Koszyk ten dostałam w prezencie od panienki Havisham. Jest piękny, duży i zapewne niesamowicie wytrzymały. Z pewnością przyda mi się nie tylko na wiosenne i letnie pikniki, ale również do noszenia smakołyków dla dzieci do Świętego Munga. Ten stary jest już wysłużony, bardzo zniszczony, jednakże szkoda mi się go pozbyć. Teraz może odpocząć, robiąc za pudełko do skarbów, zaś ten nowy będzie wszędzie ze mną biegał!

Gdy otrzymałam w spadku książkę Mistrzyni Bernardy, znajdowały się w niej nie tylko jej własne przepisy, ale również jej matki oraz babki. Aktualnie uzupełniam je o cynkowe kulinarne odkrycia oraz o ciekawsze znaleziska wśród innych tomisk. Czytelnik znajdzie tu zarówno przepisy na przepyszne ciasta i ciasteczka, ale również na śniadania, obiady, kolacje... oraz nalewki.
Warto wspomnieć, że tchnęłam w księgę szczyptę magii, więc jest to mugolsko-czarodziejska książka kucharska.

Mam ją od dosyć dawna. Jest moja wierną towarzyszką niezależnie od tego, czy szykuje się nam daleka podróż w poszukiwaniu szczęścia, czy nagła interwencja medyczna.

Raczej nie trzeba nikomu tłumaczyć, do czego służy, co symbolizuje. Z pewnością przywołuje wspomnienia różne dla każdego z nas, bliskie naszym sercom, a może wręcz przeciwnie. W moim przypadku to nie był żaden zaaranżowany ślub, a jedna z najpiękniejszych przygód mojego życia, która zakończyła się z pewnością zbyt szybko.
Warto wspomnieć, że obrączka nadal spoczywa na mym palcu i dumnie lśni, czyniąc panią Vanity zajętą. O ile, oczywiście, ktoś nie jest wtajemniczony w moje życie prywatne. A ja po prostu kocham. Na wieki.  

Zanim stałam się członkiem Zakonu Feniksa, wpierw miałam sen o melodii, zaś nad ranem dostrzegłam na swej poduszce czerwone piórko feniksa. To właśnie ono zostało transmutowane w delikatny pierścień, który spoczął na jednym z moich palców. Posiada średniej wielkości obsydianowy (niemal biały) kamień  oraz grawer z moim nazwiskiem na swojej wewnętrznej stronie.

Spojrzenie bliskich mi błękitnych oczu towarzyszy mi każdego ranka podczas śniadania, gdy ich właściciel dzielnie potępia mnie za brak życia. Zapewne, gdyby tylko mógł, wyrzucałby mnie za drzwi jak nieposłusznego pieska, bym w końcu się grzecznie usłuchała i przestała tak bardzo czcić jego pamięć. A ja nie potrafię...

Znalazłam ją w trakcie szukania kwiatków do wianka na Festiwalu Lata w roku 1955. Postanowiłam zatrzymać, skoro wpadła mi tak niespodziewanie w łapki.