Latarnia morska, Little Skellig

Abstrakcyjność nadawała podniosłości chwili – chwilom, kolejnym ułamkom czasu, który zdawał się być czymś tak szalenie nieistotnym, że nie warto było zwracać na niego uwagi. Ani na czas, ani na miejsce, choć szczyt latarni, w całym spektrum swojej malowniczości, budził pytania. Ale każde następne i kolejne padało pod narastającą ekscytacją – pod nieznanym, pod pęczniejącym przekonaniem, że to właśnie tutaj – przy nim, obok niego, kiedy dotyk spotykał dotyk, a spojrzenie krzyżowało spojrzenie – że właśnie tutaj miała się znaleźć.
Wysokie płomienie tańczące nad paleniskiem muskały parującym ciepłem plecy, ale zdawały się być niczym w porównaniu z palącym momentem, kiedy skóra musnęła skórę, a spomiędzy jego warg uleciało jej imię; dźwięczne, melodyjne, nigdy dotąd nie wypowiedziane w ten sposób; niemal uzależniający, słodki, ociekający przyjemnością w samych zgłoskach przecinających eter i docierających do uszu. Za każdym kolejnym razem brzmiało piękniej; rozpływało się miękko na jego języku, drżało w ulotnych szeptach.
Ale imię było tylko przedsmakiem; zwiastunem kolejnych słów, poprzedzeniem wielkich obietnic, które były cudowne, nie dlatego, że obiecywały wielkość – wypowiadał je on, a to nadawało im podniosłości, która równocześnie co dodawała skrzydeł, stanowczo zaciskała się na podbrzuszu, nie pozwalając jej odpłynąć w dal; gdziekolwiek, gdzie byłaby dalej od niego.
Potrafiła sobie wyobrazić – złoto, klejnoty, przepych nie z tego świata, przypieczętowany tym, co w tamtej chwili było dla niej najważniejsze – jego obecnością. Razem mogliby rządzić całym światem. Dla niego mogłaby go uratować.
Bądź spalić i zbudować na nowo, w formie i o kształcie, jaki by sobie wymarzył.
– Rzuciłabym ci świat do stóp – wypowiedziała, ocierając głos o szept, kiedy dłoń wędrowała w okolicach męskiego obojczyka – Byłby twój. Nasz. Tylko nasz – zrobiliby z nim co chcieli; bez ograniczeń, bez innych ludzi, bez czegokolwiek – tylko dla siebie nawzajem. Przedsmakiem potęgi miało być spotkanie na szczycie latarni – absurdalne, abstrakcyjne, odrętwiające, równocześnie takie, które sprowadzało atrakcję w samej możliwości oddychania tym samym powietrzem.
– Zawsze – powtórzyła cicho, mrużąc oczy; jego zapach był upajający, uzależniał w ułamku sekundy, sprowadzał błogość. Dotyk parzył skórę, równocześnie ją kojąc – ambiwalencja uczuć wciąż i wciąż, po raz kolejny, kończyła się na przyjemności. Mogłaby tak trwać, przy nim, przed nim, muskając jego ciało, odnajdując jego spojrzenie i topiąc w nim swoje własne, przez wieczność.
– Ofiarowałabym ci wszystko, mój miły – szept wypłynął miękko, kiedy kąciki ust uniosły się w górę; dłoń odnalazła dłoń, ujęła ją subtelnie. Pozwoliła sobie nawet na drobny, dźwięczny śmiech, kiedy zarost delikatnie połaskotał gładką skórę.
Dystans przestał istnieć, a jej wciąż było mało; chciała go mocniej niż wszystkiego innego na świecie, potrzebowała, zupełnie jak gdyby kilka ulotnych chwil skąpanych w cieniach ogniska, w jasnych spojrzeniach przemykających między sobą, sprawiły, że uzależniła się od niego do reszty.
Ciepły pocałunek, później oddech rozlały się po odkrytej skórze wyłaniające się zza rozchylonej koszuli, wywołując gęsią skórkę, drobne drżenie w dole kręgosłupa i cichy pomruk, który wpłynął na jej usta, gdy delektowała się rytmem, jaki wyznaczał, i melodią, jaką nucił.
Przez dłuższą chwilę nie rejestrowała nawet pojawienia się kogoś – czegoś – jeszcze; dopiero nasilony jazgot sprawił, że uniosła głowę, która uprzednio spoczęła policzkiem pod jego obojczykiem.
– Zabiję każdego, kto będzie chciał nam przeszkodzić – wypowiedziała hardo, ciało drgnęło po raz kolejny, tym razem nęcone nutą irytacji, która nakazała wysunąć z kieszeni spódnicy różdżkę. Odsunęła się nieco – tęsknota pojawiła się od razu, niemal boleśnie – by rozejrzeć się wokół i wycelować w – co tak właściwie?
Krzycząca dynia nie była kimś kogo faktycznie mogła się spodziewać, ale to nie powstrzymało jej od rzucenia pierwszego zaklęcia, jakie przyszło jej na myśl – Quietus.

