Marina

06.03.16 2:35

First topic message reminder :

Marina

Magiczna przystań dla czarodziejskich jachtów znajduje się w centralnej części Dzielnicy Portowej. Za pomocą zaklęć ukryta przed mugolami, czarodzieje jednak oglądać mogą przeróżne egzotyczne statki zawijające do portu. Można tu znaleźć kupców przywożących latające dywany z dalekiego Egiptu, podróżników i żeglarzy gotowych opowiadać niezwykłe historie i śpiewać szanty. Po pomostach prowadzących do przycumowanych okrętów nie może poruszać się jednak każdy. Do większości okrętów prowadzą osobne ścieżki, które pojawiają się jedynie przed bosmanem portu i załogą danego statku. Turyści nie będący marynarzami mogą w dalszym ciągu korzystać mogą z uroków przechadzek po pomostach, które pojawiają się dosłownie pod stopami i znikają, gdy tylko nogę się z nich zabierze. Takie ścieżki prowadzą daleko w głąb rzeki pozwalając na odbycie nawet najbardziej prywatnych rozmów.

22.02.20 15:23

205/220, przed momentem rzucony magicus extremos na Deirdre +20

Roztoczona bariera odcięła ich od przeciwników i pozwoliła zaatakować ich z zaskoczenia; szybko dostrzegł, jak potężni są jego przeciwnicy, zwłaszcza przywódca zdawał się sięgać po zaklęcia potężne, wspomagające tak siebie, jak i jego sojuszników, mające na celu osłabienie ich czarnomagicznych mocy; szczęśliwie bezskutecznie, załamana protecta nie mogła powstrzymać szmaragdowych promieni zaklęć, które przecięły powietrze i gradem spadły na stojących przed nimi czarodziejów. Pierwsza sięgnęła przywódcy, który wydał swój ostatni dech, gdzieś po drodze oplotły go pajęczyny casy aranei, zgrabnie zerwane przez zaklęcie towarzyszącej mu kobiety. Nie marnował jednak czasu na dziękczynne skinięcie głową, zaciekle broniąc się i atakując rozproszony ruch oporu. Zdawało się, że kiedy padł przywódca morale przeciwników znacznie osłabły. Słusznie, bez niego byli już bezbronni; utracili przewagę liczebną, a ich umiejętności nie były wystarczające, by zaszkodzić swoim napastnikom. Dalsza walka przypominała zapędzanie owiec na łąkę, wkrótce ostatni z obrońców został sam, spiorunowany kolejnymi szmaragdowymi promieniami zaklęć. Sięganie po innych nie miało sensu, tę walkę należało skończyć szybko i bez zbędnego bałaganu. Trzy ciała leżały martwe, białe jak kreda, nieruchome i bezwładne jak szmaciane lalki. Rozejrzał się po okolicy, wypatrując dalszych przeciwników, ale wszystko wskazywało na to, że ktokolwiek jeszcze czaiłby się w tym miejscu - został stąd skutecznie i ostatecznie wypłoszony.
Wyprostował się, nie chowając różdżki do kieszeni szaty, wciąż zaciskając na jej rękojeści dłoń - mocno, ze zdecydowaniem, gotów unieść ją do dalszej walki, gdyby taka miała nastąpić. Wiatr szarpał poły jego szaty, a czerniejące niebo kąpało w półmroku nadbrzeżną część przystani.
Obrzucił Deirdre krótkim spojrzeniem, upewniając się, że nic jej nie było - że walka jej nie zraniła. Sam czuł lekki zawrót głowy, czarna magia w pewnym momencie zażądała od niego ceny za swoją moc. Otumanienie miało jednak zaraz minąć, wciąż był w stanie być czujny.

