First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Z początku wzruszyła ramionami, wcześniej nie zastanawiając się nad tym w ten sposób. Nie interesowała się po co ludziom były kamienie, dopóki na tym zarabiała i dopóty miała dzięki temu zajęcie. Jej zainteresowanie pojawiało się dopiero wtedy, gdy ktoś – najczęściej nieopierzony konkurent – plątał się pod nogami, oferował stawki niskie stawki za kamienie, które były kiepskiej jakości lub były podrabiane, dzięki czemu psuł rynek. O ile mogłaby w tym dostrzec pewien plus, bo w ten sposób wkraczała ona, cała na biało, na ratunek ze swoją rzetelnością w powierzonych zadaniach, o tyle najczęściej niespecjalnie zamożni nie zgadzali się na proponowaną cenę. Na początku denerwowała się tym faktem, ale z czasem przełożyła nabyte umiejętności negocjacyjne na swój minerałowy biznes, a przy okazji zmieniła klientów. Na tych, których było stać lub tych, którym zależało bez względu na cenę.
– Być może – odparła enigmatycznie, marszcząc w konsternacji gładkie czoło – kamienie mają różne właściwości, włącznie z ochronnymi, ale i wręcz przeciwnie, szkodzącymi innym, jeśli odpowiednio je dobierzesz i postąpisz – słyszała o magicznych talizmanach, do których wykorzystywano cenne minerały, sama jednak nie znała się na runicznych naukach niemal w ogóle, więc nie była w stanie powiedzieć nic więcej od tego, co przeczytała w księgach. Z drugiej strony nie znała aż tylu osób parających się jednocześnie runami, jak i numerologią, a przy tym jeszcze alchemią, dlatego nie sądziła, by popyt na kamienie wzrósł właśnie przez to. – Po prostu nauczyli się trzymać język za zębami; w tych czasach nie ufa się nikomu, nawet sobie – nie mogła powiedzieć, że ufa siedzącej obok dziewczynie w stu procentach, ale owocna i bezproblemowa dotychczas współpraca pozwalała Włoszce wierzyć, że nie tylko myślą podobnie, ale i grają po jednej stronie. Zresztą od zawsze ostrożnie selekcjonowała swoich współpracowników i wielu z nich odrzuciła. Najzwyczajniej w świecie, kierując się niczym więcej jak intuicją. I zaciągnięciem języka u innych.
Rozumiała zadowolenie Wren, ale sama nie mogła się za bardzo do niego odnieść – większość czasu spędzała w miejscach dla czarodziejów, rzadko kiedy pojawiała się tam, gdzie stykały się dwa światy, magiczny z niemagicznym, dlatego była skłonna stwierdzić, że zapatrzona w swoją pracę, swoje obowiązki nie zwracała uwagi na otoczenie. Słowa Chang były jednak na tyle przekonujące, że powzięła sobie nowy cel: poświęcić więcej uwagi temu, co dzieje się wokół niej.
– Może masz rację i powinnam zobaczyć coś więcej niż czubek własnego nosa – skwitowała pół żartem, pół serio, chociaż brzmiała o wiele bardziej poważnie, niż do tej pory. – Może rzeczywiście traktowałam Anglię zbyt po macoszemu – westchnęła. Nie, żeby miało się to nagle zmienić, ale skoro już tu zagościła na dłużej być może powinna zmienić nastawienie? – Konkurencja nie śpi, dlatego najlepiej ograniczyć takie wycieczki do kilku dni – wiedziała o czym mówi, niestety. Każdorazowo po dobiciu do portu słyszała od życzliwych dusz o kolejnej niepotrzebnej osobie w porcie; nigdy nie kryła, że jedyną akceptowalną dla niej konkurencją był Goyle, z którym najczęściej po prostu nie wchodziła sobie w drogę. Każde z nich zajmowało się swoimi sprawami, choć podejrzewała, że mimo wszystko oboje patrzyli sobie czasami na ręce.
Kwestię krwi zbyła milczeniem. Nie rozumiała dlaczego kobiety używały jej na ciało, sama na szczęście nie odczuwała takiej potrzeby. Uważała jednak, że skoro był popyt i Wren prawdopodobnie stanowiła nielicznego handlarza krwią, to mogła jej co najwyżej życzyć dobrze – zwłaszcza, że sama na tym nieco zarabiała.
– Prawie jak z winem, w końcu zaczynasz tęsknić – podsumowała gorzko, chowając wręczoną fiolkę do kieszeni płaszcza a w zamian wręczyła dziewczynie sakiewkę z monetami. – Cóż, wolę taki porządek, jak teraz. Ja dostarczam, ty zajmujesz się resztą – rzuciła niedopałek papierosa na ziemię i kiedy tylko zdeptała go podeszwą, podniosła się z miejsca. Wyczekująco zerknęła na czarownicę, po czym wraz z nią ruszyła w stronę zejścia z promenady.

zt

Kwestia przywożonych z zagranicy minerałów smakowała słodyczą niewiadomej; nikt dotychczas nie zdradził przed nią tej handlowej nowinki, nie zachęcił do zgłębienia tematu, ale teraz, mając w swym posiadaniu plotkę dającą zalążek potencjalnemu bogactwo nowej wiedzy, mogła podjąć się zadania. W codziennej rutynie brakło ostatnio ekscytacji. Lawirowała między jedną a drugą kryjówką, sączyła krew z napęczniałych młodością żył, rozprowadzała ją po szlachetnym rynku w odpowiedzi na wciąż rosnące zapotrzebowanie, a przy tym zatracała swoją dawną smykałkę do rozwiązywania magicznych tajemnic, świadomie spychając ich dobrodziejstwo na dalszy plan. To się nie godzi, już nie.
Wren uśmiechnęła się cierpko do własnych myśli i z uwagą zapamiętała enigmatyczne słowa Borgii, przyrzekła sobie, że już następnego poranka zacznie rozpytywać o ich naturę na Pokątnej. Może i kamienie docierały do portu, ale czuła podskórnie, że to w kolebce wymiany towarów między czarodziejami-pasjonatami wiedziano o nich najwięcej. Pod tym względem dzielnica rzadko kiedy zawodziła.
- Wręcz przeciwnie. Ufać można wyłącznie sobie - poprawiła Francescę z uprzejmym uśmiechem; jako dobry obywatel pokładała wiarę w nowym Ministerstwie i jego zarządzeniach, w Ministrze Magii, magicznym Londynie i przepoczwarzającym się społeczeństwie, w swojej zaufanej klienteli, ale prawdziwie pewna była wyłącznie siebie. Swojej umiejętności dostosowania się do wschodzącego słońca i blasku rzucanego na porządek świata, umiejętności snucia wiarygodnych historii, umiejętności utrzymania się przy życiu wbrew pragnieniom przeznaczenia. - Ale tobie nie muszę tego tłumaczyć, moja droga - miękko stwierdziła po chwili. Borgia również była kobietą pragmatyczności, ostrożnie stąpającą wśród wydarzeń przypominających wściekłe, zębate geranium. To je łączyło. Zbliżało. Upodabniało, choć jedna we władanie wzięła morze, druga natomiast solidny grunt.
Parsknęła cicho na kontemplacje Włoszki i skinęła głową w aprobacie, gdy ta zdecydowała się dać nowej, małej Brytanii jeszcze jedną szansę, może prawdziwszą niż kiedykolwiek wcześniej. Satysfakcjonował ją fakt, że to akurat ona mogła otworzyć Borgii oczy. Brakowało wokół silnych, świadomych kobiet, z którymi można by zawrzeć nieoficjalne przymierze; brakowało zatem samej Francesci, a przecież łączyły je ambitne plany. Przy odpowiednim zadbaniu o detale mogłyby zarobić więcej galeonów, niż im obu śniłoby się to w najrozkoszniejszych nocnych objęciach Morfeusza.
- Jeśli będziesz potrzebowała przewodnika po cudach i horrorach tego Londynu, odezwij się. Służę ramieniem - rzuciła beztrosko. W jej mniemaniu uprawiana w kuluarach makabra warta była zobaczenia, choćby po to, by porównać ją z uporządkowanymi ulicami stolicy. A przejście się główną aleją z różdżką dumnie trzymaną w dłoni, w tradycyjnej szacie znającej smak magicznej historii, ach, to niezastąpione uczucie - jak lot motyla przez oczyszczone z mikroszkodników mrowisko.
Wymiana dobiegła końca, w jej torbie zagościła sakiewka wypełniona monetami, których nawet nie przeliczyła; doświadczenie uczyło, że Borgii można było ufać. Zresztą - obie mogły zaszkodzić sobie nawzajem w przypadku konfliktów interesów, a tego szanujące się damy biznesu wiedziały, by unikać jak ognia. Nie istniało nic cenniejszego od reputacji.
- Zdaje się, że ty już tęsknisz - skontrowała półżartem, kiedy obie podniosły się z ławki i ruszyły w dół uliczki. Wieczór był jeszcze młody, one również: wspólne nachylenie się nad lampką wina nie byłoby zatem żadnym nietaktem, udaną transakcję zawsze należało uczcić. - Chodźmy tęsknić, Fran. Chodźmy zatracić się w tej tęsknocie aż do samego ranka - westchnęła rozmarzona Azjatka, po czym ujęła czarownicę pod ramię i uśmiechnęła się raz jeszcze, wierząc, że czekał je pomyślny, prywatny wieczór.

zt

my tędy

Raz, czy dwa, jeszcze w szkole zdarzyło się, że wyskrobałem na ławce jakieś durne wyznanie przywiązania. Parę razy kierowane do moich syrenich przyjaciółek, których nie znał nikt, a raz nawet i do Jade Sykes. Nie posługiwałem się wtedy imionami, chociaż i tak każdy wiedział, że się w niej bujam, w każdym razie w przedostatniej ławce w pierwszym rzędzie w klasie zaklęć wydłubałem kiedyś piękne, podeptane serce.
Przebite strzałą nadal wydaje mi się passe.
To tutaj, to już jednak wyższa szkoła jazdy, bo grozi nam już nie szlaban i patroszenie szczuroszczetów, a chłosta co najmniej. A w ostateczności, pfff, moje czarnowidzenie sięga zenitu, zwłaszcza, że wracają mi kolorki i już nie jestem niewidzialny.
-Ty, ale teraz to się popisałeś - no nie mogę wyjść z zachwytu nad jego ekspresją; prawą ręką trzymam się za brzuch, bo trochę musieliśmy przetruchtać i złapała mnie kolka - malarz, poeta i co jeszcze? - trącam go łokciem, kiedy już zatrzymujemy się na moment, by złapać oddech. Zmoczeni, dający lekka z alkoholem sprawiamy wrażenie, jakbyśmy wracali z jakiegoś melanżu. Dawno nie byłem tak z siebie zadowolony, uśmiecham się szeroko, kurwa jeszcze jakiegoś orderu mi brakuje. Troll miesiąca, mój stary politycznie popiera Malfoya, a ja po drugiej stronie mu piszę rzeczy w stylu Rycerze Walpurgii jedzą gunwno. Jakby to się pojawiło w prasie, to pewnie wykupiłby drukarnię, co to wydała i spaliłby do gołej ziemi, ale ze stolicą, to chyba tak nie zrobi, co nie?
-Tu już i tak cuchnie wystarczająco - odpowiadam Bojczukowi, znowu w zmieszanym nastroju. Bo faktycznie tu wali, tylko że nie ściekami, brudną wodą z Tamizy i gnijącymi śmieciami, a nieszczęściem. Kiedyś, przechodząc przez byle jaką uliczkę, dało się poczuć zapach gotującego się mleka, dziś, nie dość, że dla niektórych to towar na wagę złota, to po prostu nie ma kto go gotować.
-Dobra stary, finiszujemy z tym, bo jeszcze nas capną, a twoje czary-mary przestały działać - tak mu mówię, drapiąc się w głowę. Doczłapaliśmy się do portu, ale tak, jak zaczęliśmy w jego gorszej części, tak teraz skończymy w tej całkiem przyzwoitej.


Może i jest bez rysunku, bo ja to talentu Johny'ego nie posiadam, ale wymowniej to już nie będzie.
-To teraz w długą, ty w tamtą, ja w tą i spotkamy się w Parszywym, co ty na to? - proponuję. Jest późno, ale aż mnie telepie od emocji, no i może Filipka pozwoli nam na szybki prysznic w jednym z pokoi, bo łapy mam całe uwalane farbą.

- Mam jeszcze dużo ukrytych talentów - stwierdzam bardzo skromnie i posyłam mu szeroki uśmiech, który (niestety) może już dostrzec, ukryty gdzieś w cieniu obszernego nakrycia głowy. Sam widzę swoje brudne palce i ubłocone po same kostki buty, a także trącający mnie łokieć Morgana. Ta, cuchnęło tu przegniłym śledziem i świeżą krwią, co w połączeniu dawało tak wybuchową mieszankę, że z pierwszym wdechem szło się porzygać; teraz oddycham szybko zmęczony rundką wokół miasta i trochę już się nie mogę doczekać aż zasiądę przy stoliku w Parszywym i walnę browara po dobrze wykonanej robocie - No to pospiesz się - poganiam go, machając obiema rękami i staję na czatach, rozglądając się na boki. Lewa wolna, prawa wolna, można działać, byle nie za długo, bo chuj wie, kiedy ktoś się napatoczy, chociaż po tamtej krwawej nocy londyńczyków zostało tyle co kuguchar napłakał, a nocna pora raczej nie sprzyjała spacerom (właściwie nie sprzyjały im nawet upalne, letnie popołudnia, których doświadczyliśmy w tym roku, ani te jesienne, nieco chłodniejsze i wilgotne). Odwracam się powoli, kiedy do uszu nie dociera szmer twardego włosia pędzla i przesuwam spojrzeniem po potężnym napisie - potężnym w formie i treści. Wytrzeszczam oczy, po czym kiwam z uznaniem głową i klepię Lyncha po ramieniu - No, no, no, dojebałeś. Dobrze powiedziane, w moje serce trafia - trochę sobie urządzam podśmiechujki, ale doceniam i pomysł i wykonanie. Wbijam w przyjaciela spojrzenie - Mhm, jak nie pojawisz się tam w przeciągu kwadransa to zaczynam cię szukać - i mniemam, że zrobiłby to samo; do Parszywego nie mieliśmy daleko, ale istniało pewne drobne prawdopodobieństwo, że któryś z nas natknie się na policyjny patrol, chociaż port znaliśmy przecież nawet lepiej niż własne kieszenie i obydwoje dobrze wiedzieliśmy za którym winklem zniknąć by pozostać niezauważonym oraz uniknąć kłopotów. Naciągam głębiej swój kaptur, rzucam ostatnie spojrzenie na jebitne malowidło i ruszam w długą, w stronę przeciwną niż ten drugi, choć do jednego celu. To była szalona noc, niepodobna do żadnej innej.

/ztx2

18 września, dużo później

Steffen przechadzał się smętnie nad Tamizą, myśląc sobie, że niedaleko stąd kłócił się niegdyś z Bellą pod Białym Mostem. To przyniosło nieoczekiwane owoce. Nigdy nie spodziewałby się, że panna jużnieSelwyn weźmie sobie jego słowa do serca, że nieosiągalne marzenie stanie się jego wśród grządek Kurnika i irlandzkich wzgórz. O ile w życiu osobistym układało mu się nad podziw dobrze i zapowiadało się na to, że nie spędzi życia jako samotny zdziwaczały runista, lub Wujek Dobra Rada w redakcji "Czarownicy", to... jak długo potrwa jeszcze jego życie? Nie mógł porzucić Zakonu, nie mógł, musiał walczyć dla Howarda i dla Bertiego... ale zaręczyny napawały go czasem poczuciem winy. Isabella akceptowała jego postanowienie, ale on wciąż czuł grozę na plecach i smutek w sercu. Aresztowanie Justine, jak się wydawało niezniszczalnej, znów zachwiało jego poczuciem bezpieczeństwa. Minął już prawie miesiąc, a nikt nie aresztował go w Gringottcie... ale też nie odbili jeszcze Tonks, choć podejrzewał, że ruszające w Oazie prace nad szpitalem polowym mają coś wspólnego z planami Gwardii i pana lorda Ministra.
Po pracy spróbował wywietrzyć głowę na spacerze. Smutne myśli dopadały go znienacka, bez wyraźnego powodu (powodem była cała ta wojna, niemijająca), chyba od śmierci Bertiego, a może już wcześniej? Może chwila na świeżym powietrzu mu pomoże. Miał się dziś spotkać z Bellą, a nie chciał wracać do Doliny Godryka zdołowany.
Wtem przystanął i rozdziawił usta, patrząc na poezję na murze. Wybałuszył oczy, czytając wyrafinowane rymy.
-Jakie to... piękne! - wyszeptał. Oczy mu się zaszkliły, na twarzy pojawił się uśmiech, w sercu ciepło. Londyn nie umarł, Londyn żył nadal, a jakaś szlachetna (w sensie osobowości, nie pochodzenia) dusza układała rymy ku pokrzepieniu serc. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że w napisie jest coś znajomego, ale to pewnie uniwersalne dobro i doskonałe poczucie humoru, przebijające się przez znakomicie dobrane słowa.
-Nie będzie Malfoy pluł nam w twarz... - zanucił pod nosem, a potem rozejrzał się nerwowo. Nie powinien patrzeć na ten napis zbyt długo. Widząc, że jest całkiem sam, skręcił w krzaki, przemienił się w szczura i ruszył w drogę do domu.

