ie umknęło mu więc mnóstwo czarujących dam w pięknych sukienkach, gotowych do niekończącego się tańca. Wszystkie stawiające kroki z gracją i lekkością, wszystkie z perfekcyjnymi uśmiechami i manierami. Wszystkie poza jedną: Morrigan Flint. Patrzącą na niego bezpretensjonalnie jakby był ósmym cudem świata, nie potrafiącą sklecić w jego obecności ani jednego poprawnego zdania. Damę, która wciąż deptała mu po stopach i dukała ciche przeprosiny pod nosem. Na codzień była mądra i ułożona, oczywistym wydawało się jednak, że urok osobisty młodego lorda wywarł na niej piorunujące wręcz wrażenie. Tańczył z nią, grając czarującego i uprzejmego jak na dżentelmena przystało - następnie zaś godzinami wyśmiewał się z tego z Perseuszem, zastawiając się czy w istocie wychowały ją centaury.

***

W końcu z odmętów własnej pamięci wyłowił jednak wspomnienie irytującej szatynki depczącej mu stopy podczas walca. Jego wzrok sięgał jednak daleko poza Morrigan Flint, daleko poza wszystko czego jej brakowało. Zbyt niepozornej by mógł normalnie ją dostrzec. Skupiał się na jej biednym, schorowanym ojcu, którego jedynym promykiem słońca była średnia córka. Strawionym chorobą, lecz wciąż o niezwykle ostrym umyśle, który niegdyś przysłużył się Ministralnym Badaniom. Jego umiejętności zdawały się w tym wypadku na nic - by dotrzeć do upragnionego celu musiał stać się kimś innym, bliższym, niż kolejny chytry i ambitny młody Crouch. Przy następnej nadarzającej się okazji z czarującym uśmiechem na twarzy i bukietem kwiatów z ogrodu matki bez większego problemu odnalazł Mor. Wtedy dostrzegał w niej jedynie głupią i nawiną dziewczynkę, widzącą we wszystkich to co najlepsze. Nie musiał nawet starać się, by jej policzki spłonęły rumieńcem, a oczy wypełniły się niemym zachwytem. Z jej punktu widzenia wydarzył się jakiś magiczny cud, który sprawił, że błękitnooki chłopiec w którym kochała się od pierwszej klasy Hogwartu wreszcie zwrócił na nią uwagę. Przeżywał szok za szokiem, kiedy dowiadywał się kim jest tak naprawdę. Niezłomną i silną kobietą, rzucającą światu wyznanie, kobietą, która siłą woli mogłaby kłaść imperia na kolana. Nie dbającą tak bardzo o wygląd, a w rzeczywistości piękną, wcale nie głupiutką, a mądrzejszą niż on sam. Świat kruszył się na kawałki, zapadał. Była inteligentna, zawsze wiedziała o czym mówi, nie chichrała się głupkowato. Była zaskakująco pełna ciepła i dobroci, jakby zupełnie niezepsuta przez otaczający ich świat. Świat, który z niego zrobił manipulanta i szaleńca w jakiś sposób oszczędził ją. Całym sercem wierzyła w każde wypowiedziane słowo i sprawiała, że wszyscy dookoła niej także chcieli w nie wierzyć. Opiekowała się starym, schorowanym ojcem, mimo tego, że przeżyła w życiu więcej tragedii niż mogłoby się wydawać. Mimo tego, że wiele lat temu straciła matkę, że wcale nie tak dawno z żalu zabiła się jej siostra, a druga chcąc uciec od tego wszystkiego szybko wyszła za mąż, zupełnie odcinając się od rodziny. Była jedyną gwiazdą w morzu ciemności, rozjaśniała wszystkie mroki. Ale wmawiał sobie, że nie powinien widzieć w niej więcej niż tylko narzędzia, które miał wykorzystać.

***

Rozkochanie jej w sobie nie było żadnym problemem - prawdopodobnie i tak trwała w tym stanie od wielu lat. Spodziewał się, że ten proces będzie powolny i wymagający, że będzie musiał poświęcić bardzo wiele. W tym ostatnim nie mylił się wcale tak bardzo, bo powoli dostrzegał, że gdzieś po drodze zgubił własne serce. I, że to ona je miała - skradła serce złodzieja. Wmawiał sobie, że to tylko gra i pozory, że zmusza się do uczenia jej tańca - jak się okazało, wcale nie była w nim zła - że jej uśmiech nie sprawiał, że coś w nim pękało. Krzywił się pisząc do niej listy miłosne i wiersze, ale z każdym dniem znikała nieporadna lady Flint, wychowywana przez centuary, ustępując miejsca najpiękniejszej i najmądrzejszej kobiecie jaką spotkał, prawdziwej królowej w morzu zwykłych, szarych osób. Śmiał się sam z siebie, widząc to uczucie jako głupie i fałszywe, jako kolejny słaby punkt, przeszkadzający w drodze do sukcesu. Nie wierzył w miłość, nie w świecie intryg i szlachty. Nie uciekał już jednak przed ogarniającym go pożądaniem, przed przemożną chęcią nazywania jej swoją. A jednak gdy pewnego dnia napotkany w szafie bogin nieoczekiwanie zmienił swoją postać, kruszący się świat ostatecznie pękł. Nie dostrzegł już siostry zmagającej się z atakiem choroby, nie dostrzegał zawiedzionych krewnych, inferiusa o twarzy kuzyna. Widział rozłożoną na ziemi, bladą sylwetkę Morrigan, jej ciemne loki rozsypane na trawie i oczy pozbawione blasku. Od tego dnia obraz ten dręczył go w koszmarach nocnych, a cierpienia jakie wywoływał nie mógł przyrównać do żadnego innego. Wreszcie uświadomił sobie co oznacza nie znany dotąd, wyraz miłość, wcześniej zupełnie niezrozumiały nawet dla kogoś, kto słowami toczył każdą bitwę. Miłość płomienna i wyniszczająca, cicha obsesja, która sprawiała, że nie pragnął niczego poza nią. Chciał widzieć ją w białej, koronkowej sukni ślubnej i z pasmami siwych włosów, w jego rodzinnych błękitach i złotach. Ale powoli dostrzegał w niej też kogoś równego sobie, swoją królową i panią, nie wyobrażając sobie przy swoim boku nikogo innego. W snach jego dzieci miały już tylko jej oczy i pełen dobroci uśmiech. Pilnował starannie by nadawała się na idealną lady Crouch, nigdy bowiem nie porzucił swoich ambicji. Mor stała się tylko nieoczekiwanie ich częścią, choć gdzieś wewnątrz jakiś cichy głos twierdził, że dla niej i tak porzuciłby wszystko.