Carkitt Market

A co, jeśli walnie w Ministerstwo? A co jeśli bym tego chciała?
To głupie tak myśleć, ale nie skupiam się na własnym kroku, a właśnie tym cichym życzeniu, niewypowiedzianym, niegrzecznym i zupełnie abstrakcyjnym. To coś nadal błyszczy na niebie, złowrogo i dziwacznie, dopełniając wrażenia surrealistycznej rzeczywistości, która nosi nazwę zawieszenie broni.
Tego dnia śniło mi się nawet – lub sobie to zmyśliłam – że wielka kometa lecąca na niebie to zmyłka, pułapka i absolutne apogeum; przedsmak tego co miało nadejść, kiedy zawieszenie się odzawiesi.
Znam Londyn; znam go na wylot, jednocześnie nie potrafiąc rozróżnić konkretnych ulic od dobrych kilku miesięcy, kąpiących stolicę w szarudze i względnej czystości, podkreślanej w każdym kolejnym wydaniu Walczącego Maga, plakacie informującym o zwycięstwie i rozporządzeniu, w końcu na korytarzach Ministerstwa, które pokonuję ze ściśniętym żołądku.
Jak będzie dzisiaj?
Ile dowiem się na temat tego dziwnego zjawiska na niebie, jak długo potrwa cała sytuacja pauzująca wojnę i w końcu jak wysoki będzie stosik dokumentów lądujący na moim biurku, absolutnie nieposortowanych dokumentów z błędnie wypełnionymi danymi; gmach Ministerstwa plasuje się na horyzoncie mojego wzroku, tuż za szklanym centrum handlowym, a ja instynktownie sięgam różdżki, gdyby komuś na wejściu zachciało się rutynowej kontroli tożsamości.
Mam szczęście, albo ogromnego pecha – w ułamku sekundy waham się jeszcze pomiędzy dwoma, bo zderzenie z niskim, krępym mężczyzną wydłuża moment od rozpoczęcia nielubianej pracy, jednocześnie ściągając na mnie potencjalny gniew przełożonego. Lawiruję i manewruję, z ust wylatuje ciche och, mielę nawet między zębami niedbałe przekleństwo, a wtedy coś błyska mi przed oczami.
Coś złoto-białego, na wisiorku z równie intensywnie żółtego kruszcu; zanim zidentyfikuję to, co mignęło przed moją twarzą, czuję ciągnięcie w lędźwiach, strach w głowie, panikę w ustach. Obawa przed upadkiem na mokry chodnik jest instynktowna; instynktownie też sięgam w prawo, pragnąc spotkać jakikolwiek opór, choć ten, który dosięgam, jest dość miękki.
W końcu w moich palcach zostaje materiał koszuli, szarpnięcie pępka sprowadza chęć wymiotów, a kiedy kolana spotykają się z podłożem, w moich uszach jest tylko hałas.
Coś dudni, krzyczy, wrzeszczy.
Dłonie sięgają uszu, powieki zaciskają się mocno; nie ma szklanego pasażu, nie widzę stoisk i tłumu ludzi kupujących lub spieszących się dalej, mając za Carkit Market jedynie nieistotny przystanek. Nie ma już Carkit Market.
Widzę za to mężczyznę obok siebie, leżącego tuż przy mnie, podnoszącego się z ziemi w tej samej chwili co ja. Wzrok pada na dłonie – są brudne od błota i czerwieni.
Od krwi.

Zastanawiał się dlaczego ostatnimi czasy ma jakiegoś pojebanego pecha. Czy to przez ekspansję Familii na Warwick, czy przez to, że dziwka fortuna zdawała się go nienawidzić, czy może przez tę jebaną kometę. W zasadzie, czynników mógłby wymienić jeszcze kilka, ale już te trzy wystarczyły by dostatecznie zepsuć mu humor i utwierdzić w przekonaniu, że cokolwiek się dzieje ― będzie tylko, kurwa, gorzej.
Dzisiejszy poranek spędził w tej “lepszej” części Londynu, choć nie do końca wiedział, czego tu właściwie szuka. Wspomnień? Ducha starych czasów? Jego miejsce było na Nokturnie, w rynsztoku społecznym, nie na wysprzątanej ulicy pełnej osób spieszących do pracy lub domu. Czuł, że tu nie pasuje. Może nie ściągał natarczywych spojrzeń, nie wyróżniał się przesadnie z tłumu, bo nawet jak na oprycha, wyglądał całkiem porządnie, ale czuł, że tu nie pasuje.
Z tą myślą przystanął na moment przed jednym ze skrzyżowań i łypnął w górę, na kometę. Jarzyła się na niebie wciąż tak samo agresywnym światłem, wcale nie słabła i nie dawała za wygraną. Czy to będzie już stały element codzienności? Czy będą musieli trwale dostosować się do kolejnego intruza na niebie, który rozpraszał miękkie cienie skrywające winy i przestępstwa?
― Co za gówno ― podsumował mruknięciem, nieprzychylnie łypnął w stronę jakiejś kobiety, która posłała mu spojrzenie pełne świętego oburzenia. Zapaliłby. Gdyby tylko miał jednego, jebanego papierosa ― zapaliłby.
Wepchnął dłonie głębiej w kieszenie spodni i powlókł się dalej; przed siebie, dokądkolwiek, nie ważne. Chciał się uwolnić od chujowych wspomnień, od chujowych sentymentów i równie chujowych więzów rodzinnych, które nie dawały mu ostatnio spokoju. Dobrze zrobił, odcinając od siebie Hectora? Widział po listach jak spuścił z tonu i jak mocno się zdystansował, ale przecież poświęcił kurwa wszystko by tak właśnie się stało. O co mu teraz chodziło?
Sam już nie wiedział.
Pogrążony w niewesołych rozmyślaniach nawet nie zauważył dokąd doszedł, nie rozpoznał rysującego się w oddali gmachu Ministerstwa Magii, który przecież znał tak dobrze. Nie zauważył, nie wyczuł, że dziwka fortuna czai się za rogiem i tylko czeka na okazję by spierdolić mu dzień. Nie zrozumiał nawet wtedy, kiedy wpadła na niego jakaś dziewczyna, szukając w nim ratunku przed upadkiem.
Zrozumiał, kiedy pociągnęło go za nią.
Padł na ziemię jak worek kartofli, nie zdołał zwinnie osłonić głowy ramieniem, ani zamortyzować upadku; rąbnął głową w płytę chodnikową z taką mocą, że aż zadzwoniło mu w uszach, a przed oczami pojawiły się mroczki i Merlin tańczący kankana.
― Kurwa ― podsumował całe to wydarzenie i ciężko przekręcił się na bok, na oślep podparł dłońmi i… ― Ja pierdolę ― skwitował, widząc, że dłonie wsadził w kałużę krwi. Nie był to dla niego widok specjalnie przykry, czy niecodzienny; bardziej zaskakujący.
Zaklęcie świsnęło mu nad głową, gdzieś w oddali potoczyły się krzyki, a reszta odgłosów ― dudnienie, wrzaski, świsty i trzaski ― pojawiały się stopniowo, jakby dopiero teraz odzyskiwał słuch. Obejrzał się na przymusową towarzyszkę, jeszcze nie rozumiejąc co się stało, choć może nie musiał ― sytuacja była chujowa i bez zrozumienia.
― Uważaj! ― Szarpnął ją za ramię i pociągnął do siebie, ratując przed ciśniętą w eter skrzynką na listy. Ta wbiła się z impetem w miejsce z którego przed sekundą ją zabrał, dobitnie ukazując, że była cal od śmierci. ― Co tu się odjebało? Coś ty, kurwa, narobiła? ― warknął, przytrzymując ją za nadgarstki; boleśnie i bez śladu skruchy, jak ktoś nawykły do podobnych chwytów.
Mógł nie wiedzieć, co się stało, mógł nie wiedzieć, jak to odkręcić. Ale wiedział, że to wszystko jakoś musi wiązać się z nią. Że to ona jest teraz kluczem.

Momentalnie robi mi się niedobrze, ale zamiast wymiotów, czuję w ustach tylko ciężkie powietrze. Wciska mi się do gardła, tak że na moment zapominam jak się oddycha. Kiedy świadomość wraca - stopniowo, odsłaniając następne karty rzeczywistości, nie potrafię zrozumieć zbyt wiele.
Wzrok rejestruje krew na moich dłoniach, biodro i cały lewy bok upomina się o uwagę drażniącym bólem; ale niespecjalnie mam sposobność przejąć się własnym stanem, bo coś krzyczy, potem uderza, a kiedy obok mnie przelatuje zielone światło, czuję, jak coś - a raczej ktoś - ciągnie mnie w swoim kierunku. Metalowe pudełko wbija się w ziemię, rozbryzguje mokre od deszczu podłoże i brudzi ubranie; zarówno moje jak i jego - tego, który zaciska dłonie na moich nadgarstkach.
- C-co? Ja... - zaczynam, nie wiedząc jakie słowa powinnam wypluć z ust; z całą konsternacją i przerażeniem, które powoli przejmują kontrolę i nie dają dojść do słowa racjonalności mu się przyglądam. W końcu rozpoznaję; jego imię mam już na końcu języka, ale nie wybrzmiewa. Zamiast tego mój wzrok jeździ po otoczeniu, dostrzega, że okolica wygląda zupełnie inaczej niż jeszcze chwilę temu. Dostrzega kurz i leżące klocki na ziemi; klocki, w których dopiero po chwili rozpoznaję ciała. Przekleństwo więźnie mi w gardle, strach zakradał się powoli by teraz eskalować; cofam się, choć sama nie wiem dokąd. Jego ręce wciąż mnie trzymają, a ja panikuję paskudnie i zaczynam się szamotać.
- To nie ja! - cokolwiek tutaj się dzieje, nie jestem sprawcą. Nie mogę być. Nie, nie nie.
Szumi mi w uszach, a na podniebieniu czuję smak krwi - swojej czy czyjejś, niczego nie jestem już pewna. Dostrzegam następne elementy krajobrazu; zdewastowanego, pogrążonego w chaosie. Chodnik na wpół zniszczony, błoto mieszające się z krwią, trupy, światła, wybuch, wrzask. Śmierć.
Dostrzegam dziwne oznaczenie na budynku niedaleko, a później mundury na sylwetkach, które gdzieś nas otaczają. Jak w kostiumowym filmie. Gdzie, do cholery, jesteśmy?
- To nadal Londyn? - syczę, niemal jękliwie, głową rozglądając się na wszystkie strony, to samo próbując robić w gąszczu swoich myśli, spłoszonych i irracjonalnych. Co się stało?
- Kurwa, puśćże mnie wreszcie! - krzyczę, bo on nadal oplata palcami moje nagarstki, za plecami słyszę śmiercionośne zaklęcie, które wbija się w szeroką okiennicę starego budynku. Sklep z płytami analogowymi. Ten sam, który stoi dziś przed Carkitt Market.
To nadal Londyn.
Potrzebuję chwili, żeby zrozumieć, że on jest prawdziwy. Że wszystko wokół dzieje się naprawdę, choć przypomina drastyczny koszmar. Co on do cholery tu robi? Wspomnienie dawnego życia i dziwacznej sytuacji na wsi wślizguje się do mojej głowy, ale nie potrafię na dłużej się na nim skupić. Nie teraz.
- Musimy się schować. Gdziekolwiek - wyrzucam z siebie, serce w piersi obija się o żebrową klatkę jak oszalałe. I w kolejnej dawce pompowanej krwi przypominam sobie o złotym wisiorku. Tym, którego mężczyzna na ulicy obracał między palcami.

Wszystkie słowa, które cisnęły mu się na usta były jebanymi przekleństwami. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje, ani jakim kurwa cudem; co się stało i dlaczego. Jedyną kotwicą łączącą go z tym co znane była ona ― jebana panikara. Z początku miał jeszcze w sobie jakieś pokłady cierpliwości, może nawet łagodności, ale narastające wokół huki, krzyki i wybuchy niczego mu nie ułatwiały. Kiedy dziewczyna zaczęła się szamotać ― mocniej wpił palce w jej nadgarstki, nie dbając o to, czy sprawia jej ból. Była jedyną stałą wśród otaczających zmiennych, więc naturalnie przypisał jej całą winę za tę pojebaną sytuację.
― Jak nie ty, to kurwa kto? ― warknął; błękitne oczy błysnęły gniewem. ― Helga Hufflepuff?
Jedyna stałą wśród zmiennych ― ta myśł kołatała mu się w głowie niezmiennie od momentu w którym wykwitła po raz pierwszy. Zdał sobie sprawę z tego, że skądś ją kojarzy, że zna barwę głosu, a ciemne oczy przywołują bliżej nieokreślony obraz. Wspomnienie ciemnozielonej koszuli munduru brygadzisty mignęło mu przed oczami, podobnie jak widmo jakiejś zapadłej dziury chuj-wie-gdzie.
― Nie wiem ― burknął, ale zanim zdołał powiedzieć cokolwiek więcej, puścił jedną jej rękę i osłonił własną głowę ramieniem, skulił się nieznacznie. Gdzieś niedaleko znowu wyjebało powietrze z hukiem, przemknęły kolejne wiązki zaklęć. ― Kurwa ― powtórzył po raz kolejny, odkaszlnął pyłem, puścił ją w końcu i osłonił się przed kolejną falą gruzu z nikąd.
Otarł oczy brudną dłonią, przymrużył powieki. Wszechobecny pył i dym gryzły w gardło, wdzierały się do nosa, utrudniały oddychanie, widoczność też pozostawiała wiele do życzenia. Szybko omiótł okolicę wzrokiem, ale obraz nadal pozostawał dla niego niezrozumiały, nie potrafił ogarnąć tego, co się stało, gdzie wylądowali i dlaczego Londyn wygląda jak podczas Bezksiężycowej Nocy, albo nawet kurwa gorzej.
― Co ty, kurwa, nie powiesz ― burknął kąśliwie, ale nie tracił więcej czasu na przepychanki słowne. Mimo szoku i bolącego od upadku biodra, podniósł się z ziemi zwinnie i płynnie; nie wyprostował sylwetki, pozostał przy ziemi, mocno pochylony, przyczajony. Pomógł jej się pozbierać, widział przecież, jak mocno zawładnęła nią panika. Złapał ją za rękę ― tym razem bez tamtej siły, ale wciąż stanowczo ― i odciągnął w bok, byle dalej od ulicy. Przemknęli po połamanym chodniku, Victor dostrzegł znajomo wyglądający zaułek i pociągnął towarzyszkę w tamtą stronę.
Stała wśród zmiennych, powtarzał sobie za każdym razem, kiedy nachodziła go ochota, żeby ją zostawić w pizdu.

Ciemnozielone mundury, dziwaczne nazwy, kursywa na znaku – mielę wszystkie nowe informacje i chcę wrzucić w konkretny filtr, ale żaden z nich nie działa. Chodnik wygląda zupełnie inaczej, okolica – pomijając wybuchy, zaklęcia, krew i martwe ciała – jedynie strzępkowo jest podobna do Londynu.
Walczę z uchwytem jego dłoni tylko przez chwilę, w panice przejmującej władzę nad ciałem ignoruję ból i się wierzgam, do momentu czerwonych pręg na skórze, łez w oczach i rozdrażnienia w słowie – wypluwam z siebie nieskładne przekleństwa, uchylam i znowu podnoszę.
– To Londyn – wyrokuję w końcu, z ciężkim bezdechem na piersi. Te same znaki, ta sama strzałka z napisem Pokątna. Inni ludzie, inny wymiar, inna rzeczywistość.
To wojna?
Na pewno nie ta trwająca obecnie, bo Londyn jest bezpieczny, a ludzie tak nie wyglądają; kolejne fragmenty pozornej racjonalności sklejają się w twory, które mają doprowadzić mnie – nas – do odpowiedzi. Jakiejkolwiek.
Puszcza mnie; prawie w momencie, w którym znów się unoszę, wyzywam go od najgorszych skurwysynów i piszczę jak opętana – ale, ku chwale Merlina, chowam to wszystko na bok i, zaraz po tym jak wycieram policzek z mokrej, czerwonej brei, odzyskuję coś, co mogłoby przypominać rezon.
– To ten naszyjnik – mamroczę, bardziej do samej siebie, choć na pewno mnie słyszy; zwłaszcza kiedy wstajemy i drepczemy przez chodnik w bok. Od głównego pola – bitwy, rzezi, cokolwiek się tam rozgrywa – dzieli nas wysoka ściana kamienicy.
– Ten cholerny naszyjnik, to zmieniacz czasu! – wyrzucam z siebie w końcu, gestykulując, zaraz potem przykładając plecy do budynku, w próbach odzyskania oddechu, nerwów, rozumu finalnie.
– Cofnęło nas w czasie… – wypowiadam zaraz potem, wzrok gorączkowo znów krąży po okolicy; po mundurach, po ciałach, po zaklęciach i specyficznym budownictwie. Ten pieprzony nieznajomy.
Aktówka w miejscu, w którym wylądowaliśmy jest otwarta; gdzie jest jej właściciel? Spojrzenie zaczyna krążyć znowu; szukam niskiego, krępego czarodzieja, tego, na którego wpadłam jeszcze chwilę temu na Carkitt Market. Co za gumochłon używa takich przedmiotów na środku ruchliwej ulicy?
Fakt, że myślałam, że zmieniacze czasu są poza zasięgiem zwykłych ludzi zostawiam dla siebie – musimy znaleźć tego mężczyznę. Znaleźć i wynosić się stąd; zwłaszcza, kiedy coś znowu uderza w budynek nad naszymi głowami, a tynk zasypuje wizje na moment, sprawiając, że krztuszę się doniośle.
– Musimy znaleźć tego, który nas tu wpakował.