{szukam siostry.}

milczenie rozdziela.
pęknięcia. w porcelanowej ciszy, która towarzyszy nam od kilku długich lat. nadkruszonej niewypowiedzianymi wyrzutami, słowami cierpkimi, goryczą zatruwającymi myśli. one też nigdy nie padły, czara w końcu się przeleje - czekam na ten moment, kiedy przestaniesz skrywać się za beznamiętnym uśmiechem, niewzruszonym spojrzeniem. nie ukryjesz przede mną swoich emocji, nie ukryjesz sama siebie - wiesz przecież wszystko, czemu nie potrafisz zrozumieć tego prostego mechanizmu?
jestem przy tobie. będę. zawsze.
przy was.
czemu więc widzisz we mnie wroga? może nie radzę sobie najlepiej, trudno nazwać mnie fundamentem, na którym mogłaby się oprzeć nasza rodzina (może nie radzę sobie też najgorzej - jeśli tylko przestanie się porównywać; nie szukaj go we mnie, pogrzebaliśmy go razem, został przecież w tamtym świecie, ojca już nie ma, nie wróci do nas nigdy, nawet we wspomnieniach blednie z każdym kolejnym rokiem).
staram się.
tylko że to za mało, prawda?
czekam aż w końcu wykrzyczysz mi to w twarz. wygarniesz wszystko. przestaniesz ubierać się w ciszę.
przeciw twojemu milczeniu bronię się słowami. szukam tych właściwych - niewłaściwie. znowu mówię coś, czego wcale nie czuję. przy tobie czuję za dużo.
nieporadnie kalkuję twoją obojętność.
pęknięcia. tama zawsze w końcu pęka. nie umiem inaczej, chcę wykrzyczeć wszystko - zmusić cię do jakiejkolwiek reakcji. naprawić to, co popsuło się, gdy zaczęliśmy szukać w dokach swojego miejsca.
pomiędzy nami wyrosło kilka lat złowrogiej ciszy. ale wciąż łudzę się, że pewnego dnia zrozumiemy siebie. przestaniemy się oddalać (emocjonalnie, fizyczny dystans nie ma najmniejszego znaczenia).
nie chcę widzieć w twoich oczach rozczarowania. swoich porażek. kolejnych błędów.

powiedz mi, pokaż, kim się stałaś.
dokąd zmierzasz.
nawet jeśli zbłądziłaś (może nie jest jeszcze za późno?).