-Nic mi nie będzie - Starała się posłać Orianie pokrzepiający uśmiech kiedy ta pobiegła po kredę. Zjawa nie drgnęła nawet o milimetr, unosząc się ciągle w tym samym miejscu. Lysandra również się nie poruszyła, nie chcąc drażnić istoty, a obserwowanie srok przed domem nauczyło ją cierpliwości. Kiedy usłyszała powracające kroki Oriany odetchnęła w duchu, bo była prawdziwie przejęta całym tym zdarzeniem.

- Czy widział pan bajarz tańczące lisy na dworze Króla Gór?
Zapytała bez cienia ironi czy rozbawienia w głosie dziewczynka. Była śmiertelnie poważna. Dla niej opowieści o elfach były bardzo ważne, może to pozwoli jej zrozumieć sny, które miewała. Być może tej nocy odważy się wejść do labiryntu wróżek trzymając w dłoni lampę, która miała oświetlać jej drogę. Śnieg zaś pod jej stopami będzie zostawiał za nią krwawe ślady, które nie będą wcale krwią. Taką miała nadzieję...
.

-Jest ich dużo, ale nie chcą wejść. - Wskazała matce kolejne sylwetki stojące na ulicy i wpatrujące się w okno. Magia Lysandry ich tu ściągnęła, ale oni nie chcieli tu być i rozmawiać. Chcieli udać się w swoją drogę, dziewczynka jednak nie wiedziała jak ich uwolnić spod swojej magii. Czy może wystarczy jedynie bardzo chcieć? Wśród duchów można było wyróżnić sylwetki tych co zginęli na morzu, tych co umarli we własnym łóżku oraz tych, którzy zginęli śmiercią gwałtowną, niespodziewaną i wielce okrutną.

-Dzień dobry, ciociu E. - Odezwała się Lysandra głosem spokojnym i cichym niczym szum wiatru w liściach drzew. Wyszła z cienia legowiska Umhry przyglądając się uważnie kobiecie. - Wejdziesz na chwilę?
Zagadnęła przekrzywiając na bok lekko głowę niczym mały ptaszek. Nie wiedzieć czemu, ale była przekonana, że cioci przyda się chwila odpoczynku i odrobina ciepła nim wróci do siebie.

Tyle zapachów, dźwięków i kolorów sprawiało, że nie myślała o zimnie. Stawiała długie kroki w zapach z radością patrząc jak się w nich zapada.
Płatki śniegu malowniczo opadały na ciemne pukle matuli sprawiając, że wyglądała niczym królowa zimy, która przemierza swoje włości. Spodobała się jej ta myśl i wyobraziła sobie matule w srebrzystej sukni i płaszczu pobitym ciemnym futrem.
Kiedy znalazły się na jarmarku głośnym i pełnym barw z piersi dziecka wyrwał się cichy okrzyk zachwytu. Poczuła się jakby była w innym świecie, a feeria barw i dźwięków wręcz ją ogłuszała. W tym momencie matula podarowała jej monety i wskazała stoisko gdzie stały trzy wiedźmy.

Przeskoczyła większą kałużę. Dostrzegła go z daleka, a spokojną i pełna skupienia do tej pory buzia na chwilę się rozpromieniła na widok tak dobrze znanej jej figury. Nie zaczęła biec, ale stawiała trochę szybciej kroki sprawnie omijając co większe kałuże by nie zmoczyć butów.
Przystanął.

Czuła, że znalazła sprzymierzeńca - tak by powiedziała, gdyby znała to słowo, niestety jeszcze go dobrze nie przyswoiła, więc mogła śmiało stwierdzić, że Maria zdobyła zaufanie dziewczynki. Ta zaś cieszyła się na samą myśl, że podaruje Matuli prezent. Inny niż te dotychczas.
-Zielony - Odpowiedziała pewna swego. Obydwie dzieliły ten kolor w spojrzeniu, czuła się z nim dobrze, podobnie jak Matula. Na pewno ten kolor będzie do niej idealnie pasować.

Zawsze jest zima… - Mówiła dalej dziewczynka, zupełnie nic sobie nie robiąc z tego co się działo wokół nich. Ściany zaś zaczęły się rozpadać, składać jak kartonowy domek. Za nimi zaś ukazały się strzeliste drzewa zasłaniające swoimi koronami całe niebo, a to było prawdziwie granatowe, na którym lśniły gwiazdy, niezwykle mocno, wręcz nienaturalnie. Pod nogami miały śnieg, a zagracone pomieszczenie zniknęło całkowicie.

Powietrze pachniało inaczej, pokój brzmiał odmiennie od tego do czego przywykła. Każdego ranka towarzyszyły jej odgłosy życia w mieście. Okiennice radośnie trzaskały o ściany budynków otwierane zamaszczycie, skrzypiały kółka od wózka mleczarza, goniec nawoływał do zakupienia gazety, a od czasu do czasu słyszała szloch, krzyk i jęk. Nokturn był ponurą ulicą, placem jej zabaw.
Teraz miało się to zmienić.

-Tu ich nie ma… - Zauważyła nie bardzo rozumiejąc co się dzieje. Świadoma była, że coś się właśnie wydarzyło, coś czego sama nie dostrzegła. Takich sygnałów nie można było ignorować. Ujęła dłoń Ramseya i spojrzała poważnym wzrokiem. -Chodźmy do Matuli. Ona zawsze wie co zrobić w takiej sytuacji.

To była jej rodzina. Matula mówiła, że będą mieszkać z innymi. Nie było to dla niej coś dziwnego, przyzwyczajona do obcych w lecznicy nie dziwiła się obecności innych. Szybko zorientowała się kto jeszcze przybył do nowego domu i obserwowała.
Lubiła patrzeć na innych, jak się zachowują, uczyć się ich w sposób inny niż zwyczajna rozmowa. Świat się zmieniał na jej oczach, choć był to tylko jej świat, ten mały, który obejmowała kruchymi ramionami.

W trakcie.