Ogród

Mimo wyczuwalnego oporu Car poddał się moim poleceniom, jego ruch był jednak niespokojny. Parskał, kręcił łbem, jakby ciągnęło go w stronę niespodziewanego gościa. Nie rozumiałem zachowania konia, początkowo wiążąc go z reakcją na nagłe uniesienie trolla, teraz jednak wyczuwałem, że szarpał się agresywnie, wyrywając w kierunku Elviry. Nie znałem jeszcze dobrze tego zwierzęcia, ale miałem spore doświadczenie jeździeckie - nigdy wcześniej nie spotkałem się jednak z czymś takim. Nieustannie próbowałem odwracać uwagę konia, kierować go z dala od bramy, od trolla, od wszystkich. Walczył ze mną uparcie, a ja konsekwentnie reagowałem ze spokojem, wiedząc, że tylko zimna krew mogła uchować mnie od upadku. Choć w jednej chwili wydarzyło się wszystko, a moje skupienie uczepiło się opanowania spłoszonego zwierzęcia, kątem oka widziałem wiązkę zaklęcia, przenikającą tuż obok mnie. Odwróciłem gniewnie głowę w kierunku czarownicy, mierząc ją spojrzeniem zimnym jak syberyjska noc.
- Co pani robi. - Namaszczony wschodnim akcentem głos niósł w sobie wyniosłość i zdenerwowanie. Czy to zaklęcie było przyczyną dziwnego zachowania konia - tego nie wiedziałem, ale była to jedna z możliwości. Za bramą troll porykiwał jak opętany, kręcąc się równie niepokornie, co Car, nie zważając nawet na Lysandrę, wobec której zwykle był posłuszny. Pomiędzy powarkiwaniami słyszałem i rozumiałem słowa panny Multon - już spokojniejsze, wyraźne. Wydawała się przekonana co do tego, że Ramsey powinien wiedzieć o zajściu - wiedziałem, że należał do jednej z czterech osób pozostających najbliżej Czarnego Pana, miał wgląd w znacznie więcej spraw, jej prośby należało więc wysłuchać. Ignotus przytaknął jej słowom, nie było więc potrzeby, abym i ja to robił. Nie wiedziałem jednak, czy kuzyn przebywał obecnie w domu, a w obecnej chwili ani ja, ani Ignotus nie byliśmy w stanie tego sprawdzić. Wuj stanął w obronie wnuczki, która chyba nie zdawała sobie sprawy z zagrożenia, ja natomiast próbowałem wyperswadować o konia posłuszeństwo, choć o przejeździe przez bramę przy rozjuszonym trollu mogłem zapomnieć.

