Polana

10.03.12 22:11

First topic message reminder :

Polana

Sporej wielkości polanka otoczona kilkunastoma starymi kasztanami. Jest to w miarę bezpieczne miejsce usytuowane niezbyt blisko groźnego matecznika. Upodobali je sobie zwłaszcza podrzędni opryszkowie, choć zdarzają się i groźniejsi bandyci zamieszkujący podziemny, opustoszały bunkier z czasów wojny zakończonej jeszcze nie tak dawno temu. Oni wszyscy są doskonale świadomi obecności zbiegów - szlam, charłaków - na leśnych terenach. Spokój i cisza wprowadza tylko pozornie pewien rodzaj błogiej, spokojnej, niemalże sielskiej atmosfery, tak bardzo kontrastującej z plugawą rzeczywistością. W powietrzu unoszą się liczne pyłki kwiatowe, które utrudniają ukrywanie się wszelakim alergikom.
Miejsce to najpiękniej wygląda jasną nocą, oświetlone blaskiem bijącym od rozgwieżdżonego nieba. Jeśli wierzyć plotkom rozpowszechnianym przez najstarszych ze zbirów, czasem - z rzadka, oczywiście - przebiegają tędy pojedyncze okazy dzikich jednorożców. Na nich zapewne też czyhają; świadomi ceny za ich krew, włosie, czy błyszczące, twarde jak skała rogi. Za ile lat te stworzenia staną się tylko legendą?

Tańce na polanie

Melodia niosła się po całej polanie. I choć to cymbały i skrzypce było słychać najmocniej, nie dało się ukryć, że wyjątkowe brzmienie zawdzięczała także skrzypcom, harfie i irlandzkim bębnom. Celtycka muzyka splatała się z rytmem czarodziejom dobrze znanym, doskonałym do klasycznych podrygów i piruetów. I choć nie było nigdzie typowego parkietu, a muzycy nie przypominali orkiestr znanych z sabatów czy innych dostojnym wydarzeń, tańcom nie było końca odkąd tylko pierwsi czarodzieje znaleźli się na polanie. Muzycy ubrani w starodawne czarodziejskie stroje zajmowali miejsce przy jednym z mniejszych, trzaskających ognisk. Siedzieli na głazach i konarach, rozświetleni złotym blaskiem wznoszących się płomieni, przygrywali pod nóżkę, kłaniając się lekko nowym parom. Podczas miłosnego festiwalu Brón Trogain, nawet podczas tańców, czarodzieje składali hołd Matce Ziemi. Kobiety niezależnie od wieku i statusu zdejmowały pantofle na obcasie, które mogły wbijać się w miękką ziemię, zrzucały cienkie wierzchnie okrycia, tiary i kapelusze, by w samym środku polany ująć dłoń wybranka i zatańczyć. Pary wirowały na miękkiej, ugniecionej trawie w rzędach jak na sali balowej. Cienkie, przewiewne materiały sukni falowały na wietrze i przy obrotach, a kwiaty na głowach dziewcząt, które puściły na jeziorze splecione przez siebie wianki drżały przy każdym ruchu.

Umęczone tańcem pary mogły odpocząć przy drewnianych stołach; spocząć na ławach, na które dla komfortu gości narzucone tkane, miękkie, materiały. Stoły zastawione były syto. Pierwsze zebrane tego lata owoce i warzywa wymieszane ze sobą w misach, ziemniaki podawane na różne sposoby. Nie brakowało przede wszystkim chleba, który był symbolem pokarmu i poświęcenia Tailtiu, świeżego nabiału serwowanego na tradycyjnych paterach i przede wszystkim pieczonego na rożnie mięsa reema podawanego na drewnianych deskach — pokrojonego na porcje.

Degustacja win i innych trunków

Między wiedźmami dbającymi o to, by goście festiwalu nie byli głodni spacerowały młode dziewczęta wielu kojarzone z pierwszej, dziękczynnej uczty. Jedne widziano z dzbanami pełnymi wody lub tradycyjnego, domowego bimbru, inne na drewnianych tacach proponowały gościom alkohole z różnych części świata — spłynęły statkami do Anglii specjalnie na święto Brón Trogain wraz z handlarzami z kontynentu.

Dziewczę podsuwa ci tacę z ręcznie malowanymi kielichami. Każdy z nich przedstawia coś innego, różnią się dominującym kolorem w swych malowidłach, lecz przede wszystkim — różnią się zawartością. W celu degustacji wina, postać rzuca kością k10 na jeden z kielichów.

Wina:

Na polanie można było też spotkać około dziesięcioletnie dzieci z glinianymi dzbanami. Małe dziewczynki przemykały między dorosłymi w letnich sukienkach, z rozwianymi słowami, a ich małe główki zdobyły korony z suszonych ziół. Grzecznie oferowały napitek z dzbana, który dźwigały, ale nie pamiętały, co znajdowało się w środku. Były w stanie wspomnieć jedynie o alkoholu innym niż wino. Zawsze towarzyszyli im mali chłopcy w lnianych koszulach, którzy nosili rogi reema, służące za kielichy do tych szczególnych napojów. Rozkojarzeniu dzieci trudno się było dziwić, gdy wokół tak wiele się działo. Ludzie kosztowali potraw i win, głośno ze sobą rozmawiali, tańczyli. Same niecierpliwie przebierały nóżkami. By skorzystać z degustacji koktajlu należy odebrać róg reema od chłopca i rzucić kością k10 na zawartość jej dzbanka.

Koktajle:

Deser z niespodzianką

Starowiny z wiklinowymi koszami spacerujące po polanie nienachalnie proponują odpoczywającym gościom skosztowanie specjalnego deseru z ciasta drożdżowego z masą migdałową. W jednym z kawałków ciasta jest ukryta srebrna moneta, która wedle przesądów ma zapewnić szczęśliwemu znalazcy obfitość i szczęście. W trakcie Brón Trogain, każdy gość może zamówić specjalne ciasto i rzucić kością k100.

1-99 - nic się nie dzieje
100 - znajdujesz szczęśliwą monetę! Możesz założyć, że oddałeś ją do przetopienia w jednym z lokali na Pokątnej i zgłosić ten fakt w temacie "Komponenty Magiczne" aby otrzymać komponent srebro. Jeśli nie przetopisz monety, jednorazowo ochroni Cię przed efektem pierwszej wyrzuconej przez ciebie po festiwalu krytycznej porażki, a potem rozpadnie się w pył.
Każdy poziom biegłości szczęście obniża ST losowania srebrnej monety o 5 oczek (95 dla poziomu I, 90 dla poziomu II, 85 dla poziomu III).

[bylobrzydkobedzieladnie]

16.10.23 16:56

The member 'Adriana Tonks' has done the following action : Rzut kością

'k10' : 10

20.10.23 16:54

zaczęłyśmy tu, ale jednak jesteśmy tu

Drgnęła z początku nie zwracając uwagi na to, że ktoś przystanął obok, jej wzrok podążał za sylwetką Manannana, która coraz mocniej oddalała się, niknąc pomiędzy kolejnymi sylwetkami ludzi. Musiała przysiąść na chwilę - choć wcale nie miała na to ochoty, chciała wyrwać z końcówki festiwalu ile mogła urzeczona, wciągnięta całkowicie w ogarniający ją stan - ale nagły zawrot głowy kazał jej się zatrzymać. Nie oponowała, zasiadając na najbliższej ławce i zgadzając się zaczekać tutaj na wodę. Nie rozumiała - nagłego zawrotu głowy, bo te nie przychodziły do niej często. Wcale byłoby właściwszym określeniem. Nie doskwierały jej żadne przewlekłe choroby, a dzięki diecie i niezmiennym ćwiczeniom jej ciało pozostawało równie zdrowe. Ale obawy, czy ponure myśli odeszły od niej dalej - to na pewno tylko chwilowe - przekonała siebie samą, ledwie chwilę później. Nadmiar emocji, nic więcej. Ostatnie dwa tygodnie były przecież wymagające i obfitujące w ogrom zdarzeń i przeżyć.
- Oh? - wypadło łagodnie z malinowych warg, kiedy (niechętnie) odciągnęła w końcu od znikającej sylwetki, odchyliła się spoglądając za siebie i rzeczywiście - w końcu - dostrzegając kawałek dalej przewieszony przez ławkę szal. Nie zwrócił kompletnie jej uwagi wcześniej. Spojrzała na niego. - Pani szal to przemiły towarzysz, wybornie potrafi słuchać - oznajmiła z majączącym w kącikach warg rozbawieniem przekrzywiając łagodnie głowę. Promieniała. Miała dobry humor i wiele łaskawości dla wszystkiego obok, nie podejrzewając że wpływ na to mogły mieć konkretne wydarzenia - a może po prostu się nad nimi nie zastanawiając. Mimo chwilowej słabości, która z każdą chwilą zdawała się ustępować, jej nastrój był pogodny, a ona sama czuła się lekka. Dziś miała na sobie kobaltową, długą, zwiewną suknię, której wszystko rękawy z przezroczystego i cienkiego materiału. Włosy zostały zebrane w gruby i misterny warkocz w który wczepiono srebrne ozdoby, uszy zdobiły właściwie dość skromne kolczyki. Splecionych na kolanach dłoni dzisiaj właściwie nie zdobiło zbyt wiele, na nadgarstku miała skromną bransoletkę - pamiątkę po Marianne - podarowaną jej przez Tristana subtelny łańcuszek pośrodku spleciony ze sobą dwoma gałązkami róż, tak delikatnymi, że ledwie rzucającymi się w oczy. Jej długie, smukłe palce zdobiła jedynie obrączka i zaręczynowy pierścień. - zabawił mnie w oczekiwaniu na męża aż żal się z nim rozstawać. - zażartowała pogodnie kończąc myśl, przenosząc ciemne spojrzenie na kobietę która przystanęła obok zdając się speszona jej jednostką - nie pierwszy raz ją to spotkało. Byli - dokładnie tak jak mówiła Corinne - enigmą, marzeniem, wzorem, ludźmi często spoglądając ku innym z gazet. Budzili zazdrość i zaciekawienie. - Może pani usiądzie na chwilę? - zaproponowała wskazując dłonią miejsce obok siebie uprzejmie, ciemne, bystre spojrzenie dostrzegło ślady zmęczenia, ale nie zająknęła się na ten temat ani słowem nie. - Zadowoliły panią obchody Brón Trogain, pani…? - zapytała zachęcając do chwili rozmowy i przedstawienia się. Nawet teraz, mając w niej swój cel. Im więcej osób poniesie o niej wieści - dobre wieści - będzie posiadało o niej dobre zdanie, tym lepiej dla niej samej. Sięgnęła po panią, bo kobieta wydawała jej się w wieku podobnym, albo trochę wyższym od tego Melisande, zakładając, że naturalnie jest już zamężna - twarz miała zmęczoną, ale ładną - nie poszukiwała jednak pierścieni na jej dłoniach skupiona na twarzy i utrzymaniu kontaktu wzrokowego.

27.10.23 10:31

| Adriana Tonks

– Och, z pewnością tylko te, na które sama pani pozwoliła – zasugerował komendant lekko, posyłając ci spojrzenie z ukosa. Wśród przedstawicieli Departamentu Przestrzenia Prawa Czarodziejów nie było tajemnicą, że wiedźmi strażnicy latami budowali swoją tożsamość – i często nawet ich współpracownicy nie wiedzieli, które fakty na ich temat były tymi prawdziwymi. – Mam nadzieję, że zostało pani dane odwiedzić festiwal czysto prywatnie? No bo chyba – ściszył konspiracyjnie głos, nachylając się nieco i w teatralnym geście przykładając otwartą dłoń do klatki piersiowej – nie zrobiłem nic, żeby znaleźć się na celowniku pani wydziału? – Zamilkł, przypatrując ci się wyczekująco przez długą sekundę, w trakcie której jego twarz nabrała poważnego wyrazu – ale nim zdążyłabyś mu odpowiedzieć, roześmiał się głośno, prostując się; w geście, który mógł świadczyć o tym, że tylko żartował, i tak naprawdę wcale nie brał takiej ewentualności pod uwagę.
Spojrzenie Arnolda przez chwilę jeszcze śledziło sylwetki jego córek, nim ponownie zwrócił się bezpośrednio do ciebie. – Cóż więc panią powstrzymuje? Proszę korzystać – nie wiadomo, kiedy taka okazja trafi się ponownie – zauważył, dłonią wskazując w kierunku parkietu. Wyglądało na to, że sam się tam nie wybierał; nie zaproponował ci też wspólnego tańca, prawą dłoń przez cały czas zaciskając na główce trzymanej przy boku laski – choć mogłaś wiedzieć, że tak naprawdę wcale nie była mu potrzebna, a krok – kiedy chodził – miał pewny i sprężysty.
– Wobec tego jestem zupełnie spokojny – odparł płynnie, przenosząc uwagę na dziewczynę, która pojawiła się obok was z tacą zastawioną kielichami. – Ma pani rację, można tu znaleźć prawdziwe perełki. Przez ostatni tydzień statki zawijały do portu jeden po drugim, kontrole były dla moich ludzi koszmarem – nie uwierzyłaby pani, co poważni czarodzieje czasami próbują przemycić w tych ładowniach. Ale! Nie będę pani zanudzał – zreflektował się, po czym sięgnął po kielich – bliźniaczy do tego, który sama wybrałaś. Jasnowłosa dziewczyna dygnęła i oddaliła się, lawirując pomiędzy bawiącymi się uczestnikami festiwalu. Komendant natomiast przysunął do siebie naczynie, nachylając się na nim na moment. – Ach – mruknął krótko, jakby sam do siebie; na jego twarzy wymalowało się zrozumienie. – Jak na kogoś, kto twierdzi, że niewiele wie o winach, dokonała pani wyśmienitego wyboru. Hiszpańskie – zadecydował, odsuwając od siebie kielich. – Była pani kiedyś? – zagadnął z zainteresowaniem, rzucając ci zaciekawione spojrzenie. – Owoce są z pewnością wyczuwalne, czuje pani oprócz tego kawę i kakao? – zapytał, unosząc wyżej brew.
Zanim przytknął kielich do warg, uniósł go jeszcze lekko. – Może chciałaby pani zaproponować toast? – zasugerował; pytanie wydawało się pozbawione podtekstu, a Arnold Montague sprawiał wrażenie człowieka, który ma zwyczajnie dobry humor – o którego reputacji momentami prawie dawało się zapomnieć.

03.11.23 12:44

Uśmiechnęła się uprzejmie, lekko, bez śladu niepokoju w oczach. Jeśli w istocie dotarły do niego tylko te informacje, którym pozwoliła pływać po Departamencie, to nie miała czego się obawiać. Świadomość ta nie sprawiła jednak, że całkiem się rozluźniła i porzuciła własną grę; wciąż każdy ruch komendanta był analizowany, każde słowo przemyślane pod dwakroć. Adda była ostrożna i mimo dość luźnej atmosfery nie chciała zapominać o tym, kogo ma przed sobą. Zadanie, które powierzył jej prawowity lord Minister znaczyło zbyt wiele, by beztrosko wpakować się w paszczę lwa; przykrywka ponad potencjalne informacje, powtarzała sobie to co jakiś czas, by utrzymać swoje skłonności do ryzyka w ryzach. Miała raport do złożenia, aurora do poślubienia i rebelię do wsparcia.
Zresztą, być może dzisiejsze spotkanie pozostawi jej furtkę do dalszego rozwinięcia znajomości z komendantem, być może uda jej się zbliżyć na tyle, by wyciągnąć kolejne informacje. Wszystko jednak w swoim czasie; relacji i zaufania nie budowało się w jeden wieczór.
Na konspiracyjny ton odpowiedziała półuśmiechem, błyskawicznie podłapując nastrój komendanta i parsknęła cicho, szybko przesłaniając usta dłonią. Zaraz także pokręciła głową, jak gdyby pomysł, że Arnold Montague mógł znaleźć się na jej celowniku była równie niedorzeczna, co mrzonki o tym, że rebelia ma jakiekolwiek szanse na sukces w tej wojnie.
Mgliste wspomnienie o tańcach spotkało się z nieoczekiwaną sugestią, by nie marnowała czasu i korzystała z uciech festiwalu. Adda przez chwilę jeszcze spoglądała w stronę płynących po parkiecie par, śledziła spojrzeniem skrzące się materiały sukni i mdły błysk biżuterii, ale ostatecznie tylko przyjrzała się komendantowi spod oka i uśmiechnęła jak lis.
― Powstrzymuje mnie brak odpowiedniego partnera, wszak samej mi nie wypada ruszyć w tan ― odparła całkiem szczerze, ale bez czającego się w wypowiedzi podtekstu. Nie próbowała zaciągnąć komendanta na parkiet, choć w tańcu pewne rzeczy ― pytania, gesty ― mogłyby wyjść naturalniej, a im bliżej niej delikwent się znajdował, tym większą miała szansę na niego wpłynąć. ― Utrata takiej okazji, pozwolę sobie zauważyć, jest w pełni zrekompensowana pańskim towarzystwem. Bez żalu odpuszczę tę melodię.
Ostatecznie, okazję do tańca doskonale potrafiła wykreować sobie sama. Kusiło ją przez chwilę by to dodać, pochwalić się, połasić, jak kot szukający aprobaty ludzkiej dłoni, ale powstrzymała się, odpuściła. Pewne rzeczy lepiej pozostawić w przyjemnej sferze niedopowiedzeń, oblec się aurą tajemnicy. Niektórzy mężczyźni woleli to od otwartego flirtu.
Wysłuchała wypowiedzi komendanta o statkach z uwagą, przelotnie nawet uniosła brwi, kiedy przewinął się temat cudów przemycanych w ładowniach, ale nie sprawiała wrażenia znudzonej. W głębi ducha czuła prawdziwe ożywienie tematem, myśl o tym, że jest tak blisko poruszenia interesujących ją kwestii zdawała się palić, ale wieloletnie doświadczenie szpiega pozwoliło jej nie wypaść z roli i nie zdradzić myśli; ognik zdrowej ciekawości niezmiennie tlił się na dnie jej oczu od początku tego spotkania.
― Ach, gdzieżby, nie zanudza pan ― odpowiedziała spokojnie ― prawdę mówiąc, w swoim życiu nieco napodróżowałam się statkami, służbowo czy też prywatnie, zatem jestem w stanie uwierzyć w ludzką kreatywność przemytniczą. Proszę sobie wyobrazić, że gdy przypływałam tu z Francji na szkolenie drugiego stopnia, to ktoś w ładowni ukrywał nierejestrowanego żmijoptaka w butelce po winie. ― Pokręciła głową z dezaprobatą. ― Na nieszczęście wszystkich pasażerów ― butelka pękła, a stworzenie wypełniło całą ładownię, stwarzając tym bezpośrednie zagrożenie zatopienia statku. Szczęściem, pomogła nam wtedy magiczna straż przybrzeżna… ― Zakołysała delikatnie powziętym w dłoń kielichem, na krótki moment odpływając myślami do tamtego wspomnienia. Było jak najbardziej prawdziwe, podobnie jak prawdziwe było przekonanie, że utonie na tym statku i nigdy nie dopłynie do wybrzeży Wielkiej Brytanii.
― Mam nadzieję ― mruknęła miękko, powracając myślami do tego co tu i teraz, do festiwalu i do komendanta ― że znaleziska pańskich ludzi, prócz koszmaru proceduralnego, nie okazały się aż tak krnąbrne w opanowaniu jak ten żmijoptak?...
Fakt, że trafiła z opisem zapachu zaskoczył ją chyba bardziej niż oświadczyny na końcu świata. Uniosła przelotnie brwi, złapała spojrzenie komendanta, dając mu szansę na ujrzenie w jej oczach iskry zaskoczenia.
― Trafny wybór podyktowany szczęściem ― odparła skromnie. ― Niestety, nie miałam okazji. Znam jednak smak tamtejszych pomarańczy, mój ojciec przywoził je od czasu do czasu ze swoich wypraw. Stąd też zapewne moje pierwsze skojarzenie… ― jeszcze raz skusiła się na przysunięcie kielicha bliżej nosa, ale aromat pozostawał niezmiennie znajomy; budził miłe wspomnienia i pozytywnie nastrajał. Uśmiechnęła się bezwiednie. ― …zawsze wydawało mi się, że mam dobry węch, ale ten kielich jest dla mnie prawdziwą zagadką. Po pańskiej sugestii zdaje się, że wyczuwam nutę kawy, ale żeby kakao? ― Przechyliła nieznacznie głowę, przyjrzała się kielichowi nad wyraz podejrzliwie, jakby oczekiwała, że wymalowany nań druid zaraz przemówi i zdradzi swe wszystkie tajemnice. Kiedy tak się nie stało ― zmrużyła zabawnie oczy, ale rozpogodziła się, gdy tylko padła sugestia toastu.
― Pozwoli pan, że ucieknę w prostotę? ― Uniosła nieznacznie kielich. ― Za spotkanie, panie komendancie.

03.11.23 20:24

dla Melisande

Nie była przekonana skąd wzięła się ta chwilowa niechęć, ten przebłysk złej woli, który prawie sprowokował ją do tego, by się nieuprzejmie odszczeknąć - emocje jednak, tak irracjonalne jak puste, zniknęły równie szybko jak się pojawiły. Wystarczyło, że przyjrzała się kobiecie lepiej, doceniła misterność jej szat, urok młodej twarzy i uśmiech charakterystyczny tylko kobietom, których życie było łatwe i usłane różami. Nie musiała prosić o imię, by rozpoznać szlachciankę; nie kojarzyła jednak kim jest dokładnie, nie natychmiast, gdyż nie śledziła życia brytyjskiej socjety. Więcej rozpoznawała mężczyzn, bo oni częściej pojawiali się w Walczącym Magu. Po Czarownicę sięgała rzadko.
Dochodząc jednak do wniosku, że kobieta jest kimś ważnym - a była też przy tym piękna i Elvira nigdy nie miała większych skrupułów przed docenianiem kobiecych wdzięków - prędko zmieniła podejście. Uśmiechnęła się na tyle ciepło na ile pozwoliły jej zmęczenie i zgorzknienie, chociaż nie była przekonana w jaki sposób ma odpowiedzieć na ten zaskakująco swobodny humor. Nie były to słowa, których spodziewałaby się usłyszeć z ust lady, ale z drugiej strony, czy nie przekonała się już, że wiele z tych dam nie jest wcale tak nudna jak w swoim zacietrzewieniu chciała myśleć przez większość życia?
Oczywiście, że była zazdrosna. Ale jej zazdrość była złożona, głębsza. Nie była przypadkową czarownicą, pochodziła z czystokrwistej rodziny, a Melisande prowadziła przecież byt, o który Elvira się otarła. Czasem, w wyjątkowo ponure dni, dochodziła do wniosku, że wszystko byłoby lepsze niż męka bycia prawie arystokratką. Córką szlachcianki na tyle żałosnej, że odebrano jej prawo do wszystkiego co związane z korzeniami, z rodem.
- No tak - powiedziała w końcu cicho. Nie chcąc sugerować tak bezczelnie, że nie jest przekonana z jaką lady ma do czynienia, próbowała wyciągnąć te informację okrężnie. - Nie chciałabym zajmować lady zbyt wiele czasu. Rozumiem, że lord... wkrótce wróci.
Mimo swoich słów przysiadła na skraju ławki, ponieważ nie wypadało odmówić. Sięgnęła po szal i zarzuciła go sobie na kolana. Na tle białej sukienki odcinał się tylko on i szmaragdowy kamień na jej piersiach. Właściwie jedyna biżuteria jaką dziś miała, jeśli można byłoby nazwać go w tak prozaiczny sposób.
- Elvira Multon. Właściwie panna - przedstawiła się bez większego wstydu, bo wiedziała, że jeśli lady pozna jej nazwisko, to informacja ta prędzej czy później do niej dotrze. Być może już dotarła. Najprawdopodobniej przeceniała rozmiar plotek, które o niej krążyły, miała jednak ponurą świadomość, że nie są one pochlebne. Przyznając się do wszystkiego samodzielnie mogła przynajmniej obserwować jej twarz, zobaczyć reakcje, których, być może, nie zdołałaby ukryć w porę. Nie obawiała się kontaktu wzrokowego, utrzymywała go na tyle długo na ile robiła to Melisande, bo rzadko odwracała wzrok pierwsza, jeśli nie miała do czynienia z czarodziejami potężniejszymi od siebie. Niemniej jednak nie zadzierała brody i nie zmieniała charakteru swojego uprzejmego uśmiechu. Nie chciała wyjść na bezczelną. - Och, niezwykle. Możliwość celebrowania tradycji w samym sercu londyńskich lasów bez konieczności ukrywania się i pilnowania antymugolskich barier jest niczym głęboki oddech po długiej chorobie. Można powiedzieć, że nareszcie odzyskaliśmy wolność. Prawo do świata, którego tylko my mamy moc kształtować. Od tego roku, tego święta, wszystko powinno już iść w dobrym kierunku - Wygładziła szal na swoich kolanach, spojrzała na kobietę spod rzęs. - Czy lady ma podobne odczucia?

05.11.23 11:52

Na pierwsze ze słów które padły jej uśmiech pogłębił się trochę a głowa potaknęła lekko - rozbawienie tańczyło w oczach, choć odrobinę wytłumione osłabieniem, które ją dopadło. Miała wrażenie że zwroty którą ją dopadły są tylko chwilowe. Otumaniona bliskością męża i rozwojem festiwalowych wypadków zapominając o tym, że czas jej comiesięcznego krwawienia już minął. Nie zwróciła na to wcale uwagi, zajęta nowymi doznaniami i czerpaniem radości z każdej chwili. Zachłannie, dokładnie, obawiając się tego, co nadejdzie, kiedy zawieszenie broni zakończy się. A skończyć się przecież miało, już za chwilę. Czuła osiadające na ramionach przypomnienie - niewyczekiwany powrót do rzeczywistości i niepewność tego, jak wszystko będzie wtedy wyglądało. Uniosła dłoń żeby machnąć nią lekko, nonszalancko. Na zbyt wiele przecież i tak jej nie pozwoli - chwilę mogła ofiarować.
- Niefortunnie by się złożyło, gdybym czekała za kimś, kto w zamierza nie ma powrócić, nieprawdaż? - zapytała żartobliwie, przekrzywiając łagodnie głowę. - Ale nie mam obaw - to słowny człowiek. Dżentelmen jak pani szal. - odprowadziła tkaninę spojrzeniem, od kolan kobiety wędrując w górę, ku jej twarzy. Jej tęczówki przesuwały się spokojnie i powoli i choć na dłużej zatrzymały się dopiero na twarzy jej rozmówczyni, to najmocniej jej uwagę skupił kamień, który znajdował się na jej szyi. Zaintrygowało ją to. Ale nie pozwoliła by jej brew drgnęła na wargach pozostawiając jedynie uprzejmy uśmiech ogarniający spojrzenie, które walczyło z chęcią przesunięcia się niemal nachalnie wokół w poszukiwaniu męża. Ale nie dlatego, że jej rozmówczyni zrobiła coś nie tak - bardziej przez wiercącą i irytującą potrzebę spojrzenia znów na to, co ją mimowolnie przyciągało. Jej spojrzenie uciekło od twarzy blondynki bezwiednie przesuwając po terenie wokół nim w ogóle zorientowała się że to robi złapana wypowiedzianymi słowami.
- Proszę mi wybaczyć, panno Multon. - powiedziała najpierw wracając tęczówkami do rozmówczyni, pochylając delikatnie głowę. Wyraz twarzy Melisande niewiele się zmienił - głównie dlatego, że samo nazwisko równie niewiele jej mówiło. Próżno też było szukać na jej licu skruchy w padających przeprosinach - te, były zwykłą kurtuazją, niczym więcej. Odwróciła znów tęczówki, a później pozwoliła, by jej plecy nachyliły się trochę w jej kierunku. - Melisande Travers - przedstawiła się, choć wydawało jej się to jedynie formalnością - lady, jak zdążyła panna zauważyć. - dodała dźwięcznie z łagodnym rozbawieniem wracając do swojej rozmówczyni tęczówkami. Nie unikała jej spojrzenia, czując się lekko zaintrygowaną tym że blondynka nim nie umyka nerwowo, ale nie na tyle, by nie umknąć znów tęczówkami by przesunąć nimi po tłumie sylwetek rozciągających się przed nią. Odchyliła się plecami odnajdując oparcie. Pozwalając sobie przymknąć na krótką chwilę tęczówki, kiedy słowa padały z ust towarzyszącej jej kobiety. Na tyle, by nie wyglądało to niepokojąco. Jej wargi rozciągnęły się odrobinę bardziej. Ale nie mogła nie czuć lekkiego zmęczenia, które zaczynało przebijać się przed owijającą ją szczelnie euforię. Nabrała powietrza przez nozdrza, nachylając się odrobinę w stronę kobiety, kiedy zawiesiła między nimi pytanie. Jej wargi rozciągnęły się mocniej.
- Nie powinno, panno Multon - z pewnością pójdzie. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. - wróciła na swoją wcześniejszą pozycję. Ruchy wykonywała łagodne, wystrzegając się tych gwałtownych na ten moment - bo to kiedy odwróciła się trochę energiczniej wcześniej zawróciło jej się w głowie powodując chwilową słabość. - Uczucia dzielimy jednakie. Jestem dumna z dokonań nie tylko mojego męża i brata, ale i wszystkich którzy podnieśli różdżki w walce o to, czym cieszyć przychodzi nam się dzisiaj. A i kunszt organizacji tego wydarzenia należałoby docenić - miała panna szansę skorzystać ze wszystkich oferowanych atrakcji? - zapytała uprzejmie. Ona sama skorzystała chyba z większości - choć jej ulubioną zdecydowanie był namiot, który stanowił dla nich nie tylko ważną ale i przyjemną część celebracji festiwalu. Wróciła spojrzeniem do panny Multon, pochylając ku niej głowę. - Ciekawy dobór - zaczęła, unosząc rękę, niewerbalnie dotykając się w miejscu w którym odbijał się noszony przez nią odłamek. - biżuterii. - powiedziała, pozornie chwaląc ją za posiadaną ozdobę. Ale coś w ledwie widzialnie zmrużonych oczach zdawało się wyraźniejsze niż wcześniej.

16.11.23 21:32

Choć obserwowanie gier i harców czarodziejskiej społeczności, sennych uśmiechów na twarzach czarownic, swobody i wyzwolenia magów sprawiało jej poniekąd przyjemność - wszak również miała w tym swój udział - nie powiedziałaby, by sama na festiwalu bawiła się przednio. Nie wypadało tego mówić, więc podobne wyznania nawet nie przechodziły jej przez myśl, ale znaczną część uroczystości spędziła na uboczu, obserwując innych i nie pozwalając sobie na choć ułamek podobnej lekkości. Pierwszy dzień festiwalu wciąż wspominała z niejakim wstydem, może złością na siebie - od tamtej pory uciekała przed kobietami roznoszącymi kadzidła i nieznanego pochodzenia proszki, a piła tylko dopóty, dopóki nie zaczynała odczuwać w głowie ostrzegawczego mrowienia - potem przerzucała się na wodę. Raczej nie uczestniczyła w wyzwaniach, stroniła też od tańca. Lubiła jednak rozkładać się na ławkach i kocach w cieniu drzew i czytać albo z kocią ciekawością podsłuchiwać przechodniów. Właściwie wracała w ten sposób do zachowywania się po prostu jak ona, jak Elvira od której nikt niczego nie oczekiwał. Na pewien sposób było to dla niej równie wyzwalające co dla pozostałych uczestników możliwość oddawania się niewinnym rozrywkom.
Tym jednak co różniło ją od nich diametralnie był stosunek do zawieszenia broni. Elvira czuła się nim znużona. Wiedziała, że wojna nie jest jeszcze wygrana - i była więcej niż chętna, by oddać się znowu walce, bo jak dotąd tylko walcząc czuła się naprawdę żywa.
Teraz czuła się zaledwie obecna, zbyt zmęczona, by reagować entuzjastycznie na szansę zaimponowania pięknej lady. Uśmiechała się jednak miło i parskała krótkim śmiechem w odpowiednich momentach, bo kobieta próbowała być wobec niej uprzejma, wydawało się nawet, że cieszy się z towarzystwa (co, rzecz jasna, mogło być tylko wprawną gierką wyższych klas). Mogła być też zwyczajnie znudzona, a że Elvira też czuła się znudzona, została na miejscu i rozsiadła się wygodniej, już wcale nie tak niepewna jak przed momentem.
- Tak by było. Niemniej jednak my, kobiety, jesteśmy chyba przyzwyczajone do czekania - rzuciła frazesem, unosząc pokrętnie kącik ust. Sama była ostatnią osobą, która by na kogoś czekała. Nawet na mężczyznę rzuciła się pierwsza z pazurami. Niewiele jej to przyniosło. Ale nie potrafiła być cierpliwa. Przechyliła nieco głowę, kiedy kobieta uciekła od niej wzrokiem, rozglądając się znów w poszukiwaniu... zapewne męża. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się czy tak samo mdło wyglądała, gdy na rytuale wodziła wzrokiem za Drew. Złagodziła jednak wyraz twarzy, gdy Melisande odpowiedziała na jej niezadane pytanie. - Lady Melisande. Powinnam się spodziewać, że piękna kobieta nosi równie piękne imię - stwierdziła gładko.
Czy była w stanie przypomnieć sobie, że wspomniana kobieta jest także siostrą nestora Rosierów? Skądże. Ale odnotowała w pamięci, że prawie na pewno ma do czynienia z żoną Manananna. Nie spodziewała się, by lord kapitan mówił o niej wiele, więc założyła, że Melisande może nie mieć bladego pojęcia z kim rozmawia. Może to i lepiej. Wzdychając niemo pod nosem sama zaczęła szukać go wzrokiem; z braku innego zajęcia, gdyż nachalne przyglądanie się profilowi czarownicy wciąż umykającej spojrzeniem nie przynosiło jej żadnej rozrywki. Zainteresowały ją jednak jej przymknięte powieki, lekko rozchylone usta. Przeszło jej przez myśl czy to możliwe, że ktoś kto nie musi robić nic jest jeszcze przy tym zmęczony?
- Fakt. Ciężko byłoby temu przeczyć - zgodziła się z marszu, choć w błękicie jej spojrzenia zaczaiła się na moment pewna złośliwość. Co szlachcianka mogła wiedzieć o wojnie? - Dziękuję. Duma narodu jest dla mnie i dla wszystkich innych walczących kroplą słodyczy w trudach ostatniego roku. - Sama z siebie też była dumna, bo zdołała nie zabrzmieć sarkastycznie. Choć zachowała łagodną manierę, łagodny uśmiech, dość jasno też zasugerowała, że, przynajmniej do tej pory, znajdowała się raczej na froncie niż za nim. I jeżeli dowódcy jej pozwolą, być może kiedyś na niego wróci. - Tegoroczny festiwal jest dla nas wszystkich punktem zwrotnym. Obawiam się jednak, że nie miałam okazji zobaczyć wszystkiego... zbyt często gonił mnie czas. - Właściwie nie kłamała, pojawiała się w Waltham Forest z doskoku, między obowiązkami i pracą. Nie dodała, że z wielu rzeczy rezygnowała też umyślnie, bo po prostu nie leżały w jej guście.
Zamyśliła się, ale pytanie o biżuterię sprawiło, że skupiła wzrok uważnie na oczach Melisande. Dostrzegła, że jej zainteresowanie ma niewiele wspólnego z poczuciem estetyki, że sama też dotyka się przy szyi. Czy mogła wiedzieć coś więcej?
Elvira przygryzła wargę i złapała kamień między palce. Wydawał się nieco cieplejszy niż wcześniej.
- Jest wyjątkowy, ale jego wyjątkowości nie da się mierzyć w karatach ani wartości w złocie... jeśli rozumie lady co mam na myśli - powiedziała cicho. Była ciekawa.

21.11.23 20:58

| z Jeziora, dla Imogen

Euforia ujmowała go coraz mocniej, bo nie było nic wspanialszego na tym świecie od jej szczerej i niepohamowanej radości. Napawał się widokiem, o którym przez ostatnie lata mógł tylko marzyć, a z tęsknoty za nim sięgał po wspomnienia, choć wiedział, że te nie przyniosą pełnej ulgi. Teraz znów miał jej uśmiech dla siebie, obdarzała go nim szczodrze, w subtelnym wydaniu, podtrzymując w sercu płomień nadziei. Z każdym kolejnym sabatem żar dawnych sentymentów dogasał przez utrzymywany w sztywności i chłodzie dystans, lecz tego lata promienie słońca zdołały na nowo rozgrzać oba serca. Dzielili potrzebę bliskości, widział to w jej oczach, których jaśniejąca zieleń urokliwie migotała, przywodząc na myśl leśną polanę skąpaną w świetle dnia. Imogen cała zdawała się jaśnieć z każdym kolejnym krokiem, a po ziemi stąpała lekko, trzymając się jego ramienia bez skrępowania, zwyczajną wędrówkę czyniąc wiekopomnym wydarzeniem. W jej obecności nie potrafił odegnać od siebie emocji, wszystkim był zachwycony i zarazem lekko zdumiony, bo wciąż nie dowierzał, że znów ma okazję zmierzać z nią tym samym tempem i w tą samą stronę. Czyniła go szczęśliwym samą swoją obecnością i gdyby cofnął się pamięcią niecałą dekadę, musiałby stwierdzić, że była tym swoistym źródłem szczęśliwości od zawsze. Każda wędrówka ramię w ramię do szkolnej biblioteki porządkowała mu myśli, każdy spacer po błoniach koił nerwy, jej obecność na trybunach podczas meczów dodawała otuchy i odwagi. Jak nikt inny potrafiła łagodzić jego niepotrzebne zrywy, w jej osobie odnajdywał słodką ucieczkę od rzeczywistości, choć była niewątpliwie stałym elementem codzienności. Od kiedy zaczął każdego ranka szukać właśnie jej jasnego czubka głowy pomiędzy uczniowskim tłumem? Pamiętał przesiadywanie w pokoju wspólnym w oczekiwaniu na jej przyjście, nerwowe poprawianie szaty i włosów przed lekcyjnymi salami, bo czasem miewał wrażenie, że lepiej jest zaznajomiony z jej planem zajęć niż swoim własnym. W którymś momencie nic nie mógł poradzić na to, że sunął za nią rozmarzonym spojrzeniem, bo choć próbował się maskować, inni wokół mogli snuć domysły, że to lady Travers spośród wszystkich dobrze urodzonych uczennic stała się jego pierwszą słabością. Miała być także ostatnią.
Wyobraził sobie jak obleka ją ciasno stonowana purpura gładkiego jedwabiu, któremu bliżej było do łóżkowej pościeli niźli eleganckiej sukni. Fioletowa barwa wydobyłaby z niej piękno, jakże kuszące, bo czyniące ją jeszcze bardziej jego, tylko jego. Był w stanie zapanować nad rozpalającą trzewia zaborczością, zamierzał wykazać się należytą cierpliwością, kiedy każdy gest był obiektem wzmożonej uwagi czarownicy stojącej na straży przyzwoitości kilka kroków od nich.
Jak to dobrze, że pomiędzy roztaczaniem kolejnych cudownych wizji przyszło im mówić o sprawach przyziemnych, to pomagało nie zatracić się całkowicie w tych wielkich emocjach. Znał Imogen. Łatwo było mu się domyślać, że nie ustała w nauce języka, który zainteresował ją jeszcze w szkolnych latach, było w niej wiele ambicji i samozaparcia, zatem nic nie mogło odwieść ją od zamierzonego celu.
– Prawdziwym zaszczytem będzie usłyszeć twój głos i to niezależnie od języka jakim zechcesz się posługiwać – odparł spokojnie, dobrze wiedząc, że każdy zapragnie, aby rzuciła ku niemu choć jedno słowo. On zaś zamierzał wówczas trwać przy jej boku i odganiać tych, co spróbują się naprzykrzać. Nie wzbudzi żadnych podejrzeń, gdy roztoczy nad nią opiekę w dobrze znanym mu kasynie, a przynajmniej tak zamierzał się łudzić.
Ponownie zapłonął, czując się pobłogosławionym i przeklętym w tej samej chwili, gdy tylko zamarzył o zażądaniu więcej niż taniec, do czego nie miał nawet prawa. Kilkom słowami poplątała mu myśli, ponagliła serce w jego rytmie, ale również odrobinę kroki. Gdyby nie prowadził jej z ramieniem idealnie sztywnym do podtrzymywania kobiecej dłoni, pewnie pędziłby biegiem w stronę polany, ją też zmuszając do szaleńczego pędu. Policzki miał czerwone z ekscytacji.
Muzyka była coraz lepiej słyszalna, a stała się w pełni donośna po przekroczeniu linii zarysowanej ze starych kasztanów. Skrzypce, harfa, cymbały, melodia niosła się nad głowami tańczących par. Bezwiednie zwilżył usta językiem, nagle równie mocno spragniony wina. W mgnieniu oka obok nich pojawiła się pierwsza taca z trunkami, a Sophos szybko pochwycił dwa kielichy, jeden z nich wręczając Imogen. Zawartość swojego naczynia wypił jednym haustem, nie potrafiąc doczekać się wprawienia ciała w ruch wspólnie z nią, tą jedyną. Nie śmiał jej poganiać z alkoholem, dlatego w międzyczasie zdjął buty, nie kłopocząc się tym, że to kobiecy zwyczaj, pozostawiając je pod opieką służki, która łypała na niego spojrzeniem pełnym podejrzliwości. W jej dłoni już spoczywał dobytek w postaci książki, chyba pozostawała nieświadoma znajdującego się w niej śladu jego oddania dla właścicielki. Posłał jej lekki uśmieszek, skinął głową w niemej podzięce, ale nie zdołał upewnić się jak te gesty zostały odebrane, bo muzyka skłoniła go do ruszenia do przodu. Jeszcze pochwycił jasną dłoń damy swego serca, prowadząc ją do czekających na rozpoczęcie tańca na dobre, śmiejąc się przy tym lekko, wesoło, po prostu swobodnie, bez udawania. Sophos po melodii i ułożeniu par zdołał określić, że przyjdzie im tańczyć kadryla, gra skrzypiec była skoczna, ale nie miała zawrotnego tempa. Pokłonił się przed partnerką, skinął głową pozostałym parom w ramach powitania, a potem jeszcze zachwyconym spojrzeniem spojrzał na Imogen, upewniając się, że wszystko jest w należytym porządku.
– Jesteś piękna – zdradził szeptem, na wydechu, sekundę przed rozpoczęciem tańca, ostrożnie wypuszczając jej dłoń z uścisku, gdy przyszło im minąć się z inną parą płynnym ruchem.

| rzuty na wino, pierwsze dla Sophosa, drugie dla Imogen

21.11.23 20:58

The member 'Sophos Bulstrode' has done the following action : Rzut kością

'k10' : 6, 2

25.11.23 16:47

| dla Sophosa

Ledwie moment, krótka chwila jego uśmiechu, momentalnie koncentrowała uwagę, rozczulając skotłowane myśli i nadając im łagodności. Odczucia, niczym miękki jedwab, pchały ją w stronę rozluźnienia. Czasami zapominała o tym, że byli wystawieni na publikę i po prostu na niego patrzyła i choć przed laty był to najpiękniejszy — a później najboleśniejszy — widok jej życia, to teraz wszystko ziszczało się surrealistycznie, czyniąc go po prostu jej własnym. Ta przynależność była ważna gdy mowa o umyśle skrzywdzonym dokonaną zbrodnią. Czy właśnie element bezpieczeństwa przemówił do niej, gdy skazała go na walkę o jej rękę? A może poczucie stabilności, które niegdyś wplatał pośród jej życie? Nie miała pewności, ale czuła więcej, niż gotowa była czuć w najśmielszych snach, a strach przeradzał się w ciekawość o barwie tonu matki, której słowa powróciły ze zdwojoną siłą.
Teraz je (te słowa) rozumiała, wydawała się zrozumieć również Melisande, ale także to, do czego jest zdolna. Wzrok ześlizgnął się na dzierżony na męskiej głowie wianek, palce mocniej zacisnęły na koszuli oplatającej rozgrzaną skórę; dałaby sobie uciąć głowę, że pachniał niczym najpiękniejszy las po burzy, morskie powietrze gdy ustanie sztorm, peonie, które tak bardzo sobie upodobała.
— Mogę mówić, szeptać, krzyczeć... właściwie już w pięciu językach. — Choć młody wiek i nagromadzone umiejętności były podpuchą czających się uszu, wypowiedziane wcześniej słowa miały nieść efekt na jego twarzy. Przychodziło jej to naturalnie, prościej niż przed laty, jak gdyby ból przeżyć zdystansował ją od tego, co nieuchronne. Nie bała się bliskości, nie aż tak jak przed laty, bała się natomiast bólu, który owa mogła nieść. To on ją paraliżował na samą myśl o tańcu dwóch ciał, który — zgodnie z zapewnieniami matki — wydawał się teraz przyjemniejszą wizją, niż sądziła. Czuła posmak suchości gardła, ścisk w podbrzuszu i dreszcz, który przeszedł wraz z odebraniem kieliszka wina. Obecność przyzwoitki odeszła na drugi plan, jego usta oplotły szkło, zagubiona kropla wina zatańczyła w kąciku ust, a jej kolana zmiękły na tyle, że tylko łyk wina mógł zażegnać tańczące na końcu gardła westchnięcie.
Nieśpiesznie upiła łyk za łykiem, przyśpieszając tempo w ostatniej chwili, aby na zwieńczeniu tego gestu przesunąć kciukiem po kąciku ust. Ich spojrzenia na powrót się połączyły, modliła się do wszelkich bóstw tego świata, by tylko nie odsunął spojrzenia, gdy wysunąwszy stopy z lekkich butów, rękoma dotarła do misternej fryzury, wypuszczając z upięcia falujące do żeber fale. Kilka małych kosmyków spłynęło na nos, kolejne zatańczyły na ciepłym, letnim wietrze, stanowiąc kolejną motywację, gdy w rozluźnionych, płynnych susach dotarła do jego boku, kierując się w stronę polany. Delikatnie uchyliła głowę przed pozostałymi osobami, powracając i tak — w kółko, pobożnie oddana niczym najczystszemu bóstwu — do niego. Tylko te słowa, które wypowiedział, mogły zadziałać tak silnie, by na ustach zagościł szczery, mocno zarysowany uśmiech, a policzki skryły się w szerszym zarumienieniu. Naprawdę było to przyjemne, zaskakujące jak na przeżycia skumulowane w krótkim życiu, a jednak odnajdywała spokój ducha w jego bliskości. Taniec pozwolił oderwać myśli skupione na bliskości ciała, ale wzrok nadal podążał za nim, mimo kolejnych pokonywanych figur. Błękit nieba koi nerwy, drażniący niegdyś chłód ziemi dawał otulenie bosym stopom i pewnie nie zauważyłaby nawet, jakby stanął na kruchość nogi, choć doskonale wiedziała, jak świetnym tancerzem był. To także podziwiała, choć już z oddali i w bólu zazdrości, która wplatała w między palce płomienne chochliki. W tle pobrzmiewała muzyka, uśmiech nie schodził z ust, gdy przybliżała się ku niemu w odpowiednich momentach, rzucając zza blond kosmyków nie tyle zwodnicze, ile prowokujące na wpół spojrzenie. Nie docierało do niej nadal to, że z taką łatwością poddali się tym uczuciom; nie docierało, że poddała się ona sama — ale w jednej sekundzie tęsknoty dobierającej się do trzewi na powrót zrozumiała, że to jego potrzebowała przez ten cały czas. Wiele lat nie minęło na przestrzeni żywota, ale kalkulując na ich własne doświadczenie, niesnaska spowodowana jej bólem i jego pragnieniami, odebrała go jej na niemalże ćwierć czasu. Emocje były trwałe, powracały na sabatach i spotkaniach, niekiedy pojawiały się w snach i czytanych książkach, gdy nieświadomie podkładała kreowane scenerie fabuły pod scenariusze ''co by było gdyby''. Los jednak płatał figle i splatał dłonie, karmił jego zapachem i dusznym pragnieniem, które zastymulowane zostało przez wino. Wystarczyła chwila, gdy ciała zbliżyły się do siebie, aby podnosząc się nieznacznie na palce, skierowała do jego ucha krótkie, sycące stwierdzenie.
— Jeśli chcesz mnie zobaczyć naprawdę piękną, pójdźmy dziś na kolację. A później spacer i wrócimy tu tańczyć do białego rana.— W tle myśli majaczył prezent od Melisande, umysł układał w myślach zaawansowany plan działania, ale wszystko to kończyło się fiaskiem, kiedy na powrót spoglądając na niego, zapominała o wszystkim, co winna uczynić. Więc po prostu podziwiała; zapamiętywała każdy moment, gdy kasztanowe oczy wędrowały po jej sylwetce, każdą chwilę zetknięcia dłoni, która odbierała jej dech. Zapamiętywała go takim, jakim chciała go pamiętać całe życie, choćby los odebrał im sprawczość lub nakazał obopólną nienawiść.

Polana

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia