First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Nawet, jeśli tylko tego bym w życiu pragnął, nie potrafiłem stać niewzruszony obok Heleny. Nie potrafiłem na nią nie patrzeć, nawet, jeżeli objawiało się to zgoła inaczej niż zazwyczaj. Nie przeczę także, że te spojrzenia wyglądały niczym nieśmiały kontakt wzrokowy zawstydzonej pensjonarki; ostatecznie zaś, dlaczego miałbym się tym przejmować? Nawet, jeżeli rzeczywiście ktoś w promieniu tych kilku metrów mnie znał, a co więcej, uważałby moje zachowanie za idiotyczne, nie byłem człowiekiem, który zaprzątałby sobie tym głowę. Dlatego bez cienia wątpliwości przeglądałem kolejne produkty wystawione na straganie, nie kryjąc się strzelaniem oczami w kierunku osoby, którą przecież tak kochałem. Kocham? Cóż, nie mogę twierdzić, że równie dobrze to był jedynie sen nieprawdziwy, mylne wrażenie; nie należę do osób, które prawidłowo odczytują swoje uczucia oraz emocje. Prawdą jest, że łączyło nas coś namiętnego, wzburzonego niczym sztorm na otwartym morzu. Nie łudziłem się, że po burzy nastanie spokój, ale... nie potrafiłem także udawać, że dobrze mi z tym, co między nami było. Czyli z tym żalem, złością i rozgoryczeniem.
Tylko, czy ktoś taki jak półwila potrafi wybaczać?
- Muszę się zgodzić - odpowiedziałem cierpko, mając przed oczami sceny z naszego ostatniego spotkania. Podczas którego mogłem dowiedzieć się, jak bardzo rzeczywiście nie znałem Heleny McKinnon i zaprawdę nie wiem, czy powinienem się z tego powodu cieszyć czy płakać rzewnymi łzami.
- Skądże. Ja, twój sługa uniżony zawsze będę dążył do tego, aby ci ten humor poprawić - powiedziałem, wykrzywiając usta w uśmiechu o nieokreślonej uczuciowości. Jak dobrze, że ani przez ułamek sekundy nie pomyślałem, że afrodyzjaki przeznaczone są dla mnie, rozczarowanie musi okropnie boleć. - Naprawdę cieszę się, że tak prędko odnalazłaś pocieszenie. Lecz sądząc po zakupach, odnoszę wrażenie, że... trąci to desperacją. - Już nie żyjesz, Glaucusie.

Gdy już złożył obietnicę, posyłasz mu długie spojrzenie, które kończysz obniżając je na poziom podłogi i okraszasz uśmiechem, mówiącym dużo o tym, jak raduje cie ta wieść. Będziesz miała go w pracowni, może nie dziś i może nie jutro, ale już niebawem. Na cokolwiek liczysz Matyldo, zapisz życzenie, póki jeszcze jest możliwe. Niedługo znów dotrze do Ciebie informacja o jego ślubie mającym odbyć się niebawem. Wtedy marzenia prysną niczym bańka mydlana.
- Nie wolno mi było kwestionować wyborów Twego serca, wybacz mi - po wybuchu przyszła pora na ciszę i to w niej tkwisz, kiedy starasz się wytłumaczyć, co znów potępiłaś bez zastanowienia. - Ale nie rozumiem, słabości do osoby, która w taki sposób traktuje bliskich - tym razem odwracasz głowę, by nie mógł zobaczyć bólu w Twoich oczach. Nie wolno ci więcej powiedzieć, więc siedź cicho.
- Jeszcze nie miałam złego modela, najwyżej będziesz wyjątkowy - tym razem uśmiechasz się, by przerwać smutne wiadomości. Panna-co-nie-pozwala-na-wianki, przyszła ślubna Prewetta, wyobrażasz sobie ją w sztywnej pozie, popijającą drogie wina i zniesmaczoną widokiem obrazu na którym Ignatius bez spodni prezentuje się w całej okazałości.
- Jest więc bardzo zabawową, bądź całkowicie nie zabawną osobą - jedno z dwóch tak ci się kołacze w głowie, starasz się żartować w sytuacji, która cię tknęła, ostudziła i kazała obudzić się ze złudzeń. On nie chce rozmawiać, ty zaś masz całą masę pytań. Jaka jest wybranka. Czy planują duże wesele? Rozmowy schodzą na kwestie sportowe.
- Nie zdziwiłabym się, gdyby jednak nie okazał się najwybitniejszym obrońcą. Sam dobrze wiesz, że jednak ta pozycja wymaga zupełnie innego przygotowania - uprzedzając Ignatiusa, masz na myśli nie tyle przekazanie mu, że we własnego brata nie wierzysz, co przypomnienie, żeby nie spodziewał się widowiskowych akcji. Z drugiej strony, postawienie niedoświadczonego Juzia na pozycji broniącej, mogło owocować w zabawne sytuacje. Zdziwiłaś się jego propozycją, ale na wdechu zgadzasz się ochoczo: - Tak, poproszę!
Zabrzmiałaś conieco zbyt nachalnie, zbyt dramatycznie i jak zdesperowana panna. Może nią nie jesteś? Jesteś przecież taka sama jak każda inna, kiedy przyznajesz na głos, że interesują cię rozrywki dla tłumów. I niech nie dziwi się on, który upatruje w Tobie zjawisko niepowtarzalne, czyż właśnie nie w tym tkwi magia? Że tak łatwo odnajdujesz się w świecie do którego nie pasujesz.

Zaśmiał się, słysząc jej reakcje na propozycję kupienia jej kapusty. Takiej właśnie się spodziewał, a więc można powiedzieć, że zrobił to naumyślnie. Mimo to nie potrafił powstrzymać śmiechu, który wydobył się z jego gardła i rozbrzmiał dookoła nich. A gdy przestał, spojrzał z rozbawieniem na Eileen. Potarł dłoń o dłoń, poruszając brwiami i patrząc na przyjaciółkę z miną, która mogła sugerować niecne zamiary, chęć dokuczenia. Na szczęście Eil, Alan tak naprawdę żadnej kapusty kupować nie miał zamiaru, a jedynie podroczyć się z króliczkiem, jak zwykle. Kapusta była mało ciekawym i uroczym warzywem. Marchewki stanowczo wygrywały.
- Zobaczymy, zobaczymy. Zastanowię się co tu z tym zrobić. - mruknął jeszcze, chichocząc cicho pod nosem. Miał dobry humor. Eileen dobrze zrobiła, wyrywając go z Munga.
- Poprosiła mnie kiedyś o materiały do rysowania, a potem ciągle coś skrobała. - wyjaśnił. Mówiąc takie rzeczy nie naruszał tajemnicy lekarskiej. Chyba. Wszak nie mówił nic na temat jej stanu zdrowia, choroby, przeprowadzonych zabiegów i tak dalej. - Włosy ich wszystkich rzucają się w oczy. Te rude kosmyki to ich znak rozpoznawczy. - Zaśmiał się, patrząc na przyjaciółkę. Nieświadomie sam powędrował wzrokiem na jej włosy. Chyba szukał w nich oznaki pokrewieństwa z Weasleyami. No cóż... jakiś tam rudawy połysk miała, ale nigdy wcześniej nie zwrócił na niego uwagi. Teraz uśmiechnął się sam do siebie, rozumiejąc już, skąd on się wziął.
- Eil, ja nie mówię, byś rezygnowała. Skądże! Sam uważam, że powinnaś tam iść, jeśli Ci na tym zależy. Chcę tylko, byś brała taką możliwość pod uwagę. Wtedy będzie mniej bolało jeśli stanie się coś złego. - wyjaśnił. Teraz miał poważną, a także zmartwioną minę. To oczywiste, że zależało mu na jej dobru. W końcu jednak uśmiechnął się, jakby sam do swoich myśli. Chwilę potem zagarnął ją ramieniem, przysuwając do siebie tak, że mogła się przytulić, lub po prostu oprzeć głowę na jego ramieniu. Chyba, że się odsunęła. - Zresztą... Ja wiem, że sobie poradzisz. Nie ma co się martwić, będzie dobrze. Jeżeli wszyscy są tacy jak Lyra i Twój ojciec, to wydaje mi się, że to dobrzy ludzie. - dodał.

