Ta bajka wcale nie miała pięknego początku. Być może Twoje serce posiadł już inny, ktoś niekoniecznie odpowiedni w oczach Twoich rodziców. Mogłaś po prostu nie być skora do ożenku - może jesteś kimś, kto na pierwszym miejscu stawia rozwój intelektualny, artystyczny, naukowy? Twoje plany były wielkie, ambitne, chciałaś być niezależna - ale w naszym świecie niezależność i wolność wyboru jest towarem deficytowym, o czym przekonaliśmy się boleśnie oboje. Gdy ja w końcu otrząsnąłem się z rozpaczy za tą, którą prawdziwie kochałem, zostałem, podobnie jak Ty, postawiony przed faktem dokonanym - zostaliśmy zaręczeni i mieliśmy się pobrać. Na nic zdały się protesty moje i Twoje. Roku 1950 oboje stanęliśmy na ślubnym kobiercu. Próżno było szukać na naszych obliczach radości. Zapamiętałem za to wyraźnie pełnie nienawiści spojrzenie, które mi wtedy słałaś, a także łzy, które błyszczały na Twojej twarzy niczym kryształy.
Dość szybko okazało się jednak, że życie ze mną wcale nie należy do najgorszych. Najpierw wytworzyliśmy nić porozumienia, później zostaliśmy przyjaciółmi - a koniec końców nawet miłość zapukała do naszych drzwi. Jej owocem jest nasz syn, mający obecnie 2-3 lata. W drodze jest także nasz kolejny potomek - właśnie tak, jesteś w drugiej ciąży, o której wcale nie musimy jeszcze wiedzieć.
Z kwestii technicznych - musisz pochodzić z rodu będącego w pozytywnych lub chociaż neutralnych stosunkach z Abbottami. W razie wątpliwości zapraszam do siebie na pw - chętnie odpowiem na każde pytanie!

Bądź i kochaj mnie, a ja będę cię traktować jak prawdziwą księżniczkę.

Aldrich McKinnon, 27-letni uzdrowiciel z korzeniami sięgającymi krainy haggis, poszukuje siostrzenicy, którą opiekuje się od dwóch i pół roku (czyli dnia śmierci swojej młodszej siostry). Rodziców – Millie i Percy’ego Jonesów – pewnie pamięta bardzo słabo, chociaż Al dużo jej o nich opowiada. Mała ma pięć lat, jest dzieckiem półkrwi, bystra i aktywna, bardzo kocha zwierzęta, aktualnie przechodzi fazę fascynacji pingwinami. Jej imię nie zostało dotąd wspomniane, pozostaje więc do wyboru. Dni upływają maleństwu na odkrywaniu swojego magicznego talentu (dopiero co zaczęła przejawiać zdolności w wyniku anomalii ukazujące się głównie w postaci wywoływania deszczu w domu), przechodzeniu – raczej ciężko niestety -  dziecięcych chorób, nauce wiązania sznurowadeł, liczenia i stawiania pierwszych liter pod czujnym okiem opiekunki. Ponieważ Aldrich ma w gronie znajomych innych rodziców, podejrzewam, że jest duża szansa na kontakt z rówieśnikami, a nawet jeśli nie – dziewczynka ma w wielu bliskich uzdrowiciela swoich najwierniejszych fanów i czynnie uczestniczy w życiu Ala. Jest mu bardzo przykro, że mała nie ma pełnej rodziny i czuje się winny z tego powodu, więc stara się jak może zbudować normalny szczęśliwy dom dla niej – chociaż jest bardzo zajęty, zabiera ją ze sobą wszędzie gdzie może i ilekroć mu się uda chociaż czyta jej do snu wróciwszy późno do domu.
Siostrzenica jest dla Ala priorytetem, największym wyzwaniem, ale też źródłem najprawdziwszego szczęścia. Wiele uczą się od siebie nawzajem, bardzo potrzebne są te momenty w jego życiu, kiedy rezolutna pięciolatka postawi go do pionu, upomni mądrym tonem, żeby nakarmił ich złotą rybkę, bo ona nie sięga przecież do akwarium.

Maleństwo ma już starannie wyselekcjonowane grono wspaniałych opiekunek, więc nie pozostaje mu nic jak czym prędzej powstać i wkroczyć w życie, które mu tu wspólnymi siłami zakrajamy