Zagajnik

Deirdre na tyle przywykła do zaciekawionych spojrzeń, które podążały za nią przez te wszystkie lata, że zainteresowanie, z jakim zerkał na nią nowo poznany duch umknęło jej uwadze. Początkowo czuła się w lecznicy Cassandry nieswojo, pewna, że to kolejne miejsce, w którym zostanie skrzywdzona. Ufała powoli i z trudem, oswajając się jednak z troskliwą uzdrowicielką, z zapachem miodu i ziół, z czujnym spojrzeniem małej dziewczynki, przynoszącej świeże bandaże. To tam po raz pierwszy poznała moc kobiecej solidarności, wygładzającej szorstkie wspomnienia z dzieciństwa. Eir i Hesper często pojawiały się w półmroku lazaretu: z tą pierwszą połączyła Deirdre niespodziewana przyjaźń, z tą drugą więź oparta na szacunku i wzajemnym zaciekawieniu. Czarnooka była niespokojnym duchem, krążyła po własnych miejscach. Tsagairt zdawało się, że nie przywiązuje się do ludzi - i nic dziwnego, ci umierali i zapewne nigdy nie udało im się odnaleźć po drugiej stronie. Myśli o śmierci i przemijaniu nie wprawiały Dei w posępny nastrój, wręcz przeciwnie, towarzystwo ducha uspokoiło ją nieco, pomagając opanować buzujące w środku emocje. Dekoncentracja naprawdę jej służyła, powinna częściej ryzykować kontakt z innymi, pozwalający na chwilę zapomnieć o chwiejnej codzienności.
- Czytałam wiele ksiąg o tych czasach - zobaczenie tego wszystkiego na żywo musiało być wspaniałym doświadczeniem - skomentowała, wzdychając cicho. Chociaż miłość do historii magii osłabła, pamiętała swoją słabość do przeszłości, wiedzy zamkniętej w dawnych rocznikach, faktów, z których mogła - z bezpiecznej czasowej odległości - wyciągać wyłącznie słuszne wnioski. - Oczywiście. Słuchanie cię sprawia mi dużą przyjemność - odpowiedziała szczerze, posyłając mieniącej się srebrem Hesper lekki uśmiech. Rzadko kiedy obdarzała ludzi podobnym zaciekawieniem, w zatrważającej większości nudzili ją niemożebnie.
- Florean Fortescue - powtórzyła, zapamiętując nazwisko. Spojrzała raz jeszcze na zafascynowanego młodzieńca. - Kto wie, może niedługo odwiedzę tego mistrza cukiernictwa. Nigdy nie lubiłam słodkości, ale ostatnio...dużo się zmienia - wyznała spokojnie, tracąc zainteresowanie podkochującym się (na pewno!) w duchu mężczyźnie. Pytanie dotyczące spożywania materialnego jedzenia pojawiło się w jej głowie, ale nie wypowiedziała go na głos, pamiętając wysokie ryzyko urażenia zjawy. Nie minęło tak wiele czasu od ostatniego spotkania z Louvelem, kończącego się tragicznie właśnie przez przeklętą, złośliwą marę, postanawiającą uprzykrzyć im wieczór. Wątpiła, by Hesper była zdolna do takich żenujących akcji, nie miała w sobie nic z małostkowej kobiety, lecz Deirdre zawsze szczyciła się nienagannym zachowaniem.
Tuż po zachęcie Czarnookiej, brunetka pochyliła się nad drewnianą misą. Odgarnęła czarne włosy przez ramię, nie chcąc, by zamoczyły się w wodzie lub posklejały woskiem. Skupiła się na wykonywanej czynności, lecz coś nie pozwalało jej zachować całkowitej stabilności, krople rozlały się jakby wbrew jej woli. Wróżby nie spędzały jej snu z powiek, nie wierzyła w horoskopy i astrologię, z pewnym szacunkiem podchodząc tylko do czarnowidzenia swej przyjaciółki. Wirujący na tafli ponurak nie wywołałby w niej przerażenia: przeżyła gorsze rzeczy, wyszła cało z Azkabanu, oddała swoje życie Czarnemu Panu. Zaprzyjaźniła się z symbolami śmierci, które w normalnych czarodziejach budziły jedynie grozę - właściwie spodziewała się czegoś takiego, czaszki, mroku, kropli krwi lub węża.
