką, a to chyba wciąż nie wywierało na nim odpowiednio mocnego wrażenia, jakby jeszcze w to nie dowierzał. – I dla mnie nie ma to tak wielkiego znaczenia – oznajmił spokojnie. – Zawsze będę w tobie widział dziewczynkę biegnącą w kierunku ptasich treli.
Właśnie ten obraz wywarł w nim dzieciństwie największe wrażenie, więc nie potrafiłby wyrzucić go ze swojej głowy. Miał wiele podobnych wspomnień z wizyt w rodowej siedzibie Flintów.
– Już widzę te wszystkie lady, które zechcą podzielić się z tobą cennymi poradami na temat odpowiedniego wychowywania potomstwa. Ale może i te młodsze zechcą zamienić słowo ze świeżo upieczoną matką, aby przygotować się do tej roli.
Może niepotrzebnie ją straszył podobną wizją, jednak nie mógł się powstrzymać, a rozbawiony uśmiech cisnął mu się na usta. Zaraz nawiedził go kolejny scenariusz do zrealizowania na sabacie, który niezmiernie go ucieszył, więc natychmiast się nim podzielił.
– A Lupusowi na pewno przykażę zatańczyć z tobą w moim imieniu – obiecał jej z chytrym błyskiem w oku, nawet nie wstydząc się tego, że to młodszego brata obarcza podobną odpowiedzialnością. Zresztą, wierzył, że tanie z kuzynką na pewno będzie dla niego powodem samej przyjemności, choć nie miał nawet pewności, czy ten zjawi się na sabacie albo czy zechce odstąpić na krok swą zacną narzeczoną.
Przytaknął na jej opinię odnośnie talentów, z którą zresztą się zgadzał. Każdy podziwia dzieła sztuki za ich wyjątkowość, więc oczywistym jest, że straciłyby swój urok, gdyby każdy potrafił wykonać je własnymi rękoma. Ludzka różnorodność budziła w nim zachwyt, nawet jeśli była jednocześnie źródłem dla wszystkich konfliktów. Łatwiej ludziom wskazywać na różnice występujące między nimi, niż szukać punktów wspólnych. To różnice stają się zarzewiem konfliktów. Nierówności społeczne i ekonomiczne nieraz zaprzątały jego myśli, bo przecież wśród czarodziejskiej społeczności właśnie o nie się rozchodziło w głównej mierze. Z drugiej strony zawsze wierzył w to, że przypisywanie każdemu jego pozycji jest kluczem dla odpowiedniej organizacji życia społecznego.
– Zazwyczaj ciężko jest ludziom uwolnić się od mojej osoby, więc raczej nie powinnaś liczyć na to, że szybko się mnie pozbędziesz – rzucił w żartach, chcąc uczynić ich ostatnią wymianę zdań jak najbardziej wesołą. A może chciał jeszcze przez tę krótką chwilę rozkoszować się możliwością powiedzenia czegoś w pełni swobodnie, trudno mu było oszacować. Ociężale podniósł się ławki, następnie zgarnął z oparcia swoją marynarkę, co prawda nieco pogiętą, ale po cóż miałby przejmować się tym szczegółem, jakże nieistotnym. – Zatem do rychłego zobaczenia, Cressido – pożegnał ją tymi słowami wraz z lekkim ukłonem. Spokojnym krokiem skierował się dalej parkową ścieżką, rozkoszując się promieniami słońca muskającymi jego twarz.

z tematu

Ślub sporo zmienił w życiu Cressidy; nosiła teraz inne nazwisko i musiała opuścić Charnwood, by zamieszkać w posiadłości Fawleyów w Krainie Jezior, musiała szybko nauczyć się, jak być żoną – choć w chwili ślubu miała niecałe dziewiętnaście lat. Nadal jednak utrzymywała bardzo bliskie relacje z rodzicami, rodzeństwem i innymi Flintami oraz krewnymi Flintów, była osóbką bardzo rodzinną i nie zamierzała odcinać się od ludzi, którzy byli dla niej ważni przez całe jej życie. To, że przyjęła nazwisko męża i opuściła rodzinne gniazdo po ślubie było naturalną koleją rzeczy czekającą każdą pannę, ale nie był to powód, by odrzucać to, kim była wcześniej. Fawleyowie byli zresztą bardzo specyficznym rodem, który nade wszystko miłował sztukę i nie angażował się w polityczne spory, więc i od Cressidy nikt nie wymagał dobrego zorientowania, jasnego stanowiska ani odcięcia się od panieńskiego rodu. Kobietom pod wieloma względami było trudniej, ale też pod innymi łatwiej, bo nie ciążyła nad nimi taka presja jak nad męskimi członkami rodu. Miały po prostu dobrze wyglądać u boku mężów, rodzić dzieci i ewentualnie spełniać się twórczo. Niczego więcej od nich nie wymagano.
- Miejmy nadzieję, że nie. A nawet jeśli... Nie żałuję tego spotkania. – Uśmiechnęła się lekko do Alpharda; mimo wszystko jego mniej skostniałe podejście do życia działało na jego korzyść, przynajmniej w oczach Cressidy. Ona sama, mimo swojej obecnej roli żony i matki, w głębi duszy wciąż pozostawała wrażliwą nastolatką, choć musiała się przystosować do okoliczności i do obowiązków, które na niej spoczęły. Miała własną rodzinę, a to oznaczało odpowiedzialność, nawet jeśli nie tak dużą jak ta która spoczęła na barkach jej męża. W środku jednak wciąż czaiła się tamta mała, ruda dziewczynka, która biegała boso po trawie i wysłuchiwała ptasich opowieści.
- To dobrze – przytaknęła. – A ja zawsze będę przypominać sobie ciebie wspinającego się na drzewa wbrew zakazom matki – dodała z uśmiechem; Alphard jako dziecko miał odwagę do buntowania się, która mimo jej raczej spokojnego i niebuntowniczego charakteru w tamtym czasie intrygowała jej dziecięcą naturę, więc jego towarzystwo ciekawiło ją bardziej niż sztywnego i poważnego Lupusa, mimo że to on był jej bliższy wiekiem. – Może jestem sentymentalna, ale wspomnienia to coś, co warto pielęgnować. – Przynajmniej te dobre. Ale dzieciństwo Cressidy nie zostało naznaczone żadnym naprawdę złym doświadczeniem, dorastała szczęśliwie i spokojnie.
- Kto wie? Całkiem możliwe. Trochę brakowało mi towarzystwa w ostatnich tygodniach – przyznała. Właściwie to czekała na sabat, chciała nadrobić towarzyskie zaległości i spędzić przyjemny czas z mężem, bo jakby na to nie patrzeć, na każdym sabacie w jakim uczestniczyła tańczyła z nim; nawet wtedy, kiedy jeszcze nie byli małżeństwem ani nawet narzeczeństwem, a William z jakiegoś powodu do niej lgnął. – Lupus pewnie będzie zajęty własną narzeczoną – rzekła, ciekawa, czy gdzieś go tam zobaczy z kobietą wybraną mu przez ród.
Z drugiej strony trochę się przed sabatem stresowała, zastanawiając się, jak będzie wyglądał w świetle nieprzyjemnych wydarzeń ostatnich miesięcy, i jak wpłyną one na atmosferę panującą na salonach. Ale teraz nie chciała o tym myśleć, nie lubiła myśleć o niczym nieprzyjemnym.
- Do zobaczenia, Alphardzie – powiedziała, kiedy się żegnali. Odprowadziła go jeszcze wzrokiem, kiedy oddalił się ścieżką, a po chwili sama też wstała z ławeczki i znalazłszy odpowiednio ustronne miejsce, teleportowała się.

| zt.

7 lipca

Uwielbiała to miejsce. Było w nim coś niesamowicie uspokajającego, choć historia, którą z nim wiązano, nie była ni trochę pozytywna. Zaszczuta czarownica, łaknący krwi tłum, rozpaczliwa próba ucieczki i ostatni, tragiczny w skutkach atak choroby, która zabrała już tyle dziewcząt z magicznych rodów... Nie, nie była pozytywna.
Druella poprawiła troskliwie fascynator, który ukrywał połowę jej twarzy za delikatną niczym mgiełka siateczką i ruszyła spokojnym krokiem w stronę drzew, schylających korony ku lazurowej wodzie jeziora. Umówiła się z Melisande wczesnym południem, gdy w okolicy nie było jeszcze tak tłoczno, a słońce nie było tak ostre. Upały dawały im się ostatnio we znaki, co w zwykle zachmurzonej, deszczowej Anglii nie było czymś normalnym, ale z drugiej strony wszystko w tych czasach ulegało drastycznej zmianie. Nawet pogoda.
Zerknęła przelotnie na pierścionek, a on błysnął do niej przekornie ciemnoniebieskim szafirem, kamieniem symbolizującym ród Blacków. Na jej drugiej dłoni wciąż, niezmiennie, połyskiwał rubin Rosierów i to do niego żywiła prawdziwe uczucia. Pierścionek zaręczynowy od Cygnusa był jedynie ciężarem, którego wcale nie chciała. Oprawiony w srebro, otoczony wianuszkiem drobnych diamentów, łypał na nią niemal z kpiną, jakby świetnie wiedział co myśli. Od chwili, w której pojawił się na jej palcu, wszystko uległo zmianie. Nawet pojawiając się w Świętym Mungu, w którym wciąż od czasu do czasu warzyła eliksiry, czuła się jak gość, a nie jak stały bywalec - wszystko przez Lupusa, który od zaręczyn zachowywał się nieracjonalnie, irytująco i niemal jak dziecko. Przywykła już do ich słownych utarczek, do rywalizacji, która trwała cały staż, ale na Merlina! Ostatnio był nie do zniesienia.
Zła na siebie, zła na Cygnusa, zła na cały świat, brunetka sięgnęła do kieszeni sukni i wyciągnęła z niej koronkowe rękawiczki, naciągając je na dłonie nerwowym ruchem. Jeszcze tego jej brakowało. Nawet biżuteria drwi z jej nieszczęścia.
Odetchnęła, wydymając lekko usta, pozwalając frustracji opuścić jej ciało wraz z kolejnym głębokim oddechem. Nie zamierzała się dziś niepotrzebnie denerwować.
Jej krok był lekki, pełen gracji; sukienka szeleściła cicho, miękki, zwiewny materiał przyjemnie łaskotał w ukryte pod pończochami łydki. Dotarła do upatrzonego miejsca i usiadła na trawie, nie bacząc na sukienkę i na fakt, że wyprostowanie nóg groziło wsunięciem trzewików do czystej jak łza wody. Kojący cień rzucany przez wierzbę płaczącą był odpowiedzią na jej prośby, bo słońce robiło się coraz mniej przyjemne.
W oczekiwaniu na ukochaną kuzynkę sięgnęła po książkę, którą do tej pory cały czas dzierżyła pod pachą. Opasłe tomisko, zabrane z rodowej biblioteki, skrywało w sobie sekrety leczniczych eliksirów i morderczych trucizn, a nic nie uspokajało jej tak, jak dobra lektura.

Nigdy nie zastanawiała się długo. Melisande potrafiła podejmować decyzje szybko i sprawnie na podstawie posiadanych informacji. Kalkulowała zyski i straty i gdy bilans wychodził pozytywy znała swoją odpowiedź. Nigdy nie odmawiała też rodzinie, bowiem nic nie było ważniejsze od niej. Dlatego gdy wypłynęła propozycja spotkania od Druelli i tym razem się nie zawahała. Ostatnie dni właściwie w całości spędzała w rodowym rezerwacie badając nowe próbki pozyskane od Wypiarki. Opatrywała rany, gdy wymagała tego sytuacja i pisała długie raporty nadzorując rozwój i zachowania smoków znajdujących się pod ich dachem smoków. Wystawiała notatki dla opiekunów sugerujące zmianę w podejściu do wychowania młodszych podopiecznych, czy też zalecała by pozostawać przy obranym kierunku. Nie przyjmowała odmowy i nie pracowała całkowicie sama. W badaniach nadal zasięgała rady u starego smokologa, który pracował u nich od lat. Posiadał wiedzę o wiele szerszą niż ona, ceniła jego i jego umiejętności i nie bała się pytać.
Nie chciała wychodzić, ale to i on poradził jej kiedyś by czasem dawała umysłowi odpocząć. Świeże powietrze potrafi nie raz zdziałać cuda, lady Rosier - powtarzał gdy napotykali na problem, który zdawał się ich całkowicie blokować. Nie kłóciła się z nim, pozwalała sobie na chwilę wytchnienia, kilka momentów spacerowania bez zaprzątania sobie głowy koniunkcjami i figuratywnością, tylko spacer - nic więcej. Może jeszcze trochę rozmowy - zwłaszcza, gdy nie zamierzała być sama.
Dotarła na serpentine lake bez większych problemów - jeśli tak można było nazwać niedziałającą teleportację i kominki, którym trudno było zawierzyć. Już z daleka dostrzegła kuzynkę, trudno było jej nie zauważyć. Cała postawa znaczyła się jednym, przynależnością do Rosierów - nie dało jej się pomylić z kimkolwiek innym. Ruszyła w jej stronę spokojnie w końcu, bez pośpiechu, miały wszak mieć dla siebie tyle czasu dziś ile tylko zapragnęły. Nie było więc potrzeby by się śpieszyć. Zresztą, jak mawiała matka, pośpiech nie przystoi damom.
Pokręciła głową rozdrażniona tym wspomnieniem, próbując strząsnąć je z ramion. Nie chciała by wspomnienie matki osiadło cieniem na ich dzisiejszym spotkaniu. Miała nadzieję na miłe popołudnie, nic więcej.
- Trucizny? - zapytała zrównując się z kuzynką i odczytując tytuł z opasłego tomiska które czytała. Uniosła lekko brew, a na usta wstąpił leniwy uśmiech. - Czyżbyś miała ku nim konkretne plany? - spytała rozglądając się wokół jeziora. Uniosła lekko głowę zerkając w górę, na niebo. Nic nie zwiastowało dzisiaj deszczu, jednak pogoda w Londynie lubiła robić ludziom niespodzianki.

19 maja

Opustoszałe były ulice Londynu, niemal nie dało się dostrzec żywego ducha, a częściej spotkać można było dzikiego kota niż człowieka. Pozbycie się wszystkich mugoli okropnie wyludniło miasto. Zostało może dziesięć procent wszystkich tych, którzy dbali o ulice miasta. Czardzieje zaś to istoty wygodne - mniej niż spacerem poruszali się na miotłach, gdy nie była dostępna teleportacja. Skoro mieli tak prosty środek transportu do wyboru, po co poruszać się po chodnikach? Przez to właśnie miasto wydawało się wyludniałe.
Może była naiwna, sądząc, że wystarczy tylko czarna peleryna. Zapewne była - większość policjantów patrolujących teraz ulice Londynu byli jej starymi znajomymi z branży, zapewne łatwo by ją poznali. Chociaż też niekoniecznie, bo podczas lotu zawsze nosiła gogle. Nie miały one żadnego magicznego zastosowania, po prostu ochraniały oczy przed wiatrem, deszczem czy wpadającymi weń komarami, muchami albo innymi małymi stworzeniami latającymi i uwierzcie lub nie, ale to była bezpośrednia przyczyna śmierci wielu czarownic spadających ze swoich mioteł. Czasami ma się zbyt mało czasu nawet by rzucić Lento, a mordercze owady tylko czekają, aby zdetronizować większe, ale za to mniej przystosowane do zmiennych warunków ssaki dwunożne, ponoć obdarzone inteligencją. Jednak po bezsensownych wojnach prowadzonych w imię pustych idei już sama nie wierzyła w tę inteligencję.
Wylądowała najpierw w miejscu wyglądającym na spokojne, by później ruszyć w dalszą drogę. Miała przecież jeszcze ogon. Dwie czarownice na jednej miotełce. - Dajecie radę? - Spytała. No jasne, łatwiej było jej mówić, bo była pojedynczo, ale stwierdziła, że najlepiej będzie jeśli własnie z tego powodu będzie leciała pierwsza - przodowała i sprawdzała wszystkie niebezpieczeństwa napotkane po drodze. Londyn nie był bezpieczny dla żadnej z nich. Z resztą dało się to zobaczyć choćby po listach gończych dosłownie rozwieszonych absolutnie wszędzie, by przypadkiem żaden mieszkaniec Londynu ani na chwilę nie zapomniał, na kogo zwracać szczególną uwagę. Poirytowana kobieta, widząc na jednym ze słupów wizerunek siebie samej, zerwała papier i ścisnęła go w dłoniach, prychając jeszcze tylko. Co za irytujący spektakl.

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'Londyn' :

Choć w jej życiu w ostatnim czasie zaszło wiele zmian to jednak ich społeczeństwo nadal było zagrożone. Wojna nie miała zamiaru robić sobie przerwy tylko po to by dać jej chwilę na złapanie oddechu i odnalezienie się w nowej rzeczywistości. Wbrew pozorom wcale na taką przerwę nie liczyła. Fakt, że nie była już szlachcianką nie był dla niej aż tak wielkim ciężarem do udźwignięcia. Psychicznie była na to gotowa, ale fizycznie już nie tak bardzo. Przemawiał za tym chociażby fakt, że musiała męczyć Marcy swoją obecnością. Tak czy inaczej nie było czasu na rozpacz po utraconej przeszłości. Londyn nadal był okupowany, mugole porzucili swoje domy i cały dorobek życia, a mury londyńskich kamienic zdobiły teraz podobizny jej i bliskich jej osób. Wystosowanie listów gończych było ruchem, którego można było się po obecnej władzy spodziewać. Wojna dopiero pokazała jak łatwo jest ludzi kupić i ile tak naprawdę warte jest czyjeś zaufanie. Nie dziwiła jej nawet forma zapłaty. Jeżeli nie z czystej lojalności to z chęci zarobku. Na pewno nie był to łatwy zarobek. Skoro sługusy Ministerstwa nadal nie mogli ich zlokalizować i musieli sięgać po pomoc społeczeństwa to nie tylko nie radzili sobie z Zakonem tak jakby tego chcieli, ale przede wszystkim bali się tego co jeszcze członkowie organizacji mogą w świecie czarodziei zmienić i na co wpłynąć.
Samo przebywanie w Londynie było sporym ryzykiem, ale Lucinda  doskonale zdawała sobie sprawę z tego ile może ją to kosztować. Przylatując tutaj miały plan, który należało wykonać. Ktoś mógłby powiedzieć, że to czyste szaleństwo i bezsensowne narażanie się. Mogłyby sobie to odpuścić w końcu niewiele mogły tym zmienić. Nie chodziło jednak o rezultat, a o własną satysfakcję. – Aż żałuje, że to już koniec – odparła uśmiechając się przy tym szeroko. Nigdy jakoś nie ciągnęło jej do nauki latania na miotle. Teraz trochę tego żałowała. Poruszanie się po Londynie stało się niezwykle kłopotliwe. Wejście do Błędnego Rycerza? Zbyt ryzykowne. Teleportacja? Niemożliwa. Mogła tylko liczyć na wsparcie dobrych duszyczek.
Kiedy tylko udało im się wylądować do uszu blondynki dotarły niepokojące dźwięki. – Czy to… - blondynka nie zdążyła skończyć myśli, bo z przeciwległej ulicy wylał się tłum przerażonych ludzi. Krzyki  przerwane dźwiękami rzucanych zaklęć nie pozostawiały im wyboru. Nie mogły teraz uciec. Czarodzieje nie mieli zamiaru ustąpić im drogi ani zwolnić. Odejście w innym kierunku także nie wchodziło w grę. Policjanci bardzo szybko by to dostrzegli, a Merlin jeden wie, że to była ostatnia z rzeczy, których teraz potrzebowali. Rozdzielona od swoich towarzyszek zaczęła się intensywnie rozglądać. Była jednak dość niska więc wypatrzenie znajomych twarzy w tym tłumie graniczyło z cudem. Tym bardziej, że ciągle ktoś po niej deptał.


1. spostrzegawczość (II poziom)
2. k10

The member 'Lucinda Hensley' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 10

--------------------------------

#2 'k10' : 2

Nie mogła uwierzyć wciąż w to wszystko, co się wydarzło. W horror na ulicach Londynu, jaki miał miejsce na przełomie miesięcy, krwawe czystki, chaos, jętrzącą się zewsząd nienawiść. Sądziła, że po pożarze Ministerstwa Magii długo nie doświadczą podobnej tragedii, a jednak. Ta była znacznie bardziej bezlitosna, bezczelna — nie kryli się z tym już nawet, ostentacyjnie i arogancko mordując niewinnych ludzi na ulicy. Nie mogła się z tym pogodzić, zapewne nigdy się to nie zmieni i nigdy nie pojmie, kim trzeba było być, by dopuścić do takich zbrodni. Wciąż nie oswoiła się ze swoją podobizną na ruchomych fotografiach listów gończych wypuszczonych przez rząd. Spoglądała na nie niechętnie, budziły w niej jednak coraz więcej zdecydowania i woli do działania. Do popełniania czynów nagłych, czasem nieprzemyślanych, instynktownych — zupełnie jak kiedyś.
Podróż do centrum Londynu wiązała się z olbrzymim ryzykiem, ale zdawała się tym nie przejmować. A jednak się obawiała. Pomimo determinacji i zacięcia, niepokój tlił się w niej, jak niedopalony papieros, który w każdej chwili, trafiając na podatny materiał, mógł rozniecić pożar. Miały być ostrożne, pomimo brawury, jaka przejawiała się w ich działaniach; skrupulatne, uważne i świadome. Jeśli misja się powiedzie — będą świętować. A miała się powieść.
— Jesteśmy na miejscu, madame — rzuciła lekko, kłaniając się nisko i teatralnie, kiedy stopy ich dwóch sięgnęły już ziemi. Spojrzała na Lucindę z przekornym uśmiechem, chwytając miotłę w lewą dłoń. Okolice Hyde Parku wyglądały niespokojnie jednak, niemalże od razu mogły usłyszeć głosy. Przerażone? Spanikowane? Wrogie? Nie była pewna, skąd dochodziło ich źródło, ale była przekonana, że się zbliża.
— Tak — odpowiedziała blondynce, marszcząc brwi, kierując wzrok tam, gdzie ona. — Psia mać — szepnęła jeszcze do siebie, kiedy krwawy potok rozdygotanych, plączących się niezgrabnie sylwetek ruszył w ich stronę. Momentalnie wyciągnęła różdżkę, zaciągnęła na głowę kaptur długiej, czarnej peleryny, miotłę ścisnęła mocniej, by jej nie zgubić. — Big Ben — przypomniała, spoglądając na Marcellę jeszcze. Gdyby coś poszło nie tak, musiały się spotkać, musiały upewnić się, że są całe i zdrowe. Wycofała się, skierowała w bok. Zamaskowani czarodzieje przemknęli tuż obok nich. Goniąc, czy uciekając? W cieniu skryła twarz, zrobiła kilka kroków za siebie, jak najdalej od ludzi. Nie wiedziała kiedy, ani jak, nagle i niespodziewanie wokół zapanował znów chaos. Tak jak wtedy, na ulicach Londynu, jak tej felernej nocy, kiedy krew płynęła pomiędzy kocimi łbami. Chciała zapanować nad tym, szukała wzrokiem koleżanek, ale zniknęły jej z oczu. Szła, a może biegła przez chwilę, z tłumem, uciekając od niego, kierując się gdzieś w bok. Nad głową posypały się zaklęcia, świsnęło jej jedno tuż koło ucha. Żołądek zacisnął się mocno, mięśnie napięły. Zamieszki znów spowiły ulice Londynu. Musiała się oddalić, by jej nie stratowali, by sama nie zrobiła tego komuś, depcząc po nogach, rękach. Nigdzie nie widziała Marcelli, Lucindy, ale nie mogły całkiem zniknąć.


1. Spostrzegawczość
2. K10

The member 'Hannah Wright' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 80

--------------------------------

#2 'k10' : 8

Na chwilę przerzuciła swoją miotłę na rzemieniu na plecy, by nie przeszkadzała jej, gdy będą czynić honory tej jakże ważnej, niesamowicie spontanicznej sprawy. Miała wrażenie, że ostatnimi czasy jej mottem mogło stać się na przypale albo wcale. Ale nie miała zamiaru stać z założonymi rękami i patrzeć jak wszystko wokół się wali. To nie było w jej stylu. Jeśli miałaby choć trochę utrzeć nosa tym wszystkim, którzy doprowadzili świat do iście dystopicznego stanu, miała zamiar stanąć w szeregu, by to zakończyć. Ale tutaj nie chodziło o zakończenie, chodziło bardziej o rodzaj satysfakcji, odegrania się, utarcia nosa. Nie zmienią wiele, choć kto wie. Może więcej niż się spodziewały.
Jej dłoń drgnęła. Przez chwilę zastanawiała się czy nie zdjąć swoich gogli do latania, nie potrzebowała ich gdy była na ziemi. Wręcz tam ograniczały pole widzenia. Jednak zatrzymał ją szum, krzyki, zamieszki, znowu coś się działo. Nie mogli być bezpieczni. I kolejna grupa ludzi męczonych przez tych cholernych sprzedawczyków. Dobrze, że nie zdjęła gogli, schowała nawet bardziej włosy w kapturze. - Cacan... Mamy towarzystwo. - mruknęła i zerknęła na resztę dziewcząt. Powinny znać punkt zbioru, ale na wszelki wypadek Kiwnęła głową w stronę Hani, która wskazała je dokładnie. Musiała jednak pójść z tłumem. Nie mogła z niego wyskoczyć pojedynczo, to było zbyt ryzykowne, niestety wśród czarodziejów strzelających zaklęciami byli jej poprzedni współpracownicy. Ci, którzy zostali, nie postawili się władzy, Ci którzy zaprzedali swoją moralność na rzecz ciepłej posady, może awansu. Tylko tyle wystarczyło by ich przekupić. Starała się zrozumieć, że niektórzy mieli rodziny na utrzymaniu i nie chcieli ryzykować tym, że ktoś skrzywdzi ich najbliższych. Naprawdę starała się być wyrozumiała, wszyscy byli tylko ludźmi... Ale to już było za dużo. W momencie, gdy właśnie takie widoki jak te były londyńską codziennością. Przecież to było prawie getto. Niektórzy zostali tu uwięzieni. I dlatego potrzebowali pokrzepienia. Pokazania, że ktoś walczy dla nich. Dlatego musiała udać się w odpowiednie miejsce. Prosto do Big Bena, kiedy tylko tłum trochę się rozrzedzi.

| zt dla wszystkich atomówek

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 17

--------------------------------

#2 'k10' : 2

20 czerwca

Serpentine Lake chyba żadnemu porządnemu czarodziejowi nie kojarzyło się dobrze. Może i nieduże jezioro w środku miasta zachwycało urodą, zachęcało do tego, by schłodzić się w jego chłodnych wodach gorącym latem, lecz Sigrun nigdy tego nie zrobiła, obrzydzona tym jak wielu mugoli to robiło. Wiązała się z nim także legenda o młodej czarownicy, uciekającej przed linczem niemagicznych, która na brzegu tego jeziora wyzionęła ducha przez serpentynę jaka przez stres zacisnęła swoje szpony na jej gardle.
Nic zatem dziwnego, że buntownicy wybrali to własnie miejsce, by przemycać nielegalne zapasy.
Londyn został przejęty przez Rycerzy Walpurgii dobrych kilka tygodni temu, z pomocą Cronusa Malfoya, który miał w garści całe Ministerstwo Magii, a w rzeczywistości pozostawał marionetką w rękach Czarnego Pana, wypędzili ze stolicy niemagicznych, lecz szlamu i brudu nie jest pozbyć się aż tak łatwo, jakby sobie tego życzyli. Członkowie Zakonu Feniksa przypominali magiczne karaluchy, z którymi walka musiała być długa i męcząca. Wciąż mieli zbyt wielu sojuszników w tym mieście i nie przestawali go nawiedzać, łudząc się, że zdołają je odzyskać. Rycerze Walpurgii nie mogli jednak na to pozwolić - musieli pójść za ciosem i stolicę zamknąć przed nimi w stu procentach, później zaś rozszerzyć wpływy poza nią. Może i powoli, lecz z sukcesem brnąć do przodu.
- Nie wiem, czy Macnair zdążył ci już o tym wspomnieć, ale w ostatnim czasie udało mu się wspólnie z Borginem zrobić użytek z krwi Tonks, o której mówiłam - rzekła Sigrun w stronę Mulcibera, kiedy wspólnie przemierzali parkowe ścieżki, by dotrzeć na brzeg Serpentine Lake. Mówiła cicho, tak, aby usłyszał ją jedynie Niewymowny, choć na tę chwilę nikogo nie było w pobliżu - przynajmniej tak jej się wydawało. - Nałożył na nią klątwę tropiciela. Z tego co zrozumiałam, to na pergaminie, który ma, pokazuje się miejsce, gdzie szlama chwilowo przebywa. Czasami jednak znika zupełnie - wyszeptała, po czym urwała nagle, bo usłyszała delikatny szum wody. Byli już blisko. Obleczona w lekką, ciemną szatę, mając przewieszoną przez tułów zaczarowaną torbę, przystanęła za drzewem, przyglądając się zarysom dwóch sylwetek, które wyłoniły się spomiędzy zarośli na wybrzeżu całkiem blisko. Wskazała ich Mulciberowi.
Nie mieli na co czekać - powinni zaatakować od razu.
- Larynx depopulo - powiedziała z mocą, wychodząc im naprzeciw, celując w wyższego mężczyznę.

| mam przy sobie różdżkę, maskę śmierciożercy, fluoryt, oko ślepego, zaczarowaną torbę, a w niej miotłę i eliksiry (ale jeśli zajdzie taka potrzeba, to wyślę je ponumerowane do Mistrza Gry drogą prywatnej wiadomości, to tylko eliksiry, które mam w ekwipunku na dzień 09.07.2020)

celuję w buntownika B, a ST zaklęcia obniżone dzięki poziomowi organizacji

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 85

--------------------------------

#2 'k10' : 6