First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Lubiła, czy może lepiej było powiedzieć, chciała wierzyć w te drobne rzeczy. W końcu widziała zaklęcia, które za dzieciaka nie wydawały jej się możliwe, a gdy dorastała, była świadkiem jeszcze potężniejszej magii. Jak mogła przecież powiedzieć, że coś nie działało, skoro wielkie rzeczy właśnie udowadniały, że powinno. Tak samo miała nadzieję właśnie, że te małe, drobniejsze, miały sprawiać że oprócz nabrania jakiejś dozy nadziei, mogła liczyć na to, że chociaż drobne życzenie może się spełnić w takim wypadku.
Pochyliła się gdy Susanne postanowiła zawiązać swój amulet na jej szyi, co sprawiało, że mimowolnie się zarumieniła. Drobne rzeczy, które mogły nie mieć znaczenia dla innych, dla niej teraz urastały do wielkiej wagi, a wszelkie przejawy dbania o nią ze strony Susu, nawet jeżeli były to drobnostki dla samej zainteresowanej, dla Thalii sprawiały, że widziała sens w podnoszeniu się i działaniu dalej. Nie mogła sprawić, że dzień będzie lepszy albo że wojna się zakończy, ale przynajmniej mogła podziękować.
- Zachowam go, możesz być tego pewna. – Tym razem jej uśmiech był szczery, ciepły, lekko zawadiacki tak jak znała panna Lovegood. Mimo to, uwaga Wellers powędrowała dość szybko do otoczenia – nie chciała zacząć przepychać się przez ludzi albo musieć uciekać gdy działo się coś ważnego, a one wędrowałyby przeszkadzając ludziom i zwracając na siebie uwagę.
- Dobrze, ale jak coś to nie zdziw się, jak zacznę wpychać potem skrawki do kieszeni. Pangur by mi nie wybaczył gdybym wróciła do domu bez czegoś dla niego. – Biały kot kochał wyjątkowo wiele i wyjątkowo mocno, chociaż głównie uczuciem obdarzał jedzeniem. Starała się więc Wellers dogodzić kotu jak tylko mogła, nawet jeżeli futrzaska kulka nie miała za bardzo chęci (ani sposobu) na okazanie wdzięczności.
- Opowiesz mi nieco o kadzidłach? – Nigdy nie umiała się do nich za bardzo przekonać, ale tego dnia czuła, że Susanne miała możliwość ukojenia jej niepokoju i zmiany jej zdania.

Sue zaś wierzyła w siłę gestu, w wiążące się z nią ciepłe emocje, rozczulająco odzywające się w pamięci nawet po latach - wraz z charakterystycznym uśmiechem, znajomym zapachem, czy brzmieniem szczerego rozbawienia. Czułość i wrażliwość były nieoderwalną częścią jej życia, była za nie ogromnie wdzięczna, ale miała świadomość, że głębokie i szczere relacje nie brały się znikąd, niepielęgnowane zacierały się i ginęły. Ostatnie miesiące były dla Lovegood ciężkie, bolesne, oddaliła się od przyjaciół i rodziny, przyblakła i przygasła, kiedy jednak odważyła się wrócić w znajome objęcia, mogła wybudzić się i przypomnieć - sobie i innym - jak istotne było wsparcie. Zdawała sobie sprawę, że nie tylko ona cierpi - stąd też brało się jej milczenie, z obaw o zrzucenie na innych własnego smutku - bezwzględna rzeczywistość zostawiała wyraźne ślady na każdej znanej jej osobie. Czy był inny sposób niż podnoszenie się z tego razem? Jakoś trzeba było przetrwać, a szanse zawsze malały, gdy brnęło się w pojedynkę. Żywszy uśmiech na twarzy Thalii był doskonałym dowodem na owe przemyślenia.
- Skąd, Pangurowi koniecznie powinna dostać się solidna porcja, może i na niego rytuał zadziała - stwierdziła nieco pogodniej, wyobrażając sobie bogato wypchane kieszenie Thalii i kota, próbującego się do nich dostać. Chleb był naprawdę wielki, na pewno wystarczy dla kolejnego stworzenia. - Ja mu sama trochę skrawków załatwię, Talcia - obiecała i tak zrobiła, gdy już znalazły się przy ogromnym bochenku. Trochę jej zajęło, uparła się bowiem, że każdy kawałek będzie miał swój wyjątkowy kształt - najtrudniej było z kotwicą, serce poszło w miarę szybko, podobnie do ryby. - Nie wiem czy się nabierze, że to ryba, ale koty mają do nich słabość, więc na zdrówko - kiwnęła głową, przekazując naręcze chlebich skrawków na ręce przyjaciółki. Zachichotała krótko na jej pytanie, w zamyśleniu podążając wzrokiem po otoczeniu, a palcem stukając w brodę.
- Zupełnie się na nich nie znam, ale i tak ci opowiem - stwierdziła, w imię dobrych czasów postanawiając snuć abstrakcyjne opowieści pełne fikcyjnych królików - morał z opowieści był taki, że na własnej skórze trzeba się przekonać, jakie szalone pomysły podsuną kadzidlane opary i całkowicie się owym pomysłom podporządkować. Jedyna słuszna droga, gdy miały przed sobą wizję beztroskiego wieczoru.

| zt