Komnaty Mathieu

Było dziwnie i ciekawie.
Było zaskakująco i miło.
Było… przyjemnie? Na Merlina, sama nie sądziła, że przyzna mu rację w tak krępującej kwestii, ale tak, było przyjemnie. Na tyle, że czuła się autentycznie zaintrygowana możliwością powtórki. Może nie od razu ― strasznie bolały ją uda ― ale później…? Potem? Jutro? Za parę dni?
Tymczasem jednak naciągnęła na siebie trochę koc, wciąż nie do końca czując się swobodnie z wizją leżenia tak kompletnie nago, zwłaszcza, że było przecież coraz jaśniej i ta jasność właśnie budziła w niej dziwne obawy, że zaraz wparuje tu Ester by powiadomić jaśnie pana, że jego szanownej małżonki nie ma w komnacie, że zniknęła i wyparowała. Biorąc to pod uwagę ― wolała, by Ester jednak zobaczyła mniej niż więcej.
Ułożyła się wygodnie, po tym akcie czując się w jego objęciach jakoś… pewniej. Na pewno inaczej, ale właściwe określenia jej stanu nie nadchodziły, wyślizgiwały się, jak mokre mydło uciekające z rąk. Będzie musiała się nad tym głębiej zastanowić, ale to też… potem. Wszystko nagle lepiej było zrobić “potem”, jakby umysł nadal nie do końca funkcjonował po przeprowadzonych badaniach i obserwacjach.
Uniosła na niego oczy, kiedy się odezwał. Z tym uśmiechem ― przyjemnym i łagodnym ― było mu zdecydowanie bardziej do twarzy niż z marsową miną, którą codziennie częstował świat. Nie powiedziała mu tego jednak, obawiając się, że jeśli tylko poruszy ten temat ― wróci nieprzyjemny grymas i nieodgadnione, pochmurne spojrzenie. A nie chciała, by wracało. Nie teraz.
Parsknęła cicho na jego słowa. No proszę, czy to był właśnie klucz do sukcesu? Łóżko? Czytała o różnych sławnych czarownicach i wpływowych kobietach z przeszłości, które uprawiały politykę właśnie przez łóżko, ale zawsze podchodziła do podobnych historii z dozą sceptycyzmu. Czyżby się pomyliła?
― To musimy sobie ustalić jakiś znak, żebyś potem nie myślał, że jestem okropnym włamywaczem ― przypomniała trzeźwo, nadal pamiętając o jego pierwszej reakcji i tamtym strachu. Niewiele brakowało, a noc spędziłaby w Mungu.
Umilkła na moment, chyba sama zaskoczona swoją otwartością co do tego pomysłu, ale znów ― postanowiła tego nie analizować. Nie teraz ― potem. Wszystko potem.
― Chyba zasypianie w taki sposób jest o wiele praktyczniejsze ― stwierdziła filozoficznym tonem, odkrywając, że dopisuje jej humor. ― Bo teraz zarwałeś pół nocy. Najpierw na uspokajanie, a potem… potem wiadomo ― speszyła się lekko, a gorąc znów uderzył w policzki.
― Nie będziesz śpiący w pracy? ― zainteresowała się nagle, a w głosie przebrzmiało echo troski. Byłoby jej trochę głupio, gdyby coś się stało dlatego, że był niewyspany. A jeszcze gorzej byłoby, gdyby stało się coś poważnego.
Śniadanie. Powinni o nim pamiętać i wstać odpowiednio wcześniej, żeby się nie spóźnić, ale im dłużej leżała, im dłużej czuła tuż obok ciepło jego ciała, tym bardziej robiła się senna. Dwie nieprzespane noce w końcu zbierały swoje żniwo.
― Obudź mnie, jak trzeba będzie wstać… ― poprosiła sennie.

O wiele łatwiej byłoby, gdyby go znała. O wiele prościej sprawy toczyłyby się, gdyby miała choć trochę więcej wiedzy na jego temat. Została rzucona na głęboką wodę, zapewne niektóre kwestie zostały jej przedstawione jako wymagane, napawając strachem i niezliczoną ilością obaw, a to mogło mącić w głowie i sprawiać, że odczuwała niepewność. Rosier nie liczył na płytką relację, musiał jednak w pierwszej kolejności przepracować pewne kwestie, przemyśleć sprawy i przewartościować życie. Wojna była jego priorytetem, walka o przyszłość stawiana była na pierwszym miejscu. Wolne życie pozbawione ograniczenia zwanego małżeństwem odpowiadało mu, był do niego przyzwyczajony i nie chciał tego zmieniać. Corinne pewnie też nie pasował ten obrót spraw, szczególnie, że z dnia na dzień znalazła się w zupełnie nieznanym jej miejscu i miała pełne prawo odczuwać z tego powodu dyskomfort psychiczny. Oboje tego nie chcieli, ale nie mogli się wycofać, nie mogli się przeciwstawić i teraz będą musieli powoli tworzyć wspólnie coś z niczego, jeśli chcieli, aby to małżeństwo miało jakikolwiek sens, poza politycznym wydźwiękiem układów.
- Na pewno tak będzie rozsądniej. – stwierdził po chwili namysłu, spoglądając na nią kątem oka. Lepiej nie podejmować niepotrzebnego ryzyka. Mathieu przez wzgląd na swoje działania był bardzo ostrożny, a mając na uwadze wszelkie czynniki związane z nerwowym czasem wojny, mógł zareagować w różny sposób, mniej lub bardziej niebezpieczny. Skoro uznała, że zasypianie w taki sposób będzie praktyczniejsze, nie zamierzał się kłócić. Szczególnie, że będzie miał pewność, że nic jej nie zagraża i w razie niespodziewanego obrotu wydarzeń będzie mógł zadbać o nią osobiście. Bądź co bądź, taka była rola męża, choć nie przywykł jeszcze do tej myśli tak do końca.
- Nie będę, nie martw się… – mruknął coraz bardziej zaspany. Jak raz zjawi się później świat się nie zawali ani tym bardziej nie stanie się katastrofa. Przed śniadaniem i tak załatwiał w większej mierze kwestie dokumentów, a dopiero później skupiał się na pozostałej części pracy. Najwyżej zostanie chwilę dłużej, bo bądź co bądź… Było warto przerwać sen, na budowanie bliskości z małżonką. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że Ester może się zaniepokoić i wparować do jego komnaty jak poparzona, kiedy zorientuje się, że Corinne zniknęła. Dziwne, że zdołała jej się wyślizgnąć. Ester powinna pilnować jej dzień i noc, ale z ludzkiego punktu widzenia, powinna też odrobinę spać. Choć trochę. Niemniej jednak, dobrze, że Corinne przyszła.
- Obudzę Cię… – głos był coraz bardziej zaspany, aż sam Mathieu w końcu zaczął miarowo oddychać oddając się w ramiona morfeusza.

zt x 2