The member 'Tatiana Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 34

Tonął. Czuł to całym sobą. Każda sekunda w jej towarzystwie zdawała się być tą niedocenioną, upływającą zbyt szybko, będącą po prostu za krótką. Gorące pragnienie, aby chwile te trwały wieczność przebijały się w intensywny spojrzeniu, w gorącym wyrazie twarzy, którą trzymał tak blisko niej. Czyste w swej istocie pożądanie nie przerażało, choć widział ją pierwszy raz. Uczucie rozbudzone raptem w ciągu jednego wieczora stało się nieprzejednanie ogromne i szczere. I tylko to mógł jej ofiarować, kołysząc się lekko w takty własnej melodii, jedynym spójnym, trzeźwym kawałkiem świadomości zdając sobie sprawę, że wszystko to wymykało się spod kontroli. Walka z pragnieniem była coraz trudniejsza; Zachary trwał w tym przedziwnym uścisku, sycił się obdarzanym uwielbieniem, w zamian ofiarowując gorący piasek pustyni, którego potrzebował teraz jak nigdy wcześniej. Nocą stygł szybko i ocuciłby ich z tego szału – tak jak uczyniła to dynia unosząca się w powietrzu. Jej przeraźliwy fałsz dotknął Zachary'ego mocno. W odmętach swojej wieczornej szaty począł szukać różdżki, a choć inkantacja z ust Tatiany padła, to nie okazała się dostatecznie silna. Skrzaci głos zawodził w sposób irytujący i tym razem w jego rękach leżało podjęcie próby jej uciszenia.
— Quietus — zaintonował głosem pełnym rozsadzających go od środka uczuć. Wycelował bardziej przypadkowo, słuchem kierując się ku celowi. Nie mógł i nie potrafił odjąć wzroku od Tatiany. Wiązka magii ledwie pognała wzdłuż różdżki. Dłoń Shafiqa zadrżała, lecz i jemu nie udało się osiągnąć pożądanego efektu. Chichot dyni był irytujący i coraz głośniejszy.
— Czyż to nie będzie nasza pierwsza wspólna porażka? — zapytał przejmującym głosem, ofiarowując nieco zmartwienia. — Ucieknijmy stąd. Niech nigdy nikt nas nie znajdzie, moja Tatiano — wydobył z siebie wreszcie, odsuwając się na moment tylko po to, by po dreszczu zimna, który go ogarnął, przylgnąć do niej jeszcze mocniej. — Ale zostańmy tu jeszcze chwilę. Nie chcę cię stracić z oczu — wyszeptał do jej ucha, mając nadzieję, że usłyszała z tego najważniejszy sens, po czym delikatnie ujął ją w talii i zaczął obracać się wokół wspólnej osi gdzieś między nimi. — Zdradź mi, jak tutaj trafiłaś? Jak mogłem nigdy wcześniej nie spotkać cię na swojej drodze? Nie miej przede mną tajemnic — podjął z każdym słowem zmniejszając dystans między nimi tylko po to, aby jak najwięcej ciepła zostało uwspólnione. Jej bliskość wystarczała mu. Nie potrzebował niczego innego.

rzut nieudany

Coś tak przyziemnego, zwyczajnego jak czas, przestało istnieć. Stopniał gdzieś, utonął w falach obijających się o stopy latarni, nieistotny, porzucony, skazany na zapomnienie tylko dzięki mocy dwóch – sylwetek, dusz, ciał, słów wypowiadanych z fascynacją wymieszaną pożądaniem i zaaferowaniem. Nieważne dla niej było wszystko wokół – świat skurczył się momentalnie, a minimalny dystans, który dzielił ich od siebie, w jednej sekundzie wydawał się dlań nie do zniesienia.
Bo przecież razem, jako jedno, mogli wszystko; Tatiana była tego absolutnie pewna.
– Nie przejmuj się tym – uleciało szeptem, subtelnym i miękkim, jak gdyby można go było wyczuć dotykiem palców. Jedna z dłoni znów uniosła różdżkę, druga pomknęła wyżej, znajdując w końcu azyl na jego twarzy; skóra dotknęła skórę, kiedy delikatnie ujęła jego policzek, wzrokiem wciąż wędrując po ciemnych odmętach jego tęczówek. Ośmieliła się odwrócić spojrzenie jedynie na moment, z rzeczywistą hardością – i w głosie, i w ruchach – celując znów w kierunku jazgoczącej dyni.
– Quietus – tym razem wybrzmiało donośniej, mocniej; okrutne dźwięki chcące zakłócić błogi stan ustały, dynia potraktowana zaklęciem zamilkła, przez dłużej niż kilka uderzeń serca słychać było jedynie szum fal i wspólne oddechy wygrywane pomiędzy nimi.
– Ucieknę z Tobą gdzie zapragniesz, mój królu. Nic i nikt nas nie powstrzyma – słowa naznaczone pomrukiem niosły wielką obietnicę; taką, którą gotowa była spełnić w każdej chwili.
On także był jej przychylny; wiedziała to. Wiedziała to, gdy zapragnął oglądać ją dalej, gdy nie chciał tracić jej z oczu; cień uśmiechu, pełnego ulgi i szczerego szczęścia, naznaczył wargi, nim te nie zbliżyły się do tych należących do niego. Musnęła je delikatnie, kontrastując ze zwyczajową samej sobie natarczywością; pokusa, pragnienie – potrzeba – by moment taki jak ten trwał wiecznie była przyczyną, dla której smakowała jego ust bez pośpiechu, z subtelnością w każdej upływającej sekundzie.
Powieki odważyła się uchylić dopiero gdy odsunęła twarz od tej należącej do niego.
– To dla mnie samej ogromna zagadka, bowiem... nie wiem. Nie pamiętam? Nie chcę pamiętać, bo wszystko co było przed tobą, jest nieważne. Nigdy nie było istotne. Tylko ty się liczysz, ty u mego boku, a ja u twojego – w rytm, który nadawały jego kroki wciąż kołysała się delikatnie, płynąc biodrami w odpowiedzi na jego ruchy. Ciało przy ciele, pragnienie przy pragnieniu; z cichym westchnieniem ułożyła policzek w zagłębieniu między jego szyją a ramieniem, zaraz potem niemal dziękczynnie wtulając w jego ciało.
– Gdzie mnie zabierzesz, mój ukochany?

quietus udane

Jakże łatwo było słuchać jej głosu, jej słów niosących cichą, ledwie słyszalną melodię kojącą uszy, a nawet całą istotę Zachary'ego. Kąciki ust same unosiły się ku górze, wargi układały w uśmiech pełen zadowolenia, niemożliwego do opisania szczęścia, że w końcu trafił na swej drodze na kogoś takiego jak ona. Jego królowa, której szepnął w obcym jej przecież rodzimym języku Shafiqów; a przynajmniej tym, który w obecnych czasach za takowy uchodził.
— Nic — powtórzył cicho, nieco akcentując słowo arabskim akcentem — nas nie powstrzyma. Razem będziemy władać tym światem. I światem, który jest po nim. — Zadeklarował szczerze, niemal żarliwie. W obecności swojej królowej nie mógł przecież powiedzieć inaczej. Razem, wspólnie staną na szczycie, chłonąc ciszę, gdy magia z jej ust podziałała i przyniosła kolejną dozę ukojenia. Tak niewiele, sama obecność stanowiła dla Zachary'ego pełnię szczęścia. Choć to przyszło znikąd, nagle i gwałtownie, gdy tylko postawił swoje stopy na nieznanej mu ziemi (wiedząc jedynie, iż wciąż przebywał gdzieś na terytorium Brytyjczyków), to chłonący każdym calem siebie Shafiq, potomek egipskich kapłanów i prawdziwych faraonów, nie odczuwał piętna sumienia ani chłodnej, zwykle lodowatej logiki analizującej każde zdarzenie, każde przeżyte doświadczenie. To wszystko nie miało znaczenia – chłód jego duszy zniknął. Przyjemne ciepło otaczało go zewsząd, a przede wszystkim czerpało garściami z gorąca ofiarowywanego mu przez Tatianę łagodnie spijającą jego oddech z jego ust. Delikatne muśnięcie rozgrzewało. Wzbudzało potrzebę zachowania tej chwili i cieszenia się każdym jej niepoliczalnym ułamkiem, jakby lada moment miała przepaść na zawsze, zostać zapomniana. Nie chciał tego. Potrzebował, pragnął całym sobą, by trwała tak przy nim, wewnętrznie przeżywając. Nim pojął, że nieco się odsunęła, spostrzegł ruch jej warg w oddaleniu zbyt wielkim, aby był w stanie znieść dzielącą ich odległość. Niedużą, to wiedział, lecz nadal za dużą jak na to, czego potrzebował.
Słuchał. Chłonął głos, prawie nie rejestrując sensu czy znaczenia, nieświadomie pozwalając jedynie tym zgłoskom dotrzeć do świadomości, które niosły najwięcej w mającej trwać wieczność chwili. Nikle zdawał sobie sprawę z tego, jak na nią patrzył, jak niebieskie tęczówki miały lśnić. Liczyli się tylko oni: Tatiana i Zachary trwający razem, nierozerwalnie u swego boku. Wtuleni i prawdziwie spragnieni świata padającego im do stóp.
— Zabiorę cię, gdzie tylko zechcesz — wyszeptał do wtulonej weń ukochanej. — Pokażę ci szczyty naszych piramid. Najpiękniejsze oazy pustyń, dolinę pełną Nilu... a później... a później popłyniemy w jego górę. Dotrzemy do serca Afryki i staniemy na jego szczycie. Stamtąd pójdziemy, gdzie tylko zechcesz — jął dalej, własnymi rękami delikatnie oplatając jej kruche ciało. Tak przyjemnie gorące, niepozwalające odczuć ni krzty chłodu czającego się na zewnątrz. Tyle wystarczało, bowiem Zachary mógł trwać tak do końca swoich dni.

z/t x2

| 14 lutego

Niecierpliwił się i denerwował jednocześnie. Wszystko z pomocą Cilliana dopiął na ostatni guzik. Znaczy, on to tylko z jedzeniem pomógł, resztę Aidan zrobił, ale wkład miał więc się liczyło, a jakby Aidan za gotowanie miał się wziąć to by sobie z Sheilą na pewno nie pojedli. Latarnie zabezpieczył i ogrzał, koce rozłożył, światełka świąteczne z choinki zdjęte, podprowadzone i prosto tu zawieszone też były. Widok z samej góry był naprawdę piękny. Latarnia znajdowała się na klifie, zaraz nad rozciągającą się w nicość tafle wody. Nie działała od lat, nikt tu też nie bywał. Był tu już wcześniej. Raz nawet wczesną nocą mając stąd naprawdę piękny widok na gwiazdy. Chciał jej to pokazać. Pokazać jej wszystko. Każdy jeden zapierający dech w piersi widok. Chciał stworzyć z nią wspomnienia. Te niezapomniane, przepełnione emocjami i pięknymi chwilami. Obiecał jej, że da jej czas. Tyle się u niej działo... zamartwiała się, cierpiała. Czuł się winien, że nie mógł jej pomóc jak należy. Nie tak jakby chciał. Jedyne co tak naprawdę mógł dla niej zrobić to być przy niej. Służyć jako oparcie, gdyby tylko mu na to pozwoliła. To jednak mu nie wystarczało. Chciał być kimś więcej. Wiedział, że w tej sprawie będzie musiał porozmawiać z jej braćmi, ale decyzja należała do niej. Tylko do niej. To ona była najważniejsza, to o jej życie i serce chodziło. On był gotów oddać jej swe całe. Kochał ją od lat, jeśli byłaby gotowa odwzajemnić jego uczucia, jeśli by go chciała, zrobiłby wszystko, aby ją uszczęśliwić, aby uchylić jej niebios, by mogła być bliżej gwiazd na niebie. Wystarczyło jedno słowo, jej skinienie, bo za nic w świecie nie wyobrażał sobie kogokolwiek innego przy swym boku jeśli nie ją. Jeśli nie osobę, którą obdarzył uczuciem bezgranicznym i głębokim. Chciał być dla niej kimś równie ważnym co ona dla niego. Był tu. Cały wyłącznie jej. Wciąż jednak gnębiła go sprawa z Marcelem. To, że jej uczucia są jednak ulokowane w nim. Bał się odrzucenia, ale teraz obawiał się również, że mógłby stać się czymś na miarę zastępstwa. Miał jednak zdobyć jej serce. To były jej słowa. Miał więc zamiar to zrobić. Na swój może mało udolny sposób, ale był zdeterminowany. Chciał jej pokazać, że może na nim polegać, że zająłby się nią, ale również, że pielęgnowałby każdą chwilę z nią spędzoną. Wysłał jej zaproszenie tydzień wcześniej, mając w głowie pomysł na dzisiejsze popołudnie w głowie jeszcze w styczniu. Przeteleportowała się sama do Irlandii, a z niej odebrał ją już na miotle zjawiając się w Little Skelling, gdy słońce trwało jeszcze uporczywie na niebie. Dni były jednak krótsze, a w przeciągu dosłownie godziny zacząć miał się zachód słońca, a niebo miało pomału ciemnieć. Po ich spotkaniu upewni się, że wróci cała i bezpieczna do domu. - To tutaj. - Ogłosił z uroczystym uśmiechem na ustach i z rozwianymi przez wiatr włosami zsiadając z miotły, którą zatrzymał przed latarnią. Poczekał aż dziewczyna z niej zsiądzie, aby złapać ją za dłoń splatając ich palce i poprowadzić ich do ciężkich, metalowych drzwi, które otworzył przed nimi. Czekała ich dość długa wędrówka na samą górę po krętych schodach. Opłacalna jednak. Na szczycie bowiem znajdowało się oszklone z każdej strony pomieszczenie, rozścielone na podłodze koce, kosz piknikowy z jedzeniem, a to wszystko oświetlało wielobarwne światło porozwieszanych przy suficie świątecznych lampek.

Nie spodziewała się jakiegokolwiek gestu ze strony Aidana i to nie dlatego, że uważała, że do takich się nie nadaje. Po prostu zupełnie wyleciał jej z głowy dzień, który w jakiś sposób powinien być ważny, a którzy przepadł w jej głowie w odmętach zdenerwowania, smutków, niewyspania i zdenerwowania. Dlatego kiedy tylko otrzymała wiadomość, speszyła się, nie do końca wiedząc co teraz, aczkolwiek odpisała że bardzo chętnie się przeznaczy chwilę na spotkanie z Moorem. W końcu nie mógł być zły, nawet jeżeli nie wyglądała idealnie, prawda? Twarz była zmęczona, ale starała się poprawić nieco własny wygląd drobną ilością kosmetyków, które schowała pod obluzowaną deską aby żaden z braci się nie dorwał, ubrała podarowaną jej na święta sukienkę, dopilnowując, aby dokładnie była wyczyszczona. Czy to było w porządku? Czy nie będzie zły, że nie mogła przygotować się dokładniej? Miała nadzieję, że nie, bo wzdychając cicho zorientowała się, że niezbyt miała czas na dodatkowe rozważania.
Oplatając swoje dłonie dookoła jego, wtuliła swój policzek w jego ramię kiedy lecieli na miotle, pozwalając sobie tym razem absolutnie nie podziwiać widoków, skupiając się jedynie na jego obecności. Nie potrafiła całkowicie zapomnieć o swoich problemach, ale te przynajmniej wydawały się łagodniejsze przy obecności Moore’a, tak jakby w tym momencie pozostawiła wszystko gdzieś daleko za sobą, nawet jeżeli nie była to prawda. Jego obecność, ciepło tego, że był tuż obok, delikatnie rozwiane jasne włosy…wpatrywała się niemal jak zahipnotyzowana, uśmiechając się za każdym razem kiedy to kąciki ust Aidana drgały lekko podczas jego rozmyślań. Nie była pewna, co dokładnie mogło mu chodzić po głowie, pozostawiała to jednak otwartą kwestią. Nie lubiła wymuszać z kogoś wyznań, pozostawiała więc kwestię szeroko otwartą, pozwalając Aidanowi na znalezienie słów i myśli, które chciałby jej przekazać.
Uśmiechnęła się, kiedy pomagał jej zsunąć się z miotły, ostrożnie stawiając pierwsze kroki na nieznanym gruncie. Nie wiedziała, co ich tutaj czeka, ale w jakiś sposób miała pewność, że cokolwiek się nie zadzieje, Aidan zadbał o to, aby nikt nieproszony się tutaj nie zjawił, samemu też przygotowując to miejsce bez stresu dla niej, że nagle ktoś obcy się tutaj pojawi. Spojrzała jeszcze na krętą drogę, która ich czekała, nie mając żadnych pretensji co do wysokości, za to delikatnie acz stanowczo ściskając dłoń która ją prowadziła.
- Często tu bywasz? – zagadnęła, prawdziwie ciekawa czy znał to miejsce i czy wybrał je przypadkowo czy nie. Skupiła się później na wędrówce, niezbyt chcąc dyszeć przez kolejne wypowiadane słowa, a dopiero kiedy dotarli na szczyt, jej oczy rozszerzyły się znacząco. W pierwszej chwili zaniemówiła, nie wiedząc nawet co powiedzieć, zaraz jednak rzucając się na szyję Aidana i na jego policzku składając pocałunek.
- Przepiękne! To wszystko ty zrobiłeś? Niesamowity jesteś jak zawsze!

|13.09.1958


Drink szybko znalazł się w drobnej dłoni, kolor zaś sugerował smak słodki, taki za jakim nie przepadała, ale atmosfera łaźni, ogólne rozluźnienie i spokój sprawiły, że mimo wszystko spróbowała posmakować, słodycz rozlała się po języku, a wraz z nią poczuła zapach róż i świeżo wypranej pościeli, takiej suszonej na słońcu, przesyconej powiewu wiatru. Do tej kombinacji dołączyły aromaty egzotycznych przypraw. Jednak nim zdążyła się nacieszyć zapachami oraz posmakiem drinka powieki zaczęły opadać, jak do snu, ale przecież senna nie była. Opadła w wodzie by zaraz poczuć szarpnięcie w okolicy pępka i nim się obejrzała znajdowała się w miejscu zupełnie innym niż powinna być.
Przypływ paniki oraz zaniepokojenia otrzeźwił ją od razu. Nie powinna tu być i to jeszcze w en déshabillé.
Nie rozpoznawała miejsca w jakim się znalazła, ale jedno było pewne. Znajdowała się daleko od łaźni. Daleko od bezpiecznej przystani jaką było otoczenie innych kobiet.
Po plecach przeszedł zimny dreszcz. Czy to kolejny koszmar, czy jednak były demony jedynie uśpione i teraz wszystko ma się zacząć od nowa. W snach jej nagie ciało było rozszarpywane przez zęby i pazury cienistych istot. Czy jej krew ma teraz zabarwić wodę jeziora?
Czy to było jezioro? Tak się jej zdawało, nie słyszała szumu wody charakterystycznego dla rzeki. Wzięła głębszy oddech. Gdzie jest różdżka? Na pewno jak znajdzie różdżkę będzie jej łatwiej wrócić do domu. Dostrzegła zaś ręcznik, leżał niedaleko brzegu, wystarczyło do niego podpłynąć i taki miała właśnie zamiar, ale wtedy usłyszała czyjś głos. Odwróciła się gwałtownie, rozchlapując wodę wokół siebie.
-Kto tu jest? - Zapytała zaniepokojona, szukając właścicielka głosu, ale zamiast tego poczuła jak jakiś materiał spada jej na głowę. Zaraz potem kolejny i następny. Nie potrzebowała wiele czasu, żeby zorientować się, że nie są to jej ubrania, ale mężczyzny. Serce zabiło szybciej, bynajmniej z podekscytowania.
Nie była sama.
Ktoś tu jeszcze był i na drugim końcu zdawało się, że widzi sylwetkę.
Tylko czy był to przyjaciel czy może wróg?

|Rzut na spostrzegawczość, szukam różdżki, st 70, spostrzegawczość I

The member 'Primrose Burke' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24

Pochłonięty rozmową w doborowym towarzystwie nawet nie zwróciłem uwagi, kiedy w moją dłoń trafił kieliszek z różowawą zawartością. Obróciłem nóżkę między palcami i ściągnąłem brwi będąc nieco niepocieszonym wszak wcześniej częstowałem się ognistą, jednakże nie zwykłem wybrzydzać. Upiłem trunku czując nieprzyjemną słodycz na języku – skrzywiłem się nawet lekko, bowiem totalnie nie wpasował się w mój gust; jeśli już miałem pić drinki to preferowałem kwaśne smaki. Niemniej jednak, gdy wziąłem drugi łyk odniosłem wrażenie, że staje się coraz smaczniejszy, a jego zapach zupełnie się zmienił. Aromat palonego tytoniu wypełnił moje nozdrza, podobnie jak zapach ulubionej whisky od Blishena. Uśmiech mimowolnie pojawił się na ustach i wraz z nim dopadła mnie senność; powieki stały się ciężkie, zbyt ciężkie, abym był w stanie je utrzymać. Wyciągnąłem nogi bardziej przed siebie, wsunąłem dłonie pod głowę i właściwie od razu odpłynąłem. Ocknąłem się dopiero, gdy poczułem wyraźne szarpnięcie w okolicy pępka.

