First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

W jego życiu panien zdecydowanie były wiele. Zapewne Nestor powiedziałby, że za wiele, bo nigdy nie był skory do ustatkowania się. Teraz już nawet bliżsi znajomi mu przypominali o tym, że ciągle nad nim wisi ten obowiązek. Gdyby miał męskiego potomka byłoby inaczej. Ale teraz... Wiedział, że prędzej niż później będzie musiał zaprzestać zabawiania dam i zamiast konesera tańca i wina stać się mężem i ojcem. Ale to nie teraz. Może i od dawna powinien o tym myśleć, ale nie miał zamiaru niszczyć sobie wieczoru myślą, że tym razem pewnie trafi mu się jakaś brzydka albo gruba... Teraz miał przed sobą śliczną Lady Malfoy, która z każdą chwilą bardziej czarowała go swym urokiem. Może i podszedł do niej ze względu na to, że jest córką Ministra i warto mieć takie osoby po swojej stronie, ale gdy tylko zaczęli tańczyć zamiast myśleć o politycznych korzyściach z tej znajomości skupił się na przyjemności tańca i obecności pięknej młodej damy. Dawno nie było mu dane obcować z tak delikatną i kobiecą Lady. Sam przed sobą by pewnie tego nie przyznał, ale był szczerze zauroczony.
– Przyznam się, że tylko te najpiękniejsze – odpowiedział z łobuzerskim uśmiechem. Jako, że rozmowa była coraz śmielsza, sam też sobie poczynał coraz śmielej. A kolejny niewymuszony komplement powinien zadziałać na jego korzyść – tak przynajmniej podpowiadało mu doświadczenie oraz intuicja, na których zwykle polegał w takich sytuacjach. I raczej go nie zawodziło to podejście.
– Ależ to tylko od zachcianki damy zależy, czy będzie chciała usłyszeć inne historie – również zmrużył oczy nie dając zbić się z tropu. Podobało mu się, że Lady Malfoy jest coraz bardziej śmiała i chętnie bawi się tą rozmową przypominającą pewien rodzaj towarzyskiej gry. Gdyby mu tylko przytakiwała rozmowa nie byłaby tak przyjemna.
– Cieszę się, że zgadzamy się w tej kwestii, M'Lady – odpowiedział wyraźnie zadowolony. Tak instytucja więzienia modowego powinna powstać jak najszybciej, jeśli chcemy budować ten piękny idealny świat, o którym tak wyraziście opowiadały współczesne propagandowe media. – Podejrzewam, że podała mu któryś z miłosnych eliksirów. Może i nie była to amortencja, bo dość szybko się opamiętał, ale z pewnością w zwykłych okolicznościach tak szanowany członek socjety uważniej dobrałby partnerkę. Sprawa na szczęście przycichła, ciotka Adalaida o to zadbała. Przecież nie jesteśmy Prewettai, żeby nasze bankiety obfitowały od skandali, nieprawdaż? – wykrzywił się lekko i nawet pomylił krok w tańcu na samo wspomnienie o Prewettach. Wieszać na nich koty mógłby przez cały wieczór. Jak w ogóle mogli uzurpować sobie prawo do tego, żeby konkurować z Nottami o miano najlepszych gospodarzy.
Był trochę zbyty z tropu, gdy usłyszał o tym, że Sabat "uczynił z niej kobietę". Postanowił zapamiętać to określenie, ale nie zadawać w tym momencie pytań, co tak naprawdę się tam wydarzyło. W końcu nie znali się jeszcze na tyle.
– Taniec jest z pewnością pierwszą z atrakcji. Cieszę się, że spodobało się Pani na parkiecie, Panno Malfoy – odpowiedział znów łagodnie się uśmiechając i wspomnianjąc swój pierwszy Sabat. Wyglądało to trochę inaczej. Lubił tańczyć, ale wtedy wolał się jeszcze trzymać z kolegami niż prosić kolejne damy do tańca. Skłonił się lekko słysząc komplementy.
– Pani słowa to miód na moje uszy, Panno Malfoy. To aż dziwne, że ktoś spoza naszego rodu tak wyśmienicie potrafi sprecyzować naszą rodową misję. Jestem pod wrażeniem – uśmiechnął się przekierowując komplement powrotem na Lady Malfoy, która zdecydowanie wiedział jak najlepiej połechtać ego Notta. Już po kilku zwrotach był praktycznie owinięty w okół jej smukłego palca.
– Zdecydowanie był to bardzo dobry pomysł. Połączenie Tradycji z Nowoczesnością, w końcu zaczynamy w pewien sposób nowy rozdział świętowania Festiwalu Lata. To fascynujące, że możemy wziąć w tym udział, chociaż... – nachylił się trochę bliżej, żeby szepnąć w jej stronę: – Zdecydowanie wolę sale balowe niż środek lasu, ale proszę nikomu nie mówić
– Ma Pani rację, Panno Malfoy, teraz ważne są działania dla naszego wspólnego dobra. To szczególny czas w historii świata – przez chwilę się zastanowił nad tym, co on właściwie robi poza mówieniem, że popiera ich wspólną sprawę. Ale widocznie dama jednak nie miała go za rycerza w miękkich pantoflach i nie miał zamiaru wyprowadzać jej z tego przekonania.

| dla Melisande

Zdawało się, że kobiece spojrzenie zelżało po deklaracji spoglądania na niego jak na młokosa, lecz prawda była całkiem inna. Obie strony mogły coś ugrać w dyskusji sięgając po kartę jego wieku. Dał jej doskonałą okazję do zachwiania jego dumną postawą i skorzystała z niej szybko, bez zwątpienia czy cienia litości. Jeśli rzeczywiście w przeszłości pozostawałby oczarowany nią do szaleństwa, takim prostym przytykiem złamałaby mu serce. Wszystko jednak było precyzyjną grą.
– To naturalny odruch cieszyć się pięknem, z tego powodu wielu zachwyca się sztuką w każdej postaci, niezależnie od tego jak głębokie ma wobec niej zrozumienie – odparł drobny atak ze spokojem i pokorą, pozwalając jej wysnuć scenariusz, że może być w jej obecności onieśmielony. Na pewno był ostrożny, od początku wolał mieć wysokie mniemanie o jej inteligencji niż popełnić błąd w postaci niedoszacowania jej w tym aspekcie. – Czy może być coś bardziej zapierającego dech w piersi niż naturalne piękno damy? Tylko głupiec potępi mnie za posiadanie na tyle dobrego wzroku, aby dojrzeć twój urok, który wszak nie ogranicza się do pięknych strojów i bogatej biżuterii.
Komplement stanowił dobrze wyważony element dyskusji, nie był nachalny czy wymuszony. Nieraz pochlebstwo było mu tarczą, po którą sięgał w naturalnym odruchu. Wierzył, że odpowiada jej bycie obiektem uwagi, również jego, jeśli pozostawało to w dobrym smaku. Podszedłby do Melisande w każdych okolicznościach, choć obecnie czuł większą potrzebę utrzymania z nią dobrych relacji niż przed dwoma tygodniami. Ich rozmowy zawsze były intrygujące, lecz teraz w duszy niósł konkretną intencję, w jego mniemaniu wykiełkowaną ze szczerego pragnienia serca. Wizja bliskości pewnej jasnowłosej postaci zmieniła wszystko, a on musiał uważać w jakim kierunku stawia kroki, aby nie zejść z obranej ścieżki. Na końcu drogi była Imogen; chciał uczynić wszystko co w jego mocy, aby droga była prosta i wolna od wszelkich przeszkód.
Niezależnie od tego jak i kiedy zakończy się rozejm, a także dalszy rozwój wojny, zamierzał starać się o jej rękę po zakończeniu festiwalu. Zaczął już kilka dni temu od pomówienia z matką, ta z kolei wysłuchała go cierpliwie, nie dając jednak żadnej rady ani wytycznych, lecz złożyła obietnicę, że pomoże mu znaleźć zrozumienie u ojca. Układał w głowie listę własnych pobudek, gotów odegnać wszelkie wątpliwości rodzicieli. Tym bardziej musiał mieć po swojej stronie silnych sojuszników z zewnątrz. Jeśli Melisande poświadczy za niego przed mężem, czy nie okaże się to ogromnym argumentem przemawiającym na jego korzyść? Miała prawo wziąć udział w ewentualnej debacie, nawet jeśli poprzez usta małżonka. Potencjalny ożenek z Imogen miał rację bytu, mógł on nie tylko umocnić sojusz z Traversami, ale również dać podwaliny do ocieplenia relacji z Rosierami, z których się wywodziła. Historia jasno świadczyła, że chłodne stosunki z różanym rodem są konsekwencją przyjaźni z Blackami. Czasy się zmieniły, wytoczona szlamolubom i mugolom wojna wniosła na piedestały nowych bohaterów, nikogo więc nie zdziwi, jeśli pewne więzi zostaną poluzowane, a nowe zawarte. Tristan jako nestor wykazywał ku temu tendencję, skoro dał przyzwolenie na narzeczeństwo Melisande i Alpharda.
Przez ostatnie dni dokonywał wielu kalkulacji. Sophos również znał swoją wartość, nie był najstarszym synem, więc ciężar obowiązków nie mógł go przygnieść, zaś nestorski tytuł w jego rodzie zawsze będzie trzymał sir Dagonet jako odwieczny element spójności wszystkich krewnych. Jeszcze nie osiągnął nic własnymi wysiłkami, ale miał ku temu szanse. Wpływy jego rodu sięgały nie tylko trzech hrabstw pozostających pod pieczą Bulstrode’ów, ale również Londynu, gdzie prowadzili interesy. Stale rozwijał swoje ekonomiczne zdolności, dzięki nim mógł pomnażać rodowy majątek, jak również swój osobisty. Pieniądze potrafiły kreować rzeczywistość, burzyć przestarzałe mury, stawiać nowe, decydować o cudzych losach, nawet kończyć żywoty.
Nie wierzył, aby mógł kiedykolwiek zdobyć pełne zaufanie Melisande, ale przynajmniej nie odbierała go jako nudnego czy pozbawionego kultury. Tak przynajmniej sądził, skoro wyrażała chęć prowadzenia z nim niezobowiązujących rozmów. Wystarczy, że powie o nim kilka pozytywnych zdań, bo doskonale rozumiał, że nigdy nie nadstawi za niego karku, kiedy stanowił dla niej raptem parę chwil rozrywki. Ponownie szacowała jego wartość, skorzystała z możliwości podważenia tego ile kryje się w nim chęci sięgania po swoje.
– Wówczas nie miałem wystarczająco odwagi, aby stanąć w szranki. Zdążyło minąć kilka lat od naszego pierwszego tańca, dorosłem i zmądrzałem. Mam nadzieję, że w przyszłości pokażę się z lepszej strony tobie oraz kolejnej lady Bulstrode – wypowiedź mogła uznać za jedną z tych o dyplomatycznej płynności, lecz w jego brązowym spojrzeniu kryła się moc pragnienia stania się najlepsza wersją samego siebie. Nuta powagi wkradła się do głosu i wyprostowała jego sylwetkę mocniej. Udowodni, że nie ma w nim grama tchórzostwa. – Dziękuję za cenną radę, postaram się zachować odpowiedni stosunek do porażek, aby nie pozwalać już nigdy takowym zaistnieć.
Już był bliski uwierzyć, że żaden straszny atak na jego osobę nie nastąpi, ale padła sugestia choroby. Nad wyraz precyzyjny cios, wymierzony prosto w czuły punkt, o którym wiedzy nie mogła posiąść z żadnego źródła – sprawa jego zdrowia nigdy nie opuściła murów Gerrards Cross. W coś innego celowała, dlatego nie objęły go sidła trwogi. Gdyby nie posiadał pośród swych atutów całego rzędu masek budowanych na kłamliwych uśmiechach, prawdopodobnie któryś mięsień jego twarzy drgnąłby zdradziecko. Zachował opanowanie, wciąż miał pełną kontrolę nad własną reakcją, nie dając skruszyć fasady, którą wspierał młodzieńczą buńczucznością pasującą do okazji. – Uznam, że w taki oto sposób życzysz mi zdrowia – odparł bez zająknięcia, dalej racząc ją uśmiechem. – W kwiecie wieku każdy winien na różne sposoby kwitnąć. Pąk najpiękniejszego kwiatu może zostać ucięty, jeśli nie rozwinie się godnie.
Przyjęła jego ramię, prowadził ją do jednej z ław z zachowaniem wszelkich manier, choć jedno czy dwa spojrzenia w tym czasie skupiły się na nich, rzecz jasna szukając potknięcia. – Jakiego niekorzystnego obrotu spraw się obawiasz, milady? – spytał wręcz niewinnie, teatralnie szerzej otwierając oczy z powodu zarzutu co zawisł między nimi, choć nie zmącił on jego kroków. – Nie martw się, nie zamierzam ograbić cię z majątku przy pierwszej grze, to niegodne dżentelmena – dodał śmiało, choć wiedział, że strata materialna była niczym wobec wizji nadszarpniętej reputacji.
Pozostawił ją przy jednej stronie stołu, sam usiadł po drugiej. Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki pudełko z kartami i zgrabnie wyciągnął całą talię, rozkładając je płynnym ruchem w długiej linii na blacie, a potem kolejnym zgrabnym gestem ponownie zagarniając do kupy. Długie palce lorda ewidentnie miały doświadczenie w tasowaniu kart. Jeszcze jedno przetasowanie i zaraz na stole rozłożył cztery asy, a pod nim linię kart w kolorze pik.
– Gier karcianych nie można się nauczyć inaczej niż poprzez praktykę. W pokerze gra się talią złożoną z pięćdziesięciu dwóch kart, od dwójki do asa, trzynaście kart w każdym z czterech kolorów. Kolory mają swoje starszeństwo, w porządku malejącym pik, kier, karo, trefl – w trakcie wymieniania kolorów wskazywał kolory z kolejnych asów, aby Melisande mogła przyjrzeć się znakom na kartach. – Pośród kart także panuje zasada starszeństwa, mamy cztery figury, czyli as, król, dama, walet, od dziesiątki do dwójki – wskazał dłuższy ciąg kart, które wcześniej ułożył zgodnie ze starszeństwem. – Poker ma wiele odmian, zawsze polecam zacząć od pięciokartowego dobieranego, aby zapoznać się z układami kart. W tym wariancie gracze dobierają po pięć kart i wymieniają według własnego uznania te niepasujące, maksymalnie może wymienić cztery karty na nowe z talii. Najmocniejszym układem jest poker królewski, złożony z asa, króla, damy, waleta i dziesiątki w tym samym kolorze. Drugim najmocniejszym układem jest poker, inaczej strit w kolorze, czyli pięć kart w tym samym kolorze, przykładowo od waleta do siódemki.
Oderwał wzrok od kart i spojrzał na nią, na jej twarzy szukając oznak zrozumienia i choćby minimalnego zaciekawienia. Zapewne tylko zdoła wytłumaczyć podstawowe zasady, może zagrają raz czy dwa, póki lady Travers nie poczuje się znudzona lub zmęczona tematem.

nicholas

Nazwał ją najpiękniejszą - skłamałaby, twierdząc, że poruszło ją to do głębi, przywykła do takich komplementów, w końcu cóż innego mogłoby ucieszyć damę? Do tego taką, z którą nie łączyła kawalera dłuższa relacja? Nicholas nie miał przecież pojęcia, że stoi przed nim nie tylko istota niezwykle urodziwa, ale i utalentowana; artystka, poetka i miłośniczka sztuki. Na bardziej kameralne pochlebstwa przyjdzie jeszcze czas, Cordelia czuła w głębi serca, że jeszcze się spotkają i że ich drogi przetną się niejeden raz. Nie tylko ze względu na pokrewieństwo oraz dojrzałość lady Malfoy, która dopiero od kilku miesięcy poruszała się na salonach samodzielnie, jako czarownica dorosła.
- Intrygujące historie to moja słabość - odparła więc lekko, jasno dając do zrozumienia, że chętnie wysłuchałaby kolejnych opowiastek z bankietów organizowanych przez Nottów. Zwłaszcza takich zawierających sekrety zza kulis, im bardziej pikantne, tym lepiej. Wierzyła, że gdy poznają się z Nicholasem lepiej, ten zaufa jej na tyle, by zdradzić nieco więcej - szanowała jego dyskrecję, nie szastał imionami i detalami na prawo i lewo, mimo to potrafiąc ją szczerze zainteresować. Uśmiechała się do niego promiennie, nie reagując nerwowością, gdy pochylał się nad nią niżej, bliżej, by szepnąć kilka słów przeznaczonych tylko dla jej ucha.
- Lady Adelaide jest niezwykle wspaniałomyślna. Podziwiam ją za to- skomentowała honorowe zachowanie cioci Nott; ona sama na pewno nie wykazałaby się taką łaskawością. Upojony eliksirem miłosnym czy nie, Yaxley sprowadził na szlachtę dziennikarskie zagrożenie, wciągając na salony byle pismaka, łaknącego sensacji. Doprawdy, okropne; dziennikarzyna powinna trafić do modowego więzienia - Parkinsonowie przyklasnęliby temu pomysłowi - a sam arystokrata...Cóż, może nie na banicję, błękitna krew wynosiła go ponad takie kary, ale z pewnością powinien ponieść konsekwencje swej lekkomyślności. Choćby stając się obiektem plotek. Z imienia i nazwiska. Cordelia zapisała w kajeciku umysłu, by skonsultować z Imogen, któż z rodu z bagien mógł paść ofiarą drapieżnej właścicielki ostrego pióra. Na chwilę skupiła się na potencjalnych nazwiskach, lecz nie zmyliła kroku, tańczyła dalej wprawnie i miękko, umiejętnie, nie patrząc nawet pod nogi omijając gęstsze kępy traw, by w żaden sposób nie zakłócić tańca. Kolejne wypowiedzi przyjmowała uprzejmym skinięciem głowy, nie chciała wyjść na jazgoczącą przekupkę, wystarczająco długo prowadziła rozmowę, by teraz móc oddać jej stery Nottowi. Zaśmiała się perliście i potaknęła dopiero, gdy wyznał słabość wobec sal balowych, zgadzała się z nim w stu procentach. - Mam podobną opinię. Taniec tutaj to wyzwanie. Do tego ten mrok i brak stabilnego podłoża - nie mogłam założyć ulubionej kreacji, bo jej dół po pięciu krokach stałby się zielony i wymięty - wyznała szeptem, ucieszona, że nie tylko ona uznaje ten powrót do korzeni za mocno niewygodny. Rozumiała całą idę Brón Tragain, popierała ją w każdym calu, wyuczona odpowiednich formułek przez starszego brata, ale nie mogła się doczekać nadejścia jesieni i zimy. To wtedy sale balowe wielkich posiadłości otwierały się przed gośćmi, a galerie sztuk, opery i balety wypełniały się artystycznymi nowościami. Magiczny świat wracał do życia, rozluźnionego i rozproszonego przez okres lata. To nic, że razem z końcem sierpniowych upałów miała nadejść - powrócić - wojna, Cordelia pozostawała tego błogo nieświadoma, na własnej skórze nie odczuwając przecież żadnych niedogodności. Oprócz przymusowego zesłania do Francji, oczywiście, wierzyła jednak, że ono się nie powtórzy, nie mogła pozwolić sobie na tak długą nieobecność na salonach. - A nam przyszło grać w tych czasach główne role. To takie wspaniałe. I wiąże się z niezwykłą odpowiedzialnością, zwłaszcza dla lordów. Brał lord udział w potyczkach z mugolami i terrorystami? - podsumowała jego wypowiedź poważnie, z emfazą, dodając ciekawe pytanie. Nie rozumiała, na czym konkretnie polegała ta wojna, chciała dać mu więc okazję do pochwalenia się swym bohaterstwem. Ostatnie miłe wrażenie, które pragnęła po sobie pozostawić, zanim muzyka dobiegła końca, a ona dygnęła idealnie, co do cala, dziękując za wspólny taniec. - Zabawa z lordem to prawdziwa przyjemność, obowiązki jednak wzywają - zerknęła przez ramię, przyzwoitka spoglądała na nią nieco niecierpliwie, obok niej zaś kręciło się dwóch kawalerów, zapewne czekających na sposobność do zatańczenia z córką Ministra, by wspomóc swe kariery. Cordelia westchnęła lekko, lecz nie mogła przecież przedłużyć tej przyjemnej konwersacji o jeszcze jeden utwór. - Licze, że niedługo się zobaczymy ponownie, sir. W bardziej sprzyjających konwersacji okolicznościach - uśmiechnęła się do Nicholasa raz jeszcze, po czym puściła jego dłoń, niechętnie, przedłużając dotyk rękawiczki i skóry na tyle, na ile mogła, nie wychodząc na niemoralną. Nie obejrzała się jednak przez ramię, gdy odchodziła, to byłoby za wiele, szła jednak dumnie, ukontentowana i oczarowana zainteresowaniem lorda: zdecydowanie ten wieczór mogła uznać za więcej niż udany.