Wosk ułożył się jednak w coś zupełnie innego.
Deirdre zamrugała gwałtownie, wpatrując się w jednoznaczny, niebudzący żadnych wątpliwości kształt. Serce. Podekscytowanie Hesper nie udzieliło się jej; gdyby ufała sekretom magicznych wróżb, spełniłyby się najgorsze obawy. - Wielkiej miłości - powtórzyła odruchowo a wypowiedziała te słowa tak, jak zrobiła to Hesper z ponurakiem. Wolała nie zastanawiać się nad tym, co chciał powiedzieć jej los, co skrywała przyszłość, co zapowiadał ckliwy i romantyczny symbol. Wyjęła wosk z wody, zaciskając na nim palce, bliska zgniecenia go w pięści i rozsypania na wilgotnej od wieczornej rosy trawie. Nie zrobiła tego; czuła na sobie spojrzenia innych, nie chciała wyjść na dziwaczkę ani sprawić przykrości zaangażowanej we wróżby Czarnookiej. - Miłość nie przynosi szczęścia - powiedziała tylko ciszej, prawie do siebie. - Zniewala i osłabia - dodała z niechęcią; wolałaby zobaczyć ponuraka, ale tego także nie wypowiedziała na głos: byłoby to niezwykle oburzające dla zmarłej Hesper. - Dobrze, że to tylko zabawa. Szkoda, że nie tak emocjonująca jak przed laty - kontynuowała, powracając do normalnego, uprzejmego, przyjacielskiego tonu. Starała się odsunąć myśli od serca, które ciągle obracała w smukłej dłoni. Jej myśli pomknęły ku Tristanowi, ku tęsknocie, ku odrzuceniu: powstrzymała masochistyczny galop, skupiając się na tu i teraz. Zerknęła z ukosa na Hesper, ponownie przywdziewając na twarzy lekki uśmiech. - Mam bardzo niewygodną suknię. Wydaje się odrobinę za ciasna - dodała teatralnym szeptem, łagodnie wchodząc w konwencję rozmów dwóch bardzo odważnych nastolatek. Sugestia zrzucenia ubrań i tańcu przy ognisku wydawała się kusząca, Deirdre pozostawała sfrustrowana i samotna, rozbudzone pragnienia domagały się zaspokojenia, na co jednak nie pozwalało wychowanie i strach.
Nagła propozycja Hesper wydała się Deirdre rozczulająca i zawstydzająca jednocześnie: rozumiała pragnienie przyszłości, która nigdy nie miała nadejść, życia, które dla ducha stało się czymś nieosiągalnym. Cóż szkodziło spróbować? Zależało jej na dobrych stosunkach z Czarnooką, kto wie, kiedy przyjaźń z duchem okaże się przydatna. - Oczywiście - odpowiedziała po kilku sekundach zastanowienia. Wróżbę serca schowała machinalnie do kieszeni sukni i już z obydwiema wolnymi dłońmi zabrała się za przygotowania wosku oraz klucza. Czuła się dziwnie, tak, jakby zamierzała zrobić coś intymnego, w pewien sposób użyczając innej kobiecie ciała, lecz to uczucie nie było jednoznacznie nieprzyjemne. - Gotowa? - spytała delikatnie, po czym, gdy poczuła już przenikający ją do szpiku kości chłód i bliskość przenikającej ją duszy, przelała wosk - dla Hesper.

To była po prostu zwykła ciekawość nieznanego, obcego i egzotycznego; za swego życia nigdy nie widziała kobiety podobnej urody. Wtedy świat dopiero otwierał się na dalekie podróże, które wciąż były czymś niezwykłym, a zarówno mugole, jak i czarodzieje dalej otrząsali się z szoku, że ziemia nie jest płaska, jak sądzono przez wieki, a okrągło. Niektórym uczonym, z którymi Hesper wielokrotnie, także dzięki swemu ojcu, miała styczność, ciężko było to pojąć - że jeśli wyleci się na miotle na zachód, to lecąc odpowiednio długo, doleci się w to samo miejsce, nadciągając ze wschodu. Nigdy nie miała też nic przeciwko żadnym przybyszom, ależ skąd! Sama w końcu miała wschodnie korzenie; matka jej pochdziła wszak z Rosji, jako panna nosiła nazwisko Blavatsky, a Hesper wciąż doskonale pamiętała silny, wschodni akcent Katji i jej opowieści. Najważniejszym był fakt, że Cassandra obdarzyła Deirdre zaufaniem, a na troskę uzdrowicielki odpowiadała własną.
W pewnym sensie było to dla Hesper bardzo dziwne. Odwykła od martwienia się o kogoś; odwykła od posiadania bliskich. Wieki temu patrzyła jak umierają wszyscy jej najbliżsi krewni i przyjaciele, odeszli na zawsze, nie decydując się wieść marnej egzystencji ducha - tak jak ona. Została sama na całe wieki. Jeśli tylko dalej biłoby jej serce, krwawiłoby nieustannie. Przez dziesiątki lat Hesper trzymała się z dala od potomków swych krewnych ze strony ojca; obserwowała ich poczynania, słyszała pogłoski, była z nich dumna, lecz nie zbliżała się - z obawy przed przywiązaniem i kolejną stratą, która mogła przytłoczyć. Duchy się nie zmienią, fizycznie nie odczuwają bólu, lecz dusza wciąż cierpiała i czuła. Dowiedziawszy się jednak, że Cassandra i jej piękna córka wywodzą się od czarownic, z którymi spokrewniona była matka - nie potrafiła się już odsunąć, było na to za późno. Spędzała w lecznicy coraz więcej czasu, odsuwając od siebie paniczne myśli o tym co będzie, gdy straci także i je - do tego czasu z pewnością minie jeszcze wiele lat, lecz w obliczu tych setek, które już przeżyła, to wcale nie był tak znowuż długo.
- Wiele ksiąg o historii magii jest przekłamanych, zawierają nieprawdziwe informacje - odrzekła Hesper nieco wyniośle; nie zarzucała nic samej Deirdre, oczywiście, lecz wszystkim tym historykom od siedmiu boleści. - Tak to jednak jest, gdy człek pisze to, co mu się wydaje, że było, bo nie widział tego na własne oczy... - westchnęła znów ciężko; nie zdawała sobie sprawy z tego, że jej opowieści także mogły być przekłamane i zakrzywione - przez subiektywny odbiór rzeczywistości. W odpowiedzi na komplement Tsagairt uśmiechnęła się promiennie; podobne słowa mile łechtały jej ego, chciała czuć się potrzebna, lubiła, gdy inni chętnie słuchali tego, co ma do powiedzenia. Dziesiątki lat spędziła na milczeniu; była wściekła na świat i innych za to, co jej uczynili, nie chciała mieć z nimi nic wspólnego. To zaczęło ją jednak męczyć i nużyć; samotne chwile w absolutnej ciszy, mające nigdy nie mieć końca - były prawdziwą torturą. Tak jak większość duchów zrobiła się bardziej towarzyska.
- Zdecydowanie powinna, moja droga! Nie odbierz tego jak urazy, lecz za mojego życia uznaliby cię, tak jak mnie, za nieco zbyt wątłą - odparła Hesper, spoglądając na wąskie biodra i chude ramiona egzotycznej piękności; w epoce renesansu, w które przyszło jej żyć, poematy pisano do kobiet o znacznie pełniejszych kształtach - Czarnooka za życia miała jednak inne zajęcia, niż troska o to. - Powinnaś spróbować lodów o smaku ryb, pachną obłędnie - poniekąd zdradziła jej własnie tajemnicę tych specjalnych przysmaków właśnie dla niej; Hesper nie mogła oczywiście jeść, lecz tak jak każdy duch wyczuwała bardzo intensywne zapachy. Na teren polowania bez głów żaden żywy nie byłby w stanie wkroczyć; stoły uginały się na półmisków ze zgniłymi jajami, padliną i nieświeżymi rybami. Zapytana o to przez Deirdre wprost nie uczyniłaby jej afrontu przy wszystkich, przyciągając do nich uwagi teatralnym zachowaniem, lecz mogłaby poczuć się urażona; zwłaszcza, że spędziły w swym towarzystwie już nieco czasu, oczekiwała więc po niej, że będzie wiedziała jak się zachować - jak do tej pory Deirdre nigdy Hesper nie zawiodła.
- Cóż to za mina, moja droga? - zdziwiła się Czarnooka, nie potrafiąc nawet ukryć uniesienia brwi; czuła się zaskoczona reakcją twarzy i tonem głosu Deirdre. Każda inna czarownica na jej miejscu najpewniej klasnęłaby w dłonie z uciechy z tak szczęśliwego symbolu; Tsagairt wydawała się jej dziwnie... Zawiedziona? Hesper nie potrafiła tego zrozumieć. Wosk zwiastował jej wielkie szczęście, wierzyła w to, że się spełni. Nie tylko przez wzgląd na to, że sama ujrzała ponuraka i naprawdę straciła życie niespełna rok później; była też córką czarownicy, wywodzącej się z rodziny jasnowidzek Blavatsky. Los poskąpił Katji daru, dlatego uciekła z Rosji, lecz nigdy nie wątpiła w prawdziwość wizji swych krewnych i możliwość przewidzenia tego, co przynosił los; uczyła się wróżbiarstwa, próbowała spoglądać w przyszłość, lecz bezskutecznie - wiara w nie była jednak w niej silną i przelała ją także na swoją córkę.
W ich czasach wszyscy także podchodzili do wróżb i guseł zupełnie inaczej, bardziej poważnie; współcześni czarodzieje lekceważyli tę niezwykle subtelną i trudną dziedzinę magii - co było ogroomnym błędem.
Zachowanie Deirdre Hesper odebrała zupełnie opatrznie; na jej srebrzystej twarzy pojawił się wyraz zatroskania. Wyciągnęła niematerialną dłoń i poklepała czarownicę po ramieniu; kilkukrotnie przeniknęła przez je bark, mogła więc poczuć się tak, jakby zanurzyła się nagle w lodowatej wodzie. - Nie martw się, Deirdre, być może to nie była prawdziwa miłość - odezwała się tonem znawcy; sądziła, że przyjaciółka Cassandry przeżyła poważny zawód miłosny, stąd reakcja i pełne niechęci słowa. - Losowi można jednak pomóc - odezwała się nagle, nachylając ku Deirdre z nieprzewrotnym uśmieszkiem. - Wiesz co naprawdę może zniewolić mężczyznę? Amortencja. Laverne de Montmorency jest potomkinią moich krewnych, wiesz? - nie omieszkała pochwalić się tak znamienitą alchemiczką w rodzinie; Hesper sprawiała wrażenie niezwykle z tego dumnej. - Jeśli tylko będziesz potrzebowała pomocy w jej uwarzeniu... Mogę ci pomóc. Tylko radą, niestety. Chyba, że twoja blondwłosa przyjaciółka będzie potrafiła się tego podjąć? Czy dobrze pamiętam, że zajmuje się alchemią? - zastanowiła się głośno, przywołując przed oczy wyobraźni obraz jasnowłosej Eir Goyle, także nierzadko obecnej w lecznicy Vablatsky.
Hesper zaśmiała się perliście, gdy Deirdre zasugerowała, że ma za ciasną suknię; niejako przez zawód, którym się parała, wzięła jej słowa na poważnie, dlatego położyła znów dłoń na kobiecym ramieniu (a raczej zanurzyła ją w nim) i wyrzekła: - Och, powstrzymaj się. Dawniej bardziej pilnowano tego, kto mógł stąpać po tych ziemiach. Teraz jest tu tylu brudnych... niegodnych... - mówiąc ostatnie słowa wyraźnie się zdenerwowała, a głos zniekształcił się, jakby przeszedł w echo; nie chciała się jednak denerwować. Wzięła głęboki oddech, zmrużyła na chwilę oczy. - Nie są godni tak wspaniałego widoku - dokończyła już spokojnie, z uprzejmym uśmiechem.
Wyraźnie ucieszyła się jeszcze bardziej, gdy Deirdre przystała na jej prośbę. Och, jakież to było ekscytujace! Ostatni raz wosk ułożył się dla niej w kształt ponuraka - jak miało być teraz? Interpretacja go miała byc ograniczona przez to, że nie żyła i nie miała żadnej przyszłości - lecz nie chciała o tym myślec.
Chciała po prostu poczuć się tak jak dawniej.
- Gotowa! - przytaknęła, zbliżając się do Deirdre i obejmując ją ramionami; przeniknęła ją nieco, lecz chciała, aby niejako sama przelać wosk. Dłonie Deirdre były teraz jej dłońmi, złączyły się w jedno, blada skóra emanowała srebrzystą łuną, gdy wosk przelewał się przez klucz.
Hesper z niecierpliwością wypatrywała konkretnego kształtu.