Mokradło

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k60' : 59

--------------------------------

#2 'k100' : 12

Pierwszy raz brałem udział w podobnej weselnej zabawie, a przecież nie była to pierwsza ślubna ceremonia, na którą miałem zaszczyt zostać zaproszonym. Przez samego angielskiego Lorda, owszem, to jednak potęgowało jedynie moje zdziwienie, że wśród arystokracji bawią się w taki sposób. Nigdy bowiem nie spotkałem się z alkoholowymi pojedynkami chociażby na weselach wśród klasy średniej, z jakiej sam się wywodziłem i z jakiej głównie miałem znajomych, który nierzadko zapraszali mnie na ceremonie, by wspólnie celebrować tę wielką chwilę. Wracając wspomnieniami do mojego własnego wesela, które miało miejsce kilka lat wcześniej, mógłbym stwierdzić, że zorganizowane przez mojego drużbę i druhnę Allyi zabawy nie były aż tak kontrowersyjne... Oboje byliśmy dość staromodni.
Wtedy byłem zdecydowanie trzeźwiejszy, przynajmniej w teorii, bo czułem się wówczas pijany szczęściem. Domyślałem się, że tak właśnie czuł się także Anthony Macmillan i nie było w tym nic dziwnego. Stanął na ślubnym kobiercu z piękną i dobrą kobietą. Do tego piekielnie dobrą w quidditcha. Nic, tylko pozazdrościć.
- Tak - za Weasleyów i matkę panny młodej - podjąłem, podnosząc szklankę, zaś płynący w moim krwiobiegu alkohol, który zdążył już wpłynąć na podejmowane przeze mnie niezbyt racjonalnie decyzje, postanowiłem dodać jeszcze kilka słów. - Za Weasleyów, którzy w przeszłości pokazali czym jest prawdziwa szlachetność i wsparli poszkodowanych w wojnie - wypijmy za to, byśmy i my potrafili postąpić podobnie. Przynajmniej się postarać. Przynajmniej ja się postaram. W obecnej chwili to konieczne... - mówiłem chyba trochę nieskładnie i nie na temat, przechodząc na dość grząski grunt wojennej zawieruchy, o której nikt dzisiaj chyba myśleć nie chciał, dlatego urwałem w pół słowa i zamilkłem, robiąc przy tym kamienną minę. Spojrzałem w stronę Vincenta i pomyślałem, że może i ja powinienem zjeść więcej, to alkohol nie uderzyłby mi tak do głowy - ale zamiast tego znów wznosiłem toast.
- Wypijmy za pannę młodą, niech strzela bramki wszystkim, poza własnym małżonkiem - oznajmiłem, podnosząc szklankę i upijając z niej niewielki łyk ognistej whisky, która znów rozkosznie zapiekła mnie w gardło.


Piję whisky i rzucam na odporność fizyczną

The member 'Cedric Dearborn' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Na przestrzeni lat, zgłębiając pradawne legendy, przyjęło się, iż człowiek całkowicie upojony wyskokowym napojem, wypowiadał szereg najprawdziwszych i najszczerszych zwrotów. Bez żadnego skrępowania potrafi wyrzucić na rozedrganą powierzchnię fantazyjne komplementy, filozoficzne, wywody, finezyjne wypowiedzi, czy niezrozumiałe, zabawne plątaniny wyrazów. Tak było i tym razem, gdy ciemnowłosy mężczyzna przechylał głowę w wyraźnym zafascynowaniu. Rozanielony wzrok błękitnych tęczówek, błądził po majestatycznej sylwetce rozzłoszczonej istoty. Podświadomość podpowiadała znajome personalia, lecz za żadne skarby świata nie potrafiła zespolić i dopasować odpowiednich liter. Otoczenie choć zawirowane, zdawało się nie istnieć; nie słyszał zaczepnych głosów, delikatnych pokrzykiwań, wzmożonych śmiechów skupionych na jego osobie. Czyżby nie zwracali uwagi na obecność prawdziwego anioła? Nie okazywali szacunku, nie rozumieli powagi sytuacji? Miał nadzieję, że przemówi, usłyszy melodyjny głos kojący nietrzeźwość całego organizmu, jednakże inne okoliczności przerwały błogie, ulotne sekundy. Odepchnął się od brzegu drewnianego stołu, z trudem opierając o eleganckie deski. Dotykając szykowanego materiału spostrzegł widoczną suchość. Zadziwił się niezmiernie, po czym westchnął ciężko; jakby wykonywana czynność przysporzyła nie lada problemów. Zmrużył powieki prześlizgując się po zgromadzonych.
Czyżby widział Skamandera, ciemnowłosą Wright? A co tu robił przyjaciel z dormitorium, szlachetny Cedric? Uśmiechnął się bardziej do siebie, nie mając złych zamiarów. Nie kontrolował swych poczynań, nie mając pojęcia, że niektóre z nich spotykają się z widoczną dezaprobatą. Gdyby wiedział kto tak naprawdę znajduje się tuż obok. Słowa organizatora były niewyraźne, niedosłyszalne. Dostrzegł niewielkie zamieszanie. Nozdrza wyczuły apetyczny zapach nadchodzącej potrawy. Zmarszczył brwi w niezadowoleniu i odwracając się do osoby siedzącej nieopodal wybełkotał pretensjonalnie, przekonywująco: – Ale ja nic nie zamawiaeeem… – nachmurzył się wymownie, zakładając ręce na klatce piersiowej. Przecież nie był głodny. Ciepły bulion przyniesiony przez skrzata parował tuż przed jego twarzą. Gorący, zachęcający, idealny. Nie mógł odmówić, prawda? Drżąca dłoń ujęła srebrny sztuciec zatrzymując się na moment. Pokrzepiające głosy zachęcały gromko, gdy po raz pierwszy, nieudolnie zanurzył ozdobną powierzchnię. Łyżka, z głośnym hukiem uderzyła o talerz, a kilka kropel rozlało się na stół. Zasmucił się, uniósł głowę, spojrzał przed siebie i wyrzucił: – Chyba się mnie nie słucha, moszże chcecie spróbować? – zaproponował podnosząc narzędzie nieco do góry. Poważne głosy, szybko odwiodły od tak szalonego pomysłu. Wzruszył ramionami, postanowił zawalczyć, nie poddawać się i zasmakować kunsztu kornwalijskiej kuchni. Kolejna próba musiała zakończyć się zwycięstwem.

| Rzucam k100 na utrzymanie łyżki.

[bylobrzydkobedzieladnie]