/zt

| 02.12

Różnobarwne koło pochylonych nad wózkiem głów odzianych w eleganckie toczki wyglądało niczym wieniec pogrzebowych - takie pierwsze skojarzenie pojawiło się w głowie Deirdre, gdy wyprostowana spoglądała na towarzyszki tego przeklętego, zimowego popołudnia, gruchające nad spoczywającą na poduszeczkach Myssleine. Ich fikuśne nakrycia głowy przyciągały wzrok drogimi detalami, a pieczołowicie utrwalone eliksirami fryzury lśniły świeżością tuż po wyjściu od obleganego balwierza. Wszystko właściwie było tu lśniące, skrzące się śniegiem, błyszczące od świątecznego pyłku, piękne i mające na celu upewnienie mieszkańców Londynu, że żyją w wspaniałym, dostatnim świecie, gdzie głównym zmartwieniem spacerujących dam było ciepło główki schowanego w wózeczku dziecka - oraz ewentualne plotki na temat jego samotnej matki.
Oczywiście, Deirdre że nie chciała pojawić się na zimowym jarmarku, wiedziała jednak, że powinna - ba, że musiała. Zbyt długo ukrywała swoje dziecko przed bliższymi i dalszymi znajomymi z la Fantasmagorii, zbyt wiele miesięcy odmawiała zaproszeniom oraz troskliwym dopytywaniom o losy dzieci, zbytnio przeciągała strunę żałoby, wygrywającej ułaskawiające nuty. Minął ponad rok, musiała więc zdjąć wdowią woalkę i stanąć na wysokości zadania, zachowując się tak, jak na godną obywatelkę płci pięknej przystało. Pojawienie się na zimowym jarmarku traktowała więc w kategorii przykrego obowiązku, niezbędnego jednakże do utrzymania fasady madame Mericourt. Tłumaczyła sobie, że to tylko kilka dni publicznej farsy, ot, łącznie kilkadziesiąt godzin prezentowania się w glorii matczynej chwały, wysłuchiwania komplementów, rozczuleń i peanów na cześć pogrobowca wyciągającego pulchne piąstki z wózka. Niska cena za kolejne tygodnie merlińskiego spokoju oraz złagodzenie ewentualnej podejrzliwości. Deirdre nie była gwiazdą, nie lśniła na nieboskłonie wykreowanym przez śmietankę towarzyską, lecz w pewnych kręgach kojarzono ją dość dobrze. Musiała dbać o maskę, o wiarygodność stworzonej przed niemal dwoma laty historii, niewidocznie zaciskała więc zęby i debiutowała wśród eleganckiego tłumu w roli matki. Odkąd rozpoczęła spacer promenadą, przy wózku raz po raz zatrzymywali się goście la Fantasmagorii, wymieniając uprzejmości, wzdychając nad sytuacją polityczną, dzieląc się niepokojami, nadziejami oraz opiniami o spektaklach - Deirdre traktowała to jako część swojej pracy, dzielnie podtrzymując konwersacje, nawet gdy ta dotyczyła głównie gaworzącego w wózku dziecka. Finalnie każdy sprowadzał ją do roli opiekunki tego małego stworzenia; mierziło ją to niemożebnie, ale uśmiechała się w idealny, wyważony sposób, pamiętając nawet o tym, by dokładnie co pięć metrów poprawiać kocyk przykrywający Myssleine, a przy każdym zakręcie w lewo - pochylać się nad niemowlęciem w udawanej czułości. Tak robiły matki - a przynajmniej tak słyszała od Agathy, która udzieliła jej kilku lekcji i z poważnym niepokojem sugerowała, że wspólny spacer bez jej towarzystwa to złe rozwiązanie. Uwaga zakończyła się kolejnym siarczystym policzkiem; na Merlina, Deirdre radziła sobie doskonale z kilkoma znacznie większymi dziećmi w Gwiezdnym Proroku, jakże więc ta głupia dziewucha mogła sugerować, że przerośnie ją to krótkie przedstawienie z wózkiem w roli głównej?
Na razie szło jej perfekcyjnie, pożegnała jednak kolejne przypadkowe znajome, kierując się wraz z wózkiem w bok, w stronę mniej uczęszczanej części jarmarku. Musiała ochłonąć, zebrać siły na to, by przespacerować się promenadą ostatni raz. Pomachała delikatnie dłonią w stronę oddalających się mecenasek la Fantasmagorii (hojnie obsypującej złotem artystów), po czym zacisnęła mocniej palce na uchwycie wózka, zerkając w dół, na rozkopującą się z ubranek i kocyków Myssleine. Zachowaj spokój, oddychaj głęboko, to tylko dziecko. Coraz bardziej przypominające faktycznego człowieka. I o oczach ciemniejących w wyjątkową barwę tęczówek Tristana, w nieco kociej oprawie. Ostre paznokcie przesunęły się po drewnie, lecz to nagłe zatrzymanie wózka sprawiło, że dziewczynka zaczęła kopać nerwowo nóżkami. Dei wiedziała już, co to znaczy - wybuch rozkapryszonego płaczu. Ruszyła w bok, w stronę straganów, chcąc znaleźć się z dala od wścibskich oczu. Jak długo wytrzyma jeszcze opowiadanie o imieniu Myssleine, żałobie po ojcu, radości z pierwszych nieporadnych słów i dzielenie zachwytów nad jej niezwykłą urodą? W ferworze napięcia nie zauważyła ani buzującej szybciej krwi ani tego, że ktoś za nią podążał.

| konsekwencje locus nihil, k3

update za zgodą MG

The member 'Deirdre Mericourt' has done the following action : Rzut kością

---

'k3' : 1

evelyn & jayden1 grudnia
- Profesorze, idziemy z Colette do tamtych straganów. Pójdzie pan z nami?
Jego spojrzenie z obserwowania zgromadzonego wokół tłumu i kontrolowania kilku młodych czarodziejów przeniosło się na stojącą przed nim uczennicę w wykwintnym ubraniu, które wyróżniało ją nawet wśród dorosłych dam. Nie każdy jednak nosił nazwisko Avery i nie każdego było stać na to, by zapewnić swojemu dziecku ubrania najwyższej jakości. Rodzice Imogen nie musieli martwić się o wydatki - nic więc dziwnego, że ich córkę ciągnęło do zapoznania się z możliwościami tkwiącymi na kuszących straganach. Jej jasne oczy kontrastowały z czarnymi włosami, gdy tak patrzyła na swojego opiekuna, oczekując odpowiedzi. Miała szesnaście lat i zdecydowanie wyróżniała się w klasie. Posiadała naturalny dar do astronomii i chociaż jej zainteresowanie przedmiotem niesamowicie cieszyło Jaydena, tak samo również smuciło. Zarówno on jak i ona doskonale wszak wiedzieli, że nigdy nie miała wykorzystać swych umiejętności na polu naukowym. Ciężko było patrzeć mu na zmarnowane talenta osób, które nie były w stanie podążać ów ścieżką. Dzieci - szczególnie dziewczęta - z rodzin szlacheckich miały z tym największą trudność. Od urodzenia wszak miały przykazane obowiązki oraz role i nic nie było w stanie tego powstrzymać. Vane nie interweniował jednak, szanując tradycje innych ludzi - szczególnie że znał konsekwencje sprzeciwienia się młodych arystokratów i arystokratek swoim rodzinom. Rozumiał, z czym wiązała się w ich przypadku odmowa. Rozumiał, że każde z nich miało obowiązki wobec rodu. Tak jak i on miał obowiązki wobec swojej rodziny. Wobec uczniów. Wobec społeczeństwa. Wobec nauki...
- Dobrze. Ustalę to tylko z profesorem Bonesem - odpowiedział, skinąwszy głową dziewczynie i uśmiechnął się krótko, gdy otrzymał od niej to samo. Prawdę powiedziawszy, miał wielką ochotę zniknąć z głównego placu i przejść gdzieś na pobocze. Nie mógł patrzeć na to, co się działo. Na zapatrzonych w Cronusa zebranych czarodziejów i czarownice sączących jego słowa niczym gąbki. I niczym gąbki zupełnie bezrefleksyjnych. Czy właśnie tak to miało wyglądać? Mieli być tą bezmózgą szarą dającą się manipulować elokwentnie dobranymi słowami? Bo musiał przyznać, że ten, kto napisał przemowę Ministra Magii, miał do tego talent. Piękne zdania mające za zadanie omotać słuchaczy oraz wprawnie przekonać ich do swoich, zawoalowanych racji. Czas już najwyższy, aby czarodzieje wyłożyli otwarcie wobec całego świata swój punkt widzenia, swoje cele, swoje dążenia i bajce o widmie komunizmu przeciwstawili swój własny manifest świadczący jedynie o prawdzie. Naszej prawdzie. Czy nie brzmiało to inspirująco i wzniośle? Czy nie włączało każdego słuchacza w ichnią wyjątkową grupę? My versus oni. Vane zastanawiał się, czy ktokolwiek o własnym rozumie w ogóle był w stanie przystać na takie warunki, lecz równocześnie od zawsze był naiwny. Prędzej cały ten omamiony tłum słyszał, co słyszeć chciał, a nie co słyszeć powinien, aniżeli ktoś miał się temu otwarcie przeciwstawić. Swoją drogą... Wśród straganów, między którymi przechodził, wirowało wielu funkcjonariuszy magicznej policji. Nikt więc nie miałby nawet szansy na to, by publicznie okazać swój sprzeciw wobec rządzących i organizujących cały jarmark. Być może tak było nawet lepiej... Jayden nie chciał już myśleć o kolejnych zatrzymywanych osobach lub, co gorsza, wtrącanych do Azkabanu. Momentalnie gdy pojawił mu się w głowie obraz Pomony, stracił apetyt i jabłko oblane toffi, trafiło w dłonie jednego z małych, umorusanych sadzą chłopców, wpatrujących się w pyszne łakocie. Reszcie kupił dokładnie to samo, a gdy zadowolona zgraja pognała w stronę centrum, na twarzy astronoma pojawił się lekki uśmiech. Młode pokolenie zawsze potrafiło rozświetlić mu nawet najbardziej posępny dzień, a ten nie należał do łatwych. Razem z profesorem Bonesem mieli zajmować się grupą uczniów na świątecznym jarmarku i chociaż brzmiało to niewinnie, obecność osób, które otwarcie terroryzowały niewinnych ludzi, nie sprawiały, że Jayden czerpał przyjemność z przebywania w miejscu swoich narodzin. Westchnął ciężko na samą myśl, czując powiew chłodnego powietrza wkradającego się pod materiał płaszcza. Dość lakonicznie przeniósł uwagę na jeden ze straganów, jakby szukał tam odpowiedzi na niewypowiedziane nigdy pytania.

The member 'Jayden Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Przemierzała stragany i teren jarmarku krokiem, którym próbowała nader odseparować się od ludzi, jakby samo dotknięcie ramienia drugiego człowieka miało przemienić ją w ropuchę, czy inne paskudzwo lub, co gorsza, ktoś mógłby chcieć z nią porozmawiać. Co też ją podkusiło, by spróbować życia w społeczeństwie, wyjść ze swojej spokojnej farmy i udać się akurat na jedno z bardziej popularnych wydarzeń? Prawdopodobnie następne kilka dni będzie wywlekać sobie tę głupotę, przynajmniej będzie z tego coś dobrego zaszyje się na swojej farmie i odreaguje wszystko pracą. Postanowiła z podniesioną głową przejść przez katusze, które sama sobie zaserwowała, ale z każdym kolejnym dzieckiem, które przebiegało niemal tuż przed jej stopami, z każdym kolejnym człowiekiem, który choć w mgnieniu oka na nią spojrzał, czuła się coraz gorzej, niczym zwierzę w klatce i powoli zaczynała postrzegać to jako niesprawiedliwy psikus losu. Evelyn miała jednak pewną zdolność, słusznie wypracowaną dzięki wieloletniemu przebywaniu w pobliżu swojej matki, czy choćby nieznośnych wizytatorów swojej hodowli i może to dzięki nim mogła się prześlizgiwać z jednego miejsca do drugiego, mijając tym samym te stragany, które w ogóle jej nie interesowały i znajdując sobie miejsce przy tych, które choć trochę ją zaciekawiły, ale wciąż pozostawała jedynie obserwatorem. W głowie miała słowa matki, która raz za razem wpajała jej, że kupowanie zbędnych świecidełek jest domeną srok, nie porządnych czarodziei, dlatego też, nawet jeśli coś ją zaciekawiło, nie wyciągała ręki i tym bardziej nie szastała gotówką. Nie minęło wiele czasu, gdy się poddała, ugięła pod naporem ogromu doznań, ludzi, zgiełku, ogromu tego do czego zupełnie nie była przyzwyczajona. Odwróciła się na pięcie i ruszyła przez środek, chcąc jak najszybciej dostać się do jakiegoś spokojniejszego miejsca, złapać chwilę oddechu i móc głośno przekląć cały ten bezsensowny pomysł. Niemal jej się to udało, była już tak blisko i wtedy… Wtedy właśnie dostrzegła biegnącą w jej stronę gromadę młodzieży, na co stanęła jak wryta, zupełnie jakby miała zostać co najmniej stratowana. Dopiero, gdy ostatnie z dzieci ją minęło, odważyła się spojrzeć przed siebie, szukając wzrokiem czegoś, co mogłoby jej pomóc i dostrzegła kogoś, kogo zupełnie nie spodziewała się dzisiaj spotkać, kogo resztą prawdopodobnie nigdy więcej już spotkać nie miała. Przewróciła mimowolnie oczami i wzięła głęboki oddech, nie mogła się już bowiem cofnąć, wybrała więc mniejsze, przynajmniej w jej mniemaniu, zło i skierowała swoje kroki naprzód, prosto w stronę Jaydena. Okryła się szczelniej połami swojego płaszcza, jakby miało jej to dodać otuchy. Nie wspominała najlepiej ich ostatniego spotkania, gdzie w pełni odkryła przed nim swoje emocje, spotęgowane niezrozumieniem jego działań i odczuć. Duma przesłoniła jej zdolność logicznego myślenia, ale jednocześnie nie była w stanie przyznać się przed mężczyzną, że nie miała żadnych praw do tego, by przed nim wybuchnąć. Byli w przypadkowymi nieznajomymi, których połączyła targająca emocjami tragiczna sprawa w której mogli wzajemnie okazać sobie wsparcie, docenić to, że byli wtedy w tym razem i na tym to wszystko najwidoczniej powinno się zakończyć, ominęliby dzięki temu późniejsze przykrości, a jednak mimo to sprawa wymknęła się spod kontroli.
Podeszła do mężczyzny dość blisko, jednak wciąż zachowując aż nadto wystarczający dystans, jakby obawiała się, że jej obecność może zostać ponownie źle odebrana. Nie miałaby takich zawahań, gdyby spotkała go gdzieś na odludziu, z dala od wszechogarniającego ją tłumu, który skutecznie ją dekoncentrował i tym samym tłamsił jej standardowe zachowania i odczucia. Prawdopodobnie jak na dłoni widać było, że nie czuje się tu najlepiej. – Żywię nadzieję, że nie masz zamiaru kupować czegoś akurat z tego straganu – posłała słowa w przestrzeń, z jawnym skrzywieniem i dezaprobatą wpatrując się w stragan z obrazami, które ani trochę nie przypominały tego, co sama chciałaby kiedykolwiek oglądać, ale najwidoczniej nie pojmowała sztuki tak, jak większość ludzi, nie potrafiła doceniać takich… Technik malarstwa. Mogła w głębi duszy dziękować, że wybrał akurat ten stragan, miała przynajmniej dzięki niemu możliwość jakiegokolwiek zagajenia. Nie obawiała się również reakcji mężczyzny na swoją obecność, prawdopodobnie był tu dla niej najmniejszym możliwym zagrożeniem, tym bardziej, że byli w tłumie, więc, choć wciąż poniekąd żywiła urazę, wolała się uczepić kogoś, kogo choć trochę kojarzyła, niezależnie od wcześniejszych sytuacji.

