First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

- Wtedy będzie mógł nałożyć przepaskę i wyglądać jak pirat - grunt to myśleć pozytywnie, a dzisiejszego dnia nie mam absolutnie żadnych powodów żeby się zamartwiać. Pogoda jest piękna, a jarmarki kolorowe. Uginają się od blaszanych zegarków, pierzastych kogucików, baloników na druciku, motyli drewnianych, koników bujanych i cukrowej waty. Aż nie wiem co sobie kupić! Białe kryształy spoczywają bezpiecznie w kieszeni, ale kupiłem je bardziej z poczucia obowiązku niż rozrywki. Koniecznie muszę kupić coś dla siebie, coś co niekoniecznie okaże się praktyczne. Gdzieś na początku widziałem cukierki, które miały przywoływać wspomnienia? Nie pamiętam dokładnie, ale właśnie o coś takiego mi chodzi. Wytężam wzrok, szukam czegoś ciekawego. Czasem coś podniosę, czasem pogładzę.
- A wiesz może czy startuje tam ktoś z naszych znajomych? - Wtedy oglądanie wyścigu mogłoby się okazać o wiele ciekawsze niż teraz nam się wydaje. Byłoby za kogo trzymać kciuki i komu kibicować. Moglibyśmy stać z wielkim transparentem, skakać i krzyczeć chwytliwe hasła. Tak, wtedy całe to wydarzenie nabrałoby kolorów. Chociaż wizja spędzenia tego czasu tutaj wcale mnie nie smuciła, obudził się we mnie zakupowy szał.
- Trochę się rozglądałem, ale tutaj jest tak dużo tego wszystkiego, że nie wiem od czego zacząć - przyznaje ze smutkiem, już nie wspominając o ograniczonej sumie pieniędzy, która ostatkiem sił trzyma nie przy ziemi. W przeciwnym wypadku już dawno wykupiłbym połowę asortymentu! - Przy którymś stoisku widziałem ciekawe kamienie, zaszedłbym tam. O! O, zobacz! - Spoglądam na sprzedawcę, który wziął do ręki malutki pantofelek (jak dla lalki!), a jego ubranie nagle wyczyściło się i wyprasowało. Niesamowite, miał na sobie to samo co przedtem, a wyglądał dziesięć razy lepiej. - Biorę to - zadecydowałem wyjątkowo szybko, płacąc sprzedawcy odpowiednią sumę. Schowałem pantofelek do swojego woreczka ze skóry wsiąkiewki - w zasadzie mogłem tam też włożyć te kryształy. - Flo, zbankrutuję tutaj! - Jęknąłem, niby zaniepokojony tym faktem, ale tak naprawdę już nie mogłem się doczekać kiedy wynajdę coś jeszcze.

Nie podobało mu się to. Czuł w kościach, że znalazł się w fatalnej sytuacji, ale nie to było w tym wszystkim najgorsze. Najgorszy był brak pomysłu na ucieczkę. Nieznajoma mocno go trzymała, nie dając tym samym szans na sprinterski bieg. Cały czas go obserwowała, nie pozwalając na inne nieoczywiste rozwiązania. Wokół był tłum ludzi, który mógł jakoś wykorzystać, ale w tej chwili nie miał pomysłu jak. Nie lubił takich sytuacji, bardzo ich nie lubił, dlatego zaczął się stresować. - A mi nie - mimo wszystko próbował pozostać chłodny, chociaż coraz ciężej mu było utrzymać kontakt wzrokowy z tą intrygującą białowłosą kobietą. Nie czuł się komfortowo w jej towarzystwie, miała w sobie coś dziwnego. Uniósł wzrok dopiero po jej odpowiedzi na to nieplanowane pytanie. Dobra wróżka? Od razu chciał ją wykpić, że takie nie istnieją, ale może jednak? Wyglądała dziwnie, zachowywała się dziwnie... Przecież od początku miał wrażenie, że nie jest do końca człowiekiem. Wszystko wskazuje więc na to, że może być jakimś rodzajem wróżki. Niekoniecznie dobrej, w takie nie wierzył, ale jakiejś na pewno. - Wiem na czym polega - na tym, że się nie kradnie, ale on robił dobry użytek z takich kradzieży. To nie tak, że zabierał rzeczy niepotrzebne. Sięgał tylko po takie, które mogły mu się przydać. To już mniejsze zło. Zresztą dobro jest przereklamowane, tak też powtarzał jego ojciec.
Nabrał się. Na brodę Merlina, nabrał się! Odwrócił wzrok, zauważając mężczyznę, i choć szybko zreflektował się w swojej pomyłce, było już za późno. Naburmuszył się, spoglądając na kobietę. - To wcale nie był on. Przecież to nie mógł być on, nawet go nie znasz! - gdyby tylko o tym pomyślał kilkanaście minut wcześniej. Skrzyżował chudziutkie ręce na piersi, tracąc już do niej cierpliwość. - Miałem się z nim spotkać. Miałem się z nim spotkać, a ty mnie tu trzymasz! - O, tak jej powiedział, choć mocno mijało się to z prawdą. To jeszcze nie była jego ostatnia deska ratunkowa, właśnie zaczął planować kopnięcie ją w piszczel.

