łyszałeś już pogłoski, które przemykają korytarzami Pallas Manor? Na pewno słyszałeś, wszyscy mówią, że wyróżniasz się percepcją, że pomimo młodego wieku już jesteś podobny do innych naszych krewnych. Towarzyski kameleon, słyszałam, jak mówił twój starszy brat na jednej z rodzinnych kolacji, tej szczególnej, wyprawianej przecież raz w roku, gdy kolejne roczniki naszych krewnych świętowały ukończenie nauki szkolnej. Wiedziałam, że nie kłamie. Byłeś ode mnie ledwie kilka lat starszy, mogłam obserwować cię osobiście, z bezpiecznego, szkolnego dystansu. Byłeś Crouchem, w całości. Ze wszystkimi zaletami i wadami naszej rodziny.
myślnie trzymałam się na dystans. Twój brat był przyrzeczony mojej siostrze. Od początku nie uważałam tego za najlepszą unię. Wśród rosnących niepokojów powinniśmy szukać sojuszników na zewnątrz, wszak polityka nigdy nie była domeną wyłącznie męską. Rozmawialiśmy o tym nawet, na ich przyjęciu zaręczynowym. Roześmiałeś się wtedy, na szczęście nie przy pozostałych krewnych. Niewiele jeszcze wiesz, Hypatio powiedziałeś mi wtedy, a tyle wystarczyło, żeby wcisnąć drzazgę w moje serce. Nie nauczyłeś się jeszcze, jak wiele znaczy dla damy jej duma. Odwróciłam się wtedy na złoconych obcasach pantofelków, przyrzekając sobie, że nigdy więcej nie pomyślę o tobie jak o człowieku godnym mojej uwagi.
latego właśnie w czerwcu tego roku, gdy przyszedł czas na świętowanie zakończenia przeze mnie szkoły, angażowałam się w rozmowy z każdym, tylko nie z tobą. Irytowała mnie twoja nieustępliwość, to, że próbowałeś pomimo mojej wyraźnej, choć niewerbalnej odmowy. Do ślubu naszego rodzeństwa ostatecznie nie doszło, nie miałam powodu, aby okazywać ci przychylność, oczywiście tak długo, jak pozostawaliśmy w Pallas Manor. Widziałam spojrzenia, jakie posyłałeś swojemu bratu; winisz mnie, że uznałam to za rodzaj podstępnego zakładu, którego ofiarą miałam paść? Przepraszam, padło wreszcie z twoich ust, znaczące było, że stało się to dopiero pod koniec przyjęcia. Kto nakazał ci to zrobić? Przeczuwałeś coś? Czy może cały czas wiedziałeś, co przygotowali dla nas starsi?
ie chciałam wierzyć, gdy siostra zaprosiła mnie następnego ranka na spacer. Gdy mówiła, że nestor począł szukać dla ciebie żony, a po rozważeniu kilku kandydatek podjął decyzję, że żadna z nich nie jest wystarczająco satysfakcjonująca. Nie wiem, kto podsunął mu ponowny pomysł złączenia obu naszych gałęzi. Siostra zdradziła mi tylko, że miało chodzić głównie o mnie. O chorobę, dla której Crouchowie odnajdywali stosowne zrozumienie od momentu jej zdiagnozowania; o dar, który z krwią przekazała mi matka. Przez cały spacer milczałam, podobno w cichej furii mi do twarzy. W Anglii nie brakowało odpowiednich kawalerów — mężnych, obowiązkowych, przystojnych patriotów wysokiego urodzenia. Całe życie przygotowywano mnie do bycia spoiwem politycznego sojuszu, a teraz miałam zostać sprowadzona do roli wiecznej lady Crouch. Miałam być spoiwem, które nie musiało być silne, miało nas przecież łączyć już posiadane nazwisko. Siostra zdradziła mi, że narzeczeństwo nie miało zostać ogłoszone przed Sabatem. Po raz kolejny miałam stanąć do nierównej walki z czasem. W ostatnim, dziecięcym z natury buncie przeciw temu, co nieuniknione.