Bolało go to, co widział. Bezduszność, nienawiść, kult bycia lepszym, wyróżnionym. Stojącym ponad prawem, tworzącym prawo. Boskim. W zachowaniu puszącego się Cronusa było zarówno coś naturalnego, jak i coś niesamowicie sztucznego. Malfoy odgrywał wszak swoją rolę, tworząc wokół siebie bańkę wyjątkowości, którą uzyskał tylko i wyłącznie dzięki działaniom innych. Wsławiali go, wywyższali dokładnie ci sami ludzie, którzy doskonale zdawali sobie sprawę z braku jego interwencji. Nie trzeba było być mistrzem polityki, aby widzieć kłamstwa i manipulacje. Aby przełamać prowizoryczny system tkany cienkimi włóczkami. Nikt jednak tego nie robił. Nie potrafił, nie chciał. Grupowa schizofrenia przypominała wypranie mózgów, a tych, którzy się obudzili, było zbyt mało, by cokolwiek zrobić. Świadomość własnych ograniczeń frustrowała, lecz nie zniechęcała. W końcu Jayden zamierzał robić co w jego mocy, by chronić najmłodszych i wiedział, że jednostka mogła coś zmienić. Było to ciężkie, utrudnione, ale nie niemożliwe. Wszak dla niego napisanie listu do dyrektora było czymś trywialnym, a uchroniło czternastkę dzieci przed niepewnym losem. Wystarczyło tylko i aż podjąć ryzyko. Wystarczyło zrobić wszystko, co leżało we własnym zasięgu w chwili, w której się aktualnie trwało. Na każdą jednak czternastkę uczniów trafiało kilka razy więcej przeciwników chcących wymazać mugolski świat. Profesora bolało wciąganie w to dzieci, które nieświadome podążały za dorosłymi wzorcami. Za tymi, które widziały w swoim domu, bo Hogwart nigdy nie był grupą pierwotną. Nigdy nie był miejscem narodzin młodych czarodziejów i czarownic. Większe przywiązanie - świadome lub nie - wynikało właśnie z wyniesionych z domu zasad czy schematów zachowań, a patrząc na to, jak wiele dzieci z rodzin mugolskich czy sprzeciwiających się władzom Ministerstwa Magii nie wróciło do szkoły, była ona w większości miejscem dla potomków konserwatywnych rodziców. Rodziców, których twarze Jayden mógł dostrzec w zebranym tłumie. Na szczęście gdy go dostrzegali, witali się z daleka skinięciem głowy lub, gdy podchodzili, wymieniali parę słów, by zaraz zniknąć w dalszym ferworze wydarzenia. Wszyscy zajęci, zafascynowani, zaintrygowani. A on nie potrzebował towarzystwa. Ostatniego czego chciał to grzecznej konwersacji z kimś, z kim musiał powstrzymywać się przed swoją prawdziwą opinią. Prawda była taka, że swobodna konwersacja nie wchodziła w grę ani tutaj, ani nigdzie indziej, dlatego właśnie wolał nie podejmować jej w ogóle. Na jego nieszczęście ktoś inny podjął za niego decyzję, a chwilowa niezarejestrowana przez astronoma bliskość pękła, przemieniając się w świadome towarzystwo, które przyszło wraz z kobiecym głosem.
- Wyraziłaś się ostatnio jasno, że nie obchodzi cię zdanie mojego zamkniętego umysłu - mruknął spokojnie, przenosząc spojrzenie na tłum, by odszukać nim swoje uczennice. Ani Imogen, ani Collete nie oddalały się aż nadto, a widząc i wiedząc, że profesor miał nad nim pieczę, kontrolowały, by tego nie robić. Dopiero gdy wzrok mężczyzny skrzyżował się w zrozumieniu z tym należącym do młodej Avery, przeniósł je na stojącą obok kobietę. Nie wyglądała na zadowoloną, dlaczego więc do niego podeszła? - Przyszłaś podziwiać pomnik Ministra? - W jego głosie nie było niechęci, ataku czy pogardy. Był zmęczony i smutny. W porównaniu z nią był zupełnie inny. Tylko w nastawieniu czy też w poglądach? Nie chciał pytać, lecz sam zadał sobie pytanie, co robiła w tak zatłoczonym, hałaśliwym, antymugolskim miejscu. On znał swoje wytłumaczenie, ale dla niej samej jego obecność na placu mogła być bardziej niż oczywista i równie mylna. Większość czarodziejów i czarownic znajdujących się w Londynie na zimowym jarmarku była wyznawcami nowego porządku. A ona? Wspierała sprawę czy ponownie był to jedynie zbieg okoliczności?

|białe lilie

The member 'Jayden Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 19

Z każdym krokiem uznawała dzisiejszą wyprawę za przejaw własnej głupoty, porwała się z motyką na słońce, próbując zbyt gwałtownie poznać nowe, przynajmniej dla niej, szeregi i reguły otaczającego ją świata. Wiedziała jednak, że kiedyś ta chwila musiała nadejść i nikt, ani nic nie przygotowałoby jej na to, co właśnie oglądała. Nie ufała obcym, mając ich za zagrożenie, zbędną fatygę, która mogła mieć swoje konsekwencje, a mimo to przyszła tu i czuła się tak, jakby sama wpadła w sam środek stada terytorialnych wilków, jakby przekroczyła jakąś niewidzialną granicę. Pozostało jej robić to, co umiała najlepiej – kłamać, udając, że czuje się tu naturalnie. Od razu pomyślała, że jej matka czułaby się tu jak ryba w wodzie, bowiem Nora miała niezaprzeczalnie identyczne poglądy jak większość przebywających na jarmarku ludzi. Evelyn nie powstrzymała prychnięcia pod nosem, którym skwitowała swoje wewnętrzne rozmyślania, złość na to, że nawet matka wiedziała do jakiej grupy chce przynależeć, z kim chce przystać, a jej córka nawet do końca nie wie kim jest, próbując na każdym kroku podważać jakiekolwiek zasłyszane argumenty. Szkotka wierzyła w wolność, a ta nie była dyktowana jakimikolwiek przychylnościami politycznymi.
Była przygotowana na to, że Jayden nie odbierze jej obecności tak, jakby sobie tego życzyła, ale cieszyło ją to, że przynajmniej nie widział jej wewnętrznego rozbicia i tym sposobem poniekąd jej pomógł w utrzymaniu równowagi. Kobieta mogła choć na kilka chwil oderwać się od świata zewnętrznego, nabrać choć odrobinę więcej pewności siebie i nawiązać rozmowę, niezależnie od tego, czy była ona chciana, czy nie.
Uderzyły ją pierwsze słowa, które w jej głowie brzmiały cierpko, pomimo sposobu wymówienia ich przez mężczyznę. Spodziewała się tego, zasłużyła na to, ale nie była w stanie przyznać się do własnego błędu, do tego, że choć wylała na niego masę okrutnych słów, które przelały czarę goryczy, to nie czuła się w głębi duszy winna. Oczywiście, uważała, że może powinna skonstruować je wtedy inaczej, wytłumaczyć tak, by rozjaśnić swoje ówczesne myśli, ale to już się stało i nie miała mocy tego naprawić. - W odniesieniu do tamtych wydarzeń, tak – poprawiła go, by już po chwili potrząsnąć głową, jakby doszła do pewnej konkluzji. Posłała mężczyźnie spojrzenie spod zmarszczonych brwi, jakby musiała się na nim skupić, by móc odseparować się od gwaru tłumu, poniekąd potraktowała go przedmiotowo, niczym kotwicę, której mogła się chwycić, choć ta równie dobrze mogła ją pogrążyć. – Teraz jesteśmy w zgoła innej sytuacji, tu nie mam żadnych praw – skwitowała wzruszeniem ramion, próbując przybrać bezkonfliktowy ton. Może i była niezrównoważona, ale wiedziała, że to nie miejsce i czas na słowne przytyki, tym bardziej, że nie czuła się w tym miejscu ani trochę swobodnie i choć świadczyły o tym jedynie drżące dłonie schowane w głębokich kieszeniach płaszcza, to miała zgoła inne wrażenie, jakby odczuwała wszechogarniający nacisk, obcy wzrok utkwiony we własnych plecach. Przybrała jednak standardową tarczę, udając przed światem nader pewną siebie, stojącą mocno na nogach, silniejszą niż było to w rzeczywistości. Tak, to zdecydowanie nie było miejsce dla takich, jak ona – wyobcowanych, nienawykłych do kontaktów z ludźmi w takiej ilości, zwyczajnie wystraszonych nadmiarem bodźców ludzi. – Trenuję przebywanie w społeczeństwie, cała ta otoczka jest dla mnie co najmniej… - urwała ze skrzywieniem, jakby zdając sobie sprawę, że nie wszystkie opinie powinna wygłaszać na głos, nie wiedziała jak zostałoby to odebrane, a wiedząc, że wpadanie w kłopoty było dla niej chlebem powszednim, to nie chciała specjalnie kusić losu. – Niecodzienna, ale nie przepadam za rzeźbami – dokończyła, wplatając w swoje słowa drugie dno. Westchnęła z frustracją, przywykła do tego, że wszędzie mówi to co myśli, ale również przywykła do zgoła innych, bardziej swobodnych warunków towarzyszących jej rozmowom. Zdążyła jednak zobaczyć na twarzy mężczyzny coś, co podpowiadało jej, może błędnie, jaki on ma do tego wszystkiego stosunek i poczęła się zastanawiać, czy odebrała jego mimikę poprawnie, ponieważ nigdy wcześniej nie zdążyła przecież poznać jego zdania na ten temat. Sama była bierna, jasne, w tym momencie ogromnie drażnił ją przepych , cała ta pompa, nadmuchane przemówienia, ale była zwyczajnie w tyle z informacjami, żyła na wsi, z daleka od epicentrum wydarzeń, dlatego uważała, że może wyrażać się jedynie w aspekcie, który obecnie miał miejsce. - A ty, jak rozumiem, masz tylko jeden powód, by tu być? - Posłała pytanie w przestrzeń, wymownie zerkając w stronę dziewczynek, którym przed chwilą sam rzucił spojrzenie. Próbowała niechlujnie i przede wszystkim nienatarczywie podtrzymać rozmowę, w innej sytuacji, w innym miejscu zapewne nawet nie wspomniałaby o dzieciach, które, nawiasem mówiąc, trochę ją przerażały. Przecież to nienormalne, że jakiekolwiek istoty mogły być jednocześnie wszędzie i nigdzie, pojawiać się i znikać, a te małe bestyjki potrafiły robić to niemal bez żadnego wysiłku i właśnie to przerażało kruczowłosą najbardziej.

Zbędna i przesadna patetyczność wydarzenia nie była niczym nowym czy zaskakującym. Przepych, z którym prowadzono otwarcie jarmarku oraz jego oprawę widział nie raz. Nawet nie w samych relacjach czy kontaktach z arystokratami, lecz i u żyjących ponad stan ludzi. U nich, przy naukowych referendach, wszędzie tam, gdzie chciano pokazać, że się miało. Że się posiadało. Kosztowność. Przesada. Sztuczność. Było w tym coś, czego nie rozumiał. Czego nawet nie chciał zrozumieć... To prawda, że nigdy nie musiał martwić się o finanse - Vane'owie od pokoleń wszak należeli do wyższej klasy średniej - lecz nie oznaczało to, iż nie znał wartości waluty. Z pieniędzmi, które posiadali szlachcice, mogliby zrobić wszystko. Mogli działać na rzecz wspólnego dobra, bezpieczeństwa, jedności. Były to płonne nadzieje... W końcu nawet rody twierdzące, że wspierały promugolską sprawę nie robiły nic. Równie dobrze mogli sami wyłożyć galeony na szopkę na cześć Cronusa, jak ci, którzy wspierali aktualnie rządzących. Ładowali cenne fundusze mogące przydać się potrzebującym w wielki pomnik dla człowieka, który nie zrobił nic, by ochronić swoich obywateli. Nie dawał im nic w zamian za ich poświęcenie oraz oddanie. Jego ludzie mordowali i ginęli, pozostawiając po sobie płaczące wdowy i dzieci po każdej ze stron konfliktu. A on? Minister Magii, zasłużony wybawiciel nie rozumiał ich bólu ani nie mógł uśmierzyć cierpienia - lub niezdarnie próbował wynagrodzić krzywdy, pocieszając ofiary swoim monumentem. W końcu gdzieś trzeba wylewać swoje łzy. Jayden miał więcej wspólnego z pozostawionymi samotnie rodzinami, bo chociaż to poprzez Ministerstwo Magii stracił swoją kobietę, odczuwał ów stratę tak samo. Pomona nigdy nie miała wrócić ani do niego, ani do ich synów, którzy widzieli matkę jedynie w dniu swoich narodzin. Właśnie takie było prawdziwe oblicze wojny. Nie było w niej nic chwalebnego czy wzniosłego. Nie było bohaterstwa - wszak łatwo było być herosem tam, gdzie nie sięgał wzrok pozostałych. Opowieści o wielkich zwycięstwach armii Malfoya, odepchnięciu wroga, wygnaniu groźnych i niebezpiecznych mugoli oraz ich sprzymierzeńców z Londynu brzmiały niczym legendy, w których samotny protagonista zwyciężał groźnego smoka. Jayden widział ów smoka. Stał z nim twarzą w twarz - widział nieruchome, rozwarte w przerażeniu oczy zamordowanych centaurów; przenosił ciała uczniów, gdy zawaliła się Złota Wieża; wyciągał z zapyziałego baru ukrywającą się tam przyjaciółkę, która musiała uciekać z Londynu wraz ze swoją córką; kopał grób własnej żonie. Tak. Znał te potwory aż za dobrze. Wiele z nich mieszkało i przewinęło się przez jego dom.
- Hm - mruknął jedynie w odpowiedzi, nie zanurzając się nazbyt w wypowiedziane przez kobietę kwestie. Miała rację. Nie byli sobie nic winni, nie mieli sobie nic do powiedzenia. Pozostawał zresztą w swoim własnym, zamkniętym świecie bezustannej trajektorii analizy i przemyśleń, które od dziecka działały na innych od reszty ludzi zasadach. Słuchał jej, oczywiście, że ją słuchał. Zdecydował się jednak nie iść w to, co mówiła dalej. Nic dobrego z tego nie miało przyjść prócz pustych wyrazów rzucanych w przestrzeń między nimi, zupełnie jakby w ogóle mieli ku temu powód. Nie. Rozstali się w jego mniemaniu ostatecznie. Ona sama zresztą dała mu ewidentnie znać, że nie chciała go w swojej okolicy. Skoro mamy to już ustalone, tam jest odpowiednia ścieżka. Tak, pamiętał te słowa. Podobnie zresztą jak ich wyrazistość i srogość. Które wybrzmiewały w jej tembrze aż do teraz. Gdy teraz wspomniała więc o jego powodzie bytowania na jarmarku, podążył wzrokiem, by uplasować go na dwóch uczennicach. - Jak widać, jestem tu po to, żeby spełniać kobiece zachcianki - odparł, nie będąc w stanie powstrzymać się przed lekką uszczypliwością -wypowiedzianą wciąż w tym samym tonie, co wcześniejsze wypowiedzi - i chociaż w żaden sposób nieskierowaną ku jego podopiecznym, szesnastolatki stanowiły niejako zasłonę dymną, by utworzyć afront. Evelyn była inteligentną kobietą i chociaż w wielu sekwencjach nie było im po drodze, Jayden wiedział, że miała zrozumieć. Szybko też wrócił uwagą ku dorosłej czarownicy, stając ku niej frontem i patrząc wprost na spochmurniałą twarz. Przez moment milczał, badając po prostu jej rysy, które nawet tak okrutnie zmarszczone, posiadały naturalne piękno, jakie dostrzegł przy ich pierwszym spotkaniu. Z całą swoją szczerością mógł powiedzieć, że nie. Nie rozumiał Evelyn Despenser. - Czemu podeszłaś? - Nie chciał lawirować w niewiedzy oraz niedopowiedzeniach. Sądził, że ich ostatnie spotkanie było oczywistym zakończeniem krótkotrwałej, acz bardzo intensywnej znajomości. Teraz mogła uznać go za nieznajomego i odejść, zniknąć w tłumie. Nie zauważyłby nawet, ale zdecydowała inaczej. Dlaczego? Chciała po prostu porozmawiać? Chciała się pojednać? Traktowała go jak wymówkę? Czego chciała? Przecież nie posiadał nic, czego mogłaby pragnąć. Dlaczego?