The member 'Antonin Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Pani Picks, choć oddalona od nich o kilkanaście metrów, wciąż dzielnie obserwowała całe zbiegowisko znad okularów połówek, które przy krawędziach oprawek doczepiony miały granatowy rzemyk. Rzadko ściągała je z nosa, ale ze wszystkich momentów, w których główną bohaterką była pani Picks, lubiła właśnie te – okulary wtedy dyndały z szyi jak trzymający się drabinki Frędzel, który czasami lubił zwieszać się główką w dół. Po jego śmierci patrzyła na to zjawisko z pewną dozą żalu, ale i szczęścia, jakby właśnie ten niepozorny obrazek był jedyną wizją odciągającą ją od nieprzyjemnych doznań majowych. Bardzo ją lubiła, ale tym razem spacer spędzony tylko z ciocią Solene był o wiele bardziej kuszącą opcją.
– A możemy iść same? – spytała, gdy jej usteczka przesłonięte niewielką dłonią dotarły do ucha panny Baudelaire. Kiedy obserwowała wokół kroczące obok siebie damy, aż chciało jej się choć odrobinkę poudawać jedną z nich! Do dorosłości było jej daleko, bycie dzieckiem miało ogrom zalet, ale może… tak przez kilka chwil? – Chustki! Musimy wybrać… - policzyła szybko w główce, marszcząc przy tym rude brewki. Dla mamy dwie, dla cioci Julki jedna, dla pani Picks i dla babci. – Musimy wybrać pięć! – zakomenderowała odważnie, chwytając Solene za jasną dłoń, żeby razem dotarły do kramu, od którego stosunkowo niedawno odeszła z papą. – Sobie? Tata powiedział, że kupi mi aparat! – uśmiechnęła się szeroko, świecąc białą główką zaglądającą na świat nowego, stałego zęba. Poprzedni skończył pod poduszką i następnego ranka okazał się być jednym, złotym galeonem. – Ale to sobie to nie wiem… a ciocia by coś chciała? Chustkę? Ja wybiorę!
Kram nie był tak wysoki, jakiego by potrzebowała, ale wciąż mogła sięgnąć po pewne rzeczy. Do tej pory nie miała okazji samej sobie coś kupować. Znała wartość pieniędzy, którymi dysponowali rodzice i dziadkowie, ale wydawanie było poza jej zasięgiem. To będzie pierwszy raz, kiedy sama będzie za coś płaciła! Spojrzała do góry, na ciocię Solene, żeby upewnić się, czy faktycznie może.
- Och, my to kiedyś mieszkaliśmy nad morzem! – ucieszyła się i znów pokazała w uśmiechu wstydliwego mieszkańca swojej krainy za Ustami. – I tam codziennie słychać było morze. Ale morze nigdy nie jest tak samo błękitne. Raz jest niebieskie, raz granatowe, to w czasie burz – zaczęła swoją opowieść. – Kiedy słońce zachodzi, to jest takie piękne niebieskie, ale wciąż nie granatowe. Ciemno niebieskie, tak. A jak wstaje, to jakby troszeczkę zielonkawe!

The member 'Miriam Prewett' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - DN' :

Ojciec w końcu wyszedł z domu – namówiony przez Eileen perspektywą bezpieczeństwa na Festiwalu Lata, zdecydował się na chwilę zostawić matkę razem ze swoim szwagrem i spędzić trochę czasu z jedyną córką. Widziała, że chodził niepewnie, że kroki były jeszcze mniejsze niż w przeszłości.  dodatku rozglądał się po zgromadzonych na jarmarku czarodziejach, jakby szukał pośród nich wroga. Gdy osiągnął punkt krytyczny, po raz trzeci oglądając się za siebie, kiedy stawali obok kramu, wsunęła dłoń pod jego ramię i uszczypnęła go lekko.
– Znajdujesz się tak bardzo poza granicami Weymouth, że dziwię się, że wciąż jeszcze potrafisz stać w miejscu i nie stracić przy tym równowagi – uśmiechnęła się do niego z uniesionymi brwiami, jakby oczekiwała odpowiedzi na niezadane jeszcze pytanie. – Wszystko w porządku?
Nie mogła powiedzieć o nim, że wyglądał gorzej – wciąż widziała w nim dojrzałego czarodzieja, który osiągnął w swoim życiu pułap odpowiedni ku temu, by z dumną nosić rdzawo-srebrną brodę i fryzurę aspirującą powoli do miana stylizacji na rozentuzjazmowanego alchemika. Wziął głębszy wdech i spojrzał na nią siląc się na rozczulenie i spokój.
– Wybacz. Niepotrzebnie przeczytałem dzisiaj kolejne wydanie Proroka Codziennego – odparł, wzrokiem biegnąc wzrokiem po wystawionych na blacie kramu przedmiotach. Zatrzymali się przy tych dumnie wypinających pierś samomieszających kociołkach, magicznych medalikach i pozytywkach, niewielkich, chronionych warstwą srebra moździerzach. Przeszli dalej, do wyrobów krawiecko-leczniczych.
– Och, senesowy trzosik – wskazała mu palcem na niewielki przedmiot, który mieścił jej się w palcach. Rozpoznała aromat szałwii i rozmarynu. – Miałeś kiedyś taki, prawda?
– Tak – zerknął na córkę z uśmiechem, który szybko dotarł do oczu i błysnął pogodnie. – Tak wam się podobał, że kłóciłyście się, która z was ma go nosić częściej. W końcu tak mocno nim targnęłyście, że materiał rozpruł się, a susz wniknął w kudłaty dywan w salonie. – odruchowo położył dłoń na jej ramieniu. – Mam nadzieję, że wasze dzieci nigdy nie będą musiały się kłócić o takie drobiazgi. Bo wcale nie chcecie skończyć na jednym, prawda? Razem z mamą sądzimy…
Poklepała go po dłoni.
– Tak, tak, wiem, co sądzicie. Zobacz, ta chustka na pewno będzie pasowała mamie do tej purpurowej sukienki w kwiaty. Co o tym sądzisz? – uniosła brwi. Nauczyła się z nim żyć, odpowiadać jego wymaganiom i dostosowywać się do nich tak, żeby wyjść z tego kompromisu obronną ręką. Wyjść z niego tak, żeby to jej było na wierzchu.
Ojciec albo doskonale udawał, że nie dostrzega uszczypliwości córki, albo faktycznie jej nie dostrzegał – może z czystej, rodzicielskiej miłości do swojego dziecka. Ujął w dłonie zwiewny, kremowy materiał przy krawędziach obwiedziony delikatnym haftem z ciemnymi wstawkami na rogach. Pokiwał głową i wyciągnął z kieszeni kilka monet, które zaraz znalazły się przed sprzedającą swoje wytwory kobietą. Eileen zdecydowała się tylko na zakup zasuszonego kwiatu paproci i już chciała wyciągnąć ze swojej sakiewki garstkę sykli, kiedy ojciec ją wyprzedził. Podziękowała mu, gładząc jego ramię. Oboje jeszcze przez jakiś czas przechadzali się wśród stanowisku z drobiazgami. Wieczorem z pomocą świstoklika powrócili do domu.

