Wiatr szarpał połami płaszcza, gdy na miotle pokonywał odległość dzielącą go od celu. Lasy Cairngorms. Zaznaczone wcześniej na mapie, nie mógł zgubić ścieżki, nawet tej podniebnej. O wiele przyjemniejszej niż naziemnej.

Trzynaście kroków, właśnie tyle dzieliło małą ciastkarnię od sklepu w którym można było nabyć wino, które od zawsze było naszym winem, mimo upływu lat. Odwiedziłam oba miejsca – w jednym nabywając brzęczące eklerki w drugim ważniejsze – alkohol w możliwie największej ilości jaką byłam w stanie unieść( wynosiła trzy, trzy butelki).

Wczorajsze spotkanie ze Skamanderem dalej ją oburzało, a im bardziej próbowała szukać w nim minusów, tym - niestety - coraz więcej dostrzegała pozytywów zaciągnięcia jej przymusowo na Brick Lane.

Każdy departament miał swój rytm i nie inaczej było w przypadku kwatery głównej aurorów w której stałą rutyna była poranna odprawa dokonywana jeszcze przed wschodem słońca.

Podniósł się z ziemi z gwałtownością atakującej skorpeny. Ale w miejscu, w którym jeszcze przed momentem świszczał błysk zaklęcia, teraz unosiła się rozpraszana przez mroźny wiatr mgiełka. Zgrzytnął, zaciskając zęby, czując jak pod językiem zbiera się krew. Splunął na ziemię, by w następnej chwili zdeptać ciężkim butem stworzony ślad.
x - kontynuacja

Nie lubiła spokojnych dni. Zazwyczaj były fałszem utkanym z cieniutkich niteczek pozorów. Poranna kawa wolniej stygła, papierów nie chciało się uzupełniać, bo obawa przed nagłym wypadkiem jakoś odpuszczała, co w maju powinno być już pierwszym sygnałem do zbliżającego się niebezpieczeństwa.

Cmentarz, skąpany w słabym blasku księżyca, był bez wątpienia bardzo romantycznym miejscem na randkę - ale niestety, tego wieczoru w dość urokliwe miejsce wezwały Benjamina obowiązki.
x - kontynuacja

Póki co spoglądał na zbierających się pomału Zakonników siadających przy zakurzonej ławie, która uginała się niebezpiecznie za każdym razem, gdy ktoś się o nią oparł. Na środku stołu ułożyli ze Skamanderem tacę, na której pierwotnie planował postawić ciasto, którego ostatecznie nie przyniósł.

1, 2, 3, 4, 5
Idąc tu, jeszcze raz rozwijała w głowie listę wymówek, które mogłyby jeszcze użyć i zwinąć się do domu, unikając w ten sposób ludzi, których nie znała i znać nie chciała. Rozumiała ludzką potrzebę tradycji, nawet ją akceptowała, ale uczestnictwo w praktykowaniu ich uważała za element, którego absolutnie nie potrzebowała w swoim i tak już po brzegi wypełnionym życiu.

X - kontynuacja; X - kontynuacja c.d.
Wyczuwalny chłód wieczoru towarzyszył jej, kiedy żwawym krokiem pokonywała na nogach odległość między swoim domem a czystym brzegiem doków, skąd ona i Alexander mieli wspólnie dostać się do Nurmengardu. Miała mieszane uczucia.

Złapali dzisiaj kogoś. Małego szmalcownika, który odnajdywał rodziny mugolskiego pochodzenia i wydzierał z nich ostatnie galeony, grożąc, że jeśli nie posłuchają jego nakazów, rozpowie znajomym czarnoksiężnikom, gdzie mieszkają, a nocą to w ogóle porwie ich dziecko, które umrze w agonii pod ciężarem jakiegoś niewybaczalnego zaklęcia.

Misja w Nurmengardzie wciąż utrzymywała się z tyłu jej głowy. Skubała skronie w toksycznej pożądliwości zranionej kochanki. Chciała być wspominana, analizowana, dotykana tyle razy, ile tylko wymagał tego czas. Wiedziała, że to przejdzie, że Porażka odpłynie w otchłań podświadomości i zaledwie kilka razy do roku będzie brała paniczny oddech, by na chwilę pokazać się na powierzchni morza i niemal natychmiast pod nią zniknąć.