Canis

06.03.19 5:13

First topic message reminder :

Canis

Canis to mała, wierna i zaradna sówka podarowana Michaelowi przez Corę Howell. Wydaje się niepozorny, ale jest bardzo wytrzymały i inteligentny, wytresowany przez specjalistkę. Strzeże listów pilnie, jak wierny pies.

Od spotkania Zakonu Feniksa 15.11.1957, Michael nie otwiera pochopnie listów od nieznajomych sów.

Spoiler:

04.01.23 19:04

Przeczytaj Billy Moore

Mike, dzięki za mapę. Byłem dziś w ratuszu, przerysowałem ją na większy arkusz - przejrzałem też zniszczenia, które spisaliście i wstępnie wybrałem najpilniejsze. Listę zostawiłem w Oazie, w tej samej sali, w której mieliśmy spotkanie. Zajmę się koordynacją tego... wszystkiego, przeliczyłem już wstępnie, ile materiału potrzebujemy - zestawię to później z tym, co uda się odzyskać.

Razem z Herbertem, Volansem i Samem zrobiliśmy spis ludności - odnaleźli się wszyscy oprócz Berty Fletcher, są świadkowie, którzy twierdzą, że osunęła się do szczeliny zaraz po pierwszym trzęsieniu. Mieszkańcy organizują skromną ceremonię pogrzebową, wiem, że masz mnóstwo obowiązków - ale myślę, że by to docenili, gdyby przynajmniej część z nas się pojawiła.

Mam nadzieję, że u Ciebie i Justine wszystko w porządku, Canis - Page 10 PJY8Uf9

25.01.23 0:07

list znajduje się w pożółkłej kopercie - miejscami atrament wyblakł.
skrawek zmiętego papieru, na którym nakreślono list nosi znaki łez i brudu, a litery wyglądają jakby nakreślone drżącą ręką

Przeczytaj listopad 1943

Mike,
wstyd mi.
Dłonie drżą mi nieustannie.
Nie wiem już co to sen.
Nie wiem, jak odróżnić noc od dnia - we wspomnieniach zlewają mi się w jedną całość.
Czasem zastanawiam się nawet, czy jesteś prawdziwy.
Bo wspomnienie naszego ostatniego, wspólnego wieczoru w Twoim mieszkaniu wydaje sie należeć do kogoś innego.
Kogoś, kogo zwałeś przyjacielem.
A teraz kim jestem?
Och, jestem nikim, Mikey.
I jednocześnie jestem wszystkim, czym wzgardzasz.
Mam na dłoniach ludzką krew - jej szkarłat wdarł się w chropowatą strukturę i został tam na dobre, nieważne jak intensywnie szoruje je mydłem.
Jednocześnie nie chcę zasypiać i nie chcę się obudzić. Bo gdy zamykam oczy widzę obrazy, których nie umiem przelać w słowach na papier. Krew, krew, wszędzie ta cholerna krew.
Zabij albo zgiń - tak nam mówią.
Tak ja mówię swoim podwładnym - bo zostałem sierżantem. I cholera, wiesz, że przez chwilę byłem z tego dumny? Wspiąłem się po drabinie z martwych ciał. Ciał przebitych kulą z mojego karabinu.
Czasem nie mogę już oddychać - czasem ciągle czuje dłonie niemieckiego oficera zaciskające się z zacięciem na moim gardle i pamiętam jedynie jego paskudne oczy i niewysłowioną chęć roztrzaskania jego łba o najbliższy kamień. Albo czuję pył wdzierający się do nozdrzy. Albo ból w klatce po odrzucie w skutek wybuchu.
Nie chcę już oddychać, Mikey.
Chciałbym, żebyś był ze mnie dumny. Jeżeli wrócę pewnie opowiem Ci o chwalebnych bitwach i francuskich pielęgniarkach. Ale nigdy nie powiem Ci prawdy.
Bo nie będę w Twoich oczach przyjacielem.
Cholera, nie będę nawet człowiekiem…
I wiesz co?
Nie robi to już na mnie wrażenia.
Ani martwy nazista, ani ciała cywilów.
I chociaż już nie chcę, chociaż modlę się do tych, którzy jeszcze chcą słuchać, żeby ten dzień był moim ostatnim, to idę. W imię króla, którego nie widzę.
Może jeszcze na początku błagał bym Cię o ratunek.
Teraz jedynie proszę o litość. I o ucieczkę. Uciekaj. Od wojny, od walki, uciekaj.
Bo może przeżyje - mówią o odwrocie - to każdy umiera na wojnie. Kwestia tego, czy wrócisz w trumnie czy w korowodzie za nią.

Alfie

Pytania

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia