[bylobrzydkobedzieladnie]

Lordzie Parkinson, z pewnością się znamy! Często jestem w Waszym domu mody, gdzie zachwycają mnie projektowane przez Ciebie kreacje. W 1955 byłam w Paryżu, gdzie mogliśmy widywać się na balach i przyjęciach. Może przygotujesz dla mnie kilka kreacji żałobnych, żeby ukoić ból w moim sercu? Ja chętnie dostarczę Ci historyczne szkice, by mogły inspirować Cię w codziennej pracy!

Lordzie , kryzys tworzy urodzajną bazę pod rozdziały historii, które pozostawią po sobie niezmywalny ślad. A my możemy być ich częścią. Zwłaszcza, jeśli łączy nas coś więcej niż pamięć o Isadorze.

Kuzynie Czyżby moja matka, Miriam Multon z domu Parkinson, była młodszą siostrą twojego ojca? Jeżeli tak, to pewnie za dużo o niej nie wiedziałeś, bo o damach wydanych za magów bez nazwiska rozmawia się niechętnie, ale mogliśmy mijać się w Hogwarcie i z pewnością byłeś dla mnie synonimem wszelkiego zła, tak bardzo zazdrościłam Ci szlachectwa

montmartre czeka

Aquilo, bywasz gościem naszych salonów i zapewne niejedną kreację spod mojej ręki przymierzałaś. Czy je kupiłaś? Mam nadzieję, że wszystkie trafiły w Twój gust i pewnego dnia dotarłaś do mnie jako ich autora, by wyrazić za nie wdzięczność. Czy to właśnie wtedy odnalazłem w Tobie kolejną muzę? <3
[size=10]W 1955 nie byłem w najlepszej formie i raczej unikałem salonów. Ale może wydarzył się ten przedziwny zbieg okoliczności, iż na jakimś raucie w Paryżu faktycznie byłem?[/i]

Charonie, razem przyszło żyć nam w jednym dormitorium. Swojemu szkolnemu przyjacielowi oddałem siostrę za żonę i nawet po jej śmierci traktuję Cię jak członka rodziny. Czyż nie mówi to wszystkiego?

Elviro, kuzynko droga, z pewnym żalem spoglądałem na Ciebie w Hogwarcie. Długo zastanawiałem się, dlaczego nas sobie nie przedstawiono, a gdy to uczyniłem osobiście, Ty odrzuciłaś moją rękę. Zapewne z zazdrości, którą żywisz po dziś dzień, a ja wciąż patrzę z wyższością, że właśnie wtedy mnie znieważyłaś.  

Tristanie, żeby tylko raz i tylko tam

Proszę pana oboje jesteśmy ludźmi sztuki, zabawmy się z tym. Może mój obraz pana zainspirował, albo może potrzebował pan modelki do kreacji. Służę i proszę o coś oderwanego od szarej rzeczywistości.

Zapewne tak właśnie było, kuzynie W szkole byłam arogancka i zaślepiona zazdrością, nie chciałam mieć z Tobą nic wspólnego. Sprawdźmy, czy nasze spotkanie potoczy się inaczej, gdy oboje jesteśmy już dorośli Zazdrosna jestem nadal, ale znacznie łatwiej przychodzi mi panowanie nad takimi emocjami.

mój Ty lubieżniku <3 my wiemy, wpatrzona w Ciebie będę jak w obrazek! (albo jak w lustro)

Edziu