Była tylko dzieckiem. Dzieckiem, które widziało strach, przerażenie w oczach wiernego towarzysza, w ruchach, w sposobie jaki się zachowywał.
Ciocia E, pokryta krwią, celując różdżką w wujka wydawała się groźna… niebezpieczna jak krzyczał Umhra, a jednak nadal pozostawała ciocią, która przynosiła podarunki, która odwiedzała Matule, choć ostatnio w ogóle nie była obecna w życiu Małej Sroki.
Świat dorosłych czasami był jak zawiły labirynt, którego bez odpowiedniej nici nie mogła pokonać.
Była tylko dzieckiem. Dzieckiem pragnącym poznać świat, ciekawym go niczym mały ptaszek, który ledwo wyfrunął z rodzinnego gniazda, ale nadal ma obawy przed lataniem dalej, poza drzewo, tak dobrze znane.
Krzyk dziadka sprawił, że podskoczyła. Nikt nigdy na nią nie krzyczał. Nie musiał.
Stanęła niepewna, pomiędzy szalejącym Umhrą, a rozzłoszczonym dziadkiem. Rozdarta, pomiędzy posłuszeństwem, a chęcią niesienia pomocy.
-Ciii… Umhra… Ciii… ciocia E zaraz pójdzie. - Spojrzała ze smutkiem na blondynkę i posłuchała dziadka wycofując się. Usta wygięły się w podkowę, ale nie uroniła ani jednej łzy stojąc skula za czarodziejem. Ani drgnęła więcej, tylko patrzyła.
Obserwowała czujnie, jak małe zwierzątko zza krzaków.
Pełna obaw.
Pełna poczucia bezradności.
Ciocia E wstała z ziemi. Widziała jak w niej również rośnie poczucie bezradności.
Chciała do niej podbiec, rwała się do czarownicy, ale wcześniejszy ostry ton dziadka sprawił, że nie drgnęła ani o milimetr. W duchu obiecała sobie, że napisze list do cioci. Zapyta o zdrowie, prześle suszone kwiaty oprawione w szkiełka albo w szklany słoiczek do postawienia na półce.
Stojąc skubała rabek fartuszka prawie go strzępiąc z tego poddenerwowania jakie jej towarzyszyło. Łzy piekły pod powiekami, ale nie chciała płakać. Musiała być dzielna. Tak jak dzielna jest matula, tak dzielne są inne czarownice, które spotkała w swoim życiu. One na pewno nigdy nie płaczą.
Odprowadziła smutnym spojrzeniem szmaragdowych oczu blondynkę, a potem przeniosła wzrok to z Umhry to na dziadka, a na koniec na wujka i Cara.
Co teraz? Pytała niemo.

Ignotus spróbował ochronić przed trollem zarówno bramę, jak i Elvirę. Zaklęcie było stosunkowo proste, nie wykraczało poza jego umiejętności, ale ryki Umhry i troska o bezpieczeństwo wnuczki dekoncentrowały Mulcibera. Nie mógł mieć pewności, czy Clausana Foreno zadziałało tak jak powinno - Elvira zaczęła się oddalać, więc troll nie próbował sforsować bramy aby pokonać niebezpieczeństwo. Z drugiej strony, nawet gdyby Ignotus skutecznie zablokował bramę - staranowanie płotu obok nie stanowiłoby dla Umhry problemu, a zaklęcie nie było w stanie objąć całego ogrodzenia.

Koń nadal się szarpał, ale Arsentiy próbował opanować wierzchowca, a Elvira trzymała się w rozsądnej, dalekiej odległości. Jeźdźcowi udało się utrzymać Cara w miejscu, a Multon mogła odejść dalej. Znalazłszy się poza bezpośrednim niebezpieczeństwem i dalej od konia i trolla, mogła poczuć, że pomimo przykrych emocji łatwiej jej zebrać myśli i że teleportacja nie powinna już stanowić dla niej zagrożenia.
Car parskał cicho i nerwowo rył kopytem w ziemi, ale kontrolowanie konia wymagało już od Arsentiya mniejszego wysiłku. Niebezpieczeństwo minęło, Mulciber zyskał pewność, że zdoła utrzymać się w siodle.

Gdy Multon znalazła się dalej, ryki trolla stały się trochę cichsze. Umhra stopniowo przytomniał, choć nadal był wzburzony. Kilka metrów za nim leżał przewrócony kosz z jabłkami i zgnieciony przez niego owoc. Nie wiedział jeszcze, co uczynił, ale nie będzie umiał wybaczyć sobie niedopilnowania Czerwonych Kamieni Małej Pani.

Mulciberowie mogli wywnioskować, że niezrozumiałe zachowanie trolla i konia było skorelowane z obecnością Elviry. Gdy zaczęła odchodzić, zwierzęta zaczęły się stopniowo uspokajać, a przy nikim innym nie zachowywały się wcześniej równie gwałtownie - nawet Umhra, który, choć agresywny wobec wrogów, uważał zwykle na Lysandrę. Samej Lysandrze Umhra zdradził już przyczynę swojego gniewu. Troll nie rozumiał powodu własnej agresji - dla niego była szczera i intensywna, a zagrożenie prawdziwe. Nawet spokojniejszy, nie zdołałby ubrać swoich motywacji w inne słowa.
Elvira już od kilku miesięcy doświadczała agresywnych zachowań zwierząt, nawet własnej sowy. Koń i troll Mulciberów wpisywały się w ten schemat.

Mistrz gry nie kontynuuje rozgrywki w ogrodzie, ale w razie potrzeby - odpowie na pytania.
Elvira, jeśli zdecydujesz się powrócić do Moulton - przed podjęciem akcji na targu poczekaj na uzupełnienie Mistrza Gry.

Zaklęcie rzucone przez starszego mężczyznę nie było jej dobrze znane; kojarzyła intonację, być może słuchała o nim podczas jakiegoś wykładu, w tej chwili jednak nie była całkiem pewna jego działania i to jeszcze bardziej ją zaniepokoiło. Po krótkim oddechu, po którym nie wydarzyło się nic gorszego ponad cały już trwający chaos, odpuściła jednak i posłała czarodziejowi zmęczony uśmiech wdzięczności. Czy zadziałało, czy nie, to nie miało znaczenia, bo po chwili przyznał, że przynajmniej wreszcie do niego dotarło, że to nie był czas na sprzeczki.
- Dziękuję ci, panie...? - zapytała na odchodnym, kilka kroków dalej bo zdała sobie sprawę, że właściwie mężczyzna jej się nie przedstawił. Podejrzewała, że Ramsey i tak nie zdąży, mogła mu poświęcić jeszcze sekundę w czasie, gdy jeździec opanowywał rozjuszonego konia.
Widok Lysandry na granicy płaczu początkowo szarpnął czułą strunę jej natury, ale szybko wzięła się w garść i wyartykuowała do dziewczynki szeptane, niemal nieme: nie martw się, duszko. Arsentiy'ego obdarzyła zaledwie spojrzeniem, kiwając głową w geście, który mógł być tak kpiący jak wdzięczny. Nie zamierzała się wylewnie żegnać. Gonił ją czas. Gdy ryki ucichły za jej plecami przymknęła powieki, wytarła zakrwawioną dłoń w materiał szaty i ścisnęła różdżkę.
Oczami umysłu zobaczyła samą granicę placu w Moulton, przestrzeń zaraz za mostem, od której zaczynali tego dnia swój spacer z Drew. Ten obraz był mniej chaotyczny i bezpieczniejszy od wszystkiego co wydarzyło się potem przy stoiskach.

próbuję teleportacji z powrotem na most

Elvira skutecznie teleportowała się na granicę placu w Moulton.

jest to jedynie post uzupełniający dla Elviry

Troll wciąż szalał próbując dostać się do kobiety, która przedstawiła się jako Elvira Multon, imię i nazwisko, które nie mówiło mu zbyt wiele, ale o którym z pewnością zamierzał dowiedzieć się więcej przed następnym spotkaniem. Nie wiedział czy rzucone zaklęcie zadziałało, czy rzeczywiście zdołałoby przynajmniej spowolnić próbę sforsowania płotu, na szczęście świat powoli zdawał wracać do swojego leniwego, letniego rytmu.
- Mulciber - odpowiedział na pytanie kobiety. Nie miał pewności czy go usłyszała, oddalała się już ścieżką, którą musiała tu przybyć chwilę wcześniej, a on nie miał czasu upewniać się czy wiedziała kim był. I to pomimo że wraz ze zwiększaniem przez nią odległości Umhra zdawał się uspokajać. Ignotus wciąż jeszcze nie chował różdżki, pozostając w gotowości, ale wszystko zmierzało ku dobremu. Przynajmniej tak myślał dopóki jego wzrok nie padł ponownie na Lysandrę, która grzecznie odsunęła się od płotu i spoglądała na niego zagubiona i smutna. Na widok jej miny, zalały go wyrzuty sumienia. Nie powinien był podnosić głosu, zwykle tego nie robił. Ale jak miał ją chronić, kiedy wchodziła w centrum zamieszania, bezbronna i nieświadoma niebezpieczeństw, które mogły ją jeszcze spotkać. Musiał jej to wyjaśnić, ale za chwilę. Przetarł dłonią oczy, kiedy troll zdawał się coraz lepiej panować nad sobą i nic nie wskazywało na to, by miały ich dosięgnąć kolejne niespodziewane wypadki.
- Arsentiy? Wszystko w porządku? - Zapytał po rosyjsku spoglądając na mężczyznę na szalejącym koniu. - Spróbuję zabrać Umhrę, żebyś mógł wjechać z Carem.
Jeszcze raz rozejrzał się wokół i stwierdzając, że jest dość bezpiecznie, schował różdżkę, podchodząc do Lysandry.
- Musimy wziąć Umhrę z daleka od bramy, żeby Car mógł wjechać - ukucnął żeby jego twarz znalazła się na wysokości twarzy wnuczki i złapał ją delikatnie za ramię, głaszcząc je nieporadnie. - Byłaś bardzo dzielna, tak jak ciocia E, na pewno sobie poradzi - dodał próbując uśmiechnąć się pokrzepiająco i przegnać zbierająca się pod powiekami łzy. Nie chciał być ich powodem, ale nie potrafił łudzić się, że odpowiadał za to wyłącznie stres związany z samą sytuacją. - Zabierzemy Umhrę, żeby koń się nie przestraszył i zaniesiemy resztę jabłek do kuchni, zobaczymy, co z tym plackiem, pomożesz mi? - Wstał spoglądając na dziewczynkę, czekając na jej odpowiedź. Uspokojonego trolla mógłby może przekonać samodzielnie do odsunięcia się od bramy, ale Lysie zawsze szło z nim lepiej. Dlatego wyciągnął w jej stronę rękę, czekając czy ją przyjmie, wciąż czując niesmak wcześniejszego krzyku w ustach.

Zmierzyłem Muton gniewnym spojrzeniem - nie pokusiła się ani na przeprosiny, ani na wyjaśnienia, odchodząc bez słowa. Zupełnie nie potrafiłem zrozumieć tej sytuacji. Pochodzenia krwi na szacie kobiety, wyjącego Umhry, rozjuszonego Cara. Im jednak Elvira była dalej, tym koń stawał się spokojniejszy, chętniej oddając mi władzę nad sobą. Coraz pewniejszy w siodle, odwróciłem się za uzdrowicielką, odprowadzając ją wzrokiem, patrząc jak z cichym trzaskiem rozpływa się w pejzażu poranka. Troll również zaniechał prób forsowania bramy, nie miałem jednak pełnego zaufania do stworzenia - ostrożnie i powoli pokierowałem wierzchowca pod bramę, pozostając jednak poza ogrodzeniem, chcąc upewnić się, że agresja odeszła razem z Multon. Odnalazłem spojrzenie Ignotusa, który wydawał się równie mocno pogubiony w tym chaosie co ja. - Już tak. - Odparłem po Rosyjsku, niepewnie spoglądając na wyrośnięte stworzenie, którego nastawienie zmieniło się jak za pstryknięciem palca. - To zastanawiające… ale koń uspokoił się, jak tylko odeszła. - Wyglądało na to, że nie tylko on. - Myślę, że sobie poradzę. Lepiej, by Umhra nie zrobił krzywdy Lysandrze. - Troll był już spokojny, ale nagłe, dziwne zachowanie obu stworzeń było czymś spowodowane - w Anglii działo się wiele niewyjaśnionych rzeczy, moc magii drzemiąca w żyłach obcej ziemi była silna, wypełzała w sposób nieoczekiwany i często nieokrzesany. Dostrzegałem to od pierwszych dni pobytu na wyspach, jeszcze silniej - odkąd zamieszkałem w Warwick. - Czego chciała? Co się wydarzyło? - Ignotus musiał rozumieć więcej, w czasie, gdy ja szarpałem się z koniem, rozmawiał o czymś z Multon. Nie wydawało się jednak, by ją znał, co wydało mi się dość nietypowe, choć nie na tyle, bym poświęcał tym myślom więcej uwagi.
Gdy brama ustąpiła, Car już ze spokojem minął stworzenie. Pogładziłem go po grzbiecie, w rodzimym języku chwaląc za posłuszeństwo, nie ruszałem jednak jeszcze w kierunku stajni, jakby upewniając się, że niebezpieczeństwo minęło.

Atmosfera była gęsta tak, że mogła ją ciąć nożem niczym to ciasto, o którym jeszcze nie tak dawno rozmawiała z dziadkiem. Teraz ta wymiana zdań wydawał się być bardzo odległa. Jakby zeszłego dnia.
Trwała nadal nieruchomo czekając na dalszy rozwój wypadków. Umhra już spokojniejszy nie wydawał się wściekły i gotowy do zaatakowania kogokolwiek, a jednak, choć bardzo chciała do niego podejść, tak bała się drgnąć.
Czekała.
Miała nadzieję, że zaraz będzie mogła się oddalić i zaszyć wraz z rysikami i kartkami. Zamknie się w swoim świecie; odwiedzi ją trójoki lis, a może znów podąży śladami niedźwiedzia lub złapie kota za czubek ogona, a on poprowadzi ją krętymi ścieżkami świata wśród cieni i mar.
Mała Sroka chciała zniknąć.
Wtem głos dziadka sprawił, że szmaragdowe spojrzenie oderwała od ścieżki, na której zniknęła ciocia E.
-Dobrze. - Kiwnęła głową posłuszna, cicha i ukryta wewnątrz siebie. Ujęła dłoń czarodzieja i sięgnęła drugą po koszyk, który wcześniej trzymał troll. Skupiła teraz całą uwagę na stworzeniu. -Umhra. - Powiedziała łagodnie do towarzysza licznych popołudniowych herbatek. -Idziemy do domu. Chodź. - Mówiła dalej, trochę gardłowo jakby podstawy języka trolli osadzały się swoją barwą na głoskach słów. Poczekała, aż troll ruszy za nimi. Co jakiś czas zerkała na Umhrę chcąc się upewnić, że jest tuż obok.
Łzy zostały przegnane, ale poczucie wstydu nadal piekło policzki.
Krzyk, nie był jej znany.
Zawsze kojący głos matki, spokojny głos wujka R, szorstki śmiech cioci E, miękkie sylaby cioci Ti. Otaczały ją dźwięki najróżniejsze, bezpieczne; krzyk obcy wbijał się w jej świadomość niczym sztylet w miękkie tkanki.
Obcy i niezrozumiały.
Obejrzała się na wujka, który dumnie dosiadał Cara, chciała kiedyś go poprosić o naukę jazdy, ale czy mogła? Czy dorośli nie uznają, że nie jest to dla niej bezpieczne, tak jak Umhra nie wydawał się idealnym towarzyszem dziecięcych zabaw, a jednak nim był.
Kosz pełen jabłek zakołysał się w zgięciu ramienia.
Czerwień się pyszniła niczym potężne korale.

Wpatrywałem się w miejsce, z którego przed chwilą teleportowała się kobieta, jakbym czekał, aż z ziemi zaczną wypełzać ciemne moce, ale nic takiego się nie wydarzyło. Wuj i Lysandra oddalali się w kierunku Niedźwiedziej Jamy, a ja uniosłem wzrok ku górze, przypatrując się drugiemu słońcu i przypominając dziwaczny poranek w Londynie. Każdy dzień zdawał się przynosić jedynie nowe pytania, które pozostawały bez odpowiedzi, tak jak te, dlaczego ubroczona krwią kobieta szukała pomocy u Ramseya. Ignotus z pewnością miał powody, by ją zignorować, a przestroga kuzyna dotycząca panny Multon mogła mieć w tym spory udział - nie podważałem postępowania wuja, z boku przyglądając się jego czynom i tkając z nich schematy poruszania się w towarzystwie, które dopiero poznawałem. Posiadałem łatwość w nawiązywaniu kontaktów, wiedziałem jak zjednywać sobie sojuszników, ale jak dotąd bariera językowa okazywała się ograniczeniem, które było moja kulą u nogi. Nie pomagał obcy akcent, który wykrzywiał w grymasie twarze anglików, szybciej czyniąc ze mnie materiał na wroga niż sojusznika.
Dwójka Mulciberów i troll byli już daleko, kiedy w końcu skłoniłem konia do podążenia ich śladem, po chwili zrównując się z nimi. Dostrzegłem uniesione, dziecięce oczy, które przypatrywały mi się czujnie w milczeniu, jakby brakowało im właściwych słów. - Patrzysz na Cara. - Zwróciłem się do młodszej krewniaczki. W jej spojrzeniu było coś, co wywoływało we mnie dziwny niepokój - nie byłem przyzwyczajony do towarzystwa dzieci, nie potrafiłem z z nimi rozmawiać. Lysandra była jednak Mulciberem, była rodziną - z dalekiego kraju, wychowywaną w innej kulturze, ale nadal dzielącą wspólną krew i wspólne korzenie. Mimo różnicy pokoleń i obyczajów nie mogła być aż tak odległa. - Idź do Varyi. Nauczy cię. - Mówiłem dalej prostą angielszczyzną, wiedząc, że dziewczynka nie zna rosyjskiego, krocząc obok na koniu z wzrokiem zawieszonym na wysokości horyzontu. Nie wiedziałem tego na pewno, ale znałem tą ciekawość - tą samą, która sprawiała, że siostra podążała zawsze moimi śladami, w dzikość, w surowość, w życie inne, niż przystawało kobiecie - łatwo było się zorientować, że w tej materii Anglia niewiele różniła się od Rosji.

zt

20 VIII 1958

W zawieszeniu ostatnich dni, gęstych od nadmiaru emocji, pomiędzy którymi nie wyobrażała sobie wcześniej nawigacji, niewiele mogło ją jeszcze zadziwić, a przynajmniej tak jej się wydawało. Po prawdzie niczego nie mogła być pewna — filary jej życia runęły, a kurz po ich upadku jeszcze nie opadł, wciąż wirował w powietrzu, uniemożliwiając rozsądny wybór kierunku, w którym miała się poruszać. Nic dziwnego — ledwie miesiąc temu obchodziła swoje dziewiętnaste urodziny, rodzice nie mieli nawet pięćdziesięciu lat, wszystko i wszyscy wskazywali, że odeszli za wcześnie. Że Maria była za młoda, aby być zupełnie przygotowana do tego momentu. Wciąż wracała zresztą myślami do początku pochodu żałobnego na elfim szlaku. Chwili, w której Elvira zganiła ją za brak czarnej sukienki, a ona myślała wtedy, że nie miała przecież żadnej sukienki w tym kolorze, bo nawet nie była przygotowana na żałobę. Och, jakże teraz pluła sobie w brodę. Jak bardzo żałowała, że w ogóle zjawiła się na tym przeklętym pochodzie. Wciąż i wciąż wracała do obrazu, który wyrył się w jej umyśle, do wielkiego odłamka wystającego z tego, czym kiedyś był jej dom. Rozsądek podpowiadał, że nie dałaby rady przeciw żywiołowi. Ale serce mówiło, że powinna chociaż spróbować.
Sytuacji nie poprawiała sytuacja Elviry. Nie wiedziała, co działo się z kuzynką w trakcie całego kataklizmu, odnalazła ją w szpitalu w opłakanym stanie. I znów nie mogła zrobić nic, aby jej ulżyć. Ledwo udało jej się opatrzyć rany jej towarzyszy, tam Pod Ziemią, ale nie mogła pomóc w największym urazie nosa. Bezradność łapała ją swoimi szponami, wżynała się w ramiona, w nogi, w tułów, szyję i głowę, szarpała nią całą, bez żadnej szansy na zmianę. Dlaczego więc w jej sercu wciąż żarzył się płomień? Nie nadziei. Ta umarła w pogorzelisku, razem z marzeniami o matczynych objęciach i dłoni ojca na swych włosach. Płomień nie przynosił jej ciepła i komfortu. Płomień zmuszał do działania, nie pozwalał na odpoczynek. Był symbolem gniewu, który nigdy wcześniej nie był w niej tak obecny. Nigdy wcześniej bowiem nie czuła aż tak silnej niezgody na to, jak wyglądał świat. Na cierpienie niewinnych, na własną słabość, bezradność, na krwawe łzy i agresję pączkującą chętniej od kwiatów. Wiedziała już, że nie mogła stać obojętnie obok świata. Musiała i chciała uratować wszystkich, których tylko mogła. Albo przynajmniej zrobić wszystko, aby ostatnie chwile ludzkości nie przebiegały w bólu.
Na tym przecież polegało człowieczeństwo. Na trosce o drugą osobę, na czułym dbaniu o ciepło, oferowaniu pomocy tam, dokąd tylko sięgały ludzkie oczy i dłonie. Nie mogła pozwolić na to, aby własną biernością przyczyniała się do czyjegoś cierpienia. Ale sama nie mogła zrobić wiele, w tym wszystkim potrzebowała drogowskazu. Mentorki, która nawet nieświadomie, zastąpi jej wskazówki darowane dotychczas przez mamę, która podzieli się z nią swoją mądrością, tą życiową i zawodową. Dlatego właśnie musiała dotrzeć do pani Cassandry Vablatsky.
Wcześniej zdarzyło jej się odwiedzić Niedźwiedzią Jamę, myślała zatem, że uda jej się użyć umiejętności teleportacji tak samo, jak ostatnim razem. Nie ważne jednak, jak mocno by się skupiała, do teleportacji nie dochodziło. Kontrolnie spróbowała jeszcze raz, a magia przeniosła ją do samego Warwick. Jednak do Niedźwiedziej Jamy pozostała jej jeszcze długa droga, którą musiała przebyć pieszo. Starała się nie latać na miotle, nie ufała swej koordynacji, zwłaszcza że od kilku dni bardzo słabo spała.
Nie liczyła czasu, nie liczyła kroków, które musiały minąć, aby wreszcie stanęła naprzeciw kutej bramy. Wyciągnęła rękę w jej kierunku, chcąc sprawdzić, czy jest otwarta, czy mogłaby wejść do środka, ale w tym samym momencie gdzieś na skraju swego pola widzenia dostrzegła...
— Dzień dobry — powiedziała cichutko, gdy jej spojrzenie spoczęło na sylwetce trolla. Nie był szczególnie duży, jak na swój gatunek, ale i tak sprawiał wrażenie i wzbudzał respekt. Nie chciała go rozjuszyć ani wprowadzić w zdenerwowanie. To nie przypadek, że znajdował się za bramą, musiał najwyraźniej strzec Niedźwiedziej Jamy. Dlatego też od razu pokazała wnętrza swych dłoni, puste, aby troll wiedział, że nie stanowiła zagrożenia. — Ja chciałam odwiedzić panią Cassandrę... — dodała, zwieszając głowę. Czarna chustka zawiązana na włosach uniemożliwiała kosmykom zasłonięcie jej twarzy. Zasinionej pod oczami, chorobliwie bladej. Jak bardzo chciałaby się teraz schować...