24.02.20 15:44

Oddychała szybko, zmęczona, z mięśniami spiętymi w stałym skurczu - ta walka kosztowała ją wiele, może nie sił witalnych, ale tych psychicznych na pewno. Pełne nienawiści i determinacji inkantacje ciągle wibrowały twardymi głoskami w gardle, a łuna szmaragdowego promienia niewybaczalnego zaklęcia zdawała się dalej oświetlać ciemniejszy zaułek.
Zostali w nim we dwoje, z trzema ciałami przeciwników. Trudnych; nie sądziła, że pokonają przywódców łatwo, lecz zarazem nie spodziewała się, że banda terrorystów potrafi bronić się tak zaciekle, korzystając z tajników magii ochronnej. Cóż, ta finalnie i tak na niewiele im się zdała, oddali życie w imię idei, która najdalej za pół roku zostanie zapomniana.
Zerknęła kontrolnie w dół, na swoją różdżkę, przesuwając opuszką palca po ciemnofioletowym drewnie, po nierówno zarysowanych słojach zitanu, przypominających o orientalnym pochodzeniu jej magii. Ponownie rozpościerającej się w ciele, łączącej się niewidzalną nicią z przedmiotem, który oswoiła znów jako własny. Potrzebowała tego, krwi wypływającej z otwartych w przerażeniu oczu ofiar, skapującej z kącików ust wykrzywionych w grymasie zaskoczenia i trwogi, wsiąkającej w brudne szczeliny między pokrytymi mchem kostkami bruku.
Wyprostowała się, z dłonią ciągle przytrzymującą różdżkę, nie wiadomo, czy banda szaleńców nie przygotowała dla nich zasadzki lub nie wezwała posiłków. Na razie nic tego nie zapowiadało, ale nie mogła pozwolić sobie osiąść na laurach, był to zaledwie początek powrotu do pełni czarnoksięskich sił. Pochwyciła spojrzenie Tristana, blask ciemnych oczu w złocie przerażającej maski, próbując dostrzec w rozszerzonych źrenicach jakieś uczucie - podświadomie łaknęła wybaczenia, ba, zadowolenia z tego, że sobie poradziła, że tym razem nie zawiodła.
- Powinnam reagować szybciej - powiedziała cicho, na głos dzieląc się własnymi wątpliwościami. Znów obróciła różdżkę w palcach, do niedawna nie poświęcała jej tak wiele uwagi, ale teraz było jasne, że skoro nie potrafi powstrzymać się od tego nerwowego gestu, więź łącząca ją z wyjątkowym drewnem wiele dla niej znaczyła. - Gdy myślę o tym, że mogła wpaść w obce ręce, że straciłam ją na długie godziny, że mogła dotknąć jej jakaś szlama... - wyrzuciła w końcu z siebie, także werbalnie, w końcu nie wytrzymując, dzieląc się z Rosierem swym dyskomfortem. I choć głos nie drżał, to obnażenie swych uczuć, nawet w beznamiętny sposób, szeptem, uwypuklało bolesność wspomnień tamtej porażki. Mericourt zagryzła wargi, odwracając się od mężczyzny, trochę z powodu zawstydzenia swym rozżaleniem, głównie jednak po to, by upewnić się, że nikt nie zbliża się z drugiej strony, przeciskając między kończącym zaułek płotem portowego magazynu. Pewnie tam zorganizowali punkt przeładunkowy - przejęcie go i zabezpieczenie będzie dla nich wielką stratą. - Od czego zaczniemy? - spytała, chcąc zatrzeć nieprofesjonalne wrażenie: musiała skupić się na potędze, nie na stracie, iść do przodu, bez rozdrapywania ran, które ciągle oszpecały plecy, sięgając głębiej niż mogłoby się wydawać. Odetchnęła głębiej, ponownie, po czym przymknęła oczy, powoli obracając się wokół własnej osi, by wyczuć magię tego miejsca. - Pamiętam opowieść o wojnie czarodziejów, o Merlinie i Morganie, o chaosie, jaki tam panował...Sprowadźmy tamto wojenne piekło tutaj, na naszych przeciwników - zaczęła cicho, koncentrując się na tym, by wlać w zastaną przestrzeń jak najwięcej czaru, by nasycić powietrze marami, by zabezpieczyć je w oparciu o obronę i urok historii zarazem; mocno ściskała zitanową różdżkę w dłoni, kreśląc odpowiednie kształty zaklęcia, mającego uchronić to miejsce przed niespodziewanymi gośćmi.

| nakładam Zawieruchę, I historia magii, 25 OPCM

25.02.20 14:29

Czujnie wpatrując się w mrok, z którego mogły nadejść posiłki, ostatecznie wsłuchał się w szum pobliskiej rzeki przerwany słowami jego towarzyszki; odpuściwszy czaty, które najwyraźniej okazały się zbędne - ci, którzy ostali się żywi, musieli już dawno stąd uciec - przeniósł ku niej spojrzenie orzechowych oczu, nie zamierzając wyprowadzać jej z błędu. Jeśli czuła, że była za wolna, to z pewnością była. Musiała wrócić do formy po urodzeniu dzieci, zbyt długo była bezczynna.
- Powinnaś - przytaknął sucho, ozięble, bez emocji, nie musiał jej nawet obserwować, widzieć, nie musiał śledzić jej ruchów ani znać jej możliwości czy ograniczeń związanych z ostatnim stanem. Jeśli sama czuła, że stać ją było na więcej, z pewnością tak było. Słyszał jej słowa - nie wyobrażał sobie sytuacji, w której zgraja szlamolubów kradnie jego różdżkę, ale sytuacja, w której znalazła się Deidre, mogła się skończyć znacznie gorzej. Mogła tej różdżki nigdy nie odzyskać. Mogła zostać - bez niej - porwana przez tych szaleńców, którzy najwyraźniej okazali się nieco bardziej skutecznymi niż sądził szaleńcami, skazana na męki i tortury prowadzące do jeden Merlin wie czego. Martwił się o nią. Musiała wrócić do formy szybciej - wiedział, że była w stanie tak jak wiedział, jak osłabiły ją ostatnie wydarzenia. Nie zwykł jednak przesadnie okazywać swojej troski wobec niej. - Dlaczego ją straciłaś, Deirdre? - zapytał więc spokojnie, kierując ku niej spojrzenie, poważne, czy nie potrafiła się bronić? Miała przed sobą zdrajcę i doskonałą okazję na ucięcie mu głowy - a on zbiegł, tak po prostu.
- Musimy zabezpieczyć ten teren. To ważne miejsce, Deirdre, nikt nie może naruszyć spokoju. Naszych dostaw. Wróg może próbować je przejąć - Uniósł lekko głowę wyżej, wróg mógł nadejść z każdej strony, nawet od nieba. Ruch oporu się nie poddawał. Skinął głową na jej słowa, samemu podchodząc bliżej pobliskiego przejścia, gdzie dostrzegł stos desek. - Poproszę o pomoc naturę - stwierdził z dozą rozbawienia, sięgając różdżką jednej z desek, skupiając się nad zabezpieczeniem zwanym Lignumo - solidny dąb miał nie dopuścić tutaj nikogo. - To zatrzyma osoby, które będą chciały to wejść - stwierdził, unosząc lekko brodę w górę. - Powinniśmy chyba przywołać tu naszych strażników - dodał z zastanowieniem, znajdowali się w najważniejszym punkcie Londynu. Potrzebowali tu silnych obostrzeń.

