Położony na Ulicy Pokątnej w eleganckiej alejce pasażu Laverne de Montmorency, Cynobrowy Świergotnik to dom mody działający od roku 1812. Ozdobiony wysmakowanym szyldem z ptakiem o pięknych piórach, którego wziął za swój symbol, zaprasza do środka wystawą sezonową kreacji umiejscowionych przy długich, krystalicznie czystych oknach.
W środku unosi się nienachalny, lecz wyczuwalny zapach kwiatów; wnętrze jest czyste, marmurowe, odznacza się minimalistyczną elegancją, by nie walczyć wystrojem o dominację z bajecznymi szatami widocznymi na magicznie ruchomych manekinach. Kroje tradycyjnych szat czarodziejów ozdabiane są tutaj bogato, fantazyjnie, z chirurgiczną precyzją tkając projekty zapierające dech w piersi, prawdziwe dzieła sztuki. Zwykle są to projekty nawiązujące do natury, ale i bezpośrednio do magii, krawcowe w Cynobrowym Świergotniku są bowiem w stanie oddać wszystko, każde marzenie, każdą cechę charakteru. Nie zabraknie tu także kreacji bardziej stonowanych, w których główną rolę odgrywają piękne, drogocenne materiały i dyskretniejsze zdobienia.
Boczne sale, poza typowo krawieckim przeznaczeniem, służą także do spotkań z czarodziejami i czarownicami pragnącymi zamówić specjalnie przygotowane pod siebie stroje. Po przeciwległej stronie przybytku można przejść się po salach z gotowymi projektami, do których bezpośrednio przylegają przestronne i wygodne przymierzalnie z miękkimi fotelami i dużymi, estetycznymi lustrami.
Odzwierciedleniem wysokiej klasy usług świadczonych czarodziejom są tutaj ceny; Cynobrowy Świergotnik służy zamożnej i bogatej klienteli, stroniąc natomiast od średniej kasty społecznej, której na tak wyszukane suknie, szaty lub garnitury zwyczajnie, niestety, nie stać.

Chociaż nieświadomi, mugolscy przechodnie dalej widzą w tym miejscu stary, opuszczony już zakład stolarski, od roku znajduje się tam magiczna drukarnia. Na parterze znajduje się recepcja, pomieszczenie socjalne oraz schowek. Na pierwszym piętrze za to znajduje się kilka pomieszczeń pracowniczych. W pierwszym naprzeciwko schodów znaleźć można gotowe już do wydania druki. Reszta piętra zajęta jest przez ustawione prasy drukarskie po jednej stronie, po drugiej stanowiska ze stemplami, gdzie pracownicy projektują wygląd pierwowzoru strony.

Znajdujące się nieopodal Warwick miejsce spoczynku zmarłych mieszkańców hrabstwa. Większość nagrobków niszczeje w zapomnieniu i niknie za zasłoną gęstej, dzikiej roślinności. Zdaje się, że ostatni opiekunowie tego miejsca odeszli dawno temu. Dziś rzadko chowa się tutaj zmarłych. W zapomnianym przez czas miejscu trudno o świeże pomniki, ale te sprzed wieków wabią przykurzonym pięknem i zaklętą w kamieniu historią. Miejsce jest puste i ciche, na twarzach pojedynczych żałobników odnaleźć można jednak nostalgię i tajemnicę.

Komnaty, w których skład wchodzi wydzielona część sypialniana, przedsionek witający gości i pozwalający na prywatne rozmowy w objęciach wygodnych foteli i stosunkowo mała garderoba, w której prym wiodą nietknięte suknie. Na przestrzeni lat ulegały diametralnym zmianom, pierwotnie zagospodarowane w odcieniach błękitu i różu, teraz prezentowały skromność w odcieniach bieli i brązu. Ściany odziane w liczne regały z książkami, prezentowały wszelkie pamiątki z podróży, otrzymywane od braci i ojca. Na stoliku kawowym niezmiennie prezentowały się białe peonie, o których obecność pani komnat dba ze szczególną uwagą. Po stronie południowej znajduje się wyjście na balkon, z którego można obserwować rozległość portu. Na nim znajduje się ponownie miejsce na chwilę spoczynku i kontemplację zapierającego dech w piersiach widoku.
Kluczowe miejsce na mapie zajmuje biurko, wykonane z mahoniu, będące specjalnym zamówieniem na dziesiąte urodziny. Rozległe szuflady skrywają ręcznie pisane notatki, pamiętniki i próby sił w nowych językach. Na nim również znajduje się bukiet kwiatów, stanowiący jedną z niewielu ozdób, o których absolutny zanik troszczyła się Imogen w imię trudności ze skupieniem. W taki sposób znad łoża zniknął baldachim, okna skrył się pod delikatnymi zasłonami a główną ozdobą komnat był perfekcyjny ład i nienaganny porządek.

Niewielki fragment wokół Czarodziejskiej Opery został skryty w wyjątkowcych kompozycjach posągów wykwintnych muzyków i roślinności, podkreślającej wyniosłość gestu ofiarowanego swojej żonie przez lorda Lestrange. Krzewy azalii i wiekowe drzewa rzadkich odmian, podglądane przez szeregi ogordników i botaników, cieszą oczy wyjątkowymi kształtami koron. Zarówno przed spektaklami w Czarodziejskiej Operze, jak i po nich, niewielki plac wypełniony jest w fascynatach muzyki, zaczerpujących odpoczynku i chwili dyskusji.

Niewielki piętrowy dom wychyla się zza podwójnej linii drzew, wyrasta na końcu drogi na granicach Borrowash i wita gości niewielkim daszkiem umieszczonym tuż nad drzwiami, mającym za zadanie ochronić ich przed angielskim deszczem. Kołatka na drzwiach przedstawia dzięcioła ustawionego dziobem w stronę drzwi i definitywnie jest zaczarowana - wystarczy połaskotać ogon dzięcioła, żeby ten zadudnił ostrym dziobem o drewno. Na górnej krawędzi dachu zawieszona jest stara, żeliwna latarnia, która wskazuje drogę rannym i strapionym.

Główne pomieszczenie Latarni, w której Ted przyjmuje i leczy chorych. Znajdują się tu dwie leżanki, stare komody, kilka mniejszych szafek na ważne utensylia lecznicze i dwa połączone ze sobą, niewielkie stoły. Gdzieś przy obłożonej drewnem ścianie stoi oszklona gablotka z lekami, eliksirami i maściami. Okna przesłonięte są matowymi, ciemnymi narzutkami, gdyby jednak wypadało zasłonić wnętrze lecznicy przed ciekawskimi oczami. Wejście do głównej izby można zamknąć przesuwnymi, nieco skrzypiącymi drzwiami.

Mały pokoik, w którym znajduje się tylko jedno łóżko, obok niego drewniany stoliczek i krzesło, na które pada światło z zazwyczaj otwartego okna. Izdebka służy powrotowi do zdrowia tym, którzy potrzebowali dłuższej i intensywniejszej pomocy uzdrowiciela. W powietrzu unosi się wyczuwalny zapach parującego cały czas alkoholu - magomedyk woli sprawdzone sposoby dezynfekcji zamiast tych magicznych. Chory mimo to odnajdzie tu ciszę i spokój.

Jej główną część stanowi piec, w którym zimą i jesienią wiecznie płonie ogień ogrzewający resztę Latarni. Znaleźć tu również można drewniane blaty stojące w jego bliskości i dwie wiszące szafki, które mieszczą w sobie głównie puszki z suszonymi ziołami. Na blatach przygotowuje się nie tylko posiłki, ale i eliksiry - kociołek stoi niedaleko pieca, a słoiczki ze składnikami ustawione są skrupulatnie rzędami pod ścianą. Między piecem a blatami znajduje się tylne wyjście prowadzące na niezbyt zadbany, zarośnięty ganek.

Tylne wyjście znajdujące się w kuchni prowadzi na ogarnięty trawą ganek, gdzie głównym jego elementem jest właśnie pompa z kamienną misą. Sama misa pełni raczej funkcję ozdobną, prawdopodobnie jako fontanna dla ptaków, za to pompą płynie czysta, zdatna do picia woda. Wokół wodopoju widać nieokiełznaną rękę matki natury - stary okaz dębu zwyczajnego osłania latem dom cieniem swojej rozłożystej korony, a u jego podstawy rosną drobne krzewy, pokrzywy i wszelkie inne chwasty, których od dawna się nie pozbywano.

Od furtki do drzwi frontowych prowadzi wąska piaszczysta dróżka, której poprzedni właściciele nie zdecydowali się jakkolwiek utwardzić. Równo przystrzyżone trawniki po obu stronach i kwiaty przy domu dają temu miejscu przyjemny klimat, który zachęca do wejścia na teren posesji. Ustawiona na lewo ławeczka często zajmowana przez stare małżeństwo, obecnie świeci pustką niewykorzystywana już tak, jak dawniej.

Najciemniejsze pomieszczenie w Cobble Cottage, dawniej królestwo pani domu, lecz obecnie nikt tutaj nie króluje. Centrum stanowi stary stół w zaskakująco dobrym stanie jak na swój wiek i pasujące do niego krzesła z numerami na oparciach niewiadomego zastosowania. Na blacie zawsze stoi wazon z kwiatami pochodzącymi z ogrodu za domem. Wyposażenie oraz dodatki sprawiają, że to miejsce ma swoją duszę i właśnie z tego powodu nic nie zostało zmienione. Jedynie parę rzeczy zostało odświeżone lub naprawione.

Dawniej pokój gościnny przypadł do gustu pannie Blythe na tyle, że przerobiła go na swoją główną sypialnię. Duże okna wpuszczają do środka promienie słońca i sprawiają, że jasny pokój staje się tylko przytulniejszy. Po przekroczeniu progu w oczy rzuca się duże łóżko stojące blisko okien oraz szafka nocna z zegarkiem, który dawno przestał działać. Na blacie stoi również nieduży wazon zazwyczaj z różami, które rosną w ogrodzie. Na lewo od wejścia na długości ściany znajduje się szafa mieszcząca ze spokojem wszystkie ubrania. Podłogę zdobi miękki dywan, chroniący od chłodnego drewna.

Dawniej główna sypialnia właścicieli, obecnie stała się pokojem gościnnym. Wnętrze pozostało prawie niezmienione, zniknęła stamtąd stara tapeta oraz masa porcelanowych bibelotów, które niepotrzebnie zajmowały miejsce. Poza łóżkiem jest tam również nieduża szafa i stolik z fotelem, pod którymi leży dywan.

Najmniejsze pomieszczenie domu, ale całkowicie spełniające potrzeby i jak najbardziej funkcjonalne; umywalka ze sporym lustrem, toaleta i duża wanna. Pojedyncze okno wychodzi na ogród, dzięki czemu z wanny rozpościera się piękny obraz natury. Wnętrze utrzymane w najbardziej standardowych kolorach, jakim jest biały z dodatkiem zieleni, będącą ulubioną barwą panny Blythe.

Zawieszony między dwoma solidnymi drzewami, stał się miejscem odpoczynku docenianym przez Belvinę. Stojący obok metalowy stolik pozwala mieć przy sobie nie tylko dobrą książkę, ale również coś do picia oraz jedzenia. Na jednej z gałęzi wisi również zrobiona przez poprzedniego właściciela huśtawka, będąca obecnie bardziej ozdobą niż faktycznie wykorzystywana. Rozłożyste gałęzie drzew sprawiają, że to miejsce jest mocno zacienione, co znajduje uznanie zwłaszcza w gorące i słoneczne dni.

Z tego miejsca najlepiej widać całość niedużego ogrodu. Przy budynku stoi ławka z miękkim siedzeniem i kilkoma poduszkami. Idealne miejsce na odpoczynek, gdy czasu jest za mało, aby rozłożyć się na hamaku. Kawałek dalej znajduje się również nowo dostawiony stół z czterema krzesłami, by w okresie letnim można było zjeść posiłki na dworze.

Duży i jasny - tymi słowami można najlepiej określić salon, który zasłużył na uznanie go za serce domu. Pomieszczenie w którym zmieniło się najwięcej, zostało przemeblowane tak, by wpasowywało się w gust Blythe. Tutaj również spędza najwięcej czasu, kiedy przebywa w domu. Przypomina bardzo wnętrze z jej pierwszego mieszkania i jest w pewien sposób wydźwiękiem sentymentu. Dwie jasne kanapy z miękkimi poduszkami, stojące naprzeciwko siebie i oddalone na tyle, aby pomiędzy zmieścił się stolik kawowy, pod którym znajduje się dywan w beżowym odcieniu. Odświeżony kominek i kilka dodatków ocieplają wnętrze. Nie raz na stoliku zalegają czytane przez właścicielkę książki, chociaż ich miejsce jest na stojącym pod ścianą regale.