| zt

Rzeczywiście, nie zachowała się zbyt subtelnie i najwidoczniej nie przygotowała się do tej rozmowy. Nie podejrzewała jednak, że Flavien tak szybko podzieli się z nią wieściami o kolejnej lady, znajdującej się w jego sercu, więc nie przemyślała planu dyskusji; nie wymyśliła pytań, za i przeciw, a teraz bardzo szybko zdradziła się, że wie o kim mówił. Westchnęła, wiedząc, że wszystko zapewne wynikało z rozkojarzenia spowodowanego prywatnymi problemami i emocjonalnym rozdarciem, które w ostatnich miesiącach pojawiało się u niej zdecydowanie za często, niż by tego chciała.
– O nic – powiedziała, wpadając za to na pomysł jak jeszcze może wybrnąć z sytuacji – znasz moje zdanie o większości arystokratek, więc wiesz, że raczej uważam ich troskę za fałszywą, niż wynikającą z potrzeby serca i naturalnego dobra – nie mógł się nie zgodzić z tym argumentem, gdy sam miał świadomość, że w ich klasie społecznej każdy udawał, grał i stwarzał pozory. Mało było osób, które były dobre tak po prostu, a nie interesownie, żeby przy najbliższej okazji wytknąć niesioną wcześniej pomoc. Tyczyło się to nie tylko Rosierówny, ale każdej znanej jej damy i również ona sama nie należała do szczególnie bezinteresownych osób – miała tego świadomość, lecz wszystko dyktowane było naukami wyniesionymi z domu oraz przebywaniem wśród tych ludzi. A skoro weszło się między wrony, należało krakać tak jak one, prawda?
– Dlatego wolę z góry założyć, że twoja wybranka jest taka sama, żeby później miło się zaskoczyć – dodała na koniec, odkładając trzymany w dłoni kamień. Szybko poczuła jak ochota na zakupy i przebywanie na jarmarku przeszła, kierując jej myśli w stronę prywatnej komnaty – jeśli jednak sądzisz, że jest inna, niż wszystkie, to dobrze, miejmy nadzieję, że się nie zawiedziesz – życzyła kuzynowi jak najlepiej, chociaż odnosiła czasami wrażenie, że jego miłosne uniesienia przyćmiewały zdolność do racjonalnego myślenia i wyciągania wniosków. Czy było tak tym razem? Zauważyła w nim wprawdzie pewną zmianę, dopóki po raz kolejny nie wkroczyli na tak drażliwą kwestię.
Bransoletę obrzuciła jedynie krótkim spojrzeniem, nie poświęcając jej więcej uwagi, i ruszyła wzdłuż straganów przed siebie. Tym razem postanowiła nie kupować nic, zauważając, że wiele podobnych drobiazgów zaśmieca jej sypialnię i zbiera niepotrzebny kurz. – Przejdźmy się na spacer – zażądała i gdy tylko Flavien dokonał zakupu, ruszyła przed siebie.

zt

Kroki same skierowały się w kierunku jarmarku. Całość tego wydarzenia nie napawała ją dobrym nastrojem. Zwłaszcza to, co wydarzyło się na wybrzeżu. Chciała wracać do domu, ale różnobarwne stragany przyciągały spojrzenie. Ruszyła między nie rozglądając się spokojnie, swobodnie, bez przymusu. Pozwalając by sprzedawcy opowiadali jej o przedmiotach, które posiedli w swoich zbiorach, przy jednym zatrzymała się na dłużej. Może to tylko mamiące słowa, ale gdy jej wzrok zatrzymał się na kwiacie paproci, zatopionym w bursztynie sprzedawca zaczął swoją opowieść. Bowiem, legenda głosiła, że podarowany ukochanej osobie zaklina w sobie miłość i ogrzewa. Tonks była jednocześnie sceptyczna, co do samego tego faktu, jak i w jakiś sposób nim urzeczona. W końcu dała się przekonać do zakupu świetlny bursztynu, doskonale wiedząc, komu zostanie on przekazany.
Ruszyła dalej. Zatrzymując się przy białych i czarnych perłach, oraz różnorakich bransoletach. Sięgnęła dłonią do białej, wysłuchując o jej przymiotach. Ale nie zainteresowała ją dostatecznie. W końcu skupiła wzrok na czarnej. Sprzedawca spojrzał na nią z uniesioną brwią, mamrocząc coś o męskim wigorze. Posłała mu lekki uśmiech. Cóż, może wyrosną jej wąsy. Finalnie i zakup Czarnej Perły został przesądzony.
Ostatnią rzeczą, którą postanowiła był Pazur Gryfa. Ponoć wspomagał w urokach, a wiedziała doskonale, że do doskonałości brakuje jej jeszcze trochę. Musiała więc Znajdować rozwiązania nieszablonowe, zastępczy a teraz, licząc, że rzeczy z jarmarku rzeczywiście niosą ze sobą moc, o której opowiadali sprzedawcy.
Z zakupami oddaliła się, nie będąc pewną, czy w drodze do domu znów coś jej nie zatrzyma.

| zt

Uśmiechnęła się na pytanie dziewczynki, bo oczywiście, mogły iść same, ale spacer we dwie był dość ryzykowny dla nich obu. W ostatnim czasie anomalie dotykały dzieci, co poczuła na swojej skórze już nie raz, więc nie miała pewności czy Miriam nagle nie czknie, teleportując się na drugi koniec Weymouth. Jej zdrowie też zostało zresztą lekko nadszarpnięte – Francuzka przezornie wolała pozostać w pobliżu zarówno pani Picks, jak i rodziny małej Prewettówny, ale ten uśmiech i spojrzenie, w którym zdawało się dostrzec lekki błysk, stopiło jej serce.
– Jeśli nie będziesz się ode mnie oddalać – odparła więc cicho, wystawiając mały palec na znak porozumienia i przypieczętowanej umowy, chociaż wiedziała, że nie pozwoli im oddalić się zbyt daleko od czujnych spojrzeń opiekunki lady. Później skupiła się na chustkach, stając za dziewczynką, tak, by przypadkiem nikt nie wpadł na pomysł przypadkowego popchnięcia jej; chociaż wiedziała, że ma ich sporo w swojej szafie i części nie założyła więcej, niż może dwa razy, jedna z nich – najbardziej lubiana i sentymentalna – została zmieszana z błotem podczas próby porwania. Nic więc dziwnego, że jej wzrok padł na kawałek materiału w odcieniu zbliżonym do tamtego kaszmirowego szala.
– Popatrz Mirciu, ta jest śliczna. Pasowałaby mi? – Spytała, wskazując na chustkę, a potem pokazała na kolejną – Ta pasowałaby tobie. Dobrze komponowałaby się z biedronkowym płaszczykiem i aparatem – kontynuowała, w naturalnym dla siebie odruchu dotykając materiału. Miękki i gładki, zachęcający do noszenia, choć nie umiała jeszcze odgadnąć który rodzaj tkaniny w nich przeważał – komu będziesz robić zdjęcia? Opowiedz mi Biedroneczko skąd ten pomysł – poprosiła zachęcająco, rzeczywiście będąc ciekawa dlaczego spośród tylu rzeczy Miriam wybrała aparat; w końcu dziewczynki w jej wieku preferowały sukienki i lalki, przynajmniej tak wynikało z jej obserwacji, a co dopiero książki, czy aparat.
Ostatecznie kolorowe tkaniny i opowieść dziewczynki wciągnęła ją bardziej, niż słoiczki z muszelkami połączone z rozmyślaniem o scysji z Anthonym.
– Musiało być tam pięknie, prawda? Widziałaś kiedyś latarnię morską? – Spytała zupełnie mimowolnie przypominając sobie, że w swoim życiu chyba nie miała okazji takowej spotkać na swojej drodze, gdy znaczną część spędzała wśród lasów i łąk, niż mórz. Szybko jednak wróciła myślami do zakupów, zaopatrują się we fluoryt, który zamierzała podarować swojej aurorskiej zmorze, woreczek z pyłem rozgwiazdy dla siebie rzecz jasna oraz czarodziejską wstążkę w komplecie z zasuszonym kwiatem paproci; te zamierzała podarować swojemu kuzynowi.

[bylobrzydkobedzieladnie]

6 sierpnia
Emocje po wyścigu zdążyły już opaść, a nagroda została oddana w dobre ręce i przetransportowana do miejsca, w którym miała cieszyć się doskonałą opieką i częstymi wizytami nowej właścicielki. Caley nie zamierzała wracać prosto do domu, chciała rozejrzeć się po Weymouth i czerpać z tej wizyty tyle, ile tylko będzie w stanie. Niesiona na skrzydłach zwycięskiej euforii, wciąż trzymając w dłoniach bukiecik od Miriam, zawędrowała na jarmark i szybko znalazła się pomiędzy straganami.
Nie szukała niczego konkretnego, lecz wiele rzeczy przykuło jej uwagę, były to głównie kamienie szlachetne, które oczyma wyobraźni widziała już umieszczone w stworzonych przez siebie pierścieniach czy naszyjnikach. Sakiewka nie ciążyła jej specjalnie i wiedziała, że nie powinna wydawać galeonów bez opamiętania, lecz nie mogła się powstrzymać i skusiła wreszcie na pierwszy zakup. Piękny, złocisty bursztyn wołał ją ze stoiska; zwrócił jej uwagę niemalże od razu, gdy tylko pojawił się w zasięgu wzroku, dlatego blondynka nie wahała się, szybko dokonując transakcji. Od właścicielki stoiska dowiedziała się o magicznych właściwościach bursztynu, a to jedynie wywołało u niej delikatny uśmiech. Było kilka osób, które chciałaby obdarować takim kamieniem; ochrona bliskich zawsze była jednym z jej priorytetów. Zastanawiała się, czy błyskotki wystarczy na wykonanie trzech bliźniaczych sygnetów, lecz już po chwili do głowy przyszedł jej pomysł na bransoletę. Jeśli chciała kontynuować zakupy z jasnym umysłem, musiała czym prędzej schować świetlny bursztyn i to też uczyniła, skrywając go głęboko w kieszeni szaty.
Kilka minut później zdawało jej się, że nic więcej nie jest warte zakupu, lecz wtedy zwróciła uwagę na stragan nieco oddalony od pozostałych, przy którym nie kręciły się tłumy ludzi. Wiedziona ciekawością podeszła bliżej, trafiając do prawdziwego raju dla zielarzy oraz alchemików – obiecała sobie, że na pewno napisze list do Eir i poleci jej zakup niektórych z zachwalanych przez właściciela straganu specyfików. Sama za to po raz kolejny sięgnęła do sakiewki, wydobywając z niej kilka sykli i knutów, którymi zapłaciła za dwie małe, niepozorne saszetki, zawierające w sobie halucynogenny susz z grzybów. Zastanawiając się, co przyniosą jej wywołane przez niego wizje, ruszyła w drogę powrotną.

| zt

Tłumy przepływające przez targ nie zachęcały do pojawienia się na nim. Gwar, przytłaczająca ilość kolorów na stoiskach oraz wokół nich, ścisk i chaos - dokładnie tak wyobrażał sobie wycieczkę w to miejsce. Z początku odrzucił możliwość pojawienia się tam, uznał bowiem, że nie znajdzie nic dla siebie wśród fali tandety, lecz po kilku dniach wspomnienia z dzieciństwa powróciły. Nie zawsze był tak negatywnie nastawiony i choć nigdy nie wykazał się przesadnym entuzjazmem, zdarzało mu się z zaciekawieniem obserwować nietypowe osoby, zjawiające się wśród obecnych. Energiczni sprzedawcy, przekonujący potencjalnych klientów do nabycia cuda wątpliwej jakości, tysiące kolorowych kryształów o przeróżnych właściwościach, niezliczone zabawki, figurki oraz ubrania, a zwłaszcza barwne chusty oraz kapelusze, rzucające się w oczy. Targ był świadkiem przeróżnych sytuacji, nieraz dostrzegał próby kradzieży oraz interwencji, gdy tylko zostały zauważone. Ostatecznie uznając, że to wina słońca, anomalii albo mieszanki tych dwóch czynników, postanowił rozejrzeć się wśród stoisk - w dodatku zdawało się, że tuż przed ścianą ludzi mignęła mu siostra, z którą nie miał okazji przebywać od dłuższego czasu. Idąc za tym ciosem, minął pierwszych ludzi, rozglądając się za znajomą postacią - szybko okazało się, że trudy są nieskuteczne i bezsensowne. Im bardziej zagłębiał się w zbiorowisko, tym większe zamieszanie miał wokół siebie. Większość stoisk minął, nie zaszczycając ich nawet spojrzeniem. Dopiero wystawa magicznych kamieni przyciągnęła wzrok oraz uwagę różdżkarza - słyszał o nich. Miał nawet okazję czytać o ich działaniu, dlatego pozwalał sprzedawcy mówić, trzy po trzy słuchając jego słów, gdy oglądał kolejne egzemplarze, zaznajamiając się z ich mocą. Dwa szczególnie go zainteresowały - zdaje się, że były całkiem popularne. Nie planował nosić ich jako ozdoby, lecz już przy decyzji o ich kupnie stwierdził, że będzie musiał oddać je złotnikowi do porządnego oprawienia. Zdecydował się na fluoryt oraz pazur gryfa zatopiony w bursztynie. Niedługo po zakupie opuścił jarmark, nie rozglądając się już za niczym więcej.

| zt

Nie mogła zareagować inaczej, niż tylko poprzez rozbawione pokręcenie głową, kiedy usłyszała pomysł Floreana. Chyba nikt inny nie pomyślałby, aby poszkodowanemu w takim wypadku zaproponować zostanie piratem! Chociaż Florence doskonale wiedziała, że gdyby taki wypadek faktycznie nastąpił, żadne z nich nie myślałoby o żadnych przepaskach, a Florek byłby pierwszy aby w pierwszej kolejności spanikować, a w drugiej rzucić się do pomocy.
- Nic mi o tym nie wiadomo. Jeśli ktoś szedł, to mi się nie chwalił – odpowiedziała. Nie oglądała też listy zawodników, która była wywieszona na krótko przed gonitwą. Może to i lepiej, bo gdyby dowiedziała się, że w wyścigu wzięło udział dziecko, chyba nie byłaby do końca zadowolona. Mimo wszystko, wyścig na skrzydlatych koniach nie należał do najbezpieczniejszych aktywności! Pewnie strasznie by się zamartwiała o tego  chłopca, nawet świadoma faktu, że przecież organizatorzy musieli jakoś czarami ochronić młodzieńca przed poważniejszym wypadkiem.
Oglądała z zaciekawieniem każdy przedmiot, który pokazywał jej brat. Każda kolejna rzecz wydawała się ciekawsza, piękniejsza, bardziej błyszcząca niż poprzednia. Buszowanie wśród straganów zawsze przypominało jej trochę zabawę w odkrywców – nie tylko wynajdywało się na stoiskach co ładniejsze skarby, ale później jeszcze nadchodził ten ekscytujący moment, w którym sprzedawca prezentował ci niezwykłą właściwość danego przedmiotu: śpiewające kamienie, wisiorek odnajdujący zagubione przedmioty, cukierki po których się lewituje czy magiczne, świetliste zwierzątka ozdobne? Proszę bardzo, wszystko to tu było – a nawet jeszcze więcej.
- Więc może obejdźmy cały jarmark po kolei? Tylko pamiętaj, nic nie kupujemy od razu, najpierw tylko oglądamy. - zaproponowała, jednak jej pomysł od razu spalił na panewce, bo przecież ledwo skończyła mówić, Florean już przekazywał sprzedawcy kilka monet za ten dość ciekawy i, też musiała to przyznać, przydatny pantofelek. - Postaram się być twoim głosem rozsądku. No choooodź! - zawołała jeszcze, łapiąc brata pod ramię i próbując go odciągnąć od kolejnego stoiska. Och, to będzie z pewnością ciężkie zadanie, tym bardziej, że ona sama wypatrzyła już kilka ciekawych przedmiotów i bardzo, ale to bardzo chciałaby je już mieć w swoich łapkach. Ale jeśli kupi je od razu, bez pomyślunku, co będzie później, jak zobaczy kolejne, jeszcze lepsze rzeczy a w sakiewce będzie już pusto?

1.08

Czy była to zwykła, kobieca ciekawość, czy też chęć znalezienia czegoś bardziej konkretnego, czy może moment, który pozwolił jej na bezkarną chwilę samotności, pojawiła się na jarmarku już pierwszego dnia festiwalu. Częściej ostatnio milczała, to samo milczenie obserwując wśród tych najbliższych. Nie mogło jej się to podobać. I zamiast kolejnej refleksyjnej bitwy, z które nie wynikało nic sensownego, rzuciła umysł na falę czegoś całkiem przyziemnego.
Prosta, skrząca się bielą i zielenią suknia, nie wybijała się przepychem, ponad wędrujące między straganami sylwetki, ale bez najmniejszego kłopotu można było rozpoznać w jej sylwetce coś z dumy szlacheckiego rodu. Z czarnymi włosami, które zaplatały się na bokach, pozostawiając dół całkiem rozpuszczony. Nie szukała jednak podziwu, skupiając się na kolejnych półkach i stoiskach, które rozstawiali sklepikarze. Musiała tez przyznać, że niektóre elementy, wybijały się wartością, wcale nie wizualną. Tym była juchtowa szarfa, przy której stanęła na dłużej. Podobno wzmagały witalność. Nie, nie dla siebie. To, co widziała, to co działo się z Percym, popychało ja mimowolnie, do próby pomocy. Może niewidzialnej. Zanim jednak zapłaciła kupcowi, wysuwając z sakiewki galeony, błysk złota przyciągnął wzrok i dopytawszy starszego mężczyznę o upatrzoną biżuterię, dołożyła kolejne monety, zaopatrując się tym razem w Pazur gryfa zatopiony w bursztynie. Przez kilka chwil obracała kamień w palcach, patrząc jak bursztyn mieni się w chwytanych promieniach zachodzącego słońca.
Ruszyła dalej, ale jak się okazało, nie był to koniec jej wędrówki. Błysk fioletu, otoczony oprawą srebra i kryształu był celnym strzałem (fioletowy kryształ). Eliksiry. Magiczna aura miała pomóc przy warzeniu alchemicznych specyfików i tu Inara nawet się nie zawahała. Zapłaciła za zakup, od razu prosząc do kompletu o pleciony, wzmocniony srebrem łańcuszek, dzięki któremu mogła założyć go na szyję. Odetchnęła cicho, uśmiechając się do siebie, tym samym wyrazem obracając się na stoisko obok, gdzie pośród innych, dostrzegła kogoś, kto uwolnił jej wargi do szerszego uśmiechu.
Obróciła się, wycofując się nieco, by obejść stragan i znaleźć się za plecami jasnowłosego szlachcica, który pochylał się nad stoiskiem - Tato! - wsunęła się niemal pod ramię mężczyzny, dociskając policzek do pochwyconej
we własne palce dłoni.

zt

6 sierpnia
Chyba nigdy nie miało mu być za wiele atmosfery Festiwalu Lata. Nie chodziło mu wcale o to, że ludzie udawali, że wszystko było w porządku, podczas gdy na zewnątrz poza granicami terenów należących do Prewetów szalała nieokiełznana burza konfliktów. Absolutnie nie to sprawiało, że czuł się dobrze. Świadomość nieporządku była silna, nie wątpił, że inni również ją odczuwali, ale między nieładem musiała istnieć również i harmonia. Wszyscy w dniach próby potrzebowali oddechu i ponownego zregenerowania nie tyle pod względem fizycznym a psychicznym. Oderwanie się chociażby na moment było wskazane dla zdrowia, dostrzeżenia, że nie tylko zło istniało w świecie. Że wciąż mieli coś takiego jak radość, przyjaźń, piękno i mogli się nim dzielić między sobą. Czerpanie z tych chwil sprawiało, że Jayden uśmiechał się jak każdego dnia; chciał, by również i inni dostrzegali magię w drobnych momentach, chwilach, nie dając się zwieźć powierzchownej katastrofie smutku i tęsknoty. Nie bagatelizował przy okazji terroru, który dokonał się i wciąż dokonywał na ulicach Wielkiej Brytanii niemalże nieustannie. Astronom wiedział jak wielu osób dotknął koszmar ostatnich miesięcy i boleśnie odczuwał wszelką stratę. Sam był przecież ofiarą i świadkiem chaotycznych teleportacji na skutek jakiegoś tajemniczego wyładowania magicznego z kwietniowej nocy na majową, a rany, które zostały mu zadane pochodziły niewątpliwie od czarnej magii. Zresztą nie tylko on miał z tym do czynienia. Niestety... Przerzuciło go w bliżej nieznane miejsce tuż obok Jocelyn, z którą na szczęście zdołał dostać się do Munga po zorganizowaniu pomocy, co w ich stanie nie było proste. Nie wyobrażał sobie, co musieli przechodzić pozostali. Oszołomieni, bezbronni, wyrwani nocą ze swych łóżek, rzuceni w ciemność. Nieporządek, bezład, które wywołała tamta anomalia sięgnęła tak wielu i tak daleko, że nie sposób było nawet do teraz ocenić liczby ofiar. Widok tłumów zajmujących każde wolne miejsce w Szpitalu Świętego Munga, korytarz, podłogę przerażał. Niektórzy zakrwawieni, inni oślepieni, kolejni majaczący na granicy psychicznej wytrzymałości. Jay nie potrafił nigdy myśleć o sobie, a w tamtym momencie serce podchodziło mu do gardła, gdy spisywał krótkie listy i rozsyłał pod wskazane adresy, gdy tylko złapał jakąś wolną sowę. Gdy to nie starczało, słał patronusa. Musiał się upewnić czy z jego bliskimi było wszystko w porządku, czy przypadkiem również i ich nie porwała tajemna siła, ciskając w nieznane tereny Wielkiej Brytanii. Jednak nie tylko oni byli jego zmartwieniem, bo jeszcze tej samej nocy udał się do Hogwartu, gdzie przeszukiwał dormitoria z innymi ocalałymi nauczycielami, pracownikami szkoły w celu zweryfikowania liczby uczniów. Brakujące jednostki przyprawiały go o bolesne skręcenie żołądka i nie mógł spać jeszcze przez długi czas, czekając na ich powrót. Na szczęście część znajdowała się w Mungu, lecz losy pozostałych nie potoczyły się w podobny zbawienny sposób. Mając w pamięci katastrofę, w której zmarło kilkoro jego uczniów, rana otworzyła się i zaczęła krwawić na nowo, infekując paskudnie umysł astronoma. Później spłonęło Ministerstwo Magii i liczba ofiar jedynie wzrosła... Nie. Festiwal Lata był potrzebny. Tak samo mocno jak zobaczenie się z pannami Wright.
Przejechał dłonią przez włosy, gdy ocknął się i zdał sobie sprawę, że stał niedaleko wejścia na jarmark jak ten słup soli zamiast wypatrywać znajomych twarzy. Nie czekał na nie specjalnie z zakupami z tego względu, że musiał, po prostu musiał sięgnąć po parę rzeczy. Broszka z alabastrowym jednorożcem, czarna perła, fluoryt i pazur gryfa zatopiony w bursztynie leżały bezpiecznie w jego kieszeni. Wydał na nie wszystkie zdecydowanie za dużo lecz był zadowolony. I musiał pochwalić się swoimi zdobyczami pannom Wright. Podobne do siebie z dużymi oczami, obie malutkie i chłonące wiedzę jak gąbka. Nie dałoby się ich przegapić. Ta znajomość zaczęła się tak dawno temu, że ledwo pamiętał. Jednak Jay w Lyn wciąż widział tę dziewczynę z roku niżej w Szkole Magii i Czarodziejstwa, z którą połączyło go wiele niefortunnych zdarzeń. Przypadkowa złośliwość nieznanego Ślizgona, zagubiony kafel, pomocna dłoń, a później nić porozumienia. Nie spodziewał się, że mogłaby chcieć z nim utrzymywać kontakt po tylu latach, a jednak miło się zaskoczył, gdy pewnego dnia dostał ponaglający list proszący o spotkanie. Dopiero niedawno tak naprawdę znów odnowili osłabiony kontakt, bo trzy lata dla Vane'a nie stanowiły żadnej przeszkody. Tyle w tym czasie się wydarzyło... Głównie w życiu Roselyn. Której czupryna mignęła mu właśnie w tłumie. - Lyn! - krzyknął, machając energicznie i podbiegając z uśmiechem na twarzy do kobiety, która szukała właśnie wzrokiem źródła wrzasku. Mniej lub bardziej interesującego. - Przyszłaś! - oznajmił radośnie coś oczywistego, lecz równocześnie cieszył się z tego faktu. Musiał więc go odpowiednio dla siebie celebrować.
[bylobrzydkobedzieladnie]

| 6 sierpnia

Złociste ozdóbki, lśniące w blasku wiszącego wysoko na nieboskłonie słońca, łaskawie przepędzającego na czas festiwalu ciemne chmury. Szmaragdy, rubiny, awenturyny, mieniące się wszelkimi barwami, odcinające się od bukowego drewna kramików. Lejące się aksamity, egzotyczne materiały o przedziwnych właściwościach. Artefakty mniej lub bardziej przydatne, zaklęte drewienka z najdalszych zakątków magicznego świata, świece, wonności i suszone specjały - wszystko to w jednym miejscu, zamknięte w rozłożystym półokręgu jarmarku. Weymouth przyciągnęło najlepszych dostawców i kupców z orientalnych okolic, nic więc dziwnego, że przy straganach kłębiły się setki podekscytowanych ludzi, pragnących wydać swoje ciężko zarobione galeony na coś wyjątkowego.
Lysander nigdy nie miał problemu z wydawaniem pieniędzy. Rozrzutny, wręcz niechlujny w postępowaniu z rodowym majątkiem, na co dzień entuzjazmował się zakupami większego kalibru, dlatego też podczas festiwalu u Prewettów zachowywał względnie zdrowy rozsądek. Przynajmniej w porównaniu z tłumem nie mogącym pozwolić sobie na sprowadzanie najciekawszych egzemplarzy zza granicy. Co, rzecz jasna, nie oznaczało, że odmówiłby sobie przeglądania magicznego asortymentu: w oczy rzuciło mu się kilka prawdziwych perełek, ale za każdym razem jego uwagę odciągał dawny znajomy, bliska ciotka, ulubiony wuj. Taki los Notta, popularnego, rozchwytywanego, nie mogącego odmówić króciutkiej konwersacji. Naprawdę to lubił, nigdy nie żałował, że nie urodził się - przykładowo - milczącym, ponurym Burkiem. Reprezentanci tego rodu nie wyglądali na szczęśliwych, a on całym sobą stanowił doskonałą definicję tego stanu. Zwłaszcza w eleganckim ubiorze, z ułożonymi włosami, typowym cwaniackim uśmieszkiem, w promieniach letniego słońca.
Samopoczucie nie zmieniło się nawet o jotę, gdy nieopodal ujrzał znajomy profil. Lekko zadarty nosek, wydęte usta, doskonale utrzymujące farsę uprzejmego uśmiechu, zielone oczy błyszczące niczym aleksandryt. Blaithin w swej całej nieskromnej osobie - nie byłby sobą, gdyby do niej nie podszedł, nonszalanckim, wolnym krokiem, dając jej czas na przybranie maski, którą sobie wybrała. - Lady Fawley, olśniewająca jak zawsze - Wstępny komplement ze stałego repertuaru Notta, rodowy błysk w błękitnym oku, lekki ukłon oddający szacunek damie. Postępował tak i wobec wiekowej matrony i nęcącej niewinnym urokiem dzierlatki. I - wobec swojej byłej-niedoszłej narzeczonej, nie widzianej już od dłuższego czasu. - Wolałem cię w dłuższych włosach - kontynuował, szybko przenosząc się na wody konwersacji już nie tak eleganckiej. Wokół falował tłum, nie obawiał się, że ktoś ich podsłucha, zachowywał się swobodnie: jak zresztą zawsze. Badał twarz kobiety uważnym, nieco bezwstydnym spojrzeniem, zastanawiając się, co właściwie wzbudza w nim to przypadkowe spotkanie. Nostalgię? Niechęć? Drobne zawstydzenie? Złośliwy triumf? Na razie nie decydował się na żadne z uderzeń serca, kulturalnie oferując lady swe ramię, by łatwiej mogła przesuwać się przez jarmark, nie wpadając na zaaferowanych zakupami czarodziejów. Dobrze się stało, że spotkali się właśnie tutaj, w ferworze i chaosie - na salonach każdy bacznie obserwowałby zachowanie nie do końca byłych narzeczonych, a tutaj mogli bezpiecznie przećwiczyć swoje maski oraz dopracować didaskalia występu dwóch niezbyt dobranych aktorów.