First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

victor

Niewiele, poza pełnym politowania pokręceniem głową, mogłam i zamierzałam zrobić. Po turbulencjach ostatnich dni miał święte prawo odreagować przeżycia nad chętnie ofiarowanym kuflem alkoholu, więc tak długo, jak nie zamierzał upijać się jak ostatnia łajza pośród bawiących się na plażach Weymouth kobiet i dzieci, wyjątkowo decydowałam się przymknąć oko na sposób spędzania przez niego wolnego czasu. Tylko czy naprawdę nie wychylił o jeden kieliszek za dużo? Ciche wyznanie zaległo między nami jak ciężka woń taniego tytoniu, oprószając nierozsądne oczekiwania nadzieją. Wystarczył mi ochłap, by rozniecać wzięte jeszcze z adolescencji przywiązanie, pokrewne szczenięciu, które wracało do nogi kopiącego je właściciela, wierne i liczące, że tego dnia wreszcie coś się zmieni - a przynajmniej przypisywałam sobie tak nieskazitelną czystość żywionego do niego uczucia, wykraczającego poza społecznie akceptowalne ramy. Uczucia narodzonego pod baldachimem drzewnych koron, w głębinie głuszy, gdzie zamierzałam wędrować tak długo, aż ciotka i wuj sczezną ze strachu o moje zdrowie i przeforsuję nierozsądne, młodzieńcze oczekiwania i plany. Czasem, gdy mówił do mnie w ten sposób, znów wydawał się tamtym gniewnym odludkiem. Właśnie tamtym. Jego chmurna twarz traciła część żłobień obecnych grymasów, jego głos stawał się mniej chrapliwy, mniej obdarty z oczekiwań. Na moment zaschło mi w gardle, opuściłam spojrzenie na skrzącą się pod naszymi stopami zieleń traw, jakbym odsuniętym wzrokiem kupowała sobie chwilę na zebranie myśli, bo gdy znów odnalazłam jego twarz, na ustach ponownie zagrał złośliwy, krzywy uśmiech. - Z biegiem lat stajesz się coraz słodszy - skomentowałam, przechyliwszy głowę do ramienia w wyzywającym geście, zapowiadającym co najwyżej dalsze komentarze, bo niech nie myśli, że odpuszczę mu tak łatwo. - Jak ptyś - a kiedy z ust niemalże padło dodatkowe podsumowanie, że przecież roztyłam się niegdyś przez niego jak przez ogrom deserów, zdusiłam w sobie ten instynktowny, skretyniały żart i parsknęłam do własnych myśli. Jeszcze tego by brakowało.
Ochota na żarty przebrzmiała jednak tak szybko, jak tylko na mnie spłynęła, zastąpiona przez momentalnie ściągnięte brwi i mrużące się oczy, świdrujące jego masywną postać, jakbym zamierzała wydobyć ze szpiku jego kości następne wyznania samym mrugnięciem.
- Słucham? - podjęłam powoli, cedząc każdą głoskę z chirurgiczną precyzją. - Jakie naćpał, jakie zapomniał? Co ty właśnie chcesz mi powiedzieć? - bo jeśli nie było to jedynie niezobowiązującą sugestią braterskich sposobów na relaks, a prawdą, mógł być pewien, że obu ich rozszarpię. Hector miał pod swoją opieką niebywale wrażliwego i spostrzegawczego chłopca i jeśli pojawił się choćby cień szansy na to, by doglądał bezpieczeństwa syna w stanie idiotycznego niedysponowania, musiałam natychmiast to wyjaśnić. I skręcić mu kark.
Buzującej w trzewiach złości nie zaleczył nawet opakowany prezent, choć w każdych innych okolicznościach gest wprawiłby mnie w niemałe oniemienie. Podejrzliwie przyjęłam od niego pakunek i pociągnęłam za niteczkę, by potem unieść wieczko. Nie wiem czego się spodziewałam, przez pryzmat uwagi o Hectorze byłabym w stanie uwierzyć, że oczekiwała tam na mnie strzykawka napełniona narkotycznym uniesieniem, do której zamierzał zachęcić kolejnego Vale'a - ale zamiast tego wzrok osiadł na wachlarzu, znad którego unosiła się kojąca mgiełka chłodu. Błękitna tkanina przypominała roziskrzone letnim słońcem niebo, osadzona w ciemnym drewnie, z brelokiem złożonym z równie błękitnych koralików i umocowanego na końcu pióra skrzącego się srebrnawym zdobieniem na samych rąbkach. Zwężone wcześniej oczy wróciły do jego twarzy, otwarte znacznie szerzej, zdjęte zdumieniem.
- To musiało kosztować - zauważyłam niepewnie. Festiwal zachęcał do beztroski i zabawy, ale to nie znaczyło, że po jego zakończeniu minie głód goszczący w Wielkiej Brytanii jak plaga czyraków - wtedy przyda mu się każdy grosz. Pożałuje, być może, zbędnego wydatku i byłam świadoma, że powinnam go zachęcić, by zwrócił pamiątkę handlarzowi, ale... Przesunęłam opuszką palca po przyjemnie zimnawej drewnianej ramce, po czym ujęłam wachlarz w dłoń i wydostałam z kołyski pudełka, rozprostowując go zaskakująco sprawnym strzepnięciem nadgarstka. Powiew wzburzonego powietrza otulił twarz orzeźwieniem. Uśmiechnęłam się do siebie mimowolnie, jeszcze przez moment nakierowując podmuch rześkości ku sobie, by potem zatrząść wachlarzem w jego kierunku, niech też go doceni. - Dziękuję. Ale ja dla ciebie nic nie mam - przyznałam z ukłuciem wstydu i nagle, jakby z opóźnieniem, dotarło do mnie jak mnie nazwał. Circe. Wiedźma z Ajai, wygnana z boskiego panteonu, wyklęta, potężna, powód rozczarowania. Skazana na ciągnącą się w nieskończoność samotność. Oczyszczająca morderców z ich win. Odprowadzona do swojego więzienia przez rozgniewanego, jaśniejącego potęgą i sprawczością ojca na złotym rydwanie utkanym z promieni słonecznych. Kolory odpłynęły z mojej twarzy, na dno żołądka opadła kotwica nieoczekiwanego ciężaru. - Nikt mnie tak nie nazywa - szepnęłam cicho, zimno, jakby przez mój głos przemówiła magia podarowanego wachlarza. - Tylko ojciec - kiedy wyszydzał nieobjawioną magię, kiedy podkreślał jakim to brzemieniem i plamą stałam się na jego honorze, kiedy zapowiadał nadchodzącą wielkimi krokami karę. Ostatni raz nazwał mnie tak, gdy rozkazał mi spakować walizkę i przegnał ze swojego domu, oddając mnie pod opiekę wujostwu. Na przestrzeni lat zapowiedziałam sobie, że nie dopuszczę, by dźwięk tego imienia jeszcze kiedyś tak bardzo mnie zabolał - ale, do diabła, wciąż bolało. Wciąż spoglądało mi w oczy i śmiało się do rozpuku, Circe, wielka wiedźma, wielka obietnica, wielkie rozczarowanie. - Dlaczego z tobą zawsze tak jest? Jeden krok do przodu, dwa do tyłu. Dlaczego nie po prostu "droga Leto"? Co cię podkusiło? - syknęłam z niedowierzaniem, cofnąwszy się od niego, z wyrzutem wpatrując się w błękit jego oczu. Przecież wiedział. Wiedział jak głęboko tkwiła ta zadra, jak strasznie mnie niszczyła. Dlaczego?

benio

Parsknęła wesoło w odpowiedzi na jego pytanie. Nie było w nim nic specjalnie zabawnego, ale niesiona lekkością ostatnich chwil i własnym szczęściem, potrafiła się śmiać z byle czego. Reakcja nieznajomego była niecodzienna, choć może nie nawykł do kobiecej uwagi? Był wysoki, masywny, pokryty bliznami, więc nietrudno było się domyślić, że wśród znakomitej większości panien musiał wzbudzać strach, może niesmak czy ogólną niechęć. Szkoda, pomyślała Adda, obchodząc mężczyznę dookoła. Najlepszych kumpli znajduje się właśnie tam, gdzie potencjalnie lepiej nie szukać.
― A musimy się znać, żebym próbowała naciągnąć cię na taniec? ― odpowiedziała pytaniem na pytanie, wciąż beztroska i rozbawiona. Niewielu ludzi jednak lubiło gry w niedopowiedzenia, więc szybko zlitowała się nad nowym kompanem i dodała: ― Nie, nie znamy się, drogi kolego. Ale możemy to całkiem sprawnie naprawić ― wyciągnęła do niego dłoń, całkiem odważnie i śmiało, niespecjalnie zawracając sobie głowę tym, czy przez przypadek nie zmiażdży jej ręki w stalowym uścisku ― Adriana. Ale, jak chcesz, możesz mi mówić Ada. A na ciebie jak wołają? ― zainteresowała się.
― A tam ― machnęła lekceważąco wolną dłonią ― każdy potrafi, choć bywają ci zdolniejsi i ci nieco mniej obyci. Zaręczam jednak, że potrafię sobie poradzić i z jednym i z drugim rodzajem.
Jego kolejne słowa sprawiły, że Adda spłonęła wyćwiczonym rumieńcem i spuściła na moment oczy, tylko po to by dać sobie chwilę na dobranie stosownie chochliczego uśmiechu. Kiedy podniosła na niego wzrok, po teatralnym zawstydzeniu nie było nawet śladu.
― Schlebiasz mi ― odparła, dotykając palcami własnego policzka. ― Ale to dobrze ― dodała zaraz i postąpiła krok w jego stronę. Bliżej, jeszcze bliżej, kawałek po kawałeczku, jak ćma zwabiona do ognia. ― Lubię pochlebstwa ― wyznała, zgłoski wplatając w aksamitny pomruk. Słowa były, jak rzadko kiedy, zgodne z prawdą i wpisywały się w jej śmiałą, kokieteryjną naturę. Nie zamierzała co prawda zawrócić nowemu kompanowi w głowie, nie chciała wykorzystywać na nim najlepszych sztuczek; próbowała być sobą. Trochę zabawną, trochę śmiałą, trochę zbyt łatwo przywiązującą się do ludzi, trochę zbyt otwartą.
I póki co, odmiana w postaci “bycia sobą”, wychodziła jej na dobre. Była miłą odmianą od wojennej rzeczywistości i życia podwójnego szpiega w którym każde słowo i każdy gest musiał być kontrolowany, przemyślany po dwakroć.
Dobrze było nie myśleć, tak po prostu. Tylko uśmiechać się, kręcić wśród ludzi i zabawiać ich swoją obecnością.
― Najpierw musiałbyś mnie nadepnąć, drogi kolego ― odparła miłym dla ucha tonem i odwróciła się płynnie; materiał spódnicy zafalował, zaszeleścił, w półmroku ognisk mignął odsłonięty skrawek łydki ― a gwarantuję ci, że to nie taka prosta sprawa. Ale nawet jeśli, to obiecaj, że zaniesiesz mnie tam, gdzie ci wskażę, dobrze? Z połamanymi kośćmi trudno będzie mi chodzić… ― dokończyła z iście niewinną miną i spojrzeniem zdolnym zmiękczyć nawet najtwardsze serce, przywodzącym na myśl smutne kocięta i porzucone szczeniaczki.
― A teraz chodź, chodź. Szybko, zanim zmienią melodię na jakieś wolne smęty!

Podobał mu się śmiech tej dziewczyny, szczery, głośny, nieskrępowany; nie zasłaniała ust dłonią ani nie płoniła się jak świeżo rozkwitający kwiat. Miała w sobie ogień i ciepło, swobodę, jaką doceniał coraz bardziej, zwłaszcza w tak obcym - względnie - świecie. Do tego nie znali się, a wieść tę przyjął z prawdziwą ulgą. Chyba nie zniósłby kolejnych rzewnych powitań i wnikliwego wywiadu, mającego na celu dowiedzenie się wszystkiego o ostatnich miesiącach jego marnej egzystencji. Ludzie go kochali, okazało się, że miał naprawdę wielu przyjaciół i jeszcze więcej znajomych, ale ciągle nie opuścił go początkowy szok, a przygnieciony bodźcami czuł się jeszcze słabszy i żałośniejszy niż wtedy, gdy dogorywał w zakurzonej szopie, rozcięty na pół, zalany własną krwią, tężejącą już w brudnych włosach. - No to zajebiście, że się nie znamy - podsumował szczerze, równie swobodnie, szybko reflektując się, że może nie było to zbyt eleganckie powitanie. Nieznajoma nie wydawała się jednak obruszona, a nawet jeśli, to z pewnością udobruchałby ją szeroki uśmiech, jaśniejący pomiędzy gęstą brodą. - Jestem Perc... - zaczął, ściskając dłoń kobiety zdecydowanie za mocno jak na różnicę płci, wzrostu i wagi. Urwał, nie przywykł jeszcze do nowego imienia, ciągle wydawało mu się bardziej obce od Percivala i nie mógł zrozumieć dlaczego. - To znaczy, Ben. Miło mi, Ado - potrząsnął dłonią, dalej uśmiechając się do blondynki szczerze, prostolinijnie, badając wzrokiem jej twarz i sylwetkę. A także to, co niewidoczne, aurę, jaka ją otaczała, nastrój, jaki pojawiał się blisko niej, tak daleki od lęku, niepokoju i dyskomfortu. Nie musiał jej imponować, nie zależało mu na tym, by uznała go za bystrego czy przystojnego, nie obawiał się, że ją wystraszy i zniechęci; nie musiał też być kimś, kogo nie pamiętał. Odczuwał za to coraz większą ulgę, być może dlatego tak łatwo dał się porwać festiwalowej atmosferze, śmiejąc się cicho na teatralne zawstydzenie jasnowłosej.
- Uczyłaś już jakiegoś mężczyznę stawiania pierwszych kroków w tej trudnej sztuce? - spytał nieco rubasznie, podświadomie wpadając w stare koleiny, w wydeptane czerwone dywany gwiazdy Quidditcha, otwartego, głośnego i towarzyskiego człowieka, którym przecież gdzieś tam w duchu ciągle był. On nie przepuściłby okazji do niegroźnego flirtu i dobrej zabawy - byleby tylko zapomnieć, dać sobie chwilę wytchnienia, poddać się chwili. Niegroźnej i zabawnej, nie zamierzał przecież podrywać tej śmiałej blondyneczki, która choć bardzo urodziwa, wyglądem nie dorównywała Celine. Żadna nie była w stanie tego zrobić.
- Zdziwiłabyś się, jaki jestem szybki. Zaskoczę cię - odparł wesoło, podążając wzrokiem za sylwetką Adriany, za jej owijającą się wokół łydek spódnicą, za falą jasnych włosów, za akcentującą talię tkaniną bluzki. Naprawdę obawiał się, że połamie tą niepozorną dziewczynę, ale wydawała się odważna i sprawna na tyle, by faktycznie mu umknąć. Lepiej nauczyć się tej sztuki na niej niż na kruchej Celine, pomyślał i ruszył za Adrianą na prowizorycznie wytyczony parkiet. Miękka trawa uginała się pod jego stopami, żałował, że miał jeszcze na sobie obuwie, ale nie zamierzał teraz bawić się w jego zrzucanie; wyrzucił tylko papierosa gdzieś za plecy i pochwycił dłoń blondynki, nieco hamując jej żwawy krok. - Pamiętaj, dopiero się uczę - przypomniał jej ostrzegawczo, po czym, jakby zaprzeczając swym słowom, lekkim szarpnięciem dłoni obrócił ją w miejscu, drugą ręką przytrzymując ją w talii. Na tym kończyła się jego taneczna wiedza. - I gdzie miałbym cię zanieść? Do adoratora czy do uzdrowiciela? - przekomarzał się z nią dalej, po czym, nie czekając na jej sygnał, zaczął z nią tańczyć. A raczej próbować, muzyka była szybka, udało im się zdążyć przed płaczliwymi balladami, co wcale nie ułatwiało prowadzenia.

| jakmiidzietaniec
1-3 zadeptałem adrianę ups bardzo boli
4-6 obyło się bez zadeptania, ale absolutnie gubię rytm, wstyd
7-9 kołyszę się w dobrą strone, ale trochę za mocno szarpię rękami
10 w tych kilku krokach poszło mi całkiem porządnie!

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k10' : 8

leta

Nie skontrował kąśliwego komentarza słowami, nie próbował się także odwinąć w żaden sposób; ten jeden raz dał jej wygrać, tak po prostu. Leta lubiła wygrywać, lubiła, kiedy jej było na wierzchu i choć na co dzień uwielbiał jej to psuć i obserwować, jak się soczyście wkurwia, tak teraz żywił cień nadziei na to, że ją zaskoczy. Zbije z tropu, zmusi do głębszego zastanowienia się, może nawet zmiany taktyki. I faktycznie, dopiął swego. Zmusił ją do zmiany, ale nie do końca takiej, jakiej się spodziewał. Leta zjeżyła się cała na sugestię o naćpanym bracie, a wstawiony Victor nie widział absolutnie nic złego w zapaleniu sobie skręta, czy dwóch. Nawet sześciu pod rząd, popijanych po drodze czymś mocniejszym.
W odpowiedzi zatem uśmiechnął się dość złośliwie, węsząc niebywałą okazję do wycięcia bratu brzydkiego numeru.
― Nie wiedziałaś? ― spytał z teatralnym wręcz zdziwieniem w głosie. Dłonią dotknął nawet klatki piersiowej, jakby ta niewiedza ugodziła go do żywego. ― Nasz brat koi nerwy w diablim zielu, a kto wie, czy tylko w tym ― ciągnął dalej, z prawdziwą przyjemnością obserwując skrzące gniewnie oczy i furię wypełniającą sylwetkę. Oberwie? Nie oberwie? Był ciekaw, czy to na nim wyżyje się najpierw; posłaniec zawsze jest w najbardziej chujowej pozycji. Być może dlatego właśnie przypomniał sobie o skrytym w czeluści kieszeni pudełeczku i uznał, że to najlepsza pora by wręczyć je Lecie.
Z początku furia zdawała się jeszcze przybrać na sile ― Victor odruchowo spiął barki, wyczekując ciosu ― ale równie szybko jak wzrosła, tak opadła i wygasła. Zaskoczył ją tym prezentem, widział to, zauważał i nic nie mógł poradzić na rosnące pod mostkiem poczucie samozadowolenia. Okruch dumy pozwolił mu nawet przekuć zwyczajowy grymas w całkiem miły dla oka uśmiech. Słowa o cenie skwitował beztroskim wzruszeniem ramion.
― Kosztowało tyle, ile powinno ― odpowiedział wymijająco ― i nie żałuję, że go kupiłem. Przyda ci się ― dodał natychmiast, chcąc zamaskować poprzednie, dość nieprzemyślane słowa. Trudno mu było zaakceptować istnienie pewnych emocji i jeszcze trudniej było mu o nich mówić; preferował milczenie, gesty, które każde z nich mogło interpretować na swój sposób. On wygodnie mógł sobie wmawiać, że dba o nią jak o siostrę, a Leta… no właśnie. Co myślała o tym Leta?
Sądząc po minie z jaką testowała możliwości wachlarza ― była całkiem zadowolona.
― Nie, żebym był specjalnie zaskoczony ― mruknął z rozbawieniem, mrużąc lekko oczy od chłodnego podmuchu wiatru. I tak nie oczekiwał żadnego prezentu.
Zadowolona, może nawet w pewien sposób szczęśliwa? Przynajmniej dopóki nie przypomniał jej o imieniu, o dawnym życiu, którego przestała być częścią na wyłączne życzenie ojca. “Circe” przecięła powietrze z ostrością smagającego plecy rzemienia, Leta zbladła zauważalnie, Victor zaklął w głębi ducha. No tak. Zawsze musiał coś spierdolić, mimo tego, że intencje miał dobre.
Wzruszył ramionami, uciekł wzrokiem. Co jej chciał przekazać pamięcią o imieniu? Co, do kurwy, miał na myśli? Sam nie wiedział. Nic już nie wiedział.
― Tak już jest ― powiedział cicho po dłuższej chwili milczenia. Alkohol odebrał mu część dumy, część chłodu i część usposobienia buntownika uważającego się za margines społeczny. Tu i teraz nie wiedział kim był. Byłym brygadzistą? Zwykłym mężczyzną, starającym się odnaleźć w bardzo chujowej rzeczywistości? Przybłędą bez rodziny? Może szumowiną? Pytania piętrzyły się, a pomocy ― lub odpowiedzi ― znikąd.
― Tak już jest ― powtórzył, biorąc głęboki wdech ― zawsze muszę coś spierdolić, nie wiesz o tym? Twoje imię, noga Hectora, zabójstwo ojca ― wyliczył gorączkowym szeptem na jednym wydechu. Mówił jej o tym kiedyś? Tak? Nie? Nie pamiętał.

benio

Adda nie wydawała się zrażona doborem słów nowego kompana, wręcz przeciwnie; podsumowanie ich dotychczasowej nieznajomości skomentowała krótkim parsknięciem. Prosto było utrzymywać lekki nastrój, kiedy nie miała w głowie żadnej naprędce uknutej intrygi i kiedy nic w zasadzie od niego nie chciała; jedynie krótką chwilę zabawy, taniec, może dwa. Łatwo było flirtować i kokietować bez celu, dla czystej rozrywki, dla popisania się umiejętnościami przed samą sobą. Miło było czuć na sobie jego spojrzenie, tak samo, jak miło było oglądać jakąś wesołą iskrę tlącą się w ciemnym oku.
Uśmiechał się też ładnie, ciepło, w sposób, który trudno było jednoznacznie opisać. Zupełnie jakby wielka, barczysta sylwetka była obietnicą bezpieczeństwa, a przyjazny wyraz twarzy dowodem na równie przyjazne usposobienie.
Mogliby być kolegami, uznała, kiedy ścisnął jej rękę cokolwiek za mocno. Naprawdę mogliby.
― Ben ― powtórzyła po nim, smakując każdą głoskę z osobna i uśmiechnęła się. ― Ładnie ― dodała po chwili i uwolniła dłoń. Pomachała nią ostentacyjnie, przywołała na twarz krótki, kwaśny grymas, choć oczy zdradzały, że to tylko fortel, śmieszny podstęp nieniosący za sobą ani grama konsekwencji.
― Och, nie jednego ― odparła powoli, pozwalając, by bardzo podejrzany uśmieszek ozdobił jej wargi i wywołał kolejne pytania, na które być może nigdy nie pojawi się odpowiedź. ― Ale jeszcze nie trafił mi się taki… ― przeciągnęła spojrzeniem po jego sylwetce raz jeszcze. Od stóp, przez uda, biodra, pas, szeroką klatkę i muskularne ramiona. Chciała, żeby czuł na sobie ten wzrok, jak uważnie poddaje obserwacji każdy skrawek ciała. ― …taki wielki osobnik ― odparła, kwitując wszystko rozbawionym, figlarnym tonem i puściła do niego oczko.
― Zaskocz. Lubię niespodzianki, wiesz?
Żwawym krokiem ruszyła na skraj prowizorycznego parkietu. Zaciągnęła się nieco zadymionym powietrzem, odetchnęła głębiej i nim zdążyła uczynić cokolwiek więcej ― została powstrzymana przez Bena.
Uniosła brew; naprawdę podejrzany uśmiech skwitował jego słowa.
― Czy to cicha prośba o łaskawy wyrok za ewentualne nadepnięcie? ― parsknęła wesoło w odpowiedzi na ten ostry ton przypomnienia, a potem okręciła się zwinnie w wyznaczonym z góry ruchu. ― Nie wiem, czy mogę ci wierzyć, Ben ― mruknęła zwodniczo i w naturalnym odruchu przytrzymała się jego ramienia. ― Zawinąłeś mną prawie jak zawodowiec. Jesteś pewien, że z tańcem nie masz za wiele wspólnego? Och, a może właśnie odkryłam talent na miarę następnego artykułu w “Czarownicy”? ― żartowała dalej, choć w paru dalszych krokach wyszedł z niego brak tanecznej zwinności i obeznania w ruchach. Nie przeszkadzało jej to jednak, byli tu dla zabawy. Dwójka nowopoznanych kumpli zażywających festiwalowych aktywności. No i ― rzecz warta zapamiętania ― wartość edukacyjna tego przedsięwzięcia.
― Hmm ― zastanowiła się na głos. Gdzie miałby ją zanieść? Od razu, z miejsca, pomyślała o Michaelu, ale równie prędko wyobraziła sobie minę męża i ewentualne konsekwencje tej całej sytuacji. ― Adoratorów mam cały tuzin, więc zrobimy tak: najpierw zaniesiesz mnie do uzdrowiciela, znam takiego jednego, a potem, w ramach zadośćuczynienia, będziesz mnie nosił do każdego z tych adoratorów z osobna, żebym mogła opowiedzieć o tej dramatycznej sytuacji i zebrać należne mi współczucie. I podarki, rzecz jasna. Biednym, poszkodowanym niewiastom należą się podarki. Duże ilości podarków. ― To mówiąc, przemknęła mu sprytnie pod ramieniem, łamiąc dotychczasowy rytm kroków, pociągnęła go za dłoń, zmuszając do obrotu i błysnęła zębami w szelmowskim uśmiechu.
Widzisz? Też potrafię.

dla Lidki

Nie chciał ją tym zalewać. Nie chciał obarczać jej własnymi problemami. Nie czuł tego przy Marcelu, bo był świadkiem większości rzeczy, poza tym przyjaciel znał go jak własną kieszeń, potrafił pojąć sens nawet jeśli rozmawiali półsłówkami. Lydia nie rozumiała. Krótkie oskarżenia, czy wybuch złości odbierała jako coś wymagającego interwencji, a on, jeśli nie chciał wyjść na idiotę musiał jej wytłumaczyć. Wyjaśnić, z czego co się brało, jak dziecku. Ilość słów, które potokiem wylały się na Lidię była zatrważająca, a to i tak była kropla w morzu tego, co czuł i co sądził, że mogło się wydarzyć. Jego wspomnienia były wybrakowane, miał luki w pamięci, a co gorsza nie czuł absolutnie nic do swoich bliskich. Byli dla niego obcy. Wydarzenia z pamięci, które miał w głowie nie miały żadnego ładunku emocjonalnego. Z czerwcowego jarmarku wrócił wyprany z uczuć do nich, emocji, które towarzyszyły tym wszystkim zdarzeniom. Kiedy więc nastąpił cały ten zwrot akcji z Eve, z którą przez ten miesiąc próbował stworzyć namiastkę relacji, był ledwie obserwatorem zdarzeń, o których mówiła, nie pojmując jakie znaczenie dzisiaj mogło mieć to, co wydarzyło się dawniej. Ciągłe zarzuty o nieprzemijającym braku zainteresowania były wyssane z palca szczególnie wtedy, kiedy miał silne przeczucie, że się starał — a starał, bo choć wcale nie chciał w czerwcu wracać do domu — musiał. Do żony, która spodziewała się jego dziecka. Nie mógł zostać w Londynie u Marcela, musiał wrócić, wiedząc, że odchodziła od zmysłów. Nie miała pojęcia, że dla niego to było poświęcenie, a praca była podwójnie trudna, kiedy nie darzył ją płomienną miłością, która powinna połączyć małżonków. Nikt nie miał pojęcia. Bo jak mógłby powiedzieć, że ludzie, którzy budowali całe życie jego tożsamość i charakter byli mu prawie obojętni?
— Jasne, nie mówiąc nic nie zepsuła — mruknął z powątpiewaniem w głosie. Liddy się martwiła, być może reszta dziewczyn też. On też by się martwił, ale kiedy wszyscy widzieli, że zostawia ich w taki sposób, postanowili potraktować ją tak samo. Miał dość takich fochów, brakowało mu cierpliwości do walki z nimi. Powoli zaczynał czuć, że niepotrzebnie jej to powiedział. Nie czuł się lżej, dzieląc tym ciężarem. Nie czuł lepiej, że miała szansę go zrozumieć, jeśli właśnie tak postanowi wykorzystać tą wiedzę. Nie czuł się lepiej stawiając Eve w tej sytuacji, bo jeśli ona sama tego nie rozumiała, to fakt, że ktoś będzie patrzył na nią przez pryzmat tego niezrozumienia nie poprawi jego własnej sytuacji. Póki ona nie będzie chciała tego pojąć, nic się nie zmieni, a świadomość Liddy na to w żaden sposób nie wpłynie. Spojrzał na nią powoli, czując jednak wdzięczność, że tu była, że siedziała obok. Pokręcił głową i machnął ręką, gdy zaczęła nieswojo, nienaturalnie nie odnajdując właściwych słów. Rozumiał to, nie musiała nic mówić. Nie oczekiwał ani współczucia ani pocieszenia, a może nawet nie chciał zrozumienia. Pragnął tylko, by przestano zrzucać na jego ramiona wszystkie niepowodzenia. Nie był bohaterem jak Marcel, nie był tak wytrwały i współczujący jak Steffen, by to dźwigać bez słowa. Był słaby, był tchórzem. I próbował uciec od tego, co go przytłacza. Uśmiechnął się jednak i spojrzał na nią.
— Czuję się lepiej, kiedy to przyznałaś – podjął w zamyśleniu. —W końcu. Zobacz do czego mnie zmusiłaś, żeby w końcu prawda ujrzała światło dzienne — rozłożył ręce na boki, próbując słabym żartem rozładować trochę atmosferę, którą przy odrobinie szczęście dałoby się pokroić nożem. Pokręcił zaraz głową, znów na znak "nic się nie stało", nie ma problemu przecież. Nie miał oczekiwań wobec tej rozmowy, nawet jej nie planował. — Sama widzisz, albo nauczysz się w nim brodzić, albo trzeba się z niego wydostać — z tego bagna. — Daj spokój — powtórzył, dla wzmocnienia swojego gestu sprzed chwili. Gdyby spytała pewnie usłyszałaby, że wszystko jest w porządku, bo co innego mógłby powiedzieć? Nie umiał rozmawiać, nie tak na poważnie. Gadka-szmatka, stek bzdur, głupie żarty — to wszystko przychodziło łatwo, miał to we krwi. Namawianie bogatego pana, by za pare knutów dał sobie wypastować buty? Łatwizna. Jednocześnie wyznanie, że nic nie szło po jego myśli wydawało się być sekwencją słów, która nie potrafiła przecisnąć się przez gardło. Prawda nie wypływała z ust tak, jak śliskie kłamstwa. Miała kolce, raniła, zostawiała metaliczny posmak po sobie. — Porozmawiasz z nią o czym? — spytał, spoglądając na nią nieco zaskoczony, ale i wystraszony. Chyba nie zamierzała powtarzać jej tego wszystkiego, co jej powiedział? Swojej wersji zdarzeń? — Nic jej nie mów. Albo, nie wiem. Spytaj się po prostu co u niej i jeśli potrzebuje zadbaj o nią, okej? — Wzruszył ramionami. Ktoś musiał, przyjaciele od tego byli. A jeśli on nie umiał być ani nim ani mężem to ktoś inny musiał to zrobić za niego. — Nie wiem. Muszę cokolwiek? — z tym coś robić? Liczył na to, że wszystko minie samo. Jego żal ucichnie, ból naje się i przestanie dopominać o uwagę, zatka go wszystkimi używkami na jakie uda mu się trafić, a Eve w końcu foch przejdzie, będzie jak gdyby nigdy nic. Rozmowa była zbędna, nie przynosiła żadnych efektów. Nie chciał tego rozgrzebywać po raz kolejny i cofać się raz i znów.
— Więc nie lubisz, bo nie umiesz...— Wyłuskał z jej odpowiedzi. Nie było w tym nic dziwnego, ludzie bali się łapać rzeczy, które przychodziły im z trudnością. — Okej, w porządku. To żaden wstyd... Przyznać się... — dodał, próbując zapewnić ją, że nie miał z tym problemu. Taniec był jedną z tych form zabawy, która angażowała i ciało i ducha. Można było oderwać się od problemów, przestać myśleć — poczuć muzykę, a ta była jednym z najważniejszych elementów w jego życiu. Na skrzypcach nie grał już od pół roku, odkąd opuścił Tower. Czasem brzdękał na strunach, czasem na sucho trenował chwyty, ale za każdym razem, gdy stwierdzał, że robił to zbyt wolno denerwował się i chował wszystko do futerału. Pozostał mu śpiew, pozostało mu słuchanie. Taniec sprawiał, że mógł rozładować się i poczuć melodię, która poruszała serca. Trudno było mu pojąć, że ktoś mógł tego nie lubić, a taniec nie sprawiał przyjemności. Liddy dała mu jednak wyraźnie do zrozumienia, że nie zamierzała dać się złamać i iść spróbować.
— A i owszem, mam — rzucił, unosząc brwi wysoko z miną pewniaka. Starał się odepchnąć od siebie chmury, które zgromadziły się wokół głowy. — Mogę was poznać ze sobą, jeśli chcesz. Mógłby cię zabrać na taką randkę, ale i nie tylko... Może pozwoliłby ci się pobujać na... tym prostokącie. To takie linki, na których cyrkowiec zwisa i robi piruety, nie jakiś kiepski sposób na podryw, co nie? – zapewnił ją zawczasu, nim zdołała posądzić go o jakieś niemoralne propozycje. — Spodobałby ci się. Jest bystry, bardzo dobrze zbudowany, zabawny. Nie nudziłabyś się przy nim — zapewnił, ręcząc za "tajemniczego" przyjaciela. Nim jednak spytał, czy chciała go poznać, Liddy wypaliła z propozycją pójścia do cyrku. Zamyślił się przez chwilę, marszcząc brwi. — Nie wiem, w sensie... Jestem w Londynie prawie codziennie. Nie sądzę, żeby tam było niebezpiecznie. Wcześniej, czy teraz... Jest cały czas tak samo. Wiesz o co mi chodzi. Nie sądzę, żeby tam ci coś groziło, o ile nie zamierzasz biegać po Pokątnej i krzyczeć, że Zakon Feniksa wygra wojnę... — gdybał. — Moglibyśmy chyba. Znam parę dróg z przedmieść, na których nikt nie powinien nas sprawdzać. Ewentualnie kanałami do portu. Prosto do cyrku — Uśmiechnął się pod nosem na samą myśl i uniósł spojrzenie na Moore. To był świetny pomysł, powinni to zrobić.
A potem zadumała się nad listem. Patrzył na jej buzię, gdy tężała; kiedy oczy smutniały. Próbowała ukryć, że to nie radziła sobie z tym świstkiem pergaminu. Jakby był prawdą, której nie chciała stawić czoła. Nie miał na to złotej rady ani żadnego błyskotliwego pomysłu. Kiedy odwróciła wzrok, sam opuścił własny nieco, zauważając, że mocno ściskała swoje dłonie. Nie sięgnął jednak do niej, próbując ją uspokoić. Byli kumplami. Przechylił się lekko i oparł ramieniem o jej ramię, szturchając ją niemrawo, tak jak koń próbował pocieszyć człowieka przypominając o swojej obecności opierając głowę o niego.
— To chyba musi poczekać na swój moment po prostu — mruknął. Na moment, w którym będzie gotowa by go przeczytać lub spalić. — Powiesz mi od kogo jest ten list? Kto ci tak zalazł za skórę? — spytał, nie onieśmielony własnym wścibstwem. — Nie jesteś damą w potrzebie, więc pewnie nie chcesz żeby mu nakopać bo mogłabyś to zrobić sama, ale... Wiesz. Można mu też zrobić jakiś głupi kawał. Albo nastraszyć — wymieniał, szukając jakiegoś rozwiązania, które pomogłoby jej ulżyć. Nie lubił jej takiej. Chmurnej, przybitej. Nieswojej. Nie zawsze istniało dobre rozwiązanie na problemy, a sam nie był najlepszym przykładem ich rozwiązywania. Wziąć je na przeczekanie to jego stała, najbardziej sprawdzona metoda. Nie był pewien, czy powiedzie się u niej, ale widząc jej załatwioną dłoń pokrytą świeżą krwi, zmarszczył brwi. Denerwowała się, więc umilkł na moment, pozwalając jej delektować się papierosem. Spojrzał w stronę morza. Nawet w tak ciepłe lato bryza była chłodna, a woda zimna. Czasy rozpieszczania go przez szkołę magii i czarodziejstwa już dawno minęły, temperatura go nie zniechęcała. — Zamierzasz mi znowu podłożyć haka? — spytał, unosząc brwi, a za nimi dopiero zadzierając na nią brodę, gdy stała nad nim. Czekał chwilę, jakby oczekiwał tym razem zapewnienia, że zamierza z nim walczyć fair, a potem westchnął głośno, otrzepał dłonie z piachu, uderzając je o uda i zebrał się. Zanim jednak wstał, wystartował prosto w Liddy. Nisko na nogach, z bliska runął na nią, by zwalić ją prosto w piach. — Nie zdążyłem się zrewanżować — warknął. Teraz planował wsadzić jej ten piach wszędzie, gdzie tylko się dało.