Nie miała pojęcia, jak wygląda właścicielka szkoły baletowej. Wiedziała jednak, jak wygląda Frank, który przecież wciąż im pomagał. Dlatego też gdy uniosła dłoń, aby wyczarować Widzimi się to właśnie jego twarz miała przybrać zjawa, która pojawi się po otwarciu drzwi. W tym stanie… cóż, nie była zbyt kreatywna. Trudno było z resztą być. Skupiła się na tym, aby postać wymawiała konkretne zdania. Wiedzą, że tu przybędziecie, już ich poinformowałem. Nie przejmiecie tego miejsca. Nie na długo – miał mówić mężczyzna, gdyby ktoś wdarł się do środka.
Zajęło jej to ponownie dłuższą chwile, ale na szczęście zaczynała powoli przywykać do bólu, więc miała wrażenie, że proces poszedł nieco sprawniej.
Marcella też najwyraźniej skończyła, bo odezwała się do niej. Gwen skinęła głowa.
– Mam nadzieję, że się nie mylisz. – Westchnęła. – Mocno dostałaś? Chcesz jakiś eliksir? – spytała, przyglądając się uważnie kobiecie. – Postaram się. Ale Marcella… wydawało mi się… że ja jednego z nich znam, wiesz? I… i on był… miły. No… nie do końca… ale… – Pokręciła głowa i machnęła ręką. Chyba to nie był potrzebny temat.
Niewielki rudzik wystrzelił z różdżki Marcelli, aby przenieść nowinę. Niby szczęśliwą, ale nie do końca. Przecież przynajmniej ten jeden człowiek… zmarł. Zadrżała. Wiedziała, że to była obrona własna, że gdyby nie ten głupi konflikt nikomu nie musiałaby się stać krzywda. Och, jak to wszystko się skończy to nigdy więcej nie tknie różdżki. Nigdy.
– Ptak niosący dobrą nowinę… właściwie to chyba powinien być gołąb. Albo sowa. – Chociaż Gwen raczej ten pierwszy gatunek bardziej kojarzył się z listami. Mimo wszystko. Przypomniała sobie, że jeden z przyjaciół ojca hodował gołębie pocztowe. To były piękne i całkiem inteligentne zwierzęta, mniej zwracające uwagę, niż sowy. Chociaż w tych czasach… cóż, niekoniecznie, biorąc pod uwagę, ze mugoli w Anglii było coraz to mniej i mniej.
Dość – powiedziała sobie. Czas wracać, czas się wyleczyć, czas skupić się na tej nodze, która nie pozwalała jej biegać i stanowiła potencjalne zagrożenie dla jej życia. Przynajmniej tutaj, w Londynie. Podążyła więc za Marcellą, starając się nie utykać za bardzo.

| zt

Jedna z licznych szarych sów przemierzała tej nocy Londyn. Nie wyróżniała się niczym od innych pocztowych ptaków. Przeciętnej wielkości i szybkości, niosła w dziobie starannie zapieczętowany list. Leciała wysoko, nie zniżając lotu i nie zważając na świszczący dookoła wiatr. Gdy pod nią zaczęły migotać światła latarni, zapikowała w dół. Przez chwilę krążyła nad ulicami miasta, aby ostatecznie otworzyć dziób i wypuścić z niego list, który po chwili tańczenia w powietrzu opadł na ziemię.
Jeśli przechodzisz tu jako pierwszy pomiędzy 30 września a 4 października, możesz dostrzec na ulicy przy szkole baletowej list. Jest zapieczętowany i zamknięty, wyraźnie w dobrym stanie. Jeśli go podniesiesz i przyjrzysz się tyłowi korespondencji, dostrzeżesz wypisane ładnym, ozdobnym pismem: Do Ciebie, przechodniu. Gdy otworzysz kopertę zalakowaną pieczęcią w kształcie gwiazdy, ujrzysz list, a w nim: