Central Park

Dziwny jest ten świat
3 lipca 1958 r.
Noc była pełna strachów. Zbudzone nad ranem oczy łaknęły dalszego snu, ale ten napawał niepokojem. Niejasne wspomnienia przywoływały czerwone światło, czy było postrzępionym fragmentem snu, czy rzeczywiście dobiegało zza okna? Niewypoczęte ciało wydawało się spięte, lekki ból głowy subtelnie stukał w czaszkę ze wszystkich stron. Każda napotkana od rana twarz wydawała się równie zmęczona. Mogły dotrzeć do ciebie pogłoski o krwawym księżycu, który nocą pokazał się na niebie, barwiąc gęste obłoki szkarłatem. Zawieszenie działań wojennych winno przynieść chwilowy oddech, a jednak...

Zlata: Wstałaś lewą nogą. Śnili ci się bliscy, których wolałaś nie wspominać na trzeźwo i koszmary, których nie chciałaś przeżywać jeszcze raz. Czułaś się zaspana, a pamięć podsuwała ci strzępy snów i wspomnień – bezsilność przy umierającym mężu, bezsilność wobec aresztowania bliźniąt, bezsilność w obliczu systemu. Na domiar złego, czułaś fantomowy ból i mrowienie utraconej ręki, choć od dawna nie miewałaś podobnych problemów. Wszystko zapowiadało parszywy dzień, ale po południu miałaś zdać w Gringottcie sprawozdanie z konfiskaty majątku jednego z mieszkańców Londynu. Musiałaś zagryźć zęby i udać się do pracy.
Wyszłaś z Nokturnu na Pokątną, gdzie drogę przebiegł ci czarny kot. W dodatku rozpoczęły się przygotowania do Festiwalu Lata. Na twojej trasie, na chodniku stało kilka drabin opartych o ścianę. Mogłaś przejść pod nimi lub je wyminąć.
Najkrótsza droga do mieszkania dłużnika wiodła przez Central Park. Poranne słońce zdawało się dzisiaj wyjątkowo upalne, mogłaś skryć się w cieniu drzew. Po drodze powinnaś minąć stoisko z lemoniadą, którego właścicielka rozstawiła się tutaj na początku czerwca. Znałaś już tą kobietę, czasem kupowałaś u niej spod lady domowy bimber. Zaschło ci w gardle, ale jak na złość – po stoisku nie było dziś ani śladu. Prędko przeszłaś skrótem przez park, zbliżając się do ulicy. Wyminęłaś jakąś starszą kobietę, która niosła dwa ciężkie wiadra. Jedno zachybotało, jakiś płyn wylał się z niego na ziemię.
- Brudny karzeł! – usłyszałaś nagle, a nadchodzący z przeciwka pięćdziesięcioparoletni mężczyzna w mundurze Brygady Uderzeniowej splunął ci pod nogi. Nie przyjrzał ci się nawet na tyle uważnie, by dostrzec, że jesteś kobietą. Miał opuchniętą twarz alkoholika, ale wydawał się trzeźwy, a pod oczyma malowały się cienie zmęczenia. Musiał wracać z nocnego patrolu. - Pieprzone gobliny. -wymamrotał. Zamrugałaś, gdy na jego twarz padły promienie słońca – przez mgnienie sekundy wydawał się podobny do jednego z mężczyzn, który katował cię tak bardzo, że straciłaś rękę i córkę. Wrażenie prędko minęło, a mężczyzna już szedł dalej, wzdłuż ulicy i…
Nagle usłyszałaś ochrypły krzyk, a potem wszystko potoczyło się szybko. Zobaczyłaś, że mundurowy w jednym momencie ślizga się na mokrej alejce, a w drugim leży jak długi, z głową na ulicy. Słyszałaś ludzkie kroki i coś jeszcze – mechaniczny odgłos kół - ale najpierw twoją uwagę przykuły przedmioty, jakie wypadły przy upadku z jego kieszeni. Sakiewka, która wydawała się ciężka. I pojemna piersiówka. Zawiesiłaś na nich wzrok, tracąc cenną sekundę – a potem było już za późno…

Arsentyi: Obudziłeś się w przepoconej pościeli. W hotelu było duszno, a słońce wtargnęło do wschodniego okna, rozgrzewając szybę i wypełniając cały pokój ciepłem. Jakże odmiennym od kojarzącego się z domem chłodu, do którego przywykłeś. Nawet gdy się przebrałeś, koszula lepiła się do ciała. Choć w nocy nie było przeciągu, gdy wszedłeś do łazienki zobaczyłeś na podłodze stłuczone lustro – zły omen, traktowany w Rosji jeszcze poważniej niż w Anglii.
Wciąż odkrywałeś Londyn, stolicę inną od Moskwy, choć równie pociągającą. Czułeś się dziś niewyspany i zmęczony, a na domiar złego miałeś wrażenie, że jakaś zła obecność ciągnie się za tobą – ale chwila rozproszenia pozwoli odpędzić kiepski nastrój, a Londyn oferował rozproszeń pod dostatkiem. Po chwili kroczyłeś już chodnikiem wzdłuż Central Park, zwiedzając miasto i jego ulice. Wyminąłeś kobietę z dwoma wiadrami – według rosyjskich przesądów taki widok zwiastował pecha, ale byłeś przecież na angielskiej ziemi – i szedłeś dalej. Po chwili na końcu alejki, kilka metrów od ciebie, pojawił się barczysty mężczyzna w mundurze. Funkcjonariusz, który również miał zły dzień. Na twoich oczach stanął jakoś niefortunnie – lewą stopą wdepnąwszy w lśniący płyn na alejce – i stracił równowagę. Wciąż byłeś za daleko, by mu pomóc, ale wyraźnie widziałeś jak upada wyjątkowo pechowo, uderzając głową o kamienny krawężnik. Na skroni pojawiła się krew, a choć mężczyzna nadal oddychał, to skierowane w twoją stronę mgliste spojrzenie było nieobecne. Nie mogłeś oszacować, jak poważny jest uraz i czy to chwilowe oszołomienie i byłeś za daleko, by mu pomóc. Zarazem kątem oka widziałeś sakiewkę, która wysunęła się z kieszeni nieznajomego – ciężko, jakby była wypchana monetami. Jedna ze złotych monet wypadła z sakiewki, a odbijające się w niej słońce padło na twarz mężczyzny. Zamrugałeś – przez ułamek sekundy wydawało się, że nie widzisz przed sobą nieznajomego funkcjonariusza, a puste oczy szamana o mongolskich rysach. Zaraz potem dziwny zwid minął, dekoncentrując cię wcześniej na tyle, że nie zauważyłeś ani niskiej kobiety ani fioletowego kształtu mknącego z zawrotną prędkością w stronę leżącego mężczyzny…

… Błędny Rycerz pędził ulicami miasta, a spojrzenie kierowcy również zdawało się błędne. Słońce odbijało się w przedniej szybie autobusu, a młody mężczyzna zdawał się patrzeć nieobecnie wprost na nie, a nie na drogę. Pojazd nawet nie zwolnił i przemknął tuż obok was. Jedno z kół przejechało po karku leżącego na chodniku mężczyzny, którego szyja wciąż wystawała na ulicę ponad krawężnikiem. Poczuliście na twarzach coś ciepłego i mokrego. Krople rozbryzganej krwi. Po pustej ulicy potoczył się ciemny obiekt.
Odcięta głowa.

Po magicznym autobusie nie było nawet śladu. Zostaliście sami, nad zmasakrowanym trupem, z kuszącą sakiewką (i piersiówką) pomiędzy wami i krwią na twarzach i ubraniach. Ciało wyglądało ohydnie, cięcie nie było równe, mężczyzna był zmasakrowany. Głowa potoczyła się na drugą stronę ulicy, gdzie z pewnością przykuje czyjąś uwagę. Podobne wypadki nie były w czarodziejskim świecie popularne, Błędny Rycerz był wyjątkowym autobusem w Londynie pozbawionym mugolskich pojazdów. Być może koroner byłby w stanie stwierdzić przyczynę śmierci, ale jeśli ktoś się tu zjawi – prawdopodobnie będziecie pierwszymi podejrzanymi, a historia o wyjątkowym pechu funkcjonariusza może zabrzmieć niewiarygodnie. Wiedzieliście, że o tej porze park nie będzie długo pusty, Londyn budził się do życia.
Nagle gdzieś nad gałęziami drzew zakrakał kruk. Głośno, przecinając upiorną ciszę. Odruchowo podnieśliście wzrok…

Na niebie rozgorzała kometa, za którą ciągnął się złocisty warkocz. Przyciągała wzrok w przedziwny sposób, jakby hipnotyzowała samą swoją obecnością na niebie. Jaśniała jak drugie słońce, trwała nieruchomo, a im dłużej oko spoglądało w jej światło, tym większy budziła niepokój. Jakby to światło wnikało gdzieś w umysł, w serce, pozostawiając po sobie trwogę i przerażającą pustkę, której nie sposób było zrozumieć.

Mistrz gry nie kontynuuje rozrywki, ale jest gotów odpowiedzieć na ewentualne wątpliwości. Zakończony wątek należy zgłosić w temacie dziwny jest ten świat; jeżeli współgracz nie pojawi się w wątku lub przestanie pisać w jego trakcie postać oczekująca może zaprosić dowolną inną, która odnajdzie się w sytuacji, w zamian za uciekiniera.