Co u licha?

Wciąż byłem w wodzie, ale z pewnością nie były to łaźnie. Nie czułem dna pod stopami, dlatego lekkimi ruchami ramion utrzymywałem się na powierzchni. Rozglądałem się przy tym po okolicy starając się zrozumieć co się właśnie działo. Czy to był sen? Co było jego powodem? Próbowałem się obudzić, przyszło mi do głowy, aby nawet się uszczypnąć, jednakże sam zaśmiałem się pod nosem z tego absurdalnego pomysłu. O dziwo nie czułem niepokoju – wręcz przeciwnie. Wypełniał mnie spokój, jakaś irracjonalna radość, którą pragnąłem się z kimś podzielić i wtem usłyszałem słodki, kobiecy głos szepcący mi do ucha. W jednej chwili obróciłem się w tym kierunku, ale nie ujrzałem żadnej twarzy – dosłownie nikogo. Czy te figle płatał mi umysł? To on chciał mi dać gwiazdkę z nieba? Zacisnąłem wargi w wąską linię, po czym wolno zacząłem się przemieszczać w kierunku brzegu zastanawiając się jak zdołam wrócić do domu, skoro nie miałem przy sobie nic – ani ubrań, a tym bardziej różdżki. W tym samym momencie coś spadło mi na głowę i chwyciwszy w dłoń materiał uzmysłowiłem sobie, że była to… sukienka. Od zaśmiania się w głos przeszkodziło mi tylko jedno – dziewczyna, od której nie mogłem oderwać wzroku. Wyglądała pięknie w blasku księżyca. Wypuściłem wolno powietrze z ust zdając sobie sprawę, że tyle pragnąłem jej powiedzieć, tak bardzo chciałem poczuć zapach jej skóry. Dlaczego w ogóle opuściliśmy ten namiot Primrose? Wiedz, że nie pozwolę nam popełnić znów tego samego błędu.
Straciłem zainteresowanie powrotem do domu, zignorowałem też odzież oraz wężowe drewno. Liczyła się tylko ona.

Różdżka przepadła, przestała być ważna, nie liczyła się w momencie, w którym spostrzegła kto znajduje się naprzeciwko niej. Serce zabiło mocniej, a oddech uwiązał się supłem w płucach. Poświata księżyca osadzała się na silnych ramionach oraz rzucała cień na twarz, powodując, że męskie rysy nabrały ostrzejszych krawędzi.
Wspomnienia z nocy spędzonej w namiocie powróciły wyraźne, jakby miało to miejsce ledwie wczoraj. Nie były już senną marą, obrazami jak za mgłą, które powodowały przyjemne sensacje, a rzeczywistym i namacalnym wydarzeniem, o którym nie mogła zapomnieć. Tym bardziej teraz.
Poprzedni głos przestał mieć znaczenie. Cała sytuacja, przedziwne jezioro również. Byli ponownie sami, odcięci od innych ludzi, jedyni w tym miejscu. Tak bardzo znów chciała poczuć dotyk jego rąk na swojej skórze, ciepły oddech znaczący niewidzialnymi znamionami całe ciało. Choć nie poczuła zimna to zadrżała.
Wcześniej, nie była pewna, wciąż zadająca pytania. Nie wiedziała co ją czeka, teraz pojęła pewne mechanizmy, zrozumiała, że pewnych spraw nie da się powstrzymać. Tym bardziej teraz, kiedy czuła, że tak bardzo pragnęła.
Powoli poruszyła ramionami i podpłynęła bliżej unosząc na Drew spojrzenie. Nagość nagle nie była istotna. Chciała, aby taką ją widział.
Słowa Evandry rozbrzmiały w pamięci, ten dzień kiedy wyznała jej jako jedynej co zaszło w namiocie, a przyjaciółka nie potępiła jej działania, a jedynie wyrażając swój zachwyt zasiała kolejne ziarno. Niewinny komentarz, który właśnie zapuszczał coraz głębiej korzenie. Osadzał się w umyśle czarownicy, wczesne wyrwanie mogłoby ją uratować. Nie chciała być ratowana, chciała być bliżej mężczyzny.
Oddech powrócił, urywany, szybszy, gdy już był na wyciągnięcie ręki.
-Czy to sen? - Zapytała, skłonna uwierzyć, że w łaźni przysnęła, a jej umysł właśnie wyciąga na wierzch najbardziej skrywane marzenia. Płata jej figle, nie pozwalając zapomnieć. -Jeżeli to sen, to chcę aby trwał jak najdłużej. - Wyznała otwarcie, bo przecież w snach można powiedzieć wszystko. A nawet jeżeli to nie sen, to nie czuła skrępowania, aby wypowiedzieć te słowa. Wydawały się na miejscu, wydawały się właściwe.
Konieczne do wypowiedzenia.

Obróciłem się w kierunku dziewczyny wciąż dzierżąc w dłoni część – zapewne jej – garderoby.  Przyglądałem się jej, bezwstydnie wpatrywałem w każdy fragment ciała wyłaniającego się ponad, błyszczącą w blasku księżyca, powierzchnię jeziora. Wziąłem głęboki wdech zdając sobie sprawę, że skupiła na mnie swą uwagę i nie zwlekając zaczęła skracać dzielącą nas odległość. Pozbyłem się tej sukienki, nie była jej, a tym bardziej mi, do niczego potrzeba.
Skąd w Tobie tyle odwagi Primrose?
Jeszcze w trakcie naszego ostatniego spotkania czułem gęstą atmosferę, odnosiłem wrażenie, że w jej ustach ugrzęzły pewne słowa, być może pytania, które wtem nie ujrzały światła dziennego. Czy miały dziś? Choć właściwie, dlaczego po tak długim czasie? Co się zmieniło? Co tu robiliśmy? Z jakiego powodu los ponownie skrzyżował nasze ścieżki? Pytajniki mnożyły się, atakowały mój umysł, ale o dziwo – ignorowałem je. O dziwo zaniechałem analiz, zatracania się w kolejnych rozmyślaniach i poszukiwaniach prawidłowych lub tych najbardziej zbliżonych do prawdy odpowiedzi. Nie liczyło się nic poza jej błyszczącymi tęczówkami, poza kształtami, które budziły w mej wyobraźni najskrytsze pragnienia. Na próżno było szukać w tym logiki, porzuciłem jakiekolwiek próby; nie byłem w stanie się temu oprzeć, a jej pewność tylko mnie w tym utwierdzała. Sprawiała, że kącik ust powędrował ku górze, gdy w końcu znalazła się tuż obok, dosłownie na wyciągnięcie dłoni i zdecydowała się na słodki szept. Czyżbyśmy dzielili to zagubienie? Abstrakcyjną konfuzję, w której wyjątkowo komfortowo się czuliśmy? -Jeśli sen, to wyjątkowo piękny- odparłem w sposób zupełnie do siebie niepodobny. Pozbawiony kpiny, charakterystycznej ironii, która zdawała się nie opuszczać mnie ani na moment. Zdawała – to było chyba dobre określenie, bowiem obecnie brzmiałem zupełnie szczerze, a przynajmniej tak odczułem własną postawę. Być może byłem w błędzie, ale z niego mogła mnie wyprowadzić tylko ona.
Zbliżyłem się pokonując ostatni, dzielący nas metr i uniosłem dłoń opierając palce o jej podbródek. Delikatnie zadarłem go do góry, po czym drugą ręką zawędrowałem na wysokość lędźwi i przyciągnąłem ją do siebie zamykając w uścisku. -Najdłużej?- spytałem, choć nie brzmiało to jak pytanie, bowiem sam liczyłem na to samo. -Czyli ile? Nim świt nie skłoni nas do rozstania?- kontynuowałem opierając brodę o czubek jej głowy. -Nim świta zdąży się zorientować, że spędzasz czas ze mną zamiast we własnej sypialni? Że nie jestem jednym z was?- dodałem biorąc głęboki wdech; rozkoszując się jej zapachem, gładkością skóry, którą czułem pod opuszkami placów. Pokrętnie czułem się lepszy od nich - i taki byłem. Ponad tradycjami, oddany i lojalny sprawie, gotów poświęcić więcej, niżeli rodowy majątek. -Niechaj trwa, niech trwa jak najdłużej, bo jeśli to sen, to nie mam ochoty się z niego obudzić- wygiąłem wargi w lekkim uśmiechu powracając spojrzeniem do jej oczu.