nakładam Lignumo

25.02.20 17:12

Suchy ton Tristana trzeszczał niemile w jej uchu, bo chodź lekko warkliwy, oschły głos mężczyzny budził najprzyjemniejsze wspomnienia, to w tych konkretnych werbalnych konotacjach wcale nie był bliski pomrukom wygłodniałej bestii - raczej obojętnej naganie. Powinna przywknąć, Rosier zasługiwał na miano surowego nauczyciela, lecz nadwyrężona emocjonalnie i fizycznie gorzej znosiła podobne sugestie. Obiektywnie łagodne, zgodne z tym, co rozumiała sama: musiała przykładać się bardziej, ćwiczyć więcej, wtłoczyć do czarnego serca hektolitry zatrutej krwi ofiar. Pojedynek z broniącymi portu przeciwnikami wiele ją kosztował, będąc zarazem dobrą szansą na odbicie się od dna, ujrzenie w swym odbiciu tej samej silnej, wyniosłej czarownicy, która przed kilkoma miesiącami z dumą wkraczała do Białej Wywerny.
Jak jednak mogła to osiągnąć, gdy wątpił w nią własny mentor? Zerknęła na Tristana znów z ukosa, niepewnie, szybko przenosząc wzrok na trzy martwe ciała, leżące na brudnym bruku; troje ludzi, jeszcze chwilę wcześniej mających swoje plany, marzenia, cele: idiotyczne, szkodliwe dla czarodziejskiego społeczeństwa. - Mówiłam ci już - odpowiedziała cicho, oblizując nerwowo usta. Nie brzmiała olewająco, po prostu nie czuła się na siłach, by po raz kolejny przyznawać się do popełnionych błędów. Temat porażki w nieodległym miejscu ciążył Deirdre niczym kamień u szyi, plątał myśli, podkopywał pewność siebie, i tak zszarganą prywatnymi zmianami. - Oni...byli na terenie wokół statku pierwsi, a moja magia...nie wiem, dlaczego nie zadziałała - dodała, spięta, czując powracający gniew: los potraktował ją niesprawiedliwie, nie pojmowała, dlaczego ani eliksir ani podjęte działania nie przyniosły wtedy oczekiwanego skutku. Jesteś słaba i beznadziejna, Dei, właśnie dlatego. Wypuściła powoli powietrze, robiąc kilka kroków w stronę ciał, stając obcasem wysokiego buta na ramieniu jednej z ofiar, czując przebijane ostrą podporą tkanki, sączącą się krew, niszczone ciało. Chciała, by pod jej stopą znajdował się ten parszywy zdrajca, chowający się za plecami swych przyjaciół. Rozchyliła usta, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, wyrzucić z siebie nagromadzony gniew oraz wstyd, ale nie zrobiła tego, jak zwykle chowając się za kamienną tarczą obojętności.
I za magiczną siłą. Z powagą skinęła głową, port był miejscem kluczowym, ważnym, musieli zabezpieczyć je więc na wszelkie możliwe sposoby. Podążyła wzrokiem za Tristanem, tak, znał się na magii natury - i na magii istot, sprowadzenie dementorów zostawiła także w rękach silniejszego czarnoksiężnika, sama zaś skierowała różdżkę na kamienny łuk, drugą stronę drogi, która prowadziła do mariny, by tam właśnie aktywować zabezpieczenie oddziałujące na gałki oczne. Znała podstawy anatomii, skoncentrowała się więc na wykreowaniu magicznego pola, które tuż po wkroczeniu na teren mariny przez niepowołane osoby oślepi je.

| nakładam Oczobłysk

26.02.20 12:10

Źle było widzieć ją w takim stanie - pozbawionym formy, nieco żałosnym, nieco wystraszonym. Roztkliwiała się nad swoimi porażkami zamiast skupiać się na zwycięstwach, a to mogło wróżyć tylko źle. Musiała powstać i iść do przodu. Zakonnicy okazali się silniejsi od niej, to niedobrze, ale zamiast przeczyć dziejowym niesprawiedliwością - musiała wziąć się do pracy.
- Jesteś słaba - odparł, jak echo powtarzając głos w jej głowie; nie mogła zrzucać swoich niepowodzeń na nieznajomą siłę wyższą. - Dlatego twoja magia nie zadziałała. Musisz więcej ćwiczyć. Siedzenie z dziećmi odebrało ci formę - Nieczęsto o nich mówił, a jeśli to robił - czynił to bezosobowo. Żadne z nich nie mogło przeczyć faktom, ostatnie wydarzenia wymagały wyrzeczeń tak od jej ciała, jak i od jej duszy. Im szybciej to zrozumie, tym szybciej będzie mogła zacząć temu przeciwdziałać. Powracając do niej wolnym krokiem, stukając męskim obcasem o brukowaną ulicę spowitą martwą ciszą, przekroczył bezwładne ciało jednego z obrońców. Powinni tu kogoś przysłać, żeby to posprzątał.
- Dementorzy to dla nich żadne wyzwanie - stwierdził, rozglądając się wokół, szukając punktów zaczepienia, których mógłby użyć, by wszczepić w nie magię; Zakonnicy kipieli radością, tryskali nią jak fontanna szczęścia, wymieniając się przepisami na ciastka. Tyle o nich wiedzieli, niewiele więcej - a to jasno pokazywało kierunek ich rozwoju. Nie zmieniało to faktu, że głowa pełna radosnych myśli... bardzo łatwo przepędzała istoty zrodzone z żalu, smutku i rozpaczy. Miał inny pomysł.
Szarpnął różdżką, kumulując energię tego miejsca: nieszkodliwe Widzimisię połączone z Zawieruchą Deirdre mogło sporo namieszać; zamierzał stworzyć iluzję chłopaka z portu, szarego, nie wyróżniającego się niczym szczególnym - brudny strój, czapka, miał wyglądać tak, jak wyglądać mógł zbir z doków, o twarzy naznaczonej trudnym życiem, może nieco opitej, zarośniętej. Miał mieć w ręku różdżkę i być gotów wyprowadzić atak - iluzja miała zmylić ewentualnych napastników, przyciągnąć ich atak, gdy - oby - kto inny ochroni przed nimi to miejsce.
- To już wszystko - stwierdził, gdy skończył, a moc jego magii opadła. - Powiadom o tym pozostałych, musimy się upewnić, że to miejsce będzie działało tak, jak powinno. - Czuł smród śniętych ryb, nie musieli tutaj dłużej zostawać.

Widzimisię

26.02.20 13:10

Ledwie powstrzymała się od odruchowego skulenia ramion, nie chcąc przyznać przed samą sobą, że wolała, gdy Rosier zadawał jej fizyczne ciosy - werbalne okazanie niezadowolenia z działań bolało znacznie bardziej. To jemu zawdzięczała potęgę, to on prowadził ją mroczną ścieżką, poświęcając wiele godzin, ba, całych nocy na to, by ukształtować ją na swój wzór i podobieństwo. Stała się silną czarownicą, budzącą lęk - a co zostało z tego teraz? Ile razy w ciągu ostatnich miesięcy powtórzył, że go zawiodła, przynosząc mu wstyd? Przygryzła dolną wargę, znosząc krytykę w milczeniu, biorąc ją do serca, wpuszczając do krwiobiegu, jeszcze bardziej nadwyrężając wiarę we własne siły. - Wiem - zgodziła się tylko cicho, hamując chęć zaprzeczenia, podkreślenia, że Agatha spędza z dziećmi więcej czasu, że sama Deirdre powraca do pracy, że zjawia się w la Fantasmagorii, że przecież się stara. Widocznie za słabo, nie mogła pozwolić na kolejną porażkę, pragnęła krwi i zemsty, a trzy leżące pod ich stopami ciała...cóż, nie wystarczały. Zawsze łaknęła więcej. - Zrobię wszystko, by wrócić do pełni sił - dodała, nie potrafiąc ukryć żalu, obnażonego w niewielkim stopniu. Cała stała się przecież wyrzutem sumienia, wstydem, wściekłością i miłością: tęskniła za czasami, gdy nie czuła niczego, idąc przez życie całkowicie obojętna, pusta, gotowa do wypełnienia mrokiem. Potęgą. Czyżby macierzyństwo przywróciło z nicości duszę, a lęk o to, jak potoczy się jej - ich - życie utrudniał przepływ plugawych czarów? Silne uczucia ją niszczyły, wiedziała to od dawna, musiała się ich pozbyć, pozbyć się przyczyny słabości, zdławić ją, udusić, utopić.
Chyba wpadła na pewien pomysł.
Wyprostowała się lekko, już spokojniejsza, przekraczając nad kolejnym bezwładnym ciałem. Czuła wypełniającą port magię, silną, ochronną, nałożoną w odpowiednich miejscach w przemyślany sposób. - Przekażę wieści o tym, że marina należy już do nas - potwierdziła polecenie Tristana, spoglądając na niego spod szarości kaptura. Nie widziała jego rysów, w złotej masce niewyraźnie odbijało się jej własne spojrzenie, nieufne, dziksze. - Postaram się też udać w inne, taktycznie najcenniejsze rejony. Musimy wytępić tych szaleńców do cna - dodała już mocniej, odwracając się od surowego spojrzenia skrytego za lśniącą przesłoną Rosiera. Cieszyły ją polityczne dekrety zamykające stolice przed szlamem, powinno się podjąć takie kroki już wcześniej, zanim utracili jednego z Śmierciożerców a terroryci zdołali uczynić wiele szkód. Przymknęła oczy, była zmęczona, ale nie zamierzała tego wieczoru spoczywać na laurach, nie, musiała zająć się innym problemem, palącym, niezbędnym do osiągnięcia wewnętrznego spokoju. - Będę ci raportować o swych postępach, sir - dodała jeszcze z pokorą, chowając różdżkę w kieszeni peleryny. Czuła się lepiej, świeża krew budziła przyjemne wspomnienia - ciekawe, jak wiele będzie musiała jej przelać nim wróci do dawnej, nieustępliwej Deirdre?

27.02.20 11:42

Czuł swoją moc obejmującą przestrzeń tego miejsca, wypełniającą jej fragmenty, przywołującą iluzję; moc nałożonych zabezpieczeń miała pomóc chronić to miejsce - czy zdoła, okaże się za jakiś czas. Wiedział, że winien mieć oko na marinę, poprosić przebywających tu ludzi o powiadomienie na wypadek kłopotów. Przystań niewątpliwie była najistotniejszym fragmentem Londynu, który musieli kontrolować: na ten moment siły oporu skupiały swoje starania tutaj. Trzeba było się tym zająć.
- Zrobisz - przytaknął jej krótko, wiedząc, że musiała to zrobić. To nie była kwestia wyboru, podjętej decyzji, a przymusu związanego ze złożonym przez nią ślubowaniem. Od porodu minęło już trochę czasu, ciąża nie mogła być wymówką wiecznie. Powoli zsunął z twarzy złotą maskę, wiedząc, że w okolicy nie było już nikogo; winni wysłać tutaj swoich ludzi - dlatego jedynie skinął głową na słowa swojej towarzyszki.
- Nie zwlekaj, samo odbicie jej to za mało. Trzeba ją jeszcze utrzymać i upewnić się, że szlamolubny trzymają się z daleka. - Jego głos zdawał się pozbawiony emocji, jak zwykle, kiedy zastanawiał się nad dalszymi działaniami. W takich chwilach nie można było działać pod wpływem impulsu - wymagało to przemyślanego, rozsądnego planu. Zapanowanie nad całym miastem było wyzwaniem, ale też: było zaledwie początkiem. Wstępem, preludium do prawdziwych działań zmierzających do przejęcia kontroli nad całym przecież co najmniej krajem. Lord Voldemort był potężny, stać go było na wiele. I jeszcze więcej. - Nie, Deirdre - zaprzeczył jej słowom, choć wypowiedzianym w słusznej intencji, to ze złym doborem czasownika. - Nie postarasz się - przerwał jej, spoglądając na nią z uwagą. - Zrobisz to - Jeśli jedna, druga, lub trzecia próba prowadziły donikąd, to należało podjąć czwartej. Wojna zabrnęło zbyt daleko, nie mogli pozwalać sobie na opieszałość lub lęk.
- Będę czekać - oświadczył krótko, gdy porwały go strzępy czarnej mgły, rozmywające się w wieczornych ciemnościach. Bez pożegnania, ale z kroplą zaufania: wierzył, że dopełni tego, do czego się zobowiązała.

/zt x2

28.03.20 22:44

Opis lokacji został zaktualizowany o nałożone zabezpieczenia.

17.07.21 16:19

Ostatni tydzień grudnia
W tym wyjątkowym okresie, celebrując zimowe uroczystości oraz nadchodzącą końcówkę roku, na jarmarku zaczęły pojawiać się pochody dziecięcego chóru ściągniętego z Hogwartu, a młodzi czarodzieje w typowo czarodziejskich szatach - już nie obawiając się mugolskiego oka czy też złamania Kodeksu Tajności - rozdawali gościom czekoladowe żaby.

23.07.21 13:14

Marina

Czarodziejski port od zawsze stanowił - i nadal stanowi - jedną z podstawowych dróg zaopatrzenia miasta. To tutaj każdego dnia przybijają statki, niosąc na pokładzie importowane z innych krajów towary, żywność, ingrediencje, środki medyczne, tkaniny, czarodziejskie przedmioty; jest to również jedna z głównych dróg, umożliwiających przedostanie się stolicy oraz ucieczkę z tejże. Z tego powodu, od wybuchu wojny portowe alejki stały się polem regularnych walk o wypływy - ograniczanych jedynie przez świadomość, że doszczętne zniszczenie czarodziejskiej mariny stanowiłoby bolesny cios dla każdej ze stron konfliktu. Może ona być istotnym punktem Londynu.

Marina znajduje się pod kontrolą Rycerzy Walpurgii.

poziom III
Etap I
Możliwe jest rzucenie carpiene w szafce zniknięć i ustosunkowanie się do rzutu już w pisanym poście (a zatem przekazanie informacji o wykrytych pułapkach drugiej postaci w tym samym poście, w którym carpiene zostało rzucone).

Udane carpiene z mocą 75 pozwala dostrzec Widzimisię, udane carpiene z mocą 85 pozwala dostrzec lignumo, oczobłysk oraz zawieruchę. Po rozpoznaniu pułapek można przejść do ich przełamywania zgodnie z obowiązującą mechaniką. Pułapki przełamywać można w dowolnej kolejności, lecz widzimisię powinno zostać przełamane jako ostatnie.

Należy pamiętać, że każda nieudana próba przełamania pułapki aktywuje pułapkę.

Aktywacja lignumo zatrzymuje postaci w miejscu i nie pozwala im na ucieczkę, krok ani unik aż do momentu przełamania zabezpieczenia lub pozbycia się go w inny sposób (podpalenie przy pomocy ignitio).

Aktywacja oczobłysku oślepia postaci wkraczające do mariny na trzy tury. W przypadku czarowania w sytuacji pozbawionej widoczności (całkowite pozbawienie zmysłu wzroku, całkowita ciemność, niewidzialny przeciwnik, który w jakiś sposób zdradza się obecnością, np. dźwiękiem kroku lub promieniem rzuconego zaklęcia) postać otrzymuje karę -80 do rzutu. Karę tę niweluje bonus przysługujący z biegłości spostrzegawczości.

Aktywacja zawieruchy wywołuje efekt zgodny z jej opisem z listy zabezpieczeń.

Aktywacja widzimisię przywołuje przeciwnika, który staje do walki wraz z pozostałymi. Postać przy każdym ataku rzuca dodatkową kością k20. W przypadku wyrzucenia wartości 1-5 postać trafia iluzję zamiast przeciwnika. Iluzja się rozmywa po trafieniu.

Po upływie dwóch pierwszych tur pojawiają się wrogowie, którzy atakują. Najpóźniej wtedy aktywują się wszystkie nieaktywowane pułapki.

Etap II
Ścieżka pokojowa
WYKLUCZONA

Ścieżka wojenna
Zakon Feniksa: Ze względu na strategiczną rolę portu, jego teren jest stale patrolowany - jedyną możliwością przejęcia nad nim kontroli jest uderzenie nocą, kiedy funkcjonariuszy ministerstwa jest tutaj najmniej. Wejścia na marinę pilnuje wtedy trójka czarodziejów, należy mieć jednak na uwadze, że przedłużająca się walka spowoduje wezwanie posiłków.

Pierwsze posty wszystkich postaci z grupy atakującej powinny zawierać rzut na biegłość skradania (ST 50) lub akcję mającą na celu ukrycie swojej obecności w inny sposób. W przeciwnym razie cała grupa zostaje zauważona przez jednego z obrońców, a w ich stronę zostaje rzucony eliksir Banshee. Buteleczka rozbija się na ziemi, ogłuszając wszystkich w zasięgu słuchu (zgodnie z mechaniką). Należy uznać, że członkowie ruchu oporu zabezpieczyli się wcześniej i efekty eliksiru na nich nie działają. Zaatakowani, podejmują walkę.

Walka: Postać, która pojawi się w wątku jako pierwsza, kieruje czarodziejem A, postać, która pojawi się jako druga, kieruje czarodziejem B, postać, która pojawi się jako trzecia (lub pierwsza, jeżeli w wątku są tylko dwie postacie), kieruje czarodziejem C.

Rolę czarodziejów broniących portu może przejąć również dowolny rycerz przy pomocy lusterka; wówczas walczy z Zakonnikami bez udziału mistrza gry, zgodnie ze statystykami rozpisanymi poniżej, ale bez ograniczeń co do kolejności oraz wyboru rzucanych zaklęć.

Czarodziej A: ma żywotność równą 130, statystykę opcm równą 30 i statystykę uroków równą 25, atakuje w pętli zaklęciami Lamino, Deprimo, Ignitio oraz broni się, kiedy jest to konieczne.
Czarodziej B: ma żywotność równą 140, statystykę opcm równą 20 i statystykę czarnej magii równą 40, atakuje w pętli zaklęciami Crepito, Larynx depopulo, Locuste (chyba że wszystkie postacie w wątku znajdą się pod wpływem tych zaklęć), oraz broni się, kiedy jest to konieczne.
Czarodziej C: ma żywotność równą 130, statystykę opcm równą 20 i statystykę uroków równą 40, atakuje w pętli zaklęciami Lamino Glacio, Timoria, Fulgoro (chyba że wszystkie postacie w wątku znajdą się pod wpływem tych zaklęć), oraz broni się, kiedy jest to konieczne.

Jeżeli wszyscy funkcjonariusze nie zostają unieszkodliwieni w przeciągu 10 kolejek, zostaną wezwane posiłki, a do walki dołączą kolejni dwaj czarodzieje o statystykach i żywotności równej tym, które posiadają czarodzieje A i C.

Gracz nie ma prawa zmienić woli postaci broniącej lokacji, jedyne, co robi, to rzuca za nią kością i opisuje jej działania w sposób fabularny.

Etap III
Aby przejść do etapu III, należy odczekać 48 godzin, w trakcie których para (grupa) może zostać zaatakowana przez przeciwną organizację.

Etap IV
Postaci mają 2 tury na nałożenie zabezpieczeń, pułapek lub klątw oraz wydanie dyspozycji strażnikom należącym do organizacji.

Gra w tej lokacji jest dozwolona.

Marina

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia