Wiatr szarpał połami płaszcza, gdy na miotle pokonywał odległość dzielącą go od celu. Lasy Cairngorms. Zaznaczone wcześniej na mapie, nie mógł zgubić ścieżki, nawet tej podniebnej. O wiele przyjemniejszej niż naziemnej.

Trzynaście kroków, właśnie tyle dzieliło małą ciastkarnię od sklepu w którym można było nabyć wino, które od zawsze było naszym winem, mimo upływu lat. Odwiedziłam oba miejsca – w jednym nabywając brzęczące eklerki w drugim ważniejsze – alkohol w możliwie największej ilości jaką byłam w stanie unieść( wynosiła trzy, trzy butelki).

Wczorajsze spotkanie ze Skamanderem dalej ją oburzało, a im bardziej próbowała szukać w nim minusów, tym - niestety - coraz więcej dostrzegała pozytywów zaciągnięcia jej przymusowo na Brick Lane.

Każdy departament miał swój rytm i nie inaczej było w przypadku kwatery głównej aurorów w której stałą rutyna była poranna odprawa dokonywana jeszcze przed wschodem słońca.

Podniósł się z ziemi z gwałtownością atakującej skorpeny. Ale w miejscu, w którym jeszcze przed momentem świszczał błysk zaklęcia, teraz unosiła się rozpraszana przez mroźny wiatr mgiełka. Zgrzytnął, zaciskając zęby, czując jak pod językiem zbiera się krew. Splunął na ziemię, by w następnej chwili zdeptać ciężkim butem stworzony ślad.
x - kontynuacja

Nie lubiła spokojnych dni. Zazwyczaj były fałszem utkanym z cieniutkich niteczek pozorów. Poranna kawa wolniej stygła, papierów nie chciało się uzupełniać, bo obawa przed nagłym wypadkiem jakoś odpuszczała, co w maju powinno być już pierwszym sygnałem do zbliżającego się niebezpieczeństwa.

Cmentarz, skąpany w słabym blasku księżyca, był bez wątpienia bardzo romantycznym miejscem na randkę - ale niestety, tego wieczoru w dość urokliwe miejsce wezwały Benjamina obowiązki.
x - kontynuacja

Póki co spoglądał na zbierających się pomału Zakonników siadających przy zakurzonej ławie, która uginała się niebezpiecznie za każdym razem, gdy ktoś się o nią oparł. Na środku stołu ułożyli ze Skamanderem tacę, na której pierwotnie planował postawić ciasto, którego ostatecznie nie przyniósł.

1, 2, 3, 4, 5
Idąc tu, jeszcze raz rozwijała w głowie listę wymówek, które mogłyby jeszcze użyć i zwinąć się do domu, unikając w ten sposób ludzi, których nie znała i znać nie chciała. Rozumiała ludzką potrzebę tradycji, nawet ją akceptowała, ale uczestnictwo w praktykowaniu ich uważała za element, którego absolutnie nie potrzebowała w swoim i tak już po brzegi wypełnionym życiu.

X - kontynuacja; X - kontynuacja c.d.
Wyczuwalny chłód wieczoru towarzyszył jej, kiedy żwawym krokiem pokonywała na nogach odległość między swoim domem a czystym brzegiem doków, skąd ona i Alexander mieli wspólnie dostać się do Nurmengardu. Miała mieszane uczucia.

Złapali dzisiaj kogoś. Małego szmalcownika, który odnajdywał rodziny mugolskiego pochodzenia i wydzierał z nich ostatnie galeony, grożąc, że jeśli nie posłuchają jego nakazów, rozpowie znajomym czarnoksiężnikom, gdzie mieszkają, a nocą to w ogóle porwie ich dziecko, które umrze w agonii pod ciężarem jakiegoś niewybaczalnego zaklęcia.

Misja w Nurmengardzie wciąż utrzymywała się z tyłu jej głowy. Skubała skronie w toksycznej pożądliwości zranionej kochanki. Chciała być wspominana, analizowana, dotykana tyle razy, ile tylko wymagał tego czas. Wiedziała, że to przejdzie, że Porażka odpłynie w otchłań podświadomości i zaledwie kilka razy do roku będzie brała paniczny oddech, by na chwilę pokazać się na powierzchni morza i niemal natychmiast pod nią zniknąć.

Było ciepło. Zaskakująco ciepło jak na fakt, że praktycznie trzy miesiące temu mieli do czynienia z niespodziewaną zimą, która przymusiła ich do przedwczesnego sięgnięcia do szaf po ciepłe okrycia, ocieplane płaszcze i ciasne peleryny.

Lubiła czarny. Lubiła sposób, w jaki dzięki niemu stawała się niewidzialna w społeczeństwie – w obu światach, które przepadały za bardziej barwną, czasami pstrokatą modą. Czerń pozwalała jej zachować anonimowość, zlać się z cieniem drzewa albo budynku, wyjrzeć niepostrzeżenie ponad głowami ludzi.

Benjamin bywał już poza granicami Wielkiej Brytanii, stawiał wielkie kroki na Starym Kontynencie, brał też udział w dalszych podróżach nawet za oceany, ale jeszcze nigdy nie odwiedził Norwegii. A przynajmniej tego rejonu, dość urokliwego, nadmorskiego i przeraźliwie zimnego.

Zbliżał się wieczór, a wraz z nim nieoficjalne zakończenie dyniobrania w malowniczej Krainie Jezior na terenach Kumbrii. Czy miejsce oraz sama nazwa w jakikolwiek sposób oddawały charakter spędu? Czy artystyczne dusze mogły nabyć inspiracji? Wiedzieliście, że nie.

Źle się działo. I to nie był nawet ułamek określenia tego, co nawarstwiało się dookoła nich jak hałdy szlamu. Od połowy października praktycznie zaczęło walić im się na głowy.

Robiło jej się coraz zimniej przez to stanie w deszczu, ale przed nimi był jeszcze kawał drogi – nie dość, że musieli zaprowadzić Priscillę do głównej drogi, skąd odebrał ją Błędny Rycerz, to zamierzali jeszcze oboje dostać się do jakiegoś lokalu, gdzie mogliby porozmawiać w spokoju o sprawach zdecydowanie ważniejszych niż objęty klątwą parasol i podejrzenie o byciu pod wpływem Imperiusa.

Myślała. I była tym zmęczona. Pochylona nad w połowie pustym kuflem przypominała sobie przebieg wczorajszej akcji poszukiwawczej, która nad wszelkie szczęście skończyła się dla nich dobrze – pod każdym względem.

Przetarcie oczu po raz kolejny nie pomogło. Powinna wrócić do domu od razu po pracy, przespać się, bo chociaż dawała z siebie absolutnie wszystko, to na dłuższą metę się nie sprawdzało – wciąż była człowiekiem z krwi i kości, człowiekiem, którego zmęczenie łapało jak choroba i nie pozwalało normalnie funkcjonować.

Braki w wiedzy były naturalną wypadkową zachodzących w życiu zmian. To co, że w Hogwarcie, a potem jeszcze na kursie poruszano te kwestie – jeśli nie planowało się kariery łamacza klątw, informacje uzyskane na kursach ulatywały jak para znad gorącej kawy.

Pierwsze wrażenie burzy zaczynało opuszczać jej ciało, nie skupiało już tak jej myśli w strachu przed niepewnym jutrem. Błyskawice poprzedzające grzmoty zaczynały być traktowane jako nowa rzeczywistość – tak jak z biegiem dni traktowani anomalie, tak teraz niektórzy patrzyli na burzę.

Na nocnej szafce nie stała już butelka po eliksirze zakupionym w aptece po powrocie z pracy. Lampka naftowa nie świeciła jednak jasnym blaskiem, co mogło znaczyć, że właścicielka mimo wszystko położyła się spać i, o trwogo, faktycznie zasnęła.

Robiło się coraz zimniej. Na dworze wiatr ciągnął za sobą śnieżny tren, naganiając białego puchu pod każdą nierówną powierzchnię, tworząc przy tym usypane pagórki miniaturowego świata.