O wybaczenie najpierw trzeba umieć prosić. Okazać skruchę, do kieszeni wetknąć dumę i niczym w trakcie mugolskiej spowiedzi przyznać się do wszystkich grzechów. A potem, wśród strzępków własnej godności, okazać skruchę. Nie będę Cię czarować, nie jestem zdolna do prawdziwych przeprosin. Potrafię za to wcielić się w rolę tej skrzywdzonej, sprawić byś to ty padł do moich stóp, nim jeszcze zdążę otworzyć usta. Jestem panią marionetek, Glaucusie. Rozmawiamy jednak o abstrakcie, o teorii, bo przecież nie masz zamiaru starać się o moje przebaczenie, nieprawdaż? Sądzisz, że jeszcze nie domyśliłam się, co robisz? Że nie widzę, jak starasz się oczyścić we własnych oczach, by pozbyć się wyrzutów sumienia?
Przemyśl wszystko raz jeszcze, mój drogi.
I nie zapominaj, że zawsze będę o krok przed Tobą.
- Nie rozśmieszaj mnie - wywracam oczami i przechodzę do kolejnego kramu, przyglądając się jego zawartości. Nie chcę patrzeć na Ciebie, przypominać sobie o jednej z moich większych porażek. Wiązałam z Tobą poważne plany, Glaucusie, a ty zniweczyłeś je tak lekkomyślnie. Jak dobrze, że nie potrafię wybaczać. - Chcesz porozmawiać o desperacji? - odkładam amulet i zbliżam się do Ciebie o wiele zbyt blisko, byś mógł myśleć trzeźwo. Gdyby nie Ci wszyscy ludzie, mogłabym wyciągnąć różdżkę, przystawić Ci ją do gardła i sprawić, byś wił się z bólu tak długo, aż błagałbyś mnie o wybaczenie i litość. - Desperacją, mój drogi, jest jedynie to, iż starasz się zbrukać i mój wizerunek, by nie musieć pokutować za własne błędy. To prezent na wieczór panieński dla mej drogiej przyjaciółki, a ja nie znalazłam sobie żadnego pocieszenia. Jeśli jednak tak pragniesz sądzić, to droga wolna - ulżyj własnemu sumieniu. Tylko zejdź mi z oczu - nie oglądam się za Tobą, z dumnie uniesioną głową ruszam w kierunku przeciwległego stoiska.

Wyczułam jego niepewność w głowie. Usilnie chciałam siebie i jego przekonać do tego, że to między nami, nie miało żadnego znaczenia. Jednak miało i to niezwykle wielkie. Starałam się jednak o tym jak najszybciej zapomnieć, tak i mi i panu Carrowi wyszło by na zdrowie.
Myślałam, że złapie aluzje i zakończy już tą, prawdę mówiąc, nieprzyjemną dla mnie rozmowę. On jednak nie zechciał mnie wypuścić i zaproponował przejście się jeszcze po straganie. Zastanawiałam się chwilę, czy się zgodzić, w końcu jednak kiwnęłam ochoczo głową.
­- Skoro pan nalega, panie Carrow -­ odpowiedziałam i wspólnie ruszyliśmy w stronę jarmarku, gdzie o dziwo pojawiło się o wiele więcej osób, niż jak tutaj przyszliśmy. -­ Ale po tym wszystkim, wolałabym jednak wrócić do jednorożców, nie chciałabym aby Beatrice była na mnie zła, że zostawiłam ją z tym wszystkim samą.
Przechodziliśmy od stoiska do stoiska. Mi wpadła w oko prześliczna sukienka oraz białe kryształy. Gdy zapytałam o co z nim chodzi, ekspedientka odpowiedziała, że daje się drugi kamień osobie, którą się kocha, a gdy któremuś dzieje się krzywda, to kamień czerwienieje. Gdy szliśmy dalej, w oko wpadła mi broszka.
­- Niech pan zobaczy, broszka z jednorożcem -­ zainteresowałam się nią, ale póki co nie miałam ochoty nic kupować. -­ Panie Carrow, ma pan coś jeszcze na oku? Dla siebie czy może narzeczonej? Jeśli mogę zapytać, jak panienka Megara przyjęła pańskie oświadczyny?
Nie chciałam od razu oznajmiać, że wiem od Darcy jak bardzo z tego faktu panna Malfoy jest niezadowolona, nie byłoby to w dobrym stylu. A tak, wyszłam na dobrze wychowaną pannę, która interesuje się tym, czym powinna.

Nie umiałem i chyba już nie chciałem prosić o wybaczenie, czy pokazywać skruchę. Ja również jestem butnym człowiekiem, kąpanym w gorącej wodzie. Także potrafię się wykłócać i walczyć o swoje. W tym przypadku wydawało mi się to zbędne, może nawet bezsensowne? Znałem Helenę na tyle, aby domyślać się, że planuje na mnie zasadzkę. Odgrywanie się niczym za czasów szkolnych, kiedy powinno się mieć przecież zupełnie inne priorytety. Naprawdę chciałem mieć do tego siłę i cierpliwość, ale nie wiedziałem, skąd ją czerpać. Czy powinienem coś zakupić na tym straganie? Czy znajdę wśród tylu różnych przedmiotów coś, co sprawi, że pokonam wszystko, co tylko mogłoby mnie zaatakować? Resztkami silnej woli zdjąłem spojrzenie z McKinnon i przeniosłem je na produkty oferowane przez sprzedawcą. Zupełnie, jakbym to właśnie tam szukał upragnionego ratunku.
A pomimo to zupełnie machinalnie podążam za nią, chociaż bokiem, ze spojrzeniem utkwionym w przedmiotach bazarowych, to wciąż nie potrafiłem odpuścić. Pożegnać się z ironicznym uśmiechem i pójść dalej, w swoją stronę. Wszystko, co mogło nas łączyć, skończyło się wraz z moim powrotem. Helena przypomniała mi o wszystkim, od czego tak mocno uciekałem. Teraz znów zapadam się w bagno, ignorując kolejne, czerwone lampki jarzące się w umyśle.
- Błędy? - pytam machinalnie, jak gdyby to stwierdzenie było tym zapalnikiem, którego nie da się zignorować. - Skoro uważasz siebie za błąd, Heleno... nie wypada mi się z tobą sprzeczać. - Unoszę głowę, unoszę wzrok, unoszę głos, bo tym razem idziesz w kierunku, w którym ja iść nie zamierzałem. - Zastanawiałem się właśnie, czy znajomość z tobą nie była przypadkiem błędem, dziękuję, że przyspieszyłaś mi z odpowiedzią - dodaję, w podobnym tonie. Uśmiecham się lekko, podziwiając twoją wyniosłość, która przestała się już mieścić na terenach Weymouth.

Oparła głowę na jego ramieniu, kiedy ją do siebie przyciągnął. Wzięła głęboki wdech. Poruszali trudne dla niej tematy. Rossa jakoś lepiej sobie z tym poradziła, od razu wyjechała, szukając nowych przygód, nowych zajęć, którymi mogłaby zająć swoje myśli. Eileen miała szklarnię, w niej mnóstwo roślin, którymi latem trzeba było się opiekować, fakt... ale była w tym już tak wyrobiona, że wszystkie czynności wykonywała niemal automatycznie, a to pozwalało jej myślom wędrować w dalsze rejony jej świadomości. Powinna zaciąć się nożycami albo pozwolić, by jej dłonie otarły się o liście pokrzywy. Ból świetnie trzeźwił umysł.
- Sądzisz? - wyprostowała się, by na niego spojrzeć. - Muszę dokładnie przemyśleć to, co im powiem. No wiesz, żeby nie palnąć głupiej gafy. Najważniejsze jest pierwsze wrażenia, prawda?
Potrzebowała wsparcia od Alana, bo jej ojciec, kiedy już dał jej pergamin z danymi jej kuzynów i kuzynki, stwierdził, że jemu to zupełnie nie na rękę, że tam nie pójdzie, bo... boi się. Więc on mógł się do tego przyznać, a ona już nie? No ale co, przecież go nie zmusi, nawet zachęcić go nie mogła. Był kochającym człowiekiem, ale przy też upartym, potrafiącym uderzyć pięścią w stół, jeśli było trzeba.
Będzie musiała poznać ich sama, nic innego jej nie zostawało.
Uśmiechnęła się do niego, kiedy usłyszała od niego kolejne słowa wsparcia. Naprawdę tego potrzebowała.
- Dzięki - odparła. - Mam nadzieję, że są stereotypowymi Weasleyami - miłymi, przyjaźnie nastawionymi do innych, tolerancyjnymi... no, mocno uogólniam i wyolbrzymiam, ale w tej sytuacji nic więcej nie zrobię. Chodźmy stąd, co? Robi się tłok.
Wstała, przygładziła sukienkę na biodrach i wzięła w ręce doniczkę.
- Pomożesz zanieść mi je do domu? - wskazała na swoje nowe zdobycze. - A swoją weźmiesz do siebie!
Parsknęła śmiechem na koniec.

Nie wiesz o tym, co żywi do panny Hazel, ale domyślasz się. Milczy on, milczysz ty. Już nie ciągniesz tematu, i tak byłby zbyt ciężki.
- Wyobrażasz? Nie mów, że jeszcze nie poznałeś jej - serce ci marnieje, gdyż już wiesz, że przeczucia nie są omyłkowe. On jeszcze nie wie, co będzie czuł do tej jedynej. Widzisz jak nadzieją płonie jego serce. Chce czuć miłość. Chce mieć szczęście.
- Bardzo czarno widzisz swoją przyszłość, Ignatiusie - spuszczasz głowę i smutno ci od myśli, które dręczą go mocno. - Nie martw się, jest nadzieja, że twa narzeczona pozwoli zostać Esusowi w domu - otwierasz szeroko oczy, zdając sobie sprawę, że mówisz rzeczy o których nie powinnaś wiedzieć. Znów oszukujesz, po co ci to, nie mogłaś się po prostu spytać jak się nazywa jego pies? Znasz nawet rasę, chociaż nazwy nie spamiętasz, to masz w głowie obrazki, niczym zdjęcia. - Czyli zamierzasz po ślubie dalej mieszkać poza Londynem? - to znów cię martwi, gdyż odległości pomiędzy wami nabiorą większego znaczenia. Cóż ci jednak po mieszkaniu z nim pod jednym numerem, jeżeli nigdy nie mogłabyś uczynić tego, co podpowiada ci serce.
- Hm, nie, pewnie jak zwykle będę dwie godziny przed rozpoczęciem, żeby Josephowi było miło - przyznajesz, zakładasz włosy za uszy i patrzysz w twarz dobrą, twarz Ignatiusa. Czy nie zechciałby towarzyszyć ci w tym czekaniu na mecz? Pewnie on nie wie, ale to najciekawsza część sportowa, w każdym razie dla ciebie. Uwielbiasz patrzeć na rozgrzewkę. Nie ma w niej miejsca na pomyłkę, ruchy są dopracowane i nieprzypadkowe. O wiele przyjemniejszy widok od samej gry.
- Założę ją jeżeli ktoś złapie mój wianek - podnosisz cenę, zadziornie brwią wysoko uniesioną, dając mu do zrozumienia, że albo tym k i m ś będzie on, albo nie będzie nim nikt. Nie wiesz jeszcze, że w twój misternie ułożony plan wkradnie się przyjaciel Ignatiusa i twego brata - Samuel.

- Rozumiem, możemy zaraz już iść - zgadzam sie, odkrywając nagle, że Rosie potrafi być obrażona... na mnie. To nowe uczucie, dotąd nieznane. Miewaliśmy wszak jedynie pozytywne spotkania. O jednym z nich nie mogę szczególnie zapomnieć, znaczyło tak wiele.
Typowym zachowaniem była chęć kupienia Rosalie broszki, która przykuła jej uwagę. Ostatnim hamulcem jednak, zdołałem powstrzymać ten odruch. Już sama chusta ją peszyła ogromnie, cóż kiedy miałaby jeszcze dostać ten drobiazg? Czy nie czułaby się speszona moim zachowaniem? Sądzę, że tak, dlatego nie chciałem jej po raz kolejny sprawiać przykrości. Skinąłem głową, potwierdzając, że piękna broszka.
- Owszem, ale musielibyśmy odejść od tych cudeniek. Nie chcę panienki męczyć moim towarzystwem zbyt długo, pewnie nieszczególnie ma panienka ochotę na pomoc w dobieraniu sprzętu jeździeckiego - zastanawiam się na głos, powątpiewając w to, że mogłaby szczerze chcieć, co też wyrażam szydząc z siebie, stawiając sie już na pozycji przegranego. - Jak zareagowała Megara? Wydaje mi się, że całkiem znośnie. Oczywiście była to dla niej wieść zaskakująca, ale jestem pewien, że dojdziemy do porozumienia.
Szczególnie jestem o tym przekonany, ponieważ nie dalej jak jutro pokażę jej, że nie ma sensu się stawiać moim wymaganiom. Jeżeli zaś miała odrobinę oleju w głowie, posłucha mojej groźby i będzie mi posuszną. Jeżeli nie, to zapoznam ją z moimi sposobami na zabezpieczenie własności.

Tłum ludzi doprowadzał go do szewskiej pasji. Próbował ich wyminąć z jednej, z drugiej strony, ale gdy już widział jakąś drogę ucieczki, zaraz pojawiał się kolejny niezdecydowany człowiek. Wszyscy jakby zmówili się i prosili niebiosa o ten niebotyczny upał. Ludzie dusili go swoją obecność. Nawet nie mógł przystanąć i zapalić papierosa. Nie zauważył początkowo, gdzie go zaniosły nogi. Szukał w kieszeniach czarodziejskich papierosów, ale ludzie nie mogli po prostu go wyminąć. Trącali jego łokcie albo barki, doprowadzając do jeszcze większego stanu zdenerwowania. Cały świat zaplanował, żeby uprzykrzyć mu życie.
Wdech i wydech. Avada nie jest wskazana w miejscu publicznym. To tylko albo aż ludzie. Wtedy po kilku oddechach, zobaczył, gdzie się dokładnie znajduje. Jarmark, który do złudzenia wyglądał jak mugolski targ rzeczy niechcianych o zawyżonej cenie. Wszystko rozsypane na drewnianych ławach aż kipiało swoim dobrem i bezużytecznością. Przedmioty bibeloty, które postawisz na półce i nigdy w życiu nie użyjesz. Ludzie pchali się do stoisk jakby magiczne uzupełniane ławy miały kiedyś zacząć pustkami i akurat dla nich nie starczy. Już nie chodziło nawet o diabelski, upiorny upał, przez który nie można było oddychać. Chciał znaleźć tu naprawdę coś wyjątkowego. Pochwalić się swoją zdobyczą przed Anthony’m i powiedzieć, że nie przywiózłby czegoś takiego ze swoich podróży. Niepotrzebnie się nakręcił, bo zawód okazał się zbyt wielki. Potarł końcówką papierosa o wierzch nadgarstka, a przyjemny zapach dymu zaczął się wić w powietrzu. Woń używki świadczyła zawsze o wolności, o którą walczył tyle lat. Wszyscy gadali mu, że powinien znaleźć żonę, a tym czasem zamiast ruszyć na podbój wianków i serc niewiast, on szukał przedmiotów być może użytecznych w pracy. Trzymając papierosa w dłoni, zaczął wątpić, że znajdzie tu coś pożytecznego. Jak zwykle będzie musiał prosić Anthony’ego o przysługę. Po przebiciu się przez dziki tłum, odetchnął z ulgą. Okazało się, że oni umówili się w tym miejscu i w odróżnieniu od jego poprzednich myśli, na niektórych straganach nie było aż tylu ludzi. Od razu skierował się do jednego z nich. Strzepnął popiół na ziemię, nie przejmując się spojrzeniami rozżalonych matek. On mógł palić wszędzie, a one mogły trzymać nogi razem, czyż nie? Nawet na nie zaszczycił je swoim spojrzeniem. Nie były godne, nawet nie widział ich na żadnym sabacie. Plugawa krew, kiepskie wychowanie, prychnął w myślach. Przekrzykujący się sprzedawcy wcale nie zachęcali do zakupu. Chwycił woreczek z pyłem czarnej rozgwiazdy, a ten jak na złość okazał się dziurawy. Małe ziarenka zaczęły tańczyć z wiatrem, powodując u Alfreda okropne kręcenie w nosie. Kichnął głośno, odsuwając od stoiska Amodeusa Prince’a. Nie wiedział, skąd w nim ta szlachetność, ale nie chciał, żeby ktoś z jego powodu padł na ziemię przy stoisku. Dopiero wtedy zaczęłyby się ploteczki.
- Mniej gadania i krzyku, a większe zabezpieczenie przedmiotów i nikt by nie ucierpiał. – fuknął na sprzedawcę, który w końcu przestał wykrzykiwać jakie to ma promocje i atrakcyjne ceny. Na jego twarzy było widoczne teraz przerażenie, a Alfred nie miał zamiaru zapłacić za wadliwy towar. Chwycił za ulotkę przy woreczku i spojrzał na Amodeusa. – Jakieś zawroty głowy, senność? – spytał obojętnie, bo jeśli Prince by coś takiego poczuł, zrzuciłby winę na sprzedawcę. Przecież Parkinson to było najbardziej niewinne stworzenie na ziemi.

|dnia piątego

Wiedział dokładnie, czego szuka. Jednak nie mógł oprzeć się pokusie, by choć chwilę dłużej zabawić na jarmarku. Matamorfował swój wygląd, by móc swobodnie nacieszyć się atmosferą jarmarku. Nie był w humorze na spotykanie kogokolwiek ze znajomych. Chciał napawać się feerią barw, świateł, kolorów, symfonią ludzkich głosów, okrzyków egzotycznych ptaków, pokrzykiwań sprzedawców, melodyjek cichszych i głośniejszych. Wędrował wśród straganów, chcąc nie chcąc oglądając oferowane towary. Jak długo żył w świecie magii, to jednak odkąd regularnie zaczął odwiedzać świat mugoli, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że na nowo odkrywa piękno magii. Przyglądał się pełnym ciekawości wzrokiem, idąc jednak niezmordowanie w miejsce, gdzie spodziewał się znaleźć to, po co tu przyszedł. Ostatnimi czasy, zagłębiając się w lekturze traktującej o uzdrawianiu, nie tylko z zakresu psychiatrii, zainteresował go pewien rozdział traktujący o magicznych kryształach. Oczywiście, przerabiali to już kiedyś, jednak nigdy nie było temu poświęcane wybitnie dużo czasu. Stawiano raczej w pierwszych latach szkolenia na umiejętności własne, nie zaś te zawdzięczane magicznym artefaktom.
Gdy dotarł do stoiska, nierozpoznany przez mijanych po drodze znajomych, jego oczom ukazały się najróżniejsze rozmaitości - od tych wykorzystywanych do warzenia eliksirów, po te o właściwościach stricte magicznych. Po dość długiej rozmowie ze sprzedawcą, tknięty przeczuciem, zdecydował się na zakup czerwonego kryształu. Nie wiedział czemu ale czuł, że w przyszłości może mu się przydać.

|zt

|mój dzień drugi festiwalu; wciskam się nieelegancko w tutejszą narrację|

Chyba jeszcze nigdy nie cieszyła się tak bardzo z wysadzenia własnego kociołka. Wspomnienie gorącego eliksiru rozpryskującego się na twarz seniora Slghornów, raz po raz napawało ją szczerym i nieskrępowanym rozbawieniem, więc przemierzając tereny festiwalu uśmiechała się nadzwyczaj szeroko. Można by nawet pomyśleć, że rozpływając się w tych uśmiechach wygląda nadzwyczaj... uroczo. Jakkolwiek dziwnie nie brzmiało to słowo w zestawieniu z jej osobą. Cieszyła się wszak z krzywdy swego nie takiego znowu dalekiego krewnego! Cóż ona jednak wie o poprawnych relacjach rodzinnych?
W swojej poplamionej eliksirem szacie szybko zaczęła wzbudzać pewne zaciekawienie tłumu. Plotki najwyraźniej rozchodziły się lotem błyskawicy i ludzie chciwie wyglądali tej alchemiczki, która uszkodziła jednego z sędziów. Nawet ich spojrzenia nie mogły zepsuć jej doskonałego humoru, choć wzbudziły w niej pewien niepokój. Bycie na widoku, w pełnym słońcu, w takim tłumie! To było wbrew wszystkim jej instynktom. Skryła się więc na chwilę między drzewami, by rozpuścić, spięte w warkocz włosy i oczyścić szatę z resztek eliksirów. Umiała wmieszać w tłum, gdy zachodziła taka potrzeba - nawet w tłum tak barwny i beztroski, jak ten na Festiwalu Lata. Szybko więc zaszyła się między stoiskami na jarmarku, gdzie trudniej było ją wypatrzyć. Spacerując uważnie obserwowała wszystkie wystawione na sprzedaż skarby. Skusić dała się szybko, bo miała ogromną słabość do błyskotek (uznała też, że należy jej się coś w ramach nagrody pocieszenia po tym marnym wystąpieniu na konkursie). Po kwadransie zaciekłych targów udało jej się zrobić zakupy w rozsądnej cenie, nieomal przyprawiając przy tym sprzedawcę o atak apopleksji. Tak to jest jak biedny, niewinny człowiek próbuje oskubać na kilka galeonów starą wyjadaczkę z Nokturna.
- Pan dorzuci jeszcze tamtą chustkę. - mruknęła na koniec, wskazując na połyskujący srebrzyście materiał, który jak pomyślała mógłby się spodobać pewnej znanej jej damie. Fioletowy kamień zapakowała do zacznie lżejszej już sakiewki, a chustę owinęła wokół szyi, bo nie miała jej gdzie schować. Zadowolona z siebie ruszyła w kierunku strefy deportacyjnej. Miała dość na dzisiaj.

[zt]

Wiedział, że jest to trudny dla Eileen temat, a więc starał się być dla niej jak najlepszym wsparciem. Zawsze chciał dla niej tego, co najlepsze. Była jego najlepszą przyjaciółką, było to więc całkowicie normalne, że chciał jej dobra. Siostra Eileen rzeczywiście była od niej dużo silniejsza i w inny sposób radziła sobie z tym, co ją martwiło i przytłaczało. Eil robiła to zupełnie inaczej. I zdarzało się, że potrzebowała wtedy kogoś do rozmowy, kogoś do użyczenia jej ramienia, dłoni, dania dobrej rady. Alan był do tego idealny.
- Prawda, prawda. A dla szlachetnych jest to rzecz bardzo ważna. Dla niektórych to, jak wyglądają w oczach innych jest najważniejsze. - stwierdził. Sam nie wiedział czemu to powiedział. Chyba w ten sposób trochę sobie marudził na tych, w krwi których płynęły tylko czarodziejskie geny. Tych, którzy często uważali się za lepszych od innych. Tych, których Alan tak nie znosił. Chociaż zdarzały się wyjątki. Na przykład Adrien Carrow. Starał się więc nie wrzucać wszystkich do jednego worka, ale nie umiał pozbyć się uprzedzeń całkowicie.
- Też mam taką nadzieję. Jeśli to Cię jakoś pocieszy to powiem Ci, że Lyra była bardzo przyjemną osobą. - wyjawił, uśmiechając się do Eileen. Chciał ją pocieszyć, dodać jej sił. A i przy okazji nie kłamał, bo ta rudowłosa dziewczyna, którą zajmował się kilka lat temu, rzeczywiście była bardzo sympatyczna. - W porządku. Rzeczywiście robi się tutaj coraz bardziej tłoczno. - Zgodził się z nią. Podniósł się z miejsca i sięgnął po doniczki, które były pod jego opieką. - Oczywiście, że pomogę. Głupie pytanie. Zrobiłbym to nawet jeżeli byś tego nie chciała. - przyznał, parskając śmiechem. Pokręcił głową z rozbawieniem i zakołysał się lekko, by ją nieco "szturchnąć" ramieniem. Nie mógł inaczej, bo miał zajęte doniczkami ręce. - Dobrze, dobrze... A więc jedną roślinkę wezmę do siebie na pewną śmierć. - mruknął z rozbawieniem. I ruszyli w tłum, uważając na zakupione przez Eileen rośliny. Alan odprowadził dziewczynę do domu, a następnie sam udał się do swojego. Był całkiem zadowolony z tego dnia. A pamiątką po nim był "chwast", który został postawiony na parapecie w jego mieszkaniu.

zt x 2 (Alan i Eileen)